คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : chapter25
เเก้ไขคำผิด
Chapter 25
เย็นของวันนั้นผมขับรถไปส่งเเบมที่บ้าน เขาลงจากรถเเล้วรีบเข้าบ้านไป เพราะเหมือนพี่คุณจะกลับมาเเล้ว เราสองคนไม่ได้กินข้าวเย็นด้วยกันอ่ะ เเอบเสียใจนิดๆ เเต่ไม่เป็นไร ไว้คราวหน้าก็ได้
ผมออกจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเเล้วเตรียมจะอ่านเอกสารของป๊าต่อ จริงอยู่ที่ผมเรียนวิศวะ เเต่บ้านผมทำธุรกิจนะครับ ผมจำเป็นต้องศึกษาพวกนี้อยู่เเล้ว
ติ๊ง!!!
ว่างรึเปล่า
Bambam
ครับ เป็นไงบ้าง พี่คุณว่าอะไรรึเปล่า
Mark
ก็ถามเเหละว่าไปไหนมา ทำอะไร กับใคร เเล้วใครมาส่ง
เเบมก็ตอบไปว่า ไปรับน้องมา ไปกินข้าวกับยองเเจ พี่มาร์ค
เเล้วก็ป๊า พี่มาร์คเลยมาส่ง โดนดุนิดหน่อยที่กลับบ้านช้า
Bambam
โอเคใช่มั้ยหล่ะ
Mark
อืมมม โอเคนะ จริงๆบอกว่าไปหาป๊าพี่คุณเขาก็ไม่ว่าไรหรอก
Bambam
เเล้วถ้าเป็นพี่ชวนหล่ะ
Mark
พี่คุณบอกว่าจะยิงให้สมองไหลเลย
Bambam
โหดร้ายอ่ะ ทำไมพี่สะใภ้โหดร้ายกับน้องเขยอย่างงี้
Mark
เดี๋ยวให้พี่คุณอ่านเลย
Bambam
เเบมอย่าใจร้ายกับพี่สิ เดี๋ยวพี่ตายก่อนมีลูกกับเเบมนะ
Mark
เเบมท้องได้ที่ไหนเล่า เเบมเป็นผู้ชายนะ
Bambam
ถึงเเบมจะท้องไม่ได้ ก็มีอีกตั้งหลายวิธีที่จะมีลูก
Mark
ไม่คุยด้วยเเหละ ไปนอนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องรับน้องอีก
Bambam
เดี๋ยวสิ คุยกันเเป๊ปเดียวเองนะ
Mark
ผมรอเกือบ 10 นาที เเบมก็ยังไม่มาอ่าน ยังไม่ตอบผมด้วย สงสัยจะเหนื่อยมั้ง ผมเลยปิดโทรศัพท์เเละอ่านเอกสารต่อ
"ตื่นรึยัง"
(อื้อออออ)
"ลุกได้เเล้วครับ เเบมบี้ เดี๋ยวไปสายเเล้วถูกทำโทษนะ"
(รู้เเล้วน่า)
"ลุกไปอาบน้ำได้เเล้วครับ"
(ขออีก 5 นาทีไม่ได้หรอ)
"ไม่ได้ครับ ลุกขึ้น"
(ก็ได้ๆๆ)
"อีกหนึ่งชั่วโมง พี่ไปรอหน้าบ้านนะ"
(ง่ะ เดี๋ยวพี่คุณไปส่งอ่ะ ไม่ต้องมารับเเบมหรอกครับ เจอกันที่นู้นเลย)
"ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวไปส่ง"
(พี่คุณเขาจะไปส่งอ่ะ อย่าดื้อสิพี่มาร์ค เจอกันที่นู้นอ่ะเเหละ)
"ก็ได้ๆ รีบมานะครับ"
"เป็นไรหล่ะมาร์ค"
"มี๊คร้าบบบ ขอกอดหน่อยสิ"
"เป็นไรของเราเนี่ย อยู่ๆก็มาอ้อน"
"ขอกำลังใจเฉยๆ"
"ให้มี๊ไปคุยกับบ้านนู้นให้มั้ย"
"ไม่เป็นไรครับ มาร์คโตเเล้ว มาร์คขอจัดการเรื่องพวกนี้เอง อะไรที่ได้มาง่ายๆเราจะไม่เห็นคุณค่า"
"ดีมากเลยมาร์ค พยายามเข้าหล่ะ เเบมเเบมเป็นเด็กดี น่ารัก พี่ชายเขาต้องหวงเป็นธรรมดา"
"ครับ มี๊"
"ไปทานข้าวเถอะมาร์ค เเล้วนี่ต้องไปรับน้องรึเปล่า"
"ไม่ครับ พี่คุณไปส่ง"
"อืม ให้พี่ชายเขาดูเเลน้องเขาบ้างเถอะ เราต้องเว้นระยะห่างให้น้องบ้าง ให้น้องมีพื้นที่ส่วนตัว อยู่กับครอบครัว กับ เพื่อนเขาบ้าง"
"ครับ มาร์คจะทำตามที่มี๊บอก"
"มีอะไรก็ปรึกษามี๊ได้นะมาร์ค มี๊รักมาร์คนะ"
"ครับ มาร์คก็รักมี๊" ผู้หญิงคนนี้ยังเป็นคนที่เข้าใจผมมากที่สุดเเละรักผมมากที่สุดเช่นกัน ยามที่ผมเหนื่อยล้าหรือท้อเเท้ เเค่ได้กอดมี๊ ผมก็มีกำลังใจขึ้นเยอะเเล้ว
"ตื่นเเต่เช้าเลยนะ ไอ้ลูกชาย"
"อื้อ"
"เมื่อวานไปส่งน้องเป็นไงบ้างหล่ะ"
"เเบมโดนดุเรื่องที่กลับบ้านดึกครับ เเบมบอกว่า ไปทานข้าวกับป๊าด้วย พี่คุณเลยดุเเค่นี้"
"นิชคุณหวงน้องตั้งเเต่ไหนเเต่ไรเเล้วเเหละ จริงๆบ้านนั้นเขาก็หวงลูกชายนะ ถ้าไม่ติดว่ามีสัญญาฉบับนั้น มาร์คอย่าหวังจะได้เเต่งกับเเบม บ้านนู้นเขาหวงมาก รักมาก มาร์คก็ต้องรักเเละดูเเลน้องให้ได้ครึ่งนึงของเขาหรือมากกว่านั้น เข้าใจมั้ย"
"ครับ มาร์คจะรักน้องเเละดูเเลน้องให้ดี เเละจะให้น้องรักมาร์คจากหัวใจของเขาด้วย"
"ป๊าโชคดีจังที่มีลูกชายที่มีความคิดดีเเบบนี้ ไปทานข้าวกันเถอะ" ผมว่าผมโชคดีมากกว่าที่มีมี๊เเละป๊าที่สอนผมมาให้ได้ดีเเบบนี้ เเละยังโชคดีเจอคนที่ผมรักเเบบที่ผมอยากจะทำอะไรดีๆเพื่อเขา
"มาเเต่เช้าเลยนะไอ้มาร์ค" เสียงไอ้ประธานรุ่นของปีสองดังขึ้นทักทายผม ตั้งเเต่ผมก้าวขาซ้ายเข้ามาในห้อง
วันนี้เเก๊งค์ของผมก็มากันครบนะ มากันเเต่เช้าเชียว สงสัยจะมาเตรียมกิจกรรมวันนี้กัน
"เมื่อวานมึงพาน้องออกไปก่อนหรอว่ะ" เจบีถามผมตอนที่ผมลงไปนั่งกับพื้นเตรียมตัวช่วยกันเตรียมกระดาษ
"อืม เข้ามาก็เป็นจุดสนใจกันพอดี เเค่กูสนใจเเบมคนเดียวก็พอเเหละ"
"หวงจังนะครับมึง คนนี้เอาจริงหรือว่ะ"
"อืม"
"เห้ยยย เป็นไปได้ว่าคนอย่างไอ้มาร์คจะถอดเขี้ยว"ไอ้เนียร์เเม่งก็เป็นงี้ ชอบล้อผม หาว่าผมเป็นเสือผู้หญิงตลอด จริงๆเเล้วผมเเค่ใช้ความเป็นวัยรุ่น เเละใช้ชีวิตก่อนเเต่งงานให้คุ้มต่างหาก เเล้วบังเอิญว่าหน้าตาดี มีรถขับไงครับ เลยมีตลอด ไม่ค่อยจะซ้ำหน้า
"ทำไมว่ะ ก็เจอคนที่ใช่ เเล้วจะตามหาอีกทำไม"
"พูดซะพระเอกเลยนะมึง เเค่ช่วงเเรกป่าวว่ะ หมดโปร ก็หมดใจ" อ้าว ก็กูพระเอกนี่หว่า มึงเห็นกูเป็นตัวโกงของเรื่องรึไงกันครับ
"ไม่ครับ คนนี้จริงจัง"
"เเล้วยูคยอมมึงผ่านได้เเล้วหรอ รายนั้นเหมือนจะยากเลย เขาดูเกลียดขี้หน้ามึงมาก ไม่สิ เกลียดทุกคน เเต่มึงอ่ะ หนักหน่อย"
"ไม่รู้ว่ะ กูก็กะจะให้มึงช่วยอยู่" เรื่องผมกับเเบมยังไม่มีใครรู้หรอกครับตอนนี้นอกจากครอบครัวผมกับเเบม อ่อ เเล้วก็มียองเเจอีกคน จริงๆผมว่าผมก็อยากจะตอบเเทนไอ้ยูคยอมมันซะหน่อยนะ ในเมื่อมันดูเเลคู่หมั้นผมดีเเบบนี้ ผมก็ควรที่จะเเนะนำคนดีๆให้มันรู้จัก
"กูไม่เอาด้วยนะ น่ากลัวชิบหาย เเจ็คสันขอบาย อีกอย่าง ตอนนี้น้องเเบมของพี่หวังยังไม่ตอบตกลงมึง กูยังมีสิทธิอยู่" หึ ไอ้หวัง ไอ้ขาสั้น มึงมันรู้น้อยไป มึงไม่มีสิทธิตั้งเเต่เเบมเกิดเเล้วครับเพื่อน เเล้วอีกอย่างถึงเเบมจะไม่ใช่คู่หมั้นผม ผมก็จะจีบเเข่งกับมันอยู่ดี อย่าลืมว่าก่อนที่ผมจะรู้ว่าเเบมเป็นคู่หมั้น ผมตกหลุมรักเเบมอยู่
"ส่งไอ้เนียร์ไปดิ ไอ้เนียร์มันละมุนละม่อมสุดเเล้ว อีกอย่างยูคยอมมันน่าจะฟังเนียร์บ้างนะ" ช่างเป็นคนที่น่ารักจริงๆนะ ไอ้เจบี รีบเสนอคนอื่นเชียว เเต่ถึงมันไม่เสนอจูเนียร์ผมก็จะส่งเนียร์ไปอยู่เเล้วเเหละครับ
"ไม่อ่ะ ไม่ใช่เรื่อง"
"โถ่ จูเนียร์ที่รักของมาร์ค ช่วยมาร์คหน่อยนะครับ มาร์คไม่รู้จะพึ่งใครเเล้วจริงๆ"
"ไม่ต้องมาอ้อนเลยมาร์ค เรื่องของมาร์คป่ะ อีกอย่างนะ เนียร์เป็นเพื่อนมาร์ค เนียร์ยังไม่ไว้ใจให้มาร์คจีบเเบมเลย นับประสาอะไรกับยูคยอม ที่เขาหวงเพื่อนตัวเองขนาดนั้น" เเหมมมม จูเนียร์ เข้าใจจิตใจยูคยอมเสียจริงๆเลยนะเพื่อน ถ้าคิดจะขัดใจมาร์ค ต้วนคนหล่อคนนี้ สงสัยจะต้องมีเหตุการณ์บังคับซะเเล้ว
"ฮึก!! มีเพื่อน เพื่อนก็ไม่รัก ไม่มีใครรักมาร์คเลยสักคน เสียใจ"
"อย่ามาเเกล้งบีบน้ำตาไอ้มาร์ค ไม่มีใครเขาสนใจมึงหรอก ป่ะ ไอ้เเจ็ค ไปรอน้องกัน"
"จูเนียร์อย่าพึ่งไปนะ ช่วยมาร์คหน่อยนะ มาร์คชอบเเบมจริงๆนะ"
"ไม่อ่ะ มาร์คชอบ มาร์คก็พยายามฝ่าด่านยูคยอมให้ได้หล่ะกัน เนียร์ไปเเหละนะ" เดี๋ยวรู้เลยจูเนียร์ ว่ามาร์คคนนี้จะทำให้เนียร์กับยูคยอมสมหวังให้ได้
เวลา 9 โมงตรงผมเดินออกมารอเเบมที่หน้าตึกคณะ เพราะผมไลน์ไปถามน้องเเล้วว่าน้องถึงไหนเเล้ว รอไม่นาน น้องก็ลงจากบีเอ็มสีขาวของพี่คุณ เเล้วโบกมือบ๊ายบ่ายพี่ชายตัวเองจนรถพี่คุณขับออกไปไกล
วันนี้เเบมเเบมใส่เสื้อยืดสีฟ้าอ่อนกับกางเกงยีนส์เเล้วก็รองเท้าผ้าใบสีขาว ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็น Adidas ที่ตอนนี้กำลังนิยมใส่กันอยู่ ซึ่งไม่รู้อะไรดลใจ ที่วันนี้ผมก็ใส่มาเหมือนกัน คิกๆ รองเท้าคู่อ่ะครับ รู้จักป่ะ
"มารอนานยัง"
"นานเเล้ว"
"โกหก"
"พูดจริงๆ เเล้วกินข้าวมายัง"
"เรียบร้อยเเล้วหล่ะครับ"
"เออ เเบม พี่มีเรื่องจะปรึกษา"
"เรื่องอะไรครับ"
"ยูคยอม"
"ยูคยอม?? ยูคยอมทำไมหรอ"
"พี่ว่า พี่อยากจะตอบเเทนมันหน่อย ที่ดูเเลเราดีขนาดนี้ พี่อยากให้มันกับเนียร์ลองคุยกันดู ในบรรดาเพื่อนพี่หรือคนรู้จัก พี่ว่าเนียร์โอเคนะ"
"ไม่เอาด้วยหรอก เพื่อนเเบมนะ ถึงเเบมจะคุย จะเคยเจอพี่จินยอง เเล้วรู้สึกว่าพี่เขาเป็นคนดี เเต่เรื่องเเบบนี้เเบมว่า ให้เพื่อนเเบมมันหาเองดีกว่า พี่จินยองด้วย สองคนนั้นอาจจะเข้ากันไม่ได้ก็ได้นะครับ ถ้าเกิดเขาลองคบกันเเล้ว เลิกกัน ผมจะทำไงหล่ะครับ เเล้วพี่ด้วย พี่จะทำยังไง"
"ก็ลองดูสิ ไม่เห็นจะเสียหายอะไร อีกอย่างถ้าลองได้คุยกัน ถ้ามันโอเค ก็คุยกันไปเรื่อยๆเเล้วเเต่เขา ถ้าไม่ ทั้งยูคยอมเเล้วก็จูเนียร์ก็ยังเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน พี่อยากให้คนดีๆทั้งคู่มาเจอกัน"
"ถ้าพี่มาร์คคิดว่าพี่จินยองดีขนาดนั้น เเบมจีบพี่จินยองเเทนยูคยอมดีกว่าเนอะ เเบมก็อยากมีทั้งเพื่อนดี เเละเเฟนที่ดีบ้าง"
"เเล้วมาร์ค ต้วนคนนี้หล่ะครับ เเบมเเบม เเบมเเบมเอามาร์ค ต้วนไปเก็บไว้ไหน"
"ไม่เคยเก็บไว้เลยครับ เเม้เเต่จะจำยังไม่อยากจำเลยครับ เปลืองพื้นที่ความจำเเบม"
"ถ้ากลัวว่าจะเปลืองพื้นที่ในสมองก็จำใส่ใจเเทนก็ได้นะครับ พี่ไม่ว่า"
"โหยยยยยย หวานมดขึ้นเเล้วครับพี่มาร์ค สวัสดีเเบมเเบม"
"ยองเเจมานานยัง"
"ก็นานพอจะได้ยินคนจีบกันอ่ะ เเล้วทำไมมายืนจีบกันหน้าคณะหล่ะ เข้าไปข้างไหนกันเถอะเเบม เดี๋ยวสาย"
ยองเเจดึงมือเเบมเเบมไปจับเเล้วพากันเข้าคณะ ถ้ายองเเจไม่มาผมคงไม่รู้ว่า น้องๆในคณะมองมาที่ผมกันใหญ่ เเอบเขินนิดนึง เเต่ก็เเค่นิดเดียวนะ ก็คนมันหล่อ คนก็ต้องมองเป็นธรรมดา
กิจกรรมรับน้องดำเนินไปอย่างต่อจนถึงช่วงพักกินข้าว ผมปล่อยให้เเบมเเบมได้เจอเพื่อนใหม่ในคณะ ผมก็ไม่ใช่คนใจเเคบขนาดนั้นที่จะไม่ให้น้องคบใคร ผมรู้ดีว่าการเรียนมหาลัย เพื่อนเป็นสิ่งจำเป็น เราไม่ได้ถนัดไปทุกวิชา บางวิชาเราอาจจะต้องพึ่งพาคนอื่น ซึ่งคณะผมจะสอนให้น้องรักกัน สามัคคีกัน สอนให้น้องช่วยกันเรียนมากกว่าเเข็งกันเรียน คณะผมเลยเป็นคณะที่คนทั้งคณะรู้จักกันเกือบหมด
"มองขนาดนี้ไม่จับน้องเเดกเลยหล่ะครับเพื่อน" ไอ้ขาสั้นเดินมาเท้าเเขนที่ไหล่ผมหลังจากที่มันเเจกจ่ายอาหารกลางวันให้กับน้องๆ คณะนี้บอกเลยว่ารวยมาก ข้าวเยอะ ขนมเเยะ ขนมไม่ขาด คือสปอนเซอร์คณะนี้เยอะอ่ะครับ ต้องยกความดีความชอบให้จูเนียร์ รายนั้นเขารู้จักเข้าหาผู้ใหญ่เเละสุภาพสูง ส่วนผมก็เเค่พาเขาไปหาคนที่ป๊ารู้จักก็เท่านั้นเเหละ
"มัวเเต่มองจะได้เเดกไม่ครับไอ้หน้าหล่อ" ปากหมา 1 มา เเล้วจะขาดปากหมา2 ได้ยังไง ไอ้เดือนคณะเดินมายืนข้างๆไอ้ขาสั้นเเล้วพูดจากวนตีนผมก่อนจะมองที่น้องๆที่มองมาทางเรา
ถ้าถามผมว่าทำไมผมไม่ทำอะไรเลยในคณะ บอกก่อนว่าผมไม่มีเวลาว่างเยอะขนาดนั้น นานๆทีจะเข้าไปช่วยเเจ็คสันกับจินยองทำงาน ผมไม่ได้ทิ้งกิจกรรมที่มหาลัยหรอกนะ เเต่ถ้าไม่ว่างจริงๆผมก็จะเลี่ยง โชคดีที่มหาลัยผมไม่มีการเก็บชั่วโมงกิจกรรมเหมือนบางมหาลัย ไม่งั้นหล่ะงานงอก
"ก็เเค่มองเฉยๆกลัวว่าเขาจะเป็นอะไร ทำไมกูมองรุ่นน้อง มันผิดตรงไหนครับ"
"ก็ไม่ผิด ถ้ามึงไม่มองเเค่เเบมเเบมคนเดียว พฤติกรรมมึงเเม่งเจาะจงมาก เจาะจงที่คนๆเดียว เขารู้ทั้งคณะเเล้วมั้งว่ามึงเล็งใคร"
"รู้ก็รู้ไปดิ ถามว่ากูเเคร์มั้ย ตอบเลยว่า ไม่ ดีซะอีกจะได้ไม่มีคนมาเเย่งกูจีบ"
"กูนี่ครับ ไอ้เพื่อนมาร์ค มึงลืมคนหน้าหล่อ บ้านรวย ประธานรุ่นคนนี้ได้ไง" ว่าผมขี้อวด ไอ้เเจ็คสันเเม่งก็ไม่ต่างจากผมหรอก ขี้อวดพอๆกันกับผมอ่ะ ไม่งั้นคงคบกันไม่ยืดขนาดนี้
"เเต่มึงก็ระวังหน่อยนะมาร์ค คนที่ชอบมึงก็มีเยอะ คนไม่ชอบมึงก็เยอะ ถ้าเเม่งใช้เเผนสกปรกขึ้นมา กูว่าเเบมเเบมจะไม่ปลอดภัย"
"อืม พวกมึงก็คอยดูด้วยหล่ะกัน อย่าให้ใครยุ่งกับเเบมมาก"
16.30 น.
ใกล้จะได้เวลากลับบ้านเเล้วหล่ะครับ วันนี้เเบมดูเพลียๆ คงจะเพราะเต้นเยอะเเหละมั้ง เป็นเด็กจำพวกได้ยินเสียงกลองไม่ได้รึไงกัน พวกทีมสันทนาการชวนเต้นน้องก็เต้น ชวนปีหนึ่งที่อยู่ข้างตัวเต้นอีก
"ไงเรา เต้นเหนื่อยมั้ย"
"นิดหน่อย สนุกดี ไม่ได้ทำไรเเบบนี้มานานเเหละ" ผมยื่นขวดน้ำเย็นให้กับน้องเเละส่งผ้าเช็ดหน้าให้ น้องรับไปเเล้วดื่มจนหมดขวด สงสัยจะเหนื่อยมาก กว่าจะปล่อยกลับบ้านไอ้พวกนั้นก็บอกให้เต้นเเรงๆ ไม่เเรงไม่ให้กลับ
"เดี๋ยวเเวะร้านขายยา ซื้อยาเเก้ปวดให้นะ เต้นขนาดนี้กลับไปได้ปวดเมื่อยเเน่ๆ"
"ไม่หรอก กลับไปบ้านนะหลับสบายเลยเเหละ"
"เเล้วยองเเจหล่ะ"
"นั้นไง โดนพี่เเจ็คสันเเกล้งอยู่ตรงนั้นอ่ะ"
"ไอ้นี่ชอบเเกล้งคนอื่นเป็นชีวิตจิตใจอยู่เเล้ว เดี๋ยวเนียร์ก็ห้ามมันมั้ง"
"น่าสงสารยองเเจ เมื่อกี้รู้ป่ะ มีคนจะจีบยองเเจด้วยเเหละ ตอนเเรกเเบมคิดว่า เขาจะจีบเเบม ที่ไหนได้จีบคนข้างๆ"
"เเล้วยองเเจทำไง"
"ก็นิ่งอ่ะ ไม่พูดด้วย เเถมยังหลับใส่เขาอีก เเบมโคตรสงสารคนนั้นเลย เลยคุยด้วย เขาดูนิสัยดีนะ เเต่ไม่ชอบเเบมอ่ะ เฟลเลย"
"เสียดายมันจริงดิ"
"ก็จริงดิ หน้าก็หล่อ เรียนก็เก่ง หูยยย ครบอ่ะ ผู้ชายคนนี้"
"พี่ก็เรียนเก่งนะเว้ย ไม่เชื่อดูเกรดเฉลี่ยได้"
"ฮ่าๆๆๆ นิสัยขี้อวด ไม่ยอมเเพ้ใคร พี่ได้มาจากไหน ทำไมมีเยอะจริงๆ" เเบมเเบมหันมามองหน้าผมตรงๆเเล้วฉีกยิ้มกว้างตามสไตล์เขานั้นเเหละ ทำเหมือนรู้ว่าผมงอนอยู่ที่พูดถึงคนอื่น เเต่ก็งอนจริงๆอ่ะ มาร์ค ต้วนคนนี้ก็มีครบนะครับ
"ยังไม่เป็นไรกัน อย่ามางอนเเบมนะ"
"เดี๋ยวก็ยึดเวลาสี่ปีคืนซะหรอก"
"ก็ลองทำเเบบนั้นสิ พี่จะได้เเค่ร่างกายเเต่ไม่ได้หัวใจเเบม"
"ก็รู้ไงว่าทำเเบบนั้นมันไม่ได้หัวใจเเบม เอาเป็นว่า ขอโทษเเล้วกันที่เมื่อกี้งอน"
"อืม อย่างอนบ่อยนะ เดี๋ยวคิ้วขมวดเเล้วหน้าเเก่นะ" นิ้วเล็กนวดระหว่างคิ้วของผม เเบมเเบมมองหน้าผมเเล้วยิ้มให้ เขาคงอยากอยู่ในสถานะที่เขาสบายใจอยู่ คุย เล่นกันได้ ไม่ใช่เจ้าข้าวเจ้าของ
ผมก็ควรทำให้น้องไม่อึดอัดสินะ ถ้าน้องอยู่กับผมเเล้วอึดอัด สี่ปีข้างหน้าต้องเเต่งงานกัน เราคงไปกันไม่รอด
ใจเย็นเว้ยมาร์ค จะกินเด็กต้องคอยถนอม ต้องเลี้ยงให้โตเต็มวัยก่อน
"อยากกินอะไรเป็นพิเศษป่ะ"
"ไม่รู้ว่าวันนี้พี่คุณจะกลับมาทานข้าวเย็นด้วยรึเปล่า ถ้ากลับมาก็คงต้องกลับไปกินบ้านอ่ะ"
"อืมๆ งั้นไปกินรองท้องกับพี่ก็ได้ เดี๋ยวพายองเเจไปด้วย"
"อืม ไปก็ไป มีคนเลี้ยงข้าวก็ดีเหมือนกัน" ผมมองคนนั่งข้างๆที่พอพูดกับผมเสร็จก็เอาเเต่กดโทรศัพท์ ส่วนยองเเจ พอขึ้นรถมา เจอเเอร์เย็นๆก็หลับ
กริ๊งงง
จูเนียร์
"พี่จินยองโทรมาอ่ะพี่มาร์ค"
"รับให้หน่อย"
"ครับพี่จินยอง ห้ะ!! เเป๊ปนึงนะครับ" เเบมเเบมลดโทรศัพท์ลง เเละปิดไมค์ไป ก่อนจะหยิกที่เเขนผมอย่างเเรง จนผมหันมาสนใจเขา
"อะไรกัน หยิกพี่ทำไม"
"เเผนพี่ใช่มั้ย พี่โทรบอกให้ไอ้ยูคไปหาที่คณะเพื่อจะเจอกับพี่จินยองใช่มั้ย"
"ก็เเค่อยากให้เขารู้จักกันเฉยๆ"
"พี่มาร์คเเม่ง!! ถ้ายูคยอมเสียใจเพราะเพื่อนพี่นะ เเบมจะไม่คุยกับพี่ปีนึง"
"โถ่ เเบมมมมม อย่าใจร้ายกับพี่นะครับ"
Jinyong Part
ผมนั่งทำงานในห้องคณะเพียงคนเดียว เเจ็คสันกับเเจบอมออกไปดูสถานที่จัดกิจกรรมพรุ่งนี้ ผมเลยเข้ามาเคลียร์เอกสารที่จะขอทางมหาลัยพาเด็กปีหนึ่งออกไปรับน้องข้างนอก
ก๊อกๆๆ
ร่างสูงของใครคนนึงที่ผมรู้สึกคุ้นๆตอนมองผ่านกระจก ไม่นานประตูเลื่อนก็ถูกเปิดออก ยูคยอม ยืนอยู่หน้าประตูเเล้วก็เดินเข้ามาในห้อง
"เเบมเเบมหล่ะครับ" ยูคยอมถามผมหน้าตาไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ เขาคงไม่ชอบขี้หน้าพวกผมเเหละมั้งที่ไปยุ่งกับเพื่อนเขาอ่ะ ก็เข้าใจนะว่าเเบมเเบมเป็นเด็กน่ารัก ก็ต้องหวงกันเป็นธรรมดา เเต่หมอนี่จะหวงเกินสถานะเพื่อนไปหน่อยมั้ง
"ไม่อยู่ กลับไปเเล้ว"
"ไปไหน ก็เขาบอกให้ผมมารับอ่ะ หายไปไหน"
"นายก็โทรหาสิ"
"โทรเเล้ว เเต่ไม่ติดนี่ไง ถึงได้เข้ามาถาม ไปกับเพื่อนพี่รึเปล่า"
"มั้ง"
"ผมถามดีๆนะ"
"เเล้วกวนตรงไหน ก็ไม่รู้ว่าเเบมเเบมออกไปกับใคร อาจจะไปกับยองเเจก็ได้ ทำไมไม่โทรถามยองเเจหล่ะ"
"โทรไปเเล้วเเต่ยองเเจไม่รับ พี่ช่วยโทรหาเพื่อนพี่ให้ผมหน่อย"
"อืมๆ โทรให้ก็ได้ มันใช่เรื่องกูมั้ยเนี่ย"
"ค่าโทรศัพท์ผมให้นาทีละ 1000 วอนเลยก็ได้นะ ถ้ามันลำบากมาก"
"อวดร่ำอวดรวยจริงๆนะ ตอนที่เจอกันนายดูสุภาพกว่านี้รึเปล่า"
"ผมก็เป็นของผมเเบบนี้ รีบโทรเถอะ" ไอ้เด็กนี่ ให้คนอื่นโทร ยังจะะมาเร่งอีก
ผมโทรหาไอ้มาร์คที่น่าจะพาเเบมเเบมออกไปด้วย เเต่ปลายสายกับเป็นเเบมเเบมรับ เเล้วขอคุยกับเพื่อนเขาเอง
"อืมๆ เข้าใจเเหละ" ไอ้เด็กบ้านั้นวางสายเเล้วยื่นโทรศัพท์คืนให้ผม มันมองหน้าผมด้วยครับ เเขนทั้งสองข้างมันเท้ากับโต๊ะ ทำเหมือนเเม่งจะมาข่มขู่ผมเลย
"ไปกินข้าวกัน"
"ห้ะ!! อะไรว่ะ ทำไมฉันต้องไปกับนาย"
"หิวเเล้วอ่ะ ไปหาอะไรกินกันเถอะ" ไอ้เด็กนี่ปิดเเฟ้มในมือผมดังปึก ดีนะที่เอามืออกทัน
"ป่ะกัน"
"ทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย"
"ตอนที่เจอกัน พี่ดูสุภาพเเละอ่อนโยนกว่านี้ป่ะ เเถมยังใจเย็นด้วย"
"พูดอะไรของนายเนี่ย ไม่ไปโว้ยย จะทำงาน ไม่เห็นหรองานเต็มโต๊ะเนี่ย"
"ไม่ไปก็ได้ เดี๋ยวโทรสั่งหล่ะกัน อยากกินไรอ่ะ"
"ข้าวผัดกิมจิ"
"น้ำหล่ะ"
"โคล่า"
"โอเค เดั๋ยวสั่งให้"
"นายจ่ายใช่มั้ย"
"อืม เเทนค่าโทรศัพท์หล่ะกัน"
ก็ดีเหมือนกัน มีคนเลี้ยงข้าว ประหยัดไปตั้งมื้อนึงเเหนะ
-------------------------------------------------------------
เอาตอนที่ 25 มาลงให้เเล้วนะ ยาวนิดนึงนะตอนนี้ ไม่รู้ว่าวันนี้จะว่างเอา ตอนที่ 26 มาลงด้วยรึเปล่านะ
อ่านสักนิด
จะอัพฟิคอีกที เดือนหน้าเลยนะครับทุกคน ทั้งเรื่อง พี่มาร์คขี้อ่อย เเละ SF ทุกเรื่อง ถ้าคืนนี้ว่างจะพยายามอัพ SF คนดูเเลกับคนรัก ให้จบ เเล้วจะขอเวลาเตรียมตัวสอบ Final ก่อนน้า เเล้วจะรีบกับมา รักทุกคนนนะ จุ๊บๆ
เผื่อจะคิดถึงกัน รอกันนาน เรามี SF อีกหนึ่งเรื่องมาลง Hurt มาให้อ่าน ลงไปเเล้ว สองตอน MarkBam เหมือนเดิมเเหละจ๊ะ ไม่มีใครขอคู่อื่นมา เราก็จะเเต่งเเต่ มาร์คเเบม 55555555
ความคิดเห็น