จิตวิปลาส

ลำดับตอนที่ #2 : ชานนท์

1

เด็กหนุ่มนั่งทอดอารมณ์อยู่ตรงชานบ้าน ดวงตาสีนิลเหม่อมองไปไกลไร้จุดหมาย ไร้ความคิด ปล่อยใจไปกับสายลมเอื่อยๆ ใบหน้าหวานไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ

            รอบๆตัวมีเพียงต้นไม้และท้องฟ้า สีเขียวและฟ้าที่ดูกลมกลืนกันดี  เสียงโมบายกระทบกันดังกุ๊งกิ๊ง เป็นท่วงทำนองชวนฝัน เรียกสติของ “ชานนท์” กลับมา

            เขากำลังเบื่อหน่าย ที่นี่ไม่มีอะไรทำ ไม่มีคอมพิวเตอร์ ให้เขาเล่นเกม ไม่มีการ์ตูนให้เขาอ่าน ครั้นจะออกไปเล่นนอกบ้านก็ไม่มีเพื่อน ชานนท์บ่นตัดพ้อพ่อแม่ที่ส่งเขามาอยู่กับยาย ในช่วงสิ้นปีอย่างนี้ แทนที่จะได้ไปเที่ยวและฉลองปีใหม่กับเพื่อนๆ......เขาคิด

            แถวนี้ใช่ว่าจะไม่เจริญแต่บ้านยาย เป็นที่ ที่เดียวที่ยังคงความเก่าแก่ และความร่มรื่นของต้นไม้ ธรรมชาติเองไว้

            นนท์หายใจฟึดฟัดติดขัดแสดงอาการไม่พอใจอย่างรุนแรงที่มาอยู่ที่นี่ ได้แต่นั่งเหม่อมองไปเรื่อยๆ นิ้วเรียวลูบไปมาบนพื้นไม้ที่ตนนั่ง จนสะดุดกับ ความรู้สึกที่เป็นเส้นยาวเล็กๆ ...เชือกนั้นเอง...ก็แค่เชือก นนท์ทำท่าว่าจะทิ้งมันไว้อย่างเดิมที่พลัน ความนึกคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามา

            ชานนท์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เหม่อลอยเช่นเดิมแต่กลับมารอยยิ้มเปื้อนบนหน้า มือของเขา...นิ้วของเขา.. ชานนท์เอาเชือกเส้นยาวที่เก็บได้พันรอบนิ้วชี้ นิ้วกลาง นิ้วนาง และนิ้วก้อย พันแล้วพันอีก จนมันบีบเนื้อเสียออกสีม่วงคล้ำ ...รู้สึกดี...

            เขาใช้ปลายนิ้วสีช้ำแตะที่ข้างแก้มมันเป็นความรู้สึกเย็นๆ แปลกไปอีกแบบ เขาคลายเชือกออกจากนิ้ว แล้วพันใหม่ ซ้ำไปซ้ำมา ปลายนิ้วที่เย็นชืดราวคนตาย...แต่ยามผ่อนมันออก กลับมีสีแดงพุ่งพล่านเข้ามาแทน ความรู้ชา นี่มันอะไรกัน รู้สึกดีมากมายขนาดนี้...

            ดวงตาสีนิลตื่นจากภวังค์เมื่อเจ้าหมาน้อยสีน้ำตาลเข้ามาเลียมือของเขาด้วยความทะนุถนอม ชานนท์ยิ้มแล้วลูบหัวมันด้วยความเอ็นดู...

            “ชานนท์!! มาทานข้าวได้แล้วลูก” น้ำเสียงนุ่มนวล แหบพร่าดังเสียของผู้มีอายุเรียกเขา

            “ครับยาย....” ชานนท์ตอบกลับไปอย่างเสียไม่ได้ เขาหันมามองเจ้าหมาน้อยน่ารักน่าเอ็นดูตัวนั้นอีกครั้ง มันมองเขาด้วยแววอาทร รอยยิ้มผุดขึ้นมาราวดอกไม้แย้ม ชานนท์เดินกลับไปหามันอีกครั้ง...

        “ชานนท์ถ้าทานข้าวเสร็จแล้วก็เอาข้าวไปให้เจ้าขนมไข่ด้วยนะ” ยายบอกนนท์

            “หึหึ มันคงยังไม่อยากกินหรอกครับยาย มันกำลังมีความสุขอยู่..” ยายทำหน้างงเมื่อชานนท์เอ่ยอย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเขา เขาก็ไม่คิดจะพูดอะไรอีก

            ทานเสร็จชานนท์ก็เอาจานไปล้าง แล้วเดินขึ้นห้อง มองลงมายังสนามหญ้าหน้าบ้านผ่านหน้าต่างตรงหัวนอน เจ้าขนปุก ขนมไข่กำลังเล่นอย่างสนุกสนาน อย่างน้อยก็สนุกในความคิดของชานนท์

            หมาน้อยขนสีน้ำตาลห้อยต่องแต่งอยู่บนราวลวดตากผ้า มีเชือกผูกรอบคอของมันยึดกับราวลวดนั้น ลิ้นของมันห้อยออกมายาวกว่าปกติ มีเลือดไหลซึมออกมาเพราะฟันบนและล่างที่ขบ ปิดกันแทบจะสนิท ลูกตาถลนออกมานอกเกือบออกนอกเบ้า ร่างไร้วิญญาณจากไปด้วยความเป็นสุข....ในค่ำคืนจันทร์เสี้ยวเช่นนี้