จิตวิปลาส

ลำดับตอนที่ #6 : บ๋อย-*-

5

            วันนี้วันสิ้นปีแล้วอีกไม่กี่ชั่วโมงก็คงเริ่มนับเค้าดาวน์ปีใหม่กัน แต่มันกลับไม่มีผล ต่อ “วิรัช” บริกรหนุ่มในภัตตาคารหรู

            วิรัชมักคับแค้นในบรรดาลูกค้าที่เขาต้อนรับเป็นอย่างมากเพราะ คนเหล่านั้นชอบที่จะจิกหัวใช้เขาอย่างทาส เขาผิดงั้นหรือที่ไปเสริฟช้า ทำไมละ เขาปรุงแต่งรสชาติให้บรรดาลูกค้าพึ่งพอใจมากขึ้นก็เท่านั้นเอง

แต่พวกมันกลับปฏิเสธน้ำใจของเขาโดยการขู่ว่าจะไล่เขาออก ยัยเจ๊แดงนั้น ผู้จัดการก็เหมือนกันเชื่อจังเลยนะคำพูดของยัยลูกค้าปากเน่า แต่เขารู้ผู้จักการน่ะไม่มีทางไล่เขาออกหรอก...

            เขาอุตส่าห์บรรจงแต่งเติมรสชาติด้วยความรักที่มีต่ออาหาร เขาเอารองเท้าเขี่ยๆในน้ำซุปเพิ่มรสชาติและกลิ่นอายของชีวิต ชีวิตที่ต้องก้าวเดิน อุตส่าห์กรีดเลือดของตะขาบที่เข้ามาวิ่งเล่นในห้องครัวมากมายราดเป็นซอสบนสเต็ก

หัวใจเขาแทบแหลกสลายเพียงใดที่ต้องลงมือกับสัตว์โลกที่น่ารักอย่างนั้น ตอนมันดิ้นทุรนทุรายน่ะ น่าสงสารออก แต่กลับมาด่าว่าเขาอย่างนี้ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ คนอื่นๆก็เหมือนกัน มันก็เหมือนกันหมดทุคนนั้นแหละ เวลาไปใช้บริการอะไร เคยนึกบ้างมั๊ย ว่าการพูดเร่งและด่าทอพนักงานอย่างเขา ทำให้พนักงานอย่างเขาน่ะ เสียใจเพียงใด รู้บ้างมั๊ย?

วิรัชตัดพ้อในใจอย่างอดไม่ได้ เขาน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ไม่จำเป็นต้องสนใจเท่าไหร่หรอกมั้ง ก็วันนี้เงินเดือนอก แถมโบนัสอีกเท่าตัว มันคงตอบแทนค่าทุ่มเทของเขาได้อยู่

วิรัชจัดว่าเป็นคนหน้าตาดีเดินไปไหนมาไหนย่อมเป็นจุดเด่นอยู่แล้ว แต่เขาไม่แคร์หรอก เขาเดินเข้าไปยังคอนโดของผู้จัดการ ไปหามันในห้อง ไอ้เจ้าหนูสกปรกนั้น แต่ก็เป็นหนูสกปรกที่มีประโยชน์มากทีเดียว

เชอะ! ไอ้หนูนั้นไม่เคยเข้าใจเขาจริงๆนั้นแหละ วันนี้ก็อุตส่าห์ใจดีแล้วเชียวนะ แต่มันกลับร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ใครก็ไม่เคยได้ดังใจเขาเลยจริงๆ ทุกครั้งที่มีอะไรกันเจ้าหนูโสโครกนั้น แค่คิดก็จะอ้วก น่ารังเกียจ จริงๆ

ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น กลับร้องห้ามเขาอย่างเอาเป็นเอาตายที่จะปรนเปรอความสุขให้มัน ทั้งๆที่มันขาดผมไม่ได้ แต่มันก็ร้อง ร้องทุกครั้งที่มันปรนเปรอให้มัน ไม่มีใครทนผมได้ แต่ผมทนตัวเองได้นี่

ผมกลับมาที่ห้องตัวเอง ชำระร่างกายที่แปดเปื้อนด้วยน้ำที่เย็นเหยียบ ขัดคราบโสมมออกไปให้หมด จะปีใหม่แล้ว ผมต้องรีบ

วิรัชรื้อชั้นวางของอย่างรีบเร่ง จนมันระเกะระกะทั่วห้อง เขานั่งลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา เนื้อหนังเต้นราวจะเกิดเรื่องสนุก เข็มเล่มเล็ก บนมือของวิรัชค่อยๆ ทิ่มแทงเข้าไปในเล็บมือทีละน้อย ทีละน้อยๆ จาก 1เล่ม เป็น 2 3 4 5......

เจ้าโง่นั้นไม่เข้าใจถึงความสุขในการถูกทิ่มแทงรึไงว่ามันช่างมีความสุขขนาดไหน วิรัชร้องครางแข่งกับเสียงพลุที่จุดต้อนรับปีใหม่ ใครจะว่ายังไงก็ช่างก็เขาพอใจนี่น่า

เข็มแต่ละเล่มที่ทิ่มเนื้อหนังมันเป็นอะไรที่สุดยอดแล้ว มันช่วยให้ลืม ลืมเสียงที่คอยจ้องจิกของไอ้ลูกค้าเฮงซวยพวกนั้น ความจริงแล้ว จับพวกมันมาขึงแล้วให้มันรู้สึกดีแบบเราบ้างก็คงดีไม่น้อย ....

ชานนท์จ้องมองวิรัชจากตึกฝั่งตรงข้าม เขาเห็นอย่างชัดเจนว่าวิรัชกำลังทำอะไร...นนท์มางานเลี้ยงกับยาย ก็นึกแปลกใจอยู่ที่ยายก็เข้าสังคมกับเขาด้วยเหมือนกัน

กำลังเบื่อเลยทีเดียวแต่ได้เห็นอะไรอย่างนี้ก็ไม่เลวนักหรอก หึหึหึ