คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : chapter11 ปาร์ตี้
"เเบมเเบม
ตื่นยัง" เสียงพี่ชายสุดแสนจะน่ารักเดินเข้ามาในห้องเรียกชื่อผมตอนที่ผมกำลังจะลุกขึ้นจากที่นอน
"คร้าบบบบ"
"อ่า
หายเเล้วนิ่" พี่จินยองเดินเข้ามาเอามือเเตะหน้าผากผมเบาๆเหมือนกับจะวัดอุณหภูมิ
คงจะเช็คแหละ ว่าไข้ของผมรึยัง
"ก็เเบมนอนทั้งวันเลยอ่ะ
ไม่หายได้ไง เเล้วอีกอย่างมีคนดูเเลดีขนาดนี้ เเบมไม่หายไม่ได้หรอก"
"จ๊ะ
ไปล้างหน้าเเปรงฟันเร็ว วันนี้เรามีปาร์ตี้กัน" พี่จินยองส่งยิ้มละมุนแล้วลูบหัวผมเบาๆก่อนจะประคองให้ผมนั่งเหมือนกับว่าผมยังไม่สบาย
"ห้ะ!!!
ปาร์ตี้ๆๆๆๆ ไปฉลองงงงงกันดีกว่า" ผมหายแล้วววววว เพราะฉะนั้น มีปาร์ตี้แบบนี้
ร่างกายแบมแบมคนนี้พร้อมมากเลยขอบอกกกกกก
"ใจเย็นๆๆ
คนป่วย หนูไม่สบายอยู่ลูก"
"เเบมไปอาบน้ำก่อนนะพี่จินยอง"
"ล้างหน้า
เเปรงฟันก็พอ"
"ไม่ได้ๆๆ
ปาร์ตี้ทั้งทีต้องเเต่งเต็ม"
"จริงๆเลยเด็กคนนี้"
"เเบมเเบมมาเเล้วครับทุกคนนนนนน"
ผมลงมาที่สวนหลังบ้านยองเเจ ทุกคนกำลังตักอาหารทานกันสนุกสนาน
พี่เเจ็คสันกำลังทำหน้าที่เป็นดีเจเปิดเพลง
ส่วนพี่จินยองกับพี่เเจบอมก็ยืนย่างบาร์บีคิวกันอยู่สองคน
ดูมุ้งมิ้งตามประสาคนจีบกันอยู่นั้นแหละครับ
"ยองเเจ
พ่อกับเเม่หล่ะ" ผมเดินเข้าไปหายองแจเป็นคนแรก พลางสำรวจดูรอบๆ
มองหาทุกๆคนว่ามาครบกันรึยัง
"อยู่ในบ้านอ่ะ
เขาจัดให้เรา เเต่เขาจู้จี้กันในบ้านนู้น"
"อ่อ
เเล้วยูคยอมอ่ะ"
"นั้นไง
ยกน้ำมาอยู่"
"ต้องเก็บภาพคุณชายยูคยอมยกน้ำไว้รึเปล่าเนี่ย"
พี่จินยองเงยหน้าขึ้นจากเตาย่างบาร์บีคิวแล้วเอ่ยแซวเพื่อนตัวสูงของผมที่ยกน้ำเข้ามาในบริเวณที่จัดงาน
"อ้าว
ไอ้เด็กเเสบ หายป่วยเเล้วทำซ่าส์หรอ ลงมาตากลม เดี๋ยวเป็นหนักนะ" ส่วนพี่ชายผม
พอหันไปมองยูคยอมก็หันมามองผมต่อ แล้วก็แซวอย่างที่ได้ยินนั้นแหละ
"ไม่กลัวหรอก
ยังไง เเบมก็มีพี่จินยองดูเเล"
"เฮ้ย
ไอ้เด็กนี่ จินยองงงง ถ้าเเจบอมป่วย ดูเเลเค้าบ้างนะ"
"ทำไมฉันต้องดูเเลนายไม่ทราบครับ
คุณเเจบอม"
"จินยองอ่าาาา"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
ผมกับยองเเจยืนหัวเราะพี่เเจบอมที่ทำท่างอนใส่พี่จินยอง
ที่ดูจะไม่สนใจเลยสักนิด ฮ่าๆๆ
"เเบม
เราว่า เเบมไปนั่งนู้นไป เดี๋ยวเราเอาขนมไปให้" ยูคยอมเดินมาสะกิดไหล่ผมให้หันไปมองแล้วชี้ไปยังโต๊ะยาวที่ยังไม่มีใครนั่งอยู่
แต่ผมอยากตักอาหารกับขนมเองอ่ะ นี่ผมหายป่วยแล้วนะ ผมดูแลตัวเองได้ แข็งแกร่งซะขนาดนี้
"ไม่เป็นไร
เราตักเองดีกว่า"
"งั้นเราไปนั่งกินตรงนู้นนะ"
"โอเคคค"
ผมเดินไปหยิบจานมาตักอาหาร และตรงไปยังที่โต๊ะยาวที่มีอาหารน่าตาน่าทานวางอยู่เต็มโต๊ะไปหมด
"หายป่วยเเล้วหรอ"
เสียงของพี่มาร์คคทำให้ผมละสายตาจากอาหารตรงหน้าไปแป๊บนึงก่อนจะหันไปสบตากับเขา
"ยังครับ"
นี่ไม่ได้กวนประสาทพี่เขาหรืออะไรนะ ถึงไข้จะลด ใช่ว่าจะหายเป็นปกติซะหน่อย
ผมรู้ตัวน่า แต่ที่กระปี้กระเปร่าเพราะอยากออกมาปาร์ตี้กับพวกพี่ๆเขาเท่านั้นเอง
"เเล้วออกมาทำไม"
"เเบมเเค่อยากมาสนุกกับพี่ๆไงครับ"
"เดี๋ยวเป็นหนักหรอก"
"^__^" ไม่กลัวหรอก ยังไงคนดูแลก็รายล้อม ฮ่าๆๆ
"ยิ้มอะไร"
"ก็มีมาร์คพูดเหมือนพี่เเจบอมเมื่อกี้
ยังกับเเบมฟังเทปซ้ำเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"ขำมากป่ะ"
"ก็ไม่เท่าไหร่ครับ"
ชีวิตพี่มาร์คนี่ไม่เคยมีความบันเทิงในชีวิตเลยรึไง ผมยิ้มก็ถาม หัวเราะก็ถาม
นี่เป็นโมเม้นท์ที่แปลกหรอการยิ้ม การหัวเราะเนี่ย
ป๊อก!!!!
"พี่มาร์คตีหัวเเบมทำไมอ่ะ"
"ก็กวนประสาทไง"
ตรงไหนฟ่ะ!! ก็เขาถาม ผมก็ตอบตามความรู้สึก
มาว่าผมกวนประสาทซะงั้น
"ป่าวซะหน่อย"
"นี่
อย่าอยู่นานหล่ะ กินเสร็จเเล้วก็กินยา เเล้วเข้านอนเลยรู้มั้ย"
"ครับ
คุณพี่มาร์ค"
ป๊อก!!!
"ประชดหรอ"
เอ้า คนเรา พูดดี พูดเพราะก็หาว่าประชด นี่ต้องยกคำสมัยพ่อขุนรามมาใช้เลนมั้ยครับพี่ครับ
"ป่าวครับ"
20.00 น.
"พี่เเจ็คสัน
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ" ผมนั่งหัวเราะท่าเต้นพี่เเจ็คสัน
ที่ยืนเต้นไปกับเพลงที่พี่เขาเป็นคนเปิดเอง ฮ่าๆๆๆ ท่าเต้นพี่เเจ็คสันตลกชะมัด
ผมหัวเราะจนปวดท้องไปหมด
"นี่
มันสองทุ่มเเล้วนะ ยังไม่เข้านอนอีกหรอ" นั้นไง เสียงของคุณพี่มาร์คมาแล้วครับ
และมาแต่เตียงกับตัวไม่พอนะครับ ช้อนก็มา
ป๊อก!!!!
ใครก็ได้เอาช้อนออกจากมือพี่มาร์คที
เอาไปซ่อนเลยก็ได้ เก็บแม่งให้หมดไม่ต้องมีให้เขาใช้
วันนี้ผมโดนตีมาสามครั้งเเล้วนะเว้ยบยยย
"ก็งานยังไม่จบ
จะเลิกได้ไงอ่ะพี่มาร์ค ผมไม่ใช่พี่นะครับ"
"ทำไม"
"ก็พี่อ่ะ
ลงมาตักของกินตอนที่ยืนคุยกับผม เเล้วก็หายไป เเล้วนี่ก็กลับมาอีก
พี่ไม่ไปสนุกกับพวกพี่เเจ็คสันหรอ"
"ไม่อ่ะ
มีอะไรที่น่าสนุกกว่านั้นเยอะ"
"อะไรหรอครับ???"
"อยากรู้อ่ะดิ่"
ก็พูดขนาดนี้ใครไม่อยากรู้ก็บ้าเเล้วป่ะ
"คิดอะไรในใจ
นินทาอีกเเล้วหล่ะสิ"
"พี่มาร์คทำไมชอบคิดเองเออเองอยู่คนเดียว
ผมไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย"
“ไม่ต้องมาเถียง หน้านายมันฟ้องให้เห็นอยู่ว่านายกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ"
จ๊ะ พ่อคนเก่ง เดาออกหมดทุกทางเลยเนอะ เฮอะ!!
"สรุปผมรู้ได้ยัง"
"ตามมานี่ดิ่"
ผมเดินตามพี่มาร์คอย่างว่าง่าย พี่เขาพาไปไหน เเบมเเบมก็ไปหมดเเหละครับตอนนี้ จะว่าว่าใจง่ายก็ได้
แฮ่ๆ
"พี่มาร์คทำไมไกลจังอ่ะ"
"อย่าบ่นนักได้มั้ย"
"เงียบก็ได้"
ผมเดินตามพี่มาร์คไปเรื่อยๆๆๆ เเล้วพี่เขาก็พาผมมาหยุดอยู่ต้นไม้ต้นใหญ่
พี่มาร์คนั่งลงไปกับพื้น เเล้วก็ดึงมือให้นั่งลงตาม
"ดูนั้นดิ่"
พี่มาร์คชี้อะไรบางอย่างให้ผมดู อะไรบางอย่างที่อยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน
'ดวงดาว'
ดาวหลาย 10 ดวงที่ส่องเเสงระยิบระยับ เต็มไปหมดเลย
ท้องฟ้าตอนนี้ที่มืดสนิทกับสายลมเย็นๆที่พัดมาเอื่อยๆที่ผมสัมผัสได้
ผมชอบบรรยากาศเเบบนี้จัง นั่งมองดวงดาวที่มีอยู่เต็มท้องฟ้า
สายตาจับจ้องอยู่กับดวงดาว 1 ดวง
ที่ผมเห็นว่ามันมีเเสงสว่างที่สุด
"หนาวรึเปล่า"
เสียงพี่มาร์คดังขึ้นมาเบาๆ เหมือนไม่ได้ต้องการที่จะทำลายสมาธิผม
"นิดหน่อยครับ"
"อ่ะ"
พี่เขายื่นเสื้อกันหนาวที่ตัวเองใส่มาข้างๆตัว เขายื่นมันมาทางผม แล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ
"ให้ผมหรอ"
"รับไปสิ"
"ขอบคุณครับ"
ผมรับเสื้อกันหนาวของพี่มาร์คมาใส่ มันทำให้ร่างกายผมตอนนี้อุ่นขึ้นมา
เเต่ผมก็ชอบสายลมเย็นๆเเบบเมื่อกี้นะ
"พี่มาร์คไม่หนาวรึไง"
"ไม่อ่ะ
ชินเเล้ว" ดูๆแล้วพี่เขาคงไม่หนาวจริงๆนั้นแหละ
เขาดูชิลๆกับอากาศเย็นๆที่ผมได้สัมผัสเมื่อกี้
"พี่มาร์คชอบดูดาวหรอ"
"งั้นมั้ง
แต่ถ้าเอาความจริงน่ะนะ ฉันก็เเค่เป็นคนที่ไม่ชอบอยู่กับคนเยอะๆเท่าไหร่"
"ทำไมหล่ะครับ"
"ไม่รู้สิ
นายอยากรู้ นายก็ลองนั่งเงียบๆคนเดียวดูสิ ลองคิดอะไรคนเดียว"
"ผมทำไม่ได้หรอก"
"นายยังไม่เคยลองเลยเเล้วจะรู้ได้ไง"
Rewrite 11 04 2559
ความคิดเห็น