ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 15
เช้าวันใหม่อันสดใสของใตรหลายๆคน เเต่ไม่ใช่สำหรับนิดานุช
เธอต้องรีบตื่นเช้ามาทำกับข้าว เเละไปโรงเรียนเเต่เช้า เพราะเวลาที่เธอคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้เธออยากจะร้องไห้โฮออกมาทุกครั้ง
เธออยากถามผู้เป็นพี่ชายของเธอว่าทำไมไม่ถามเธอบ้างว่าเธอผิดรึเปล่า ทำไมพี่ชายของเธัอไม่รักเธอบ้าง ทำไมเขาต้องตบหน้าเธอ ทำไมโฉมพิลัยต้องเเกล้งเธอด้วย
คำถามมากมายหลายอย่างที่อยู่ในสมองของเธอ เเต่เธอไม่สามรถถามใครได้ เธอได้เเต่เก็บไว้ในใจ เธออยากจะหนีกลับเชียให่ไปให้รู้เเล้วรู้รอด เธอรู้ว่ายังไงชลิตก็ไม่มีทางกลับไปตามเธออย่างเเน่นอน แต่สำหรับคุณพ่อ คำขอครั้งสุดท้ายก่อนสิ้นลม มันทำให้เธอไปไม่ได้ เธอต้องอยู่ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เธอจะตอบเเทนพระคุณผู้ให้กำเนิดเธอ
ชลิตเดินลงมาทานฃ้าวเช้ากับโฉมพิลัยกันอย่างมีความสุข
"หายดีเเล้วใช่มั้ยครับโฉม"
"หายเเล้วค่ะ ขอบคุณชลิตมากนะคะ"
"พูดถึงเรื่องนี้เเล้วคิดถึงยัยนิดาไม่ได้ นิสัยไม่ดี"
"ใจเย็นๆนะคะชลิต ถึงยังไงน้องนิดาก็เป็นน้องสาวคุณนะคะ" โฉมพิลัยเเกล้งพูดดี
"หยุดเถอะครับโฉม ผมไม่นับมันเป็นน้อง ผมเกลียดมัน อีลูกเมียน้อย"
"พอเถอะค่ะชลิต ทานข้าวเช้ากันดีกว่านะคะ"
"ครับ ที่รัก"
โฉมพิลัยเขินอาย ใบหน้าของเธอเป็นรอยยิ้มเเห่งความสุข แต่ในใจของเธอเต็มไปด้วยความคิดอันชั่วร้าย
'นังนิดา เเกตายทั้งเป็นเเน่'
นิดานุชถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความท้อเเท้กับชีวิต เธอนั่งลงบนเก้าอี้สีดำใต้ต้นไม้สีเขียว เธอมองดูนักเรียนตาบอด ที่ใช้ไม่เท้าช่วยในการเดิน นักเรียนที่เป็นใบ้ หูหนวก กำลังใช้ภาษามือสื่อสารกัน หลายๆคนอาจคิดว่าคนเหล่านั้นได้ทำบาปกรรมไว้ในชาติที่เเล้ว ชาตินี้จึงเกิดมาเป็นเเบบนี้ เเต่สำหรับเธอ บาปกรรมของเธอมากกว่าคนเหล่านั้นหลายเท่า เธอไม่สามารถย้อนกลับไปดูอดีตได้ ว่่าเธอทำอะไรไว้กับชลิต เเตเธอก็ต้องก้มหน้าชดใช้กรรมต่อไป
มือทั้งสองของนิดานุชถือสมุดเล่มเล็กๆกับปากกาสีฟ้า เธออยากใช้สองสิ่งนี้สื่อสารกับเพื่อนๆ เเต่มันคงไม่ได้ผล เพราะเพื่อนๆต่างก็ใช้ภาษามือสื่อสารกันหมด เเต่เธอกลับมานั่งเขียนข้อความใส่กะดาษ เธอคงดูเป็นตัวประหลาด เธอเรียนที่นี่เป็นวันที่สอง เเต่เธอก็ยังไม่มีเพื่อนลยซักคน ธรรมดาของนักเรียนใหม่ก็มักจะได้เพื่อนใหม่ตั้งเเต่มาเรียนวันเเรก เเต่เธอกลับยังไม่มีเพื่อนซักคน
เธออ่อนแอเกนที่จะต่อสู้กับความโหดร้าย เธอถูกเพื่อนๆมองเธอด้วยสายตาอันเกลียดชัง เพราะไม่ว่าใครจะถามอะไรเธอ เธอก็ไม่สามารถตอบโต้ได้ แต่พอนดชานุชหันไปเขียนคำพูดลงในกระดาษ เพื่อนคนนั้นก็ลุกหนีเธอไปเสียแล้ว แต่ยังมีเพื่อนผู้ชายคนนึง ที่มักจะมองเธอและยิ้มให้เธอ แต่เธอก็ได้แต่ยิ้มกลับ
เธอต้องรีบตื่นเช้ามาทำกับข้าว เเละไปโรงเรียนเเต่เช้า เพราะเวลาที่เธอคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้เธออยากจะร้องไห้โฮออกมาทุกครั้ง
เธออยากถามผู้เป็นพี่ชายของเธอว่าทำไมไม่ถามเธอบ้างว่าเธอผิดรึเปล่า ทำไมพี่ชายของเธัอไม่รักเธอบ้าง ทำไมเขาต้องตบหน้าเธอ ทำไมโฉมพิลัยต้องเเกล้งเธอด้วย
คำถามมากมายหลายอย่างที่อยู่ในสมองของเธอ เเต่เธอไม่สามรถถามใครได้ เธอได้เเต่เก็บไว้ในใจ เธออยากจะหนีกลับเชียให่ไปให้รู้เเล้วรู้รอด เธอรู้ว่ายังไงชลิตก็ไม่มีทางกลับไปตามเธออย่างเเน่นอน แต่สำหรับคุณพ่อ คำขอครั้งสุดท้ายก่อนสิ้นลม มันทำให้เธอไปไม่ได้ เธอต้องอยู่ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เธอจะตอบเเทนพระคุณผู้ให้กำเนิดเธอ
ชลิตเดินลงมาทานฃ้าวเช้ากับโฉมพิลัยกันอย่างมีความสุข
"หายดีเเล้วใช่มั้ยครับโฉม"
"หายเเล้วค่ะ ขอบคุณชลิตมากนะคะ"
"พูดถึงเรื่องนี้เเล้วคิดถึงยัยนิดาไม่ได้ นิสัยไม่ดี"
"ใจเย็นๆนะคะชลิต ถึงยังไงน้องนิดาก็เป็นน้องสาวคุณนะคะ" โฉมพิลัยเเกล้งพูดดี
"หยุดเถอะครับโฉม ผมไม่นับมันเป็นน้อง ผมเกลียดมัน อีลูกเมียน้อย"
"พอเถอะค่ะชลิต ทานข้าวเช้ากันดีกว่านะคะ"
"ครับ ที่รัก"
โฉมพิลัยเขินอาย ใบหน้าของเธอเป็นรอยยิ้มเเห่งความสุข แต่ในใจของเธอเต็มไปด้วยความคิดอันชั่วร้าย
'นังนิดา เเกตายทั้งเป็นเเน่'
นิดานุชถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความท้อเเท้กับชีวิต เธอนั่งลงบนเก้าอี้สีดำใต้ต้นไม้สีเขียว เธอมองดูนักเรียนตาบอด ที่ใช้ไม่เท้าช่วยในการเดิน นักเรียนที่เป็นใบ้ หูหนวก กำลังใช้ภาษามือสื่อสารกัน หลายๆคนอาจคิดว่าคนเหล่านั้นได้ทำบาปกรรมไว้ในชาติที่เเล้ว ชาตินี้จึงเกิดมาเป็นเเบบนี้ เเต่สำหรับเธอ บาปกรรมของเธอมากกว่าคนเหล่านั้นหลายเท่า เธอไม่สามารถย้อนกลับไปดูอดีตได้ ว่่าเธอทำอะไรไว้กับชลิต เเตเธอก็ต้องก้มหน้าชดใช้กรรมต่อไป
มือทั้งสองของนิดานุชถือสมุดเล่มเล็กๆกับปากกาสีฟ้า เธออยากใช้สองสิ่งนี้สื่อสารกับเพื่อนๆ เเต่มันคงไม่ได้ผล เพราะเพื่อนๆต่างก็ใช้ภาษามือสื่อสารกันหมด เเต่เธอกลับมานั่งเขียนข้อความใส่กะดาษ เธอคงดูเป็นตัวประหลาด เธอเรียนที่นี่เป็นวันที่สอง เเต่เธอก็ยังไม่มีเพื่อนลยซักคน ธรรมดาของนักเรียนใหม่ก็มักจะได้เพื่อนใหม่ตั้งเเต่มาเรียนวันเเรก เเต่เธอกลับยังไม่มีเพื่อนซักคน
เธออ่อนแอเกนที่จะต่อสู้กับความโหดร้าย เธอถูกเพื่อนๆมองเธอด้วยสายตาอันเกลียดชัง เพราะไม่ว่าใครจะถามอะไรเธอ เธอก็ไม่สามารถตอบโต้ได้ แต่พอนดชานุชหันไปเขียนคำพูดลงในกระดาษ เพื่อนคนนั้นก็ลุกหนีเธอไปเสียแล้ว แต่ยังมีเพื่อนผู้ชายคนนึง ที่มักจะมองเธอและยิ้มให้เธอ แต่เธอก็ได้แต่ยิ้มกลับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น