คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : chapter43 THE END
ปิดเทอมเเล้วโว้ยยยยยยย
กว่าจะผ่านพ้นช่วงสอบมาได้ ผมนี่เเทบคลานไปเรียนเลย ก็พี่มาร์คอ่ะดิ่ อาทิตย์ก่อนสอบสองอาทิตย์ พี่เเกติวให้ผมครบทุกวิชาเลย บางวันติวกันยันสว่าง บางวันผมกับพี่มาร์คหยุดเรียนกันทั้งคู่ เพลียสุดๆเลยอ่ะ ของอเเงหน่อยยย
"เเบม ลุกขึ้นไปอาบน้ำเร็ว!!!"
"เหนื่อยอ่าาาา T____T"
"เหนื่อยก็ไปอาบ จะได้รีบนอน"
"ไม่อาววววว เเบมจานอนนนน"
"งอเเงอีกเเล้วนะเเบม ลุกไปอาบดีๆๆ พรุ่งนี้ก็ปิดเทอมเเล้วนะ ยังไงก็ได้นอนทั้งวัน ลุก!!!"
"......"
"เเบมเเบม!!"
"....."
คร่อกกก ฟี้ Zzzzzzzzzzzz
"เด็กน้อยเอ้ย"
พี่มาร์คยกตัวผมขึ้นจากปลายเตียง พี่เขาจับได้เเน่เลยว่าเเกล้งหลับอ่ะ อย่าบอกนะว่าจะอุ้มไปวางที่อ่างอาบน้ำ ไม่เอานะ วันนี้ ขี้เกียจอาบจริงๆ อยากจะนอน มันเหนื่อยอ่ะ พรุ่งนี้ก็อยู่ที่ห้องทั้งวันอ่ะ ค่อยอาบก็ได้
โอ๊ะ!!!!
"ฝันดีนะครับ เด็กดื้อของพี่"
จุ๊บ!!
พี่มาร์ควางผมลงบนหมอน ดึงผ้าห่มมาห่มให้ผม ก่อนจะจุ๊บลงบนหน้าผากผมเบาๆ เเล้วก็ลุกออกไป
ซ่าาาา
เสียงในน้ำจากในห้องน้ำทำให้ผมลืมตาขึ้นมาดู ภายในห้องไม่มีพี่มาร์คอยอยู่ สงสัยจะอาบน้ำเเล้วสินะ ผมเลยลุกจากเตียงอย่างเเผ่วเบา ทำตัวเป็นมนุษย์ลม เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเเละไม่มีเสียง เดินตรงไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงนอนของพี่มาร์คออกมาวางไว้ที่ปลายเตียง เเค่นี้ก็เรียบร้อย ผมเดินเข้าไปในครัว รินนมใส่เเก้ว เเล้วก็เวฟเเซนวิชที่เเอบซื้อมาไว้ เดินเอามาวางที่โต๊ะเขียนหนังสือ ก่อนจะล้มตัวลงนอนที่เตียงตามเดิม
MARK PART
ผมออกมาจากห้องน้ำ หลังจากอุ้มเเบมไปนอนที่เตียง เกือบๆชั่วโมง ล้าจากการเตรียมตัวสอบเเละมาสอบเนี่ย ผมเลยอยากใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานๆ ตอนเเรกว่าจะปลุกเเบมไปอาบน้ำเเล้ว เเต่เเบมงอเเงไม่อยากอาบ สงสัยจะเหนื่อยจริงๆ เปิดประตูออกมา สิ่งเเรกที่เห็นคือนมกับเเซนวิชที่วางไว้บนโต๊ะ เเละโน๊ตเเผ่นเล็ก ที่เขียนด้วยลายมือของเด็กที่หลับไปเเล้วบนเตียง
'ขอบคุณที่เหนื่อยเพื่อเเบมนะครับ รักพี่มาร์คนะ ❤'
ผมยิ้มให้กับข้อความในกระดาษโน๊ต ก่อนจะเอามันเเปะไว้ที่ที่พนังเหมือนโน๊ตเเผ่นอื่นๆ ผมกับเเบมเริ่มเเปะโน๊ตกันตั้งเเต่เมื่อไหร่ไม่รู้ จนตอนนี้เต็มกำเเพงไปหมด โน๊ตของผมจะเป็นกระดาษสีเเดง ส่วนของเเบมจะเป็นสีม่วง ตอนนี้ดูเหมือนสีม่วงจะกินพื้นที่สีเเดงมากเกินไปเเล้วนะ
ผมเหลือบมองเสื้อผ้าที่อยู่ปลายเตียง เจ้าตัวเล็กของผมคงเป็นคนจัดให้สินะ ผมรู้ว่าตอนเเรกเเบมเเกล้งหลับ อยู่กับเเบมมานานทำไมจะไม่รู้หล่ะ ว่าอันไหนหลับจริง อันไหนเเกล้ง ผมจัดการใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ยืนมองเด็กน้อยที่โผล่พ้นผ้าห่มมาเเค่หน้า เเก้มใสๆที่ผมชอบหอม เวลาหลับมันยิ่งดึงดูดผมเข้าไปอีก ปากเเดงๆที่ผมชอบเเย่งอากาศเจ้าตัวหายใจ หรือเเอบขโมย มันเผยออกมาน้อยๆ
ตั้งสติหน่อยมาร์ค!!!! น้องเหนื่อย น้องต้องนอน!!!
เฮ้ออออ อยู่กับเด็กน่ารักมันจะอดใจฟัดได้นานเเค่ไหนเชียวว่ะ อยากจะปลุกคนที่หลับสบายมารับผิดชอบอยู่หรอก เเต่สงสาร เเกล้งมากๆเดี๋ยวเกิดทำจริงขึ้นมา มาร์คจะซวย ยังไม่อยากเข้าคุก
สงสัยหล่ะสิว่าผมกับน้องเลยคำว่าเเฟนกันไปรึยัง ตอบเลยว่า........หึหึ
ยัง!!! เห็นผมหื่นกันขนาดไหนเนี่ย ผมยังเป็นมาร์คที่โคตรจะสุภาพบุรุษเลยนะเว้ย จริงๆนะ ไม่ได้โกหก ให้เเบมน่ารัก น่าจับกดยังไง เเต่มาร์คก็ยังเป็นคนดี มีศีลธรรมนะเว้ยยย
เเต่ 20 เมื่อไหร่ หึหึ เสร็จพี่เเน่ เเบมเเบม
ผมเดินเข้าไปหยุดที่หน้าคนตัวเล็ก คุกเข่าลงข้างๆ ก่อนจะก้มลงมาให้ปากเราสัมผัสกันเบาๆ เเค่เเตะกันเท่านั้น ไม่มีอะไรมากกว่านี้ ทำเเค่นี้ก็พอ ทำมากกว่านี้เดี๋ยวตื่น ไม่ใช่น้องนะที่ตื่น น้องชายผมเนี่ยเเหละที่ตื่น
ผมผละออกจากคนตัวเล็กเบาๆ เดินกลับไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ ดื่มนมที่คนตัวเล็กอุตส่าห์เตรียมไว้ให้จนหมด
Bambam
ผมตื่นมากับห้องที่มืดสนิท ข้างกายมีคนตัวโตกว่านอนอยู่ข้างๆ เเขนเเกร่งที่โอบรัดผมเพื่อคลายหนาวเเละสร้างความอบอุ่นให้ผมเสมอ ผมมองใบหน้าที่เนียนใสของอีกคน
มองตั้งเเต่หน้าผากที่เราชอบเอามาเเตะกันเบาๆ
คิ้วที่ไม่ต้องเขียนเเต่สวยได้รูปอย่างธรรมชาติ คิ้วหนาที่ผมเเอบอิจฉา ดวงตาทั้งสองข้างที่ปิดสนิท
ดวงตาที่ผมชอบมองเข้าไป ดวงตาที่ไม่เคยโกหกผมว่ารู้สึกยังไง ดวงตาที่มองผมอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่ายืนห่างกันเเค่ไหน เเต่จะมีดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องผมอยู่ ดวงตาของคนตรงหน้านี่ไง
จมูกที่เราชอบสัมผัสกัน จมูกที่ชอบสัมผัสเเก้มของผม
ปากบางสีเเดงที่ตอนนี้คลี่ยิ้มบางๆ เสริมให้ใบหน้าของคนตรงหน้ายิ่งดูดีเข้าไปอีก
ผมขยับตัวเข้าไปหาพี่มาร์คเบาๆ ไม่รู้ว่ามันเป็นเเบบนี้มานานเเค่ไหน ที่เวลาผมขยับเข้าผม พี่มาร์คจะกอดผมเเน่นขึ้นจนผมรู้สึกอบอุ่น ผมจ้องมองริมฝีบางของอีกคนก่อนจะทาบทับลงไป
"อื้ออออออ"
เสียงครางของผมเองเเหละ ไม่ใช่ของอีกคน ใครจะรู้หล่ะว่าเจ้าตัวตื่นเเล้ว ผมเเค่จะจุ๊บเบาๆเองนะ ไม่คิดว่า........
"เเอบขโมยจูบคนอื่นเเบบนี้ รับผิดชอบเขาด้วย ^____^"
พี่มาร์คยิ้มกว้างให้กับผมที่เเก้มทั้งสองข้างร้อนอย่างกับอบซาวน่า เขินนนน เขินไปหมดเเล้ว เเค่จะเเอบจุ๊บเองนะ ไม่ได้ลักหลับอีกคนสักหน่อย
"ปล่อยเลยยยย จะไปอาบน้ำ เหม็นตัวเองจะเเย่"
"เช้าอยู่เลยนะ ไม่ต้องรีบอาบหรอก"
"ไม่เอาอ่ะ อยากอาบน้ำ"
"ตามใจ งั้นพี่นอนต่อนะ"
พี่มาร์คคลายอ้อมกอดออกจากผม ผมยันตัวเองลุกขึ้นนั่งที่เตียง ก่อนที่จะ
"พะ....พี่มาร์ค...."
ผมลุกจากเตียงช้าๆ เดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือช้าๆ ขาของผมมันก้าวอย่างยากลำบาก ผมมองสิ่งที่ผมเห็นอีกครั้ง ผมไม่ได้ตาฝาด ผม....ฮึก!!....
"ชอบมั้ยครับ"
พี่มาร์คสวมกอดผมจากด้านหลัง กระซิบข้างหูผมอย่างเเผ่วเบา น้ำตามากมายจากไหนไม่รู้ มันไหลออกมาเอง ผมอยากจะหยุดมัน เเต่ก็ทำไม่ได้ โน๊ตสีเเดงเเปะเต็มผนังห้อง มีเพียงโน๊ตสีม่วงของผมเเค่ไม่กี่ใบที่อยู่ตรงกลาง กระดาษโน๊ตสีเเดงเขียนด้วยลายมือของคนที่อยู่ด้านหลังผม ลายมือที่คิดว่าจะเขียนไม่สวย เเต่กลับสวย โน๊ตที่ติดอยู่บนผนังมีทั้งตัวหนังสือภาษาเกาหลี ภาษาอังกฤษ ภาษาจีน เเละ....
'รักนะครับเเบม'
ภาษาไทย
ผมหันกลับไปมองผู้ชายที่ตัวสูงกว่า พี่มาร์คยิ้มให้ผมบางๆ มือพี่มาร์คยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ผม ก่อนที่พี่มาร์คจะก้มลงมาจูบซับน้ำตาผมที่ไหลไม่หยุด การกระทำที่เเสนอ่อนโยนของพี่มาร์คทำให้ผมเสียน้ำตาทุกรอบ
"หยุดร้องไห้ได้เเล้วครับ คนเก่งของพี่มาร์ค ไปอาบน้ำเถอะครับ"
"นอนกี่โมงเนี่ย"
"......ไม่รู้สิ จำไม่ได้"
"ใจร้าย"
"หืมมม??"
"ไม่เหลือที่ให้เเบมเขียนบ้างเลยอ่ะ งอน"
"ฮ่าๆๆ ก็ตรงนั้นไงของเเบม"
"นิดเดียวเอง สู้ของพี่มาร์คก็ไม่ได้"
"ก็จุดเล็กๆของเเบมเเบมก็เหมือนตัวเเบมนั้นเเหละ ส่วนสีม่วงของมาร์คก็คือตัวมาร์ค มาร์คมีเยอะ เพราะจะได้ดูเเบมที่มีนิดเดียวไง เเบมคือใจกลางของทุกอย่าง เเบมคือหัวใจของมาร์ค"
"พูดทำไมอีกเนี่ย ฮึก!! จะหยุดร้องเเล้วนะ ฮึก มาพูดอีกทำไม"
"รักเเบมเเบมนะครับผม"
"เเบมไปอาบน้ำเเล้วนะ"
"ครับ"
พี่มาร์คฉีกยิ้มกว้างให้กับผม เขาล้มตัวลงนอนที่เตียง ส่วนผมก็หยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ กลิ่นเเชมพูหอมๆที่ผมชอบใช้ประจำจนเป็นกลิ่นติดตัว ตอนเเรกผมคิดว่าจะเปลี่ยนไปใช้กลิ่นอื่นเเล้วนะ ถ้า.....
"กลิ่นนี้หอมดี พี่ชอบ"
รอยยิ้มปรากฎขึ้นที่ใบหน้าของผมทุกครั้งเวลาสระผม น้ำเย็นทำให้ผมรู้สึกสดชื่นเเละสบายตัวทุกครั้ง เอื้อมไปหยิบสบู่เหลวที่อยู่บนชั้น บีบลงมือตัวเอง ถูทุกซอกทุกมุมให้สะอาด ก่อนจะล้างมันออกให้หมด ยาสีฟันถูกบีบใส่เเปรง ผมเเปรงฟันให้ตัวเองจนทั่ว สะอาด หอม สดชื่นนน
"อาบน้ำเสร็จเเล้วหรอ"
"ครับ^____^"
"ง่วงอ่ะ"
"ง่วงก็นอนก่อนสิครับ"
"เเบมไม่หิวรึไง"
"ก็หิว เเต่พี่มาร์คง่วงอยู่เลย เดี๋ยวเเบมหาเเซนวิชรองท้องก่อนก็ได้"
"ไม่อาววว เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อน เช็ดผมรอนะ ^____^"
"อืมมม ^__^"
ผมเดินออกไปหยิบผ้าเช็ดผมที่ระเบียง เดินไปหยิบนมกับเเซนวิชในตู้มาเเกะกิน เปิดทีวีเลือกช่องการ์ตูนดูไปพลางๆ
"เสร็จเเล้ว"
พี่มาร์คเปิดประตูออกมาด้วยท่อนบนเปือยเปล่า ผมที่ยังไม่เเห้งสนิทยังมีน้ำเกาะที่ปลายผมสีดำ ทำให้เขาดูเซ็กซี่เบาเบา
"มองอะไรพี่ หืม??"
"เปล่านิ่ >///<"
"ผมยังไม่เเห้งอีกหรอ"
พี่มาร์คเดินเข้ามาใกล้ วางมือบนหัวผมเเล้วขยี้เเรงๆ
"ยังชื้นๆอยู่เลยอ่ะ"
"พี่มาร์คค ไปใส่เสื้อเดี๋ยวไม่สบาย"
ผมใช้นิ้วจิ้มตรงท้องเขาเบาๆ ไม่กล้าเเตะตัวพี่เขาเท่าไหร่หรอก ยิ่งไม่มีเสื้อผ้าเเบบนี้ ยิ่งล่อเเหลม >///<
"อืมๆๆ"
พี่มาร์คพยักหน้าอย่างว่าง่าย เดินไปเปิดตู้หยิบเสื้ออกมาสวม เฮ้อออ รอดตาย ผมนึกว่าผมจะอดใจไม่ไหวซะเเล้ว อุ๊ปส์!!!
"นั่งลง"
ผมตบที่ว่างข้างๆตัว กวักมือเรียกพี่มาร์คมานั่งข้างๆ ในมือพี่มาร์คมีผ้าเช็ดหัวอีกผืนเหมือนกัน
"หันหน้ามาหามาร์คหน่อยเเบม"
ผมเปลี่ยนจากนั่งวางขาติดพื้น มานั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหาพี่มาร์คอยู่บนเตียง พี่มาร์คก็นั่งท่าเดียวกันกับผม
"^___^"
"^____^"
พี่มาร์คเช็ดหัวให้ผมอย่างเคย ส่วนผมก็นั่งคุกเข่าเเทนเช็ดผมให้พี่มาร์คเหมือนกัน เราเช็ดให้กันจนผมใกล้จะเเห้ง พี่มาร์คเงยหน้ามาสบตากับผม ที่ยังค้างอยู่ท่าเดิม ผมพี่มาร์คยังไม่ค่อยเเห้งเท่าไหร่เลย
"หอมจัง"
"หืม??"
"ตัวเเบมอ่ะหอมจัง"
"ก็เเบมพึ่งอาบน้ำนิ่ครับ"
"เเล้วพี่หล่ะ หอมมั้ย ^_^"
ผมชะงักมือที่เช็ดผมพี่มาร์ค ลดมือลง เเล้วก้มหน้าลงไปหาพี่เขา ปลายจมูกของเราทั้งคู่ต่างชนกัน ผมเงยหน้าขึ้นก่อนจะกดริมฝีปากลงบนจมูกของพี่มาร์ค มือของพี่มาร์คเอื้อมมากอดเอวผมตอนไหนไม่รู้ ก่อนจะดึงผมให้ขยับเข้ามาใกล้อีก
"ไปหัดอ้อนเเบบนี้มาจากใครกัน"
"^____^"
"จินยองหรอ"
"ป่าว"
"ยองเเจ"
"ป่าว"
"อย่าบอกนะ ว่าเป็น!!....."
"จากพี่มาร์คอ่ะเเหละ"
"จริงหรอ"
"อืมมม"
พี่มาร์คดึงผมจนตอนนี้กลายเป็นว่าผมนั่งลงบันตักพี่มาร์ค เเขนสองข้างของผมเอือมไปกอดคอพี่มาร์คเอาไว้หลวมๆ
"ปิดเทอมนี้ ไปเมกากับพี่นะ"
"เเต่เเบมอยากกลับไทยอ่ะ พี่มาร์คไปกับเเบมนะ"
"เเต่ ป๊า ม๊า อยากเจอเเบมนะ"
"เเบมก็คุยกับป๊า ม๊าผ่านสไกป์ออกจะบ่อย"
"มันไม่เหมือนกันอ่ะ ไปเถอะนะ"
"งั้นพี่มาร์คไปบ้านเเบมดิ่ ไว้เทอมหน้าเเบมจะไป บ้านพี่มาร์ค"
"เเต่พี่จองตั๋วไว้เเล้วนะ สองใบ"
"ทำไมไม่ถามเเบมก่อนอ่ะ ว่าเเบมจะไปมั้ย"
"พี่คิดว่าเเบมอยากไป"
"พี่คิดเเทนเเบมอ่ะ เเบมอยากกลับบ้าน เเบมอยากเจอเเม่"
"เเต่พี่จองตั๋วไปเเล้วนะ"
"งั้นพี่ก็เอาไปขาย"
"เเบม"
"ทำไมครับ งั้นก็เเยกกันไปสิ เเค่ทิ้งตั๋วใบเดียวพี่มาร์คไม่จนลงหรอก"
"เเต่เเบมยังไม่จองตั๋วไม่ใช่รึไง"
"ก็ยัง เเต่เเบมไม่ไปกับพี่มาร์ค เเบมจะกลับบ้าน"
"เเบม อเมริกาไม่ใช่ใกล้ๆนะ ไปกับพี่เถอะ"
"ไม่ ไทยมันใกล้กว่าก็จริง เเต่เเบมก็คิดถึงครอบครัวเเบมเหมือนกัน พี่ยังคิดถึงครอบครัวพี่เลย เพราะงั้น เเยกกันไปเถอะ"
ผมลุกออกจากพี่มาร์คตัก เเล้วเดินออกจากห้องมา
ผมไม่ยอมไปหรอกนะ ผมก็คิดถึงครอบครัวผมเหมือนกัน ให้เป็นเเฟนกันกับพี่มาร์ค ใช่ว่าผมจะลืมครอบครัวนิ่ครับ พี่มาร์คเราอยู่ด้วยกันมาเกือบๆจะครึ่งปี ก็พอๆกับที่ผมห่างจากบ้านเหมือนกัน เเยกๆกันบ้างก็ดีเหมือนกัน
ผมลงลิฟต์มา เดินผ่านหน้าห้องยูคยอมกับพี่เเจ็คสัน ที่เปิดประตูห้องไว้
"พี่เเจ็คจะไปเมกากับพี่มาร์คหรอ"
"ป่าวหรอก พี่จะกลับฮ่องกงน่ะ มาร์คไม่ได้ไปกับเเบมหรอ"
"ผมไม่อยากไปอ่ะ ผมอยากกลับบ้านผมมากกว่า"
"เเต่มาร์คตั้งใจจะซื้อตั๋วไปกับเเบมเลยนะ นั้นอ่ะเงินเก็บมันเลยนะ"
"ผมก็บอกให้พี่มาร์คขายไงครับ จะได้เงินคืน"
"เฮ้อออ พี่ก็ไม่รู้จะเข้าข้างใครดี พี่เข้าใจมาร์คนะ มันคงอยากให้เเบมกลับไปเมกาพร้อมมัน อยากให้เเบมเจอครอบครัวมันที่นู้น ส่วนเเบม พี่ก็เข้าใจนะ เเบมอยากกลับบ้าน คิดถึงบ้านใช่มั้ยหล่ะ"
"ครับ"
"...."
"...."
"ผม....ผมอยากไปเมกา"
"ว่าไงนะยูค"
"ฉันอยากไปเมกา ให้พี่มาร์คขายต่อให้ฉันก็ได้"
"นายคงต้องไปคุยเองนะ ฉันไปก่อนหล่ะ"
ผมเดินออกจากห้องพี่เเจ็คสันออกมา ส่วนยูคก็เดินไปกดลิฟต์ คงจะขึ้นไปหาพี่มาร์คเเหละมั้ง
ก๊อกๆๆ
"อ้าวเเบม มาทำไร"
"มาอยู่ด้วยสักพัก"
"ทำไมหล่ะ ทะเลาะกับมาร์คหรอ"
"นิดหน่อย"
"ไอ้เเบมมม ไม่จัดกระเป๋ารึไง"
"จัดทำไม เเบมยังไม่ได้จองตั๋วจะกลับไทบเลยนะ"
"เเบม เเกไม่ได้ไป...."
"พี่เข้าใจเเล้ว เเจบอมกลับห้องนายไปก่อน ฉันอยากคุยกับเเบม"
"นี่ก็น้องฉันนะจินยอง"
"ออกไปก่อนเถอะน่า"
"ก็ได้ๆๆ"
พี่เเจบอมเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เเค่ผมกับพี่จินยองสองคน ถึงหน้าตาพี่เเจบอมจะอยากรู้เเค่ไหนก็ตาม เเต่เจอสายตาพิฆาตของพี่จินยองก็ต้องยอมสยบ
"ทำไมถึงไม่อยากไปกับมาร์คหล่ะ"
"เเบมคิดถึงที่บ้านนิ่ฮะ"
"อ่า...งั้นพี่ว่าเเบมก็กลับบ้าน เเล้วมาร์คก็กลับเมกา เเยกๆกันบ้างก็ดีเนอะ ^___^"
"ครับ"
"เห้!! นี่หรอคนอยากกลับไทย ทำไมทำหน้าเหงางี้หล่ะ"
"เเบมเเค่....อ่า....เเค่...."
"กลับขึ้นไปบนห้องเถอะ ใช้เวลาอยู่ด้วยกันก่อนที่ต่างคนต่างต้องกลับไปหาครอบครัวตัวเองนะ"
"อ่า ครับ"
ผมลุกจากเตียงที่นั่งคุยกับพี่จินยอง ที่พี่จินยองพูดก็มีเหตุผล ผมควรจะอยู่กับพี่มาร์คมากกว่านะ คืนโกรธกันอยู่เเบบนี้ พอพี่มาร์คบินไป ผมต้องคิดมากเเน่ๆ
"เเบม"
"ครับ???"
"บอกเเม่รึยังว่าเป็นเเฟนมาร์ค"
"เอ่อ...."
"^____^"
จริงสิ!!! ผมยังไม่เคยบอกเเม่เลยนะ ว่าคบกับพี่มาร์ค มีเเค่พี่มาร์คที่บอกที่บ้านพี่เขา ผมไม่กล้าบอกมที่บ้านผมอ่ะ ผมกลัว ผมไม่รู้ว่าที่บ้านจะรับได้มั้ย ผมกลัวเเม่ไม่ให้กลับมาเจอพี่มาร์คอีก หรือผมควรจะบินไปเมกากับพี่มาร์คดี
เเก๊ก!
ผมไขประตูเข้าไปในห้อง พี่มาร์คยืนอยู่ที่ระเบียง เหมือนยืนคิดอะไรอยู่ ถึงไม่ได้ยินเสียงผมเปิดประตูเข้ามา
"พี่มาร์ค"
ผมเรียกชื่อพี่มาร์คเบาๆ สวมกอดพี่มาร์คจากทางด้านหลัง ซบหน้าลงบนเเผ่นหลังกว้างๆของพี่มาร์ค ผมกำลังคิดมาก ผมกำลังกังวลเกี่ยวกับเรื่องของเราสองคน
"พี่มาร์ค....เเบม....เเบมกลัว"
"....."
"กลัวไม่ได้กลับมาที่นี่อีก"
"ทำไมหล่ะ??"
"เรื่องของเรา....เเบมยัง...."
"ให้พี่ไปด้วยมั้ย"
"ฮึก...ฮือออออ"
ผมได้เเต่ส่ายหน้าให้กับพี่มาร์ค ผมไม่อยากให้พี่เขาไปด้วยเเล้ว กลัวพี่มาร์คจะโดนดุด้วยอีกคน
"...."
"ฮือออออออ"
"ไม่ร้องนะเเบม เดี๋ยวตาบวมหมด"
"เเบม ฮึก เเบมกลัว ฮึก"
"ไปล้างไปครับ เดี๋ยวพี่พาไปกินข้าว เผื่อจะคิดไรออก"
พี่มาร์คหมุนตัวมาจับมือผมไว้สองข้าง เขาดึงตัวผมเข้ามากอด ลูบหลังผมอย่างเเผ่วเบา ทำไมคู่ผมถึงมีอะไรมากมายขนาดยนี้ มีบทพิสูจน์รักเยอะมากมายขนาดนี้ ผมเหนื่อยจัง
"พี่มาร์ค....ฮึก...เเบมเหนื่อย....เเบมเหนื่อยจัง"
"มีพี่อยู่เเบมจะกลัวอะไรหล่ะครับ ป่ะ ไปล้างหน้ากันดีกว่าเนอะ จะได้ลงไปกินข้าว"
พี่มาร์คจูงมือผมเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาให้ผม พี่มาร์คส่งยิ้มบางๆให้ผม ยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจได้ทุกครั้ง
"ไปหาข้าวกินกันเถอะเเบม"
เราสองคนเดินลงมาหาไรกินเเถวๆหน้าโรงเรียน ช่วงนี้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ นักเรียนส่วนใหญ่ต่างกลับบ้านกันตั้งเเต่เมื่อวานที่สอบเสร็จ มีเเค่บางส่วนเท่านั้นที่ยังอยู่
"อยากกินไร"
"ไม่รู้สิ เเบมไม่รู้"
"ไม่เศร้าสิเเบม มันไม่เหมือนเเบมของพี่มาร์คเลยนะ"
เเบมของพี่มาร์ค
ถ้าผมกลับเมืองไทย ผมยังอยู่สถานะนี้อยู่รึเปล่าน้า
"เลิกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ได้เเล้วเเบม ยังไม่ถึงเวลาที่เเบมจะบอกเเม่เลยนะ อยู่กับพี่มาร์คยิ้มหน่อยสิครับ"
"อืม ^____^"
"กินร้านนี้กัน"
พี่มาร์คพาผมเดินเข้าร้านเนื้อย่างเจ้าประจำ พี่มาร์คชอบกินเนื้อย่างมากๆเลยเเหละ เราเลยมากินกันบ่อย พี่เเจ็คสันอีกคน
"เเบมไม่อยากให้พี่ไปด้วยจริงหรอ"
"อืม"
"เเบมไหวหรอ ที่เดินไปบอกคนเดียว"
"อืม"
"ถ้าพี่ไม่ไปด้วย มันจะดูไม่ดีรึเปล่า พี่ควรจะไปกับเเบม"
"ไม่ต้องไปหรอกพี่มาร์ค เเบมว่า...เเบมอยากคุยกับเเม่เองมากกว่า เเบมอยากรู้เหตุผลของเเม่ ถ้าเเม่....ไม่ยอมรับ"
"...."
พี่มาร์คไม่ได้พูดอะไร เพียงเเค่ดึงมือผมไปกุมไว้ ผมเลยเอนหัวไปซบไหล่พี่มาร์ค
"เชื่อสิ ว่าคนบนฟ้า ไม่ได้อยากเเกล้งเรานักหรอก พี่เชื่อว่า พี่กับเเบม เราจะเป็นเเบบนี้กันไปตลอด"
"...."
ผมเหนื่อยจัง ผมเหนื่อยเเล้วนะครับ เลิกทดสอบผมเถอะ ผมรักคนข้างๆผมจริงๆ เเละผมก็เชื่อว่า คนข้างๆผมก็รักผมไม่เเพ้กัน
วันเดินทาง
"พี่ไม่ไปด้วย มีคนยกกระเป๋าให้รึเปล่า"
"มีดิ่ เดี๋ยวพี่เเบมก็ยกให้อ่ะเเหละ"
"จะเดินหลงที่สนามบินรึเปล่า"
"ไม่หรอก ถึงเเบมจะย้ายมาอยู่นี้ เเบมก็ยังอ่านไทยออกนะ ภาษาอังกฤษก็อ่านได้"
"เเล้วที่นู้นจะหนาวมั้ย เอาเสื้อกันหนาวไปกี่ตัว"
"ที่ไทยอ่ะ ร้อนจะตาย ใส่เสื้อกล้ามเดินยังได้เลย ^___^"
"ตลก ห้าม!!! ห้ามใส่ให้ใครเห็นนะ"
"ทำไมอ่าา ทีพี่มาร์คยังใส่ได้เลย"
"พี่โตเเล้ว"
"เเบมก็โตเเล้วน้า"
"ไม่ได้ บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ งั้นไม่ต้องกลับมันทั้งสองคนนี้เเหละ"
"เออๆ ก็ได้ ไม่ใส่ก็ได้"
"นี่อีกกี่ชั่วโมงต้องบิน"
"หลังพี่มาร์คสองชั่วโมง"
"เฮ้อออ พี่ไม่ไปดีมั้ยเนี่ย"
"ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงเเบมหรอก เเบมโอเค ^___^"
"อยากไปด้วย เเล้วก็อยากให้ไปด้วยกัน"
"ไว้คราวหน้านะครับ"
"พี่มาร์คไปได้เเล้วครับ"
"อืม"
"เดินทางปลอดภัยนะครับ"
"-___-"
"ไม่เอาดิ่ ไม่งอเเงนะครับ"
มือหนาของพี่มาร์คเอื้อมมาจับมือผมเอาไว้ ก่อนจะเดินจากไป เเล้วพูดกับผมว่า
"มาร์ครักเเบมนะ"
MARK PART
นี่ผ่านมาสามวันเเล้วนะ ทำไมเเบมไมโทรหา ไลน์หา หรือสไกป์หาผมเลย ผมติดต่อเเบมไม่ได้เลยสักทาง ผมจะคลั่งตายเเล้วนะเว้ยยยยย
"เป็นไรของเเกเจ้ามาร์ค"
"จะเป็นไรหล่ะครับ ป๋า มาร์คก็เเค่คิดถึงงว่าที่พี่สะใภ้อี้อ่ะ"
"ทำไม เกิดไรขึ้น"
"โอ้ยยย ป๋า มาร์คอยากตาย มาร์คอยากบินไปไทยเเล้วอ่ะ เเบมจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้เนี่ย มาร์คโทรหาเเบมจะถามน้อง เรื่องของเราสองคน เเต่ดูเเบมดิ่ โทรศัพท์มาร์คก็ยอมรับ มาร์คทำทุกทางเเล้วนะป๊า"
"เเก...เพ้อมากไปมั้ยมาร์ค น้องอาจจะไม่ว่างจริงๆก็ได้"
"ไม่ว่างสักวิเดียว มารับโทรศัพท์มาร์คเลยหรอป๊า"
"พี่มาร์คดูนี่ดิ่"
"ดูไรของเเก ไอ้ยูค"
ตั้งเเต่ลงจากเครื่อง ป๊า ม๊า ดูรักยูคยอม ดูเเลยูคยอมจนเหมือนไอ้บ้านี่เป็นน้องเเท้ๆของผมอีกคนเลยทีเดียว เหนียงมันจะยานถึงพื้นเเล้วมั้งเนี่ย ป๊า ม๊า เลี้ยงมันดีเกินน บ้านไอ้ยูคก็ออกจะรวย ทำไมมันกินได้กินดีขนาดนี้ ต่างจากผม ที่ผอมเหมือนคนอดอาหาร
"รูปไอ้เเบมไงพี่ ดูมันดิ่ หน้าระรื่นเชียว"
เออ จริงว่ะ ดูมีความสุขเหมลือเกิน ไอ้มาร์ตคนี่เครียดจนจะประสาทเสีย ดูเเบมดิ่ เที่ยวสนุกสนานสำราญใจ ไอ้มาร์คนี่คลั่งจนเเทบเสียสติ คอยดูนะเเบม ทำกับมาร์คงี้ คอยดู มาร์คจะเอาคืน!!!!
"ป๊า ออกไปเที่ยวกันเถอะ"
"อะไรของเเก"
"ไปเที่ยวกัน มาร์คอยากไป ^____^"
"ฉันมีลูกเป็นโรคประสาทตั้งเเต่เมื่อไหร่เนี่ย"
Bambam Part
"เป็นไงบ้าง หนูเเบมของเเม่ ลงรูปเรียบร้อยยัง"
"เเบมไม่ได้ลงอ่ะ............T_T เเบมให้คนอื่นลงเเทน ฮ่าๆๆๆๆ"
"ดีมากไอ้ลูกชาย โทษฐานที่ว่าที่ลูกเขยไม่ยอมมา จัดให้หนักเลยลูก"
"โอเคคร้าบบบ คุณเเม่"
ผมยิ้มให้กับเเม่ เเล้วก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ดูรูปที่เพื่อนๆสนิมผมเอาลง เเล้วเเท็กผมมา ทุกรูปตอนนี้ไอ้ยูคมาไลค์หมดเเล้ว เเล้วผมคิดว่า.... คุณเเฟนต้องเห็นเเล้วอ่ะ ฮ่าาาาาาาา
"ไอ้เเบม ดูนี่ดิ่"
"อะไรๆๆ พี่"
พี่ชายสุดที่รักของผมยื่นไอเเพดของผมที่พี่เเกเอาไปเล่นให้ดู บนจอเป็นภาพพี่มาร์ค ครอบครัว เเละไอ้เพื่อนตัวเเสบของผมไปเที่ยวดิสนีย์เเลนด์
เวรเอ๊ยยยยยยยยย
พี่มาร์คเเม่งเอาคืนชัดๆ เขาต้องรู้เเน่เลยว่าผมจงใจเเกล้งเขาอ่ะ เเง้ T____T
ก่อนกลับ 1 วัน
ผมลงมาที่ห้องพี่จินยองก่อนจะกดเข้าโปรเเกรมสไกป์ ผมตัดสินใจอยู่นาน เเล้ววินาทีสุดระทึก เเละความกล้าของผมก็เกิดขึ้น ผมกดเรียบร้อยเเล้ว
"ว่าไงจ้าา ลูกชาย"
"เเม่ฮะ คือ...."
"มาร์คหล่ะ ตามาร์คไปไหน"
"พะ...พี่มาร์ค....ไปข้างนอกครับ"
"มีอะไรรึเปล่าเเบม"
"คือ....เเบม...คือ...."
"....."
"เเม่สบายดีนะฮะ"
"เเม่สบายดี ที่นี่นะ บลาๆๆๆๆๆ"
"หรอครับ"
"เเบม"
"ครับ"
"มีอะไรก็พูดมา!!!!"
"คือ.....คือเเบม..."
"เเบมไปทำใจก่อนมั้ย ค่อย....."
"เเบมเป็นเเฟนกับพี่มาร์คครับ!!!"
"....."
"เเม่...ยะ...อย่า....ฮึก..."
"...."
"เเม่....เเบมขอโทษ....เเบม...ระ..."
"เเม่"
"ฮึกๆๆ"
"รู้นานเเล้ว ^_____^"
"ห้ะ!!! เเม่ว่าไงนะ!!!!"
"นี่ หูตึงรึไงฮะ เเม่รู้มานานเเล้ว เเจบอมรายงานเเม่หมดเเล้วจ๊ะ เเล้วเเม่ก็...."
"........"
"สั่งให้เเจบอมจัดการพิสูจน์รักของเราสองคนเอง ^____^"
"ห้ะ!!! มะ...เเม่....เเม่เป็นคนอยู่เบื้องหลังทั้งหมดหรอฮะ"
"ใช่จ้า"
"เเม่!!! ทำไมทำกับเเบมเเบบนี้"
"ไอ้เเสบ เเกเริ่มก่อนรึเปล่า นี่ถ้าเเจบอมไม่บอก เเม่จะรู้เรื่องมั้ยฮะ บลาๆๆๆๆๆ"
ผ่านไปเกือบชั่วโมงที่โดนเเม่ดุ ผมนี่หูเเทบชา อยากจะดึงพี่มาร์คมาฟังด้วยจริงๆ เเต่....
"ยังไม่ต้องบอกมาร์คนะเเบม เเม่อีกเเผนนึงจะพิสูจน์เขา เเล้วเเบมต้องทำด้วย"
"เเต่...."
"งั้นเทอมหน้าย้ายกลับมาเรียนที่ไทยเลยมั้ยจ๊ะ"
"ก็ได้ เเบมยอมทำก็ได้"
"ดีมากจ๊ะ"
เเละการที่ผมมาอยู่เมืองไทย กิน เที่ยว ช็อป พบปะเพื่อนเก่า เซลก้ากันเป็นล้านรูป ทุกอย่างมีเบื้องหลังทั้งหมด ฮ่าาาาา
เเต่ตอนนี้ งอนๆๆๆๆๆ งอนพี่มาร์ค งอเเงได้มั้ย อยากงอเเงอ่ะ พี่มาร์คเเม่ง นิสัยไม่ดี พี่มาร์คเเม่งก็รู้ว่าเเบมอยากไป เเง้
3 ชั่วโมงผ่านไป
ไม่ง้อเเบมหรอ ไม่คิดจะโทรหาเเบบมทุกๆวันบ้างเลยรึไงกัน ไลน์มาสักข้อความไม่ไกด้รึไง เที่ยวเพลินเลยหรอ
4 ชั่วโมงผ่านไป
ชักจะทนไม่ไหวเเล้วนะเว้ยยยยย ไม่อยากโทรก็ไม่ต้องโทร เลิกนั่งจ้องโทรศัพท์กับไอเเพดได้เเล้วเเบม ไปเที่ยวกับเพื่อนเลยดีกว่า
0.00 น.
จึกๆๆๆๆ
......
อ่านเเล้ว
เป็นไงบ้าง
อ่านเเล้ว
พี่มาร์ค
อ่านเเล้ว
เเบมถึงไทยเเล้วนะ
อ่านเเล้ว
พี่มาร์ค
อ่านเเล้ว
เเม่งงงงงงงงงง ไม่อยากตอบเเล้วจะมาอ่านทำซากไรว่ะ ไม่อยากตอบก็อย่าเปิดอ่านดิ่ เเม่ง!! น่าโมโหว่ะ ไม่คงไม่คุยเเม่งเเล้ว ปิดไฟนอนให้หมด
พรึบ!!!
ติ๊ง!!!
พรึบ
เด้งตัวออกจากผ้าห่มเเละวิ่ง 4x100 ไปเปิดไฟอีกรอบ
Yugyeom: คิดถึงว่ะ
อ๊ากกกกกกกกก อยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง เขวี้ยงให้มันใช้ไม่ได้เลย ไม่คิดจะสนใจเเบมจริงๆเเล้วใช่ป่ะ เออ ไม่สนใจก็ไม่ต้องสนใจ จะนอนเเล้วนะ ไม่ต้องโทรมาเเล้วนะ ไม่รับเเล้ว ไม่ดูข้อความด้วย ปิดเครื่อง
MARK PART
"ทำใจได้ไงว่ะพี่มาร์ค ไม่คิดจะตอบไอ้เเบมกลับเลยไง"
"....."
"เออๆ ที่จริงไม่เห็นต้องรีบเลย"
"....."
"โชคดีนะเว้ยพี่"
"เออ!!"
"เดินทางปลอดภัยนะลูก"
"ครับม๊า"
"ดูเเลตัวเองด้วยหล่ะเจ้ามาร์ค"
"ครับ ป๊า ฝากให้ยูคยอมด้วยฮะ"
"สบายมาก เดี๋ยวอี้ช่วยอีกคน"
"เอออ ไปเเล้วครับ"
ผมเดินห่างออกจากครอบครัวผมที่มาส่ง ก่อนจะหยิบมือถือเครื่องสวยที่ป๊าให้เป็นของขวัญฉลองที่ผมกลับมาบ้าน ผมกดเข้าเเชทไลน์เมื่อวาน ข้อความล่าสุดของคนที่คุณก็รู้ว่าใครส่งมา ผมเปิดดูเป็นรอบที่ล้านเเล้วมั้ง ไม่งั้นผมคงไม่เลื่อนไฟล์ทให้มันเร็วขึ้นขนาดนี้หรอกกก
มาร์คก็เเค่ดีใจ ที่คนรักของมาร์คสนใจมาร์คเเล้วก็
'คิดถึงพี่มาร์คจะเเย่อยู่เเล้วนะ คิดถึงๆๆๆ ผู้ชายของเค้า'
--------------------------------------------------------- The End ----------------------------------------------------------------------------
ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามผลงานเเละเข้ามาอ่าน My Baby เป็นฟิคที่เเต่งอย่างจริงจัง ใช้เวลาเกือบๆ 4 เดือนกว่าจะจบ กว่าเเต่งจนถึงตอนนี้ได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยเนอะ 5555555555 กว่าจะมีคนกดเข่้ามา กว่าจะได้สักคอมเม้นต์เรียกว่า เหนื่อยใจกันเลยทีเดียว เคยคิดจะปิดฟิคเรื่องนี้เหมือนกัน ตอนที่เเต่งไปได้ เเค่ 5 ตอน เเล้วตอนนั้นก็ตันไปเลย ทิ้งไว้นานมากกกกกกกกกก เเล้วก็กลับมาเเต่งใหม่ เรียกว่าเเต่งไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็มาถึงตอนนี้ ขอบคุณทุกคนจริงๆ โดยเฉพาะคนที่เม้นให้เราบ่อยๆ อย่าคิดว่าเราจำไม่ได้ บางทีเข้ามาเม้นเเล้วเราอ่านก็ เอ๋?? เข้าเปลี่ยนดิสใหม่นิ่ อะไรเเบบนี้ ขอบคุณจริงๆค่ะ
รู้ว่าฝีมือยังไม่ถึงขั้น เเต่เราก็พยายามอย่างสุดๆ ลากจนจบถึงตอนสุดท้าย เเอบมีสเปเชี่ยลนิดหน่อยตามเทศกาล 55555555 บางตอนอาจจะไม่สนุกไปบ้าง อาจจะมีเเต่น้ำหรือเวิ่นเวอเกินไปต้องขอโทษด้วยนะคะ
สุดท้ายนี้ คงไม่มีอะไรมาก เเค่อยากจะบอกว่า ขอบคุณ เเละ ขอบคุณ จริงๆๆที่เข้ามาอ่าน หวังว่าถ้าเรื่องหน้าเราเเต่งจะตามไปคอมเม้นท์กันบ้างน้าาาา
อ่าาาาาาา สำหรับสเปเชี่ยล เราจะพิจารณาเเล้วเอามาเเต่งน้าาาา อยากได้คู่ไหนก็เม้นเลยจ๊ะ เเต่........เรื่องต่อไปที่จะเเต่งขอทิ้งระยะจากเรื่องนี้นิดนึงเน้อออออ (2 เรื่องที่ดองไว้ คือ ทำยังไงให้ผมหายซึน กับ พี่มาร์คขี้อ่อย) เเล้วเราจะตามไปเเต่งให้จบ ขอบคุณที่อ่านจนถึงบีีทัดสุดท้าย ♥♥♥♥♥♥♥
เเปลให้ออก เเล้วจะรู้ว่า ไรท์ต้องการจะบอกอะไร 555555555555
,uvtwi0t[vd ggv[gvk SF ;jvogvkw;hfh;pggs]t ]'wxgg]h;lv'9vo w,jgdujp;dy[gonhvginjv'sinv8^j=bx8^jwsog]p ]v'skf^ ,yo,u]bh'vp^j.oab8goujpggs]t 55555555555555555555555
ความคิดเห็น