คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นแห่งดินแดนมนุษย์
ตอนที่1: จุดเริ่มต้นแห่งดินแดนมนุษย์
ฉันลืมตาขึ้นช้าๆอย่างสลึมสลือ แล้วฉันก็ต้องตกใจเมื่อพบกับภาพตรงหน้า ที่นี้มันที่ไหนกันทั้งมืดแล้วก็เงียบสนิท ไม่มีเสียงอะไร ไม่มีผู้คน มีแต่ที่พักอาศัยซึ่งตอนนี้ปิดสนิททุกที่ ฉันค่อยๆเดินตรงไป ตรงไป เรื่อยๆ สักพักอาการอาการสลึมสลือก็เกิดมีอาการหนักขึ้นจนในที่สุดฉันล้มลงไปนอนที่พื้นอย่างหมดแรง และหลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลยเพราะความมืดปกคลุมจิตใจของฉันไม่ให้รับรู้อะไรอีก
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นและพบกับภาพร่างสูงแบบเบลอๆตรงหน้า ฉันกระพริบตาถี่เพื่อให้ดวงตาของฉันปรับแสงและชัดขึ้น สักพักภาพชัดของร่างสูงก็ชัดขึ้นพบว่าเป็นร่างผู้ชายร่างสูงสง่างามอย่างเทพบุตรในดินแดนของฉัน โอ้ไม่สิหล่อกว่าด้วยสิ ♥-♥
“เจ้าคือใครกัน?” ฉันเอ่ยปากพูดขึ้น
“เธอตื่นแล้วหรอ” เขาพูดพลางเดินมาทางฉัน
“หยุดนะ! อย่าเข้ามาใกล้ข้ามากเกินไป ข้าไม่ไว้ใจมนุษย์อย่างพวกเจ้ามากนักหรอกนะ”ฉันตะโกนเสียงดังลั่นพลางชี้ไปทางหน้าของเขา
“แล้วเธอไปทำอะไรมา เธอถึงไปสลบอยู่ทางเข้าคอนโดฉัน”
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเป็นอะไร”
“ฉันคิดว่าประเทศนี้จะไม่มีพูดภาษาโบราณอย่างข้าเค้ออะไรเนี้ยอีกแล้วนะ”
“โบราณคืออะไรกันหรอ?”
“อัมๆๆมันก็ประมาณว่าเป็นอะไรเก่าๆอย่างเงี้ย”
“แล้วตกลงมันแปลว่าอะไรล่ะ”
“เธอก็ละไว้ในฐานที่เข้าใจก็แล้วกัน อะนี้ เอาไปโทรหาครอบครัวเธอสิเดี๋ยวจะเขาเป็นห่วงกันนะ” ผู้ชายร่างสูงพูดแล้วส่งอะไรสักอย่างมาให้ฉัน มันเป็นก้อนอะไรหนักแล้วก็แข็งมาก
“นี้มันคืออะไรหรอ?”
“นี้เธอไม่รู้จักโทรศัพท์หรอ ฉันว่าเธอไปโรงพยาบาลดีกว่านะ ฉันว่าเธอต้องได้รับความกระทบกระเทือนที่สมองแน่เลย” ผู้ชายร่างสูงพูดแล้วก็เดินมาดึงมือให้ไปทางเขา แต่เรื่องอะไรละที่ฉันจะไปตามเขา ฉันออกแรงดึงมือเขาออกไปแต่ไม่สำเร็จก็เหลืออีกทางเดียวก็คือ กัด!
“โอ๊ยๆ เธอกัดฉันหรอยัยบ้า(- -*)”
“ฉันบอกแล้วว่าอย่ามาใกล้ฉัน”
“ฉันก็แค่หวังดีนะ ฉันว่าเธอน่าจะไปตรวจหน่อยนะ”
“ไม่! อย่ามายุ้งกับฉันนะ”
“อืม ไม่ก็ไม่ แล้วพ่อแม่เธออยู่ไหนฉันจะพาไปส่ง”
“ฉันไม่รู้เหมือนกัน”
“ฉันว่าอาการมันแปลกๆแล้วนะ เอาอย่างนี้นะ ระหว่างที่อาการเธอยังไม่ดีเธออยู่ที่นี้ไปก่อนก็แล้วกัน ฉันว่าเธอนอนพักหน่อยเถอะ มะกี้ที่ฉันจับข้อมือเธอ มันร้อนๆฉันว่าเธอไม่สบายนะ นอนเถอะ ฉันไปก่อนแล้วกัน”เขาพูดพลสงโบกมือลาแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมปิดไฟปิดประตู ฉันค่อยๆหลับตาลงแล้วปล่อยให้หลับสนิทไปเอง จนกระทั้งฉันหลับไปอย่างไม่รู้ตัว.
ฉันค่อยๆลืมตามาพร้อมกับเสียงเคาะประตูอันแสนจะเหมือนคนข้างนอกจะทำสงครามกับประตูอย่างงั้นและทุบดัง ปัง!ปัง!
"เธอตื่นหรืองยัง สายแล้วนะ"หลังจากที่'เขา'ไม่ได้ยินเสียงของฉันตอบกลับหมอนั้นก็เลย
ความคิดเห็น