ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 14
นิดานุชตื่นขึ้นมาพร้อมกับความอ่อนล้า เธอต้องรีบไปอาบน้ำเเต่งตัว เพราะเธอจะต้องไปโรงเรียนเป็นวันเเรก
เธอช่วยป้าบัวทำกับข้าวด้วยสีหน้ากังวล ไม่ต้องเเปลกใจ จะมีคนปกติที่ไหนบ้างที่อยากจะไปเรียนอยู่ในโรงเรียนสอนคนพิการ เธออ่านภาษามือไม่ออก เเล้วเธอจะสื่อสารกับเพื่อนเเละคุณครูได้อย่างไร ถ้าจะให้เขียนคำพูดใส่กระดาษทุกๆวันมันก็ไม่ใช่เรื่องสนุก เธอไม่เข้าใจว่าทำไมชลิตต้องห้ามเธอพูดคุยกับใคร เธออยากจะให้ชลิตฆ่าเธอให้ตายเสียดีกว่าถ้าจะทรมานเธอเเบบนี้
เด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนมัธยมปลายนั่งทานข้าวเช้าอยู๋ในครัว ป้าบัวสังเกตว่าเธอดูไม่สดใสร่าเริงเลยจึงถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง
"เอ คุณหนูยังไม่หายป่วยหรอคะ หรื่อว่าอาหารเช้าฝีมือป้าไม่อร่อย"
นิดานุชส่ายหัวตอบพร้อมกับรอยยิ้มปลอมๆ เพราะถึงเธอพยักหน้าตอบ เธอก็บอกใครไม่ได้ว่าเธอเป็นอะไร
''นิดา จะไปได้รึยัง" ชลิตเดินเข้ามาถามเธอด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจ นิดานุชจึงหยิบกระเป๋าเป้สีดำ เธอยกมือไหว้ป้าบัวเเละเดินตามชลิตไป นิิดานุชเข้าไปนั่งในรถ เธอสวมเข็มขัดนิรภัยพร้อมกับเอากระเป๋าเป้วางไว้ที่ตัก เธอได้เเต่นั่งเงียบ ไม่กล้ามองหน้าชลิต เพราะกลัวเหลือเกิน ชลิจึงขับรถออกไป
"นิดา" ชลิตเรียกนิดานุช เธอหันมาด้วยหน้าตาสงสัยปนหวาดกลัว
"พี่มาส่งวันเดียวนะ วันหลังก็นั่งรถเมล์ไปกลับเอา ป้าบัวบอกเเล้วใช่มั้ยว่านั่งสายอะไร" นิดานุชพยักหน้ารับ
''ดีเเเล้ว จะได้ไม่เป็นภาระพี่"
'เเค่มารับมาส่งหนูพี่ก็เห็นว่ามันเป็นภาระหรอคะ' นิดานุชได้เเต่น้อยใจ เธอไม่กล้าพูดกับชลิต เพราะเขาไม่ได้สั่งให้เธอพูด เเละเเม้เธอพูดออกไป มันก็ไม่เป็นผลอะไรอยู่ดี
รถของชลิตขับมาจอดที่โรงเรียนสอนคนพิการ ก่อนนิดานุชจะลุกจากรถ ชลิตยื่นเเบงค์ร้อยให้นิดานุชอย่างไม่เต็มใจ เธอยกมือไหว้พี่ชายของเธอเเละรับเงินมาด้วยความกลัว
เธอเดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกับความเศร้าใจ มองไปทางไหนก็เห็นคนพิการที่ส่งภาษามือคุยกัน คนตาบอดที่นั่งอ่านอักษรเบล ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับเธอ เธอไม่ได้เป็นใบ้ ไม่ได้ผิดปกติเเละพิการใดๆทั้งสิ้น เธอพูดได้ ฟังได้ได้ เเละมองเห็นได้อย่างปกติ สิ่งเเวดล้อมในห้องเรียนของเธอ มันดูปกติในสายตาของเพื่อนๆ เเต่มมันดูเศร้าสำหรับเธอ เธอเรียนไม่รู้เรื่อง เเละยังไม่มีเพื่อนซักคน เเม้จะมีคนพยายามมาคุยกับเธอ เเต่เธอก็ไม่สามรถตอบใครได้เลย
นิดานุชนั่งรถเมล์กลับบ้านได้ความหดหู่ใจ เธอสงสารเพื่อนในห้องเหลือเกิน ที่เกิดมาเป็นเเบบนี้ เธอก็เช่นกัน เกิดมามีกรรม ต้องเกิดมาให้คนเยาะเย้ยถากถางว่าเป็นลูกเมียน้อย โดนกลั่นเเกล้ง เธอต้องโกหกทุกคนว่าเธอพูดไม่ได้ ทั้งๆที่เธอไม่อยากทำเอาซะเลย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณพ่อ เธอจะไม่มีทมางมาเหยียบบ้านวัชราธรณ์เป็นอันขาด
เธอเดินมาถึงหน้าบบ้าน เธอพิจาราณาดูทุกสิ่งทุกอย่างในบ้าน เธอต้องคอยเตือนตัวเองอยู่เสมอๆ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านไม่ใช่ของเะอ เเม้เธอจะเป็นลูกคนสุดท้อง เเต่เธอก็ไม่มีทางที่จะได้ของบางส่วนมาครอบครอง เธอเสียใจที่ต้องมีชีวิตเเบบนี้ เเต่เธอก็ยังดีที่ชลิตยังมองเห็นเธอเป็นเหมือนคนใช้ ดีกว่าที่เขาทำเหมือนเธอเป็นอากาศ
"อ้าว คุณหนู กลับมาจากโรงเรียนเเล้วหรอคะ มาๆ เข้ามาในบ้านดีกว่า มากินขนมฝีมือป้า ป้าทำไว้ให้คุณหนูโดยเฉพาะเลยน้า รับรองติดใจ" นิดานุชยังยิ้มได้เมื่อเห็นป้าบัวยืนรดน้ำต้นมาอยู่ หญิงชราจูงมือเธอเข้าไปในครัว
ป้าบัวยกขนมตระกูลทองมาให้เธอ มีทั้งทองหยิบ ทองหยอดเเละฝอยทอง เป็นของชอบของเธอทั้งนั้น เธอกินมันด้วยความอรอ่ยเเละความสุข
'ถ้าพี่ชลิตรักเราได้ซักครึ่งนึงของป้าบัวก็ดีสิ'
นิดานุชยังไม่ได้อาบน้ำ เธอยังอยู่ในชุดนักเรียน เพราะมัวเเต่ช่วยป้าบัวทำอาหาร เธอกำลังจะไปอาบน้ำ เเต่โฉมพิลัยก็เรียกเธอไว้ก่อน
''น้องนิดาจ๋า มานี่หน่อยสิ"
เธอเดินมาด้วยสีหน้าสงสัย
"พี่ปวดเท้าน่ะ ช่วยนวดให้พี่หน่อยได้มั้ย พดีว่านังจิ๋มมันไปเตรียมน้ำอุ่นให้พี่อยู่น่ะ"
นิดานุชรวบกระโปรงลงไปนั่งคุกเข่า
"ตรงนี้จะน้องนิดา" โฉมพิลัยชี้ไปที่ข้อเท้าด้านซ้าย
นิดานุชเอื้อมมือไปจับ เธอสงสัยว่าทำไมถึงปวดเพราะดูไม่เหมือนขาที่เจ็บหรือบวมก็ไม่มีเลยซักนิด เธอค่อยๆนวดเบาๆเพราะกลัวจะโฉมพิลัยจะเจ็บ อยู่ๆชลิตก็เดินเข้ามา
"โฉมครับ ทำอะไรอยู่"
"โอ้ย" โฉมพิลัยตะโกนเสียงดัง
"โฉมครับ คุณเป็นอะไร"
นิดานุชตกใจมาก ชลิตวิ่งมาเจอนิดานุชกำลังจับข้อเท้าโฉมพิลัยอยู่ จึงผลักเธออกไป
''คุณร้องทำไมครับโฉม"
"ก็น้องนิดาน่ะสิคะ โฉมเเค่ขอให้นวดให้เพราะโฉมเจ็บเท้า เเต่น้องนิดาก็บีบซะเเรงเลยค่ะ โฉมปวดมากเลยค่ะชลิต"
ชลิตดึงเเเขนนิดานุชขึ้นมา พร้อมกับบีบอย่างเเรง
"เเกเเกล้งโฉมทำไม"
นิดานุชได้เเต่ส่ายหน้าปฏิเสธ เธอยังไม่ทำอะไรรุนเเรงเลย เเต่อยู่ดีๆโฉมพิลัยก็ร้องขึ้นมาเเละโป้ปดว่าเธอเเกล้งหล่อน
"ยังจะมาโกหกอีกหรอ ทำไม เเม่ไม่รักไม่สอนรึไง ถึงมาเเเกล้งคนอื่นเค้าเเบบนี้"
ชลิตโกรธจัด ตะโกนดุนิดานุชด้วยเสียงตวาด นิดานุชทำอะไรไม่ได้นอกจากส่ายหน้าปฎิเสธ เธอน้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บปวด
'ทำไมพี่ต้องว่าเเม่ของหนูด้วย หนูยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะ'
"ยังจะไม่สำนึกอีก อยากจะลองดีกับฉันใช้มั้ย'' ชลิตตบหน้าเธอจนเธอล้มลงกับพื้นป้าบัวที่ผ่านมาเห็นเหตุการณ์พอดีก็เดินเข้ามาช่วยด้วยความตกใจ
''คุณชลิต คุณชลิตตบหน้าคุณหนูทำไมคะ"
''ถามมันเอาเองไว้ละกันว่าทำอะไรไว้" ชลิตพูดด้วยความไม่พอใจ
"ไปครับโฉม เดี๋ยวผมพาคุณขึ้นไปเอง" ชลิตพยุงโฉมพิลัยขึ้นไป เธอเเกล้งเดินขากะเผลกให้ชลิตเชื่อ เเละหันมาเเลบลิ้นใส่นิดานุชด้วยความสะใจ
"ไม่เป็นไรนะคะคุณหนู ป้าเชื่อว่าคุณหนูไม่ได้ทำอะไรผิดนะคะ ไปๆ ไปอาบน้ำนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปโรงเรียนสาย"
เธอช่วยป้าบัวทำกับข้าวด้วยสีหน้ากังวล ไม่ต้องเเปลกใจ จะมีคนปกติที่ไหนบ้างที่อยากจะไปเรียนอยู่ในโรงเรียนสอนคนพิการ เธออ่านภาษามือไม่ออก เเล้วเธอจะสื่อสารกับเพื่อนเเละคุณครูได้อย่างไร ถ้าจะให้เขียนคำพูดใส่กระดาษทุกๆวันมันก็ไม่ใช่เรื่องสนุก เธอไม่เข้าใจว่าทำไมชลิตต้องห้ามเธอพูดคุยกับใคร เธออยากจะให้ชลิตฆ่าเธอให้ตายเสียดีกว่าถ้าจะทรมานเธอเเบบนี้
เด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนมัธยมปลายนั่งทานข้าวเช้าอยู๋ในครัว ป้าบัวสังเกตว่าเธอดูไม่สดใสร่าเริงเลยจึงถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง
"เอ คุณหนูยังไม่หายป่วยหรอคะ หรื่อว่าอาหารเช้าฝีมือป้าไม่อร่อย"
นิดานุชส่ายหัวตอบพร้อมกับรอยยิ้มปลอมๆ เพราะถึงเธอพยักหน้าตอบ เธอก็บอกใครไม่ได้ว่าเธอเป็นอะไร
''นิดา จะไปได้รึยัง" ชลิตเดินเข้ามาถามเธอด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจ นิดานุชจึงหยิบกระเป๋าเป้สีดำ เธอยกมือไหว้ป้าบัวเเละเดินตามชลิตไป นิิดานุชเข้าไปนั่งในรถ เธอสวมเข็มขัดนิรภัยพร้อมกับเอากระเป๋าเป้วางไว้ที่ตัก เธอได้เเต่นั่งเงียบ ไม่กล้ามองหน้าชลิต เพราะกลัวเหลือเกิน ชลิจึงขับรถออกไป
"นิดา" ชลิตเรียกนิดานุช เธอหันมาด้วยหน้าตาสงสัยปนหวาดกลัว
"พี่มาส่งวันเดียวนะ วันหลังก็นั่งรถเมล์ไปกลับเอา ป้าบัวบอกเเล้วใช่มั้ยว่านั่งสายอะไร" นิดานุชพยักหน้ารับ
''ดีเเเล้ว จะได้ไม่เป็นภาระพี่"
'เเค่มารับมาส่งหนูพี่ก็เห็นว่ามันเป็นภาระหรอคะ' นิดานุชได้เเต่น้อยใจ เธอไม่กล้าพูดกับชลิต เพราะเขาไม่ได้สั่งให้เธอพูด เเละเเม้เธอพูดออกไป มันก็ไม่เป็นผลอะไรอยู่ดี
รถของชลิตขับมาจอดที่โรงเรียนสอนคนพิการ ก่อนนิดานุชจะลุกจากรถ ชลิตยื่นเเบงค์ร้อยให้นิดานุชอย่างไม่เต็มใจ เธอยกมือไหว้พี่ชายของเธอเเละรับเงินมาด้วยความกลัว
เธอเดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกับความเศร้าใจ มองไปทางไหนก็เห็นคนพิการที่ส่งภาษามือคุยกัน คนตาบอดที่นั่งอ่านอักษรเบล ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับเธอ เธอไม่ได้เป็นใบ้ ไม่ได้ผิดปกติเเละพิการใดๆทั้งสิ้น เธอพูดได้ ฟังได้ได้ เเละมองเห็นได้อย่างปกติ สิ่งเเวดล้อมในห้องเรียนของเธอ มันดูปกติในสายตาของเพื่อนๆ เเต่มมันดูเศร้าสำหรับเธอ เธอเรียนไม่รู้เรื่อง เเละยังไม่มีเพื่อนซักคน เเม้จะมีคนพยายามมาคุยกับเธอ เเต่เธอก็ไม่สามรถตอบใครได้เลย
นิดานุชนั่งรถเมล์กลับบ้านได้ความหดหู่ใจ เธอสงสารเพื่อนในห้องเหลือเกิน ที่เกิดมาเป็นเเบบนี้ เธอก็เช่นกัน เกิดมามีกรรม ต้องเกิดมาให้คนเยาะเย้ยถากถางว่าเป็นลูกเมียน้อย โดนกลั่นเเกล้ง เธอต้องโกหกทุกคนว่าเธอพูดไม่ได้ ทั้งๆที่เธอไม่อยากทำเอาซะเลย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณพ่อ เธอจะไม่มีทมางมาเหยียบบ้านวัชราธรณ์เป็นอันขาด
เธอเดินมาถึงหน้าบบ้าน เธอพิจาราณาดูทุกสิ่งทุกอย่างในบ้าน เธอต้องคอยเตือนตัวเองอยู่เสมอๆ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านไม่ใช่ของเะอ เเม้เธอจะเป็นลูกคนสุดท้อง เเต่เธอก็ไม่มีทางที่จะได้ของบางส่วนมาครอบครอง เธอเสียใจที่ต้องมีชีวิตเเบบนี้ เเต่เธอก็ยังดีที่ชลิตยังมองเห็นเธอเป็นเหมือนคนใช้ ดีกว่าที่เขาทำเหมือนเธอเป็นอากาศ
"อ้าว คุณหนู กลับมาจากโรงเรียนเเล้วหรอคะ มาๆ เข้ามาในบ้านดีกว่า มากินขนมฝีมือป้า ป้าทำไว้ให้คุณหนูโดยเฉพาะเลยน้า รับรองติดใจ" นิดานุชยังยิ้มได้เมื่อเห็นป้าบัวยืนรดน้ำต้นมาอยู่ หญิงชราจูงมือเธอเข้าไปในครัว
ป้าบัวยกขนมตระกูลทองมาให้เธอ มีทั้งทองหยิบ ทองหยอดเเละฝอยทอง เป็นของชอบของเธอทั้งนั้น เธอกินมันด้วยความอรอ่ยเเละความสุข
'ถ้าพี่ชลิตรักเราได้ซักครึ่งนึงของป้าบัวก็ดีสิ'
นิดานุชยังไม่ได้อาบน้ำ เธอยังอยู่ในชุดนักเรียน เพราะมัวเเต่ช่วยป้าบัวทำอาหาร เธอกำลังจะไปอาบน้ำ เเต่โฉมพิลัยก็เรียกเธอไว้ก่อน
''น้องนิดาจ๋า มานี่หน่อยสิ"
เธอเดินมาด้วยสีหน้าสงสัย
"พี่ปวดเท้าน่ะ ช่วยนวดให้พี่หน่อยได้มั้ย พดีว่านังจิ๋มมันไปเตรียมน้ำอุ่นให้พี่อยู่น่ะ"
นิดานุชรวบกระโปรงลงไปนั่งคุกเข่า
"ตรงนี้จะน้องนิดา" โฉมพิลัยชี้ไปที่ข้อเท้าด้านซ้าย
นิดานุชเอื้อมมือไปจับ เธอสงสัยว่าทำไมถึงปวดเพราะดูไม่เหมือนขาที่เจ็บหรือบวมก็ไม่มีเลยซักนิด เธอค่อยๆนวดเบาๆเพราะกลัวจะโฉมพิลัยจะเจ็บ อยู่ๆชลิตก็เดินเข้ามา
"โฉมครับ ทำอะไรอยู่"
"โอ้ย" โฉมพิลัยตะโกนเสียงดัง
"โฉมครับ คุณเป็นอะไร"
นิดานุชตกใจมาก ชลิตวิ่งมาเจอนิดานุชกำลังจับข้อเท้าโฉมพิลัยอยู่ จึงผลักเธออกไป
''คุณร้องทำไมครับโฉม"
"ก็น้องนิดาน่ะสิคะ โฉมเเค่ขอให้นวดให้เพราะโฉมเจ็บเท้า เเต่น้องนิดาก็บีบซะเเรงเลยค่ะ โฉมปวดมากเลยค่ะชลิต"
ชลิตดึงเเเขนนิดานุชขึ้นมา พร้อมกับบีบอย่างเเรง
"เเกเเกล้งโฉมทำไม"
นิดานุชได้เเต่ส่ายหน้าปฏิเสธ เธอยังไม่ทำอะไรรุนเเรงเลย เเต่อยู่ดีๆโฉมพิลัยก็ร้องขึ้นมาเเละโป้ปดว่าเธอเเกล้งหล่อน
"ยังจะมาโกหกอีกหรอ ทำไม เเม่ไม่รักไม่สอนรึไง ถึงมาเเเกล้งคนอื่นเค้าเเบบนี้"
ชลิตโกรธจัด ตะโกนดุนิดานุชด้วยเสียงตวาด นิดานุชทำอะไรไม่ได้นอกจากส่ายหน้าปฎิเสธ เธอน้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บปวด
'ทำไมพี่ต้องว่าเเม่ของหนูด้วย หนูยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะ'
"ยังจะไม่สำนึกอีก อยากจะลองดีกับฉันใช้มั้ย'' ชลิตตบหน้าเธอจนเธอล้มลงกับพื้นป้าบัวที่ผ่านมาเห็นเหตุการณ์พอดีก็เดินเข้ามาช่วยด้วยความตกใจ
''คุณชลิต คุณชลิตตบหน้าคุณหนูทำไมคะ"
''ถามมันเอาเองไว้ละกันว่าทำอะไรไว้" ชลิตพูดด้วยความไม่พอใจ
"ไปครับโฉม เดี๋ยวผมพาคุณขึ้นไปเอง" ชลิตพยุงโฉมพิลัยขึ้นไป เธอเเกล้งเดินขากะเผลกให้ชลิตเชื่อ เเละหันมาเเลบลิ้นใส่นิดานุชด้วยความสะใจ
"ไม่เป็นไรนะคะคุณหนู ป้าเชื่อว่าคุณหนูไม่ได้ทำอะไรผิดนะคะ ไปๆ ไปอาบน้ำนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปโรงเรียนสาย"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น