นิดา

ลำดับตอนที่ #34 : 34

กรสิงห์มาติวหนังสือให้นิดานุชอย่างมากสัปดาห์หนึ่งก็2วัน เขามาบ่อยมากไม่ได้ เพราะชลิตจะไม่พอใจและจะเอาความโมโหไปลงที่นิดานุชเอาซะเปล่าๆ
สัปดาห์ที่ผ่านมาทั้งสองไม่ได้มาติวหนังสือกันเพราะกรสิงห์ไปเที่ยว นิดานุชจึงต้องนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียวเพราะเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะใช้ชีวิตเหมือนกับเด็กวัยรุ่นทั่วไป
ชลิตเคาะประตูห้องนิดานุช เธอวางหนังสือลงแล้วลุกเปิดเปิดประตูอย่างรวดเร็ว เมื่อเปิดประตูก็พบพี่ชายของเธอยืนอยู่หน้าประตู เธอตกใจและแอบกลัวเพราะไม่รู้ว่าชลิตมาหาเธอทำไม
''วันนี้ไอกรมารึเปล่า" เธอไม่ค่อยพอใจกับสรรมนามที่พี่ชายของเธอใช้เรียกเพื่อนสนิทของเธอ แต่เธอทำอะไรไม่ได้ จึงพยักหน้าตอบไป
''วันนี้โฉมจะออกไปข้างนอก ป้าบัวก็จะไปเยี่ยมญาติที่โรงพยาบาล ส่วนฉันก็มีประชุมอาจจะกลับช้า เฝ้าบ้านดีๆล่ะ ถ้าของหายไปจากบ้านซักชิ้นฉันเล่นงานแกแน่" นิดานุชพยักหน้าตอบไป อยู่กับกรสองคนก็ดีแล้วบ้านจะได้เงียบๆ ปกติโฉมพิลัยก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้านอยู่แล้วด้วยซ้ำ
ชลิตเดินออกไป เธอยกมือไหว้พี่ชายของเธอ เขาไม่สนใจเธออีกตามเคย เธอถอนหายใจแล้วกลับไปอ่านหนังสือต่อ
วันนี้กรสิงห์มาสายเพราะเลยไปซื้อขนมให้นิดานุช แต่ขนมที่ซื้อมาส่วนใหญ่เขาต่างหากที่กินเอาเสียเอง เพราะกรสิงห์ไม่เคยอยู่ห่างจากขนมอยู่แล้ว
ทั้งสองคนนั่งติวหนังสือกันอยู่ในครัวตามปกติ โฉมพิลัยยังไม่ได้ออกไปไหน เธอกับสาวใช้ประจำตัวแอบมามองกรสิงห์กับนิดานุช ก่อนที่โฉมพิลัยจะเดินออกมา
''คุณโฉมคะ คุณโฉมเดินมาไอเด็กใบ้2คนนี้ทำไมหรอคะ"
''เบาๆสินังจิ๋ม เดี๋ยวมันสองคนก็ได้ยินหรอก มันแค่เป็นใบ้ ไม่ได้หูหนวกนะ"
"ขอโทษค่ะคุณโฉม"
"วันนี้ฉันจะออกไปข้างนอก แต่ฉันมีอะไรให้แกทำ"
"อะไรหรอคะคุณโฉม"
"เอาหูมานี่สิ"

'กรกลับแล้วนะ'
'ทำไมวันนี้รีบกลับจังคุณกร นี่แค่เที่ยงเองนะ'
'ต้องไปแล้วน่ะ แม่กรจะพาไปดูคอร์สเรียนพิเศษ'
'ดีจัง เดี๋ยวนิดาไปส่งนะ'
นิดานุชเดินออกไปส่งกรสิงห์ที่หน้าหมู่บ้าน เมื่อเดินกลับมา ก็เห็นจิ๋มก็ยืนรอเธออยู่ที่หน้าบันได 
''นี่ นังใบ้ แฟนแกกลับไปแล้วก็ขึ้นไปทำความสะอาดห้องนอนของคุณโฉมกับคุณชลิตด้วยนะ" นิดานุชพยักหน้า เธอเดินไปหยิบไม้กวาดกับที่ตักผงแล้วเดินขึ้นไปบนบ้าน เธอใช้เวลาทำงานบ้านราวชั่วโมงก็เดินลงมา เธอเอาผ้าปูที่นอน ปลอกหมอนกับผ้าห่มไปซัก วันนี้เวลาของเธอส่วนใหญ่ไปกับการทำงานบ้าน แต่ไม่ว่าจะเปิดเทอมหรือปิดเทอม เธอก็ต้องทำงานเหล่านี้อยู่ดี ถ้าคุณพ่อยังอยู่ก็คงจะดีสินะ
ป้ากลัวกลับบ้านมาพร้อมกับข้าวของเต็มมือ เธอช่วยป้าบัวทำกับข้าวอยู่ในครัว เสียงรถของชลิตดังขึ้น เธอจึงรีบออกไปรับชลิต เธอยกมือไหว้เขาแล้วรับเอกสารเล่มหนาและเสื้อสูทจากมือเขา เธอกำลังจะเดินเอาของไปเก็บให้ชลิต แต่เขาก็เรียกเธอก่อน
"นิดา วันนี้อยู่บ้านทำงานบ้านรึเปล่า'' เธอหันมาพยักหน้า ชลิตทำตาดุ เหมือนว่าไม่เชื่อเธอ เธอจึงหันหลังให้เขาแล้วเดินต่อไป
''ไม่ใช่ว่ามัวแต่นั่งเล่นกับไอกรอยู่ทั้งวันนะแกน่ะ" นิดานุชหยุดเดิน เธอหันมาส่ายหน้าปฏิเสธชลิต เเล้วรีบเดินไปด้วยความกลัว
นิดานุชรีบเดินเอาของขึ้นไปเก็บแล้วก็เดินลงมา อยู่ดีๆโฉมพิลัยก็วิ่งตัดหน้าเธอพร้อมกันตะโกนเอะอะโวยวาย
''ชลิตตตต" 
"เป็นอะไรครับโฉม ใจเย็นๆ" นิดานุชไม่ได้สนใจอะไรจึงเดินลงมาจากบันไดแล้วเดินตรงไปที่ห้องครัว
''เครื่องเพชรโฉมหายค่ะชลิต ชุดที่คุณให้โฉมใส่ตอนวันแต่งงาน คุณจำได้มั้ยคะ "
"คุณหาดีรึยังโฉม แล้วมันจะหายไปได้ยังไง"
"เครื่องเพชรชุดนั้นแพงมากเลยไม่ใช่หรอคะชลิต โฉมเลยเก็บไว้อย่างดี วันนี้อารมณ์ดีเลยอยากเอาออกมาดู แต่มันหายไปแล้ว"
"คุณคิดดีๆสิโฉมว่าเก็บไว้ครั้งสุดท้ายที่ไหน"
"เก็บไว้ที่ตู้เดิมแหละค่ะชลิต แต่โฉมจำไม่ได้ว่าได้ล็อคตู้นั้นรึเปล่า ตอนวันแต่งงานโฉมเหนื่อยมาก เลยเก็บแล้วก็เอาใส่ตู้ ไม่รู้ว่าได้ล็อคตู้มั้ย โฉมขอโทษนะคะชลิต "
ชลิตเดินโมโหมาที่ห้องครัว แล้วตะโกนอย่างเสียงดัง
''นิดา" นิดานุชกับป้าบัวตกใจ เขาเดินเข้ามาดึงแขนนิดานุชอย่างแรงออกไปจากครัว 
''อะไรกันคะคุณชลิต เกิดอะไรขึ้น'' ป้าบัววางมือจากการแต่งจานอาหารแล้วรีบเดินตามออกไปเพราะเป็นห่วงนิดานุช
โฉมพิลัยนั่งร้องไห้อยู่ที่โซฟารับแขก พร้อมกับจิ๋มที่นั่งปลอบอยู่ ทันใดนั้น ชลิตก็เดินมาพร้อมกับนิดานุช
''มานี่เดี๋ยวนังตัวดี วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน มีแค่แกกับไอกร แล้วเครื่องเพชรของโฉมก็หายไป ฝีมือแกใช่มั้ย" นิดานุชตกใจ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเครื่องเพชรของโฉมพิลัยเก็บอยู่ตรงไหน เธอไม่เคยคิดที่จะทำอะไรไม่ดีๆพวกนี้เลย เธอส่ายหน้าปฏิเสธไป
''เกิดอะไรขึ้นคะคุณชลิต ใจเย็นๆก่อนนะคะ"
''วันนี้มันอยู่บ้านกับไอกรสองคน แล้วเครื่องเพชรโฉมหายไป ไม่ใช่มันเป็นคนขโมยแล้วจะใครล่ะครับป้าบัว กินบนเรือนขี้รถบนหลังคานะอีนิดา" ชลิตผลักนิดานุชลงไปที่พื้น นิดานุชล้มลงไป เธอพนมมืออ้อนวอน ปากของเธอขยับแต่กลับไม่มีเสียงออกมาให้ได้ยิน
'หนูไม่ได้ทำ หนูไม่ได้ขโมยของนะคะ' เธอพูดพร้อมกันส่ายหน้าไป 
''วันนี้ก็เธอไม่ใช่หรอนิดา ที่เข้าไปทำความสะอาดห้องนอนของคุณโฉมกับคุณชลิต" จิ๋มพูดออกมา นิดานุชร้องไห้โฮ เธอกำลังถูกใส่ความ เธอเป็นผู้บริสุทธิ์ ชลิตยิ่งโกรธใหญ่ 
''หลักฐานมัดตัวขนาดนี้ยังจะกล้าโกหกอีกหรอ จิ๋ม ไปค้นห้องมันเดี๋ยวนี้"
''ได้ค่ะ คุณผู้ชาย" จิ๋มรีบวิ่งไปที่ห้องนอนนิดานุช เข้าไปค้นของในห้องนิดานุชจนกระจุยจายไปหมด
''คุณชลิตใจเย็นๆก่อนนะคะ ฟังคุณหนูก่อน เธออาจจะไม่ได้ทำก็ได้นะคะ"
"ป้าบัวพอเถอะครับ นังเด็กนี่มันร้ายจะตาย มันก็ทำตัวเป็นเด็กดีให้คนตายใจแล้วก็ทำอะไรชั่วๆออกมา เลิกคิดว่ามันเป็นคนดีได้แล้วครับป้าบัว'' นิดานุชนั่งร้องไห้ เธอกลัวไปหมด เธอไม่ได้ทำ เธอจะขโมยของไปทำไม เธอไม่ได้ต้องการอะไรจากบ้านหลังเลยแม้แต่สักชิ้นเดียว 
จิ๋มหายไปซักพักก็วิ่งกลับมาด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ
"เจอมั้ย"
"จิ๋มค้นจนทั่วแล้วค่ะ ไม่มีเลย"
''น้องนิดาอาจจะไม่ได้ทำก็ได้นะคะชลิต"
''แกเอาไปซ่อนไว้ไหนฮะ นังหัวขโมย" นิดานุชยังยืนกรานที่จะปฏิเสธ เพื่อให้เธอรอดพ้นจากข้อครหา
''หรือว่าร่วมมือกับไอกร แกบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะว่าแกเอาเพชรไปซ่อนไว้ไหน หรือว่าแกเอาไปขายแล้ว สารภาพมาเดี๋ยวนี้นะ"
''แต่จิ๋มเจอนี่ซ่อนไว้ค่ะคุณผู้ชาย"
"อะไร" จิ๋มยื่นซองถุงยางอนามัยให้ชลิต ชลิตยิ่งโมโหหนักเข้าไปใหญ่ เขาปาซองถุงยางอนามัยใส่นิดานุชจนเธอตกใจ
''อีเด็กไม่รักดี แกบอกฉันว่ายังไง บอกว่าจะสอบเข้ามหา'ลัยเลยขอพาไอกรมาติวหนังสือที่บ้าน แล้วนี่อะไร พออยู่บ้านด้วยกันสองต่อสอง แกก็แอบมีอะไรกับมันอย่างนั้นหรอ" 
นิดานุชตกใจกับประโยคที่ชลิตพูดออกมา ซองถุงยางอนามัยซองนั้นไม่ของเธอ เธอร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอถูกใส่ร้าย มันไม่ใช่ของเธอ เธอไม่ได้ทำ
''ฉันชักจะเหลืออดกับแกแล้วนะนังนิดา ฉันไม่น่าสัญญากับคุณพ่อว่าจะเอาแกมาเลี้ยงเลย ที่แท้แกมันก็เด็กใจแตก ทำตัวเหมือนสินค้าในร้าน10บาททุกอย่างที่ใครก็ซื้อได้ จิ๋ม แกขึ้นไปบนห้องของฉัน มีไม้หวายอยู่บนหนังสือชั้นบนสุด เร็ว"
''ค่ะ คุณผู้ชาย"
''ชลิต คุณจะทำอะไรคะ อย่าให้ถึงขั้นลงไม้ลงมือกันเลยนะคะ น้องนิดา สารภาพมาเถอะ ว่าเอาเครื่องเพชรพี่ไปซ่อนไว้ที่ไหน แล้วก็ขอโทษชลิตเค้าไปเรื่องที่น้องมีอะไรกับเพื่อนผู้ชายคนนั้น โทษหนักจะได้เป็นเบา"
"คุณชลิตอย่าตีน้องเลยนะคะ ป้าเชื่อว่าคุณหนูไม่ได้ทำ"
นิดานุชคลานไปหาชลิต เธอกดขาข้างซ้ายของชลิตพร้อมกับอ้อนวอนให้เขาเชื่อว่าทั้งสองเรื่องที่เกิดขึ้นเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง
''จะเลิกแสดงละครได้รึยัง สงสัยฉันคงต้องส่งชื่อแกเข้ารับรางวัลตุ๊กตาทองเลยใช่มั้ย" มาแล้วค่ะคุณชลิต
ชลิตดึงไม้หวายอันยาวมาจากมือจิ๋ม เขาดึงข้อมือขวาของนิดานุชขึ้นมา
"ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย เอาเครื่องเพชรของโฉมไปเก็บไว้ที่ไหน แล้วไอซองถุงยางนั่นมันของแกใช่มั้ย วันนี้แกมีอะไรกับไอกรตอนฉันไม่อยู่บ้านใช่มั้ย"
"ถ้าทำก็ยอมรับมาเถอะน้องนิดา พี่ไม่โกรธหรอก พี่ขอเครื่องเพชรพี่คืนเถอะนะ"
นิดานุชน้ำไหลอาบแก้ม เธอส่ายหน้าปฏิเสธ เธอยังไม่ยอมรับกับความผิดที่เธอไม่ได้ทำ 
''แกท้าฉันใช่มั้ยนิดา" ชลิตใช้หวายฟาดลงไปที่ตัวของนิดานุชอย่างแรง ความเกลียดชังที่มีมาตั้งแต่ไหนแต่ไร บวกกับความโมโหร้าย เขาเฆี่ยนตีนิดานุชอย่างทารุณ นิดานุชร้องไห้ออกมาด้วยความทรมาน
''แกจะยอมรับมั้ยฮะ อีเด็กสารเลว ทำไม อยากจะหนีไปจากบ้านนี้เลยต้องขโมยของไปขายเลยหรอ" นิดานุชเจ็บมาก เธอยังปฏิเสธ แม้เธอจะพูดออกมาไม่ได้ก็ตาม ชลิตยังลงมือตีนิดานุชซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนนิดานุชล้มลงไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวด 
''ฉันเคยบอกแกไปแล้วใช่มั้ยว่าให้เลิกยุ่งกับไอกร หลงมันมากรึไงถึงยอมเสียตัวให้มัน แกลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ ลุกขึ้นมา"
"พอเถอะค่ะคุณชลิต ดูแขนคุณหนูสิคะ เป็นรอยไม้เรียวหมดเเล้วนะคะ"
"ผมไม่หยุด"
ชลิตดึงตัวนิดานุชที่เจ็บปวดกับบาดแผลจนเริ่มไม่มีสติ ชลิตโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ เขาออกแรงฟาดนิดานุชหนักกว่าเดิม จนหลังของนิดานุชเริ่มมีรอยแดงคล้ายรอยเลือดอย่างเห็นได้ชัด ชลิตเหมือนกับไฟที่ลุกโชนด้วยความโกรธจนพลุกพล่าน เขาตีนิดานุชไปด้วยความโกรธ จนนิดานุชสลบ ตัวเธอลงล้มไปหาเขา เขาผลักเธอออกจนลงไปนอนกับพื้น
''แกแกล้งสลบ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ แกน่ะควรได้รับโทษ แกมันเลว 
ป้าบัวเข้าไปกอดนิดานุชไว้ พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา
''ถ้ากล้าก็ตีเลยค่ะคุณชลิต จะหยุดได้รึยัง จะตีจนน้องตายคามือเลยรึไงคะ" ชลิตโยนไม้หวายทิ้ง เหงื่อไหลออกมาท่วมใบหน้าของชลิต
''พอได้แล้วนะคะชลิต หยุดเถอะค่ะโฉมขอ ถ้าพรุ่งนี้น้องนิดาตื่นมาก็ค่อยถามเค้าก็ได้นะคะ เค้าเจ็บมากแล้ว คุณตีเค้าแรงขนาดนั้น คงไม่ยากถ้าจะขอให้เค้าพูดความจริงหรอกค่ะ"
ชลิตเดินไปหานิดานุช เขาอุ้มร่างของเด็กผู้หญิงที่สลบไสลด้วยน้ำมือของเขาขึ้นมา
''ชลิตคุณจะทำอะไรคะ"
ชลิตเดินไปที่ห้องนอนของนิดานุช เขาทิ้งตัวของเธอลงที่พื้นห้อง นิดานุชไร้ซึ่งการตอบสนอง เธอสลบลงไปจริงๆ 
ชลิตล็อคประตูห้องของเธอแล้วเดินกลับมา
''ผมล็อคประตูห้องมันไว้แล้ว ห้ามใครเข้าไปยุ่งกับมันเด็ดขาด ใครแอบเข้าไปล่ะน่าดู"
"คุณชลิตตีแรงขนาดนั้น ถ้าไข้ขึ้นขึ้นมาจะทำยังไงคะ"
''ตายซะได้ก็ดี" ชลิตเดินหนีขึ้นไปบนห้องอย่างไม่สนใจ
''ชลิต รอโฉมด้วยค่ะ" โฉมพิลัยเดินตามขึ้นไป
'สมหน้าอีเด็กใบ้ ฉันยังมีอะไรไว้แกล้งแกอีกเยอะ นางร้ายในทีวียังต้องยอมสยบให้กับโฉมพิลัย รอยไม้เรียวเต็มหลังซะขนาดนั้น สะใจฉันจริงๆ