คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHARPTER3: คนน่ารัก
"หวัดดีครับ
เเม่" พี่เขาเอ่ยทักทายแม่ที่ส่งยิ้มให้เหมือนที่ยิ้มให้กับผมตอนที่เราเจอกัน
"หวัดดีจ๊ะ
จินยอง"
"นายมาได้ไงเนี่ย
ไหนบอกว่าจะกลับบ้านไง" พี่ชายหมาดๆของผมเอ่ยถามขึ้นมา พี่เขามีสีหน้าแปลกใจจริงๆที่เห็นพี่หน้าหวานเข้ามาในบ้าน
จากที่สังเกตตอนนี้ พี่หน้าหวานน่าจะสนิทกับบ้านอิมเหมือนกันนะ
"ก็จะกลับเเหละ
เเต่พอดีที่บ้านมีปัญหานิดหน่อย" พี่เขาเลือกนั่งที่เก้าอี้ที่ว่างข้างๆพี่แจบอม
ส่วนพี่ก็ลุกไปตักข้าวมาให้โดยไม่ถามพี่จินยอง ใช่แหละ พี่เขาคงชื่อจินยอง
ผมได้ยินแม่เรียกแบบนั้น เขาคงจะมีชื่อว่า จินยองอย่างที่ผมเข้าน่ะนะ
"มีอะไรให้ช่วยมั้ย"
"อืม"พี่เขารับคำด้วยสีหน้าลำบากใจนิดๆ
จะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นกับพี่เขารึป่าวนะ พี่เขาดูสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยนะ
"ว่ามาสิจินยอง
มีอะไรให้ฉันช่วย"
"ฉันขอมาค้างบ้านนายตอนปิดเทอมได้มั้ย"
พี่จินยองเอ่ยถามด้วยท่าทางที่เกรงใจก่อนจะก้มหน้าลงเหมือนจะกลัวคำตอบอยู่เหมือนกัน
อ่า ผมอยากให้เขาอยู่นะ แต่ผมไม่ใช่เจ้าของบ้านอ่ะ ผมตัดสินไม่ได้
"เเม่ว่าไงครับ"
พี่แจบอมเลือกที่จะถามแม่ที่ตอนนี้เป็นเหมือนประมุขของบ้านแทนการตอบตกลงหรือปฏิเสธพี่จินยองออกไป
คำถามของพี่มันยิ่งทำให้พี่จินยองก้มหน้าลงไปอีก ส่วนผมนี่ก็ลุ้นเหมือนกัน
ลุ้นอย่างกับตัวเองเป็นคนถามซะเอง
"ได้สิจ้ะ
สำหรับจินยอง เเม่ยินดีเสมอ" แม่ตอบตกลงโดยที่ไม่ปล่อยให้เรากังวลนาน ผมแอบเห็นพี่แจบอมถอนหายใจออกมาซะยาว
ก่อนจะส่งยิ้มกว้างให้กับแม่ ท่าทีพี่เขาตอนนี้กับตอนทะเลาะกับแม่ตอนที่ทานข้าวกันสามคน
ทำไมมันต่างกันจัง
"ขอบคุณฮะ"
พี่จินยองเข้าไปกอดเเม่ที่อ้าแขนรับแล้วลูบหลังพี่จินยองเบาๆ
พี่เขายิ้มกว้างให้พี่แจบอมและเผื่อแผ่มาที่ผมจนผมเขินไปเลยอ่ะ ไม่รู้ทำไม
เวลาผมเห็นจินยองยิ้มเเล้วผมโคตรชอบเลยอ่ะ
ว่าแต่...พี่เเจบอมทนความน่ารักของพี่จินบยองได้ไงกัน
"นี่ๆจินยอง
เกือบลืมเเนะนำ นี่เเบมเเบม ลูกชายเพื่อนเเม่ฉัน จะย้ายมาอยู่ที่นี้ด้วย" แม่ผายมือมาทางผมที่กำลังจะเตรียมตักข้าวเข้าปากอีกรอบ
เล่นเอาผมวางช้อนแทบจะไม่ทัน ส่งซิกผมสักนิดนึงสิครับแม่ จะได้เก็กหน้าหล่อๆแล้วส่งยิ้มให้พี่เขาประทับใจในตัวผมบ้าง
"หวัดดีฮะ
พี่จินยอง" ผมยกมือไหว้พี่จินยอง ด้วยความเคยชิน จนลืมไปว่าพี่เขาคงจะแปลกใจ
แล้วพี่จินยองเขาทำหน้างงๆใส่ผมจริงๆ แต่เเล้วก็ยิ้มออกมาเหมือนเคย น่ารัก
น่ารัก
น่ารักสุดๆไปเลย
ผมชอบพี่เค้า
อร้ายยยย
"พี่ต้องทำเเบบนายมั้ย"
พี่เขาเอามือประกบกันอยู่กลางอก แต่ก่อนที่เขาจะไหว้...
"ไม่ต้องฮะ"
ผมรีบห้ามเขาทันที ก็ถ้าเขารับไหว้ผมเลย มันคงไม่เป็นไร แต่ถ้าทำตอนนี้
มันจะเป็นไรมั้ยอ่ะ ผมกลัวตัวเองอายุสั้นอ่ะ แฮะๆๆ
"เเบมเเบมน่ารักจังเลยอ่ะ
มาเป็นน้องพี่มั้ย" คำถามของพี่เขาทำเอาผมตาโตทันที
เป็นน้องหรอ?
เป็นน้องของคนน่ารักแบบพี่จินยองเนี่ยนะ?
เอาสิ เอาๆๆๆ
ผมอยากเป็นน้องพี่เขา
"ไม่ได้นะจินยอง
เเบมเเบมต้องอยู่กับเเม่" แม่เอื้อมมือมาคว้าผมเข้าไปกอด
ทำเหมือนผมเป็นตุ๊กตาที่จะโดนพี่จินยองแย่งไปเลยอ่ะ
ส่วนพี่จินยองตอนนี้ก็น่าเศร้าสุดๆไปเลย ฮืออออออออ ผมขอโทษครับ ตอนนี้ผมเป็นลูกแม่อยู่
ผมไม่มีสิทธิต่อรองอ่ะพี่ เข้าใจผมด้วยนะครับ พี่จินยองงงงงงงงงงง
"อ่าาา
เสียใจนิดๆ" พี่จินยองพาตัวเองกลับไปทีเก้าอี้ข้างพี่แจบอมเหมือนเดิม
สายตาพี่แจบอมนี่มองพี่จินยองตั้งแต่ลุกจากที่เดิมกลับมาที่ตัวเองทำอย่างกับชอบพี่จินยองแหนะ
เอ๊ะ!!!
"ไม่เป็นไรหรอกจินยอง
พอเปิดเรียน นายก็เลือกหออยู่กับเเบมดิ่ นายกับเเบมจะได้อยู่ด้วยกัน" พี่เขาบอกกับพี่จินยองยิ้มๆเหมือนให้กำลังใจและปลอบใจพี่จินยองไปในคราวเดียว
และมันก็ได้ผล เมื่อผมเห็นดวงตากลมๆของพี่จินยองเบิกกว้าง ก่อนจะยิ้มจนตาปิด เหมือนกับคำพูดของพี่แจบอมคือประตูที่นำไปสู่สวรรค์
"อ่า
ใช่ๆ เเบมเเบมมาอยู่กับพี่นะ นะๆๆๆ" ผมหล่ะอยากจะบอกกับพี่จินยองเหลือเกินว่าผมน่ะเต็มใจสุดๆไปเลย
ผมอยากอยู่หอกับพี่เขา
"เเล้วอย่างงี้
เเจบอมจะอยู่กับใครหล่ะจินยอง" แม่ถามขึ้นมาพรางมองหน้าลูกชายคนเดียวที่เหมือนกำลังคิดทบทวนอะไรบางย่างอยู่ในหัว
"ให้เเจบอมนอนข้างนอกสิครับ"
กรรม นี่นอกจากผมจะทำให้แม่ลูกเขาตีกันตอนทานอาหารแล้ว
ผมยังทำให้เพื่อนกันเขาจะทะเลาะกันด้วยมั้ยเนี่ย ผมหล่ะกลัววววววว
กลัวพี่แจบอมจะส่งผมกลับบ้านเหลือเกินนนนนนนนนนนนน
"ความคิดดี"
แม่พูดแล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากกับพี่จินยองสองคน ส่วนพี่แจบอมที่เป็นคนแนะนำแล้วได้สติกลับเข้าร่างก็โวยวายยกใหญ่
"เเม่อ่ะ
สรุปผมใช่ลูกเเม่ป่ะเนี่ย"
เเล้วอาหารมื้อนี้ก็มีเเต่เสียงหัวเราะ
เรากินไปคุยไป จนเกือบ 6 โมงเย็น
"นี่
จินยอง ฉันให้นายเลือก ระหว่างนอนห้องฉันกับนอนห้องเเบม นายจะนอนห้องไหน" เราสามคนยืมอยู่ตรงหน้าห้องๆหนึ่ง
ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นห้องของใคร
"นายคงรู้อยู่เเล้ว"
พี่จินยองตอบออกไปพร้อมกับส่งยิ้มหวานๆให้พี่ชายผม เฮ้อออออออออ
เขาเป็นเพื่อนกันอ่ะเนอะ ยังไงๆเขาก็ต้องนอนด้วยกันอยู่แล้ว ผมก็แค่เด็กใหม่ที่พี่จินยองพึ่งรู้จัก
เขาคงไม่มานอนกับผมหรอก เชื่อสิ
"อ่า
จินยองอ่า" เสียงอ่อนเสียงหวานเชียวพี่ชายสุดที่รักของผม ยิ้มจนตาปิดแทบไม่เห็นดวงตาเลยตอนนี้
เห็นแล้วหมั่นไส้
"ไม่ใช่ห้องนายเเน่นอน"
เพล้งงงงงงงงงงง ทุกคนครับ ทุกคนได้ยินเหมือนผมมั้ยครับ ได้ยินมั้ย
เหมือนมีใครบางคนหน้าแตก ดีใจเก้อออออออออออออ โฮะๆๆๆๆๆๆ
“........."
พี่แจบอมถึงกับอึ้งและเปลี่ยนสีหน้าเป็นบึ้งตึงทันที
ดวงตาที่คมดุจเหยี่ยวตวัดมองผมแทบจะเอาตาเล็กๆของพี่เขามาจิกๆๆๆๆให้ผมเป็นรูไปทั่วตัวเลย
เขาดูแค้นเคืองผมมากเลยหล่ะตอนนี้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"ป่ะ
เเบมเข้าห้องกัน" พี่จินยอง พี่ชายคนใหม่และออกแนวจะรักผม(ผมคิดเอง)เอามือผมไปกุม
จับมือผมแล้วพาผมไปที่ห้อง ราวกับรู้เป็นอย่างดีว่าห้องไหนเป็นห้องนอนของผมคนนี้
"จินยองอ่าาา"
เสียงพี่แจบอมดังอ่อยๆมาตามหลังเราทั้งคู่ พอผมหันไปมองพี่ก็ตวัดตาดุๆใส่ผมอีก
ผมเลนหันไปมองพี่จินยองที่ยกยิ้มเหมือนสะใจกับอะไรบ้างอย่างก่อนจะดันผมเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับ........
ปัง!
"ฮิฮิ"
พี่จินยองยิ้มอยู่ตรงประตูอย่างมีความสุข และจากที่สังเกตดู
เพื่อนกันธรรมดาเขาไม่หวงเพื่อนและง้องอนให้เพื่อนไปนอนที่ห้องแบบนี้หรอก
ยิ่งถ้าเป็นผู้ชายด้วยกันแล้วด้วย ผมว่าสองคนนี้ชักจะยังไงๆเเล้วน่าาาา
"พี่จินยองอยากนอนห้องผมจริงๆหรอฮะ"
ผมลองถามออกไปเผื่อว่าจะมีข้อมูลอะไรดีๆกลับมาบ้างหรือมีอะไรพอที่จะเป็นหลักฐานที่บ่งบอกว่าสิ่งที่ผมสัณนิฐานนั้นเป็นเรื่องจริง
"ป๊าวหรอก
เเค่อยากเเกล้งบี๋อ่ะ" หืม? ใครว่ะ? ใครคือบี๋ อย่าบอกนะ.......
"บี๋?"
"เเจบอมไง
พี่เรียกเเจบอมว่าบี๋" น้านนนนนนนนนนนนนนนนนน นั่นไง เพื่อนกันธรรมดาๆ
จะมีชื่อที่รู้กันอยู่สองคนหรอ ผมว่าเขาสองคนคงจะเป็น........
"อ่าาา
อย่าบอกนะว่าพี่สองคนเป็น....." และเผื่อให้ทุกคนมั่นใจและไม่คิดว่าผมมโน
โปรดฟังซะ ว่าพี่เขาสองคนเป็น....
"อ่าฮะ"
จุดพลุสิฮะ รออะไรกันเล่า พี่ชายสุดแสนใจดีกับพี่ชายหมาดๆของผมเขาเป็นแฟนกันคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
อย่างงี้ผมก็มีพี่สะใภ้เป็นคนที่ผมรู้สึกว่าน่ารักที่สุดและอยากเป็นน้องเขาสุดแล้วน่ะสิ
ฮริ้งงงง
"ผมว่าเเล้ว
ว่าพี่เเจบอมจะทนความน่ารักของจินยองได้ยังไงกัน" ผมบอกไปตามความรู้สึกนึกคิดของผมจริงๆ
ก็ผมมองเขาว่าน่ารักอ่ะ ขนาดผมที่เป็นผู้ชายตัวกะเปี๊ยกยังคิดว่าน่ารักตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก
แล้วอย่างพี่ชายสุดชิคของผมหล่ะ เขาน่าจะรู้จักกันมานาน เจอกันก่อนผม พี่ชายของผมจะทนความน่ารักของคนๆนี้ได้ยังไงกัน
"ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกเเบมเเบม
นายน่ารักกว่าพี่อีก"อู้ยยยย มีการย้อนกลับมาชมผมแบบที่ผมไม่ทันตั้งตัวแบบนี้
ผมก็เขินเป็นอะไรเป็นนะครับตอนนี้ ตัวแทบจะบิดเป็นเลขแปดเลยคร้าบบบบผม
"ชมผมเเบบนี้
ผมก็เขินเป็นน้า"
"นายนี่มันน่าเอ็นดูจริงๆเลย"
พี่จินยองยีหัวผมเบาๆ
"อ๊ากกก
นยอง นายทำไรอ่ะ" เฮ้ยยยย เสียงใครว่ะ แล้วมันมาจากไหนกันเนี่ย แต่ผมว่าผมคุ้นนะ
เสียงเหมือนกับพี่ชายผมเลย.....พี่แจบอมคนชิค
"ก็เเค่ยีหัวเเบมเเบม
เเล้วนายปีนระเบียงทำไม" สีหน้าพี่ตจินยองเปลี่ยนแบบฉับพลันจากตอนแรกที่โคตรน่ารัก
ตอนนี้กลับดูโคตรดุแทน ผมมองพี่เขาแบบที่ไม่ได้โดนมองเองยังกลัวเลย แล้วอย่างพี่แจบอมคนชิคจะเหลือหรอ
แต่ไม่ครับ ผมเชื่อ
ผมเชื่อว่าพี่ชายผมน่ะแข่งแกร่ง!! สตรอง!!!!
"ก็มาดูนยองนั้นเเหละ
ว่าคุยไรกับเเบมเเบม นยองคร้าบบบ ไปนอนห้องบี๋เถอะนะ" โหยยยย พี่เเจบอมคนชิค
ของผมไปไหนว่ะ จะบอกไรให้นะครับ
ตอนรู้จักกันเเรกพี่เเจบอมดูชิค
ดูดาร์กมากเเต่พอได้รู้จักจริงเเล้ว พี่เเกก็อย่างที่ทุกคนได้สัมผัสเนี่ยเเหละครับ
เเต่ผมไม่คิดว่าเวลาอยู่กับพี่จินยองพี่เเจบอมจะขนาดนี้ อะไรกันว่ะ คนน่ารักทำให้คนชิคเปลี่ยนได้ขนาดนี้เลยหรอ
โคตรนับถือพี่จินยองเลย แบมแบมคนนี้ขอซูฮก
"ยิ้มอะไรเเบมเเบม
ไม่เคยเห็นคนอ้อนเเฟนรึไง" อ้าววว โดนดุซะงั้น ชิ เมื่อกี้ยังนยองอย่างงู้น
นยองอย่างงี้ ที่กับน้องชายอย่างผมนะดุจัง สองมาตรฐานสุดๆๆๆ
"ใครเเฟนนายห้ะ?
ฉันยังไม่บอกเลยนะ" คิกๆๆ และเหนือคนชิคก็คนนี้แหละครับ
สมน้ำหน้า อยากดุผมดีนัก โดนเลย โดนซะบ้าง
ไม่ต้องมาขอความช่วยเหลือจากผมหรอกนะพี่ชาย ผมไม่มีทางช่วยพี่หรอก แบร่
"โห
เเล้วเมื่อไหร่หล่ะครับ"
"รอได้ป่ะหล่ะ
รอไม่ได้ก็ไปจีบคนอื่นไป๊"
"รอได้ครับ
รอได้" พี่เเจบอมตอนนี้ยิ่งกว่าหมางอยอีกครับ ยอมพี่จินยองทุกอย่าง
น่าสงสารจังพี่ชายของผม
สู้ต่อไปนะ อิม แจบอม พิชิตใจพี่จินยองมาให้ได้นะครับพี่ชาย แต่อย่าหวังเลยว่าผมจะช่วย
ฮ่าๆๆๆๆๆ
write 29/03/2558
Rewrite 9/04/2559
ความคิดเห็น