ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : KiHae ForEver 10 คำขอโทษของคนที่ช้าเกินไป
หลายวันผ่านมา คยูฮยอนมักจะเห็นว่าอดีตคนรักเดินยิ้มหวานกับเพื่อนใหม่ที่ซีวอนมันบอกว่า ตามมาเรียนต่อกับซองมินด้วย
ยิ่งทำให้เขารู้สึกว่ากำลังจะเสีย ซองมินไปจริงๆ (ก็ตอนนี้แกเสียเขาไปแล้วย่ะ...)
ร่างสูงอยากจะไปแยกให้ทั้งสองที่เดินกระหนุงกระหนิงให้ออกจากกัน เจ็บที่เห็นคนสองคนเดินมีความสุขแบบนี้ นี่เขาพลาดสิ่งดีๆ ในชีวิตไปแล้วหรือเนี่ย
"มาทำอะไรตรงนี้ล่ะพี่..."
"คิบอม แกมาทำอะไรตรงนี้"
"ผมก็แค่เห็นใครมองอดีตคนรักแล้วทำหน้าอยากจะลาโลก เลยเดินเข้ามาดู" คิบอมที่เดินถือน้ำอัดลมกระป๋องอยู่ในมือ พูดเมื่อเขาที่เดินมาเห็นว่าคยูฮยอนกำลังเอาหน้าแนบกับเสาโรงอาหารอยู่
"ใครว่ะ ฉันเปล่านะเว้ย"
"ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่มีอะไร อย่าเก็บเอาไว้คนเดียวเลยพี่ ถ้ามองแล้วไม่สบายใจก็อย่าไปมองมันจะดีกว่า" คิบอมพูดก่อนที่จะเดินตามซองมินไปเรียน โดยทิ้งเพื่อนพี่ชายของตัวเองให้คิดกับสิ่งที่รุ่นน้องอย่างเขาเดื่อน ประโยคหลังก่อนจากไป
"แล้วถ้าทำใจไม่ได้ล่ะก็... แย่งคืนมาซิครับ" ^0^
"หรือว่านายจะต้องเป็นของฉัน ซองมิน!!!"
หลังจากวันนั้น ซองมินที่ยิ่งคุยและไปไหนมาไหนโดยไม่มีเพื่อนคนอื่นตามไป นอกเสียจากฮันกยองหนุ่มนักเรียนใหม่ ที่ติดกับซองมินแทบจะทุกนาที
ยิ่งทำให้ความรู้สึกของร่างสูงเดือด
"จะไม่ยอมห่างกันสักนาทีเลยเหรอไงว่ะ" ร่างสูงที่เริ่มจะอารมณ์เสียที่ตัวเองไม่มีเวลาได้คุยกับอดีตคนรักเลยสักครั้ง
ไม่ทันที่หัวจะคิดอะไร ดงเฮก็วิ่งกระหืดกระหอบมาเรียกหนุ่มเมื่องจีนให้เดินไปพร้อมกัน จนเหลือซองมินให้อยู่คนเดียวเป็นครั้งแรก ทำให้คยูฮยอนดีใตสุดๆ
"ได้เวลาฉันแล้วไอ้นักเรียนใหม่ ดูสิกิ๊กใหม่อย่างแก จะสู้ผัวเก่าอย่างฉันได้ไหม??"
คยูฮยอนที่เดินไปคว้าแขนของร่างบางที่ตกใจเมื่อมีมือที่คุ้นเคยมาลากไปอย่างไม่ทันตั้งตัว.....
..
.
..
.
"นี่ปล่อยฉันนะ นายมันบ้าไปแล้ว" >//< เสียงร้องแสบแก้วหูดังออกมาจนคนที่อุ้มร่างเล็กมาไว้ที่รถโดยที่คนอื่นๆ ได้แต่มองไม่กล้ายุ่ง...
"เงียบเถอะน่า ยังไงมินนี่ก็หนีพี่ไม่พ้นหรอกน่า"
"นายต่างหากที่ต้องปล่อยฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะ"
มือหนาที่อุ้มร่างเล็ก กลับเผลอบีบต้นหาอวบอย่าไม่รู้ตัว ก่อนที่จะเหวี่ยงร่างเล็กพร้อมกับให้คนขับรถ ขับออกไป
ร่างเล็กที่ยังดิ้นไปมา ร้องโวยวาย แต่ร่างสูงก็ยังคงนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้ยิน
ซองมินเอื้อมหน้าไปพูดกับคนขับรถว่าจอดลงเดี๋ยวนี้....
"ต้องขอโทษด้วยครับคุณหนู ผมคงทำตามไม่ได้"
"หึ!!..." เสียงที่บอกว่าขัดใจสุด พ่นออกมา ไม่ใช่ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาร่างสูงที่เคยได้ชื่อว่าเป็นอดีตคนรัก เวลาเอาแต่ใจน่ะร้ายแค่ไหน แต่ก็ต้องดิ้นและพยายามหนี
เพื่อที่จะให้เขารู้ว่า ลีซองมิน คนเดิมไม่มีอีกแล้ว..........
"รู้ว่าหนีไปก็ไม่รอด" เสียงพูดที่ซองมินไม่ชอบเลย มันเหมือนว่าเป็นเสียงเย้ยจนทำให้ซองมินรู้สึกรังเกียจ คนที่นั่งข้างกายอยู่ตอนนี้
"ถึงรู้แก่ใจว่าไม่รอด.. แต่ฉันก็จะพยายาม"
"มินนี่ รู้อยู่แล้วว่าฉันเป็นแบบนี้ นายจะพยายามหนึฉันไปทำไม" เสียงที่ดูอ่อนโยนลงมาอีกนิด ทำเอาร่างบางหันมาจ้องตาคมอีกครั้งก่อนที่จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นจนคนที่ฟังรู้สึกได้
"นายลองบอกเหตุผล ให้ฉันฟังสักข้อสิ ว่ามีเหตุผลอะไร ที่ฉันต้องยอมไปกับนาย"
"ก็...นายเป็นแฟนฉัน แล้วก็รักฉันไง เหตุผลแค่นี้พอไหม มินนี่" ^0^ คยูฮยอนที่ยังคงคิดว่าซองมินแค่งอนเขาเฉยๆ พูดออกมาแล้วก็โอบเอวร่างเล็ก รั้งมาหาตัวเอง แต่ก็โนตัวของร่างเล็กเองที่ขืนเอาไว้
"รัก?? รักงั้นเหรอคยูฮยอน รู้เอาไว้ซะ!! คนรักกันเขาไม่ทิ้งกันง่ายๆหรอก" ซองมินที่พูดจบแล้วหันหน้าหนี แล้วขยับตัวออกห่างคนที่นิ่งอึ้งอยู่กับที่ มือที่เคยแตะที่เอวก็ดึงกลับมาไว้ที่เดิม
ใช่ วันนั้นเขาคงทำซองมินเจ็บเกินไป เขาไม่แม้แต่จะรั้งร่างเล็กที่ร้องไห้นั้นเอาไว้ เขาเป็นคนรักแบบไหนกันแน่
ถ้าถามว่ารักซองมินไหม??
ไม่ต้องคิด เพราะคำตอบมันชัดอยู่แล้ว และนานแล้ว
แต่ทำไมวันนั้นเขาถึงปล่อยหัวใจตัวเองไป....มันเพราะอะไร???
"ฉันขอโทษ!!!"
"คยูฮยอน วันนี้คำขอโทษของนาย มันช้าเกินไปแล้วล่ะ" ซองมินที่พูดพร้อมกับสายตาที่อ่อนโยนจนทำให้ร่างสูงรู้ว่านี่คือสิ่งที่ร่างบางไม่ได้เสแสรง
มันช้าเกินไป!!! ช้าเกินไป!!
"ฉันขอโทษ...ซองมินถ้าฉันจะขอโอกาส"
"คำว่าช้า นายไม่รู้ความหมายหรือไง รุ่นพี่คยูฮยอน" คำสรรพนามแทนตัวที่เคยเรียกกัน มันไม่มีอีกแล้ว
"มินนี่~~"
"ผมลีซองมินฮ่ะ รุ่นพี่ ไม่ใช่มินนี่" ซองมินที่เอาแต่มองตรงไปด้านหน้า เอาไงเอากัน ต้องเจออะไรก็ต้องเจอ
"มินนี่ ถ้าวันนี้มันช้าไป ฉันขอกอดนายเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม??"
"ทำไมรุ่นพี่มาขอกันแบบนี้ล่ะฮ่ะ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วตอนนี้ผมก็มีคนคบอยู่แล้วด้วย " ซองมินที่เล่นเนียนจนคยูฮยอนนึกโมโห สักครั้งนายจะให้ฉันไม่ได้เลยเหรอ??
"ลีซองมิน..."
"ฮ่ะ รุ่นพี่" สายตาที่แอ๊บมาเพื่องานนี้ทำเอาคยูฮยอนพูดอะไรไม่ออก จนรถมาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของร่างสูง
"ถึงแล้วครับคุณหนู" เสียงคนขับรถพูดเมื่อรถมาจอดที่หน้าบ้านแล้ว
ร่างสูงคว้ามือของร่างเล็กตรงไปบนห้อง พร้อมกับเสียงอาลวาดดังลั่นตึก แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วย อดีตว่าที่คุณนายโจว์เลยสักคน......
"ปล่อยนะ!!! ไอ้บ้า ปล่อย~ นายไม่ได้เป็นอะไรกับฉันแล้วนะ ปล่อยสิ"
"............"
"ปล่อย ไอ้คนเลว" ร่างบางที่ถูกลากถูมาที่ห้องนอนชั้นบน ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงพร้อมกับคำพูดคำสุดท้าย...
"ไอ้เลวงั้นเหรอ ดีงั้นฉันจะเลวให้นายถึงใจเลย ลีซองมิน!!"
มือหนาที่เหวี่ยงร่างเล็กลงบนเตียงแล้วจัดการคร่อมทับร่างเล็กลง ก่อนที่หน้าของร่างสูงจะแตะเข้ากับซอกคออย่างตั้งใจก็โดนมือบางตบเข้าที่แก้มด้านซ้าย จนหน้าชา
"ชอบแรงๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องยั้งมือ" คยูฮยอนเลียริมฝีปากแล้วกดปากหนากระหน่ำจูบลงที่ปากบางที่เม้นเข้าหากันไม่ยอมให้ตัวเองโดนรุกรานไปมากกว่านี้....
มือหนาที่ลูบไล้ไปตามหน้าท้องแบนราบที่ขดเกร็งของคนที่โดนรุกราน อย่างต่อเนื่อง ปากบางที่ขบเม้มลงมาที่ซอกคอหวาน อย่างคุ้นเคย มือที่เลื่อนไปแตะที่ตุ่มหวานสีชมพูใต้เสื้อผ้าทำเอาร่างเล็กที่เม้มปากเผลอส่งเสียงร้องครางออกมาเบาๆ
"อื้ม อ๊า~ อย่า!!"
หน้าของร่างเล็กที่ส่ายไปมาเมื่อร่างสูงยิ่งเร่งมือทำให้มันลุกชันมากขึ้นไปอีก จนหน้าที่ส่ายไปยิ่งแดงขึ้นไปเรื่อย จนร่างสูงที่เผลอเงยหน้ามามองยิ้มกระตุกที่มุมปาก
แล้วทีนี้ นายยังกล้าปฏิเสธฉันไหม ซองมิน
ฉับๆ ฉับ
-----------------------------------------
ไรเตอร์ ::
ยิ่งทำให้เขารู้สึกว่ากำลังจะเสีย ซองมินไปจริงๆ (ก็ตอนนี้แกเสียเขาไปแล้วย่ะ...)
ร่างสูงอยากจะไปแยกให้ทั้งสองที่เดินกระหนุงกระหนิงให้ออกจากกัน เจ็บที่เห็นคนสองคนเดินมีความสุขแบบนี้ นี่เขาพลาดสิ่งดีๆ ในชีวิตไปแล้วหรือเนี่ย
"มาทำอะไรตรงนี้ล่ะพี่..."
"คิบอม แกมาทำอะไรตรงนี้"
"ผมก็แค่เห็นใครมองอดีตคนรักแล้วทำหน้าอยากจะลาโลก เลยเดินเข้ามาดู" คิบอมที่เดินถือน้ำอัดลมกระป๋องอยู่ในมือ พูดเมื่อเขาที่เดินมาเห็นว่าคยูฮยอนกำลังเอาหน้าแนบกับเสาโรงอาหารอยู่
"ใครว่ะ ฉันเปล่านะเว้ย"
"ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่มีอะไร อย่าเก็บเอาไว้คนเดียวเลยพี่ ถ้ามองแล้วไม่สบายใจก็อย่าไปมองมันจะดีกว่า" คิบอมพูดก่อนที่จะเดินตามซองมินไปเรียน โดยทิ้งเพื่อนพี่ชายของตัวเองให้คิดกับสิ่งที่รุ่นน้องอย่างเขาเดื่อน ประโยคหลังก่อนจากไป
"แล้วถ้าทำใจไม่ได้ล่ะก็... แย่งคืนมาซิครับ" ^0^
"หรือว่านายจะต้องเป็นของฉัน ซองมิน!!!"
หลังจากวันนั้น ซองมินที่ยิ่งคุยและไปไหนมาไหนโดยไม่มีเพื่อนคนอื่นตามไป นอกเสียจากฮันกยองหนุ่มนักเรียนใหม่ ที่ติดกับซองมินแทบจะทุกนาที
ยิ่งทำให้ความรู้สึกของร่างสูงเดือด
"จะไม่ยอมห่างกันสักนาทีเลยเหรอไงว่ะ" ร่างสูงที่เริ่มจะอารมณ์เสียที่ตัวเองไม่มีเวลาได้คุยกับอดีตคนรักเลยสักครั้ง
ไม่ทันที่หัวจะคิดอะไร ดงเฮก็วิ่งกระหืดกระหอบมาเรียกหนุ่มเมื่องจีนให้เดินไปพร้อมกัน จนเหลือซองมินให้อยู่คนเดียวเป็นครั้งแรก ทำให้คยูฮยอนดีใตสุดๆ
"ได้เวลาฉันแล้วไอ้นักเรียนใหม่ ดูสิกิ๊กใหม่อย่างแก จะสู้ผัวเก่าอย่างฉันได้ไหม??"
คยูฮยอนที่เดินไปคว้าแขนของร่างบางที่ตกใจเมื่อมีมือที่คุ้นเคยมาลากไปอย่างไม่ทันตั้งตัว.....
..
.
..
.
"นี่ปล่อยฉันนะ นายมันบ้าไปแล้ว" >//< เสียงร้องแสบแก้วหูดังออกมาจนคนที่อุ้มร่างเล็กมาไว้ที่รถโดยที่คนอื่นๆ ได้แต่มองไม่กล้ายุ่ง...
"เงียบเถอะน่า ยังไงมินนี่ก็หนีพี่ไม่พ้นหรอกน่า"
"นายต่างหากที่ต้องปล่อยฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะ"
มือหนาที่อุ้มร่างเล็ก กลับเผลอบีบต้นหาอวบอย่าไม่รู้ตัว ก่อนที่จะเหวี่ยงร่างเล็กพร้อมกับให้คนขับรถ ขับออกไป
ร่างเล็กที่ยังดิ้นไปมา ร้องโวยวาย แต่ร่างสูงก็ยังคงนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้ยิน
ซองมินเอื้อมหน้าไปพูดกับคนขับรถว่าจอดลงเดี๋ยวนี้....
"ต้องขอโทษด้วยครับคุณหนู ผมคงทำตามไม่ได้"
"หึ!!..." เสียงที่บอกว่าขัดใจสุด พ่นออกมา ไม่ใช่ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาร่างสูงที่เคยได้ชื่อว่าเป็นอดีตคนรัก เวลาเอาแต่ใจน่ะร้ายแค่ไหน แต่ก็ต้องดิ้นและพยายามหนี
เพื่อที่จะให้เขารู้ว่า ลีซองมิน คนเดิมไม่มีอีกแล้ว..........
"รู้ว่าหนีไปก็ไม่รอด" เสียงพูดที่ซองมินไม่ชอบเลย มันเหมือนว่าเป็นเสียงเย้ยจนทำให้ซองมินรู้สึกรังเกียจ คนที่นั่งข้างกายอยู่ตอนนี้
"ถึงรู้แก่ใจว่าไม่รอด.. แต่ฉันก็จะพยายาม"
"มินนี่ รู้อยู่แล้วว่าฉันเป็นแบบนี้ นายจะพยายามหนึฉันไปทำไม" เสียงที่ดูอ่อนโยนลงมาอีกนิด ทำเอาร่างบางหันมาจ้องตาคมอีกครั้งก่อนที่จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นจนคนที่ฟังรู้สึกได้
"นายลองบอกเหตุผล ให้ฉันฟังสักข้อสิ ว่ามีเหตุผลอะไร ที่ฉันต้องยอมไปกับนาย"
"ก็...นายเป็นแฟนฉัน แล้วก็รักฉันไง เหตุผลแค่นี้พอไหม มินนี่" ^0^ คยูฮยอนที่ยังคงคิดว่าซองมินแค่งอนเขาเฉยๆ พูดออกมาแล้วก็โอบเอวร่างเล็ก รั้งมาหาตัวเอง แต่ก็โนตัวของร่างเล็กเองที่ขืนเอาไว้
"รัก?? รักงั้นเหรอคยูฮยอน รู้เอาไว้ซะ!! คนรักกันเขาไม่ทิ้งกันง่ายๆหรอก" ซองมินที่พูดจบแล้วหันหน้าหนี แล้วขยับตัวออกห่างคนที่นิ่งอึ้งอยู่กับที่ มือที่เคยแตะที่เอวก็ดึงกลับมาไว้ที่เดิม
ใช่ วันนั้นเขาคงทำซองมินเจ็บเกินไป เขาไม่แม้แต่จะรั้งร่างเล็กที่ร้องไห้นั้นเอาไว้ เขาเป็นคนรักแบบไหนกันแน่
ถ้าถามว่ารักซองมินไหม??
ไม่ต้องคิด เพราะคำตอบมันชัดอยู่แล้ว และนานแล้ว
แต่ทำไมวันนั้นเขาถึงปล่อยหัวใจตัวเองไป....มันเพราะอะไร???
"ฉันขอโทษ!!!"
"คยูฮยอน วันนี้คำขอโทษของนาย มันช้าเกินไปแล้วล่ะ" ซองมินที่พูดพร้อมกับสายตาที่อ่อนโยนจนทำให้ร่างสูงรู้ว่านี่คือสิ่งที่ร่างบางไม่ได้เสแสรง
มันช้าเกินไป!!! ช้าเกินไป!!
"ฉันขอโทษ...ซองมินถ้าฉันจะขอโอกาส"
"คำว่าช้า นายไม่รู้ความหมายหรือไง รุ่นพี่คยูฮยอน" คำสรรพนามแทนตัวที่เคยเรียกกัน มันไม่มีอีกแล้ว
"มินนี่~~"
"ผมลีซองมินฮ่ะ รุ่นพี่ ไม่ใช่มินนี่" ซองมินที่เอาแต่มองตรงไปด้านหน้า เอาไงเอากัน ต้องเจออะไรก็ต้องเจอ
"มินนี่ ถ้าวันนี้มันช้าไป ฉันขอกอดนายเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม??"
"ทำไมรุ่นพี่มาขอกันแบบนี้ล่ะฮ่ะ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วตอนนี้ผมก็มีคนคบอยู่แล้วด้วย " ซองมินที่เล่นเนียนจนคยูฮยอนนึกโมโห สักครั้งนายจะให้ฉันไม่ได้เลยเหรอ??
"ลีซองมิน..."
"ฮ่ะ รุ่นพี่" สายตาที่แอ๊บมาเพื่องานนี้ทำเอาคยูฮยอนพูดอะไรไม่ออก จนรถมาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของร่างสูง
"ถึงแล้วครับคุณหนู" เสียงคนขับรถพูดเมื่อรถมาจอดที่หน้าบ้านแล้ว
ร่างสูงคว้ามือของร่างเล็กตรงไปบนห้อง พร้อมกับเสียงอาลวาดดังลั่นตึก แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วย อดีตว่าที่คุณนายโจว์เลยสักคน......
"ปล่อยนะ!!! ไอ้บ้า ปล่อย~ นายไม่ได้เป็นอะไรกับฉันแล้วนะ ปล่อยสิ"
"............"
"ปล่อย ไอ้คนเลว" ร่างบางที่ถูกลากถูมาที่ห้องนอนชั้นบน ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงพร้อมกับคำพูดคำสุดท้าย...
"ไอ้เลวงั้นเหรอ ดีงั้นฉันจะเลวให้นายถึงใจเลย ลีซองมิน!!"
มือหนาที่เหวี่ยงร่างเล็กลงบนเตียงแล้วจัดการคร่อมทับร่างเล็กลง ก่อนที่หน้าของร่างสูงจะแตะเข้ากับซอกคออย่างตั้งใจก็โดนมือบางตบเข้าที่แก้มด้านซ้าย จนหน้าชา
"ชอบแรงๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องยั้งมือ" คยูฮยอนเลียริมฝีปากแล้วกดปากหนากระหน่ำจูบลงที่ปากบางที่เม้นเข้าหากันไม่ยอมให้ตัวเองโดนรุกรานไปมากกว่านี้....
มือหนาที่ลูบไล้ไปตามหน้าท้องแบนราบที่ขดเกร็งของคนที่โดนรุกราน อย่างต่อเนื่อง ปากบางที่ขบเม้มลงมาที่ซอกคอหวาน อย่างคุ้นเคย มือที่เลื่อนไปแตะที่ตุ่มหวานสีชมพูใต้เสื้อผ้าทำเอาร่างเล็กที่เม้มปากเผลอส่งเสียงร้องครางออกมาเบาๆ
"อื้ม อ๊า~ อย่า!!"
หน้าของร่างเล็กที่ส่ายไปมาเมื่อร่างสูงยิ่งเร่งมือทำให้มันลุกชันมากขึ้นไปอีก จนหน้าที่ส่ายไปยิ่งแดงขึ้นไปเรื่อย จนร่างสูงที่เผลอเงยหน้ามามองยิ้มกระตุกที่มุมปาก
แล้วทีนี้ นายยังกล้าปฏิเสธฉันไหม ซองมิน
ฉับๆ ฉับ
-----------------------------------------
ไรเตอร์ ::
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น