คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Fic Aokaga KnB[01]
01
ณ คฤหาสน์แห่งปาฏิหาริย์ (ชื่อคฤหาสน์สุโค่ยมากค่ะ-.,-)
-ห้องโถงใหญ่-
ที่คฤหาสน์แห่งนี้เป็นที่อยู่อาศัยของ’อาคาชิ เซย์จูโร่’ และเพื่อนๆของเขาอีกห้าคน(พวกเขาเป็นพันธมิตรกับตระกุลอาคาชิ) ทุกคนล้วนเป็นคุณชายรูปงามที่มีดาเมจรุนแรงมาก!!! เฮือก!(จมกองเลือด)
อ่ะ ต่อๆ-.,- ที่มารวมตัวกันวันนี้ก็เพราะเรื่อง’คนรับใช้’ ถ้าจะรียกหรูๆหน่อยก็’เมด’นั่นล่ะ พวกเขาเป็นประเภทเกลียดเรื่องคนมาชอบเพราะหน้าตา มันดูไม่จริงใจเอาซะเลย เมดพวกนี้ก็เช่นกัน ที่พ่อของอาคาชิต้องจ้างเมดมาเพื่อทำอาหาร ทำความสะอาด บลาๆ(เนื่องจากไล่ไปซะหมดเลยต้องหาข้าวข้างนอกกินตลอดและแน่นอนว่าไม่มีพ่อบ้านเพราะพวกเขาต่อต้านว่ามันไม่เจริญหูเจริญตา)สำหรับพวกคุณชาย
“อาคาชิจจิ~ ไม่มีวิธีอะไรเลยหรอT^T” ‘คิเสะ เรียวตะ’ หนุ่มผมทองที่มีรับงานเป็นนายแบบบ้างแก้เบื่อทำให้มีแฟนคลับมากเป็นพิเศษเริ่มหน้าหงอย นี่ก็เป็นครั้งที่สิบแล้วที่พ่อของอาคาชิจ้างเมดมา
“เรียวตะ ถ้านายไม่หุบปากฉันจะตัดหน้าม้าให้นาย” อาคาชิขู่พร้อมชูกรรไกร ทำให้คิเสะได้แต่ร้องไห้ในใจอย่างเงียบๆ “ผมรู้ว่าอาคาชิจจิไม่ชอบบรรยากาศเงียบๆแบบนี้...”คิเสะแก้ตัวหงอยๆ
“เฮ้ย ไดกิ คิดว่าไง” อาคาชิหันไปขอความเห็นจากหนุ่มผมสีน้ำเงินที่เบื่อง่ายมาก’อาโอมิเนะ ไดกิ’ ที่กำลังนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาอย่างใช้ความคิด(?) อาโอมิเนะเปิดเปลือกตาช้าๆแล้วขยับปากพูด
“รอดูไปก่อน เผื่อถูกใจแล้วค่อยว่ากัน” แล้วก็ปิดเปลือกตาตามเดิม ช่วยได้มากเลย! =_=;;
“นายก็พูดอย่างนี้ตลอด” ‘มิโดริมะ ชินทาโร่’หนุ่มแว่นผมเขียวพูดพร้อมส่งสายตาคมกริบให้หนุ่มขี้เบื่อที่ไม่ได้สนใจกับคำพูดและสายตาแสนเย็นยะเยือกนั่นเลย
“ปล่อยเขาไปเถอะครับ มิโดริมะคุง” ‘คุโรโกะ เท็ตสึยะ’ หนุ่มผมฟ้าที่สุภาพที่สุดและดาร์กรองลงมาจากอาคาชิแค่ไม่เท่าไหร่ จัดได้ว่าเป็นคนขี้หึงมากที่สุดคนหนึ่งเลย เอ่ยขึ้นเพื่อสงบศึกความหมั่นไส้(?)
“นั่นสิ คุโรจิน ง่ำๆ พูดถูก ง่ำๆ” ‘มุราซากิบาระ อัตสึชิ’ หนุ่มผมม่วงที่สูงที่สุดในบรรดาคุณชายทั้งหมดที่รักขนมยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดสนับสนุนทั้งที่ไม่รู้เรื่องอะไรมากเลย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูเข้าห้องโถงดังขึ้นทำให้ทั้งหกคนสะดุ้งเลยที่เดียวเพราะมันดังมาก...มากกว่าที่แรงผู้หญิงจะทำได้ ระยะจากประตูมาที่พวกเขานั่งก็ไกลอยู่ทำให้ได้ยินค่อยมากต้องเดินเข้ามาเองแต่นี่...
“งั้น...งั้นผมไปเปิดเองครับ” คุโรโกะที่ได้สติคนแรกรีบเดินไปเปิดให้ผู้มาเยือน
ทันทีที่เปิดประตูออก คุโรโกะก็ถึงกับสตั๊นในความ...สวย เอ่อ...น่ารัก!!! ประเด็นคือแขกคือผู้ชาย!?! ผมสีแดงเหลือบดำ ดวงตาโตหน่อยๆ(แต่ไม่ถึงขั้นคุโรโกะ)สีแดงเป็นประกาย จมูกโด่ง ปากเรียวบางสีชมพูมันช่าง...น่าจูบจริงๆ ผิวสีน้ำผึ้งเนียนน่าลูบไล้ รอยยิ้มที่สดใสร่าเริง ทำเอาคุโรโกะอึ้งไปเลย
“นี่ เป็นอะไรหรือเปล่า...ครับ” แขกเห็นว่าสตั๊นอยู่นาน(?)เลยเอามือมาปัดอากาศหน้าคุโรโกะ คุโรโกะสะดุ้งตื่นจากภวังค์ แล้วรีบนำหนุ่มผมแดงเดินเข้าไปตรงที่คุณชายอีกห้าคนนั่งอยู่
“อ้าว คุโรโกจจิ นั่นคะ...O_O!” คิเสะก็เงิบเหมือนกัน ทำไมผู้ชายถึงสวยขนาดนี้ แขกเห็นอาการ แล้วเกาแก้มแก้เก้อมันยิ่งทวีความโมเอะขึ้นไปอีกยิ่งประกอบกับหน้าแดงหน่อยๆยิ่งน่ารัก...
“เอ่อ...สวัสดี...ครับ ฉัน...เอ่อ...ผมชื่อ’คากามิ ไทกะ’ มาเป็นเอ่อ พ่อบ้านที่นี่น่ะ...ครับ” คนตรงหน้าพูดตะกุกตะกักเล็กน้อยกับหางเสียงที่ต้องพูด เขาไม่ค่อยชินกับมันเท่าไหร่แต่เพราะคนตรงหน้ามียศเป็นถึงคุณชาย คากามิแทบอยากจะวิ่งออกไปจากตรงนี้ เนื่องจากพวกเขาเอาแต่เงียบ เงียบและเงียบเป็นใครก็ต้องกังวลทั้งนั้นล่ะ! “เอ่อ...ถ้าไม่พอใจ ผมจะ...” คากามิพูดก่อนที่จะหันหลังเดินออกไป...ถ้าไม่ได้งานนี้เขาคงต้องประหยัดมากขึ้นไปอีกแน่ๆ ยิ่งเป็นคนกินจุอยู่ด้วยสิ
แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวขาก็มีแรงดึงให้คากามิล้มลงบนเก้าอี้นุ่มนิ่ม คนที่ดึงก็คืออาโอมิเนะนั่นเอง
“นาย...บอกว่ามาเป็นพ่อบ้าน...งั้นหรอ” อาโอมิเนะพูดแล้วกลั้นขำ มันช่างชวนให้เอามือไปจับหัวแล้วโขกลงกับโต๊ะสักสองสามทีให้หยุดลามปาม แน่นอนว่าทำได้แค่คิด
“ฮึ่ย...ฉัน เอ่อ ผมทำอาหารเป็นนะ(เฟ้ย)!!” คากามิโวยวาย อาโอมิเนะยิ้มน้อยๆที่แกล้งคนได้สำเร็จ(อาโฮ่ใจร้ายL//[7’Day]) “งั้น...พิสูจน์สิข้าวเย็นวันนี้นายทำอาหารให้พวกฉัน แล้วฉันจะตัดสินเอง” อาโอมิเนะเท้าคางอย่างวางอำนาจ คากามิยิ้มอย่างมั่นใจแล้วตอบตกลงอย่างไม่ต้องคิด
::ย้อนความสักหน่อย:: -เมื่อวานนี้-
“ไทกะ นายจะทำงานนี้จริงๆน่ะหรอ” ‘ฮิมุโระ ทัตสึยะ’ พี่ชายต่างสายเลือดของคากามิมองน้องชายอย่างกังวล เขาไม่อยากให้คากามิต้องมาลำบากเพราะ....หนีงานหมั้น ใช่ อ่านไม่ผิดหรอกเว้นแต่จะอ่านตก(เกี่ยวไร?) คากามิเป็นลูกคุณชายโดยกำเนิด ทั้งฝั่งพ่อและฝั่งแม่รวยทั้งคู่ พวกท่านอยากให้คากามิมีครอบครัวที่ดีจึงจัดการคลุมถุงชนคากามิกับลูกสาวของใครสักคนตั้งแต่เด็ก ซึ่งเขาต่อต้านมาตลอด เมื่อถึงเวลาอันสมควร(?)คากามิก็หนีออกจากบ้านโดยได้รับความช่วยเหลือจากฮิมุโระนี่ล่ะ
“ก็แหงสิ ถ้าไม่ทำก็ไม่มีข้าวกินนะ ทัตสึยะ” คากามิพูดพร้อมเก็บกระเป๋า เขาจะต้องไปอยู่’ที่ทำงาน’ใหม่ ที่จริงเขาก็ไม่ได้มีของอะไรมากมายแค่กระเป๋าใบเดียวก็ใส่ได้หมดแล้ว
“มาอยู่กับฉันก็ได้นี่ นายเอาเงินจากฉันก็ได้ ไม่ต้องลำบากหรอกนะ” ฮิมุโระยังคงพูดโน้มน้าวใจคากามิ ฮิมุโระรู้ดีว่าคากามิมีความสามารถมากพอที่จะไปทำงานแบบนั้นได้แต่ก็กลัวว่าพวกคุณชายนั่นจะกลั่นแกล้งคากามิ(เหมือนซินเดอเรลลาเลยนะเฮ้ย=_=;:[7’Day]) ดังนั้นอยู่กับเขาย่อมดีกว่าแต่ก็ไม่นึกว่าคากามิอยากลองเป็นคนธรรมดามากขนาดนี้ คากามิฝันอยากเป็นคนธรรมดา นั่นเป็นเป้าหมายหนึ่งในชีวิตของเขาเลย และความฝัน...ก็กลายเป็นจริง...ฮ้า~(ซึ้งทำไม=_=)
“ไม่เอาน่า ทัตสึยะ ฉันไม่อยากให้นายลำบาก” คากามิยิ้มหวานให้ฮิมุโระ
...ลำบากตรงไหน ยินดีด้วยซ้ำ!!!...
ฮิมุโระคิดในใจอย่างหงุดหงิด ถึงอย่างนั้นก็ต้องปล่อยเลยตามเลย พูดยังไงก็ไม่เปลี่ยนใจนี่ แล้วคางามิก็ออกเดินทางมาที่คฤหาสน์ตอนพรุ่งนี้เช้า
::ปัจจุบัน:: เอาจริงๆคากามิก็นึกถึงคำพูดของฮิมุโระอยู่ไม่น้อย ก่อนออกมาจากบ้านเช่านั่นก็หวั่นๆเหมือนกัน แต่เขาก็มาแล้ว หันหลังกลับไม่ได้แล้วล่ะนะ!!! พอคิดอย่างนั้นแล้วก็ฮึกเหิม คากามิเดินลงบันไดจากห้องพักของตัวเองไปที่ห้องครัวเพื่อดูวัตถุดิบ คากามิเปิดตู้เย็นออก ภายในนั้นมีวัตถุดิบอย่างดีมากมาย ดูจากการจัดเรียงแล้วมันเหมือนไม่เคยนำมาใช้เลย แต่มันสดใหม่ราวกับเพิ่งซื้อเมื่อวานอย่างนั้นล่ะ สงสัยกินแต่ของข้างนอกสินะ....งั้นเขาก็จะทำอาหารง่ายๆให้เงิบกันไปข้างเลย!!!
ณ ห้องครัว
อาโอมิเนะกำลังจ้องคากามิที่กำลังทำอาหารอย่างเพลินๆ ตอนที่คากามิทำอาหารมันเหมือนมีออร่าอะไรสักอย่างอยู่รายรอบ ท่าทางคล่องแคล่วนั่นมันอะไร ปกติไปกินข้างนอกเขาก็ไม่เคยดูพ่อครัวแม่ครัวทำอาหารหรอกถึงมันจะเป็นครัวเปิดก็ตาม อาโอมิเนะสนแค่มากินข้าวเท่านั้น
...พอมามองอย่างนี้แล้ว...มันอบอุ่นยังไงชอบกล ราวกับว่าตั้งใจทำเพื่อเขาอย่างนั้นล่ะ
ไม่รู้อะไรมาดลใจให้อาโอมิเนะ...ยิ้มออกมา
ยิ้ม...อย่างที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน
[End] 01
แฮ่~!!! เป็นไงบ้างเอ่ยยยย? ติชมกันทางช่องคอมเม้นท์นะจ๊ะ>3< ไรต์เตอร์จะได้มีกำลังใจเขียนต่อ(มีหรือไม่มีก็เขียนต่อไปแล้วล่ะนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า) ตั้งใจให้เป็นall kagamiนะ แต่โมเม้นท์แบบนี้คงต้องเป็นฟ้าไฟซะแล้วสิ ไม่มีปัญหาหรอก อาจจะเป็นคู่โปรดของใครหลายๆคนด้วย(ข้าน้อยก็เป็นหนึ่งในนั้น) ตอนแรกมันยาวกว่านี้แต่ข้าน้อยตัดเป็นสองตอนดีกว่า มันยาวไป เดี๋ยวเบื่อกัน เอาเป็นว่าขอให้สนุกนะคะ(มาอวยพรตอนนี้เนี่ยนะ?) เออน่ะ ช่างมันเถอะ-3- (เป็นนักเขียนที่มักง่ายมาก-_-)
ส่วนชื่อเรื่อง...ไม่มีจ้า พอดีนึกไม่ออก//โดนเสย
[7’Day]
ความคิดเห็น