ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : KiHae ForEver 14
เมื่อร่างบางเดินออกมาได้สักพักร่างบางก็เริ่มรู้ตัวว่าตัวเองไม่รู้จักบ้านของคยูฮยอน ร่างบางนึกขึ้นได้ว่าลืมครบางคนเอาไว้ ใครบางคนที่เขาไม่อยากคุยด้วยเท่าไหร่ ร่างบางตัดินใจจะกลับไปลากคิบอมให้พาไปที่บ้านของไอ้คนที่จับเพื่อนเขาไป
"อ๊ะ...มาพอดี"
"ดงเฮ กำลังจะไปบ้านคยูฮยอนเหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ ก็นายเป็นคนพูดอีกว่าซองมินโดนคยูฮยอนจับตัวไป นายพาฉันไปบ้านคยูฮยอนเดี๋ยวนี้นะ" ร่างบางหันมาพูดอย่างโมโห ทั้งโมโหคยูฮยอนและพาโมโหคิบอมด้วย รู้ว่าหงุดหงิดสุดๆ
"ได้สิ ไปกับเราเดี๋ยวเราพาไป ไปสิ"
"ก็ไปสิ" ร่างบางที่ตวาดกลับทำเอาคิบอมที่นึกอะไรขึ้นมายิ้มกับตัวเองแล้วเดินไปดงเฮออกไปที่รถของตัวเองแล้วจัดการพาร่างบางออกจากโรงเรียนไปทันที
เมื่อมาถึงซอยเล็กๆ ดงเฮรู้สึกแปลกใจที่คิบอมพาเขามาง่ายๆ เลยไม่ทันระวัง แต่เมื่อป้อมยามของหมู่บ้านสุดหรูแห่งหนึ่ง
"หวัดดีครับคุณคิม"
"คับ..." คิบอมเปิดกระจกทักทายและที่นี่มีความรักษาปลอดภัยระดับเยี่ยม ทุกคันที่แล่นผ่านจึงต้องลดกระจกให้กล้องวงจรปิดเก็บภาพเอาไว้
"ทำไมยามที่นี่รู้จักนายด้วยล่ะ" คิบอมไม่ตอบแต่ขับไปที่บ้านท้ายหมู่ 12 ซึ่งเป้นหลังสุดท้ายของซอย 12 เมื่อมาถึงตัวบ้าน ดงเฮหยุดยืนบ้านหลังเล็กที่อยู่ข้างหลังใหญ่
"นี่เหรอบ้านโจว์"
"...." และเป็นอีกครั้งที่คิบอมเงียบ
"ไหนรถของคยูฮยอนล่ะ แล้วไหนจะของชีวอนอีก คิบอมตอบหน่อยสิ"
"........."
"ไม่บอกใช่ไหม ได้ฉันหาเองก็ได้" ร่างบางพูดอย่างหัวเียแล้ววิ่งเข้าไปในบ้านหลังเล็ก ก่อนที่เ้จ้าของบ้านตัวจริงจะหันไปสั่งยามบ้านของตัวเอง
"ถ้าเธอคนนั้นวิ่งออกมา ห้ามนายเปิดประตูให้นะ เข้าใจไหม??"
"ครับคุณหนู"
คิมบอมเดินยิ้มเข้าไปในบ้าน บ้านหลังนี้เป็นของที่พ่อกับแม่ซื้อเอาไว้ให้เขาใช้ส่วนตัว บ้านที่แท้จริงของเขาก็คือบ้านหลังด้านข้างที่ใหญ่ หลังนี้จึงสร้างบ้านหลังเล็กและเปิดพื้นที่เอาไว้กว้างขวางเอาไว้เป็นสนามบาส
"ไม่แปลกใจบ้างเลย.......บ้านของพี่คยูฮยอนจะเล็กแบบนี้ได้ไงแม่คุณ...หึหึ" รอยยิ้มร้ายที่ดังออกมาจากเจ้าของบ้านตัวจริงที่ปล่อยให้ร่างบางวิ่งวุ่นไปทั่วบ้าน เมื ่อคิบอมเดินเข้าตามมาก็เห็นร่างเล็กหอบอยู่ที่หน้าตู้เย็น
"ตกลงที่นี่มันที่ไหน"
"บ้านฉันเอง"
"คิบอม" >///<'
"ทำไม..."
"แกบ้าหรือเปล่าฉันห่งเพื่อนฉันอยู่ นายยังจะมาอะไรอีกเนี่ย" ดงเฮที่พูดไปเกือบจะร้องไห้
"เมื่อกี้พี่ชีวอนโทรมาบอกว่า ฮยอกแจเจอซองมินแล้ว"
"ค่อยยังชั่ว " ร่างบางเดินออกมาจากครัว แล้วเตรียมตัวจะเดินออกนอกบ้าน.......แต่
"จะไปไหน"
"ก็ไปหาซองมินไง คิบอมถามแปลกๆ"
"ยัง ยัง เรายังมีเรื่องต้องคุยกัน" คิบอมจับแขนของร่างบางให้นั่งลงกับโซฟา
"มีเรื่องอะไรที่เราต้องคุยกันอีก"
"ฉันอยากจะถามนาย ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงจะถาม แต่เป็นสิ่งเดียวสำหรับฉันตอนนี้ที่ฉันอยากรู้มากที่สุด"
"........................" ร่างบางรู้สึกคอแห้งขึ้นมาอีกครั้ง จึงจะลุกขึ้นไปดื่มน้ำแต่โดนแรงของอีกคนรั้งเอาไว้แล้วเดินเข้ามาใกล้แทบจะชิดกัน
"ฮยอกแจบอกฉัน ว่าฉันทำร้ายนาย... เพราะว่า นายรักฉัน"
"คิบอม..........."
"ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดอะไรให้มีดีขึ้น แต่หลังจากที่นายหายไป ฉันแทบจะนอนไม่หลับ ไม่ใช่ว่าห่วงหรือว่าความคิดแบบที่ฉันเองยังไม่เข้าใจ แต่พอนายกลับมาวันที่ฮยอกแจบอกฉัน ว่านายจะกลับมา ฉัน..........."
"..............."
"ฉันดีใจนะ"
"...................."
"ดงเฮ ฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นนายรักฉันหรือเปล่า คิดกับฉันแค่ไหน ฉันไม่อยากรู้"
"............."
"แต่ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้........ นายมีใครในใจหรือยัง"
"มีแล้ว........." ร่างบางตอบอย่างไม่คิดทำเอาคิบอมใจแห้ง แต่ก็ฝืนพูดต่อ
"ถึงแม้ว่านาย จะมีคนในใจแล้ว....... แต่ถ้าวันนี้ฉันไม่พูด ฉันก็คงจะดูเป็นคนไม่เอาไหนแน่...........ดงเฮ..."
"อะไร........"
"ต่อไปนี้ ฉันอยากบอกใครต่อใครว่า.......ฉันรักแกว่ะ"
"คิบอม"
"อย่าเพิ่งตอบ" ระหว่างที่ดงเฮกำลังจะตอบคิบอม คิบอมเองต่างหากที่เป็นคนห้ามเอาไว้
"ทำไมอ่ะ"
"ฉันยังไม่พร้อม ขอไปกินน้ำก่อน" ร่างสูงเดินหนีไปทำเอาร่างบางเผลอยิ้มออกมา
"คิบอม"
"อย่าเพิ่ง...."
"คิบอม ฉัน......"
"ดงเฮอย่าเพิ่ง หลังจากได้ยินคำตอบของนายฉันอาจไม่ได้กินน้ำเปล่าแล้วก็ได้...เอาเป็นว่าฉันขอดื่มน้ำก่อนนะ" เมื่อร่างสูงถึงตู้เย็นก็เปิดฝาขวดน้ำแล้วกรอกใส่ปากโดยที่ไม่ผ่านแก้วเหมือนเช่นเคย
"ฉันรักคิบอมล่ะ รักมานานแล้วด้วย"
"ดงเฮอ่า....... บอกว่าอย่าเพิ่งพูดไง ไม่ได้ฟิวเลยอ่ะ" คิบอมที่เสื้อเปื้อนน้ำแล้วเดินมาหาร่างบางที่ยิ้มตายี
"ก็ทำไมล่ะ... ฉันรักคิบอมมานานแล้วนิ จะกั๊กเอาไว้ทำไม"
"เขินอ่ะ... เป็นอันว่าคนในใจเนี่ย... " ร่างสูงเอานิ้วจิ้มที่อกของร่างบางฝั่งเดียวกับหัวใจของร่างบาง แล้วยิ้ม " เป็นฉันใช่ไหม"
"อื้ม นั่นแหละ......."ดงเฮเป็นฝ่่ายที่โถมตัวไปกอดร่างสูงเอาแต่โดนร่างสูงร้องห้าม
"ไม่เอาน่ามันเปียก"
"ช่างสิ ก็ฉันไม่อยากให้คิบอมเห็นน้ำตานี่"
"ร้องไห้เหรอ"
"อื้ม เพราะนายล่ะคนบ้า......... นายทำให้ฉันร้องไห้ไม่รู้เท่าไหร่แล้ว แล้วยังจะมาห้ามอีก"
"เอาสิ ร้องไปเลย แต่หลังจากนี้ ฉันจะทำให้นายร้องหนักกว่าอีก........55" ทั้งสองกอดกันแล้วลืมเรื่องของคนอื่นรอบตัวไปหมด.........
.
.
12345678890.2
"อ๊ะ...มาพอดี"
"ดงเฮ กำลังจะไปบ้านคยูฮยอนเหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ ก็นายเป็นคนพูดอีกว่าซองมินโดนคยูฮยอนจับตัวไป นายพาฉันไปบ้านคยูฮยอนเดี๋ยวนี้นะ" ร่างบางหันมาพูดอย่างโมโห ทั้งโมโหคยูฮยอนและพาโมโหคิบอมด้วย รู้ว่าหงุดหงิดสุดๆ
"ได้สิ ไปกับเราเดี๋ยวเราพาไป ไปสิ"
"ก็ไปสิ" ร่างบางที่ตวาดกลับทำเอาคิบอมที่นึกอะไรขึ้นมายิ้มกับตัวเองแล้วเดินไปดงเฮออกไปที่รถของตัวเองแล้วจัดการพาร่างบางออกจากโรงเรียนไปทันที
เมื่อมาถึงซอยเล็กๆ ดงเฮรู้สึกแปลกใจที่คิบอมพาเขามาง่ายๆ เลยไม่ทันระวัง แต่เมื่อป้อมยามของหมู่บ้านสุดหรูแห่งหนึ่ง
"หวัดดีครับคุณคิม"
"คับ..." คิบอมเปิดกระจกทักทายและที่นี่มีความรักษาปลอดภัยระดับเยี่ยม ทุกคันที่แล่นผ่านจึงต้องลดกระจกให้กล้องวงจรปิดเก็บภาพเอาไว้
"ทำไมยามที่นี่รู้จักนายด้วยล่ะ" คิบอมไม่ตอบแต่ขับไปที่บ้านท้ายหมู่ 12 ซึ่งเป้นหลังสุดท้ายของซอย 12 เมื่อมาถึงตัวบ้าน ดงเฮหยุดยืนบ้านหลังเล็กที่อยู่ข้างหลังใหญ่
"นี่เหรอบ้านโจว์"
"...." และเป็นอีกครั้งที่คิบอมเงียบ
"ไหนรถของคยูฮยอนล่ะ แล้วไหนจะของชีวอนอีก คิบอมตอบหน่อยสิ"
"........."
"ไม่บอกใช่ไหม ได้ฉันหาเองก็ได้" ร่างบางพูดอย่างหัวเียแล้ววิ่งเข้าไปในบ้านหลังเล็ก ก่อนที่เ้จ้าของบ้านตัวจริงจะหันไปสั่งยามบ้านของตัวเอง
"ถ้าเธอคนนั้นวิ่งออกมา ห้ามนายเปิดประตูให้นะ เข้าใจไหม??"
"ครับคุณหนู"
คิมบอมเดินยิ้มเข้าไปในบ้าน บ้านหลังนี้เป็นของที่พ่อกับแม่ซื้อเอาไว้ให้เขาใช้ส่วนตัว บ้านที่แท้จริงของเขาก็คือบ้านหลังด้านข้างที่ใหญ่ หลังนี้จึงสร้างบ้านหลังเล็กและเปิดพื้นที่เอาไว้กว้างขวางเอาไว้เป็นสนามบาส
"ไม่แปลกใจบ้างเลย.......บ้านของพี่คยูฮยอนจะเล็กแบบนี้ได้ไงแม่คุณ...หึหึ" รอยยิ้มร้ายที่ดังออกมาจากเจ้าของบ้านตัวจริงที่ปล่อยให้ร่างบางวิ่งวุ่นไปทั่วบ้าน เมื ่อคิบอมเดินเข้าตามมาก็เห็นร่างเล็กหอบอยู่ที่หน้าตู้เย็น
"ตกลงที่นี่มันที่ไหน"
"บ้านฉันเอง"
"คิบอม" >///<'
"ทำไม..."
"แกบ้าหรือเปล่าฉันห่งเพื่อนฉันอยู่ นายยังจะมาอะไรอีกเนี่ย" ดงเฮที่พูดไปเกือบจะร้องไห้
"เมื่อกี้พี่ชีวอนโทรมาบอกว่า ฮยอกแจเจอซองมินแล้ว"
"ค่อยยังชั่ว " ร่างบางเดินออกมาจากครัว แล้วเตรียมตัวจะเดินออกนอกบ้าน.......แต่
"จะไปไหน"
"ก็ไปหาซองมินไง คิบอมถามแปลกๆ"
"ยัง ยัง เรายังมีเรื่องต้องคุยกัน" คิบอมจับแขนของร่างบางให้นั่งลงกับโซฟา
"มีเรื่องอะไรที่เราต้องคุยกันอีก"
"ฉันอยากจะถามนาย ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงจะถาม แต่เป็นสิ่งเดียวสำหรับฉันตอนนี้ที่ฉันอยากรู้มากที่สุด"
"........................" ร่างบางรู้สึกคอแห้งขึ้นมาอีกครั้ง จึงจะลุกขึ้นไปดื่มน้ำแต่โดนแรงของอีกคนรั้งเอาไว้แล้วเดินเข้ามาใกล้แทบจะชิดกัน
"ฮยอกแจบอกฉัน ว่าฉันทำร้ายนาย... เพราะว่า นายรักฉัน"
"คิบอม..........."
"ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดอะไรให้มีดีขึ้น แต่หลังจากที่นายหายไป ฉันแทบจะนอนไม่หลับ ไม่ใช่ว่าห่วงหรือว่าความคิดแบบที่ฉันเองยังไม่เข้าใจ แต่พอนายกลับมาวันที่ฮยอกแจบอกฉัน ว่านายจะกลับมา ฉัน..........."
"..............."
"ฉันดีใจนะ"
"...................."
"ดงเฮ ฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นนายรักฉันหรือเปล่า คิดกับฉันแค่ไหน ฉันไม่อยากรู้"
"............."
"แต่ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้........ นายมีใครในใจหรือยัง"
"มีแล้ว........." ร่างบางตอบอย่างไม่คิดทำเอาคิบอมใจแห้ง แต่ก็ฝืนพูดต่อ
"ถึงแม้ว่านาย จะมีคนในใจแล้ว....... แต่ถ้าวันนี้ฉันไม่พูด ฉันก็คงจะดูเป็นคนไม่เอาไหนแน่...........ดงเฮ..."
"อะไร........"
"ต่อไปนี้ ฉันอยากบอกใครต่อใครว่า.......ฉันรักแกว่ะ"
"คิบอม"
"อย่าเพิ่งตอบ" ระหว่างที่ดงเฮกำลังจะตอบคิบอม คิบอมเองต่างหากที่เป็นคนห้ามเอาไว้
"ทำไมอ่ะ"
"ฉันยังไม่พร้อม ขอไปกินน้ำก่อน" ร่างสูงเดินหนีไปทำเอาร่างบางเผลอยิ้มออกมา
"คิบอม"
"อย่าเพิ่ง...."
"คิบอม ฉัน......"
"ดงเฮอย่าเพิ่ง หลังจากได้ยินคำตอบของนายฉันอาจไม่ได้กินน้ำเปล่าแล้วก็ได้...เอาเป็นว่าฉันขอดื่มน้ำก่อนนะ" เมื่อร่างสูงถึงตู้เย็นก็เปิดฝาขวดน้ำแล้วกรอกใส่ปากโดยที่ไม่ผ่านแก้วเหมือนเช่นเคย
"ฉันรักคิบอมล่ะ รักมานานแล้วด้วย"
"ดงเฮอ่า....... บอกว่าอย่าเพิ่งพูดไง ไม่ได้ฟิวเลยอ่ะ" คิบอมที่เสื้อเปื้อนน้ำแล้วเดินมาหาร่างบางที่ยิ้มตายี
"ก็ทำไมล่ะ... ฉันรักคิบอมมานานแล้วนิ จะกั๊กเอาไว้ทำไม"
"เขินอ่ะ... เป็นอันว่าคนในใจเนี่ย... " ร่างสูงเอานิ้วจิ้มที่อกของร่างบางฝั่งเดียวกับหัวใจของร่างบาง แล้วยิ้ม " เป็นฉันใช่ไหม"
"อื้ม นั่นแหละ......."ดงเฮเป็นฝ่่ายที่โถมตัวไปกอดร่างสูงเอาแต่โดนร่างสูงร้องห้าม
"ไม่เอาน่ามันเปียก"
"ช่างสิ ก็ฉันไม่อยากให้คิบอมเห็นน้ำตานี่"
"ร้องไห้เหรอ"
"อื้ม เพราะนายล่ะคนบ้า......... นายทำให้ฉันร้องไห้ไม่รู้เท่าไหร่แล้ว แล้วยังจะมาห้ามอีก"
"เอาสิ ร้องไปเลย แต่หลังจากนี้ ฉันจะทำให้นายร้องหนักกว่าอีก........55" ทั้งสองกอดกันแล้วลืมเรื่องของคนอื่นรอบตัวไปหมด.........
.
.
12345678890.2
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น