ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    นิดา

    ลำดับตอนที่ #39 : 39

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.51K
      3
      4 ต.ค. 59

    นิดานุชหายจากอาการป่วยแล้ว จิตใจของเธอก็ดีขึ้น เหลือเพียงรอยไม้เรียวที่หลังของเธอที่ต้องรักษาให้หายเท่านั้นเอง
    นิดานุชตื่นขึ้นมา เมื่ออาบน้ำรับประททนอาหารเช้าเสร็จก็นั่งอ่านหนังสือเหมือนที่เคยทำ เธอมองพยาบาลที่นำยาเข้ามาให้เธอแล้วก็ได้แต่จินตนาการถึงตอนที่เธอได้ใส่ชุดพยาบาลแบบนี้บ้างก็คงจะดี แต่มันก็คงเป็นได้เพียงความคิด เธอมีสิทธิ์ที่จะฝัน แต่ไม่มีสิทธิ์ได้ทำตามความฝัน เธอจึงทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือไปเพื่อทำตามความฝันของพี่ชายของเธอต่อไป 
    กรสิงห์กระชากหนังสือนิดานุชที่นิดานุชกำลังอ่านไป นิดานุชตกใจมาก เธอเงยหน้าขึ้นไปเห็นกรสิงห์กำลังยืนหัวเราะอยู่ เธอจึงใช้มือฟาดที่แขนของเขา กรสิงห์สะดุ้งแต่ก็ยังกอดหนังสือไว้แน่น นิดานุชหน้าบึ้ง เธอพยายามแย่งหนังสือคืนมา แต่กรสิงห์ก็ไม่ยอมปล่อย เธอจึงนั่งเงียบใส่กรสิงห์ กรสิงห์ยื่นหนังสือมายั่วเธอแต่ก็ไม่เป็นผล นิดานุชหันหน้าหนี เขาจึงยกเก้าอี้มานั่งแล้วเขียนข้อความใส่กระดาษส่งให้เธอ
    'มีความรู้สึกเหมือนคนทั่วไปด้วยหรอ'
    นิดานุชอ่านแล้วขยำกระดาษแล้วยื่นกลับมาให้กรสิงห์แต่ก็ยังไม่ยอมหันหน้ามา
    'แค่นี้ก็ต้องโกรธด้วย ทีโดนพี่ชายกับพี่สะใภ้แกล้งยังไม่เห็นว่าจะโกรธเลย'
    'โกรธแล้วทำอะไรได้ล่ะ'
    'โอ๋ นิดา กรขอโทษนะ หันหน้ามาเถอะ' กรสิงห์ยื่นหนังสือให้เธอ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
    'ข้าน้อยผิดไปแล้ววว' นิดานุชขำ เธอหันหน้ามาแล้วแลบลิ้นใส่กรสิงห์แล้วดึงหนังสือคืนไป
    "ทำอะไรกันน่ะ!" วัฒณาเดินเข้ามา นิดานุชกับกรสิงห์ตกใจ เมื่อมองไปก็เห็นวัฒณายืนหัวเราะอยู่ นิดานุชและกรสิงห์รีบยกมือไหว้วัฒณา เขาเดินเข้ามาหานิดานุชและกรสิงห์ กรสิงห์จึงเดินอ้อมเตียงนอนของนิดานุชไปอยู่อีกฝั่ง
    "คิดว่าพี่เป็นไอชลิตหรอ555" นิดานุชโยกยิ้วโป้งใส่วัฒณาพร้อมกับเบ้ปากใส่
    ''ไหนมาให้พี่ตรวจหน่อยนิดา" นิดานุชยิ้มให้วัฒณาและนั่งนิ่งๆให้วัฒณาตรวจดูอาการของเธอ
    ''ไม่มีไข้แล้วหนิ อาการดีขึ้นเรื่อยๆ งั้นวันนี้ก็กลับบ้านได้แล้วนะ ดีใจมั้ย" วัฒณายิ้มให้นิดานุช แต่นิดานุชกลับไม่มีรอยยิ้มเหมือนกันคนไข้คนอื่นๆที่จะดีใจเมื่อรู้ว่าตนจะได้กลับบ้าน
    "ไม่ดีใจหรอนิดา'' นิดานุชนั่งนิ่งไม่โต้ตอบ เธอไม่มีความดีใจเลยแม้แต่น้อย ที่ๆเธออยู่นั่นไม่ใช่บ้าน บ้านของเธออยู่ที่เชียงใหม่ บ้านคือสถานที่แห่งความสุข เป็นสถานที่ที่อยู่อุ่นใจ แต่คฤหาสน์หลังนั้น ตั้งแต่เธอมาอยู่เธอยังไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย เธอไม่อยากอยู่ที่นั่น เเละคนในที่แห่งนั้นก็ไม่อยากให้เธออาศัยอยู่เช่นกัน
    "เดี๋ยวพี่จะโทรบอกไอ้ลิตให้มารับนิดานะคะ พี่ไปตรวจคนไข้คนอื่นก่อนนะ" เขาใช้มือลูบผมของเธอพร้อมกับรอยยิ้มปลอบใจเธอ
    นิดานุชและกรสิงห์ยกมือไหว้วัฒณา เขารับไหว้และเดินจากไป 
    กรสิงห์เดินกลับมาที่เก้าอี้ข้างดตียงของนิดานุช เขานั่งลงไปแล้วเขียนข้อความใส่กระดาษ
    'แค่คิดว่าจะต้องกลับบ้านก็เครียดแล้วใช่มั้ยล่ะ ดีนะที่เจ๊โฉมไม่ได้มาหานิดาเลย ไม่งั้นคงเป็นบ้าตาย' กรสิงห์ยื่นกระดาษให้นิดานุช เธออ่านแล้วถอนหายใจ 
    'สนใจมาอยู่บ้านกรมั้ยจ๊ะ' กรสิงห์ยื่นกระดาษให้นิดานุชอีกผ่าน เธออ่านแล้วหันมามองหน้ากรสิงห์พร้อมกับรอยยิ้ม กรสิงห์ยิ้มตอบ นิดานุชค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบหมอนของเธอ แล้วใช้หมอนฟาดที่กรสิงห์ กรสิงห์แย่งหมอนมาจากมือของนิดานุชได้แล้วเอาหมอนไปกอด 
    'ทะลึ่ง' นิดานุชส่งกระดาษข้อความให้กรสิงห์พร้อมหน้าตาบึ้งตึง
    'เขินหรออ'
    'เอาหมอนเราคืนมานะ' กรสิงห์แลบลิ้นปลิ้นตาเยาะเย้ยนิดานุช
    นิดานุชเลยนอนลงไปพร้อมกับหันหลังให้กรสิงห์กรสิงห์พยายามสะกิดนิดานุชให้หันหน้ามาหาเขาแต่ก็ไม่เป็นผล เขาจึงค่อยใช้มือขวายกศีรษะของนิดานุชขึ้นแล้ววางหมอนลงไป นิดานุชยังคงนอนเงียบ ไม่ตอบโต้ กรสิงห์จึงลุกขึ้นเก็บกระเป๋า เขาหันหลังให้นิดานุช ทันใดนั้น นิดานุชก็ลุกขึ้นมานั่งแล้วคว้าข้อมือของกรสิงห์เอาไว้ กรสิงห์พยายามสะบัด แต่นิดานุชก็จับไว้ไม่ยอมปล่อย เธอทำสายตาอ้อนวอนส่งให้เขา เขาจึงวางกระเป๋าไว้ที่ตู้ข้างๆเตียงของนิดานุชแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม
    'นิดา' กรสิงห์ยื่นกระดาษเขียนข้อความให้เธอ
    นิดานุชหันมายิ้มให้เขา เขาจึงหยิบกระดาษใบนั้นมาเขียนข้อความลงไปต่อ
    'กรขอโทษนะ'
    นิดานุชหยิบไปอ่านแล้วทำหน้าตาสงสัยใส่เขา
    'กรทำนิดาเดือดร้อนมาตั้งหลายครั้งแล้วนะ นิดาไม่โกรธกรบ้างหรอ'
    นิดานุชส่ายหน้าแล้วเขียนคำตอบลงไปในกระดาษ
    'กรไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าคิดมากน่าา'
    'ไม่คิดมากได้ยังไงเล่า เค้าทำกับนิดารุนแรงขนาดนี้ นิดานุชคิดหรอว่าอะไรที่มันหนักกว่านี้เค้าจะไม่กล้า'
    นิดานุชถอนหายใจแล้วก้มลงไปเขียนคำตอบในกระดาษ
    'ไม่ผิดก็คือไม่ผิดสิกร กรก็รู้หนิว่าเวลามีปัญหาอะไรเค้าเคยฟังเราบ้างรึเปล่า เราเป็นใบ้ เขียนใส่กระดาษไปเค้าก็ไม่อ่าน
    อีกอย่าง เค้ามีสิทธิ์ในตัวนิดาทุกอย่างแหละ เลิกเครียดได้แล้ว ปัญหาไม่ได้เกิดขึ้นจากกร แต่เกิดขึ้นจากการใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผลมากกว่า'
    'แต่เค้าทำแรงเกินไปนะ แจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกายยังได้เลย มันจะไม่มีวิธีแก้ไขเลยหรอ'
    'มีสิ มีเพียงวิธีเดียว ก็คือความเป็นเพื่อนของเราจะจบลง'
    'ไม่เอา มันต้องมีวิธีอื่นสิ'
    'นิดาทำไม่ได้หรอกกร กรดีกับนิดามากๆเลยนะ ตั้งแต่มาอยู่กรุงเทพ นิดายังไม่มีเพื่อนซักคน ตอนไปแรกๆก็สื่อสารกับใครไม่ได้ ถ้าไม่มีกรนิดาก็แย่เหมือนกันแหละ"
    'เพราะกรหล่อ'
    นิดานุชเอามือกุมขมับ แล้วเขียนข้อความส่งกลับไป
    'พี่หมอรักษานิดาเสร็จแล้ว เคสต่อไปคงเป็นการพากรไปพบจิตแพทย์นั่นแหละ'
    'เดี๋ยวคอยดูเถอะว่าใครจะต้องไปพบหมอก่อนกัน5555'
    ''รักกันจริงจริ๊ง2คนนี้" หมอวัฒณาเดินเข้ามาพร้อมกับแซวนิดานุชแล้วกรสิงห์
    นิดานุชเขียนข้อความใส่กระดาษแล้วให้กรสิงห์ส่งให้หมอวัฒณา
    'เชอะๆ'
    'งอนหรอนิดา เก็บคำนี้เอาไว้ใช้กับไอลิตมันเถอะ เดี๋ยวก็รู้ว่าจะเป็นยังไง''
    กรสิงห์หัวเราะ นิดานุชจึงเอามือหยิกแขนกรสิงห์ เขาจึแกล้งทำท่าทางเรียบร้อยๆใส่เธอ
    'ไอ้ลิตมันบอกว่าจะเข้ามารับนิดาตอนเลิกงานนะ มันไม่ว่าง''
    กรสิงห์ได้ยินแล้วก็ทำท่าล้อเลียน
    'กี่ปีกี่ชาติก็ไม่ว่างหมดนั่นแหละรายนั้นอ่ะ' กรสิงห์เขียนข้อความลงกระดาษแล้วส่งให้นิดานุช
    'พอเลยนะกร'
    'ขอโทษครับบบ' กรสิงห์ส่งภาษมือให้เธอ 
    ''งั้นก็นั่งจีบ เอ้ย นั่งคุยกันต่อไปนะ พี่จะกลับบ้านแล้ว''
    'อย่าลืมอาบน้ำนะคะพี่หมอ' นิดานุชเขียนข้อความเอาคืนหมอวัฒณา
    ''เรานั่นแหละนิดา สระผมบ้างรึเปล่า ผมยาวซะขนาดนั้น"
    นิดานุชหันหน้าหนี
    ''ไม่งอนๆ''
    นิดานุชจึงหันกลับมา
    "นิดา พี่อยากให้นิดาร่าเริงแบบนี้ตลอดไปเลยนะ ยิ้มเยอะๆนะ นิดาจะสวยมากเลย"
    กรสิงห์ทำท่าทางประท้วง นิดาจึงะอื้อมมือไปตีกรสิงห์
    ''พี่ไปแล้วนะ น้องกรก็ระวังหน่อย เผื่อไอ้ลิตมันมาเจอเดี๋ยวมันก็อาละวาดอีก อย่าลืมพาพี่เราไปฉีดยานะนิดา"
    นิดานุชและกรสิงห์ยกมือไหว้วัฒณา เขาโบกมือลาน้องทั้งสองแล้วเดินออกไป
    กรสิงห์นั่งเท้าค้าง เขานั่งจ้องหน้านิดานุชแล้วยิ้มอย่างมีความสุช
    'มองอะไรห๊ะะะะ' นิดานุชส่งขอความให้กรสิงห์แล้วกยิกแก้มเขา
    'ยิ้มเยอะๆสินิดา กรอยากเห็นนิดายิ้ม'
    'ทำไมล่ะ'
    'ปกติก็ตาบวมมาเรียนบ่อยๆ แล้วก็สีหน้าดูอมทุกข์ บางทีก็เหม่อลอย'
    กรสิงห์ไม่อยากให้นิดาอยู่คนเดียว เขาจึงนั่งอยู่เป็นเพื่อเธอจนถึงเย็น กรสิงห์ชอบให้นิดาเล่าเรื่องที่เชียงใหม่ให้ฟัง เขาอยากจะไปเที่ยวที่นั่นซักครั้ง แต่ก็ยังไม่มีโอกาสไปเสียที
    เขาพาเธออกไปสูดอากาศข้างนอก นิดานุชก็ยังคงชอบนั่งมองนางพยาบาลสาวเหมือนเดิม 

    เสียงประตูห้องของนิดานุชเปิดอย่างช้าๆ นิดานุชและกรสิงห์
    หันไปมองที่ประตู แล้วก็เป็นไปตามคาด ชลิตเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเคร่งขรึมอย่างที่เคยเป็น ทั้งสองยกมือไหว้ชลิต แต่ก็เป็นเหมือนทุกๆครั้ง กรสิงห์รู้ตัวดีจึงเก็บของและบอกลานิดานุชด้วยภาษามือ
    'กรกลับแล้วนะ ดูและตัวเองดีๆนะนิดา' นิดานุชพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มแห้งๆ กรสิงห์เดินไปสวัสดีชลิตแล้วเดินออกไป เมื่อในห้องมีเพียงชลิตและนิดานุช บรรยาจึงเงียบสงัดไปโดยปริยาย
    ชลิตเดินมาที่ข้างๆเตียงของเธอ นิดานุชได้แต่นั่งก้มหน้าเพื่อหลบสายตาอันดุดันของเขา ชลิตกระชากแขนของนิดานุช แล้วใช้มือบีบอย่างแรง
    "สานสัมพันธ์รักกันไปถึงไหนแล้วล่ะ ตั้งชื่อลูกรอไว้แล้วล่ะสิ"
    นิดานุชส่ายหน้าปฏิเสธอย่างหวาดกลัว เหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้เธอกลัวผู้เป็นพี่ชายมากกว่าเดิมเสียอีก
    ''ฉันพูด ฉันสอน หัดฟังซะบ้าง ถ้ายังอยากจะมีที่ซุกหัวนอน ก็ต้องทำตัวดีๆ เลิกขยันสร้างปัญหาให้ฉันได้แล้ว อีเด็กไม่รักดี" ชลิตตะคอกใส่เธอ
    นิดานุชน้ำตาซึม เธอพยักหน้าตอบ เธอมองหน้าผู้เป็นพี่ชายด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป สายตาที่หวาดกลัวกว่าเดิม ดูเป็นกังวล และดูเศร้าสร้อย
    ''แกเคยสำนึกในบุญคุณของฉันบ้างมั้ย ถ้าคุณพ่อไม่ฝากแกไว้กับฉัน ป่านนี้แกอาจจะกลายเป็นเด็กใจแตกไปแล้วก็ได้"
    นิดานุชแสนเสียใจกับคำพูดแต่ละคำของพี่ชายของเธอ คำถากถางเหล่านี้มักจะวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอแทบจะตลอดเวลา
    "กลับไปบ้านครั้งนี้ ฉันหวังว่าแกจะไม่เอาอะไรแย่ๆเข้าไปในบ้านนะ" ชลิตปล่อยแขนของเธอ เขาบีบแขนของเธอแรงจนกลายเป็นรอยนิ้วมือ
    ชลิตโยนถุงผ้าสีชมพูให้เธออย่างไม่ใยดี
    "ไปเปลี่ยนชุดซะ จะได้รีบกลับบ้าน"
    นิดานุชขอบคุณชลิตแล้วรีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ
    เมื่อทำธุระทุกอย่างในโรงพยาบาลเสร็จสิ้น ชลิตก็พาเธอกลับบ้าน
    ตลอดระยะทางกรกลับบ้านไร้ซึ่งเสียงใดๆในรถ
    นิดานุชนั่งมองบรรยากาศข้างทาง ในใจของเธอนั้นมีแต่ความทุกข์
    'นี่เราจะต้องกลับไปเผชิญกับโลกอันโหดร้ายอีกแล้วหรอ?'


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×