ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบ
สวัสดีจ้า ข้าพเจ้าพึ่งจะเคยมาลงเรื่องเป็นครั้งแรกน่ะ (มือใหม่หัดแต่งจ๊ะ ^^)
ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ
ิblack_wing
ปีกสีดำแห่งรัตติกาล จักขอโบยบินในราตรีอันมืดมิด เพื่อแจกจ่ายจินตนาการไร้ขอบเขตแด่ทุกๆท่าน ..........
********************************************************
ท้องฟ้าสีคราม ดอกซากุระที่ค่อยๆ ร่วงลงมาจากต้นในฤดูใบไม้ร่วง เสียงอันไพเราะของนกกางเขนที่ส่งเสียงเกี้ยวพาราสีกันบนกิ่งไม้ สร้างความสำราญแก่ทุกคนที่ได้ยิน
ช่างเป็นการเริ่มต้นของวันที่ดูสดใสเหลือเกินในความคิดของหลายๆคน แต่ไม่ใช่สำหรับผู้หญิงคนนี้อย่างแน่นอน ( มั้ง ^^)
‘ แว้ก !!! สายแล้ว ๆ’
เสียงตะโกนในหัวของยูซึกิเริ่มดังขึ้นทุกที ขณะกำลังวิ่งด้วยความเร็ว 50 กิโล / ช.ม. ( เวอร์ปายอ่ะป่าว ) เพื่อไปให้ถึงจุดมุ่งหมายอันไกลโพ่น ( ก็โรงเรียนนั้นแหละ ) พลางชำเลืองดูนาฬิกาข้อมือที่บอกว่ามันเกือบจะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว
‘ ตาย ..... ตายแน่ๆ ต้องถูกทำโทษแน่ๆ’
เธอคิดไปถึงหน้าของอาจารย์ คาโตโกะ อาจารย์ประจำห้อง 2A ของเธอที่ทั้งดุ ทั้งขี้บ่น และ โหดชนิดไม่มีใครเทียบได้ หล่อนยังจำได้ถึงใบหน้าโหดๆ ของท่านอาจารย์ตอนสั่งทำโทษหล่อนครั้งแรกได้อย่างแจ่มแจ้ง
เมื่อ 6 เดือนที่แล้ว
“ นี่ คิโนมิย่าเธอหัดทำตัวเหลวไหลตั้งแต่เมื่อไหรกัน แบบนี้จะเป็นนักเรียนดีเด่นได้ไง หึ”
เสียงของ อาจารย์(ไม่ค่อย)สาวไฟแรง ลอยมาแต่ไกล หลังจากเธอก้าวเข้ามาในห้องเรียนสายเพียงแค่ 5 นาที ผมสีดำยาวที่ถูกมัดเป็นมวย แว่นตากรอบสี่เหลี่ยม และเครื่องแต่งกายที่ถูกต้องตามกฎระเบียบแป๊ะ ไม่ต้องบอกก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าของเสียงนั้นคือ อาจารย์ นามิยะ คาโตโกะ ครูสุดเฮี้ยบประจำห้องเธอนี่เอง
‘ เอาแล้วไงเจ๊แกมาแล้ว น่าเบื่อจริงๆ’ ยูซึกิคิดพลางถอนหายใจดัง เฮ้อ
‘ไม่ลืมตั้งนาฬิกาปลุกซะก็ดี วิ่งแทบตาย’
“เธอฟังที่ครูพูดบ้างรึเปล่า” เสียงของอาจารย์จอมเฮี้ยบตวาดขึ้น ดึงเธอให้หลุดออกจากความคิดทันที
“ ค…. ค่ะ”
“ งั้นเธอคงรู่ว่าเธอจะต้องไปทำความสะอาดที่ห้องเก็บเอกสาร ที่ชั้น 4 ให้เสร็จภายใน.6 โมงของวันนี้” อาจารย์ตีหน้าเฉยราวกับว่าเป็นสิ่งธรรมดาที่สุดในโลก
“อาจารย์!!!!….” แต่ก่อนที่หล่อนจะได้ค้านอะไร
“ห้ามเถียง เธอจะต้องทำให้เสร็จภายในเวลา 6 โมงเย็นของวันนี้เท่านั้น มีปัญหาอะไรมิทราบ” อาจารย์แกพูดซะเสียงเหี้ยมขนาดนั้น เราน่ะหรอจะกล้าเถียง
“เฮ้อออออ ค่ะทราบแล้วค่ะ”
ถึงจะพูดแบบนั้นออกไปแต่โรงเรียนนี้มันก็ตั้งมาตั้งร้อยกว่าปีแล้ว ( โหหหหห เก่าจัง 0_o) เอกสารต่างๆ ถ้ามากองกันนี้ก็ เยอะเท่าภูเขาโลกันต์เลยทีเดียว แล้วมันก็ถูกหมักอยู่ในห้องเอกสารอันใหญ่โตนั้นมาตลอดไม่เคยจะทำความสะอาดเลยซักครั้ง แถมไม่เคยเอามาใช้งานจนเป็นห้องร้างไปด้วยแบบนี้ ทำไมไม่ทิ้งมันไปซะ ข้อนี้เธอเองก็คิดมาตั้งหลายครั้ง แต่ก็ไม่กล้าถาม แล้วแบบนี้จะให้เธอตัวคนเดียวไปทำความสะอาดห้องผีสิงนั้นนี้นะ คิดแล้วสยอง
แต่เมื่อมันไม่มีทางหลีกเลี่ยง ได้แล้วเธอก็จำต้องทำอย่างจำใจ ในขณะที่กำลังปฏิบัติภารกิจอันหนักหน่วงอยู่นั้น ทั้งหนู ทั้งแมลงสาบ หรือแม้แต่จระเข้ ( เฮ้ยยย มาได้งัย ) ก็แวะมาทักทายเธออยู่อยู่เป็นนิจราวกับเธอเป็นญาติสนิทของพวกมันก็มิปาน ( แหม อาจจะใช่ก็ได้นะ โอ้ย!!! ใครขว้างรองเท้ามาว่ะ)
แถมพี่แกยังสั่งอีกว่าถ้าใครหน้าไหนมาช่วยจะต้องถูกลงโทษหนักกว่าร้อยเท่า สร้างความขยาดให้กับนักเรียนทุกคน เลยไม่มีใครมาช่วยเลย แต่สุดท้ายแม้จะเหนื่อยแทบขาดใจเธอก็ทำเสร็จทันเวลาจนได้ และตั้งแต่นั้นมาเธอก็ไม่เคย(คิด)จะทำผิดระเบียบอีกเป็นอันขาด
กลับมาที่ปัจจุบัน
“ ทำไมนาฬิกาปลุกมันต้องมาเจ๊งเอาวันนี้ด้วยละเนี่ย”
ก็ไอ้นาฬิกาเจ้ากรรม นั้นแหละเสียงปลุกมันดันไม่ทำงาน หล่อนจึงยังนอนหลับสบายจนท่านแม่ผู้ประเสริฐศรี ขึ้นมาดูว่าทำไมเธอจึงยังไม่ลงมา พอได้ยินว่ามัน 8.25 น. (โรงเรียนนี้เข้าตอน 8.30 น.)ปั๊บเธอก็ดีดตัวขึ้นมา แล้วด้วยความเร็วเหนือแสงเธอก็อาบน้ำ แปรงฟัน เปลี่ยนเสื้อผ้า ภายใน 30วินาที ( เก่งจัง!!! ) แล้วออกพุ่งตัวมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนทันที
ยูซึกิบ่นเป็นหมีกินผึ้งตลอดทาง จนไม่ได้สังเกตเห็นวัตถุประหลาดรูปร่างเหมือนคน กำลังเคลื่อนที่เข้ามาค้วยความเร็วเดียวกัน จากอีกทางของ 3 แยก ที่เป็นทางแยกสุดท้ายที่จะเข้าโรงเรียนเธอ
และเมื่อรถบรรทุก.....เฮ้ย!!! คน 2 คนที่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วมหาศาล ปะทะกัน
..............................
เอ๊ะ!! ทำไมไม่มีเสียงเลยล่ะ อ่อ ยูซึกินั้นเองที่กระโดดตีลังกาหลบไปได้ (เก่งจริงนะแม่คุณ) ส่วนคู่กรณีอีกคนก็ ...... ยืนอยู่ตรงนั้นเฉยๆ (อ้าว)
“โทษทีนะ” ยูซึกิหันกลับมาพูดกับบุรุษร่างสูงผมสีน้ำตาลเข้ม เจ้าของตาสีเขียวลึกลับ ใบหน้าคมเข้ม หล่อกระชากใจที่ไม่ว่าสาวไหนเห็นเป็นต้องกรี๊ด (แต่ทำไมเธอไม่ยักกะเป็นก็ไม่รู้) แล้วก็ออกตัววิ่งไปในทันที
แต่มือของชายคนนั้นมารั้งเอาไว้ซะก่อน
“มีอะไรหรอ” ยูซึกิถามอย่างหงุดหงิดเพราะใกล้จะสายเต็มทีแล้ว
“นี้..” เขายื่นพวงกุญแจรูปกะต่ายสีขาวที่มอมแมมไม่เป็นท่าให้ พร้อมยิ้มให้บางๆ “..ของเธอใช่ไหมเห็นมันตกอยู่น่ะ”
“ขอบคุณ...” พูดจบก็รีบขว้าไป
“เอาไปปัดฝุ่นซะหน่อยคงใช้ได้แล้วล่ะ แล้วก็...วันนี้เธอจะมีเคราะห์ระวังตัวให้ดี” ชายคนนั้นพูดจบก็จากไป ทิ้งให้หญิงสาวของเราที่นิ่งจังงังไปเรียบร้อย ยืนเอ๋ออยู่อย่างนั้นคนเดียว
หลังจากพ้นระยะจากหญิงสาว “นี่น่ะหรอนางาชิม่า ยูซึกิ คนที่เราถูกสั่งมาให้จัดการ” เขากล่าวรำพึง แล้วคลี่ยิ้มบางๆ
“น่าสนใจดี”
****************************************
ห้อง xxx ของโรงเรียน นิชิเตะ
ติ้ง.....ต่อง ติ้ง....ต่อง ติ้ง .....
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด .......ปึ๊ง !!!!
. . . . . . . . . .
ครืดดดด....
พอประตูห้องเปิด ห้องทั้งห้องหันมามองเเป็นจุดเดียวก็เห็น ……
ร่างบางของหญิงสาวที่เมื่อตะกี้ยังวิ่งหอบแฮ่กๆ กลับเดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย หน้าเชิด อกผ่าย ไหล่ผึ่ง ราวกับนางพญามาจุติก็มิปาน ผมที่ยุ่งจากการวิ่งก็จัดให้เข้าทรงเหมือนเดิม เสื้อผ้าที่ยับยู้ยี้ก็จัดให้เรียบเหมือนเดิม ไม่หลงเหลือมาดของหญิงสาวกระเซอะกระเซิงตอนเช้าเลยสักนิด
“ ขออนุญาตค่ะ” ยูซึกิพูดเสียงเรียบ
“แหม คิโนมิย่าเกือบจะสายอยู่แล้วเชียวนะ” ท่านครูคาโตโกะพูดเบาๆ หรี่ตาอย่างจับผิด
“แต่กริ่งก็ยังดังไม่ครบสามครั้งไม่ใช่หรอค่ะ คงไม่ถือว่าสายหรอกนะค่ะ” เธอพูดด้วยท่าทางไม่เกรงกลัวต่อสายตาอันคมกริบของอาจารย์เลยสักนิด ทั้งๆที่ในใจกลับร้อนรนจนแทบจะระเบิดออกมา เพื่อนในห้องเองต่างก็กำลังลุ้นให้ในใจอยู่เงียบๆ
หลังจากช่วงเวลาอันยาวนานมากกกก (แค่30วิ)ในที่สุดอาจารย์คาโตโกะก็ทำลายความเงียบลง
“แต่ก็ช่างเถอะ ไปนั่งที่ได้แล้วล่ะ”
“ขอบพระคุณค่ะ” เธอตอบเรียบๆ แล้วเข้ามาในห้อง
เมื่อถึงโต๊ะตัวเองปั๊บ ยูซึกิก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ โล่งราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก
“ เฮ้ออออ ทันจนได้”
“ นี้เธอไปทำอีท่าไหนมา ถึงได้หมดสภาพแบบนี้ล่ะ” อายุมิเพื่อนสนิทของเธอหันมาถามเบาๆ ให้แค่ทั้ง 2 ได้ยิน ดวงตาสีน้ำตาลมีแววสงสัย
“ก็ไอ้นาฬิกาห่วยๆ นั้นน่ะสิมันดันเสีย แถมกลางทางยังเจอคนประสาทอีก” เธอกระซิบกลับไป
“ คนประสาทหรอ” อายุมิถามอย่างสนใจ
“ใช่ คนคนอะไรก็ไม่รู้ประหลาดชะมัด หมอนั้น.....” แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดจนจบ อาจารย์คาโตโกะก็ขัดขึ้น ทั้งสองเปลี่ยนมานั่งตัวตรงเหมือนเดิม
“ เอาล่ะนักเรียน...” เธอพูดพลางตบมือเรียกความสนใจของนักเรียน “.....วันนี้จะมีนักเรียนใหม่เข้ามานะ” พูดจบเสียงพึมพำในห้องก็ดังขึ้นทันที
‘เฮ้อ น่าเบื่อจริงๆ แค่นี้ก็ทำเป็นตื่นตูมไปได้’ เธอคิดอย่างหน่ายๆ พร้อมกับมองไปที่กลุ่มเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่กำลังวีดว้ายกระตู้วู้กันใหญ่
“ เขามาจากเกาหลี แล้วพึ่งย้ายเข้ามาในญี่ปุ่นเมื่อ 2-3 อาทิตย์นี้เอง เพราะฉะนั้นพวกเราก็คอยดูแลเขาดีๆหน่อยนะ เอาล่ะ มุตโต้มาแนะนำตัวหน่อยสิ”
ประตูห้องเรียนเปิด แล้วชายหนุ่มร่างสูง เจ้าของตาสีเขียวคนเดียวกันกับที่เธอเจอตอนเมื่อเช้า ก็เดินเข้ามาในห้อง ยูซึกิมองเขาอย่างตกตะลึง กับบุคคลที่เธอไม่คิดจะได้เจอกันอีกเป็นครั้งที่สอง
“ ......ผมชื่อ มุตโต้ ทัตซึยะ อายุ 17 ปี ย้ายมาจากเกาหลี ความจริงผมเกิด และโตที่ญี่ปุ่น แต่ต้องย้ายตามครอบครัวไปตอน 9ขวบเพราะงาน พึ่งจะกลับมาก็เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนนี้เอง ผมไม่ค่อยรู้เรื่องญี่ปุ่นสักเท่าไหร ต้องขอฝากตัวเนื้อฝากตัวด้วยครับ ” เขาพูดด้วยสำเนียงญี่ปุ่นแท้ๆ แบบดั้งเดิมไม่เหมือนคนที่ไปโตที่ชาติเมืองอย่างเขาเลย นักเรียนหญิงมองชายหนุ่มอย่างเคลิ้มฝัน แล้วพากันกรี๊ดกร๊าดใหญ่ จนนักเรียนที่เหลือในห้องรวมทั้งอาจารย์แก้วหูแทจะแตก
“นักเรียนเงียบหน่อยสิ” อาจารย์คาโตโกะตะโกนแข่งกับเสียงในห้องเรียน
“เงียบ!!!!!”
“ชั้นบอกให้เงียบได้ยินมั๊ย!!!!!”
“ชั้นจะให้พวกเธอทั้งห้องไปขัดห้องน้ำนะ!!!!”
“เดี๋ยวให้ตกรวดหมดทั้งห้องซะเลย!!!!!”
อาจาร์ไม่ว่าจะห้ามยังไงก็ไม่ยอมหยุด จนสุดท้ายต้องสวมวิญญาณเจ้าสำนักเส้าหลิ่น ใช้ฝ่ามืออรหันต์ผ่าโต๊ะหน้าห้องออกเป็นสองซีก
ยากกกกกกกกกกกกกกส์ ......ครืนนน
........................
เงียบ~.....
เหล่านักเรียนต่างพากันมองครูของตนสลับกับโต๊ะที่ถูกกระทำเป็นสองซีกอย่างตะลึง และในที่สุดห้องเรียนกลีบสู่ความสงบอีกครั้ง
“ อะแฮ่ม ๆ .... เอาล่ะ งั้นมุตโต้เธอไปนั่งข้างๆ คิโนมิย่าแล้วกันนะ” อาจารย์กลับมาใช้โหมดเดิม
“ครับ” ยูซึกิสะดุ้ง
เขาเดินไปจนถึงโต๊ะของยูซึกิ “ ยินดีที่ได้รู้จัก...เออ..ไม่สิต้องพูดว่าเจอกันอีกแล้วมากกว่าสินะ ” ทัตซึยะยิ้มทักทายให้ตามมารยาทผู้ดี๊ ผู้ดี
ด้วยประโยคๆนี้เท่านั้น ทำเอาห้องทั้งห้องหันมามองคนทั้งคู่กันในทันใด โดยเฉพาะพวกผู้หญิงที่ส่งสายตาอยากกินเลือดกินเนื้อ และเหล่าผู้ชายที่ทำหน้าเหมือนเกลียดกันตั้งแต่ชาติปางก่อน ( ก็ยูซึกิเขาเป็นดาวเด่นของโรงเรียนเชียวน้า เรียนก็เก่ง กีฬาก็เยี่ยม แถมยังได้รับโหวดให้เป็นสาวสวยประจำโรงเรียนนี้มาตั้ง 4 สมัยอีกต่างหาก ..เห็นมั้ยนางเอกของเราเพอร์เฟ็กแค่ไหน เฮอะ ๆ ๆ... ^0^ )
“นี้เธอสองคนรู้จักกันแล้วหรอ?” อาจารย์ขัดเมื่อเริ่มรู้สึกถึงรังสีอำมหิตย์ที่แผ่ออกมาจากนักเรียนทั้งชายหญิงตลบอบอวนอยู่ในห้องอย่างหนาแน่น
“ไม่เชิงหรอกค่ะ เราแค่บังเอิญเจอกันตอนเช้าเท่านั้นเอง”
“งั้นก็ดี มุตโต้จะได้มีเพื่อนใหม่บ้าง เธอก็คอยดูแลเขาแล้วกันนะคิโนมิย่า”
“ค่ะ/ครับ” ทั้งสองนั่งลงพร้อมกับความรู้สึกเสียวสันหลังวาวเป็นระยะๆจากรอบข้าง
‘มาวันแรกก็สร้างป้ญหาให้ซะแล้ว แล้ววันต่อๆไปชั้นจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย เฮ้อ..กลุ้ม’
****************************************
พักกลางวัน
“ขอโทษนะยูซึกิ ชั้นคงไปกินข้าวกับเธอไม่ได้แล้วล่ะ” อายุมิวิ่งเข้ามาบอก ขณะที่เธอกำลังเดินไปโรงอาหาร
“เธอ...นัดแฟนไว้” มันไม่ใช่คำถาม
พูดแค่นี้หน้าของอายุมิก็ขึ้นสีทันที >o< แถมทำท่าทางเหนียมอาย บิดๆอยู่นั้นแหละจนยูซึกิอดหมั่นไส้ไม่ได้
“อะ..อืม..คือ เคียวอิจิเขาบอกให้ไปหาเขา ตอนพักกลางวันน่ะ บอกว่ามีอะไรให้ดู”
“งั้นก็ไปสิ..ชั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย” ยูซึกิตอบเรียบๆ แต่ในใจกลับอิจฉาล็กๆอยู่เหมือนกัน
อายุมิได้ยินปุ๊บก็กระโดดกอดยุซึกิทันที “แท็ง-กิ้ว นะจ๊ะ ยูซึกิใจดีที่สุดเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเลี้ยงข้าวให้นะจ้า จู๊บบบ...” แถมยังทำท่าจะจูบเข้าจริงๆ แต่ดีที่ยูซึกิผลักออกไปซะก่อนไม่งั้นได้มีคนคิดว่าพวกเธอเป็นพวกไม้ป่าเดียวกันแหงมเลย
“ เออๆ...ไปได้แล้วเดียวแฟนรอ เฮ้อ...อิจฉาคนมีแฟนแถวนี้จังเล้ย สวีดกันจริงจิ๊ง…ดูสิ..มดกัดเต็มไปหมดเลย…” ยูซึกิพูดพลางทำท่าประกอบ “.เดี๋ยวพรุ่งนี้เป็นตุ่มแน่เลย”
“พอๆ....ไม่ต้องมากระแทกกระทั้นก็ได้ ชั้นไปแล้วย่ะ” พูดจบก็ไปทันที ทิ้งนางเอกของเราให้กินข้าวอยู่คนเดียว โดดเดี่ยว..เดียวดายเหลือเกิน
แต่ไม่นานนัก เพราะ พอพวกผู้ชายเห็นว่ายูซึกินั่งอยู่คนเดียว ก็สงสาร หวังจะเป็นสุภาพบุรุษมานั่งเป็นเพื่อนสาวให้หายเหงา และด้วยประการเช่นนี้แลสงครามชิงตำแหน่งสุภาพบุรุษประจำใจสาว (แสร้ง)ขี้เหงา จึงเกิดขึ้น
ตอนแรกก็แบ่งเป็นฝ่ายแดง-น้ำเงินแล้วสู้กัน ฝ่ายไหนชนะก็ต้องมาสู้กันภายในกลุ่มอีกทีเพื่อหาคนชนะคนสุดท้าย (จริงจังอย่างกับจะชิงเงินสดหนึ่งล้านบาทยังไงยังงั้น) แต่ไปๆมาๆ สุดท้ายก็กลับมาจบลงที่การตะลุมบอล (อยู่ดี) จนอาจารย์ และนักเรียนที่เหลือต่างช่วยกันห้ามเป็นพัลวัน ยูซึกิจึงได้ใช้โอกาสนี้รีบแว้บออกจากที่เกิดเหตุที่ตนเป็นผู้ก่อโดยไม่ได้ตั้งใจ
แต่ก่อนจะเดินออกจากประตูโรงอาหาร เธอก็บังเอิญหันมาเห็นทัตซึยะที่ยืนอยู่ปะปนกับพวกนักเรียนยิ้มอย่างรู้ทันให้เธอ เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะก้าวออกไป
*************************************
ลงเสร็จแล้วจ้า
ดีไม่ดียังไงก็ช่วยแสดงความคิดเห็นด้วย..........
Black_wing
ปีกสีดำแห่งรัตติกาล จักขอโบยบินในราตรีอันมืดมิด เพื่อแจกจ่ายจินตนาการไร้ขอบเขตแด่ทุกๆท่าน ..........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น