คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : chapter 31
เรามาถึงที่พักก่อนคนอื่นๆครับ
พี่มาร์คเดินไปติดต่อขอกุญเเจห้องกับพนักงาน เเล้วกลับมาหาพวกผมที่รออยู่ที่รถ
โชคดีที่ผมเอาเสื้อผ้ามาไม่เยอะ กระเป๋าเลยไม่หนักมาก
พี่มาร์คเลยต้องช่วยเเจถือเเทนเจ้าตัว เพราะยองเเจเอาของมาเยอะมาก
"อันนี้ห้องยองเเจนะ อยู่ตรงข้ามห้องพี่
มีอะไรก็เรียก"
"ยองเเจกลับไปนอนกับเเบมได้มั้ยอ่ะพี่มาร์ค"
"ไม่ได้นะยองเเจ เรามีเวลาไม่เยอะ
ยองเเจต้องรีบทำความคุ้นเคยกับพี่เเจบอมไว้นะ ถ้าเปิดเรียนมา
คิดว่าจะได้เจอกันบ่อยเเบบนี้หรอ เพราะฉะนั้น ช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ ทำให้เต็มที่นะ"
ไม่ได้อยากนอนกับพี่มาร์คนักหรอกนะ
เเต่ว่าอยากให้เพื่อนสมหวังเลยยอมให้เเจมานอนด้วยไม่ได้
"เเต่เเจกลัวอ่ะ เขาจะมองเเจไม่ดีมั้ย"
"โถ่เเจ เเจไม่ได้ปล้ำพี่เเจบอมซะหน่อย
หรือเเจจะทำ"
"บ้าหรอเเบม!! >//<"
"เราก็เเค่พูดเล่น เเต่ถ้าทำจริง เเจจะข้ามทุกสเต็ปเลยนะ
ฮ่าๆๆๆ"
"เเบมบ้า เเจเข้าไปเก็บของดีกว่า"
ยองเเจเปิดประตูห้องฝั่งตรงข้ามผมเเล้วคงจัดการเสื้อผ้าตัวเอง
ส่วนผมก็เข้านอนเเผ่หราอยู่ที่เตียง เพราะเสื้อผ้าผมมีคนจัดการให้เเล้ว
"ทำไมมีเเต่เสื้อสีขาวหล่ะเเบม
ลงน้ำเเล้วมันเห็นอะไรต่อมิอะไรหมดเลยนะ"
"ก็ตั้งใจมาอ่อยคนอื่นไงเลยหยิบมาเเต่สีขาว"
ผมตอบเสียงดังใส่พี่มาร์ค ซึ่งจริงๆเเล้ว ผมไม่รู้ว่าที่เขาพามาจะเป็นทะเลต่างหาก
มารู้ตอนที่คุยกับพี่จินยองนั้นเเหละ
กะว่าจะยืมเสื้อสีเข้มของยองเเจตอนทำกิจกรรมเหมือนกัน
"มี....เป็นตัวเป็นตนยังจะคิดอ่อยใครอีก"
"ใครมี มั่วเเล้ว เเบมโสด"
"จ๊ะ โสดก็โสด เเต่ถ้าลงไป เอาเสื้อพี่ไปใส่ซะ
พี่ไม่ยอมให้ใครเห็นเราเเน่ๆ พี่เห็นได้คนเดียว"
"มาทำเป็นหวงคนอื่น
ตัวเองจะโชว์เองหล่ะสิไม่ว่า"
"ใช่ รู้ได้ไงอ่ะ"
"-___-"
"ขำๆน่ะ พี่ไม่โชว์ใครหรอก
พี่ก็อยากเก็บไว้ให้เเบมดูคนเดียวเหมือนกัน"
"ใครบอกว่าอยากจะดูของพี่กัน"
"เเล้ววันนั้นใครที่ทำหน้าหื่นใส่พี่หล่ะครับ"
"คะ....ใคร.....มั่วเเล้ว จำผิดคนรึเปล่า"
"คนที่ทำหน้าหื่นใส่พี่ได้โจ้งเเจ้งก็มีเเบมคนเดียวนั้นเเหละ"
ผมหยิบหมอนบนเตียงปาใส่พี่มาร์คไม่ยั้ง คนอะไรนิสัยไม่ดี เเค่ครั้งเดียว
จำเเม่นจริงนะ
"อย่าปามาสิ มันสกปรกนะ ง่วงก็นอนพักเถอะ เดี๋ยวเย็นปลุก
วันนี้ไม่มีกิจกรรมอะไรหรอก"
"อื้ออออ"
"เดี๋ยวพี่ไปบอกยองเเจก่อนนะ"
"ตามสบายยย" ผมโบกมือไล่พี่มาร์คให้ไปหาเเจ
ส่วนตัวผมก็รับหมอนจากเขาเเล้วนอนพักเอาเเรง อีกสองชั่วโมงค่อยตื่นหล่ะกัน
21.30 น.
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบกับความมืดภายในห้อง
กะว่าจะเอื้อมมือไปเปิดไฟ เเต่ก็รู้สึกอะไรหนักๆอยู่ที่ท้อง
หัวใครว่ะเนี่ย
ผมเพ่งสายตามองคนที่นอนอยู่บนพุงตัวเอง
ก็รู้เลยว่าเป็นใคร ถ้าไม่ใช่พี่มาร์ค หลับสบายเชียวนะ เเล้วทำไมไม่นอนดีๆ
"พี่มาร์ค"
"อื้ออ....หือออ"
"ตื่นๆ เเบมหนัก มานอนดีๆสิ"
"อือออ"
"อย่ามาขี้เซาเเถวนี้นะ ลุกเลยเเบมหนัก"
"ขอ 5 นาที"
"ไม่ได้"
เงียบ เขาไม่ตอบอะไร
เเต่ยังคงนอนต่อไป ผมเลยได้เเต่ปล่อยให้เขานอน เพราะเห็นเเก่ที่เขาขับรถทั้งวัน
คงจะเพลีย
ผมหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงเเล้วโทรหาพี่คุณทันที
(ฮัลโหลครับ)
"พี่คุณนี่เเบมเองนะ
รับสายไม่ดูเลยว่าน้องโทรมา"
(อ้าว เเบมหรอ พี่นึกว่าลูกค้า)
"ทำงานจนลืมน้องเลยนะครับ เเบมจะโทรมาบอกว่า
เเบมถึงเเล้วนะครับ"
(อืม ที่พักเป็นไงบ้าง ปลอดภัยรึเปล่า)
"เป็นโรงเเรมครับ ที่พักดีเลยเเหละ
นี่เเบมถึงนานเเล้วนะครับ เเต่ว่าเผลอหลับไป"
(เเล้วเขายังไม่ให้ทำกิจกรรมอะไรใช่มั้ย)
"ครับ ยังไม่ให้ทำครับ เขาให้พักก่อน"
(ดีเเล้ว เราก็พักเยอะๆนะ ถ้ามีอะไรก็รีบโทรหาพี่นะ)
"โอเคครับ"
(พรุ่งนี้พี่น่าจะเคลียร์งานเสร็จ
กะว่าจะกลับไทยสักอาทิตย์ ถ้าเเบมกลับมา เเบมจะอยู่บ้านคนเดียวได้มั้ย หรือจะไปอยู่กับยูค)
"เเบมว่าจะไปอยู่กับยูคครับ
จะได้มีคนไปส่งที่มหาลัย"
(โอเค พี่จะได้หมดห่วง)
"ครับ ไปเที่ยวให้สบายใจเถอะ"
(ครับๆ ดูเเลตัวเองด้วยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะโทรหา)
"โอเคครับ สวัสดีครับ"
ผมวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัวเเล้วมองที่ท้องตัวเองที่มีหัวใครบางคนหนุนเเทนหมอนอยู่
พี่มาร์คมองหน้าผมเเล้วยิ้มบางๆ ก่อนจะขยับเปลี่ยนท่ามานอนข้างๆเเทน
"ขอกอดหน่อยสิ"
"ไม่ให้"
"ใจร้ายอ่ะ"
"ไม่ต้องเลย
ใช้ท้องเเบมหนุนเเทนหมอนยังไม่ได้จัดการเลยนะ ใครอนุญาต"
"พี่ขอเเบมเเล้วนะ พี่เห็นเเบมไม่ว่าอะไร
ก็เลยนอนเลย"
"ตลกเถอะ เเบมหลับ เเบมจะตอบยังไงเล่า"
"ไม่รู้ไม่สน นอนต่อมั้ยอ่ะ"
"ไม่เอาเเล้ว เเบมหิวอ่ะ ไปหาไรกินกันเถอะ"
"ไปสิ ลุกขึ้นไปล้างหน้าก่อนไป"
ผมกับพี่มาร์คลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกัน
ผมมองคนที่เดินตามหลังเข้ามาในห้องน้ำงงๆ เขายิ้มให้ผม
เเล้วบีบยาสีฟันใส่เเปรงเขาเเล้วก็ของผมเสร็จสรรพ
"ทำอะไร"
"ก็เเปรงฟันไงครับ"
"รู้เเล้ว เเล้วตามเข้ามาทำไม"
"ก็เข้ามาพร้อมกันจะได้เสร็จพร้อมกันไง
รีบเเปรงเข้าสิ หิวไม่ใช่หรอ"
"อืมๆ"
ผมเดินตามหลังพี่มาร์คมาเรื่อยๆ
ตอนเเรกเข้าใจว่าเขาจะกินในโรงเเรม เเต่พี่มาร์คกลับเดินออกมาข้างนอก
"เราจะไปไหนกัน"
"คิดว่าจะไม่ถามซะเเล้ว
เราจะไปทานร้านอาหารที่พี่ชอบมากับป๊าอ่ะ พี่มาที่นี่บ่อย
เลยรู้ว่าร้านไหนอร่อย"
"อย่าบอกนะว่าที่เราพักก็ของพี่"
"ไม่ใช่หรอก ของไอ้บีมัน พี่จะมีอะไรเยอะเเยะหล่ะ
เเค่นี้ก็ไม่รู้จะดูเเลยังไงเเล้ว"
"อ่อ เเล้วเคยพาใครมาที่นี่ป่ะ นอกจากครอบครัวพี่"
"เอ่อ....ไม่เคยนะ"
"ทำไมคิดนานจัง"
"ก็คิดอยู่ไงว่า พวกไอ้บี เนียร์ เเจ็ค
จะนับเป็นคนอื่นมั้ย"
"เเสดงว่าที่นี่ก็มีเเค่ครอบครัวพี่เเล้วก็เพื่อนพี่ที่เคยมา"
"ใช่"
"อืมมมมมมมมม"
"ดีใจหล่ะสิ รู้นะว่าเเอบดีใจ
จริงๆเเบมไม่ต้องคิดอะไรหรอก ยังไงพี่ก็ให้เเบมเป็นที่หนึ่งเสมอนั้นเเหละ
พี่เลือกเเบมอยู่เเล้ว"
"เเล้วคนก่อนๆหน้านี้คืออะไร"
"คนอื่นหรอ พี่ไม่เคยคบเเบบจริงจังสักคนนะ
เดือนสองเดือนก็เลิกเเล้ว"
"เเล้วมีใครนานสุดอ่ะ"
"อยากรู้จริงๆหรอ รู้ไปเราไม่สบายใจป่าวๆ
พี่เลิกเเล้ว จบก็คือจบ เป็นความสัมพันธ์เเบบนอกกาย เเต่ไม่นอกใจนะจ๊ะ"
"มันก็เห็นเเก่ตัวอยู่ดี ไม่ใช่เเค่เเบมนะ
เเต่ผู้หญิงที่พี่เคยคบ มันไม่เเฟร์สำหรับพวกเธอเลยนะ"
"เเต่เราก็จากกันด้วยดีนะ
ช่วงที่คบพี่ก็คบทีละคนนะเเบม ไม่ได้คบซ้อน เเล้วก็ดูแลอย่างดีด้วย"
"เเต่ถ้าสมมตินะ ว่าเเบมคบกับพี่อยู่ จริงๆถ้าทำตามสัญญา
มันเท่ากับว่า พี่กับเเบมหมั้นกันเเล้วนะ เท่ากับพี่นอกใจเเบมเหมือนกันนะ"
"เราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะเนอะ"
"ไม่ พูดเรื่องให้มันจบๆวันนี้เถอะ"
"เเต่ถ้าพูดเเล้วเเบมจะไม่โกรธพี่หรอ"
"ไม่รู้"
"นั้นไง มันเป็นอดีตก็ปล่อยมันไปเถอะ
จะรื้อฟื้นทำไมอ่ะ"
"ก็เพราะอดีตมันส่งผลต่อปัจจุบันเเละอนาคตไง
เเบมมีสิทธิจะคิดไม่ใช่หรอ ว่าเเบมไปเเย่งของของคนอื่นมารึเปล่า"
"เเบมไม่ได้เเย่งของใครมาทั้งนั้นเเหละครับ
เเบมมาก่อนคนอื่น"
"เฮ้อ"
"ตั้งเเต่พี่เจอเเบมที่มหาลัยวันนั้น
คนอื่นพี่ก็ไม่ได้คุยเลยนะ อาจจะมีบ้างที่โทรมา
เเต่พี่พยายามจะเคลียร์ให้หมดเเล้วนะ สบายใจได้ครับ"
"เเบมไม่รู้จะพูดกับพี่ยังไงดี"
"ไม่น่าพูดเรื่องนี้กันเลย"
ผมปล่อยให้บรรยากาศระหว่างเราปกคลุมด้วยความเงียบ
ผมไม่รู้ว่าพี่มาร์คเขาคิดอะไร เเต่ผมเป็นคนคิดมากไง ถึงผมจะมาก่อน
เเต่เอาเข้าจริง สถานะเราทั้งคู่ มันก็ยังไม่ได้ชัดเจน
เราเป็นเหมือนว่าที่คู่หมั้นกันมากกว่า
เรายังไม่ได้หมั้นกัน
จริงๆ ถ้าคนไม่รู้เรื่องภายในครอบครัวของเรา เราสองคนเหมือนพึ่งจะรู้จักกันด้วยซ้ำ
มันเท่ากับว่า ผมไปเเย่งเขามาอยู่ดี
"เลิกคิดมากเถอะครับ พี่ไม่อ่อยใครเรี่ยราดหรอก
จริงๆก็เเค่กับเเบมคนเดียวนะที่พี่อ่อยอ่ะ"
"ควรจะดีใจใช่มั้ย ที่มีว่าที่คู่หมั้นหล่อ
โดยไม่ต้องอ่อยใคร เขาก็มาหลงเสน่ห์เอง"
"ก็คงงั้น จับมือกันมั้ย"
"....."
"อยากจับรึเปล่า"
"เอาสิ"
พี่มาร์คดึงมือผมไปจับเเล้วบีบมันเบาๆ
เราสองคนจับมือกันไปตลอดทางจนถึงร้านอาหาร ถ้าตัดทุกเรื่องก่อนหน้านี้
ตัดทุกคนที่เคยเข้ามาในชีวิตพี่มาร์ค ผมว่าผมก็เต็มใจให้เขาเข้ามาอยู่ในใจผมนะ
มือเขาอาจจะเคยจับคนอื่นมาก่อน
อาจจะทำเเบบนี้กับใครมาก่อน เเล้วถ้าผมเลือกที่จะไม่ใส่ใจหล่ะ ถ้าผมมองเเค่ปัจจุบันหล่ะ
ผมจะเป็นคนเห็นเเก่ตัวเหมือนกันรึเปล่า
เรากลับมาที่โรงเเรมตอน
5 ทุ่ม สวนกับยองเเจกับพี่เเจบอมที่เดินเข้าลิฟต์พอดี
ไม่รู้ว่าสองคนนั้นไปไหนกัน
"พี่มาร์ค พี่เเจบอมเขาได้ถามรึเปล่าว่าทำไมเปลี่ยนห้อง"
"ไม่อ่ะ มันยังไงก็ได้อยู่เเล้ว เเล้วอีกอย่างที่เเบมควรจะรู้"
"อะไรอ่ะ"
"เหมือนไอ้บีจะเปิดใจให้ยูคยอมมาดูเเลเนียร์
เพราะยูคยอมก็มา"
"จริงหรอ อย่างงี้ทั้งเเจกับยูคก็น่าจะสมหวังด้วยกันทั้งคู่สินะ"
"อืม น่าจะเป็นอย่างนั้น"
เเล้วก็เงียบ เราไม่ได้คุยอะไรกันต่อ พี่มาร์คเข้าไปอาบน้ำ
ส่วนผมก็นั่งเล่นเกมเพราะนอนไม่หลับ
ติ๊ง!!
เลิกคิดมากได้เเล้วนะ
เรานะเครียดเกินไป
Mark
ก็พยายามอยู่
Bambam
พี่รู้ว่ามันต้องใช้เวลา
เพราะฉะนั้นช่วงที่เเบมทำใจ
พี่จะรีบเคลียร์ให้หมดเเล้วกัน
Mark
ขอบคุณครับ
Bambam
เเม่ครับนอนรึยังครับ
Bambam
ยังจ๊ะ
มีอะไรรึเปล่าลูก
Mom
ถ้าสมมติเเบมจับได้ว่าเเฟนมีกิ๊ก
เเบมควรทำไงดี
Bambam
เเบมคบกับใครอยู่ลูก
Mom
เเบมเเค่สมมติครับ
Bambam
เเบมรักเขารึเปล่า
เเล้วเขามีความสุขมากกว่าอยู่กับเเบมรึเปล่า
ถ้าเเเบมรักเขา เเล้วเขามีความสุขมากกว่าอยู่กับเเบม
เเบมก็ปล่อยเขาไปเถอะลูก
ฝืนใจคนที่เรารัก
เราเจ็บไม่ต่างจากเขาหรอกนะ
Mom
ครับ
Bambam
"ยังไม่นอนอีกหรอ"
"อืม"
"คิดมากอยู่ได้นะเรา"
"จริงๆเเบมก็ไม่ควรคิดมากใช่มั้ย
เพราะสี่ปีมันคืออิสระของเราทั้งคู่ เเบมไม่มีสิทธิอะไรในตัวพี่
พอๆกับพี่ไม่มีสิทธิอะไรในตัวเเบม เพราะฉะนั้น เเบมจะเลิกคิดเรื่องของพี่
เรามาใช้ชีวิตโสดของใครของมันกันเถอะ ^_____^"
"เเบมอยากทำอย่างนั้นจริงๆหรอ"
"อืม ^____^"
Mark
Part
ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมา
ก็พบกับเด็กตัวเล็กที่ยังนั่งกดโทรศัพท์อยู่ที่เตียง เขาเงยหน้ามามองผม
เเล้วก็สนใจโทรศัพท์ในมือต่อ
"ยังไม่นอนอีกหรอ"
"อืม" เเบมเเบมตอบผมเเล้ววางโทรศัพท์ลง
"คิดมากอยู่ได้นะเรา"
ผมพูดกับเขาเเล้วหันหลังเเต่งตัวให้เรียบร้อย
"จริงๆเเบมก็ไม่ควรคิดมากใช่มั้ย
เพราะสี่ปีมันคืออิสระของเราทั้งคู่ เเบมไม่มีสิทธิอะไรในตัวพี่
พอๆกับพี่ไม่มีสิทธิอะไรในตัวเเบม เพราะฉะนั้น เเบมจะเลิกคิดเรื่องของพี่
เรามาใช้ชีวิตโสดของใครของมันกันเถอะ ^_____^" ถ้าจะบอกว่าไม่อยากทำเเบบนั้นหล่ะ
ถึงผมไม่มีสิทธิอะไรในตัวเเบม เเต่สำหรับผม เเบมมีสิทธิในตัวผมทั้งหมด
ทั้งร่างกายเเละจิตใจ ตั้งเเต่เจอกันอีกครั้ง ผมรู้สึกว่าทุกๆอย่างที่ผมทำ
ผมห่วงความรู้สึกเเบมไปหมด เเบมมีผมต่อการตัดสินใจของผมทั้งนั้น
มันอยากจะผิดที่เมื่อก่อนผมคบกับคนอื่น
ทั้งๆที่รู้ว่า ยังไงผมต้องเเต่งงาน ผมเห็นเเก่ตัวจริงๆนั้นเเหละ ที่คบคนอื่น
เเล้วยังห้ามไม่ให้เเบมคบกับใคร ผมคงเห็นเเก่ตัวจริงๆ
"เเบมอยากทำอย่างนั้นจริงๆหรอ"
"อืม ^____^" ถ้าผมจะไม่ชอบรอยยิ้มของเเบมในวันนี้
ผมจะผิดมั้ย ผมไม่ชอบมันเลย รอยยิ้มที่นัยน์ตาเจ็บปวด
เหมือนทุกอย่างมันจะดีอยู่เเล้ว เเต่ทำไมมันถึงเป็นเเบบนี้ไปได้หล่ะ
ผมควรจะให้อิสระกับเเบมสักทีสินะ
ตื่นมาตอนเช้าผมก็ไม่เห็นเเบมเเล้ว
ผมเลยลุกขึ้นอาบน้ำเเล้วลงไปข้างล่าง เวลานี้คงจะทำกิจกรรมกันอยู่สินะ
ผมเห็นเสื้อสีเทาในตู้ผมหายไป เเบมคงหยิบไปใส่สินะ
ผมเลยหยิบเสื้อสีเขียวเข้มมาใส่เเทน เเล้วรีบลงมาข้างล่าง
"ตื่นสายว่ะคุณชาย" เสียงเเซวจากประธานทำให้ผมเดินเข้าไปหามัน
"ทำไรกันว่ะ"
"ให้น้องล่ารายเซน"
"อ่อ"
"พี่มาร์คค่ะ พวกเราขอรายเซนหน่อยสิคะ"
"ได้ครับ
เเต่ต้องไปบอกรักต้นมะพร้าวสิบต้นให้พี่ดูก่อนนะ"
"โถ่พี่มาร์คอ่ะ อายเขานะ คนอื่นที่ไม่ได้มารับน้อง
เขาจะหาว่าเราบ้ารึเปล่า ทำอย่างอื่นได้มั้ย"
"งั้นไปขอคนอื่นเถอะครับ ^__^"
"ก็ได้ค่ะ"
พวกเธอส่งสมุดของพวกเธอทั้งหมดมาให้ผม ผมเดินตามน้องๆที่ไล่บอกรักต้นมะพร้าว
เเล้วก็เซนให้ พร้อมกับเขียนคำว่า ยินดีต้อนรับ ลงไปด้วย
"พี่มาร์คครับ ขอรายเซนหน่อย"
"ได้สิ
เเต่ตะโกนบอกรักเพื่อนคนนั้นใหดูหน่อยสิ"
"เฮ้ยพี่เอาจริงดิ่ ไอ้นั้นมัน ผู้ชายนะ
ถึงจะหน้าหวานก็เถอะ"
"จะทำมั้ย"
"เออก็ได้" ผมมองเด็กที่ป้ายชื่อ เขียวว่า B.I.
อยู่ที่เดิม มองดูการกระทำของมันกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน
"เฮ้ย นายอ่ะ" นี่มันจะไปบอกรักเขาหรือจะไปหาเรื่องกันเเน่ว่ะเนี่ย
"เราหรอ มีอะไรกับเรา"
"เรา...เอ่อ...เราชื่อ ฮันบินนะ"
"เอ่อ...สวัสดีฮันบิน เราชื่อ จินฮวานนะ"
"......นี่.....เราชอบ....ทะเลอ่ะ"
พรูดดดด
ผมหลุดคำมันออกมา
จริงๆในรุ่นมันผมว่าไอ้บีไอมันดูเป็นพวกใจกล้าอะไรงี้นะ ดูเป็นผู้นำ เพื่อนผมมันยังเล็งให้เป็นประธานรุ่นเลย
เเต่เเค่ให้ไปบอกรักเด็กชื่อ จินฮวาน ทำไมมันดูป๊อดจังว่ะ
"อะ...เออ.."
"จริงๆเเล้ว เราอยากจะบอกนายว่า...."
"......"
"เราชอบนาย"
ฮิ้วววววววววววว
ผมหยิบปากกามาเซนสมุดให้มัน
เเล้วเขียนให้มันด้วยว่า ไอ้ป๊อด มันก็รับไป เเล้วรีบวิ่งหนีผมเลย
ผมเเจกลายเซนให้น้องๆเยอะเเยะมากมาย
สรรหาวิธีล่ารายเซนเยอะเเยะไปหมด ผมเลยเดินเลี่ยงออกมา กะจะหาที่สงบๆอยู่คนเดียว
"ไหนขอหอมเเก้มหน่อยสิ อยากจะรู้จังว่า
เเก้มน้องนิ่มเเค่ไหน"
"ก็ลองดิ่ พวกพี่เข้ามา พี่ปากเเตกเเน่"
"จุ๊ๆ เก่งจังเลยนะ พี่หล่ะกลั๊วกลัว"
ผมเดินตามเสียงนั้นไปเรื่อยๆ
ผมจำไม่ได้ว่าอีกคนเป็นใครหรอกนะ เเต่อีกเสียงผมจำได้ว่า คือ เเบม
"ไหนพี่ขอหอมหน่อยสิ พวกมึงจับ!!"
"ปล่อยนะเว้ยยยย"
"มาใกล้ๆพี่สิจ๊ะ น้องเเบมมม"
"มึงทำไรกัน!!"
"อ้าวไอ้มาร์คเองหรอ สนใจมาร่วมวงกับพวกกูมั้ย เอๆ
เเต่ได้ข่าวว่ามึงตามจีบน้องเขาอยู่นี่ มึงคงได้ก่อนกูเเล้วมั้ง"
"พูดอะไรของมึง เเล้วพวกมึงคิดจะทำอะไร
เขาบอกไม่ให้เเตะต้องตัวน้องไม่ใช่รึไง"
"เเล้วทำไม พวกกูไม่สนกฎห่าเหวอะไรทั้งนั้นเเหละ
ถ้าอยากได้ไอ้เด็กคืน ก็มาเอาสิว่ะ"
ผมรู้ว่าไอ้พวกนี้มันดื่ม
เพราะไม่งั้นมันคงมีสติมากกว่านี้ เเล้วไม่ทำอะไรเเบบนี้หรอก ถ้าเเจ็คสันมันรู้
ไอ้พวกนี้โดนกระทืบเเน่
"ปล่อยดิ่ว่ะ"
"อยู่นิ่งๆสิว่ะ"
เเบมก้มลงไปกัดข้อมือไอ้คนที่จับ มันเลยเหวี่ยงเเบมจนล้ม ผมรีบวิ่งไปหาเเบม
เเต่....
อั่ก!!!
"มึงคิดว่าพวกกูจะให้เด็กเเบบนี้กับมึงง่ายๆหรอว่ะ
เด็ดๆเเบบนี้มึงไม่น่าปล่อยให้รอดมานานขนาดนี้จริงมั้ยว่ะ มาร์ค"
"สัด!!" ผมลุกขึ้นเเล้วเหวี่ยงหมัดเข้าที่หน้ามันเต็มเเรง
เพื่อนมันอีกสองคนกรู่เข้ามาล็อกตัวผมเอาไว้ เเต่ผมไหวกว่าพวกมัน
ที่วิ่งไปหาเเบมเเล้วพาเเบมวิ่งออกมา
"จับไอ้มาร์คไว้ ต่อยกูหนึ่งหมัด
มึงได้โดนเป็นสิบเท่าของกูเเน่ไอ้มาร์ค"
ผมไม่สนใจเสียงไอ้ห่านั้นหรอก มือนึงก็จับเเบมไว้เเล้วพาวิ่ง
อีกมือก็กดโทรหาไอ้เเจ็คสัน
กึก!!
"จะไปไหนว่ะมาร์ค"
"มิโน"
"เออ กูเอง"
"มึงทำอะไรของมึง หลบไป!!"
"มึงหนีไม่พ้นหรอกไอ้มาร์ค ส่งเเบมมา"
"ไม่ ทำไมกูต้องให้เเบมกับมึงด้วย"
"ถ้ามึงไม่ส่งเเบมมา มึงจะสู้ยังไงหล่ะ
ไอ้มาร์คหลบ"
ไอ้มิโนดึงผมให้หลบไปอีกทาง
มันถีบไอ้คนที่พุ่งมาหาผมได้ทัน จนไอ้ห่านั้นล้มลงไปกับพื้น พวกเเก๊งไอ้มิโนที่มาจากไหนไม่รู้ก็วิ่งมาจัดการพวกที่เหลือ
"เเบมเป็นไงบ้าง เป็นอะไรรึเปล่า"
"...." เเบมไม่ตอบอะไร
เอาเเต่ส่ายหน้าอย่างเดียว ผมมองสำรวจไปทั่วตัวว่าเเบมมีบาดเเผลอะไรรึเปล่า
"ไม่เป็นอะไรเเน่นะ เดินไหวมั้ย
พี่จะพากลับโรงเเรม" น้องพยักหน้าช้า ผมเลยช่วยประคอง เเต่เหมือนเเบมจะโกหกผม
เพราะเพียงเเค่ลุกขึ้นยืน เเบมก็เเทบเซ
"ขี่หลังพี่เถอะ พี่ว่าเเบมคงเดินไม่ไหว" เเบมไม่ตอบอะไร
เเต่ก็ยอมให้ผมเเบกขึ้นหลังพากลับมา
"ไอ้มาร์คเกิดอะไรขึ้น ไอ้มิโนไปทันมั้ย"
"ทัน เดี๋ยวกูค่อยเล่า
พวกมึงไปจัดการให้เวรนั้นเถอะ เดี๋ยวกูดูเเบมเอง"
"เเจไปด้วย"
"ไม่เป็นไร พี่ดูเเลเเบมเอง" ผมหันไปส่งสัญญาณกับเจบี
ให้พายองเเจไป ผมพาเเบมขึ้นมาบนห้องเเล้ววางเเบมลงบนเตียง
ตั้งเเต่ผมพาออกมาจากตรงนั้นเเบมยังไม่พูดอะไรกับผมเลย
"เเบม เป็นอะไรไปครับ"
"...." น้องส่ายหน้าเเทนการตอบผม
"พูดกับพี่หน่อยสิ"
น้องเอาเเต่ก้มหน้าเเล้วเม้มปากเเน่น
ก๊อกๆๆๆ
"เดี๋ยวพี่มานะ" ยูคยอมยืนหอบอยู่หน้าห้องผมพร้อมๆกับเนียร์
"มีอะไร"
"เเฮ่กๆๆ เเบมหล่ะพี่มาร์ค เเบมอยู่ไหน "
"อยู่ในห้อง เเกเข้าไปดูสิ"
"เเบมมมม"
"ยูค ฮึกๆๆ" ยูคยอมวิ่งเข้าไปกอดเเบมที่นั่งอยู่ที่ปลายเตียง
ตัวเล็กของผมซุกหน้าลงกับท้องยูคยอม สะอื้นอย่างหนัก เนียร์ตบไหล่ผมเบาๆ
"ไม่เป็นไรนะเเบม ยูคอยู่นี้ ตัวเองไม่เป็นไรนะ
ปลอดภัยก็ดีเเล้ว"
"เเบม ฮึก เเบมดื้อ ฮืออออ"
"เเบมไม่ดื้อหรอก ไม่ต้องร้องเเล้วนะ
เดี๋ยวตาบวมหมดนะ"
ผมไม่กล้าเเม้เเต่จะเดินเข้าไปหาเเบม
ความรู้สึกผิดมันจุกอยู่เต็มไปหมด ยิ่งเห็นน้ำตาเเบมไหลไม่ขาดสาย
หัวใจผมเเทบจะสลาย
"ไอ้มาร์ค"
ผมหันไปตามเสียงเรียกของเเจ็คสันที่เดินมาด้านหลัง
"กูจัดการให้เเล้ว มึงจะทำไงต่อ"
"คนที่มันทำลายหัวใจกูมันไม่สมควรมีชีวิตอยู่!!!!"
"พี่มาร์คคคคค ฮึก พี่มาร์คจะไปไหน"
ผมหยุดชะงักทันทีที่เเบมเรียกผมเอาไว้ ร่างทั้งร่างของน้องเเบมโถมเข้ากอดผมเอาไว้เเน่น
"พี่จะไปจัดการมันให้เเบมไง"
"ไม่ ฮึก!! ไม่ต้อง"
"ทำไมหล่ะเเบม"
ผมดึงน้องออกเเล้วเช็ดน้ำตาให้น้องเบาๆ ตาสวยๆบวมหมดเลย ผมจะทำยังไงดี ผมจะจัดการพวกเลวนั้นให้สาสมกับน้ำตาที่แบมเสียไปยังไงดี
"เเบมขอ.....ฮึก....จัดการเอง"
--------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่อยากเเต่งเเบบนี้เลยอ่ะ มันดูเศร้าอ่ะ พยายามไม่ให้เศร้ามากนะ เพราะเราดราม่าไม่เป็น 0__0
ตอนนี้ดูพี่มาร์คไม่ค่อยบู๊เลยเนอะ พอีว่าเราไม่อยากให้พระเอกเราเสียเหงื่อเยอะ เลยให้วิ่งสู้ฟัดเเทน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
เดี๋ยวตอนหน้าเราจะจัดการไอ้เลวนั้นเเล้ว
ความคิดเห็น