นิดา

ลำดับตอนที่ #19 : 19

นิดานุชมีความสุขกับไวโอลินของเธอมาก ไวโอลินถือเป็นหนึ่งในสิ่งสำคัญของชีวิตเธอ แต่เธอหารู้ไม่ว่า รอยยิ้มในครั้งนี้ จะเป็นรอยยิ้มครั้งสุดท้ายของเธอภายในบ้านวัชราธรณ์ นิดานุชกลับมาจากโรงเรียนอย่างรวดเร็ว วันนี้เธอไม่ได้เอาไวโอลินไปโรงเรียน เธอจึงต้องรีบกลับมาหาไวโอลินที่เธอรักและหวงแหน ชลิตยังไม่กลับจากบริษัท ส่วนป้าบัวก็พึ่งไปตลาด นิดานุชรีบเข้าห้องนอนของเธอ เป็นใครๆก็ไม่เชื่อว่าคฤหาสน์อันใหญ่โตมโหฬาร แต่ทายาทคนสุดท้องกลับต้องมานอนห้องคนใช้อย่างลำบากตรากตรำ เมื่อเข้าไปเธอก็พบว่ามีคนเอากระเป๋าไวโอลินของเธอออกมา กระเป๋าไวโอลินสีน้ำเงินวางไว้บนเสื่อเก่าๆ มันถูกเปิดออก เมื่อนิดาเดินไปดู เธอพบว่าไวโอลินตัวนั้นหายไป นิดานุชรีบวิ่งออกมาจากห้องเพื่อตามหาไวโอลินของเธอ แก้มทั้งสองของเธออาบไปด้วยน้ำตา เเละเธอก็พบโฉมพิลัยเเละจิ๋มยืนอยู่ระหว่างบันไดบ้านที่แยกเป็นสองฝั่งอย่างสวยงามภายในบ้าน โฉมพิลัยถือไวโอลินของเธออยู่ เขายืนยิ้มเยาะอย่างมีความสุข
"หาไอนี่อยู่หรอ นังใบ้" นิดานุชกำลังจะวิ่งขึ้นบันไดไปเอาไวโอลินของเธอ แต่โฉมพิลัยชี้หน้าเธอและสงห้ามเธอไว้ก่อน
"หยุด แกหยุดอยู่ตรงไหนเลยนะนังใบ้ ถ้าแกขึ้นมาแม้แต่ก้าวเดียว ฉันโยนไอนี่ลงไปแน่" นิดานุชได้แต่ยนร้องไห้อยู่ตรงหน้าบันได เธอทำอะไรไมได้ พูดก็ไม่ได้ ขึ้นไปแย่งก็ไม่ได้ เธอเป็นเหมือนโทษที่ถูกมัดมือมัดเท้ารอให้เพชฌฆาตเงื้อดาบฟันเพื่อปลิดชีวิตของเธอเท่านั้น
"เก่งจริงๆนะ บทนางเอกเจ้าน้ำตาเนี่ย เล่นได้ทุกวัน น้ำตาสั่งได้ จะให้ไหลเป็นลิตรก็ทำได้ ดารากลับชาติมาเกิดรึไงยะ" โฉมพิลัยพูดจาถากถางเธอ พร้อมกับจิ๋มที่ยืนเเลบลิ้นปริ้นตาเยาะเย้ยเธอ นิดานุชยกมือไหว้อ้อนวอนโฉมพิลัยให้คืนไวโอลินให้ แต่มันก็ไม่ได้ผล โฉมพิลัยยื่นไวโอลินให้จิ๋ม เธอยกคันชักไวโอลินขึ้นมาเยาะเย้ยนิดานุช นิดานุชแทนจะทรมานกับภาพที่เธอกำลังเห็น ไวโอลินของเธอแท้ๆ แต่เธอต้องมายืนดูคนอื่นทำลายไวโอลินของเธอต่อหน้าต่อตา
"ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันมีความสุขมากเลย ที่ฉันได้เห็นแกร้องไห้ นังใบ้ แกน่ะมันอ่อนแอ แต่ถึงแกกล้าสู้ฉัน แกก็แพ้ฉันอยู่ดี เลือดมันต้องข้นกว่าน้ำ ชลิตเขาเกลียดแก ได้ยินมั้ยว่าเขาเกลียดแก"
'ใจร้าย'
"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่าแกด่าฉันอยู่ในใจ ใครเค้าจะโง่
เหมือนแกล่ะ"
โฉมพิลัยเอาคันชักไวโอลินฟาดกับราวบันได เธออกแรงเพียงเล็กน้อย คันชักไวโอลินของนิดานุชก็หัดเป็นสองท่อน
"ถือไว้ก่อนนังจิ๋ม" โฉมพิลัยยื่นคันชักไวโอลินที่หักเป็นสองท่อนให้กับจิ๋ม
"นี่ค่ะคุณโฉม" จิ๋มยื่นไวโอลินให้โฉมพิลัย นิดานุชร้องไห้อย่างเจ็บปวด เธอส่ายหน้าขอร้องไม่ให้โฉมพิลยทำร้ายไวโอลินของเธอ แต่ความพยายามกลับไม่เป็นผล โฉมพิลัยฟาดไวโอลินของนิดานุชลงบนราวบันไดอย่างรุนแรง จนไวโอลินตัวนั้นพังจนไม่เป็นท่า โฉมพิลัยโยนไวโอลินกับคันชักที่พังจนไม่สามรถที่จะซ่อมได้ลงมาให้นิดานุช นิดานุชล้มตัวลง เธอเอาไวโอลินของเธอขึ้นมากอดพร้อมกับรำไห้อย่างปวดร้าว ชลิตที่กลับมาบ้านพอดี เขาเดินมาด้วยอารมณ์โกรธ
"นิดา มัวแต่ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่ออกไปรอรับฉัน นังสีไวโอลินให้ตัวเองฟังอยู่รึไง" ชลิตเห็นนิดานุชนั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้าบันได จึงถามโฉมพิลัยด้วยความสงสัย
"โฉมครับ นี่มันเกิดอะไรขึ้น อธิบายให้ผมฟังที"
"คุณก็ถามน้องคุณดูสิคะ" พูดจบ โฉมพิลัยก็เดินขึ้นห้องไปอย่างไม่สนใจ ปล่อยชลิตยืนสับสนว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อเวลาก่อนหน้า และนิดานุชที่เอาแต่นั่งร้องไห้พร้อมกับไวโอลินพังๆที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอ