นิดา

ลำดับตอนที่ #8 : 8

รถแท๊กซี่ขับมาจอดท่ี่หน้าบ้านวัชราธรณ์ นิดานุชเดินตามชลิตมาด้วยสีหน้าหวาดกลัว
"อ้าว คุณชลิต กลับมาแล้วหรอคะ" ป้าบัวยิ้มด้วยความดีใจ 
"แล้วทานอะไรมารึยังคะ"
"เรียบร้อยแล้วครับป้าบัว'' ชลิตยิ้มรับ
"เอ๊ะ แล้วคุณชลิตพาใครมาด้วยหรอคะ หน้าคุ้นๆ"
ป้าบัวเห็นหน้าตาของนิดาแล้วก็สงสัย "เอ หน้าเหมือนใครนะ"
ชลิตดึงมือนิดานุชมาจับแล้วบีบแน่นเหมือนเป็นการย้ำเตือนว่าสัญญาข้อที่สามคืออะไร
"นี่คือ นิดานุช ลูกสาวของน้าม่านฟ้าครับป้าบัว" นิดานุชรีบยกมือไหว้ป้าบัวพร้อมรอยยิ้ม 'ป้าบัวต้องใจดีมากๆแน่ๆเลย'
"อ๋อ ลูกสาวของคุณผู้หญิงนี่เอง ถึงว่า ทำไมหน้าตาคุ้นๆ อายุเท่าไหร่แล้วคะ" ป้าบัวถามนิดานุชด้วยคสามเอ็นดู ชลิตยิ่งบีบมือของนิดานุชแน่นเข้าไปอีก 
'17ค่ะ' นิดานุชได้แต่ตอบในใจ เพราะเธอพูดไม่ได้
"เอ ถามทำไมไม่ตอบ อายุเท่าไหร่แล้วคะคุณหนู"
นิดานุชพูดอะไรไม่ได้ เธอแสนจะอึดอัดใจ จึงเอามือไปกระตุกแขนเสื้อพี่ชายของเธอ
"อ๋อ ป้าบัวครับ ผมลืมบอกไป ว่านิดาเป็นใบ้" ชลิตพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย เขาหันมาแสยะยิ้มใส่นิดานุชอย่างมีความสุข 'นิดา เธอเข้าใจรึยัง ว่าตอนเด็กๆ ฉันเป็นยังไง'
โถ น่าสงสารจริงๆ แล้วคุณชลิตจะให้คุณหนูนอนห้องไหนคะ  ป้าจะได้ไปจัดห้องให้"
"ไม่ต้องครับ ป้าบัว ผมเตรียมไว้ให้แล้ว ตามมานี่สิ นิดา" ชลิตยิ้มให้เธอแบบสะใจ ก่อนจะเดินไป
นิดานุชใจเสีย เธอเดินตามชลิตไปด้วยความกลัว
ชลิตเดินมาหยุดที่ห้องคนใช้เก่าๆห้องหนึ่ง เขาเปิดเข้าไป ข้างในเป็ฯห้องเก่าๆที่ไม่มีใครอาศัยอยู่าหลายปี ภายในเต็มได้วยหยากไย่เเละฝุ่น
มันเป็นห้องเล็กๆ เเคบๆ ข้างในมีเพียงตู้เสื้อผ้าเล็กๆ โต๊ะญุ่ปุ่น เสื่อเก่า หมอนเหลี่ยมโบราณ เเละผ้าห่มผืนบางๆที่กันความหนาวไม่ได้เลย 
นิดานุชเเละป้าบัวเดินเข้ามาถึงกับตกใจ 
"คุณชลิตเเน่ใจนะคะ ว่าจะให้คุณหนูนอนห้องนี้"
"นอนไม่ได้ก็ไม่ต้องนอน ออกไปนอนนอกบ้านเลย" ชลิตมองหน้านิดานุชเเล้วเดินออกไป
"เดี๋ยวป้าช่วยทำความสะอาดนะคะคุณหนู"
ชลิตได้ยินป้าบัวบอกกับนิดานุช จึงเดินกลับมา
"ไม่ต้องครับป้าบัว ห้องใครก็ทำความสะอาดเอง ไม่ทำก็อยู่มันอย่างนี้นี่เเหละ" นิดานุชได้เเต่ก้มหน้า ไม่กล้ามองตาชลิต
"เดี๋ยวป้าไปเอาไม้กวาดกับไม้ถูพื้นมาให้นะคะคุณหนู"
นิดานุชฝืนยิ้มรับ ก่อนที่ป้าบัวจะเดินออกไป
ป้าบัวเดินมาพร้อมกับอุปกรณ์ทำความสะอาดในมือ
"อย่าเสียใจไปเลยนะคะคุณนิดา คุณชลิตอาจจะเหนื่อยเลยอารมณ์ไม่ดีน่ะค่ะ" ป้าบัวพูดปลอบใจนิดานุช เเต่มันก็ไม่เป็นผล
'ไม่ว่าจะวันไหน เวลาไหน พีีชลิตก็คงไม่อารมณ์ดีกับหนูหรอค่ะป้าบัว' นิดานุชได้เเต่พูดในใจ
"งั้นป้าไปก่อนนะคะ ทำความสะอาดดีๆนะคะคุณหนู" นิดานุชได้เเต่ยิ้มเเห้งๆให้ป้าบัว ก่อนที่จะเดินออกไป
'ยังไงเราก็ต้องอยู่ได้' นิดาพูดกับตัวเอง ก่อนที่จะไปหยิบไม้วาดมาวาดหยาไย่อันสกปรก เเม้จะเป็นห้องเเคบๆ เเต่มันก็ทำนิดานุชเหนื่อยเอาการ เพราะห้องนี้ไม่มีคนอาศัยมาหลายสิบปี
"คุณชลิตคะ" เสียงของป้าบัวเรียกชลิตขึ้น
"มีอะไรหรอครับป้าบัว"
"คุณชลิตทำกับคุณหนูเเบบนี้เพราะเรื่องนั้นใช่มั้ยคะ"
"เรื่องอะไรครับป้าบัว ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย" ชลิตเเกล้งทำเป็นจำไม่ได้ 
''ป้ารู้นะคะว่าคุณชลิตจำได้ มันไม่ถูกนะคะที่คุณชลิตจะเอาความเข้าใจผิดของคุณมาลงกับคุณนิดาเเบบนี้ คุณนิดาเเกไม่ผิดนะคะ"
"ผมไม่ได้เข้าใจผิดครับ ป้าบัวไม่เข้าใจผมหรอก" ชลิตโมโห
"เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ไม่มีใครผิดใครถูกเลยนะคะ คุณชลิตเข้าใจผิดจริงๆ"
"พอเถอะครับป้าบัว ผมไม่อยากฟัง ไม่มีใครห้ามผมได้หรอก" ชลิตพูดจบก็รีบเดินหนีขึ้นไปบนห้องนอนของเขาด้วยความโกรธ
"คุณชลิตคะ คุณชลิต" ป้าบัวเรียกอย่างไรชลิตก็ไม่ฟัง 
ชลิตเดินเข้าไปในหห้องนอนของเขา เขาปิดประตูอย่างเเรงด้วยความโมโหชลิตนั้งลงไปที่ปลายเตียง เขาหยิบรูปผูเป็นเเม่ของเขาบนหัวเตียงมาดู
"เเม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะเเก้เเค้นให้เเม่เอง"