จิตวิปลาส

ลำดับตอนที่ #10 : พี่สาว

8

            จบแล้วสินะ หึหึหึ จบกันทีชีวิตบ้าๆ ที่อะไรๆ ก็ต้องเป็นแกที่มาก่อน รู้มั๊ยว่ามันน่ารำคาญขนาดไหนที่มีแกอยู่ข้างๆฉัน ไอ้เด็กเวร!!

            ทุกอย่างของฉันต้องโดนแกแย่งไปหมด ดีนี่ ดูดีทีเดียว ทุกอย่างของฉัน ต้องขอบใจแก ที่แกแย่ง แย่งความตายไปจากฉัน นังน้องสารเลว...ฮ่าฮ่าฮ่า

            เธอนั่งอยู่ที่หน้าห้องไอซียู ที่น้องเธอเข้ารับการช่วยเหลืออยู่ เธอโทรบอกทางบ้าน ว่าน้องเกิดอุบัติเหตุรถชนด้วยเสียงที่สะอึกสะอื้น ไม่ว่าใครที่ได้ยินก็คงคิดว่าเธอรักน้องของเธอมาก เธอโทษตัวเองที่ไม่ดูแลน้องให้ดี แต่จะมีใคร...ว่าเธอล่ะ ก็ในเมื่อใครๆก็คิดว่า ยัยมีมี่คือดวงใจของเธอ

            เธอกอดแม่ของเธอเอาไว้ด้วยท่าทีที่อ่อนแรงเต็มทน น้ำตาที่เปรอะเปื้อนใบหน้า และริมฝีปากที่พร่ำโทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า...เธอรู้ว่ามีมี่ไม่รอดแน่ๆ รู้อยู่แล้วล่ะ ก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้น

            ทุกอย่างจะได้กลับมา กลับมาเป็นของฉันเหมือนเดิม ทุกอย่างจะได้เป็นเหมือนตอนที่ฉันยังไม่มีแก หลงคิดล่ะสิว่ารักแกมากมาย ความจริงในใจฉันคิดอยากจะฆ่าแกทุกครั้งที่แกเอ่ยขอของ ของฉัน

            ตอนแกนอนแกจะรู้อะไรว่าฉันทำอะไรแกไว้บ้าง ไม่สงสัยเลยสินะว่าบาดแผลของแก ที่ได้มาไม่รู้ตัวน่ะ ใครเป็นคนทำ ฉันรู้แกด่าฉันโง่ แต่แกสิ โง่กว่าฉันเยอะ...

            ความจริงแล้วถ้าบอกว่าไม่รักก็คงไม่ถูก ตั้งแต่แกเกิดมาฉันก็เลี้ยงดูแกด้วยความรัก แกเป็นน้องฉัน ฉันคิดเสมอว่าตัวเองต้องเป็นพี่ที่ดี แต่มันก็แลกมาด้วยการสูญเสีย ของรักของฉัน ฉันถึงเกลียดแก ทั้งรักทั้งเกลียด....

ประตูห้องเปิดออกมาพร้อมกับคุณหมอที่ดูท่าทางยังสาวและมั่นใจในตนเอง เธอถอดผ้าปิดปากออกแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรกับพวกเรา

“ลูกสาวของคุณปลอดภัยแล้วค่ะ แต่คงต้องอยู่ที่รพ. จนกว่าแผลจะเปิดสนิทนะคะ”

เหอะ! ยัยมีมี่ยังไม่ตายมันยังไม่ตาย เสียดายจริงๆ เชียว...เธอคิดในใจ

มีมี่ย้ายมาห้องพักฟื้นแล้ว อาการก็ไม่น่าเป็นห่วง แต่ก็ยังไม่ได้สติ เธอเหยียดยิ้ม ขณะอ่านนิตยสารอยู่บนโซฟา รอยยิ้มของเธอกระตุกอีกครั้ง  เธอวางนิตยสารลงแล้วค่อยๆเดินมายังเตียงผู้ป่วย

นิ้วเรียวลากผ่านลำคอของผู้เป็นน้องอย่างแผ่วเบาแล้วค่อยๆเพิ่มแรงเข้าไปทีละน้อย จนเธอรู้สึกว่ามันแรงไปแล้วก็ผ่อนมันออกมา ทำซ้ำๆ อย่างนี้ซักพัก เธอก็ใช้เล็บที่เพิ่งตัดของเธอ กรีดลงบนแขนของมีมี่ และทั่วตัว ผิวที่ขาวของมีมี่ช่วยขับให้ร่องรอยต่างๆชัดเจนขึ้น แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ...รอยยิ้มของนางมารร้ายปรากฏอยู่บนใบหน้าที่เคยอ่อนโยน

“คริคริคริ เธอยังไม่ตายก็ดีมีมี่... ต่อจากนี้ไป ฉันจะได้ให้เธอลิ้มรสความเจ็บปวดไปทีละนิด ทีละนิดบ้างก็แล้วกัน ทีใครทีมันนะน้องรัก...”

เธอเฝ้ามีมี่อยู่ทั้งคืน จนบ่ายแก่ๆ เธอรู้สึกเหมือนผ้าห่มมันขยับได้และเสียงครางที่เหมือนแสบเพราะอะไรบางอย่าง... เธอเดินเข้าไปดูใกล้ๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนเหมือนเคย

“ฟื้นแล้วหรอมีมี่...เป็นยังไงบ้าง แสบมากมั๊ย? เกลือที่ทาอยู่บนรอยข่วนของพี่น่ะ”

ชานนท์ปิดประตูให้เบาแล้วเงียบที่สุด เขาเข้าห้องผิด ห้องที่ต้องเข้าน่ะห้องข้างๆต่างหากล่ะ ก็ห้องที่เขาพักฟื้นอยู่ เพราะว่าหัวแตกนี่สิ