ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    {จบเเล้ว} My baby ถ้าไม่อยากเป็นพี่ต้องทำยังไง [#markbam ft.Bnior]

    ลำดับตอนที่ #2 : Charpter2: บ้านใหม่ของผม

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 5.25K
      46
      9 เม.ย. 59





              "พี่เเจบอม" ผมเอ่ยชื่อพี่ชายที่ยืนอยู่ด้านหลัง พี่ชายสุดหล่อสัญชาติเกาหลีที่ต่อจากนี้ไป เขาจะกลายมาเป็นพี่ชายที่ดูแลและปกป้องตลอดระยะเวลาที่ผมอยู่ที่นี่ ผมมั่นใจ!!!!!

              "^_____^" พี่เเจบอมส่งยิ้มให้ผมจนเห็นครบทุกซีกในปาก  พี่เเจบอมเป็นลูกของเพื่อนเเม่ผมเองครับ พี่เเจบอมเป็นคนขี้เเกล้ง เเต่ก็ใจดีกับผมมากกกกก อีกอย่างคือพี่เเกเป็นคนที่เสียงดังที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้

              "เป็นไงบ้างเด็กน้อย เดินทางเหนื่อยมั้ย"พี่แจบอมถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความห่วงใยแบบสุดๆ ผมก็พึ่งได้ฟังก็วันนี้แหละ ฮ่าๆๆๆๆ

              "นิดหน่อยฮะ" ผมตอบไปตามความจริง ผมไม่ได้เหนื่อยอะไรมากมายหรอก เกาหลีกับไทยไม่ได้ไกลแบบคนละขั้วโลก อีกอย่างผมก็ยังเด็กด้วยไง ร่างกายผมเลยแบบกระปรี้กระเปร่ามากๆเลยหล่ะ ไม่ได้รู้สึกเพลียอะไรมาก


              "กลับบ้านกันดีกว่า เเม่พี่อยากเจอเราจะเเย่อยู่เเล้วเนี่ย" พี่แจบอมเดินนำผมไปที่รถที่พี่เขาน่าจะขับมารับผม สวยใช้ได้เลยเลยหล่ะครับ เห็นรถพี่เขาเเล้วมันทำให้ผมอยากจะฝัน ฝันว่าถ้าโตขึ้น มีเงินเก็บเป็นกอบเป็นกำเมื่อไหร่ ผมจะซื้อรถให้ตัวเองสักคันให้ได้



     

     

     

     

    20 นาที

     

     

              "สวัสดีคร้าบบบบบ" ผมสวัสดีเเบบไทยเเล้วก็ยิ้มสยามส่งให้ผู้หญิงท่าทางใจดี ที่จะกลายมาเป็นเเม่ผมในอนาคต เเม่คนใหม่ของผมสวยมากเลยครับไม่อยากจะอวด

              "สวัสดีลูก เป็นไงบ้างเหนื่อยมั้ย" เเม่พี่เเจบอมเข้ามากอด มาหอมผมอย่างรักใคร่ ท่านทำเเบบนี้เสมอเวลาเจอผม 



                   ถามว่าชินมั้ย ก็ชินนะ มีผู้ใหญ่หลายๆคนชอบมากอดมาหอมผมเเบบนี้บ่อยๆ 



              "เเจบอมรีบๆเอาของน้องขึ้นห้องเร็วหล่ะ เเล้วตามมากินข้าวด้วย" แม่หันไปบอกพี่แจบอมที่พึ่งก้าวพ้นประตูบ้านเพียงนิดเดียว

              "ครับเเม่" พี่เเจบอมเบะปากใส่ผมนิดหน่อยก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสองพร้อมกับสัมภาระของผม ส่วนผมก็เดินตามเเม่พี่เเจบอมเข้ามาในครัว โอ้โห อลังการงานสร้างยิ่งกว่าทางช้างเผือก

     


              อาหารบนโต๊ะ เยอะเเบบเยอะมาก ถ้าเป็นคนอื่นคงต้องเก็บไว้กินเป็นอาทิตย์ เเต่สำหรับบ้านอิม เเละกันต์พิมุกต์ คนนี้ มื้อเดียวก็พอครับ


              "เเบมเเบม มานั่งข้างเเม่สิลูก" แม่กวักมือเรียกผมและตบลงที่เก้าอี้ข้างตัว ผมกำลังจะเดินไปนั่งแต่ก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมาซะก่อน

              "เเม่ฮะ นั้นมันที่ผมนะ" พี่แจบอมพูดขึ้นมาและมองไปที่เก้าอี้ตัวนั้น ผมเลยไม่กล้าที่จะเข้าไปนั่งที่ตรงนั้น

              “ที่ของแกแล้วยังไง เเกจะทำไมห้ะ? ฉันจะให้เเบมนั่งนี้ ฉันไม่ไล่เเกลงไปนั่งพื้นก็ดีเท่าไหร่เเล้ว" แม่พูดกับพี่แจบอมอย่างเอาเรื่อง ผมเลยยิ่งไม่กล้าเดินไปนั่งเข้าไปอีก

              "พอเถอะครับคุณนายอิม กระผมยอมนั่งตรงนี้ก็ได้ครับ ชิส์" พี่แจบอมพูดอย่างจำยอม หันมามองผมด้วยหางตานิดๆ แล้วก็ยอมนั่งที่เก้าอี้อีกตัวที่ว่างอยู่ ผมเลยเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ที่เคยเป็นเก้าอี้ของพี่เขา


              "อย่ามาเบะปากใส่น้องนะ เเจบอม" แม่ยกมือชี้นิ้วใส่หน้าพี่แจบอมที่เบะปากใส่ผม ทำเอาพี่เหวอไปเลย


              "เเม่อ่ะ" พี่แจบอมบ่นอะไรไม่รู้อยู่คนเดียวแล้วเหลือบมองผมเป็นระยะๆ แต่เหมือนแม่จะดึงความสนใจจากพี่ให้ผมหันไปมองจนได้

              "เเบมเเบมกินเลยลูกไม่ต้องไปสนใจมัน"


              "ใช่สิ มีลูกใหม่เเล้วนิ เเจบอมมันก็เเค่หมาหัวเน่า" พี่แจบอมพูดด้วยเสียงที่บ่งบอกเขาเริ่มน้อยใจแล้ว ผมว่าถ้าแม่ยังดูแลผมแบบนี้พี่จะต้องงอนแม่แล้วมาลงที่ผมแน่ๆ

    .
              "หัวเเกก็ไม่ล้านนะเเจบอม ทำไมขี้งอนจังห้ะ?" แม่ตักซุปมาให้ผมแล้วหันไปแขวะพี่แจบอมที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างๆอีก


              "เเม่ว่าผมอีกเเล้วอ่ะ" ถึงปากจะพูดเหมือนว่างอนแม่ แต่พี่ก็ตักกับข้าวเข้าปากไม่หยุดอยู่ดี

              "พอเถอะครับ เเบมเเบมขอนะ"ผมขึ้นมาเพราะไม่อยากให้ทั้งสองคนต้องมาตีกันเพราะผม ไม่อยากรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกลายเป็นตัวปัญหาของบ้าน


              สงครามสองเเม่ลูกเลยสงบลง เเต่ก็ไม่นานหรอกครับ เขาก็แขวะ ก็แซะกันต่อ จนผมคิดว่าน่จะเป็นเรื่องปกติของบ้านนี้แหละมั้งครับ

     



    ออดดดดด

     

              "เเจบอมไปเปิดประตูสิ" แม่เงยหน้าขึ้นมาแล้วหันไปบอกพี่แจบอมที่มีน่องไก่น่องใหญ่อยู่ในมือ


              "ผมยังเเทะไก่ไม่หมดเลยอ่ะ" พี่แจบอมชูไก่ในมือให้แม่ดู แล้วกัดโชว์

              "เเล้วเเกจะให้ฉันไปเปิดรึไง เห็นมั้ยฉันเเกะปูให้น้องอยู่เนี่ย" แม่หันไปบอกพี่แจบอมเสียงดัง พี่แจบอมเลยหันมามองหน้าผม และพูดอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว


              "เอ่อ...เดี๋ยวผมไปเปิดให้ดีกว่า" ผมว่านี่คงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด เพื่อไม่ให้พี่แจบอมเขม่นผมมากไปกว่านี้ ผมลุกไปเปิดเองจะดีกว่า


              "ไม่ต้อง/ไม่ต้อง" ทั้งคู่พูดขึ้นมาพร้อมกันเสียงดังจนผมสะดุ้ง

              "เเกไปเปิด เเจบอม!" แม่หันไปสั่งพี่แจบอมเสียงดัง


              "ไม่!"

    .

     


    ออดดด ออดดดด

     

     

              ผมเลยลุกไปเปิดเองเลยครับ ผมกลัวว่าคนข้างนอกได้โดนยุงหามก่อนเข้าบ้านเเน่ๆถ้ารอพี่เเจบอมหรือเเม่ไปเปิดนะ

     


              "มาหาใครครับ" ผมเอ่ยถามพี่ชายที่ยืนอยู่หน้าปะตู เขาดูงงๆที่เห็นหน้าผม ก่อนจะปรับสีหน้าและส่งยิ้มให้แทน

              "นี่ใช่บ้านอิมเเจบอมรึเปล่าครับ" เขาถามผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จะบอกว่าพี่เขาหล่อก็ได้นะ จะบอกว่าน่ารักก็ได้ ผมว่าพี่เขาเป็นคนที่มีทั้งสองอย่างในคนๆเดียวอ่ะ เห็นแล้วอิจฉาชะมัด


              "ใช่ครับ" ผมตอบออกไปแล้วส่งยิ้มให้ ในเมื่อพี่เขารู้จักชื่อพี่แจบอม พี่เขาอาจจะเป็นญาติหรือเพื่อนของพี่แจบอมก็ได้


              "อ่า พี่นึกว่ามาผิดบ้าน" พี่เขายิ้มอีกเเล้วครับ เวลาที่พี่เขายิ่งยิ้มยิ่งน่ารักเข้าไปอีก ผมปลื้มเขาอ่ะครับ ทำไงดี

              "เชิญข้างไหนก่อนครับ" ผมหลีกทางแล้วผายมือเชิญให้พี่เขาเข้ามาในบ้านตามมารยาทที่ถูกเเม่สั่งสอนมาเป็นอย่างดี คิกๆ


              "จ้ะ" พี่ผู้ชายยิ้มหวานตอบรับผมแล้วเดินตามผมเข้ามาในบ้าน พี่เขาโคตรน่ารักเลยฮะ ถ้าผมเป็นผู้หญิง ผมคงตามกรี๊ดพี่เขาเเน่ๆ

              "เเบมเเบมใครมานะ" พี่แจบอมวางไก่ในมือลงแล้วเอ่ยถามผม เมื่อเห็นผมเดินกลับมานั่งที่เรียบร้อย

              "ฉันเอง" 


              "อ้าว"พี่เขาโผล่หน้าเข้ามาแล้วส่งยิ้มให้ทั้งแม่และพี่แจบอม พี่แจบอมดูตกใจนิดๆที่เห็นพี่เขา



    Rewrite: 9/4/2559


                    
    B E R L I N ❀
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×