นิดา

ลำดับตอนที่ #22 : 22

บรรยากาศงานศพของม่านฟ้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า มคนรู้กจักที่เดินทางมาจากเชียงใหม่หลายคน
แต่หน่งในนั้นไม่ใช่ชลิต เขาไม่อยากจะมาที่นี่เลยแม้แต่น้อย แต่วัฒนากลับลากเขามาอย่างไม่เต็มใจ
"มานี่เลยไอชลิต"
"แกจะพาฉันไปไหนฮะ ไอหมอ ปล่อยฉัน"
"แกนี่มันโง่หรือโง่เนี่ย แม่น้องนิดาเสีย เค้าเป็นถึงภรรยาอีกคนของพอแก แกก็ควรที่จะไปงานศพเค้าหน่อย ไป"
"ฉันไม่ไป ฉันเหนื่อยมาก วันนี้ฉันมีประชุม แล้วก็มีงานที่ต้องทำเยอะมาก ฉันอยากกลับไปพักผ่อน"
"เออน่า ไปแปปเดียวเดี๋ยวก็กลับ"
"ฉันเป็นเจ้าภาพงานศพ จัดการทุกอย่างให้มันก็บุญแล้ว แกจะเอาอะไรกับฉันอีก"
"งั้นแกก็ถือว่ามาขออโหสิกรรม แล้วก็มารับน้องนิดากลับบ้านด้วย โอเคมั้ย แกนี่ดื้อยังไงก็ดื้ออย่างนั้นตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยเปลี่ยนเลยนะไอชลิต"
"มันมาเองได้มันก็คงกลับเองได้ ไม่ใช่เด็กอนุบาลนะต้องไปรับไปส่งเช้าเย็น แกเลิกหาเหตุผลให้ฉันไปได้แล้วไอหมอ"
"ไม่" วัฒนาลากชลิตมาถึงศาลาจนได้ มีคุณลุงยืนต้อนรับอยู่ข้างหน้า ชลิตรีบเดินตรงดิงเข้าไปนั่งอย่างรวดเร็ว แต่วัฒนาก็ดึงแขนชลิตเอาไว้ซะก่อน
"นี่แกจะรีบนั่งไปไหนฮะไอชลิต ลุกเลย ไปจุดธูปไหว้น้าม่านฟ้าก่อน" ชลิตรำคาญวัฒนาจึงลุกไปอย่างอารมณ์เสีย
ชลิตรับธูปมาจากคุณป้าคนหนึ่ง ก่อนจะยกมือไหว้อธิษฐาน
'จบสิ้นกันซักทีนะ เกิดชาติหน้าชาติไหนก็ขออย่าให้มาเจอกันอีก' ชลิตปักธูปลงบนกระถางแล้วลุกไปนั่งอย่างรวดเร็ว 
ในศาลา ยังมีเพียงชลิตและวัฒนาที่นั่งกันอยู่สองคน
เด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนเดินถือถาดอาหารตรงมาที่โลงศพ เธอเดินออกมาพร้อมทั้งน้ำตา นิดานุชใช้มือเล็กๆของเธอเคาะไปที่โลงศพของผู้เป็นแม่ 
'แม่จ๋า แม่มากินข้าวนะ หนูทำแต่อาหารที่แม่ชอบทั้งนั้นเลยนะจ๊ะแม่' นิดานุชเอาหน้าผากของเธอไปแนบกับโลงศพแล้วร้องไหออกมาอย่างทุกข์ระทม เธอปาดน้ำตาที่แก้มทั้งสองข้างก่อนที่จะเดินออก
มาหาชลิตกับวัฒนา
นิดานุชยกมือไหว้พี่ชายทั้งสองคนของเธอ วัฒนายิ้มรับอย่างใจดี แต่ชลิตกลับทำหน้าเฉยเมยเหมือนเป็นคนไม่รู้จักกัน 
"น้องนิดานั่งลงก่อนสิครับ คงจะเหนื่อยน่าดู" วัฒนาเรียกให้นิดานุชนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ แต่นิดานุชนั่งพับเพียบลงที่พื้น
"นิดา ลงไปนั่งทำไมตรงนั้น ลุกขึ้นๆ ลุกข้นมานั่งข้างๆพี่" วัฒนาจับแขนนิดานุชให้ลุกขึ้น แต่ชลิตก็พูดขัดไว้ก่อน
"ให้มันนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นแหละ" นิดานุชพยักหนาให้วัฒนา วัฒนารู้ตัวว่าเขาคงทำอะไรไม่ได้แล้ว จึงนั่งอย่างเงียบๆ

เมื่อเสร็จพิธีทั้งหมด นิดานุชออกไปขอบคุณแขกผู้มาร่วมงาน ก่อนจะดินกลับมาหาชลิตและวัฒนา
"น้องนิดา พรุ่งนี้เช้าพี่ต้องเข้าเวรแทนเพื่อนน่ะ พี่กลับก่อนนะ เห้ย ไอชลิต ฉันกลับก่อนนะเว้ย"
"เออ รีบๆกลับไปเลยไอหมอ ก่อนที่ฉันจะจัดการกับแก" 
นิดานุชยกมือไหว้วัฒนาก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากศาลา
"เดี๋ยวหนูไปหาลุงสัปเหร่อเเป๊ปนึงนะคะ" 
"เร็วๆ" ชลิตตอบอย่างขอไปที 
นิดานุชจึงรีบเดินไป
ชลิตนั่งรอเธอไม่นาน นิดานุชก็เดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าเป้นักเรียนสีดำที่เธอสะพายอยู่บนหลัง ชลิตเดินออกไปโดยไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย 
นิดานุชนั่งลงที่เบาะข้างๆชลิต เธอนั่งร้องไห้ตลอดทาง เพียงไม่นานก็กลับมาถึงบ้าน ชลิตหยุดรถแต่เขากลับยังไม่ลงจากรถ
"นี่แกจะนั่งร้องไห้ตลอดเวลาเลยใช่มั้ย รีบๆจัดการให้เสร็จนะ งานศพแม่แก รู้มั้ยว่าเป็นเพราะแม่แก งานเเต่งงานของฉันกับโฉมเลยต้องเลื่อนออกไปเลยรู้มั้ย" ชลิตเดินออกไปอย่างอารมณ์เสีย นิดานุชหยิบกระเป๋าของชลิตก่อนจะเดินตามไปอย่างห่างๆ
เมื่อเธอเก็บกระเป๋าของชลิตบนห้องทำงานเสร็จแล้ว เธอก็เดินกลับมาที่ห้องนอนของเธอ
เธอนั่งกอดเขาร้องไห้อย่างเสียใจ เธออยากให้แม่เธอฟื้นกลับคืนมา เธอทำกรรมอะไรไว้ เธอถึงต้องพลักพรากจากพ่อและแม่ของเธอ เธอไม่เหลือใครอีกแล้วที่รักเธอ พี่ชายของเธอก็เกลียดเธอ
ถ้าให้เธอเลือกได้ เธอจะไม่ขออยู่เป็นภาระของชลิตเลยดีกว่า แต่เธอทำไม่ได้ เพราะเธอรู้ว่ามันผิดมหันต์
เธอจึงต้องอดทนต่อไป ต้องอดทนแบบไม่มีขีดจำกัด ไม่ว่าพวกเขาจะย่ำยีเธอแค่ไหนก็ตาม