คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : chapter9
ผมกับยูคยอมกลับเข้าห้องของตัว ยูคมันพึ่งบอกผมว่ามันต้องไปเที่ยวฮ่องกงกับครอบครัว เพราะป๊า ม๊ามีธุระที่นั้นเเล้วก็ถือว่าฉลองที่นั้นเลย บวกกับมันมีอารมณ์อยากจะไปเที่ยวด้วยพอดี มันเลยถามผมอีกรอบว่าจะไปมั้ย
เฮ้อออ ใจจริงก็อยากจะไปหรอกนะ เเต่ไม่รู้สิ ผมคิดว่า ยูคยอมมันน่าจะไปเที่ยวกับครอบครัวมันมากกว่า ถ้าผมไปด้วย เวลาเขาไปคุยธุระกัน เขาก็ต้องกระเตงผมไปด้วย เพราะยูคยอมมันไม่มีทางปล่อยผมให้เที่ยวในที่ที่ไม่ใช่ถิ่นมันหรอก ผมเลยเลือกที่จะอยู่ที่นี่ดีกว่า ยูคมันเลยสั่งให้คนของป๊ามันคอยดูเเล เเต่ดูเเลเเบบห่างๆนะ เพราะผมบอกกับมันว่า ผมอึดอัด ไม่อยากให้ใครมาเดินตามตลอด เกือบทะเลาะกับมันอีกรอบนึงเเล้วเเหละเรื่องเเบบนี้น่ะ ไอ้บ้ายูคชอบบอกว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้น คนของมันจะช่วยได้ทัน เเต่คนของมันที่มันสั่งเนี่ย เเทบจะหายใจรดต้นคอผมเลยมั้ง ไอ้ยูคมันเคยสั่งให้คนของมันมาคุมผมเหมือนกัน สมัยเเต่ก่อนอ่ะนะ เเบบตามทุกฝีก้าวอ่ะ ขนาดเข้าห้องน้ำยังตามไป ผมหล่ะอยากจะบ้าตาย
"ยูคยอมมมม เก็บของเสร็จยังจ๊ะ"
"เเป๊ปนึง หาเสื้ออยู่"
วันนี้มันต้องเดินทางเลย เร็วมั้ยหล่ะครับ ผมว่าโคตรจะเร็วเลย คุยกันไม่ถึงชั่วโมง มันก็ต้องเก็บกระเป๋าไปเเล้ว
ผมเปิดประตูห้องนอนมันออก เเล้วเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงมัน ไม่อยากจะบอกว่าตั้งเเต่ขึ้นม.ปลาย ผมเเทบไม่เข้ามาในห้องมันเลย มีเเต่มันอ่ะ เข้าออกห้องผม ไม่ใช่อะไรนะ คือผมเเบบกลับถึงห้อง สิ่งเเรกที่อยากทำคือนอน เวลากลับมา ผมเลยวิ่งเข้าห้องนอนตัวเองเลย
"ห้องสะอาดมากกกกกกก"
"จะให้เหมือนห้องเเบมได้ไงหล่ะ เเม่บ้านเขาก็ทำความสะอาดพร้อมกันนะ เเต่ห้องเเบมกลับรกเร็วกว่าห้องยูคอีก"
"ก็ของเเบมเยอะอ่ะ เวลาหามันก็ต้องรื้อ พอรื้อเเล้วมันก็รก"
"ก็อย่ารื้อสิ จะได้ไม่รก"
"พูดง่ายเนอะ"
"นี่ มานอนในห้องยูคก็ได้นะ"
"ทำไมเเบมต้องมานอนห้องยูคด้วยเล่า"
"เผื่อเเบมเหงาไง เวลายูคไม่อยู่"
"จ๊ะ ถ้าเค้าคิดถึงตัวเอง เขาจะเข้ามารื้อ เอ๊ย เข้ามานอนในห้องนี้นะ"
"อืมมม"
ผมยิ้มหวานให้กับมัน มันเลยยีหัวผมซะเละ ก่อนจะปิดกระเป๋าเดินทางตัวเอง เเล้วเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ ทำไรยุกยิกอยู่คนเดียวไม่รู้
"อ่ะ เอาไว้ใช้"
"เก็บไป เเบมไม่ใช่หรอก เงินเเบมมี ยูคไม่อยู่ เเบมจะได้เอาเงินที่เเม่ส่งมาออกมาใช้บ้าง เก็บไปเลย เเบมไม่เอาหรอก"
"เอาไว้เถอะ เผื่อเเบมเบื่อๆ จะได้ออกไปช๊อป ออกไปเที่ยว"
"ไม่เอา"
"เอาไป"
"ไม่!!!"
"ยูคใส่ไว้ในลิ้นชักนะ ถ้าจะใช้ก็เอาไปเลย ถือว่ายูคให้ เป็นของขวัญ"
"ของขวัญบ้าไรยูค วันเกิดยูคเเบมต้องให้ยูคดิ่"
"งั้นเอาไปใช้ ถ้าเเบมใช้ ยูคจะถือว่าเเบมให้ของขวัญยูคเเล้ว ^____^"
"ตรรกะบ้าบออะไรของยูคเนี่ย"
"ตรรกะของยูคยอมนี่เเหละ เอาไว้ใช้ซะ"
"โอเคครับป๋า ถ้าป๋าให้ เเบมจะรับไว้"
"ดีมาก ทีนี้ก็ไปกันเถอะ"
ผมวางเช็คที่ยูคยอมเขียนตัวเลขเอาไว้ให้ จริงๆเช็คมันคือลายเซ็นของป๊ะป๋ายูคยอมมันนั้นเเหละ เเต่ท่านเว้นช่องให้ยูคยอมมันกรอก ซึ่งมันก็กรอกให้ผมเรียบร้อยเเล้ว จริงๆยูคมันจะดูป๋ากว่านี้นะ ถ้ามันไม่กรอก เเล้วให้ผมกรอกเอง ฮ่าๆๆๆ ผมพูดเล่นน่ะ เเหมมมม นี่ก็คิดกันจริงจังไปได้
ติ๊ง!!!
"เเบมเข้ามา"
ผมก้าวเข้าไปในลิฟต์พร้อมๆกับยูคยอม ก่อนที่มันจะปิด
"เดี๋ยวครับ"
ผู้ชายอีกคนรีบวิ่งเข้ามาในลิฟต์ก่อนที่มันจะปิดลง ผมเขยิบมาทางยูคยอม เพื่อเว้นที่ให้เขายืน เเต่ไม่รู้ทำไม น้ำหอมที่เขาใช้ ผมว่ามันคุ้นๆ
ถ้าผมไม่คิดไปเอง ภายใต้เเว่นกันเเดดราคาเเพงนั้น กับเเมสปิดปาก ผมว่า เขากำลังยิ้ม ไม่รู้สิ ผมว่าผมไม่ได้คิดไปเอง เขากำลังเหลือบมองผมด้วย
ติ๊ง!!!!
ผู้ชายคนนั้นเดินออกไปทันทีที่ลิฟต์เปิดออก
"ไปกันเถอะ"
"อะ...อืมมมม"
สนามบิน
"ม๊าไปเเล้วนะเเบม ดูเเลตัวเองด้วยนะ ไม่งั้นลูกชายม๊าต้องเป็นห่วงเเน่ๆ"
"ป๊าว่าเเบมน่าจะไปกับเราด้วยนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ไว้ทริปหน้ารับรองเเบมจะไม่พลาด"
"มา ให้ม๊ากอดหน่อย"
"ครับ"
"ดูเเลตัวเองนะลูก อยากได้อะไร ก็สั่งลูกน้องป๊าได้เลย"
"ครับ"
"ไปเเล้วนะไอ้ตัวเล็ก"
"ครับป๊า"
"เดี๋ยวยูคจะโทรหาเเบมนะ ห้ามปิดเครื่อง ห้ามคุยกับคนอื่น ยกเว้นครอบครัวเเบม เข้าใจมั้ย เเล้วถ้าอยากได้อะไรก็บอกลูกน้องป๊า เงินที่ให้เอาไปใช้ด้วย ไม่ต้องเก็บ"
"อืม รู้เเล้วน่า สัญญาว่าจะดูเเลตัวเอง"
หมับ!!!
"คิดถึงยูคด้วยนะ ถ้ายูคไป ยูคต้องคิดถึงเเบมมากๆเเน่เลย"
"อย่าเว่อร์น่า รีบไปได้เเล้ว"
"อืมๆๆ ดูเเลตัวเองด้วย"
"ไปเเล้วนะ"
ผมโบกมือให้ทั้งสามคนก่อนจะเดินหันหลัง เเล้วเตรียมตัวกลับคอนโด
"คุณเเบมเเบม จะกลับคอนโดเลยมั้ยครับ"
"ครับ รบกวนด้วยนะครับ"
ทำอะไร
Mark
กำลังจะกลับคอนโดครับ
Bambam
ออกไปไหนมาหรอ
Mark
ไม่บอกได้มั้ย
Bambam
ใจร้ายจัง
Mark
กลับบ้านดีๆนะครับ
Mark
"ครับ"
ผมตอบกลับเบาๆ เเล้วยิ้มอมยิ้มอยู่คนเดียว ไม่รู้ว่าจะดีใจดีมั้ย ที่มีเบอร์ มีไลน์พี่มาร์คเนี่ย ผู้ชายอะไร ทำไมต้องมาทำให้เเบมเเบมยิ้มด้วยหล่ะ นิสัยไม่ดีเลย ผู้ชายคนนี้
ผมกลับมายังคอนโดของตัวเอง เเล้วบอกลาคนของยูคยอม ว่าวันนี้คงไม่ออกไปไหนเเล้ว ให้กลับไปพักผ่อน จริงๆยูคยอมให้คนของมันมานอนที่ห้องรับเเขก เเต่ผมว่ามันไม่สบายตัวนะ นอนบนโซฟาเเบบนั้น มันไม่สบายตัวมากๆเลยหล่ะ ผมเคยเผลอหลับไปสองชั่วโมงบนโซฟา ยังปวดเมื่อยเลย เเล้วนับประสาอะไรกับคนที่ต้องนอนตั้งหลายวัน
"รอก่อนครับ"
ผมรีบวิ่งที่ลิฟต์ก่อนที่มันจะปิดลง ดีที่เขาได้ยินเสียงผมเลยเปิดมันทัน ไม่งั้นคงโดนหนีบเเน่ๆ
"ขอบคุณครับ"
"ชั้นไหนครับ"
น้ำเสียงของคนตรงปุ่มกดลิฟต์ ทำให้ผมชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะตั้งสติเเล้วบอกเขาไป ถ้าผมไม่ทันมอง ผมก็จะไม่รู้ว่า ภายในตัวลิฟต์ที่มีคนสองคน เเต่กดเพียงชั้นเดียว
"คุณอยู่ชั้นนี้หรอครับ"
"ครับ"
"งั้นคุณพึ่งย้ายมาเมื่อเช้าใช่มั้ย"
"ครับ"
"งั้นผมกับคุณคงเป็นเพื่อนบ้านกันสินะครับ เพราะทั้งชั้นมีเเค่ห้องผมกับห้องคุณ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผม
ต้วน อี้ เอิน”
"ครับ เเบมเเบม นะครับ"
"วันนี้ผมขอเลี้ยงอาหารคุณสักมื้อได้มั้ย"
"เอ่อ....ผมว่า....ผม"
"เเค่ผมจะทำอาหารมาให้นะครับ ถือเป็นการทำความรู้จักไง"
"ก็....ก็ได้ครับ"
เเค่อาหารคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง อีกอย่างผมไม่มีทางให้เขาเข้ามาได้หรอก ยูคยอมไม่ชอบให้พาใครไปที่ห้อง หรือให้ผมไปบ้านใคร หรือห้องใครง่ายๆ ยูคบอกว่าทุกๆที่มีอันตรายเหมือนกันหมด เเต่การลดระยะห่างระหว่างคนร้ายกับเรา มันเป็นอะไรที่น่ากลัว เเละร้ายเเรงกว่า
ติ๊ง!!
ผมก้าวออกจากลิฟต์ก่อน เเล้วหันไปขอบคุณเขา ห้องผมกับห้องของเขาอยู่ติดกันอย่างไม่น่าเชื่อ ผมไขประตูห้องตัวเองเเล้วรีบปิดลง ก่อนจะวิ่งเข้าห้องนอนตัวเอง
จำไม่ได้จริงๆหรอ
Mark
????
Bambam
จำพี่ไม่ได้จริงๆหรอ
Mark
ก็พี่มาร์คไงครับ ถามผิดคนรึเปล่า
Bambam
เปิดประตูห้องสิ
Mark
เปิดทำไมครับ
Bambam
เปิดเถอะน่า
Mark
ผมจะทำอย่างนั้นไปทำไมกัน
Bambam
พิมพ์ไปเเบบนั้น เเต่ผมมายืนอยู่หน้าประตูเเล้วเเหละ ผมเขย่งปลายเท้าของตัวเอง มองผ่านตาเเมว เเล้วก็ต้อง
"เขาทำอาหารเสร็จไวขนาดนี้เลยหรอ"
เเอ๊ดดดดด
"ไหนบอกว่าจะไม่เปิดไง"
"????"
"นี่เเบมเเบม จำพี่ไม่ได้จริงดิ่"
ฮู้ดสีดำถูกถอดออก ก่อนที่หมวกเเก็ปจะถูกหยิบออกจากหัว เผยให้เห็นผมสีดำของคนตรงหน้า (ไปเปลี่ยนสีผมตอนไหนเนี่ย) ก่อนที่เเมสปิดปากจะเปิดออกช้าๆ เเละสุดท้าย เเว่นกันเเดด
"พี่มาร์ค"
"ใช่ พี่เอง"
"พี่มาอยู่นี่ได้ไง อย่าบอกนะ ว่าพี่เป็นเพื่อนข้างห้องเเบม คนที่เเนะนำกับเเบมที่ลิฟต์คือพี่หรอ เเล้วทำไม บอกว่าตัวเองชื่อ ต้วน อี้ เอิน หล่ะ"
"ก็อีกชื่อนึง ที่เคยบอกว่าจะบอกเราไง ตอนนี้ถือว่าเราสนิทกันระดับนึงเเล้วนะ เเบมเเบม"
"ห๊ะ??? ผมงง ทำไมอยู่ดีๆพี่ก็กลายมาเป็นเพื่อนข้างห้องผมหล่ะ ผมจำได้ว่า มีคนมาซื้อทิ้งไว้ เเล้วก็เตรียมจะปล่อยขาย พี่มาซื้อไว้หรอ"
"^____^"
"ยิ้มอะไรของพี่"
"ข่าวที่เราได้ยินนะ มันผิด ห้องนี้พี่ซื้อตั้งนานเเล้ว เเต่ไม่ค่อยมาอยู่ ชอบอยู่บ้านมากกว่านะ เลยปล่อยๆมันเอาไว้ เเต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน จู่ๆก็อยากมาอยู่"
"อ๋ออออ ผมนึกว่าทั้งชั้นจะมีห้องผมห้องเดียวซะอีก"
"เเล้วเเบมอยู่ที่นี้นานเเล้วหรอ"
"ครับ เเบมอยู่มานานเเล้ว ตั้งเเต่ม๊า ยูคยอมอนุญาตให้เราออกมาอยู่ข้างนอก เเบมกับยูคเลยอยู่ที่นี่"
"อย่างงี้ก็ตัวติดกันตลอดเลยสินะ"
"ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ข้างในมันมีสองห้องนอน คนละฝั่งกัน"
"อืม"
"เเล้วพี่มาร์คมาอยู่คนเดียวหรอครับ"
"คิดว่างั้นมั้ง"
"????"
"ก็พวก Triple J ไงหล่ะ ถ้ารู้ว่าย้ายมา เเล้วยิ่งอยู่ติดกับเรานะ มันได้ตามมาปาร์ตี้ทุกวันเเน่"
"พวกพี่ชอบปาร์ตี้หรอครับ"
"ไม่เชิงนะ เเค่เวลาเครียดๆเท่านั้นเเหละ เเต่ส่วนใหญ่จะออกไปข้างนอกน่ะ"
"อ่า ครับ ก็ดีเหมือนกัน ถ้าขืนพี่ปาร์ตี้กันบ่อยๆเเล้วยูคยอมรู้นะ เเบมกับยูคได้ย้ายกลับไปอยู่บ้านเเน่เลย"
"ทำไมหล่ะ"
"ยูคไม่ชอบให้ใครมายุ่งนะครับ"
"ยกเว้นเเบมสินะ"
"อะไรนะครับ"
"ไม่มีอะไรหรอก กลับเข้าไปในห้องได้เเล้ว เดี๋ยวพี่ทำอาหารมาให้"
"จริงๆ ไม่ต้องก็ได้นะครับพี่มาร์ค"
"ได้ไงหล่ะ บอกว่าจะทำมาให้ก็ต้องทำมาสิ"
"เเต่ว่า...."
"หรือเเบมจะทำให้พี่ดีหล่ะ"
"เเบมทำอาหารไม่เป็นหรอกครับ"
"งั้นก็เข้าห้องไปได้เเล้วครับ 'ตัวเล็ก' เดี๋ยวพี่ทำอาหารมาให้นะ"
มือของพี่มาร์คยีที่หัวผมเบาๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะกลับเข้าห้องตัวเองไป
เอาอีกเเล้วนะ พี่มาร์คนี่มันผู้ชายอันตรายจริงๆ อยู่ใกล้เเล้วเหมือนกินกาเเฟ
อยู่ด้วยเเล้วใจสั่นทุกที
----------------------------------------------------
จริงก็พอจะเดาๆกันได้เนอะว่าใครจะมาอยู่ข้างห้อง เเต่ก็นะ ยูคคยอมคนดีของน้องเเบมไม่อยู่ ดูเหมือนจะปล่อยเเมวไว้กับปลาย่างยังไงไม่รู้ 55555555555
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม นี่เเวบมาลงเพราะความฟินวันนี้ล้วนๆเลยนะทุกคน 5555555 วันที่ครบ 900k เเม่ยกมาร์คเเบมฟินกันถ้วนหน้า
อาจจะมาลงให้ช้าหรือเร็วขึ้นอยู่กับความเครียดจากการอ่านหนังสือสอบอ่ะนะ เเต่ถ้าใครอ่านเรื่องที่เราเเต่งมาเเล้ว จะรู้เลยว่า ไรท์เตอร์คนนี้ชอบทิ้งกองหนังสือสอบ 5555555555 เเต่คราวนี้ไม่รู้จะทิ้งมั้ย ยังไงก็รอเค้าหน่อยนะ ตะเอ๊งงงงงงง
อีกอย่างถ้าคิดถึงเขาบอกให้เขารู้ได้นะ ฝากติดเเท็ก #ฟิคพี่มาร์คขี้อ่อย ด้วยนะ เล่นคนเดียวเค้าก็เหงา 5555555555
ความคิดเห็น