คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : chapter37
ไอ้บ้า!!! ไอ้มาร์ค ต้วน ไอ้คนนิสัยไม่ดี นี่ไอ้พี่มาร์คมันพาผู้หญิงเข้าห้องหรอ มันจะมากไปเเล้วนะเว้ยยยยยยยยยยยย พามายังไม่พอยังให้มานอนบนเตียงที่ผมเคยนอนกับพี่มันอีก มันมากเกินไปเเล้วนะเว้ยยยยยย!!!!! มากเกินไป
หึ!!! คิดจะนอกใจกันต์พิมุกต์หรอ อี้เอิน 10 ชาติยังเร็วไปเลย คอยดูนะ เเม่จะจัดให้หนักเลย
ผมเอื้อมมือปิดประตูให้สนิท เเบบเงียบๆเหมือนเเมวขโมย ก่อนที่จะ.......
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มันไม่ใช่อะไรหรอกครับ มันเป็นเเรงถีบประตูห้องจากเท้างามๆของผมเอง คิดจะทำเเบบนี้กับกันต์พิมุกต์อย่าได้คิดว่าจะได้อยู่อย่างสงบสุขเลย
เสียงฝีเท้าที่เดินมาที่ประตู ทำให้ผมรีบวิ่งเข้าไปที่บันไดหนีไฟ ก่อนจะมองผ่านช่องประตูที่ไอ้พี่มาร์คเดินออกมาเปิด เป็นไงหล่ะ รอยรองเท้าตราตรึงใจดีมั้ย ห้ะ!!!
"ไปข้างล่างกันมั้ยคะ มาร์ค"
"อืม ไปสิ"
หน็อยยยย ไอ้มาร์ค ต้วนนนน ไอ้ๆๆๆ เเม่งเอ๊ยยย ไม่รู้จะเอาคำพูดไหนมาด่าเเล้วนะเว้ย เเค้นเว้ย เเค้นนนนนน!!
ปัง!!!
พี่มาร์คเดินเคียงคู่ไปกับพี่ซูจี หืมมม ดูเหมาะสมกันดีเลยเนอะ หึ!!! ราวกับกิ่งทองใบหยก คนนึงก็สวย อีกคนก็หล่อ จ้าาาาา ดีงามมาก ถ้าสองคนนั้นเป็นนางเอก งั้นไอ้เเบมขอเป็นตัวร้ายเหมือนในละครหล่ะกัน ย๊ากกกกกกก!!!!
เเก๊ก!!
หึ!! เตียงนอนนี่ใช่มั้ย ที่พาคนอื่นมานอน
พรึบ!!!
หมอนนี้ด้วยใช่มั้ย ที่ให้เขานอน
ย๊ากกกกกกก!!!! โยนนนนน ไม่ต้องมีอะไรนอน ไม่ต้องมีผ้าปูไม่ต้องมีหมอน นอนพื้นไปเลยมาร์ค ต้วน ที่นอนมันดีไปใช่มั้ย นอนคนเดียวไม่ได้ใช่มั้ย ถึงได้เอาคนอื่นเข้ามานอน มันนุ่มมากใช่มั้ย มันกว้างมากใช่มั้ย
ซ่าาาาาา!!!
นมจืดยี่ห้อดังที่ชอบให้ผมกินตอนนี้มันกลายเป็นงานศิลปะบนเตียงสวยๆไปเเล้ว หึ!!! เเต่จริงๆมันไม่สวยนะ เตียงสีขาวกับนมจืดเนี่ย กลมกลืนเกินไป ในตู้มีอะไรอีกน้าาาาา อ่ะ!!! มีคาราเมลด้วย
พรืดดดดดด
บีบบ งานนี้ต้องบีบให้หมดขวด เอาให้หวานเลี่ยนกันไปเลย ถ้าชีวิตที่ต้องอยู่คนเดียวมันจืดชืดนัก เอานี่ไปเลยคาราเมล 1 ขวด เปลืองไม่เปลืองไม่สนเเม่ง!!! มันไม่ใช่เงินผมนิ่ หึ!!
"ปิกาจู!!!!"
ผมก้มหาไปทั่วเตียง ตอนนี้มันไม่อยู่ที่เตียง มันหายไปไหน ไอ้พี่มาร์ค มันเอาลูกผมไปหนายยยยย
ปิกาจูลูกพ่อออออ T_T ณ จุดๆนี้ ผมเป็นพ่อ เเละผมก็จะเป็นเเม่ด้วย ผมเก่ง ผมเลี้ยงไหวเว้ย ไม่ต้องมีพ่อเลวๆเเบบไอ้พี่มาร์ค วันเเรกทำเป็นคร่ำครวญ ทำเป็นเพ้อหา หึ!!! มันก็เเค่ละครฉากนึงสินะ เอาออสก้าเลยมั้ยหล่ะ เเสดงเก่งสมบทบาทขนาดนี้ หรืออยากได้รางวัล คุณชายสตอรเบอรี่ดีหล่ะ เล่นยกมาทั้งไร่ขนาดนั้น ผมหล่ะนับถือ
กริ๊งงง
"ฮัลโหลครับ"
(เเบมอยู่ไหนอ่ะ)
"อยู่ที่หอครับ พี่จินยอง"
(หรอๆๆ ออกมาหาไรกินกันมั้ย วันนี้ พวกนักเเสดง ทีมงานเขาออกไปหาไรกินกันข้างนอก จะไปด้วยกันมั้ย)
"ไม่ดีกว่าครับ เเบมอิ่มเเล้ว พี่ไม่ต้องห่วงเเบมหรอก ทานให้สบายใจเถอะครับ"
(อืมๆ งั้นเเค่นี้นะ)
"ครับ"
หน็อยยยย ตั้งเเต่ไปซ้อมละคร เคยกลับห้องก่อนสี่ทุ่มบ้างมั้ยฮะ หรืออกไปกินข้าวข้างนอกตลอดเลย ดีหล่ะ ชอบกินของข้างนอกดีนัก งั้นของในห้องก็ไม่ต้องกินมันให้หมดเนี่ยเเหละ
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
เหนื่อยเว้ยยยย ทำไมการเเก้เเค้น มาร์ค ต้วน มันเหนื่อยขนาดนี้ว่ะ หึ่ยยย!!! เเต่ก็สะใจดี หึ!! ขึ้นมาสติเเตกเเน่มาร์ค ต้วน
ปัง!!!
"หลับให้สบายนะครับ พี่มาร์ค บ๊าย"
ผมเดินไปกดลิฟต์เเล้วกดชั้นสาม รอไม่นานก็กลับมาที่ห้องพี่จินยองอย่างสบายอารมณ์ พรุ่งนี้เราค่อยติดตามผมงานกันดีกว่าเนอะ คิคิ ไปอาบน้ำ นอนดีกว่า
เช้าวันใหม่
ผมตื่นมาตอนเช้าเพื่อรอฟังข่าวดีจากยองเเน เพื่อนสนิทที่สุดเเสนจะน่ารัก ยังไงวันนี้ผมต้องได้ยินเรื่องที่ผมอยากรู้
"เเบมเเบมมมมมม"
"มีอะไรหรอ เรียกซะเสียงดังไปถึงเมียงดง"
"มีเรื่องจะเล่า"
"ว่ามาสิ"
"เมื่อวานอ่ะดิ่ พี่มาร์คโดนรื้อห้อง"
"ห้ะ!!!! จริงดิ่!! เเล้วมีอะไรหายรึเปล่ายองเเจ พี่มาร์คเป็นอะไรรึเปล่า"
หึ!!! ผมว่าเเอคติ้งผมก็ชนะเลิศนะ ไม่ต้องร่ำเรียนที่ไหน มาจากความหมั่นไส้ภายในใจล้วนๆๆ
"ก็..พี่เเจ็คสันเล่าให้ฟังว่า พี่มาร์คโทรมาหาตอน 5 ทุ่มบอกว่าขอนอนด้วย เพราะห้องเขาโดนรื้อ"
"มันเอาไรไปบ้างอ่ะ"
"ไม่มีทรัพย์สินมีค่าหายนะ มีเเต่พวกขนม กับข้าว ของในตู้เย็นหายหมดตู้ เสื้อผ้าพี่มาร์คก็หายไปหมดตู้ เเต่ดีนะที่มีอย่างนึงไม่หาย เป็นของที่นายให้พี่เขาด้วยนะเเบม เห็นพี่เเจ็คบอกพี่มาร์ครักมาก หวงมากเลย"
"อะไรหรอ 0_0"
"ปิกาจู"
เสเเสร้งชะมัด บอกคนอื่นว่าหวง อย่างงู้น อย่างงี่ ชิส์ เเอบเอาไปทิ้งเเล้วก็บอกมาเถอะ ผมหาจนทั่วห้อง หายังไงก็หาไม่เจอ ผมว่าพี่มาร์คต้องเอาลูกรักผมไปทิ้งเเน่ๆเลย T_T เลว เลวจริงๆๆ
"เออ เเล้วที่เด็ดกว่านั้นนะ เตียงพี่มาร์คเละชะมัดเลย ผ้าปูที่นอนถูกดึงออก เเล้วมีซอสมะเขือเทศราดทั้งผืนเลย หมอนนายอ่ะ เเบม ถูกทิ้งไว้ในถังขยะ เตียงนอนนะ พี่มาร์คบอกว่า อย่างกับหน้าเค้ก ทั้งนมจืด ทั้งคาราเมล พี่เขาเลยนอนไม่ได้ เนี่ยเมื่อคืนต้องมานอนเบียดกันที่ห้องพี่เเจ็คสัน วันนี้พี่มาร์คคงไม่ได้เข้าเรียน เพราะชุดนักเรียนไม่มี"
"คนทำนี่มันคงเเค้นอะไรพี่มาร์คมากไม่รู้เนอะ"
"เออ อีกอย่าง ประตูห้องพี่มาร์คมีเเต่รอยรองเท้า พี่มาร์คบอกตอนจะออกไป ได้ยินเสียงคนถีบประตูเลยออกมา เเต่ก็ไม่เจอใคร ตอนเเรกเขาว่าจะเเจ้งเจ้าที่ที่ดูเเลหอ เเต่คิดว่าเป็นพวกอันตพาลกิ๊กก๊อก เลยไม่เเจ้ง"
คิดจะเล่าก็เล่าไม่หมด ไม่บอกเขาไปหล่ะ ว่าพาใครเข้าห้องด้วยหล่ะฮะ บอกเขาด้วยดิ่ว่าเข้าไปทำไรกัน เเหมๆๆๆ
"ฉันว่านายอ่ะ ไปหาพี่เขาหน่อยดีกว่ามั้ยเเบม นี่ก็เดือนนึงเเล้วนะเว้ย เขาบอกว่า สามวันจากนารีเป็นอื่นนะเเบม เเกไม่ไปหาเขาระวังเถอะ จะอด"
"อดอะไร"
"อดรับประทาน"
ชิส์ ใครสนกัน บอกเลยว่า ไม่!!! อยากจะเบะปากใส่มาก เเต่ตอนนี้ขอต่อยหน้าเเทนได้มั้ย
"ไอ้เเบม ฉันซื้อหนมมาฝาก"
"ขอบใจมากครับ เพื่อนยูค"
อ่า 1 เรื่องที่ไม่ได้เล่า ผมว่าตั้งเเต่ผมคบกับพี่มาร์คเเบบ เเฟนกันอ่ะ ผมกับยูคดูเหมือนผู้ชายที่เเข่งกันหล่อ เเข่งกันเท่ส์มาก ทั้งๆที่เมื่อก่อน ยูคนะ โคตรน่ารักเลย เเต่ตอนนี้ ดูมันดิ่ ไอ้เเบมงี้
"ได้ข่าวพี่มาร์คโดนถล่มห้องยังว่ะ"
"อืม"
"ไม่คิดจะดูพี่เขาหน่อยหรอ"
"เเค่โดนถล่มหอพักนะเว้ยยูค ไม่ได้ป่วยใกล้ตาย ทำไมต้องไปดูว่ะ"
"เป็นไรของเเกว่ะ อยู่ๆก็หงุดหงิด"
"ป๊าวว เออ วันนี้ไม่เรียนนะ"
"เเล้วจะไปไหน อย่าบอกนะว่า..."
"ไม่ได้ไปหาพี่มาร์ค"
"อย่าให้รู้นะเว้ยยยยย"
ไอ้ลูกอีช่างเเซวเอ๊ย อยากเเซวเเซวไปเหอะ ยังไงวันนี้ก็ไม่ไปหาหรอก ผมเเค่โดดไปอ่านหนังสืออ่ะ ดูเป็นคนดีเนอะ ฮ่าๆๆๆๆ
ผมเดินชมนกชมไม้ไปเรื่อยๆตามทางเดินภายในโรงเรียน ก่อนจะหยุดที่ต้นไม้ต้นใหญ่หลังโรงเรียน ตรงนี้อากาศเย็น เเดไม่ร้อน นอนสบาย เอ๊ย อ่านหนังสือสบาย
"นี่เเก ได้ข่าวพี่มาร์คโดนถล่มหอยังอ่ะ"
"รู้เเล้ว เเกว่าเป็นไอ้เด็กบ้านั่นมั้ย"
"ไอ้เด็กเเก้มบวมอ่ะนะ ฉันว่าใช่นะเเก ใครจะเข้าห้องพี่มาร์คได้ ถ้าไม่มีกุญเเจห้อง จะเข้าไปได้ไงกัน"
"ฉันว่าเด็กนั้นต้องขาดความอบอุ่นเเน่ๆ สงสัยจะโดนพี่มาร์คทิ้งไปหาพี่ซูจีคนสวยอ่ะเเก เมื่อตอนเปิดเทอมใหม่ๆนะ ฉันเห็นพี่มาร์คไปไหนมาไหนกับเด็กนี้บ่อย เเต่ช่วงเดือนที่ผ่านมา ไม่เห็นเลยนะเเก ฉันคิดว่าไอ้เด็กนั้นลาออกไปเเล้ว"
ลาออก บ้าบออะไรกันว่ะ ผมเนี่ยนะลาออก ประสาท เเล้วผมเนี่ยนะ ขาดความอบอุ่น โอ้ยยยยย เเบมอยากเป็นผู้หญิง เเบมจะไฝว้ จะไม่ยอมโดนนินทาเเบบนี้หรอก
"ไปกันเถอะเเก ฉันว่าตรงนี้มันพิศวงเเปลกๆ"
------------------------------------
ผมนอนฟังเพลงของผมไปเรื่อยๆ มองฟ้า มองใบไม้ที่ปลิวไปตามลม ผมก็สบายตาดีนะ เเล้วถ้าผมไม่มีเรื่องปัญญาอ่อนให้คิด ผมคงจะบอกว่าตรงนี้เป็นที่ที่ผมโคตรสบายใจเลย
หงุดหงิดเว้ยยย หงุดหงิด ผมไม่น่าเดินห่างออกมาเลยว่ะ ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นเเบบนี้ ผมควรจะอยู่ในที่เดิมของผม เเล้วรอวันเลิก ผมไม่ต้องพิสูจน์อะไรใดๆทั้งสิ้น เลิกก็คือเลิก
เเต่ผมมันป๊อดว่ะ ใจนึงผมก็ยังคิดนะว่าพี่มาร์ครักผม หรือผมเเค่หลอกตัวเองว่ะ มีเเต่ผมที่รักพี่มาร์คอยู่ฝ่ายเดียว พี่มาร์คเขาคงหมดรักผมไปนานเเล้ว ผมควรจะปล่อยวางหรือเเย่งชิงของของผมคืนดี เเต่ถ้าของของผม ไม่อยากอยู่กับผมหล่ะ
เฮ้ออออออออ ผมจะสอบเเล้วนะเว้ย ยังจะมาสับสนเรื่องบ้าๆอะไรนี่อยู่อีกว่ะ ผมต้องตั้งใจเรียน ตั้งใจอ่านหนังสือดิ่ เลิกเพ้อได้เเล้วเเบม ตั้งสติดิ่ ตั้งสติ!!!!
"นั้นใครนะ"
เสียงคุ้น คุ้นชิบหาย เสียงที่ไม่อยากได้ยิน เสียงที่ไม่อยากฟัง เสียงที่ตอนนี้ เจ้าของมันกำลังเดินมาใกล้
"จะลุกไปไหนเเบม ทำไมไม่ไปเรียน ทำไมมาอยู่ตรงนี้ ทำไม....."
ฟิ้ววววววววว!!!
หนีด้วยความไวเเสง อยู่ก็โง่สิครับ ผมจะอยู่ไปทำไมหล่ะ ผมไม่อยากเจอเขา ผมไม่อยากเห็นหน้า ผมไม่อยากสับสนไปมากกว่านี้ เฮ้ออออ
เหนื่อย!!! เหนื่อยชะมัด เเล้วนี่ผมอยู่ไหนว่ะเนี่ย อยู่ๆก็โผล่มาที่ไหนก็ไม่รู้
"เเบมเเบม"
ผมหันไปตามเสียงเรียก เป็นเสียงผู้หญิงที่มาจากด้านหลังของผม
เพลียะ!!!!
--------------------------------------------------------------
อุ๊ปส์ เสียงไรอ่ะ เกิดไรขี้นนนนนนนนนนนนนนนนน เกิดไรขี้น ใครทำไรกานนนนนนนนนนนน
มาลงให้เเล้วนะตามสัญญา ว่าจะลงให้ทุกวันศุกร์ 555555555 เพราะงั้นจัดเม้นให้เขาหน่อยยยยยยยยย
อ่า อาจมีคนสงสัย ว่าเรื่องราวใกล้จบยัง ถ้าทุกคนคิดว่า ยัง อยากบอกว่า ผิด!!!! ใกล้เเล้วหล่ะจ๊ะ อีกไม่กี่ตอน ก็จะจบเเล้วน้าาาาาา
ความคิดเห็น