นิดา

ลำดับตอนที่ #30 : 30

นิดานุชตั้งใจเรียนให้มากที่สุด ในขณะที่เพื่อนวัยเดียวกันต่างได้ไปเรียนพิเศษตามสถาบันต่างๆ เพื่อที่จะได้เข้าเรียนในคณะและมหาวิทยาลัยที่ต้องการ ไม่เหมือนเธอ เธอไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้เรียนในคณะที่อยากเรียน ไม่มีการเรียนพิเศษใดๆทั้งสิ้น เธอต้องดิ้นรนเพื่อที่จะทำตามความต้องการของพี่ชายเธอ เธอไม่มีความคิดที่จะเป็นนักธุรกิจ เธอมั่นใจว่าเธอไม่มีศักยภาพพอที่จะสืบทอดกิจการของครอบครัว เธอจึงใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับหนังสือ เพราะเธอเหลือเวลาไม่มากในการเตรียมตัว มีข้อสอบอีกหลายชุดที่ต้องฝึกทำ มีหนังสืออีกหลายเล่มที่ต้องอ่าน ถ้าเธอสอบไม่ติด เธอต้องโดนพี่ชลิตฆ่าเธอแน่ๆ
วันนี้เธอนั่งรถเมล์กลับบ้านมาคนเดียว โรงเรียนกับบ้านของเธอค่อนข้างไกลกัน เธอจึงนั่งท่องศัพท์ภาษาอังกฤษเพื่อนเป็นการฆ่าเวลา เมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน ป้าบัวยังไม่กลับมาจากตลาด เธอจึงนั่งอ่านหนังสือรออยู่ในห้องครัว เพราะตอนนี้บ้านเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่
และจะได้ประหยัดไฟด้วย
แต่ความสงบก็หายไป....
"อ่านหนังสือหรอจ๊ะน้องนิดา เดี๋ยวก็สอบเข้ามหาลัยแล้วนี่นา"
"จะไหวหรอนิดา เด็กกรุงเทพเก่งๆกันทั้งนั้น บ้านนอกเข้ากรุงแบบแก จะไปสู้ใครเค้าได้ ห๊ะ" จิ๋มใช้นิ้วชี้ดันไปที่ศีรษะของนิดานุชจนเธอฟุบลงไปกับโต๊ะ
"ฉันจะบอกอะไรให้นะนังใบ้ บริษัทของชลิตใหญ่มาก แล้วก็เป็นบริษัทรายใหญ่ในประเทศ เด็กเจ้าน้ำตาอย่างแกจะบริหารบริษัทได้หรอ ไม่มีทาง"
"กลับเชียงใหม่ไปเก็บสตอรว์เบอร์รี่ขายดีกว่ามั้ย"
''ให้ตายยังไงก็สอบไม่ติด นี่แกเลิกอ่านไอตำราบ้าๆนี่ได้แบ้ว ไปทำความสะอาดห้องนอนให้ฉันด้วย เอาผ้าปูที่นอน ปลอกหมอนไปซักให้เรียบร้อย แล้วก็ปัดกวาดเช็ดถูให้สะอาดด้วย เดี๋ยวนี้ ไป นังจิ๋ม''
สองนายบ่าวเดินออกไปจากห้องครัวด้วยความสะใจ 
นิดานุชต้องกลั้นน้ำตาแห่งความเจ็บปวดไว้ เธอต้องการกำลังใจไม่ใช่คำพูดถากถาง เธอเหนื่อย ท้อแท้  เธอไม่รู้ว่าเธอจะต้องทำยังไงให้เธอทำตามใจที่ชลิตต้องการได้ ทางเดินชีวิตเธอไม่ได้สวยหรูเหมือนคนอื่น กลีบกุหลาบซักกลีบเธอะได้เห็นมันรึเปล่า แสงพระอาทิตย์ที่ส่องสว่าง จุดหมายปลายทางที่ใครๆต่างอยากพบเจอ เธอจะมีค่าพอที่จะได้พบกับสิ่งๆนั้นหรือเปล่า เธอต้องหยุดเครียดแล้วไปทำสิ่งที่โฉมพิลัยสั่งก่อนที่หล่อนจะเข้ามาอาละวาดใส่เธอ
นิดานุชทำงานบ้านเสร็จทุกอย่าง เธอจึงเดินกลับห้องนอน เพื่อที่จะได้ทำการบ้านแล้วอาบน้ำนอน

นิดานุชตื่นขึ้นมากลางดึก เด็กสาวผมยาวในชุดนอนกางเกงขายาวแขนยาวสีชมพู เธอรู้สึกกระหายน้ำจึงเดินออกมาที่ห้องครัว ไฟของห้องครัวถูกเปิดอยู่ ชลิตนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้กลางห้องครัว เธอกลัวพี่ชายของเธอจึงรีบเดินไปดื่มน้ำที่ตู้เย็นแล้วจะกลับไปนอนต่อ แต่เธอก็ถูกเรียกเอาไว้ก่อน
"นิดา"
นิดานุบหันกลับมาหาพี่ชายของเธออย่างหวาดกลัว
"มานั่งนี่สิ" นิดานุชเดินเข้ามานั่งที่นั่งฝั่งตรงข้ามพี่ชายของเธอ 
"อ่านหนังสือสอบหรอ"  นิดานุชส่ายหน้า เธอพยายามที่จะไม่มองตาพี่ชายของเธอ
"แล้วทำไมยังไม่นอนอีก" น้ำเสียงของชลิตไม่เหมือนกับหลายๆครั้งที่เขาพูดกับเธอ เธอไม่รู้จะทำยังไงเพราะเธอไม่มีกระดาษ
"ตอบพี่มาสิ"
"หนูหลับไปได้ซักพักแล้วค่ะแต่หิวน้ำ" ทุกครั้งที่เธอพูดกับพี่ชายของเธอ เสียงของเธอจะสั่นเครือ เธออยู่กับชลิตมาได้หลายเดือน แต่เธอก็ยังไม่ชิน เหมือนอยู่กับคนแปลกหน้า เพราะชลิตทำเหมือนรับคนใช้ใหม่มาอยู่ในบ้านมากกว่าการรับน้องสาวเข้ามาอยู่ในบ้าน
"อ่านหนังสือไปถึงไหนแล้ว"
"ตอนนี้ก็ต้องรีบอ่านหนังสือค่ะเดี๋ยวจะไม่ทัน"
"พี่ชลิตเป็นอะไรรึเปล่าคะ"
ชลิตนั่งนิ่งไม่ตอบอะไร
"ถ้าพี่ชลิตเหนื่อย พี่ส่งหนูกลับเชียงใหม่ก็ได้นะคะ"  
''ไม่อยากอยู่บ้านนี้แล้วใช่มั้ย"
"หนูเป็นภาระ"
ชลิตมองหน้าเธอแล้วเงียบ ไม่โต้ตอบอะไร
"พี่ชลิตคะ"
"อะไร''
"ถ้าหนูสอบไม่ติดพี่จะตีหนูมั้ยคะ"
''ก็สอบให้ติดสิ" ชลิตก้มหน้ามองโต๊ะ ''
''ไปนอนเถอะนิดา เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ชลิตพาเธอเดินไปห้องนอน เขาเปิดประตูให้เธอ นิดานุชเดินเข้าไปแล้วหันกลับมาหาเขา 
''ขอบคุณนะคะ"
ชลิตไม่พูดอะไร เขาปิดประตูห้องนอนของนิดานุช 
เด็กสาวหันหลังให้ประตูแล้วค่อยๆนั่งลงที่พื้น เธอร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว พี่ชายของเธอต้องเหนื่อยมากแน่ๆกับงานที่บริษัท ถ้าเธอสอบไม่ติดเขาคงผิดหวังในตัวเธอมาก ถ้าเธอสอบติดเธอก็ไม่รู้ว่าจะช่วยงานพี่ชายของเธอได้รึเปล่า เธอแบกรับความเครียดเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเอง พี่ชายของเธอเหนื่อยกว่าเธออีกตั้งมากมาย เธอต้องทำให้เต็มที่เพื่อจะได้แบ่งเบาภาระของเขา เธอลืมความคิดก่อนหน้าไปโดยสิ้นเชิงว่าเธอจะสอบให้ติด ชลิตจะได้รักเธอบ้าง แต่ตอนนี้ เธอจะต้องสอบให้ติด เพราะเขาเหนื่อยกับเธอมามากพอแล้ว
ชลิตเดินไปที่ห้องนอนของเขาพร้อมกับรอยยิ้ม
'แกได้กลับไปตายที่เชียงใหม่แน่นังนิดา'