สลักรัก

ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1

"ลูกข้ายังมิกลับอีกรึ"  ท่านเจ้าคุณเดชากรเอ่ยถามกับช้อยแม่นมเก่าแก่ที่เลี้ยงคุณหญิงเดือนภรรยาของท่านและคอยดูแลลูกสาวคนเดียวของท่าน

"ยังเจ้าค่ะท่านเจ้าคุณ"

"ออกไปตั้งแต่เมื่อใด แล้วบ่าวไพร่เอาไปรึไม่"  คำถามประโยคหลังบ่งบอกว่าเจ้าคุณรู้จักนิสัยลูกสาวเป็นอย่างดีว่ามิชอบให้ให้บ่าวไพร่ติดตามไปด้วยไม่ว่าจะไปที่ใด

"มิได้เอาไปเจ้าค่ะ"

"นังพุดก็มิได้ตามลูกข้าไปด้วยรึ"  

"เจ้าค่ะ แม่หญิงเธอห้ามมิให้ตาม"  หลังจากได้ฟังคำตอบท่านเจ้าคุณก็สั่งให้บ่าวไปตามพุดบ่าวต้นห้องของแม่เพ็ญทันที

"คุณพ่อขา ลูกมาแล้วค่ะมิต้องให้ใครไปตามพุดดอกค่ะ"  ร่างบางในชุดผ้าสไบสีจำปาสด โจงกระเบนสีเปลือกมังคุดเดินขึ้นเรือนมาพร้อมกับบ่าวต้นห้องที่คอยท่าอยู่ใต้ถุนเรือนด้วยเกรงจะถูกดุ

"แม่เพ็ญเหตุใดลูกถึงกลับเสียใกล้พลบเยี่ยงนี้"  ท่านเจ้าคุณเอ่ยถามลูกสาวคนเดียวเสียงเข้มแต่คนเป็นลูกก็หากลัวไม่

"ลูกขอโทษค่ะคุณพ่อ"  เพ็ญก้มกราบลงที่ตักของผู้เป็นพ่อ  "เพ็ญไปบ้านเถ้าแก่ลิ้มที่ทำทองกับแม่เกสรค่ะแล้วเลยไปดูของที่ตลาดอีกเลยกลับใกล้พลบ"

"แล้วทำไมไม่เอาบ่าวติดตามไปด้วยอย่างน้อยเอานังพุดไปก็ยังดี" 

"ลูกเห็นว่าไปกับแม่เกสรค่ะ แม่เกสรมีบ่าวติดตามอยู่แล้วลูกเลยให้พุดอยู่ช่วยงานที่เรือนค่ะ คุณพ่ออย่าโกรธลูกเลยนะคะ"

"พ่อมิได้โกรธเจ้า แต่พ่อเป็นห่วงเจ้านะแม่เพ็ญ เจ้าเป็นหญิงฉวยคนใจชั่วมันรังแกจะทำเยี่ยงใด"

"มิมีผู้ใดทำอันใดลูกดอกค่ะ ลูกมิใช่สาวรุ่นนะคะ"  ถ้อยคำของลูกสาวพาให้ท่านเจ้าคุณอดที่จะยิ้มออกมามิได้

"แม่เพ็ญลูกสาวพ่อ"  ท่านเจ้าคุณลูบหัวธิดาคนเดียวอย่างเอ็นดู "แม้เจ้าจะมิใช่สาวรุ่นดังแต่ก่อนหากแต่เจ้าก็งามนัก ชายใดเห็นย่อมต้องใจ"

"เพ็ญเป็นลูกสาวคุณพ่อ คุณพ่อย่อมเห็นลูกงามแต่ผู้อื่นคงว่าลูกแก่มิงามดอกค่ะ"  ท่านเจ้าคุณยิ้มออกมากับคำพูดของแม่เพ็ญ