ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ต้นซากุระ
ในที่สุดก็ถึงบทที่สองกันซะที เอ้าไปดูกันได้เลย
Blackwing
***************************
ใต้ต้นซากุระต้นใหญ่อันเป็นเอกลักษณ์ของโรงเรียนแห่งนี้ หญิงสาวได้ล้มตัวลงนั่งกับพื้นหญ้าเขียวขจี พลางชมกลีบดอกซากุระที่ร่วงลงมาจากต้นอย่างเชื่องช้า ใบหน้าของชายที่ตนเพิ่งได้เจอวันนี้เป็นครั้งแรกก็ลอยเข้ามาในสมอง
“ไอ้นักเรียนใหม่นั้นมันยังไงกันแน่น้า...”
“ ….เจอหน้ากันจู่ๆก็บอกว่าจะโชคร้าย แถมยังตาสีเขียวนั้นด้วยอีก..” พอคิดถึงตรงนี้ก็ชะงักไป ดวงตาคู่สวยคู่นั้น...มันเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ นอกจากแววตาลึกลับยากจะคาดเดาอารมณ์ได้ นั้น ก็เหมือนกับมีพลังอะไรซักอย่าง...เป็นพลังที่คอยดึงดูดเธอทุกครั้งที่ได้จ้องเข้าไป...มาก...จนไม่สามารถละสายตาได้...
นึกแล้วก็สะบัดหัว ‘นี่เราชักจะบ้าขึ้นทุกวันแล้วสิ..แต่ตาแบบนั้นมันไม่น่าจะมีได้ในเด็กนักเรียนธรรมดาหรอกจริงมั๊ย’ เธอถามอยู่ในใจเงียบๆ แต่ก็ไม่วายบ่นอีก
“…ผู้ชายอะไรประหลาดชะมัด….” เมื่อเอื้อมมือออกไป กลีบดอกซากุระก็ร่วงลงมาบนมือของเธออย่างเหมาะเจาะ เธอจ้องมันอยู่สักครู่จนมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลัง
“มาว่าคนอื่นเขาประหลาดแบบนี้นี่ไม่ดีเลยนะ”
ยูซึกิสะดุ้งเฮือก หันมาก็เจอเข้ากับใบหน้าของทัตซึยะที่อยู่ห่างจากของเธอไปไม่ถึงหนึ่งคืบ เธอตกตะลึงค้างไปสักพักจึงโต้กลับไปให้น้ำเสียงเป็นปกติที่สุด แต่หน้าก็ยังไม่วายขึ้นสีอยู่ดี
“แล้วนายรู้ได้ไงว่าชั้นหมายถึงใคร”
“ก็เธอพึมพำอะไรแบบ ตาสีขียวบ้าง นักเรียนใหม่บ้าง ในเมื่อทั้งโรงเรียนนี้มีแต่ชั้นเท่านั้นที่เป็นนักเรียนใหม่แล้วมีตาสีเขียวชั้นเลยแน่ใจว่าเธอต้องหมายถึงชั้นน่ะ” ทัตซึยะตอบยิ้มๆ แล้วลงมานั่งข้างๆหญิงสาว
“ ก็พอกันกับพวกชอบแอบฟังเหมือนกันแหละ” คราวนี้เธอจงใจสบตาเขาตรงๆราวกับท้าทาย ในดวงตาสีเทาคู่สวยไม่มีความเกรงกลัวเลยสักนิด แต่เมื่อได้จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีมรกตของอีกฝ่าย หัวใจกลับเต้นระส่ำขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“หืม...มาวันแรกก็มีอดติกันเลยหรอ” ^_^
“ก็ไม่เห็นพูดอะไรซักหน่อย...” ดวงตาสีเทาคู่สวยหรี่มองอย่างไม่ไว้ใจ “….นายน่ะพูดเองเออเองเอาทั้งนั้น’” เธอพูด พร้อมกับหันหลังจะเตรียมเดินจากไป ถ้าไม่มีมือของฝ่ายตรงข้ามมาจับข้อมือไว้ซะก่อน
“งั้นก็แปลว่า..เธอชอบชั้น” ^o^
“หึ ถ้าวันไหนชั้นเกิดชอบนายขึ้นมาดอกซากุระคงออกดอกในฤดูร้อนแน่ๆ” ยูซึกิทำหน้ามั่นใจเต็มที่
“แล้วชั้นจะคอยวันนั้น”
พูดจบก็โน้มลงมา จนหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ส่งผลให้หญิงสาวหน้าขึ้นสีทันที ความมั่นใจที่มีอยู่เต็มล้นเมื่อกี้หายไปไหนหมดไม่รู้ รู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปในดวงตาสีเขียวนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ ยิ่งใบหน้าของชายหนุ่มยิ่งเข้าใกล้มามากเท่าไหรก็ยิ่งเหมือนเธอจะทรุดฮวบลงไปตรงนั้นเอาซะให้ได้
แต่ก่อนที่อะไรมันจะเลยเถิดยูซึกิจึงใช้แรงที่เหลืออยู่น้อยนิดพลักชายหนุ่มออกไป แล้ววิ่งกลับเข้าอาคารเรียนด้วยใบหน้าแดงก่ำ
ทัตซึยะมองตามร่างของหญิงสาวไปจนเข้าอาคาร
‘ น่าสนใจจริงๆ’
********************************
‘บ้า ๆ ๆ ๆ นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมตานั้นถึง.....” แค่คิดถึงตรงนี้หน้าของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นอีก
ยูซึกิวิ่งไปเรื่อยๆจนถึงสนามที่พวกนักเรียนชายชอบมาเล่นกันเวลาพัก เธอเดินไปอีกหน่อยจึงตัดสินใจนั่งพักที่นั่งข้างสนาม หน้ายังคงแดงจากเหตุการณ์ณ์เมื่อกี้บวกกับที่วิ่งมาตลอดทาง เธอจับหน้าอกที่เต้นไม่เป็นระส่ำของเธอ พร้อมกับสูดหายใจเข้าออกช้า เพื่อมองไปที่ท้องฟ้าอย่างเลื่อนลอย
‘เฮ้ออออ...ทำไมวันนี้มันเหนื่อยอย่างนี้นะ...’ -_-\"
‘….หมอนั้น..ไม่สิทัตซึยะสินะ ...เขาคิดจะทำอะไรกันแน่นะตอนนั้น..’ แล้วก็เริ่มหน้าแดงขึ้นมาอีก เธอก็รีบเปลี่ยนเรื่อง
‘….ไหนบอกว่าวันนี้จะมีโชคร้าย...ก็ยังไม่เห็นเกิดอะไรขึ้นเลย สงสัยจะมั่วแน่ๆ…’ =3=
“ตรงนั้น...ระวัง!!!!”
พอเธอหันกลับมา ก็เห็นลูกฟุตบอลลูกหนึ่งพุ่งตรงมาทางเธออย่างเร็ว แต่ก่อนที่เธอจะทันทำอะไร ก็มีร่างๆหนึ่งเข้ามาบังเธอเอาไว้
“ฟู่....วันหลังหัดระวังซะบ้างสิ เหม่ออยู่ได้…” ^ ^
เสียงนี้แค่มองแปลบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร....นัยน์ตาสีเขียวลึกลับ...ใบหน้าหล่อคมเข้ม...และเสียงนุ่มๆอันเป็นเอกลักษณ์อย่างนี้...
“นาย !!!!..” O_O
“....อุตสาห์บอกว่าจะมีโชคร้ายก็ไม่เชื่อกันบ้างเลยนะ” ถึงตรงนี้เขาก็ยิ้มขึ้นมาบางๆ แววตาส่อแววเอ็นดูให้กับหญิงสาวตรงหน้า
“..นาย..นายตามชั้นมาทำไม” //O_O//
ยูซึกิถามเสียงเรียบ ขัดกับอาการเขินอายที่แสดงออกบนใบหน้าสวยของตนเป็นอย่างยิ่ง เพราะ ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันแค่ไม่กี่นิ้วเท่านั้น และดูเหมือนมันกำลังจะใกล้ขึ้นเรื่อยๆ..ๆ...ๆ..จน...
“เฮ้....ตรงนั้นเป็นอะไรมั้ยครับ”
พอเสียงนั้นดังขึ้นฝ่ายสาวรีบได้สติ จัดการถีบหนุ่มหน้าเข้มให้กลิ้งไปตกบนพื้นหญ้าข้างๆอย่างแรง (โหดจังเจ๊) ส่งผลให้หนุ่มผู้ไม่(คิด )ตั้งใจ (แต่จะทำมันเลย) โออดครวญอย่างเจ็บปวดจากลูกถีบมหากาฬที่หญิงสาวส่งมาให้ด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง (?)
พอหันกลับไปดู ต้นเสียง ก็พบว่าเจ้าของเสียงนั้นก็ คือคนที่เตะลูกบอลพลาดมาทางเธอนั้นเอง แถมยังมีหน้ามาตะโกนถามขึ้นอีก พร้อมกับวิ่งเข้ามา โดยไม่ดูสถานการณ์หน้าเสียวหน้าขวาน ที่กำลังเกิดเมื่อครู่เลยสักนิด
“ไม่เป็นไรกันใช่ไหมครับ” O_o
หนุ่มน้อยหน้ามน ผมสีดำสนิท และดวงตาสีน้ำตาลที่ดูใสซื่อแบบเด็กๆ ผู้ดูเหมือนจะเป็นรุ่นน้องที่เธอจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าที่ ชื่อ โคทาโร่...มั๊ง? เข้ามาทักอย่างเป็นห่วง
“จ๊ะ..วันหลังก็เตะให้มันระวังหน่อยนะ” ยูซึกิพูดน้ำเสียงที่อ่อนลง พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ^ ^
“ครับ..ขอโทษอีกทีนะครับ...ว่าแต่..พี่ชายที่อยู่ตรงนั้นเขาเป็นอะไรหรอครับ..”
โคทาโร่พูด พร้อมกับถือวิสาสะชี้นิ้วไปยังชายหนุ่มที่โอดครวญจากลูกถีบของใครไม่รู้แถวนี้ แล้วจ้องด้วยแววตาใสซื่อปนห่วง
“อ่อ...คนนั้นหรอ....”
“..ก็เป็นแค่กัปปะลามกธรรมดาๆตัวหนึ่งเท่านั้นเอง” -_-
ยูซึกิตอบมาได้หน้าตาเฉย ไม่สนใจรุ่นน้องที่มองด้วยสายตาที่ยิ่งงงหนักกว่าเก่า กับคนที่ถูกยกให้เป็นกัปปะลามกที่นอนอ้าปากพะงาบๆ เหมือนปลาที่ถูกจับขึ้นมาจากน้ำไม่มีผิด
แต่พอตั้งสติได้แล้วกัปปะลามก เอ้ย!!!..ไม่ใช่....ทัตซึยะก็หันมาส่งสายตาดุๆใส่หญิงสาวผู้เปลี่ยนเขาให้เป็นกัปปะหน้าตาเฉย อย่างหงุดหงิด
“ใครเป็นกัปปะไม่ทราบ” -o-
“เป็นใคร..ก็น่าจะรู้ตัวเองดีนี่นา...” =3=
ยูซึกิทำเป็นมองชมนกชมไม้ ไม่สนใจชายหนุ่มทั้งสองที่มีกริยาแตกต่างกันไป คนแรกจ้องมองคนทั้งคู่ด้วยสายตาที่ใสซื่อ ในขณะที่อีกคนก็กำลัง...นิ่ง(?) ยูซึกิหันกลับมามองงงๆ
แล้วจู่ๆทัตซึยะก็กลับมาโอบเอวบางของหญิงสาวเข้ามาหาตัวอย่างรวดเร็ว จนยูซึกิไม่ได้ตั้งตัว ตาสีเทาคู่สวยเบิกกว้างอย่างตกใจ แต่พอได้สติก็รำกำปั้นใส่ผู้ที่กอดเธอเข้าทันที แต่นันกลับทำให้ชายหนุ่มตรงหน้ายิ่งรัดแน่นเข้าขึ้นไปอีกจน คนในอ้อมแขนแกร่งขยับตัวไม่ได้ แต่ก็ยังส่งเสียงโหวกเหวกอยู่ (ส่วนก.ข.ค.ก็รีบเผ่นแนบออกไปตั้งนานแล้ว)
“ปล่อย” -_-*
“ไม่” ^o^
“ปล่อย!!!!!” -_-**
“ไม่” ^o^
“ปล่อยสิ!!!!” -O-***
“ไม่” ^o^
“ปล่อยชั้น!!!” >o<****
“ไม่” ^o^
“ชั้นบอกให้ปล่อย!!!” >O<******************
“ไม่....\"
\"......นอกจากว่า….เธอจะบอกชื่อมาก่อน..” ^o^
“ชื่อ..ชั้น..?” O_o
“ใช่น่ะสิ....ก็ชั้นยังไม่รู้ชื่อเธอเลย...จะให้เรียกว่าเธออยู่ตลอดมันก็แหม่งๆนะ”
“.........” //_//
“อ้าว..ว่าไง…ทำไมเงียบไปล่ะ…” -- o --
“.....ยูซึกิ…..” ////>_
“เอ่?..” O_O
“....คิโนมิย่า ยูซึกิ คือ..ชื่อของชั้น” //////////>_
“หืม…ชื่อน่ารักจัง…ไม่เหมือนเจ้าของเลย…” ^o^
ปัง!!!!
หญิงสาวจัดการเตะไปที่แผลเดิมที่เดิมที่เจ้าหล่อนไปทำไว้ก่อนหน้านี้อย่างจัง ทำให้ชายหนุ่มผู้บังอาจล้มลงไปกลิ้งกับพื้นรอบสอง
“หนอย….มาหลอกด่ากันนี่นา!!!...นาย…” ยูซึกิตะโกนอย่างโมโห >O<** แต่ต้องชะงักเพราะ ชายหนุ่มก็ดึงเธอให้ล้มลงมาทับอกเขา แล้วก็พลิกตัวให้ร่างบางถูกเขาขึ้นคร่อม
“…หัดฟังคนอื่นเขาพูดให้จบก่อนสิ…”
ร่างสูงกว่าพูดออกมาเบาๆ แล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ขึ้น จนนัยน์ตาสีเขียวจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีเทาเบิกกว้างของผู้อยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ที่มัวแต่หน้าแดงเป็นมะเขือเทศ จนทำอะไรไม่ถูก แม้เสียงสักเอะก็ยังร้องไม่ออก ////O_O////
“…..ที่ชั้นบอกว่าไม่เหมือนเจ้าของก็เพราะ…”
“ชั้นมันไม่น่ารักใช่ไหมล่ะ “ หญิงสาวในอ้อมแขนก็ขัดขึ้นอย่างตัดเพ้อ แล้วก็หันหน้าไปทางอื่น =3=
“…เปล่า…” คำๆนี้เรียกความสนใจของยูซึกิให้หันกลับมา O_O
ทัตซึยะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นอีกหากแต่คราวนี้ในดวงตาคู่นั้นกลับจ้องกลับมาอย่างท้าทาย ไม่มีความเขินอายหลงเหลือเลยแม้แต่นิดเดียว
“…แค่จะบอกว่า…ยูซึกิ…น่ารักกว่าต่างหากล่ะ..” ^o^
พูดถึงตรงนี้ใบหน้าขาวๆของหญิงสาวก็ร้อนฉ่าขึ้นมาอีกครั้ง //////////O_O///////// ชายหนุ่มเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอก็ขยับริมฝีปากบางเป็นรอยยิ้มเล็กๆอยางพึงพอใจ ความเอ็นดูฉายในนัยน์ตาสีเขียวล้ำลึกคู่นั้น อย่างเด่นชัด
หลังจากผ่านไปสักพัก
“เอ่อ..แล้วจะปล่อยชั้นได้ยัง…” ยูซึกิก้มหน้างุดๆเพื่อซ่อนใบหน้าขึ้นสีของตน ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าทำไม่ได้ /////_////
“ยัง” ทัตซึยะตอบเสียงใส ^o^ ราวกับจะทดสอบความอดทนของหญิงสาวที่ใกล้จะปะทุเต็มแก่
“ทำไม”
ยูซึกิกัดฟันพูด พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ระเบิดอารมณ์ออกไปกับใบหน้าคมเข้มเบื้องบน ที่เธอรู้สึกอยางรุนแรงว่ามันกวนชวนตื๊บเหลือเกิน ความเขินอายเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความโกรธ และหงุดหงิด
“เรียกชั้นว่าทัตซึยะสิ\" ^o^
\"ไม่\" -__-
\"น่าๆ...เรียกเถอะนะ\" ^o^
\"ไม่\" -___-
\"เรียกชื่อชั้นสิ...ไม่งั้น..\" ^o^
\"ไม่งั้นอะไร\" -o-
\"..ก็...แบบนี้ไงล่ะ..\" พูดจบร่างสูงก็โน้มใบหน้าลงมา จนริมฝีปากบางของเขาสัมผัสกับแก้มเนียนที่บัดนี้กลายเป็นสีแดงฉ่าของหญิงสาวเบาๆ
\"...น..นาย...นาย....\" ยูซึกิพูดอะไรไม่ออก แล้วเมื่อเห็นใบหน้าฉาบด้วยรอยยิ้มบางๆของชายหนุ่มเธอก็ยิ่งฉุนเข้าไปอีก
\"..ไง..จะยอมเรียกชื่อชั้นยัง..\" ทัตซึยะพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนือกว่า
\"ไม่!!!!!\" ยูซึกิตะโกนใส่ใบหน้าของชายหนุ่ม พร้อมกับพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการจับกุมของเขา แต่ยิ่งดิ้นเท่าไหรก็เหมือนจะไม่มีผลเลย แขนแกร่งของเขาดูเหมือนจะมีกำลังมากกว่าที่เธอคิดนัก
\"..งั้น..อยากจะโดนรอบสองสินะ..\" ทัตซึยะพูดพร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาอีกครั้ง
\"..ไม่..ไม่ต้อง..หยุดก่อน..\" ยูซึกิตะโกนขึ้นมาพร้อมใบหน้าที่แดงเป้นมะเขือเทศ
\"...เรียกก็ได้..\" เธอพูดด้วยเสียงที่เบาราวกับกระซิบ หน้าที่แดงแล้วก็ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ ทำให้ทัตซึยะหยุดการเคลื่อนไหวเพื่อได้มองเห็นหน้าของเธอชัดๆ
แต่หลังจากเวลาผ่านไปซักครู่ก็ไม่ดูเหมือนจะมีวี่แววว่าหญิงสาวจะพูดเลยสักนิด ทัตซึยะจึงแกล้งโน้มใบหน้าลงมา จนยูซึกิต้องรีบตะโกนออกมาอีก
\"ก็ได้ ๆ...ชั้นเรียกนายก็ได้..ทัตซึยะ..\" เธอตะโกนคำหลังออกมาด้วยใบหน้าที่แดงมากๆ เรียกรอยยิ้มให้กับทัตซึยะได้ในทันที แต่เขาก็ไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆหรอก
\"..เอา..ชั้นเรียกชื่อนายแล้ว..ปล่อยซักทีได้ไหม\" ยูซึกิถามหลังจากเห็นว่าเขายังไม่ยอมปล่อยเธอ
\"ไม่\"^o^
\"อะไรนะ!!!...\" ยูซึกตะโกนขึ้นมาด้วยใบหน้าแแดงก่ำ หากแต่คราวนี้มันไม่ใช่เพราะความอาย แต่ความโกรธต่างหาก
\"...ไหนนายบอกว่าจะปล่อยขั้นไง!!!\" ดวงตาสีเทาเริ่มทอประกายกร้าว
\"..ก็..ยังก่อน...จนกว่าเธอจะ..\" พุดแค่นั้นเขาก็หันแก้มข้างขวาของเขามาตรงหน้าเธอ เธอมองสักครู่ก็เข้าใจได้ทันที
\"ม่ายอ่าวววววว!!!!\" เธอตะโกนขึ้นมาอีก ด้วยใบหน้าแดงก่ำสุดๆ แล้วยิ่งดิ้นเข้าไปใหญ่ แต่แรงผู้หญิงมันไม่มีทางสู้ผู้ชายได้อยู่แล้ว จึงไม่ระคายทัตซึยะแต่อย่างใด กลับคิดว่าน่ารักซะอีก
\"น่านะ..แค่ครั้งเดียวเอง...แค่..\"
แต่พูดแค่นั้นก็ต้องหยุดไป เพราะหญิงสาวเล่นชกท้องเขาอย่างสุดแรงเกิด แม้แรงผู้หญิงจะสู้แรงผู้ชายไม่ได้ แต่ยูซึกิก็ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิงที่หมัดหนักที่สุดคนหนึ่งในโรงเรียน เพราะฉะนั้นอย่างน้อยแรงของเธอก็เพียงพอจะทำให้ผู้ชายแข็งแรงอย่างทัตซึยะจุกจนพูดไม่ออกได้เลย ยูซึกิจึงใช้โอกาสนี้หลุดออกจากการจับกุมของทัตซึยะทันที
\"...ชั้นก็ไม่ได้เล่นง่ายๆอย่างที่นายคิดหรอกนะ...จำไว้ด้วย...\" แล้วเมื่อเธอจะเดินจากไป มือของทัตซยะก็จับข้อเท้าของเธอแล้วดึงให้ล้มลงมาอีก แต่เมื่อจะหันกลับไปเล่นงานเข้าซ้ำ เธอก็เห็นแผลบนแขนของเขา
\"..นี่นายไปโดนอะไรมา..\" เธอเอื้อมมือไปจับแขนของเขาเบาๆ แม้จะแค่ถลอกแต่ก็บวมน่าดู
\"ก็ไอ้ตอนที่ชั้นมาบังเธอจากลูกฟุตบอลนั้นไงล่ะ...ให้ตาย..เด็กนั้นมันแรงดีชะมัด\" ทัตซึยะตอบยิ้มๆ ยูซึกิกลับรู้สึกผิดในทันที สีหน้าของเธอบ่งบอกจนทัตซึยะรู้สึกได้
\"เอาน่าๆ..มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก..ชั้นเอาตัวมาบังเองต่างหาก..ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนเรียกมานี่นา\" ทัตซึยะตอบด้วยแววตาอ่อนโยน ทั้งสองจ้องกันอยู่อย่างนั้น จนทันไม่สังเกตว่าจู่ๆแผลได้ก็จางหายไป เมื่อทัตซึยะหันกลับมาดูจึงรู้
\"อ้าว..หายแล้วนี่..\" เขาพูดด้วยสีหน้างุนงง
\"ทำไมจู่ๆถึงได้หายไปล่ะ..\" ยูซึกิก็งงไม่แพ้กัน
\"สงสัยเป็นเพราะ...\"
\"..พลังรักของยูซึกิช่วยรักษาให้มั้ง\" ทัตซึยะตอบด้วยใบหน้าทะเล้น จนยูซึกิหมั่นไส้ค้อนขวับไปทีหนึ่งแล้วเดินจากไป ทำให้ชายหนุ่มต้องวิ่งตามจนพวกเขาเข้าไปในตึกเรียน
หารู้ไม่ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดได้อยู่ในสายตาของคนผู้หนึ่งไปเรียบร้อยแล้ว
**********************************
\"งั้นหรอ...เจ้าไปสืบมาแล้วสินะ..\" บุรุษคนหนึ่งเอ่ยถามท่ามกลางความมืด
\"ครับ...เด็กคนนั้นคือ หนึ่งในพวกนั้นอยางแน่นอนครับ...เพียงสัมผัสก็สามารถเยียวยาทั้งบาดแผล และความเจ็บปวดได้จนหมดสิ้น เป็นโฮลี่มาสเตอร์ที่มีพลังมากจริงๆ ขนาดเธอไม่รู้ตัวก็ยังปล่อยพลังออกมาได้แล้วครับ...\" ชายอีกคนรายงาน
\"...แสดงว่า..พลังของเด็กคนนั้นใกล้จะตื่นขึ้นมาแล้วสินะ...มากซะด้วย..\"
\"..ครับ..คาดว่าจะเป็นภายในอีกสองสามอาทิตย์..แต่ถ้าเกิดมีอะไรมากระตุ้นเธอซะก่อน..มันก็อาจจะตื่นได้ก่อนหน้านั้นได้ครับ....เพราะดูท่าทางเธอจะมีการรับรู้ที่ดีมากด้วย...\"
ชายคนแรกยิ้มเหยียด \" ....เห็นที..คงจะปล่อยไว้ไม่ได้แล้วสินะ...\"
\"..ส่งคนไปจัดการซะ..\"
\"..ครับ..นายท่าน..\" พูดจบชายผู้นั้นรับคำสั่งคนนั้นก็หายตัวไปในเงามืดทันที
\"..รอก่อนเถอะเด็กน้อย...รอก่อน...\" ชายคนแรกยิ้มอย่างพึงพอใจ
\"..ชั้นจะต้องเอาเธอมาให้ได้..\"
**************************************
ลงเสร็จแล้วจ้า ในที่สุด...แต่ตรงช่วงกลางๆที่สวีดกัน wingพิมพ์ไปยังอายแทนเลย //>o
ก็โพสกันเข้ามามากๆนะจ้า
Blackwing
Blackwing
***************************
ใต้ต้นซากุระต้นใหญ่อันเป็นเอกลักษณ์ของโรงเรียนแห่งนี้ หญิงสาวได้ล้มตัวลงนั่งกับพื้นหญ้าเขียวขจี พลางชมกลีบดอกซากุระที่ร่วงลงมาจากต้นอย่างเชื่องช้า ใบหน้าของชายที่ตนเพิ่งได้เจอวันนี้เป็นครั้งแรกก็ลอยเข้ามาในสมอง
“ไอ้นักเรียนใหม่นั้นมันยังไงกันแน่น้า...”
“ ….เจอหน้ากันจู่ๆก็บอกว่าจะโชคร้าย แถมยังตาสีเขียวนั้นด้วยอีก..” พอคิดถึงตรงนี้ก็ชะงักไป ดวงตาคู่สวยคู่นั้น...มันเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ นอกจากแววตาลึกลับยากจะคาดเดาอารมณ์ได้ นั้น ก็เหมือนกับมีพลังอะไรซักอย่าง...เป็นพลังที่คอยดึงดูดเธอทุกครั้งที่ได้จ้องเข้าไป...มาก...จนไม่สามารถละสายตาได้...
นึกแล้วก็สะบัดหัว ‘นี่เราชักจะบ้าขึ้นทุกวันแล้วสิ..แต่ตาแบบนั้นมันไม่น่าจะมีได้ในเด็กนักเรียนธรรมดาหรอกจริงมั๊ย’ เธอถามอยู่ในใจเงียบๆ แต่ก็ไม่วายบ่นอีก
“…ผู้ชายอะไรประหลาดชะมัด….” เมื่อเอื้อมมือออกไป กลีบดอกซากุระก็ร่วงลงมาบนมือของเธออย่างเหมาะเจาะ เธอจ้องมันอยู่สักครู่จนมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลัง
“มาว่าคนอื่นเขาประหลาดแบบนี้นี่ไม่ดีเลยนะ”
ยูซึกิสะดุ้งเฮือก หันมาก็เจอเข้ากับใบหน้าของทัตซึยะที่อยู่ห่างจากของเธอไปไม่ถึงหนึ่งคืบ เธอตกตะลึงค้างไปสักพักจึงโต้กลับไปให้น้ำเสียงเป็นปกติที่สุด แต่หน้าก็ยังไม่วายขึ้นสีอยู่ดี
“แล้วนายรู้ได้ไงว่าชั้นหมายถึงใคร”
“ก็เธอพึมพำอะไรแบบ ตาสีขียวบ้าง นักเรียนใหม่บ้าง ในเมื่อทั้งโรงเรียนนี้มีแต่ชั้นเท่านั้นที่เป็นนักเรียนใหม่แล้วมีตาสีเขียวชั้นเลยแน่ใจว่าเธอต้องหมายถึงชั้นน่ะ” ทัตซึยะตอบยิ้มๆ แล้วลงมานั่งข้างๆหญิงสาว
“ ก็พอกันกับพวกชอบแอบฟังเหมือนกันแหละ” คราวนี้เธอจงใจสบตาเขาตรงๆราวกับท้าทาย ในดวงตาสีเทาคู่สวยไม่มีความเกรงกลัวเลยสักนิด แต่เมื่อได้จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีมรกตของอีกฝ่าย หัวใจกลับเต้นระส่ำขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“หืม...มาวันแรกก็มีอดติกันเลยหรอ” ^_^
“ก็ไม่เห็นพูดอะไรซักหน่อย...” ดวงตาสีเทาคู่สวยหรี่มองอย่างไม่ไว้ใจ “….นายน่ะพูดเองเออเองเอาทั้งนั้น’” เธอพูด พร้อมกับหันหลังจะเตรียมเดินจากไป ถ้าไม่มีมือของฝ่ายตรงข้ามมาจับข้อมือไว้ซะก่อน
“งั้นก็แปลว่า..เธอชอบชั้น” ^o^
“หึ ถ้าวันไหนชั้นเกิดชอบนายขึ้นมาดอกซากุระคงออกดอกในฤดูร้อนแน่ๆ” ยูซึกิทำหน้ามั่นใจเต็มที่
“แล้วชั้นจะคอยวันนั้น”
พูดจบก็โน้มลงมา จนหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ส่งผลให้หญิงสาวหน้าขึ้นสีทันที ความมั่นใจที่มีอยู่เต็มล้นเมื่อกี้หายไปไหนหมดไม่รู้ รู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปในดวงตาสีเขียวนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ ยิ่งใบหน้าของชายหนุ่มยิ่งเข้าใกล้มามากเท่าไหรก็ยิ่งเหมือนเธอจะทรุดฮวบลงไปตรงนั้นเอาซะให้ได้
แต่ก่อนที่อะไรมันจะเลยเถิดยูซึกิจึงใช้แรงที่เหลืออยู่น้อยนิดพลักชายหนุ่มออกไป แล้ววิ่งกลับเข้าอาคารเรียนด้วยใบหน้าแดงก่ำ
ทัตซึยะมองตามร่างของหญิงสาวไปจนเข้าอาคาร
‘ น่าสนใจจริงๆ’
********************************
‘บ้า ๆ ๆ ๆ นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมตานั้นถึง.....” แค่คิดถึงตรงนี้หน้าของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นอีก
ยูซึกิวิ่งไปเรื่อยๆจนถึงสนามที่พวกนักเรียนชายชอบมาเล่นกันเวลาพัก เธอเดินไปอีกหน่อยจึงตัดสินใจนั่งพักที่นั่งข้างสนาม หน้ายังคงแดงจากเหตุการณ์ณ์เมื่อกี้บวกกับที่วิ่งมาตลอดทาง เธอจับหน้าอกที่เต้นไม่เป็นระส่ำของเธอ พร้อมกับสูดหายใจเข้าออกช้า เพื่อมองไปที่ท้องฟ้าอย่างเลื่อนลอย
‘เฮ้ออออ...ทำไมวันนี้มันเหนื่อยอย่างนี้นะ...’ -_-\"
‘….หมอนั้น..ไม่สิทัตซึยะสินะ ...เขาคิดจะทำอะไรกันแน่นะตอนนั้น..’ แล้วก็เริ่มหน้าแดงขึ้นมาอีก เธอก็รีบเปลี่ยนเรื่อง
‘….ไหนบอกว่าวันนี้จะมีโชคร้าย...ก็ยังไม่เห็นเกิดอะไรขึ้นเลย สงสัยจะมั่วแน่ๆ…’ =3=
“ตรงนั้น...ระวัง!!!!”
พอเธอหันกลับมา ก็เห็นลูกฟุตบอลลูกหนึ่งพุ่งตรงมาทางเธออย่างเร็ว แต่ก่อนที่เธอจะทันทำอะไร ก็มีร่างๆหนึ่งเข้ามาบังเธอเอาไว้
“ฟู่....วันหลังหัดระวังซะบ้างสิ เหม่ออยู่ได้…” ^ ^
เสียงนี้แค่มองแปลบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร....นัยน์ตาสีเขียวลึกลับ...ใบหน้าหล่อคมเข้ม...และเสียงนุ่มๆอันเป็นเอกลักษณ์อย่างนี้...
“นาย !!!!..” O_O
“....อุตสาห์บอกว่าจะมีโชคร้ายก็ไม่เชื่อกันบ้างเลยนะ” ถึงตรงนี้เขาก็ยิ้มขึ้นมาบางๆ แววตาส่อแววเอ็นดูให้กับหญิงสาวตรงหน้า
“..นาย..นายตามชั้นมาทำไม” //O_O//
ยูซึกิถามเสียงเรียบ ขัดกับอาการเขินอายที่แสดงออกบนใบหน้าสวยของตนเป็นอย่างยิ่ง เพราะ ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันแค่ไม่กี่นิ้วเท่านั้น และดูเหมือนมันกำลังจะใกล้ขึ้นเรื่อยๆ..ๆ...ๆ..จน...
“เฮ้....ตรงนั้นเป็นอะไรมั้ยครับ”
พอเสียงนั้นดังขึ้นฝ่ายสาวรีบได้สติ จัดการถีบหนุ่มหน้าเข้มให้กลิ้งไปตกบนพื้นหญ้าข้างๆอย่างแรง (โหดจังเจ๊) ส่งผลให้หนุ่มผู้ไม่(คิด )ตั้งใจ (แต่จะทำมันเลย) โออดครวญอย่างเจ็บปวดจากลูกถีบมหากาฬที่หญิงสาวส่งมาให้ด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง (?)
พอหันกลับไปดู ต้นเสียง ก็พบว่าเจ้าของเสียงนั้นก็ คือคนที่เตะลูกบอลพลาดมาทางเธอนั้นเอง แถมยังมีหน้ามาตะโกนถามขึ้นอีก พร้อมกับวิ่งเข้ามา โดยไม่ดูสถานการณ์หน้าเสียวหน้าขวาน ที่กำลังเกิดเมื่อครู่เลยสักนิด
“ไม่เป็นไรกันใช่ไหมครับ” O_o
หนุ่มน้อยหน้ามน ผมสีดำสนิท และดวงตาสีน้ำตาลที่ดูใสซื่อแบบเด็กๆ ผู้ดูเหมือนจะเป็นรุ่นน้องที่เธอจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าที่ ชื่อ โคทาโร่...มั๊ง? เข้ามาทักอย่างเป็นห่วง
“จ๊ะ..วันหลังก็เตะให้มันระวังหน่อยนะ” ยูซึกิพูดน้ำเสียงที่อ่อนลง พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ^ ^
“ครับ..ขอโทษอีกทีนะครับ...ว่าแต่..พี่ชายที่อยู่ตรงนั้นเขาเป็นอะไรหรอครับ..”
โคทาโร่พูด พร้อมกับถือวิสาสะชี้นิ้วไปยังชายหนุ่มที่โอดครวญจากลูกถีบของใครไม่รู้แถวนี้ แล้วจ้องด้วยแววตาใสซื่อปนห่วง
“อ่อ...คนนั้นหรอ....”
“..ก็เป็นแค่กัปปะลามกธรรมดาๆตัวหนึ่งเท่านั้นเอง” -_-
ยูซึกิตอบมาได้หน้าตาเฉย ไม่สนใจรุ่นน้องที่มองด้วยสายตาที่ยิ่งงงหนักกว่าเก่า กับคนที่ถูกยกให้เป็นกัปปะลามกที่นอนอ้าปากพะงาบๆ เหมือนปลาที่ถูกจับขึ้นมาจากน้ำไม่มีผิด
แต่พอตั้งสติได้แล้วกัปปะลามก เอ้ย!!!..ไม่ใช่....ทัตซึยะก็หันมาส่งสายตาดุๆใส่หญิงสาวผู้เปลี่ยนเขาให้เป็นกัปปะหน้าตาเฉย อย่างหงุดหงิด
“ใครเป็นกัปปะไม่ทราบ” -o-
“เป็นใคร..ก็น่าจะรู้ตัวเองดีนี่นา...” =3=
ยูซึกิทำเป็นมองชมนกชมไม้ ไม่สนใจชายหนุ่มทั้งสองที่มีกริยาแตกต่างกันไป คนแรกจ้องมองคนทั้งคู่ด้วยสายตาที่ใสซื่อ ในขณะที่อีกคนก็กำลัง...นิ่ง(?) ยูซึกิหันกลับมามองงงๆ
แล้วจู่ๆทัตซึยะก็กลับมาโอบเอวบางของหญิงสาวเข้ามาหาตัวอย่างรวดเร็ว จนยูซึกิไม่ได้ตั้งตัว ตาสีเทาคู่สวยเบิกกว้างอย่างตกใจ แต่พอได้สติก็รำกำปั้นใส่ผู้ที่กอดเธอเข้าทันที แต่นันกลับทำให้ชายหนุ่มตรงหน้ายิ่งรัดแน่นเข้าขึ้นไปอีกจน คนในอ้อมแขนแกร่งขยับตัวไม่ได้ แต่ก็ยังส่งเสียงโหวกเหวกอยู่ (ส่วนก.ข.ค.ก็รีบเผ่นแนบออกไปตั้งนานแล้ว)
“ปล่อย” -_-*
“ไม่” ^o^
“ปล่อย!!!!!” -_-**
“ไม่” ^o^
“ปล่อยสิ!!!!” -O-***
“ไม่” ^o^
“ปล่อยชั้น!!!” >o<****
“ไม่” ^o^
“ชั้นบอกให้ปล่อย!!!” >O<******************
“ไม่....\"
\"......นอกจากว่า….เธอจะบอกชื่อมาก่อน..” ^o^
“ชื่อ..ชั้น..?” O_o
“ใช่น่ะสิ....ก็ชั้นยังไม่รู้ชื่อเธอเลย...จะให้เรียกว่าเธออยู่ตลอดมันก็แหม่งๆนะ”
“.........” //_//
“อ้าว..ว่าไง…ทำไมเงียบไปล่ะ…” -- o --
“.....ยูซึกิ…..” ////>_
“เอ่?..” O_O
“....คิโนมิย่า ยูซึกิ คือ..ชื่อของชั้น” //////////>_
“หืม…ชื่อน่ารักจัง…ไม่เหมือนเจ้าของเลย…” ^o^
ปัง!!!!
หญิงสาวจัดการเตะไปที่แผลเดิมที่เดิมที่เจ้าหล่อนไปทำไว้ก่อนหน้านี้อย่างจัง ทำให้ชายหนุ่มผู้บังอาจล้มลงไปกลิ้งกับพื้นรอบสอง
“หนอย….มาหลอกด่ากันนี่นา!!!...นาย…” ยูซึกิตะโกนอย่างโมโห >O<** แต่ต้องชะงักเพราะ ชายหนุ่มก็ดึงเธอให้ล้มลงมาทับอกเขา แล้วก็พลิกตัวให้ร่างบางถูกเขาขึ้นคร่อม
“…หัดฟังคนอื่นเขาพูดให้จบก่อนสิ…”
ร่างสูงกว่าพูดออกมาเบาๆ แล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ขึ้น จนนัยน์ตาสีเขียวจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีเทาเบิกกว้างของผู้อยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ที่มัวแต่หน้าแดงเป็นมะเขือเทศ จนทำอะไรไม่ถูก แม้เสียงสักเอะก็ยังร้องไม่ออก ////O_O////
“…..ที่ชั้นบอกว่าไม่เหมือนเจ้าของก็เพราะ…”
“ชั้นมันไม่น่ารักใช่ไหมล่ะ “ หญิงสาวในอ้อมแขนก็ขัดขึ้นอย่างตัดเพ้อ แล้วก็หันหน้าไปทางอื่น =3=
“…เปล่า…” คำๆนี้เรียกความสนใจของยูซึกิให้หันกลับมา O_O
ทัตซึยะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นอีกหากแต่คราวนี้ในดวงตาคู่นั้นกลับจ้องกลับมาอย่างท้าทาย ไม่มีความเขินอายหลงเหลือเลยแม้แต่นิดเดียว
“…แค่จะบอกว่า…ยูซึกิ…น่ารักกว่าต่างหากล่ะ..” ^o^
พูดถึงตรงนี้ใบหน้าขาวๆของหญิงสาวก็ร้อนฉ่าขึ้นมาอีกครั้ง //////////O_O///////// ชายหนุ่มเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอก็ขยับริมฝีปากบางเป็นรอยยิ้มเล็กๆอยางพึงพอใจ ความเอ็นดูฉายในนัยน์ตาสีเขียวล้ำลึกคู่นั้น อย่างเด่นชัด
หลังจากผ่านไปสักพัก
“เอ่อ..แล้วจะปล่อยชั้นได้ยัง…” ยูซึกิก้มหน้างุดๆเพื่อซ่อนใบหน้าขึ้นสีของตน ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าทำไม่ได้ /////_////
“ยัง” ทัตซึยะตอบเสียงใส ^o^ ราวกับจะทดสอบความอดทนของหญิงสาวที่ใกล้จะปะทุเต็มแก่
“ทำไม”
ยูซึกิกัดฟันพูด พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ระเบิดอารมณ์ออกไปกับใบหน้าคมเข้มเบื้องบน ที่เธอรู้สึกอยางรุนแรงว่ามันกวนชวนตื๊บเหลือเกิน ความเขินอายเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความโกรธ และหงุดหงิด
“เรียกชั้นว่าทัตซึยะสิ\" ^o^
\"ไม่\" -__-
\"น่าๆ...เรียกเถอะนะ\" ^o^
\"ไม่\" -___-
\"เรียกชื่อชั้นสิ...ไม่งั้น..\" ^o^
\"ไม่งั้นอะไร\" -o-
\"..ก็...แบบนี้ไงล่ะ..\" พูดจบร่างสูงก็โน้มใบหน้าลงมา จนริมฝีปากบางของเขาสัมผัสกับแก้มเนียนที่บัดนี้กลายเป็นสีแดงฉ่าของหญิงสาวเบาๆ
\"...น..นาย...นาย....\" ยูซึกิพูดอะไรไม่ออก แล้วเมื่อเห็นใบหน้าฉาบด้วยรอยยิ้มบางๆของชายหนุ่มเธอก็ยิ่งฉุนเข้าไปอีก
\"..ไง..จะยอมเรียกชื่อชั้นยัง..\" ทัตซึยะพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนือกว่า
\"ไม่!!!!!\" ยูซึกิตะโกนใส่ใบหน้าของชายหนุ่ม พร้อมกับพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการจับกุมของเขา แต่ยิ่งดิ้นเท่าไหรก็เหมือนจะไม่มีผลเลย แขนแกร่งของเขาดูเหมือนจะมีกำลังมากกว่าที่เธอคิดนัก
\"..งั้น..อยากจะโดนรอบสองสินะ..\" ทัตซึยะพูดพร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาอีกครั้ง
\"..ไม่..ไม่ต้อง..หยุดก่อน..\" ยูซึกิตะโกนขึ้นมาพร้อมใบหน้าที่แดงเป้นมะเขือเทศ
\"...เรียกก็ได้..\" เธอพูดด้วยเสียงที่เบาราวกับกระซิบ หน้าที่แดงแล้วก็ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ ทำให้ทัตซึยะหยุดการเคลื่อนไหวเพื่อได้มองเห็นหน้าของเธอชัดๆ
แต่หลังจากเวลาผ่านไปซักครู่ก็ไม่ดูเหมือนจะมีวี่แววว่าหญิงสาวจะพูดเลยสักนิด ทัตซึยะจึงแกล้งโน้มใบหน้าลงมา จนยูซึกิต้องรีบตะโกนออกมาอีก
\"ก็ได้ ๆ...ชั้นเรียกนายก็ได้..ทัตซึยะ..\" เธอตะโกนคำหลังออกมาด้วยใบหน้าที่แดงมากๆ เรียกรอยยิ้มให้กับทัตซึยะได้ในทันที แต่เขาก็ไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆหรอก
\"..เอา..ชั้นเรียกชื่อนายแล้ว..ปล่อยซักทีได้ไหม\" ยูซึกิถามหลังจากเห็นว่าเขายังไม่ยอมปล่อยเธอ
\"ไม่\"^o^
\"อะไรนะ!!!...\" ยูซึกตะโกนขึ้นมาด้วยใบหน้าแแดงก่ำ หากแต่คราวนี้มันไม่ใช่เพราะความอาย แต่ความโกรธต่างหาก
\"...ไหนนายบอกว่าจะปล่อยขั้นไง!!!\" ดวงตาสีเทาเริ่มทอประกายกร้าว
\"..ก็..ยังก่อน...จนกว่าเธอจะ..\" พุดแค่นั้นเขาก็หันแก้มข้างขวาของเขามาตรงหน้าเธอ เธอมองสักครู่ก็เข้าใจได้ทันที
\"ม่ายอ่าวววววว!!!!\" เธอตะโกนขึ้นมาอีก ด้วยใบหน้าแดงก่ำสุดๆ แล้วยิ่งดิ้นเข้าไปใหญ่ แต่แรงผู้หญิงมันไม่มีทางสู้ผู้ชายได้อยู่แล้ว จึงไม่ระคายทัตซึยะแต่อย่างใด กลับคิดว่าน่ารักซะอีก
\"น่านะ..แค่ครั้งเดียวเอง...แค่..\"
แต่พูดแค่นั้นก็ต้องหยุดไป เพราะหญิงสาวเล่นชกท้องเขาอย่างสุดแรงเกิด แม้แรงผู้หญิงจะสู้แรงผู้ชายไม่ได้ แต่ยูซึกิก็ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิงที่หมัดหนักที่สุดคนหนึ่งในโรงเรียน เพราะฉะนั้นอย่างน้อยแรงของเธอก็เพียงพอจะทำให้ผู้ชายแข็งแรงอย่างทัตซึยะจุกจนพูดไม่ออกได้เลย ยูซึกิจึงใช้โอกาสนี้หลุดออกจากการจับกุมของทัตซึยะทันที
\"...ชั้นก็ไม่ได้เล่นง่ายๆอย่างที่นายคิดหรอกนะ...จำไว้ด้วย...\" แล้วเมื่อเธอจะเดินจากไป มือของทัตซยะก็จับข้อเท้าของเธอแล้วดึงให้ล้มลงมาอีก แต่เมื่อจะหันกลับไปเล่นงานเข้าซ้ำ เธอก็เห็นแผลบนแขนของเขา
\"..นี่นายไปโดนอะไรมา..\" เธอเอื้อมมือไปจับแขนของเขาเบาๆ แม้จะแค่ถลอกแต่ก็บวมน่าดู
\"ก็ไอ้ตอนที่ชั้นมาบังเธอจากลูกฟุตบอลนั้นไงล่ะ...ให้ตาย..เด็กนั้นมันแรงดีชะมัด\" ทัตซึยะตอบยิ้มๆ ยูซึกิกลับรู้สึกผิดในทันที สีหน้าของเธอบ่งบอกจนทัตซึยะรู้สึกได้
\"เอาน่าๆ..มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก..ชั้นเอาตัวมาบังเองต่างหาก..ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนเรียกมานี่นา\" ทัตซึยะตอบด้วยแววตาอ่อนโยน ทั้งสองจ้องกันอยู่อย่างนั้น จนทันไม่สังเกตว่าจู่ๆแผลได้ก็จางหายไป เมื่อทัตซึยะหันกลับมาดูจึงรู้
\"อ้าว..หายแล้วนี่..\" เขาพูดด้วยสีหน้างุนงง
\"ทำไมจู่ๆถึงได้หายไปล่ะ..\" ยูซึกิก็งงไม่แพ้กัน
\"สงสัยเป็นเพราะ...\"
\"..พลังรักของยูซึกิช่วยรักษาให้มั้ง\" ทัตซึยะตอบด้วยใบหน้าทะเล้น จนยูซึกิหมั่นไส้ค้อนขวับไปทีหนึ่งแล้วเดินจากไป ทำให้ชายหนุ่มต้องวิ่งตามจนพวกเขาเข้าไปในตึกเรียน
หารู้ไม่ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดได้อยู่ในสายตาของคนผู้หนึ่งไปเรียบร้อยแล้ว
**********************************
\"งั้นหรอ...เจ้าไปสืบมาแล้วสินะ..\" บุรุษคนหนึ่งเอ่ยถามท่ามกลางความมืด
\"ครับ...เด็กคนนั้นคือ หนึ่งในพวกนั้นอยางแน่นอนครับ...เพียงสัมผัสก็สามารถเยียวยาทั้งบาดแผล และความเจ็บปวดได้จนหมดสิ้น เป็นโฮลี่มาสเตอร์ที่มีพลังมากจริงๆ ขนาดเธอไม่รู้ตัวก็ยังปล่อยพลังออกมาได้แล้วครับ...\" ชายอีกคนรายงาน
\"...แสดงว่า..พลังของเด็กคนนั้นใกล้จะตื่นขึ้นมาแล้วสินะ...มากซะด้วย..\"
\"..ครับ..คาดว่าจะเป็นภายในอีกสองสามอาทิตย์..แต่ถ้าเกิดมีอะไรมากระตุ้นเธอซะก่อน..มันก็อาจจะตื่นได้ก่อนหน้านั้นได้ครับ....เพราะดูท่าทางเธอจะมีการรับรู้ที่ดีมากด้วย...\"
ชายคนแรกยิ้มเหยียด \" ....เห็นที..คงจะปล่อยไว้ไม่ได้แล้วสินะ...\"
\"..ส่งคนไปจัดการซะ..\"
\"..ครับ..นายท่าน..\" พูดจบชายผู้นั้นรับคำสั่งคนนั้นก็หายตัวไปในเงามืดทันที
\"..รอก่อนเถอะเด็กน้อย...รอก่อน...\" ชายคนแรกยิ้มอย่างพึงพอใจ
\"..ชั้นจะต้องเอาเธอมาให้ได้..\"
**************************************
ลงเสร็จแล้วจ้า ในที่สุด...แต่ตรงช่วงกลางๆที่สวีดกัน wingพิมพ์ไปยังอายแทนเลย //>o
ก็โพสกันเข้ามามากๆนะจ้า
Blackwing
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น