คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : _2_ น่ารำคาญ!
_2_ น่ารำคาญ!
ตอนนี้ผมกำลังเดินตามไอ้บ้าซาสึเกะอยู่ครับ ผมไม่เข้าใจเลยว่ะครับว่าโคตรบ้านแม่งโคตรรวยไม่มีปัญญาจ้างเด็กรับใช้มาใช้ที่โรงเรียนรึไง ว่าแล้วก็ถามแม่งดีกว่า
“ซาสึเกะ บ้านก็รวยทำไม ไม่จ้างเด็กรับใช้มาว่ะ”ผมเดินเอาแขนค้ำไว้ที่หัวขนาดที่เดินตามมันอยู่
“เสือก” จึกเลยครับ เจอคำนี้ == แม่งด่าผมนี่หว่าถามดีๆนะเนี่ยไอ้เหี้ยหน้าซีด!!
“อย่าปากดีแค่ในใจ อยากด่าก็ด่ามา”มันหันมามองผมปรายตาครับ โหโอ้ คือมึงจะรู้ขนาดนี้นะไปเป็นหมอดูเหอะ
“เสือก ^^”
“หึ!!”มันยิ้มมุมปากก่อนที่จะ...
จุ๊บ~
0_0! มัน..มันจุ๊บปากผมอ่า ไอ้เหี้ยนี่!!
“ไอ้สัส ไอ้ซาสึเกะมึงตาย!”ผมพูดพร้อมกับปล่อยหมัดออกไป
“อ่อน!” แม่งจับมือผมได้ ไอ้เหี้ยมึงจะเก่งไปไหนนนนนน
“ปล่อยกูไอ้สัส!”ผมสลัดแขนมันออก
“หึ! เดี๋ยวแกต้องไปอยู่บ้านฉัน” ทำไมผมต้องไปอยู่บ้านมันด้วยว่ะ มึงคิดว่ามึงเป็นใครคร้าบซาสึเกะ พระเจ้าสร้างกูมาอ่อ
“กูไม่ไป!”ผมพูดพร้อมกับเดินหนีมันไปอีกทาง จริงๆผมต้องตามมันนะ แต่ไม่เอาด้วยล่ะไอ้เหี้ยแปลกคน == อยู่ด้วยประสาทกินแน่ครับ
“ได้ งั้นเดี๋ยวมึงเจอกู” มันพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะหายหัวไปไหนไม่รู้
“เอ้า ไอ้โตะหน้ามึงไมเป็นงั้นว่ะ”คิบะมันถามผมครับ ตอนนี้ผมเดินกลับมาหาพวกผมแล้วครับ ขืนผมอยู่กับมันนานๆล่ะก่อนผมได้ประสาทเสียแน่ครับ
“เปล่าๆ พวกมึงจะกลับบ้านกันยัง”ผมตอบกลับไปก่อนที่จะปรับอารมณ์ของผมให้ดีขึ้น
“อีกเดี๋ยวว่ะ”ไอ้กะมันตอบ
“เออ งั้นกูกลับก่อนนะ”ผมพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะลุกพรวดออกไป
ผมกลับมาบ้านอันแสนสุขของผม ถึงบ้านผมจะไม่ใหญ่โตเหมือนคนอื่นไม่เลิศหรูเหมือนใครๆ แต่ผมก็สุขใจและพอใจกับสิ่งที่ผมมี ^^ ผมล้มตัวลงบนเตียงที่ไม่ใหญ่มากนักแต่มันก็เพียงพอสำหรับผมล่ะนะ ฮ่าาาา~ รู้สึกดีจริงโว้ยยยยย ได้กลับมานอนสักที ^^
ผมกลิ้งตัวไปมาอยู่บนที่นอนอย่างสบายอกสบายใจ รู้สึกชิวๆล่ะนะชีวิต~ ^0^
เพล้ง!!
“เสียงไรว่ะ”ผมลุกผึงออกจากเตียงวิ่งไปที่ต้นทางของเสียง
“ลุง เกิดไร..”เสียงของผมขาดวาบไปทันที ที่เห็นหน้าซีดนั้น ซาสึเกะ!!
“นารูโตะ นี่ใครกันน่ะ”ลุงของผมถามกลับมา เดี๋ยวนะก็แค่มาแต่ทำไมจานมันถึงตกแตกได้
“ซาสึเกะ...อุจิฮะ ซาสึเกะ”ซาสึเกะมันตอบกลับมา มึงงงงงผู้หลักผู้ใหญ่มึงไม่มีสัมมาคารวะเลยยยย! =0=!
“อุจิฮะงั้นเหอร”ลุงผมพูดพร้อมกับโค้งคำนับให้มันทันที อะไรกัน!!? ก้มทำไมว่ะ
“เฮ้ย! เดี๋ยวลุงจะก้มหัวให้มันทำไมครับ”ผมทักท่วงขึ้นทันทีพร้อมกับดึงลุงขึ้นมา ผมเหลือบไปเห็นซาสึเกะมันยืนยิ้มอย่างภูมิอกภูมิใจเนอะ
“ตระกูลอุจิฮะนี่แกไม่รู้จักเหรอนารูโตะ”ลุงผมกลับมายืนปกติพร้อมกับมอบคำถามให้
“รู้จักสิ ก็มันเป็นลูกของเจ้าของมหาลัยที่ผมสอบเข้าไง (== )! ( ==)!” ทำไมอีก มันใหญ่ค้ำฟ้ารึไง
“เออ ไม่ใช่แค่นั้น”ลุงผมพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะที่กระซิบทำให้ผมตาโตขึ้นมาทันที 0_0
“ม..มาเฟียงั้นเหรอ..?!!”ผมรีบหันไปดูมันขวับ นี่แสดงว่า...ผมกำลังเล่นอยู่กับความเป็นความตายล่ะดิ
“เออ แล้วนายก็ไปกับฉันได้แระ”พูดหน้าด้านๆอีกแระ == ใครจะไปกับมึงคร้าบบบบคิดว่าเป็นมาเฟียแล้วกูจะกลัวอ่อ ^^
“ไม่โว้ย!”ผมตอบมันพร้อมหันหน้าหนี
“งั้นเหรอ..”ไรของมันว่ะ ตอบแค่นี้อ่อ =0=?!
ร่างสูงยกปืนจ่อขึ้นที่ระดับหัวของลุงนารูโตะ พร้อมกดไกปืนเตรียมที่จะยิง
“1..”มันนับอะไรของมันว่ะ ==?
“อะไรของมึงซาสึเกะ นับทำเหี้ยอะไร?” ตอนนี้ผมงงเป็นไก่ตาแตกเลยครับ
“2…” อีกแระไรของมันว่ะ ==
“เหอะ 3!!” กูต่อให้เลยครับ ^^ นับช้าจริง
ปัง!!!
“เฮ้ย!! มึงทำเหี้ยไรว่ะ!!” มันเป็นเชี้ยไรของมันว่ะครับ มันยิงเฉียดๆลุงผมทำไม
“จิไรยะ บอกหลานนายหน่อยสิให้เชื่อฟังฉัน” อะไรของมัน คือ กูงง ==?
“อะไรกัน งงโว้ยยยย!” คือช่วยตอบกูด้วยครับ
“คือ...คุณซาสึเกะครับ...ผมคงให้นารูโตะไปอยู่กับคุณไม่ได้หรอกครับ” ลุงผมพูดพร้อมกับโค้งให้มันอีกรอบ ==?
“หมายความว่าไง”
ดูม้านนนนนน!ครับ มึงนิ่งมากอ่ะ =0=
“คือผมต้องให้นารูโตะมันช่วยงานผมน่ะครับ” ลุงผมก้มหัวพงกๆให้มันอีก คือมึงใหญ่มากนักไง
“งั้นเหรอ...คาคาชินายมานี่สิ” ร่างสูงเอ่ยเรียกบุคคลนึงขึ้น
“ครับท่านซาสึเกะ” เมื่อบุคคลที่ถูกเอ่ยชื่อมาถึงก็ก้มหัวให้ตามารยาท
“นายมาช่วยงานจิไรยะซะ” คำประกาศสิทธิ์เอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะพยักหน้าให้ลูกน้องที่ติดตามมาด้วยแบกร่างเล็กขึ้นรถไป
“ปล่อยกูไอ้สัส! ซาสึเกะ!!มึงปล่อยกูเลยนะเว้ยยยย!!” ผมดิ้นพล่านๆหวังจะหลุดออกจาการเกาะกุมของมันแต่ไม่เป็นผลเลย
ฝากติดตามเรื่องนี้หน่อยนะครับ ^^ เม้นๆกันหน่อยเนอะ~ เป็นกำลังใจ
ความคิดเห็น