คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ch.1 ว๊อท เดอะ ฟัค
อั้ม...
เสียงดังโหวกเหวกโวยวายดังมาจากทุกสารทิศ ทางขวามือมีกลุ่มเด็กนักเรียนชายกำลังมีปากเสียงกับลุงพ่อครัวเรื่องอาหารรสชาติห่วยแตก หมาไปแดก แดกรองเท้ายังอร่อยกว่าบลาๆๆ ซ้ายมือก็มีนักเรียนหญิงที่ตบตีกันเพื่อแย่งผู้ชาย หน้าไอ้ผู้ชายก็ใช่ว่าจะดีนะ (แต่บ้านแม่งรวยชิบหาย) ส่วนตอนนี้ผมกำลังกินข้าวแกงกระหรี่ของป้าร้านข้างๆลุงที่มีปากเสียงกับนักเรียนนั่นแหละ เพื่อที่จะได้ไม่หิวในคาบเรียนต่อไป
“แดกไวๆดิวะ คาบต่อไปจะเริ่มแล้วนะเว้ย”
“เออกูรู้แล้ว”
ไอ้เชส เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มของผม พูดเร่งให้ผมรีบแ...กินข้าวไวๆ ก็อยากไวล่ะนะ แต่ขี้เกียจอะ
“เอาน่าๆ กินกระหรี่น่ะ มันต้องช้าๆให้คุ้มราคาที่เสียหน่อย”
ไอ้ฟาร์เพื่อนในกลุ่มของผมอีกคน (กลุ่มผมมีแค่ 3 ตัว เอ้ย...คนนี่แหละ) ไอ้นี้ชอบพูดไรส่อๆไม่เข้ากะหน้าตาน่าสวยๆของมันเลยสักนิด แต่ก็เป็นคนดี เรียนก็เก่ง (แต่น้อยกว่าผมนะ)
ทันที่ผมกินข้าวแกงกระหรี่คำสุดท้ายหมดไอ้เชสก็ลากคอเสื้อผมจากด้านหลัง แล้วก็ลากผมไปทั้งอยากนั้นเลย ไอ้นี่แรงมันเยอะ กายภาพดีเยี่ยม แต่วิชาการห่วยแตก
อ่า โทษทีๆ ลืมบอกไป ผมชื่อ สโนว์ เป็นนักเรียนปีหนึ่งของสถาบันเวทย์เจมินัส
ที่วันนี้รีบร้อนกันขนาดนี้ เป็นเพราะคาบหลังพักกินข้าวเป็นคาบแรกของการอัญเชิญอสูรรับใช้
ซึ่งพวกเราจะได้อัญเชิญอสูรรับใช้ของตนเอง ซึ่งจะเป็นคู่หูที่ต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขกันไป อารมณ์เหมือนพันธสัญญาชั่วชีวิต ต้องอยู่ด้วยกันจนอีกฝ่ายจะตายไป
ปล.ในโลกของพวกเราการมีคู่หูเป็นเรื่องปกติแต่แล้ว แต่ก็แล้วแต่คนว่าจะหาจากไหน ส่วนใหญ่ทางเรียนโรงเรียนหรือสถาบันก็จะมีวิชาให้อัญเชิญกัน
นั่งรอในห้องเรียนได้สักพัก อาจารย์ประจำวิชาก็เดินเข้ามาพร้อมเอกสารกองใหญ่ในมือ
อาจารย์รูปร่างผอมสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาแบบคนใจดีซึ่งเป็นอาจารย์ประจำวิชาศาสตร์เวทย์อัญเชิญ อาจารย์วินด์ มีสัตว์อัญเชิญคือหมาป่าสีเงินที่เดินตามอยู่ตลอดเวลา
หนึ่ง...สอง...สาม! โครม!!
อาจารย์วินด์สะดุดส้นเท้าตัวเองหน้าคะมำ
เอกสารในมือปลิวกระจายไปทั่วพื้นหน้าห้อง ผมถอนหายใจน้อยๆ เป็นอย่างที่รุ่นพี่บอกเลย
อาจารย์วินด์เป็นคนที่ซุ่มซ่ามมากถึงมากที่สุด ผมเดินไปช่วยรวบรวมเอกสารต่างๆ ให้เป็นกองเดียว แล้ววางมันบนโต๊ะของอาจารย์ที่หน้าห้อง ท่านเงยหน้ามองผมแล้วยิ้มสดใส
“ขอบใจนะนักเรียน อาจารย์นี่ไม่ไหวเลยแฮะ วันแรกก็เอาซะแล้ว แหะๆ” อาจารย์วินด์ยิ้มแห้งๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ อาจารย์ลุกไหวไหมครับ ให้ผมช่วยดึงมั้ยครับ” ผมพูดพร้อมกับยื่นมือไปให้อาจารย์
“อ่าขอบคุณนะ เธอชื่อ...”
“สโนว์ ครับ”
“อ่อ ขอบคุณนะสโนว์คุง...โอ้ย!!” จู่ๆหมา(ป่า)ของอาจารย์ก็กัดเข้าที่ขาของอาจารย์ ถึงจะไม่เลือดออกก็เถอะ แต่ท่าจะเจ็บมาก คิดแล้วเจ็บแทน
“ขอโทษน้าเซรัน ทีหลังจะไม่ซุ่มซ่ามอีกแล้ว อย่าโกรธกันเลยน้า” หมา(ป่า)มองอาจารย์สายตาดุๆ แล้วก็เดินมาที่ผม ก้มหัวให้หนึ่งที แล้วกลับไปหาอาจารย์ ส่งสายตาอาฆาตให้อาจารย์ต่อไป
หลังจากนั้น นักเรียนทุกคนถูกพาไปที่ลานกว้างของโรงเรียนซึ่งเป็นสถานที่สำหรับฝึกพลังเวทของโรงเรียน เป็นพื้นที่โล่งกว้าง อ่า...นี่เรากำลังได้คนที่มาอยู่กับเราไปตลอดชีวิตแล้วหรอเนี่ย อารมณ์เหมือนกำลังจะถูกคลุมถุงชน ยังไงขอให้เป็นคนดีๆละกัน
“เอาล่ะทุกคน ผมจะแจกเอกสารเรื่องวิธีการอัญเชิญอสูรรับใช้ให้ ขอให้อ่านทำความเข้าใจให้ดี
ก่อนที่จะเรียกอสูรรับใช้ออกมานะครับ” อาจารย์วินด์ตะโกน พวกผมรับเอกสารมาอ่าน
การประกอบพิธีอัญเชิญอสูรรับใช้
1.สร้างวงเวทย์อัญเชิญด้วยเวทย์ธาตุหลักของตน
2.ยืนที่กลางวงเวทย์ นำเลือดของตนออกมาจำนวนหนึ่ง
3.ร่ายคาถาที่เคยสอนไปเมื่อคาบแล้ว
หวังว่าจะได้คู่หูที่ดีนะ อาจารย์วินด์
“เอาล่ะ นักเรียนคนแรกที่จะอัญเชิญอสูร ขอให้เป็นสโนว์คุงแล้วกันนะ” อาจารย์วินด์พูดยิ้มๆ
อ่อม....เพราะแบบนี้สินะนักเรียนส่วนใหญ่ถึงไม่อยากสนิทกับอาจารย์ แต่เรื่องแค่นี้ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรกับนักเรียนที่เป็นที่หนึ่งของระดับอย่างผมหรอกนะ
ผมเดินก้าวออกมาข้างหน้า และเริ่มสร้างวงเวทย์อัญเชิญ ผมเลือกใช้เวทย์แสงในการสร้าง ก็ไม่ได้อยากอวดอะไรนะ แต่ผมสามารถใช้เวทย์ได้ทุกธาตุด้วยประสิทธิ(โคตร)ดีเยี่ยม แต่เพราะเป็นนักบวชเลยอยากใช้ให้ตรงอิมเมจ
อะๆ โม้มากไปละ มาทำพิธีกันต่อ จากนั้นผมจึงกัดลงที่ข้อมือตัวเอง (ไม่ใช่ไม่มีมีนะแต่ลืม) รู้สึกจะได้ยินเสียงนักเรียนคนอื่นๆพูดกันประมาณว่า ฮาร์ดคอร์สาส เมื่อเริ่มรู้สึกถึงรสคาวๆ เค็มๆ ผมก็ปล่อยข้อมือตัวเอง เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกมาจากรอยกัด และไหลลงบนวงเวทย์
“จงฟังเสียงเรียกแห่งข้า จิตใดที่ได้ยินเสียงแห่งข้า จงมาเป็นสหายร่วมพันธะสัญญา เพื่อให้ได้มาซึ่งพลังอำนาจ จงมาจุติ ณ ที่นี้!”
เลือดที่ไหลนองอยู่บนวงเวทย์ค่อยๆซึมลงไปอย่างช้าๆ พร้อมกับพลังเวทย์ของผมที่ถูกสูบออกจากร่างกายอย่างรวดเร็ว แต่เผอิญเวทย์ผมเยอะ ฉะนั้นแค่นี้ชิลๆ
ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นต่อหน้าผม ผิวขาวซีดตัดกับเรือนสีผมสีดำ ปีกค้างคาวขนาดใหญ่สยายบนแผ่นหลัง นัยน์ตาตวัดมองมาที่ผม
อินคิวบัส… พูดได้คำเดียวว่า ‘สวย’ ขออีกสองพยางค์ ‘โคตรๆ’
“เจ้าน่ะหรือ คือคนที่เรียกข้ามา”
“ใช่”
“กลิ่นไอเวทย์แบบนี้...นักบวช”
“ใช่” ไม่รู้ผมไปเองรึเปล่านะ แต่สายตาที่เขามองมาที่ผมตอนนี้มันเป็นสายตาที่โคตรอาฆาต ทำไมวันนี้มีแต่คนทำสายตาอาฆาต = = แฟชั่นช่วงนี้?
“ถึงจะพึ่งเจอกันครั้งแรก แต่ข้าขอเสียมารยาทหน่อยนะ”
“อืม หะ?” เสียมารยาท?
ทันใดนั้นคุณอินคิวบัสหน้าสวยก็ชูนิ้วขึ้นมา มันมันจะไม่แปลกถ้านิ้วที่ชูเป็น นิ้วกลาง พร้อมกับพูดว่า
“ไปตายซะ” เสียงนิ่งๆ เรียบๆ เอ่ยออกมาและผ่านไป ทิ้งให้ผมคิดคนเดียวว่า ‘ว๊อท เดอะ ฟัค’
****************************************************************************************************************
หลังจากที่ได้ไรท์เฟคมาเป็นกำลังใจมาแสนนาน ในที่สุด ตอนแรกก็ได้จุติ อาจจะคล้ายของไรท์เฟคไป(ไม่)นิด แต่เพราะเป็นตอนแรกค่ะ ตอนที่เหลือก็จะต่างออกไปเอง//แน่หรา? เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค้า >3<
ความคิดเห็น