นิดา

ลำดับตอนที่ #45 : 45

วันนี้กรสิงห์ติวหนังสือให้นิดานุชหลังเลิกเรียน กว่าจะเสร็จก็เย็นแล้ว นิดานุชเดินเข้ามาในบ้านด้วยความอ่อนเพลีย เธอเห็นชลิตนั่งทำตาแข็งอยู่ที่โซฟารับแขกตัวเดิม เธอยกมือไหว้เขาแล้วเดินเข้าไปที่ห้อง แต่ก็ต้องชะงักเสียก่อน
"กี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมกลับบ้านเอาป่านนี้ ไม่รู้เวล่ำเวลา!"
นิดานุชหันกลับมาหาเขา
"เอากระเป๋าไปเก็บแล้วขึ้นไปหาฉันที่ห้องทำงาน" ชลิตเดินหนีเธอขึ้นไปชั้นบน นิดานุชตกใจมาก เธอรีบเอากระเป๋าไปเก็บแล้วขึ้นไปหาเขา
นิดานุชเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป ชลิตนั่งลงไปที่มุมโต๊ะ เธอล็อกประตูแล้วหยุดยืนอยู่ตรงนั้น
"ทำไมกลับบ้านช้า"
"ติวหนังสืออยู่ที่โรงเรียนค่ะ"
ชลิตปาปากกาใส่เธอ "โกหก" 
เขาเดินเข้ามากระชากแขนเธอ
"หนีไปเที่ยวกับไอ้ใบ้นั่นมาใช่มั้ย โกหกฉันมากี่ครั้งแล้ว"
"ไม่จริงนะคะ หนูไม่ได้โกหก"
"อย่าเถียง แกเห็นฉันเป็นอะไร คิดว่าฉันไม่รู้ทันแกหรอนิดา"
นิดานุชร้องไห้ออกมา
"ร้องไห้ทำไม!"
ชลิตหยิกเอวนิดานุช
"โอ้ย" นิดานุชร้องออกมา
"เงียบเดี๋ยวนี้!"
"เจ็บ" 
"เจ็บแล้วรู้จักจำมั้ย บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำตัวแบบนี้"
นิดานุชเอาแต่ร้องไห้
"เอาอีกสิ ทำตัวให้มันดูน่าสงสาร คิดว่าฉันจะเป็นพี่ชายที่แสนดี จะกอดน้องโอ๋น้องหรอ ไม่มีทาง!"
นิดานุชพยายามแกะมือชลิตออกจากแขนของเธอ เขายิ่งบีบแรงขึ้น
"จะสอบอยู่ไม่กี่วัน ยังจะไปเที่ยวอีก คิดอะไรอยู่"
นิดานุชไม่พูด
"หรือว่าจะไม่เรียนต่อ"
นิดานุชส่ายหน้าปฏิเสธ
"แล้วทำแบบนี้ทำไม"
นิดานุชเอามือเช็ดน้ำตา
"ต้องให้ฉันจัดการกับแกยังไง! ถึงจะเลิกทำตัวเหลวไหลซักที!" ชลิตตะคอกพร้อมกับกระชากแขนนิดานุช
"ชลิตคะ" โฉมพิลัยเคาะประตู
ชลิตปรับอารมณ์แทบไม่ทัน เขาปล่อยแขนนิดานุช แล้วจ้องหน้าเธอ 
ชลิตเดินไปเปิดประตู นิดานุชยืนหลบอยู่ข้างหลังด้วยความกลัว
"มีอะไรหรอครับโฉม"
"ทำอะไรอยู่คะ เอะอะเสียงดังเชียว"
"จัดการเด็กไม่รักดีอยู่" ชลิตมองไปที่นิดานุชที่ยืนตัวสั่นอยู่
"โถๆ ไม่เอานะคะชลิต ดูสิคิ้วผูกโบว์แล้วนะคะ" โฉมพิลัยใช้มือจับที่แก้มของชลิต
"ลงไปทานดินเนอร์ดีกว่าค่ะ" 
"ครับ" ชลิตยิ้มให้เธอ โฉมพิลัยจึงจูงมือชลิตแล้วเดินลงไป
นิดานุชยืนรอซักพักแล้วค่อยเดินตามลงไป
ป้าบัวจัดอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว นิดานุชรีบวิ่งหนีเข้าครัวไป
ป้าบัวเดินกลับมาเห็นนิดานุชล้างหน้าอยู่ เธอเดินกลับมานั่ง จมูกของนิดานุชแดง มองก็รู้ว่าเธอร้องไห้
"โดนดุมาหรอคะคุณหนู" นิดานุชไม่ตอบสนอง
"ไปพักผ่อนเถอะค่ะ พรุ่งนี้วันหยุดจะได้ตื่นมาอ่านหนังสือ เดี๋ยวป้าทำงานเอง" นิดานุชส่ายหน้าปฏิเสธ
'ไม่ได้นะคะ'
"งานแค่นี้เองนะคะคุณหนู" 
นิดานุชยังคงส่ายหน้าปฏิเสธ
เธอช่วยงานป้าบัาบัวจนเสร็จแล้วกลับเข้าไปอาบน้ำ
สาวน้อยผมยาวในชุดนอนสีขาวนั่งลงตรงหน้าโต๊ะญี่ปุ่น เธอมองหนังสือที่อยู่ตรงหน้าแล้วถอนหายใจ
'อยากเรียนพยาบาล' นิดานุชเขียนข้อความลงบนกระดาษโน้ตแล้วแปะไว้บนกำแพงข้างๆรูปที่เธอถ่ายกับแม่ เธอไม่มีกระจิตกระใจจะอ่านหนังสือ เธอรู้สึกเหนื่อยเพราะชลิตคาดหวังในตัวเธอ
'คุณพ่อขา ช่วยหนูด้วย'

คุณโฉมพิลัยยังไม่ตื่น ปกติวันหยุดพี่ชลิตไม่ค่อยทานมื้อเช้าเท่าไหร่นัก เขานั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟา นิดานุชกำลังจะเดินออกไปรดน้ำต้นไม้
"นิดา" นิดานุชหันกลับมาหาเขา
"จะออกไปไหน"
นิดานุชใช้มือชี้ไปข้างนอก 'ไปรดน้ำต้นไม้ค่ะ'
ชลิตค้อนตาใส่
'ไปชงกาแฟมาให้ฉันหน่อย' นิดานุชพยักหน้ารับแล้วเดินกลับไปที่ครัว
เพียงไม่นานเธอก็เดินถือถาดออกมา กาแฟหอมๆกับบัตเตอร์เค้กชิ้นเล็ก นิดานุชคลานเข่าเข้าไปเสิร์ฟ
เธอยังไม่ลุกไปไหน นั่งพับเพียบอยู่พื้นแบบกล้าๆกลัวๆ เผื่อพี่ชายของเธอจะต้องการอะไรอีก
ชลิตยกขึ้นไปดื่ม เขาทำท่าทางแปลกๆ แล้วยกขึ้นไปดื่มอีกครั้ง
"นีแกชงหรอ"
นิดานุขทำหน้างงแล้วพยักหน้าตอบไป
"จะไปไหนก็ไป ฉันล่ะรำคาญตาบวมๆของแก" นิดานุช ยกมือไหว้ชลิต เธอคลานเข่าถอยหลังแล้วลุกออกไป
"อย่าให้รู้นะว่าฉันขึ้นไปทำงานแล้วหนีไปไหน" นิดานุชหันกลับมาพยักหน้าตอบ

นิดานุชเคาะประตูห้องทำงานของชลิต
"ใคร" ไม่มีคำตอบจากปลายทาง เขารู้ทันทีว่าเป็นนิดานุช
"เข้ามา"
นิดานุชเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามชลิตแล้วยื่นกระดาษให้
'วันเสาร์หน้าสอบแล้ว สัปดาห์นี้หนูขอกลับบ้านเย็นนะคะ'
"อ่านหนังสือคนเดียวไม่เป็นรึไง"
นิดานุชส่ายหน้า "คุณครูจะติวให้ค่ะ" เธอตอบอย่างแผ่วเบา
"ไม่ต้องให้หมอนั่นมาส่งที่บ้านล่ะ" เธอพยักหน้าตอบ
"รีบๆจบ จะได้เลิกติดต่อกันมันซักที คงไม่พยายามถึงเขียนจดหมายหากันหรอกมั้ง" นิดานุชขอบคุณเขาแล้วรีบออกมา เพราะจะไปอ่านหนังสือต่อ
"รีบหนีเลยนะ"

วันนี้เป็นวันแรกคุณครูเลยเลิกไม่ช้ามาก นิดานุชรีบเก็บของอย่างรวดเร็ว
'เย็นแล้ว ให้ผมไปส่งนะ' นิดานุชส่ายหน้าปฏิเสธ
'พี่ชลิตไม่รู้หรอกน่า'
'ดื้อ'
'ใครกันแน่ที่ดื้อ' กรสิงห์ตอบแล้วเบ้ปากใส่
'วันนี้คุณพ่อมารับ'
'พอแล้วกร เราไม่อยากให้กรเดือดร้อน'
'จีบกันอยู่นั่นแหละ ลุงภารโรงเค้าจะปิดตึก' อรรณพเข้ามาขวาง นิดานุชจึงรีบเดินลงไป 'ไปกันเถอะแอน'
'หมั่นไส้'
กรสิงห์ทำหน้าเยาะเย้ย
กรสิงห์มายืนรอรถเมล์เป็นเพื่อนนิดานุช
'หิวว'
'กรก็หิวตลอดเวลานั่นแหละ ปกติมีขนมติดกระเป๋าไม่ใช่หรอ'
'ไม่มี'
'ก็ทนต่อไปนะจ๊ะ'
'ไม่มีขนมแต่มีใจนะครับ' 
'บ้า' นิดานุชหน้าแดง
รถเมล์มาเร็วกว่าที่คิด คุณพ่อของกรสิงห์ก็มาเช่นกัน
'บ๊ายบายนะกร'
กรสิงห์ยิ้มให้ 'กลับบ้านดีๆนะ' เขายืนรอจนรถเมล์วิ่งออกไปถึงจะเดินไปขึ้นรถ
'หวัดดีครับ'
"ทำไมไม่เรียกนิดาขึ้นมาด้วยกันล่ะลูก"
'พ่อก็รู้ว่าพี่เค้าไม่ชอบผม นิดาเลยไม่อยากให้ผมเดือดร้อน'
''จีบกันไปถึงไหนแล้ว เมื่อไหร่จะพาไปหาแม่เราล่ะ''
'ยังไม่ติดเลยยย'
''สู้พ่อไม่ได้เลย555''
'หิวแล้วครับพ่อ'
''แม่ทำกับข้าวรอแล้วลูก ไม่ต้องห่วง''
กรสิงห์ยิ้มตอบกลับไป