ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    พี่มาร์คขี้อ่อย #Markbam

    ลำดับตอนที่ #50 : chapter 47

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.12K
      12
      20 ส.ค. 58












                ผมกับพี่มาร์คเที่ยวด้วยกันจนหน่ำใจ มีบ้างที่เขาต้องออกไปทำงาน แต่ผมก็เข้าใจกันเขาน่ะ ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านพี่มาร์คที่แอลเอแล้วหล่ะ ป๊ากับมี๊บินมาหาพี่มาร์คที่นี่แล้วพี่มาร์คก็ลาหยุดสองวันเพื่อที่จะได้อยู่กับครอบครัวด้วย ส่วนพี่แจ็คสันก็จะมางานเลี้ยงในตอนเย็น ส่วนตอนนี้ผมก็นอนดูการ์ตูนกับหลานสาวพี่มาร์คทั้งสองคนอยู่

     

    “ไคลี่ ไลลา มานี่หน่อยเร็ว” สียงพี่แทมมี่เรียกลูกสาวคนสวยออกไปข้างนอก ปล่อยให้ผมนอนดูการ์ตูนอยู่คนเดียว โดดเดี่ยวกับกองขนม

     

     

    ฟอดดดดดดดด

     

     

    “อะไรของพี่มาร์คเนี่ย!!! อยู่ๆก็มาขโมยหอมแก้ม” ผมตีไหล่พี่มาร์คแรงๆไปสองทีโทษฐานขโมยหอมแก้มผม ตั้งแต่มาอยู่นี่ ไม่มีวันไหนเลยที่จะไม่โดน

     

    “เอ้า!! นึกหว่าหลานสาว เห็นนอนดูการ์ตูน” พี่มาร์คอ้อมมานั่งลงข้างๆผมแล้วยกหัวผมขึ้นไปหนุนตักเขา

     

    “ก็หลานพี่ออกไปกับพี่แทมมี่เมื่อกี้ รู้หรอกว่าตั้งใจจะมาขโมยหอมแก้มแบม ไม่ต้องมาเนียน” ผมชี้หน้าคนเจ้าเล่ห์ พี่มาร์คเลยงับนิ้วผมเบาๆ

     

    “คิดไปเอง พี่จะเข้ามาหอมแก้มหลานสาวพี่ต่างหาก อ่ะๆ ให้หอมคืนก็ได้จะได้หายกัน” ผมตีแก้มที่อมลมของพี่มาร์คเบาๆ คนอะไรได้คืบจะเอาศอก

     

    “แล้วเข้ามาทำไมเนี่ย ทำไมไม่ช่วยในครัวอ่ะ” พี่มาร์คหยิบขนมบนโต๊ะที่ผมแกะให้หลานๆกินเข้าปากตัวเอง แล้วเผื่อแผ่มาป้อนผมด้วย

     

    “คนเยอะแล้วอ่ะ มี๊เลยให้มานั่งเป็นเพื่อนแบม”

     

    “อู้ก็บอก อย่ามาเอาแบมเป็นข้ออ้าง พี่มาร์คไปถามมี๊หน่อยสิว่าอยากได้อีกรึเปล่า เราจะได้ออกไปซื้อ แบมอยากนั่งรถเล่น”

     

    “สักครู่นะครับคนดี” พี่มาร์ควางหัวผมลงบนหมอนแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไป และกลับเข้ามาไม่ถึง 20 วิ พร้อมกับกุญแจรถ

     

    “ไปกันเถอะ” ผมเดินตามหลังคนตัวสูงกว่าออกไปหน้าบ้าน พี่มาร์คเดินผ่านรถเบนซ์ที่จอดอยู่ไปที่มอเตอร์ไซค์ราคาแพง

     

    “ไปแบบนี้จริงดิ่” พี่มาร์คไม่ตอบอะไร ส่งแค่หมวกกันน็อคมาให้ สวมของตัวเองเรียบร้อยแล้วค่อยหันมาช่วยใส่ให้ผม พี่มาร์คตชคร่อมมอเตอร์ไซค์ด้วยควมชำนาญ ไม่ลืมที่จะหันมามองผมที่ขึ้นมาด้วยสภาพที่...ก็ดีแหละมั้ง







    15%








              ผมยิ้มให้กับความฟินที่อยู่ตรงหน้า ลมเย็นๆที่พัดโชยมา รอบข้างที่เต็มไปด้วยผู้คน เเละตึกราบ้านช่อง ผมไม่ได้สัมผัสอะไรเเบบนี้มาสักพักเเล้วนะ พอได้นั่งมอเตอร์ไซค์กับพี่มาร์คอีกรอบ ความรู้สึกดีๆก็กลับเข้ามาอีก

     

     

              พี่มาร์คจอดมอเตอร์ไซค์เรียบร้อย ผมก็ค่อยๆลงมาเเละเเกะหมวกกันน็อค เเต่มันคงจะไม่ใช่เรื่องที่ผมถนัดเท่าไหร่ พี่มาร์คเลยหันมาช่วยเเกะให้

     

     

              มืออุ่นๆของพี่มาร์คเอื้อมมากอบกุมมือผมเอาไว้เเล้วซุกลงในเสื้อโค้ชที่พี่มาร์คใส่ ทำให้มือเราทั้งคู่อบอุ่นเท่าๆกัน

     

     

              เรามาหยุดอยู่ตรงเครื่อบดื่มที่วางเรียงรายเเละมีให้เลือกหลายเเบบ ผมหยุดมองไวน์ที่มีหลายเเบบเหลือเกิน เเต่ผมก็ไม่มีความรู้พอที่จะอธิบายได้หรอกนะว่าเเต่ละเเบบมันเป็นยังไง เเต่มันก็น่าสนใจนะครับ ถ้าได้ลิ้มลองสักนิด คงจะฟินน่าดู

     

     

    "อยากดื่มไวน์หรอเเบม" ผมพยักหน้าให้พี่มาร์คจนผมปลิว พี่มาร์คหยุดยืนข้างๆผมเเล้วมองไวน์เเต่ละขวดก่อนจะส่ายหน้า

     

    "ไม่ให้ดื่มดีกว่า เราไม่เคยลองเดี๋ยวอาการหนัก พี่เป็นห่วง" ผมเบะปากให้กับคำพูดของคนตัวสูงกว่า พี่มาร์คจับมือผมเเล้วพาไปที่อื่นเเทน

     

     

              เราสองคนช่วยกันถือข้าวของที่ซื้อมาเต็มสองมือ พี่มาร์คเดินนำไปที่รถ เเล้วรับของจากมือผมไป เเต่มันคงจะเยอะเกินไปจนไว้ที่เเฮนด์มอเตอร์ไซค์ไม่ได้ ผมเลยขอถือเองดีกว่า

     

     

              ผมกับพี่มาร์คกลับมาถึงบ้านก็พอดีกับพี่เเจ็คสันมาถึง พี่มาร์คถือของเข้าไปในครัว เเล้วให้ผมไปนั่งคุยกับพี่เเจ็คสันหรอ

     

     

    "มาอยู่ที่นี่เเล้วดูหล่อขึ้นป่ะเนี่ย" ผมเอ่ยเเซวพี่เเจ็คสันที่นั่งเล่นกับไลลาอยู่ พี่เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมเเล้วส่งยิ้มให้

     

    "จริงๆพี่อยู่ไหนพี่ก็หล่อหมดเเหละ เพียงเเต่เเบมไม่สนใจพี่เอง สนใจเเต่ไอ้ขี้เหร่เเบบไอ้มาร์ค"

     

    "มั่นหน้าไม่มีใครเกินจริงๆ เเจ็คสัน หวัง" พี่มาร์คเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำอัดลม เเละเเก้วน้ำ เขาเอาไปวางข้างๆพี่เเจ็คสันเเล้วเดินกลับมานั่งกับผม

     

    "ก็เรื่องจริงนี่หว่า เเบมเเบมมองข้ามคนหล่ออย่างฉันได้ไงว่ะ ฉันทั้งหล่อกว่าเเก รวยกว่าเเก เเละที่สำคัญ สูงกว่าเเกด้วย"

     

    "ถุย!! พูดอะไรไม่อายปากเลยนะเเกเนี่ย ลุกได้เเหละ ไปช่วยมี๊จัดโต๊ะกันดีกว่า"

     

    "ฉันเป็นเเขกนะเว้ยไอ้มาร์ค"

     

    "ไม่สน ลุก!!" พี่มาร์คดึงมือพี่เเจ็คสันให้ลุกตาม ผมก็เลยจับมือไลลาไปที่สระว่ายน้ำตรงที่เราจัดปาร์ตี้กัน

     

    "เเบมมม หนูอยากได้ลูกโป่ง" ไลลาชี้ไปที่ลูกโป่งที่ถูกจัดตกเเต่งไปทั่วบริเวณ ผมเลยอุ้มหนูน้อยขึ้นมา เเล้วให้เจอดึงลูกโป่งออกมาเอง

     

    "ไลลาอยากได้สีไหนครับ" ไลลาชี้ไปที่ลูกโป่งสีฟ้า ผมเลยเดินเข้าไปใกล้เเล้วให้เธอหยิบ

     

    "เอาไปเผื่อไคลี่ด้วยสิ" หนูน้อยพยักหน้าเเล้วหยิบลูกโป่งสีฟ้าอีกอันมาด้วย

     

     

              ผมเดินมาถึงก็เห็นทุกคนกำลังนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยเเล้ว ไลลาวิ่งไปหาเเม่ของเธอเเฝะไคลี่ ผมเลยไปนั่งที่ว่างข้างๆพี่มาร์ค

     

    "คืนนี้ตามสบายเลยนะทุกคน ไม่อิ่มไม่เลิก" เสียงเฮดังขึ้นเมื่อป๊าพูดจบ พวกเราทั้งหมดก็เริ่มลงมือทานอาหาร พี่มาร์คเดินออกไปย่างบาร์บีคิวเเล้วเอามาวางไว้ตรงหน้าผม อาหารมื้อนี้เหมือนผมมีหน้าที่กินอย่างเดียว เพราะพี่มาร์คคอยบริการตลอดเวลา

     

    น่าอิจฉาเนอะ ><

     

     

              เด็กๆเริ่มได้เวลาเข้านอน พี่เเทมมี่กับพี่เกรซเลยพาเจ้าหญิงตัวน้อยของบ้านเข้าไปในบ้าน ส่วนมี๊กับป๊าก็เเยกไปนั่งที่ชิงช้า พี่เเจ็คสันกับโจอี้ก็คุยอะไรสักอย่างกัน ส่วนพี่มาร์คก็นั่งซดน้ำซุปอยู่ข้างๆผม

     

     

    "เเบมอยากกินอะไรอีกป่ะ" ผมส่ายหน้าให้กับเขา เพราะกระเพาะผมตอนนี้รับอะไรไม่ไหวเเล้ว ถ้ากินอีกคืนนี้คงไม่ต้องนอน กว่าจะย่อยเสร็จผมคงจะได้นอนตอนเช้าเลย

     

    "อิ่มเเล้วหรอ"

     

    "อืมมม พี่มาร์คยังไม่อิ่มอีกรึไง"

     

    "ยัง เเบมเลื่อนไก่ผัดซอสให้พี่หน่อยครับ" ผมเลื่ิอนจานมาให้พี่ตามที่พี่เขาขอ ระหว่างรอเขาทาน ผมก็นั่งเล่นเกมในโทรศัพท์รอ

     

    "ช่วยกันเก็บโต๊ะดีกว่าเเบม เเล้วเราจะได้ขึ้นนอนกัน" ผมเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง เเล้วช่วยพี่มาร์คเก็บโต๊ะมห้เสร็จเเละเข้ามาล้างจาน

     

     

              พี่มาร์ค เเจ็คสัน เเล้วก็โจอี้ช่วยกันเก็บสถานที่กันอยู่ข้างนอก พอผมเก็บจานเสร็จเลยออกไปช่วยเขาเก็บอีกเเรง

     

     

    "ขึ้นห้องกันเถอะ ง่วงเเล้ว" พี่มาร์คจับมือผมขึ้นไปที่บันได เเต่จู่ๆไฟตรงทางเดินก็ดับ ทำเอาผมตัวเเข็งทื่อไม่กล้าขยับ พี่มาร์คเลยเดินลงจากบันไดขั้นที่สูงกว่าผมมาหยุดอยู่ข้างๆ

     

    "เเกล้งกันรึเปล่าเนี่ย" ผมหันไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เราทั้งคู่ยังไม่ขยับไปไหน เพราะผมไม่กล้าจะก้าวต่อไปจริงๆ

     

    "พี่ไม่ได้เเกล้ง ขึ้นห้องกันเถอะ พี่อยู่ข้างๆเเบมไม่ต้องกลัวอะไรหรอก เชื่อมั่นในตัวพี่นะครับ" พี่มาร์คเริ่มก้าวขึ้นไปช้าๆจนเราทั้งคู่ขึ้นมายังชั้นสองได้สำเร็จ

     

    "เข้าไปรอพี่ในห้องก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปยืมไฟฉายห้องโจอี้"

     

    "ไม่เอา เเบมไปด้วย" ผมจับข้อมือพี่มาร์คเเน่น พี่มาร์คเลยต้องพาผมไปที่ห้องโจอี้ด้วย

     

     

              เราได้ไฟฉายมาเพียงกระบอกเดียว เเน่นอนว่าพี่มาร์คเป็นคนถือ เขาใช้มืออีกข้างรวบเอวผมเอาไว้ หลังผมปะทะเขากับอกพี่มาร์คพอดี มันทำให้ผมรู้สึกไม่ขนลุกหรือรู้สึกเเปลกๆข้างหลัง

     

     

    เเอ๊ดดดด

     

     

              บานประตูห้องพี่มาร์คเปิดออก เราก้าวเข้าไปหยุดอยู่ที่เตียงพร้อมกัน ก่อนที่เสียงไฟจากเปลวเทียนจะสว่างขึ้นเพราะพี่มาร์คจุด

     

              เเล้วอยู่ๆพี่มาร์คก็คุกเข่าลงตรงหน้า มือของผมทั้งสองข้างถูกพี่มาร์คกุมเอาไว้ ก่อนที่เขาจะสั่งให้ผมหลับตาลง

     

     

    "ฟังที่พี่พูดดีๆนะครับเเบม" ผมพยักหน้ารับเเม้ว่าจะหลับตาอยู่ ใจของผมเต้นเร็วเเละเเรงมากกับการกระทำที่ผมไม่สามารถมองเห็น

     

    "ต่อเเต่นี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้เเบมรู้ไว้ว่ายังมีพี่อยู่ข้าง พี่จะเดินไปข้างๆเเบม เเม้ว่าเเบมจะไม่ต้องการ พี่จะคอยดูเเลเเบมในทุกๆเวลา จะคอยห่วงใย เเละจะเป็นคนอีกหนึ่งคนที่รักเเบมสุดหัวใจ"

     

    "เเบมเเบม....เรียนจบเมื่อไหร่....มาเป็นเจ้าสาวของพี่นะครับ"

     

    "นะครับ...คุณกันต์พิมุกต์"

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    วันจบการศึกษา

     

     

    "เเบมเเบม ยูคยอม พวกนายมีโปรเเกรมกันรึยังว่าจะไปไหนต่อ" ผมยืนคิดถึงเวลานัดในหัวตัวเอง

     

    "พี่จินยองชวนฉันไปบ้านเขาอ่ะ เเต่อีกสามอาทิตย์ ทำไมอ่ะ ยองเเจจะชวนไปไหนหรอ"

     

    "เดี๋ยวค่อยตอบ เเล้วเเบมอ่ะ มีนัดที่ไหนป่าว"

     

    "ไม่น่าจะมีนะ เราน่าจะว่างเลยเเหละ"

     

    "งั้นเราไปเที่ยวไทยกันป่ะ ตั้งเเต่คบกันมา เรายังไม่เคยไปเที่ยวบ้านเกิดเเบมเเบมเลย เห็นเขาบอกว่าที่นั้นทะเลสวยมาก ไปกันๆ"

     

    "นายอยากไปหรือป่าวยูค" ยูคยอมพยักหน้าพร้อมกับบอกว่าจะชวนพี่จินยองไปด้วย

     

    "งั้นไปไทยก็ได้ เดี๋ยวเเบมจะให้พี่คุณจองโรงเเรมของเพื่อนพี่คุณที่ภูเก็ตให้หล่ะกัน"

     

    "เย้ๆ งั้นวันนี้เเยกย้ายกันไปเก็บกระเป๋าเถอะ" ยูคยอมเเยกตัวไปหาพี่จินยองที่รออยู่ที่ร้านกาเเฟ ส่วนยองเเจก็รอพี่เเจบอมมารับ

     

     

              ผมเลยเดินออกมาหน้ามหาลัยเพื่อหารถกลับ เพราะวันนี้พี่คุณติดงาน ส่วนครอบครัวผม ผมกะจะฉลองเรียนจบที่ไทยอยู่เเล้ว เลยบอกให้ที่บ้านไม่ต้องบินมา ส่วนพี่มาร์คน่ะหรอ รายนั้นติดงานที่เชจู เลยมารับไม่ได้ เฮ้อออออออ

     

     

    "มายืนถอนหายใจอะไรตรงนี้ครับ พ่อหนุ่มน้อย" ผมหันไปตามเสียงที่คุ้นเคย เลยพบกับคนหน้าหล่อนามว่า เเจ็คสัน

     

    "ขึ้นรถสิ พี่จะพาไปส่ง" ผมเดินไปที่รถสุดหรูของพี่เขา

     

     

              พี่เเจ็คสันครับรถมาเรื่อยๆตามทางกลับบ้านผม ส่งผมลงหน้าบ้านเเล้วก็รีบขับออกไป ผมยืนกดกริ่งรอให้เเม่บ้านออกมาเปิดเพราะลืมเอากุญเเจบ้านไป

     

     

    "พี่คุณยังไม่กลับมาใช่มั้ยครับ" เธอพยักหน้าเเล้วเดินหายเข้าไปในบ้าน ผมถอดรองเท้าวางลงให้เป็นระเบียบ เอื้อมมือไปเปิดประตูบ้านที่อยู่ๆวันนี้ก็ปิดซะสนิท

     

    "เซอร์ไพร์ส" เปเปอร์ชู้ตเเละอะไรต่างๆสารพัด ลอยอยู่เต็มไปหมด ผมมองคนที่ยืนเรียงกันอยู่ตรงหน้าทั้งม๊า พี่ชายผมทั้งสอง น้องสาว พี่คุณ ป๊าต้วน มี๊เเละก็คุณคู่หมั้นสุดหล่อ

     

    "ยินดีด้วยนะลูก เรียนจบสักที ม๊าขอโทษนะที่ไม่ค่อยได้ดูแลหนู ขอบคุณที่เกิดมาเป็นลูกที่ดีของม๊านะแบมแบม ม๊าภูมิใจในตัวลูกมาก" ม๊าเดินเข้ามากอด หอมแก้มผมทั้งสองข้างพร้อมกับกล่องของขวัญเล็กๆ ผมรับมาเเละเเกะออก ภายในห้องเป็นกำไลเงินที่ออกเเบบได้สวยงามตามที่ผมชอบ

     

     

              พี่คุณเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า อ้าเเขนออก ผมเลยวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายตัวเอง พี่คุณกระชับอ้อมเเขนให้เเน่นขึ้น พร้อมกับยื่นกล่องของขวัญให้

     

     

    "ยินดีด้วยนะน้องชายของพี่ เปิดดูสิ ชอบรึเปล่า" ผมค่อยๆเเกะของขวัญของพี่คุณออก เเล้วผมก็ต้องตกใจเมืีอของข้างในคือ กุญเเจรถยนต์ รถที่ผมเคยบ่นกับพี่คุณว่าอยากจะได้

     

     

              พี่คุณเดินถอยหลังกลับไปยืนที่เดิม พี่เบียร์ พี่เเบงค์เเละเบบี้เลยเดินเข้ามาเเทน เราสี่คนกอดกัน เเล้วพี่เบียร์ก็เป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน

     

     

    "ยินดีด้วยนะเว้ยไอ้เเสบ เรียนจบสักที เราสามคนไม่มีอะไรให้เเกหรอก เพราะพวกเราจนมาก ฮ่าๆๆๆๆ"

     

    "อย่าทำหน้าหงิยเเบบนั้นดิ่ว่ะ ไอ้ลูกหมา ถึงพวกเราจะไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันให้ เเต่เราก็มีหัวใจที่บริสุทธิ์มอบให้เเกนะเว้ย" ผมขำให้กับคำพูดเลี่ยนของพี่เเบงค์ เบบี้เลยดันพี่ชายสองคนออกเเล้วมายืนอยู่ตรงกลางระหว่างพี่ชายทั้งสองคน

     

    "พี่เบียร์ พี่เเบงค์ก็พูดเล่นไปงั้นเเหละพี่เเบม จริงๆเเล้วเรามีนี่ให้พี่เเบม" เบบี้เดินไปหยิบกล่องใบใหญ่ออกมา ผมค่อยๆเเกะออกเเล้วก็พบกับ....

     

     

     

     

    โมเดลบ้าน

     

     

     

     

     

    "ฮ่าๆๆๆ เอาโมเดลไปก่อน ไว้เเกทำงาน เเกก็มีเงินซื้ออยู่เองเเหละ" พวกเราสี่คนยิ้มให้กัน พี่เบียร์ พี่เเบงค์ต่างก็ยีหัวผมจนยุ่งไปหมด

     

    "เเบมเเบมมานี่สิ" เป็นเสียงมี๊ที่พูดขึ้นมา ผมวางของขวัญของทุกคนลงบนโต๊ะเเละเดินเข้าไปหา

     

    "ครับ" มี๊กับป๊าดึงผมเข้าไปกอด ก่อนที่มี๊จะหอมเเก้มผมทั้งซ้ายเเละขวา

     

    "ของที่ป๊ากับมี๊ตั้งใจจะให้เเบมก็คือ....."

     

    "ลูกชายของเราทั้งสองคน ถึงไม่มีราคามากมาย เเต่ก็หาซื้อที่ไหนไม่ได้อีกเเล้วนะ ฮ่าๆๆๆ" เเละอยู่ๆทุกคนหายเข้าไปในห้องรับเเขก ปล่อยให้ผมกับพี่มาร์คยืนอยู่ที่เดิมกันสองคน

     

    "มานี่สิ" ผมไม่ยอมเดินเข้าไปหาพี่มาร์ค พี่มาร์คเลยเดินมาหาผมเเทน

     

    "ยินดีด้วยนะเเบมเเบม^___^"

     

    "พูดเเค่นี้เองหรอ"

     

    "อืม ก็ไม่มีอะไรจะพูดอ่ะ"

     

    "ไหนของขวัญเเบมอ่ะ"

     

    "ก็ตัวพี่ไง ไม่อยากได้หรอ"

     

    "หึ! ไม่อยากได้หรอก ผู้ชายเเบบพี่มาร์คอ่ะ"

     

    "อยากได้อะไรอ่ะ"

     

    "ขอคิดก่อน"

     

    "บ้านมั้ย หรือจะเอารถ คอนโดก็ได้"

     

    "อย่าเร่งสิ เงียบๆด้วย ขอใช้ความคิดก่อน"

     

    "....."

     

    "อืมมม...."

     

    "ลุ้นนะเนี่ย"

     

    "...อ่ะ!!...นึกออกเเล้ว...."

     

    "อยากได้อะไรอ่ะ"

     

    "สิ่งที่เเบมอยากได้ก็คือ....."

     

    "....."

     

    "ความโสด"

     

     

     

     

    โป๊กกกก

     

     

     

    "ตลกหรอ ไม่ให้หรอก ตำเเหน่งสะใภ้คนเเรกของบ้าน ต้องเป็นชื่อ นายกันต์พิมุกต์เท่านั้น เข้ามาเเล้วไม่มีสิทธิลาออก เข้าใจ๊"

     

    "ไม่!!"

     

    "ไม่เข้าใจหรอ มานี่เลยยย"

     

    "เฮ้ยยย ปล่อยนะพี่มาร์ค จะทำไรอ่ะ ปล่อยเเบมนะเว้ยยย ปล่อยยย พี่มาร์ค จะพาไปไหน"

     

    "ห้องเเบมเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา"

     

    "ขวา เฮ้ยยย!! ไม่ใช่ ปล่อย พี่มาร์คคคค"

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    Talk

    ก่อนอื่นต้องขอโทษด้วยที่หายไปนานมากกกกกกกกกกก จริงๆเห็นแฟนคลับลดลงเรื่อยๆก็ใจหายอ่ะ แต่แบบเราไม่ค่อยว่างจริงๆ  พยายามจะแต่งให้จบสักตอนหลายรอบแล้ว และมันก็ออกมาได้เท่านี้ อีกแค่ 3 ตอนเองเนอะ จะจบลงแล้ว ใจหายแป๊บ เฮ้อออออออ เรื่องนี้แต่งยาวนานมากจริงๆ ใจหายจริงๆนะเนี่ยจะจบแล้วอ่ะ รีดเดอร์บางคนก็เข้ามาอ่านแล้วคอมเม้นท์ให้บ่อยๆ พอจะจบแล้วก็รู้สึกโหวงๆ เหมือนจะไม่ได้เจอกัน

    สำหรับใครที่ติดตาม special MB เราคิดว่าเราจะจบที่ Fanboy ที่รักนี่แหละ แล้วก็จะแต่งเรื่องยาวต่อ (มั้ง) ใครที่ไม่เคยอ่านแนะนำให้ลองไปอ่านดู ฮ่าๆๆๆ อีก 3 ตอนก่อนจะจากกัน เราอยากรู้ความคิดเห็นของเรื่อง พี่มาร์คขี้อ่อย จัง อยากรู้ความรู้สึกต่อเรื่องนี้ ว่าทุกคนรั้สึกยังไงกันบ้าง สนุกมั้ยหรือน่าเบื่อ ขอความจริงเรารับได้ 5555555555

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×