คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : side story[Love is rainbow]
side story[Love is rainbow] : Part Shim Changmin
ร่างสูงโปร่งของชิม ชางมิน นั่งทอดตัวอยู่บนโซฟาแสนสบาย ใบหน้าหล่อคมคายบ่งบอกว่าเค้าได้เติบโตเป็นชายหนุ่มอายุ 20 อย่างเต็มตัว
แต่ใครจะรู้ว่า เจ้าของใบหน้าหล่อเหลานี้กลับซ่อนความลับไว้มากมาย
ย้อนไปเมื่อ 5 ปีที่แล้ว สมัยที่ดงบังชินกิยังเป็นนักร้องหน้าใหม่
" โอ๊ย.. เหนื่อยจังเลย " เสียงหวานนุ่มหูบ่นออกมาจากปากสวยเรียกรอยยิ้มจากชางมินได้ดี
" พี่ไม่เห็นค่อยเต้นแรงๆ เลย จะเหนื่อยได้ไง? " ปากคอยจิกกัดทั้งๆ ที่ใจกลับเอ็นดูรุ่นพี่คนสวยตรงหน้าไม่น้อย
" โหยย ชั้นต้องออมแรงไว้บ้างสิ เต้นเต็มที่แบบยุนโฮล่ะก็หมดลมกันพอดี " แจจุงออกปากเถียง ก่อนจะส่งฝ่ามือบางไปตบไหล่น้องด้วยแรงไม่น้อย
ตามประสาคนสวยมือหนัก
ป๊าป! " โอ๊ย! เจ็บนะพี่แจจุง " ว่าเสร็จก็ทำหน้าบึ้ง อันที่จริงอยากจะตีกลับซักป๊าปเหมือนกัน แต่ที่ยั้งมือไว้ เพราะคนตรงหน้าน่ะตัวบางนิดเดียว
แถมขี้งอนเป็นที่สุด ถ้าเค้าตีกลับล่ะก็เห็นจะเป็นเรื่องแน่ๆ
ชิม ชางมิน น้องเล็กได้แต่จ้องหน้าพี่ชายที่โตที่สุดในวงอย่างเซ็งๆ เมื่อก่อนเค้าก็ไม่ใช่จะลามปามกวนตีนกะพี่ๆ อย่างนี้หรอก
แต่พี่แจจุงชอบมาเล่นแรงๆ เล่นหัวกับเค้าก่อน รวมทั้งการที่พวกเค้าอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน ทำให้สนิทกันอย่างรวดเร็ว เลยได้ทีเอาคืนบ้างเป็นบางครั้ง แต่ส่วนมากจะใช้วิธีจิกกัดด้วยคารมมากกว่าที่จะใช้กำลัง
ซวบ.. อ้อมกอดจากด้านหลังที่มาไม่ทันตั้งตัวทำให้ร่างบางตรงหน้าสะดุ้งโหยง อันที่จริงแจจุงเป็นคนค่อนข้างจะไม่ยอมให้ใครถูกตัวง่ายๆ แต่เมื่อต้องใช้ชีวิตร่วมกับอีกหลายๆ คน ทำให้เค้าต้องปรับตัวในระดับนึง
" แกล้งน้องอีกแล้วหรอ? ตัวยุ่ง.. " เจ้าของเสียงทุ้มถามพลางส่งยิ้มกว้างจนเห็นฟันเขี้ยวที่เสริมให้คนตรงหน้าดูเป็นเด็กหนุ่มที่ดูทั้งน่ารักและขี้เล่น
" ยุนโฮเองหรอ? " แจจุงหันไปสบตาก่อนจะเอื้อมไปคลายมือแกร่งที่รัดรอบเอวเค้าออก
" ง่ะ กอดไม่ได้หรอ? "ไม่ถามเปล่ากลับกระชับวงแขนให้ยิ่งแน่น จนคนถูกกอดนั้นแทบกระดิกตัวไม่ได้
" ยุนโฮ ชั้นจะขาดอากาศหายใจแล้วนะ " คนสวยพูดเสียงดุ ร่างสูงจึงยอมผละไป
น้องเล็กได้แต่มองภาพพี่สองคนเล่นกันด้วยอาการแปลกๆ ที่หัวใจ
ทำไมกันนะ เค้าไม่อยากละสายตาจากพี่แจจุง
แต่ทุกครั้งที่พี่แจจุงอยู่กับพี่ยุนโฮ เค้าถึงไม่อยาก.. แม้แต่จะชายตามอง
" มองไร? " แจจุงที่อยู่ๆ ก็หันควับมาทางเค้าอย่างไม่ให้รู้ตัว
" ปละ เปล่าฮะ "
" แต่นายจ้องชั้นอยู่นี่นา.. " ร่างบางยังตื้อถามไม่เลิก
" พี่ฮะ ทำไมวันก่อนพี่จูบผมล่ะ? " กำลังคิดไม่ออกบอกไม่ถูก อยู่ๆ ปากมันก็ถามไปอย่างนั้น
ตากลมโตกระพริบปริบๆ ก่อนจะพูด " นี่ นาย ยังไม่หายโกรธอีกหรอ? " ใบหน้าสวยหวานนั้นฉายแววสำนึกผิดจนชางมินต้องเป็นฝ่ายออกปาก
" เปล่าฮะ ถามเฉยๆ " รู้สึก.. หัวใจมันกระตุกแฮะ
" ก็.. แค่อยากแกล้งนายนี่.. ชอบทำตัวไม่เหมือนน้อง บางทีก็ไม่ยอมเรียกชั้นว่าพี่ด้วย " แก้มขาวอมชมพูนั้นพองลมออกเล็กน้อยอย่างน่ารัก จนชางมินอยากจะถ่ายรูปให้เจ้าตัวดูเหลือเกินว่าที่ทำอยู่น่ะมันห่างไกลคำว่า 'พี่' ขนาดไหน
" ก็พี่ชอบกดขี่ผมนี่ ผมเป็นลูกผู้ชายนะ ก็ต้องมีศักดิ์ศรีกันบ้าง " เสียงโทนสูงเถียงก่อนตาคมจะจ้องเข้าไปในดวงตาใสแจ๋วของร่างบาง
" อ่า งั้นพี่ก็ขอโทษอีกทีนะ อย่าโกรธสิชางมิน " แจจุงอ้อน เค้าแค่คิดว่านั่นเป็นวิธีกำราบเด็กอ่อนประสบการณ์อย่างชางมิน แต่กลับโดนโกรธใหญ่แถมยังโดนดุที่ทำน้องร้องไห้ด้วย มือเล็กเขย่าแขนน้องเบาๆ จนชางมินต้องยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
" พี่นี่.. เด็กชะมัด ฮ่าๆๆๆ " หัวเราะเสร็จก็เดินหนีไปเลย ไม่ให้ร่างบางตั้งสติได้แล้ววิ่งมาตีหรอก
พี่แจจุงจะรู้ตัวบ้างมั๊ยเนี่ยว่าตอนที่พี่กำลังทำอาหารอยู่นี่ มีสายตาสามคู่กำลังจ้องพี่อยู่
หนึ่งในนั้นคือสายตาของผม.. หลายปีแล้ว ผมก็ยังชอบที่จะมองพี่ มองเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรหรอกนะ
อยู่ด้วยกันมาหลายปี แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่าคิดยังไงกับพี่กันแน่
แต่ที่แน่ๆ ผมไม่ชอบเลย เวลาเห็นพี่หน้าเศร้า หรือเวลามีใครมาทำให้พี่เจ็บ
เพราะผม ก็เจ็บนะ
" พี่ยูชอน เลิกมองพี่แจได้แล้วน่า เล่นเกมส์กัน " ชางมินละสายตาออกมาก่อนจะเอ่ยปากชวนคนข้างๆ
" ไม่เอาอ่ะ พี่ไม่อยากแพ้มัน " บอกพลางพยักเพยิดไปทางหัวหน้าวงที่กำลังนั่งเล่นโน๊ตบุ้คอยู่ที่โต๊ะอาหาร ข้างๆ ครัว แต่ตานี่ไม่ได้อยู่ที่หน้าจอซักนิด จ้องพ่อครัวจนลูกกะตาจะหลุดออกมาแล้ว
" . . . "
ผมไม่อยากแข่ง ไม่เคยคิดจะแข่ง
เพราะพี่แจจุงไม่ใช่สิ่งของ ที่แก่งแย่งกันไปมาได้
และพี่เค้าก็เลือกเองอยู่แล้ว
ตาคมเหลือบมองไปที่พี่คนโตอีกครั้ง ก่อนที่จะได้พบกับรอยยิ้มหวานปานน้ำผึ้งทันทีที่ร่างบางหันกลับมา
" กับข้าวเสร็จแล้ว ^^ " ชางมินถอนใจเล็กน้อย เพราะรอยยิ้มแสนสวยนั่นมีเจ้าของอยู่แล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่แจจุงยิ้มให้ใคร ก็ห้องฝั่งนั้นนั่งกันอยู่สองคนนี่ คงไม่ได้ยิ้มข้ามหัวบางคนมาให้ผมกับพี่ยูชอนที่นั่งอยู่หรอก
" กินพร้อมคนทำเลยได้มั๊ยเนี่ย? " ยุนโฮพูดติดตลก แต่ดูเหมือนร่างบางจะไม่เก็ทมุขนัก คิ้วเรียวสวยขมวดยุ่งเล็กๆ
" ก็กินพร้อมกันทุกคนนี่แหละ ไปเรียกน้องๆ ได้แล้ว "
" แจจุงอ่า~ " ว่าแล้วเจ้าหมีอ้วนก็ลุกไปกอดพ่อครัวซะเฉยๆ อย่างงั้น
" เง้อ.. อยู่ดีๆ มากอดทำไมเนี่ย? -*- " ร่างบางขืนตัวออกเล็กๆ แต่อยู่ๆ ริมฝีปากหนาก็งับลงบนแก้มนิ่มเบาๆ
" งั่ม.. อาหร่อย ^^ " ยังมีหน้ามายิ้มแป้น แต่อีกคนน่ะ หน้าแดงเป็นลูกตำลึงไปแล้ว
" *///* " แล้วคนทำให้กินที่กำลังจะกลายเป็นคนถูกกินก็รีบชิ่งออกมาจากอ้อมกอดนั้นด้วยความเร็วแสง
" อ้าว จะไปไหนอ่ะแจจุง? "
" ไปเรียกจุนซู ห้ามตามมานะไอ้หื่น!! " เสียงหวานตะโกนกลับมา ดูไม่พอใจเจือไม่น้อย แต่คนถูกดุกลับหัวเราะร่าราวกับเป็นเรื่องสนุกนักหนาที่ได้แกล้งคนตัวเล็กกว่า
ชางมินมองตามแจจุงไปจนลับตา ถ้าพี่มีความสุขผมก็มีครับ..
" พี่ยูชอนไปกินข้าวเถอะ " ร่างสูงออกปากพร้อมๆ กับลุกขึ้นจากโซฟา
" ไม่หิว นายไปเถอะ " นั่น.. เอาแล้ว อารมณ์ติสต์ของพี่ยูชอน เกิดจะเป็นพระเอกมิวสิคนั่งคนเดียวเปลี่ยวเหงา ข้าวปลาไม่กิน คงไม่พ้นต้องส่งนางฟ้ามาอันเชิญไปกินข้าว ดูสิครับพี่ผมเอาแต่ใจจริงๆ สู้น้องเล็กอย่างผมก็ไม่ได้
นี่ถ้าเค้ารู้ว่าผมแอบนินทาเค้าในใจ เค้าต้องงอนผมแน่ๆ เลยล่ะครับ
" ยูชอน.. ทานข้าว ^^ " นางฟ้าปรากฎตัวพร้อมส่งยิ้มหวาน แล้วแถมความน่ารักกำลังสองเมื่อมีรอยยิ้มแสนสดใสของพี่จุนซูส่งมาอีกคน
เจิดจ้ากันจนแสบตาเลยทีเดียว ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าถ้าพี่ยูชอนเปิดเหม่งส่องใส่อะไรจะชนะ ( แอบจิกกัดด้วยความรักปาร์คนะคะ : ไรเตอร์ )
" อะ อืมม " สงสัยพี่ยูชอนจะแพ้ครับ ยอมไปแบบว่าง่าย สลัดความติสต์ตะกี้ทิ้งไปไหนไม่รู้
บนโต๊ะอาหารก็ครื้นเครงเหมือนทุกๆ วันล่ะครับ พวกเรากินๆๆ อย่างเมามันส์ ก็คนมันกำลังโตนี่ครับ
" เอานี่ ชางมิน กินเนื้อเยอะๆ น้า จะได้ตัวโต " เสียงหวานบอกพลางคีบเนื้อในหม้อชาบูมาให้ผม
" เอานี่ แจจุง กินเห็ดน้า จะได้ตัวโต " หัวหน้าวงทำท่าเลียนแบบบ้าง จนคนสวยต้องค้อนใส่ไป 1 วง
" แจจุงเค้าไม่ชอบกินซะหน่อย พี่ยุนโฮไปยัดเยียดพี่เค้าทำไม? " เสียงแหบทุ้มฉายแววไม่พอใจเล็กๆ เอ่ยพลาง กินข้าวต่ออย่างไม่สนใจใคร
" ชั้นหยิบให้กิน เดี๋ยวแจจุงก็ชอบเองล่ะ " ยุนโฮบอก
" มั่นใจเกินไปมั้งพี่ " ดีนะที่ยังมีคำว่าพี่อยู่.. คงไม่เกิดสงครามช้อนส้อมบนโต๊ะอาหารหรอกนะ
" มั่นใจสิ ก็ชั้นอยู่กับแจตั้งนานแล้วนี่ " จงใจเน้นคำว่านานตอกหน้าซะหน่อย
" นานไป บางทีก็น่าเบื่อนะพี่ " ยูชอนไม่ยอมแพ้ เน้นคำว่าเบื่อใส่เหมือนกัน
" .../... " จุนซูกับชางมินได้แต่กินไป มองสองคนตรงหน้ากัดกันไป แล้วหันไปส่งสัญญาณให้นางฟ้าแยกมวยคู่นี้ซะที ความสงบจะได้บังเกิด
" พอแล้วน่า กินข้าวเถอะ " แจจุงบอกทั้งหมีทั้งไก่ สงบลงราวกับเสกได้ ต่างตั้งหน้าตั้งตากินกันต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ที่น่าแปลกคือสามารถคุย หัวเราะกันได้ตามปกติอีกต่างหาก
ชางมินอดทึ่งไม่ได้ว่าพวกพี่ๆ ของเค้า เป็นมืออาชีพมากจนสามารถแยกเรื่องหัวใจออกจากเรื่องอื่นได้ หรือว่าพวกนี้บ๊องกันแน่
" มินมิน เย็นนี้ไปไหนรึเปล่า? "
" เปล่าฮะ " ตอบในบัดดล ก็ช่วงนี้เค้าออกจะว่าง
" ออกไปซื้อกับข้าวกัน "
" อ้าว แล้วชั้นล่ะ แจจุง? " เสียงทุ้มเอ่ยท้วงถึงหน้าที่ที่ต้องไปทำด้วยกันทุกวัน
" นายก็ซ้อมเต้นไปสิ " ร่างบางหันมาบอก
" งั้นชั้นกับจุนซูไปช่วยเลือกด้วยดีมะ? " ยูชอนเอ่ยขึ้นมาบ้าง ไม่ยอมน้อยหน้ากันจริงๆ
" ไม่ต้องหรอก ไปเยอะๆ เดี๋ยวจะวุ่นวายน่ะ ที่จะพาชางมินไป เพราะน้องจะต้องซื้อของไว้กินช่วงอ่านหนังสือสอบไง เลยจะพาไปเลือก " อธิบายเสร็จสรรพ
ประทับใจจริงๆ พี่แจจุงของผม ถึงจะแบ๊วๆ บ๊องๆ ไปบ้างบางครั้ง แต่พี่แจจุงก็ห่ใส่ใจคนอื่นเสมอ โดยเฉพาะคนในวง พี่เค้าจะรู้ละเอียดพอๆ กับผู้จัดการเลยทีเดียวว่าใครทำอะไรอยู่ที่ไหน
สามารถเป็น callcenter ของวงได้อย่างดี
" หนาวรึเปล่า? " อากาศข้างนอกเย็นนิดหน่อย ทำให้ผมกระชับเสื้อโค้ทของตัวเอง ตามประสาคนดูแลสุขภาพ
" เปล่าหรอกครับ เคยชินมากกว่า " แจจุงยิ้มให้น้องเล็กน้อย ก่อนจะก้าวไปเลือกสิ่งของต่อ
" พี่ฮะไอ้นี่เอาไปกินด้วยได้รึเปล่า? " ร่างสูงชูขนมขบเคี้ยวสองสามอย่างในมือให้ดู
ร่างบางเดินมาใกล้แล้วหยิบขนมถุงนึงออกไปวางที่เดิม " อันนี้มันทำให้เจ็บคอนะชางมิน อย่ากินดีกว่า "
" ฮะ "
ผมชอบนะ เวลาอยู่กับพี่แจจุง ตอนที่ไม่ทะเลาะกันจะมีเหมือนบรรยากาศนุ่มๆ ห่อตัวไว้ พี่แจจุงเหมือนเด็กผู้หญิงมากๆ ดูบอบบางน่าทนุถนอม แต่ที่จริงแล้วเค้าเข้มแข็งมากๆ ผมยังจำได้ตอนที่เค้าขาเจ็บ
ผมพยายามจะช่วยพยุงพี่เค้าตลอด ด้วยความที่ผมอยู่ใกล้ แต่พี่แจจุงก็พยายามยืนด้วยขาที่เจ็บของตัวเอง โดยมีไม้ค้ำเป็นที่พึ่ง บางครั้งก็เกาะคอพี่ยูชอน จนผมอดคิดไม่ได้ว่าพี่ไม่ไว้ใจผมหรือไงนะ แต่พอถาม
เอาความก็ได้คำตอบที่น่ารักว่าพี่แจจุงเขินที่ต้องพึ่งน้องชายอย่างผม
มันน่ารักดีเนาะคุณว่ามั๊ย?
" พี่ฮะ ผมจูบพี่บ้างได้มั๊ย " อยู่ปากเจ้ากรรมก็ถามไปอย่างงั้น ทั้งๆ ที่ปกติผมไม่เคยนะที่จะพูดหรือทำอะไรก่อนคิด
" เอ๋!? เอ่อ.. ถ้าแค่จุ๊บอ่ะ ดีกว่ามั๊ย? " ว่าแล้วก็ยื่นแก้มขาวๆ มาให้อย่างน่ารัก
ปลายจมูกโด่งจากผู้เป็นน้องเล็กกดลงที่ผิวเนื้อนิ่มเบาๆ สูดกลิ่นหอมกรุ่นจากแก้มนั้นจนพอใจแล้วถอนออก
ชางมินลอบยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ
" เอ่อ.. เรากลับบ้านกันดีกว่าเนอะ? " ดูพี่แจจุงจะเขินเล็กๆ กับการโดนผมหอมแก้ม แต่สำหรับผมถือว่าหายกันนะ สำหรับที่แกล้งจูบผมเมื่อครั้งนั้น
เย็นวันนั้นเรากินอาหารชุดใหญ่ยังกับฉลองอะไรซักอย่าง แต่ผมก็คิดว่ามันจะอะไรก็ดีทั้งนั้นล่ะ เพราะกับฝีมือพี่แจน่ะ อร่อยมากๆ
แล้วอยู่ๆ ไฟก็ดับลง
Happy birthday to you~
เสียงประสานจากรอบตัวผมดังขึ้นพร้อมๆ กับแสงไฟจากเทียนเล็กๆ หลากสีที่ประดับอยู่บนเค้กช็อคโกแลตอย่างที่ผมชอบ ถูกนำมาเสิร์ฟโดยคุณผู้จัดการของพวกเรา
" แฮปปี้เบิร์ทเดย์จ้ะชางมิน ^^ " พี่ๆ พูดพร้อมๆ กันพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
ผมเกือบจะอ้าปากท้วงว่าวันเกิดผมมันวันพรุ่งนี้ วันที่ 18 กุมภาพันธ์ ต่างหากครับ แต่พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาว่าเข็มสั้นนั้นเลยเลขสิบสองมาแล้ว
อา.. ถึงวันเกิดผมแล้วจริงๆ ด้วย
พวกพี่ช่างน่ารักจริงๆ ขอบคุณมากๆ ครับ
" ขอให้นายมีความสุขมากๆ นะ " เสียงพี่ยุนโฮอวยพร
ขอให้พี่ๆ มีความสุขเช่นกันครับ
" ขอให้นายโตไวๆ นะ " พี่จุนซูบอกพร้อมรอยยิ้มกว้างน่ารัก ก่อนจะหันไปสะกิดพี่ยูชอนให้อวยพรเป็นคนต่อไป
" ขอให้นายสมหวังในความรัก ^^ " อันนี้ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าจะเป็นอย่างนั้นอ่ะครับพี่ยูชอน
และคนสุดท้าย พี่แจจุง " ขอให้นายเป็นน้องชายที่น่ารักของชั้นอย่างนี้ตลอดไป "
อา.. คำอวยพรของพี่ ทำผมแอบเฮิร์ทนะเนี่ย 'น้องชาย' หรอ.. เอาเถอะ มันก็คงจะดีล่ะมั้ง
" ครับ.. ขอบคุณฮะ "
.
.
.
วันนี้ก็เป็นวันที่ 18 กุมภาพันธ์ วันเกิดผมเอง อายุ 21 โตเป็นผู้ใหญ่ เป็นหนุ่มหล่อเต็มตัวแล้วนะครับ
ผมนึกถึงเรื่องเก่าๆ .. กับความรักครั้งแรกที่ผมก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ แต่มันก็จบลงวันนั้นล่ะครับ เพราะจากวันนั้นผมก็กลายเป็นน้องชายที่น่ารักของพี่แจจุงเสมอ
" ชางมิน เมื่อไรจะไปกันซะทีล่ะ? นั่งยิ้มอยู่ได้ " เสียงใสของร่างบางที่สูงระดับสายตาของผมเอ่ยเรียกพลางกระตุกที่ข้อมือ
" อ่า.. ไปสิ มินโฮ " ร่างสูงโปร่งของผู้ที่ได้ชื่อว่าเจ้าชายแห่งดงบังชินกิ Prince Shim สาวเท้าตามคนรักไป โดยมีจุดหมายคือร้านอาหารที่พวกเค้า
จองไว้สำหรับเลี้ยงวันเกิดชางมินโดยเฉพาะ
" พวกพี่ๆ บอกว่าจะตามมาทีหลังน่ะ ให้พวกเราไปสวีทกันก่อนได้ " มินโฮเอ่ยยิ้มเขินหน้าแดงกันเลยทีเดียว
แขนยาวเอื้อมไปรั้งคนน่ารักมาไว้ในอ้อมกอด " สวีทได้จริงหรอครับ? "
" บ้า.. เค้าก็แค่พูดตามพี่ๆ นี่ " คนตัวเล็กกว่าบิดตัวออกจากอ้อมกอด ก่อนจะหันมาหยิกแก้มอีกฝ่ายอย่างหยอกเย้า
เห้อ.. น่ารักจริงๆ แฟนใครเนี่ย?
ความคิดเห็น