คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : chapter 32
Bambam Part
ผมบอกกับพี่มาร์คว่าผมจะจัดการเอง เเต่พี่มาร์คกลับบอกว่า
ให้อยู่ข้างๆเขาก็พอ คนเลวๆเเบบพวกมัน อย่าเอามือตัวเองลงไปเเปดเปื้อน
ให้พี่มาร์คจัดการเองจะดีกว่า
ผมเดินตามหลังพวกพี่ๆไปเงียบๆ
เเล้วข้างกายผมก็ยังคงมีพี่มาร์คเดินเคียงข้างตลอดเวลา
มือของพี่มาร์คสำหรับผมตอนนี้มันอบอุ่นมาก
อบอุ่นเข้าไปถึงข้างในหัวใจของตัวผมเอง
ผมมองหน้าใบหน้าเรียบนิ่งที่เดินเคียงข้างผมไปตลอดทาง
สีหน้าที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ เเละยากที่จะคาดเดาได้
เเต่มือกลับส่งผ่านความอบอุ่นมาให้กับผมอย่างน่าประหลาด
มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกเจ็บ เจ็บเพราะผมอ่อนเเอ
ผมร้องไห้เพราะผมทำให้พี่มาร์คต้องเจ็บ ถ้าเมื่อคืน ผมไม่พูดเเบบนั้นกับพี่มาร์ค
ตอนเช้าไปลงไปก่อน เเล้วตอนกลางวันไม่เเยกกับยองเเจ
เพียงเพราะไม่อยากเห็นหน้าพี่มาร์ค เรื่องเเบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
"อยู่ข้างไหน
พวกนายจะให้ฉันเข้าไปด้วยมั้ย"
พี่เเจ็คสันเปิดประตูห้องที่อยู่ในชั้นใต้ดินของโรงเเรมให้พวกผมมองเข้าไปเห็นข้างในที่ขังไอ้พวกเลวนั้นไว้
"ไม่เป็นไรครับ
ผมเข้าไปกับพี่มาร์คเอง" ทุกคนกลับออกไปหมด
เหลือไว้เเค่ผมกับพี่มาร์คสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
เป็นพี่มาร์คตลอดเลยสินะ ที่เป็นคนช่วยผม
เป็นพี่ตลอดเลยสินะ ที่ผมอยากจะเลือกให้มาอยู่ข้างๆ
"รออยู่ข้างนอกมั้ยเเบม
พี่จะเข้าไปเอง"
น้ำเสียงห่วงใยจากคนตรงหน้ามันทำให้ผมอยากจะร้องไห้ออกมา
เขาห่วงผมเสมอสินะ
มีเเต่ผมที่งี่เง่าเอง
"ไม่ต้องหรอกครับ"
ผมส่ายหน้าให้พี่มาร์คช้าๆ เเล้วยิ้มให้กับเขา
"พร้อมเปล่า"
พี่มาร์คยิ้มจนโชว์เขี้ยวอันเป็นเอกลักษณ์ของตัวเขาเอง ใบหน้าหล่อของเขามองหน้าผม
เเล้วยิ้มให้กำลังใจ ผมเลยได้เเต่ส่งยิ้มกลับไปเเล้วพยักหน้าให้
มือหนาของเขากระชับมือผมให้เเน่นขึ้นเเล้วก้าวนำหน้า
ผมเหลือบมองพวกมันที่นอนสะบักสะบอมอยู่ที่พื้น ถังน้ำสีดำถูกวางไว้ครบตามจำนวนคน
พี่มาร์คคงสั่งไว้หมดเเล้วสินะ
ผมเทเกลือเเละน้ำเเข็งลงไปในถังอย่างเท่าเทียม อยากรู้จริงๆว่า
ตอนทำเลวสามัคคีกันทำชิบหาย ตอนใกล้จะทรมานจะสามัคคีกันเหมือนอย่างตอนนั้นมั้ย
ซ่าาา!!!!!
ซ่า!!!!
ซ่าาาา!!!
ถังทั้งสามใบถูกสาดปลุกทั้งสามคนให้ลืมตาตื่น พวกมันทั้งหมด ค่อยๆลืมตาขึ้น
ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นผมกับพี่มาร์คยืนอยู่ภายในห้อง
"โอ๊ยยยยยยยยยยยย/โอ๊ยยยยยย/โอ๊ยยยยยย
เเสบบบบบบ"
"ยะ....อย่า....อย่าทำอะไรพวกเราเลยนะ
พะ...พวกเรา...กลัวเเล้ว" พวกมันต่างลนลานหลบกันไปคนละทิศคนละทาง
"หึ!!! ร้องขอชีวิตกันเข้าไปเถอะ
ก่อนที่จะไม่มีสิทธิได้พูดต่อ!!" ผมตวาดเสียงดังจนทั้งสามคนสะดุ้งไปตามๆกัน
พี่มาร์คยังคงจับมือผมเอาไว้ไม่ให้ใกล้พวกมันมากนัก
"บะ...เเบม....เเบม....ฉะ....ฉันขอโทษ....ฉันเมา....."
"หึ!!! เมางั้นหรอ??? อืมมม ควรจะปล่อยตัวไปดีมั้ยน้าาา คนเมาเท่ากับขาดสตินี่เนอะ
ทำไปก็ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก"
"ชะ....ใช่...ปล่อยฉันไปเถอะ"
"อ้าวว!! เเล้วที่มึงเตะกูหล่ะ"
พี่มาร์คพูดเเทรกทันทีที่เห็นไอ้คนที่เตรียมตัวจะลุกหนี
จนมันสะดุ้งเเล้วนั่งลงที่เดิม
"อะ....อัน....นั้น....ฉันขอโทษ"
"ไปขอโทษบรรพบุรุษมึงไป"
เเก๊ก!!!
"ยะ....อย่า....ฉันกลัว!!!.....กลัวเเล้ว....อย่ะ...อย่า....ยิงนะ"
พี่มาร์คส่งยิ้มละมุนให้กับพวกมันเเล้วค่อยๆลดปืนในมือลงช้าๆ
"ได้!! กูจะไม่ยิงมึง
เเต่....ใครกล้ายิงไอ้ห่านี่ กูจะปล่อยตัวไป"
"ห้ะ!!!"
"มะ....มาร์คเอาปืนมา....กูจะยิงเอง"
หึ!! นี่หล่ะน้าาา ความรักตัวกลัวตายของมนุษย์มันเกิดได้เสมอสินะ
อยากให้ตัวเองรอด จนไม่คิดอะไรเลย ไม่คิดว่าคนที่กำลังจะฆ่าคือ เพื่อน!!
"เอาปืนมานี่กูจะยิงมันเอง"
อีกคนลุกขึ้นมาเตรียมจะเเย่งปืนจากพี่มาร์ค
เเต่คนก่อนหน้ากลับดึงเอาไว้ เเล้วก็ต่อยอีกคนไม่ยั้ง
"จุ๊ๆๆ อย่าเเย่งกัน ปืนกูมีอันเดียว
เพราะฉะนั้น กูมีอีกวิธีให้พวกมึงเลือก"
พวกมันเเยกออกจากกันทันทีหลังจากที่พี่มาร์คยื่นอีกข้อเสนอนึงให้
พี่มาร์คโยนกล่องวิดีโอให้พวกมันดู
ทั้งสามคนต่างเเย่งกันกดเข้าไปดูว่ามันคือคลิปอะไร
"ถ่ายคลิปเเบบนี้ให้กูหน่อยสิ
เเล้วกูจะปล่อยพวกมึงไป เเต่กูก็ไม่ได้โหดร้ายอะไรกับพวกมึงนักหรอก
กูมีตัวช่วย" พี่มาร์คโยนซองบางอย่างลงที่พื้น
เเล้วกุมมือผมให้ออกมาจากห้องนั้น เเล้วปิดตายทันที
"ถ้าพรุ่งนี้กูได้คลิปที่ต้องการ
กูจะปล่อยพวกมึงทั้งสามคน เลือกเอา ว่าอยากอดตายหรืออยากรอด"
พี่มาร์คพูดทิ้งไว้เเค่นั้นก่อนจะเเสยะยิ้มออกมา เขาดึงมือผมให้เดินตามออกมา
เเล้วพาเดินออกนอกโรงเเรม
"พี่มาร์ค"
"หืม??"
"พี่ทำอะไรกับพวกนั้น
เเล้วปืนหล่ะ"
"ปืนหรอ?? ปืนอ่ะของเล่น
กะให้มันรู้ธาตุเเท้ของพวกมันเอง ส่วนคลิปในวิดีโอ......^_____^"
"ในนั้นมีอะไร???"
"ให้พี่ลองทำให้ดูมั้ยหล่ะคืนนี้"
"อย่าบอกนะว่า......."
"ครับ ^______^"
"เเล้วซองที่โยนให้พวกนั้นก็คือ
ยา....."
"ครับ^___^"
"พะ...พี่มาร์ค..."
"มีอะไรหรอครับ กับคนก่อนหน้านี้
พี่ทำมากกว่านี้อีกนะ"
"ก่อนหน้านี้????"
"ไอ้เลวนั้นที่ร้านไอติมไง"
"พี่มาร์ครู้ด้วยหรอ"
"ครับ"
"พี่น่ากลัวว่ะ!!!"
"ช่วยไม่ได้
อยากมาทำร้ายหัวใจมาร์คก่อนทำไม พี่ไม่ให้มันไปเกิดใหม่ก็ดีเท่าไหร่เเล้ว"
"หึ!! เเต่ก็.....ขอบคุณนะ"
"เรื่องอะไรครับ"
"ทุกเรื่อง
เเล้วก็ขอโทษด้วยที่เมื่อคืนชวนทะเลาะ เเบมผิดเองเเหละ
ที่เเยกเเยะไม่ได้ว่าอดีตก็คืออดีต ขอโทษที่ดื้อ"
"......." ผมก้มหน้าลงทันที
ที่พี่มาร์คปล่อยมือที่จับผมไว้ออก ยิ่งเขานิ่งจนผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง
ผมยิ่งกลัว
กล้วว่าเขาจะเลิกทนกับคนงี่เง่าอย่างผม
"ไม่เอาน่าอย่าคิดมาก"
เขาดึงตัวผมมากอดเเทน ลูบหัวผมเบาๆ เเล้วก็โยกตัวผมไปมาราวกับเด็กน้อย
"เเบมโตเเล้วนะ
ไม่ต้องมาทำเเบบนี้เลย" ถึงปากจะว่าเขา เเต่ร่างกายกับทำสิ่งตรงข้าม
ผมกดหน้าลงซบบ่ากว้างของเขา ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาช้าๆ เเล้วที่สำคัญ
ผมกอดตอบเขาอีกต่างหาก
ทำไมผมเเรดเเบบนี้
"โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องไห้นะครับ
เเบมเเบมคนเกรียนของพี่หายไปไหนเเล้วหล่ะ ทำไมเหลือเเต่เด็กขี้เเย"
พี่มาร์คดึงตัวผมออก ใช้มืออีกข้างโอบเอวผมไว้หลวมๆ ส่วนอีกข้างก็เช็ดน้ำตาให้ผม
"ตาเเดงหมดเเล้ว บวมด้วยเนี่ย ปากก็บวม
อยากกลายเป็นบวมบวม เเทนเเบมเเบมเเล้วหรอ??"
"บวมบวมอะไรเล่า!!"
ผมตีไหล่เขาไปทีนึงเเล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้กับตัวเอง
"เสื้อเปียกหมดเลยอ่ะ
เอาขี้มูกมาป้ายพี่ป่ะเนี่ย"
"ทำไม รับไม่ไดหรอ"
"เออสิ!!"
"พี่มาร์ค!!! ถอดออกดิ
เดี๋ยวเอาไปซักให้"
"เอาไปสิ"
หมับ!!!
"ทำบ้าอะไรของพี่เนี่ย!!!"
"ก็ถอดเสื้อให้เด็กขี้เเยเอาไปซักไง"
"เเล้วมาถอดอะไรตรงนี้เล่า"
"เเล้วเราหล่ะ
ทำไมมากอดพี่ตรงนี้"
"ก็หวง"
"เเล้วไม่อายรึไง
มายืนกอดผู้ชายเเบบนี้ เเม่ไม่ว่าหรอ"
"ไม่อาย"
"เเล้วทำมากกว่ากอดไม่ได้หรอ"
"ทำอะไร"
"ทำเเบบนี้ไง"
"อื้อออออออ"
เขาโน้มหน้าลงมาเเล้วปิดปากผมอย่างรวดเร็วก่อนจะผละออกเเล้วยิ้มบางๆให้กับผม
"ปากบวม" เขากดย้ำลงมาอีกครั้ง
เเล้วผละออกช้าๆ
"เนี่ย ตาก็บวม"
พูดเเล้วก็กดลงบนเปลือกตาผมทั้งสองข้าง
"เเก้มก็บวม"
ฟอดดดดดดดดด
"เเล้วตรงนี้หล่ะ"
เขาชี้มาที่หน้าอกข้างซ้ายของผม
อกซ้ายที่มีก้อนเนื้อที่เรียกว่า หัวใจ
กำลังทำงานอย่างหนัก เพราะ.....
ผู้ชายตรงหน้า
"อืมมมมม"
จุ๊บ!!
"ขออนุญาตเข้าไปอยู่ข้างในนั้นได้มั้ยครับ
กันต์พิมุกต์"
"ก็เข้ามาอยู่ตั้งนานเเล้วไม่รู้หรอ"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ถ้าบอกว่าจบ จะมีใครด่าบุพการีเรามั้ยอ่ะ
คงไม่มีหรอกมั้งเนอะ
งั้น The END
จบเเบบนี้มันง่ายไปสิ
มาร์คยังอ่อยไม่เยอะเลยอ่ะ ยังไม่สะใจ รออ่านตอนต่อๆไปหล่ะกันเนอะ จุ๊บบบบ
ความคิดเห็น