คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : chapter8
เเก้คำผิด
“พี่มาร์คๆๆ”
“หืม??”
“จอดก่อนครับ”
เอี๊ยดดดดดดดดดด
“มีอะไรหรอ”
“ตรงนี้เค้าไว้ทำอะไรอ่ะครับ”
“ตรงนี้หรอ ส่วนใหญ่จะจัดงานอ่ะนะ กิจกรรมทั่วๆไปเเหละ แล้วก็วาเลนไทน์”
“ทำอะไรบ้างหรอ”
“ก็มึประกวดแบบทั่วๆไปแหละ ส่วนวาเลนไทน์....”
“ทำไมหรอ???”
“วิศวะเราก็แค่ แจกดอกไม้น่ะ”
“อ่อ ย่างงี้เราจะให้ใครก็ได้ใช่มั้ย”
“อืมมมม”
แล้วปีที่แล้วพี่มาร์คให้ใครหรอ
อยากจะถามออกไปแต่เขาก้ไม่กล้าพอหรอกนะ จะบ้าหรอ ขืนถามออกไปเขาก็รู้หมดสิ ว่าเรา....>///<
“ปีที่แล้วพี่ไม่มาเรียนหรอกน่ะ”
“หือ??”
“วันนั้นป่วยน่ะ เลยนอนอยู่คอนโด”
“อ่อ ครับ ><”
“แต่ปีนี้กะจะมาให้ได้ อยากได้น่ะ”
“อยากได้ดอกไม้หรอครับ”
“ป่าว อยากได้.....”
“แป๊ปนึงนะครับ”
(อยู่ไหนแบม)
“เอ่อ.....อยู่...อยู่....”
“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ตึกดีกว่าเนอะ^______^”
(อยู่กับใครแบม)
“เอ่อ....”
(แบม อยู่กับใคร)
“เดี๋ยวเรากลับไปที่ตึกเดี๋ยวนี้แหละนะ แค่นี้ก่อนนะ ยูค”
“ให้พี่ช่วยอะไรมั้ย”
“พาผมกลับไปที่ตึกก็พอครับ”
“อืม ขึ้นมาสิ”
พี่มาร์คปั่นจักรยานมาเรื่อยๆแล้วมาจอดอยู่ข้างตึก ผมมองหน้าพี่มาร์คงงๆ พี่แกเลยเฉลยข้อสงสัยของผม
“บอกยูคยอมว่ารุ่นพี่พาทัวร์มหาลัย ไปหลายคน ^___^”
“ยูคจะเชื่อหรอครับ”
“ถ้ายูคไม่เชื่อก็....”
“อะไรครับ”
“เอาโทรศัพท์เรามาสิ” ผมยื่นโทรศัพท์ให้แต่โดยดี ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน คิดว่า ถ้ามันฉุกเฉินจริงๆ สิ่งที่พี่มาร์คจะให้ทำ มันก็น่าจะช่วยได้
“นี่คือเบอร์ของพวกเพื่อนพี่ทั้งหมด เนียร์ เจบี แจ็คสัน แล้วก็พี่”
“แต่ว่า พวกพี่อีกสามคนเขาไม่รู้เรื่องนิ่ครับ”
“เอาน่า เรื่องนั้น เดี๋ยวพี่จัดการให้ รีบไปหาเพื่อนเถอะ”
“....”
“ไปเถอะครับ น้องแบม”
“ครับ”
ผมรีบวิ่งไปหน้าตึกคณะก็เห็นเพื่อนสุดหล่อของผมยืนพิงรถอยู่ ไม่อยากจะบรรยายเลยว่าเพื่อนผมอ่ะ แม่งโคตรหล่อ เท่ เฟี้ยวฟาวเลยแหละ ดูผู้หญิงที่เดินผ่านไปผ่านมาดิ่ มองกันใหญ่เลย
“เค้ามาแล้วยูคยอมมมม ^^”
“ไม่ต้องมายิ้มประจบเลยนะแบม ไปไหนมา ไปกับใครมา”
“เราไปทัวร์มหาลัยมาอ่ะ ไปกับพวกรุ่นพี่ แล้วก็คนอื่นๆที่มาสัมภาษณ์ด้วยนะ”
“.....”
“ไม่เชื่อ ยูคยอมลองโทรหาพี่ๆได้เลย เขาให้เบอร์มาด้วยนะ”
“....”
“เอาป่าว”
“ไม่ต้อง....เราเชื่อใจแบม แต่ทีหน้าทีหลัง ส่งข้อความบอกยูคหน่อยก็ดี”
“อืม ทีหลังจะไม่ให้มีแบบนี้แล้วแหละ เค้าสัญญา”
“อืม ขึ้นรถได้แล้ว จะพาไปหาอะไรกิน”
“โอเค๊”
ยูคยอมขึ้นรถไปนั่งประจำที่คนขับ ส่วนผมก็เดินอ้อมไปนั่งอีกฝั่ง เปิดประตูรถ คาดเข็มขัดแล้วเพื่อนสุดหล่อก็ขับออกไป ดูจากเสี้ยวหน้า ยูคคงหายโกรธผมแล้วแหละ อย่างว่าแหละ ยูคไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำเลยเป็นห่วงผม แต่ผมกลับมาแบบไม่เป็นไร เจ้าตัวเลยไม่อยากว่าอะไรมาก
ติ๊ง!!!
ทุกอย่างโอเคใช่มั้ยครับ
Mark
ครับ โอเคครับ
Bambam
ค่อยยังชั่ว
Mark
พี่มาร์คเอาไลน์แบมมาจากไหนกัน
Bambam
เบอร์โทรแถมไลน์มั้งครับ
Mark
“แบม!!”
“หืม”
“คุยกับใครน่ะ แบม ยูคถามหลายรอบแล้วทำไมไม่เห็นตอบ”
“อ่ะ...เออ...พี่น่ะ”
“พี่ไหน”
“พี่ชายแบมไง”
“อืม แล้วสรุปอยากกินอะไร”
“แล้วแต่ยูคเลย แบมกินอะไรก็ได้”
"งั้นยูคก็เเล้วเเต่เเบม"
"ไงเป็นงั้นหล่ะ"
"เเล้วเเบมอยากกินอะไรอ่ะ หรือว่าไม่หิวจะได้กลับคอนโด"
"กลับก็ได้"
"อืม ตามใจเเบมหล่ะกัน"
คอนโด
ผมกับยูคกลับมาถึงก็ต่างฝ่ายต่างเข้าห้องนอนตัวเอง ผมกระโดดลงเตียงนอนของตัวเอง เเล้วหยิมโทรศัพท์ขึ้นมาดู ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ส่งอะไรมา ผมเลยไม่ส่งอะไรกลับ กดปิดหน้าจอ เเล้ววิ่งไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ก๊อกๆๆ
"มีอะไรกับยูคหรอ"
"ยูคงอนไรเเบมป่าว"
"ก็ป่าวนื่"
"งั้นไปกินข้าวกันมั้ย"
"หิวหรอ"
"ยูคหิวไม่ใช่รึไง"
"ก็ไม่นิ่"
"หิวก็บอกว่าหิวดิ่ เเค่เเบมไม่ตอบเเค่นี้ต้องอดข้าวประท้วงเลยหรอ"
"ป่าวสักหน่อย"
"ป่าวสักหน่อย หืยยย เชื่อตายเเหละ ออกไปกินข้าวกันเถอะ"
"ก็ได้ๆๆ"
ผมลากยูคยอมลงมาข้างล่างคอนโด ผมรู้ว่ายูคน่ะมันงอนผมที่ไม่ตอบมัน จริงๆยูคมันก็เเค่ผู้ชายขี้งอนคนนึงเเหละ ก็ผมกับมันเป็นเพื่อนกันมานาน เหมือนมีกันเเค่สองคน ถ้าไม่สนใจกัน มันก็มีเเหละที่ต้องน้อยใจกันบ้าง
ซุปเปอร์ข้างล่างคอนโดเป็นอะไรที่ตอบโจทย์ผมสุดๆแล้วหล่ะ กะว่าจะทำสปาเก็ตตี้ของโปรดไอ้ยูคมันซะหน่อย อารมณ์มันจะได้ดีๆ แล้วก็ซื้อเค้กช็อกโกแลตติดตู้ไว้สักหน่อย
“อะไรอ่ะ ยูค”
ผมมองนมจืด น้ำผลไม้ที่ยูคยอมใส่ลงมาในตะกร้า ยูคยอมคนแมนให้แบมแบมที่ตัวเล็กกว่าถือตะกร้า ดูมันๆๆ นมเยอะขนาดนี้มันซื้อไปแจกหรืออย่างไร แค่นี้สูงไม่พอรึไงฮะ ไอ้เสาไฟฟ้า
“นมไง”
“ซื้อทำไมเยอะแยะเนี่ย”
“ก็จะเอากลับบ้าน”
“กลับบ้านหรอ??”
“อ้าว ยูคยังไม่บอกแบมหรอ ว่าม๊าให้กลับไปฉลองวันเกิดที่บ้าน”
“ไม่อ่ะ ยูคไม่เห็นบอกไรแบมเลยนะ”
“งั้นปีนี้ แบมจะไปกับยูคมั้ยหล่ะ”
ปกติวันเกิดยูคยอมทีไหร่ ผมจะจัดกับมันแค่สองคนเท่านั้น อย่างว่าแหละบ้านมันเป็นนักธุรกิจใหญ่โต ต้องติดต่อกับต่างประเทศบ่อยๆ จนแทบไม่อยู่ติดบ้าน แต่ใช่ว่าเขาจะไม่สนใจลูกชายสักหน่อย ปกติม๊ากับป๊าจะส่งของขวัญวันเกิดให้ยูคทุกครั้ง แล้วก็โอนเงินมาให้จัดงานวันเกิด แล้วทุกครั้งปาร์ตี้ทีไรก็จะมีกันสองคน ยูคยอมมันไม่ชอบสุงสิงกับใครสักเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าเพราะนิสัยมันหรือมันขี้หวงเพื่อนสุดหล่อคนนี้ก็ไม่รู้
“ไม่อ่ะ ยูคไปเถอะ นานๆจะได้อยู่กับครอบครัว”
“แต่แบมก็เหมือนคนในครอบครัวยูคนะ แบมไม่ไปกับยูคจริงหรอ”
“ไม่อ่ะ ยูคไปเถอะ ทิ้งเงินให้แบมกินหนมก็พอ”
ผมยิ้มทะเล้นใส่ไอ้ยูค มันเลยเขกกะโหลกผมเบาๆ แล้วยีหัวด้วยความเอ็นดู แล้วแย่งตะกร้าไปถือ เดินนำผมไปจ่ายตังค์ อยู่กับยูคยอมชีวิตแบมก็ดีงี้แหละ ประหยัดเงินสุดๆ มีอะไรยูคยอมก็ออกๆ ตล๊อดดดดด น่ารักที่สุดเลยเพื่อนคนนี้
“แล้วจะให้ยูคส่งคนขับรถมารึเปล่า เผื่อแบมจะไปไหน”
“ไม่ต้องหรอก แท็กซี่มี”
“อันตราย”
“งั้นแบมจะโทรหายูคทุกๆ 15 นาที ถ้าแบมออกไปข้างนอก โอเคมั้นหล่ะ”
“งั้นยูคจะส่งลูกน้องป๊ามาดูแบมห่างๆหล่ะกัน”
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้มั้งยูค แบมโตแล้วนะ ไม่โดนหลอกง่ายหรอก เชื่อสิ”
“ไม่เชื่อ ให้แบมโตกว่านี้ อีก 10 ปี ยูคก็จะห่วงแบมแบบเดิมเนี่ยแหละ”
“จะห่วงจนแบมมีลูกมีภรรยาเลยมั้ยครับ คุณยูค”
“ห่วงจนตายเลยแหละ”
“นี่ก็เว่อร์ชะมัด ถ้าแบมโดนหลอกอีกครั้ง ยูคคงเสียเงินเลี้ยงควายแล้วมั้งครับ”
“อ้าว ยูคก็พึ่งรู้ว่า ยูคนึกว่ายูคเลี้ยงมาตลอด”
“อยากตายใช่มั้ย คิมยูค”
“โอ๋ๆๆ เค้าล้อเล่นนะตะเอง ไม่โกรธเข้านะ”
“โกรธ โกรธมากด้วย”
“แบมระวัง”
ยูคยอมดึงผมไปข้างหลังเพราะมีคนกำลังคนข้าวขนของเข้าคอนโด ดูวุ่นวายดีเนอะ เจ้าของห้องก็ดูของจะเยอะดี คนถึงได้เยอะแยะเต็มไปหมดแบบนี้
“ย้ายมาห้องไหนเนี่ย”
“ห้องข้างๆเรามั้ง เห็นมันว่างมานานแล้วนิ่ คงมีคนมาซื้อแล้วแหละ”
“ก็ดีเหมือนกัน แบมจะได้มีเพื่อนบ้าน อยู่กันสองคนบนชั้นนั้นมานานหลายปีแล้วเนอะ ยูคเนอะ”
“อืม”
ความคิดเห็น