ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ดอกกุหลาบสีม่วง

    ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 bad boy

    • อัปเดตล่าสุด 13 ส.ค. 54


     
    1
    Bad boy
     
                ที่บ้านของมาเฟียแก๊ง Liger king 22.15 น.
    “อารมณ์เสียจริงๆเลยเว้ยลูกชายมันก็ตามหาตัวไม่เจอ” หัวหน้าใหญ่ของแก๊งบ่นอย่างอารมณ์เสียสุดๆต่อหน้าลูกๆทั้งสองคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะรับประทานอาหาร(กินข้าวตอน4ทุ่มเนี่ยนะ -o-)
    “พ่อกลับมาช้าจังเลยนะครับ พวกผมรอจนจะหลับอยู่แล้ว” ลูกชายคนโตพูดกับพ่อที่อยู่ทางด้านหัวโต๊ะ
     
    “พ่อมีธุระต้องไปจัดการเลยกลับมาช้า...ทำไมพวกแกไม่กินข้าวกันก่อนเลยรอพ่อทำไม”(เออมันจะรอทำไม)
    “ก็เพราะพวกผมมีเรื่องสำคัญน่ะสิครับผมถึงได้นั่งรอพ่อถึงสี่ทุ่ม”
    “ริชคุยกับพ่อพรุ่งนี้ก็ได้ไม่ใช่หรอ?แล้วมันจะเป็นเรื่องสำคัญอะไรขนาดนั้น”
    “น้อยพูดดิ”
    “พี่ริชนั่นแหละพูด” พี่น้องสองคนเกียงกันไปมาว่าใครจะเป็นฝ่ายพูด
    “ถ้าพวกแกไม่พูดพ่อจะไปกินข้าว แล้วไปนอนนะ”
    “คือว่าผมอยากให้พ่อ เลิกทวงหนี้น่ะครับ เห็นลูกหนีพ่อตายมาหลายคนแล้ว”
    “น้อย...ที่พ่อตามทวงหนีทุกวันนี้ ก็เพื่อพวกแกสองคนถ้าไม่ทำจะมีบ้านหลังละร้อยล้านซุกหัวทุกวันนี้หรอ?จะมีรถเฟอรารี่20คันลีมูซีน3คันคอนโดอีก5หลังนี่ยังไม่รวมกับชายหาดส่วนตัวที่ไอซ์แลนด์กับหุ้นบริษัทอีกเป็นร้อยล้านนะ”(เรื่องจริงทั้งชาติมันไม่มีทางได้แบบนี้หรอก- -*)
     
    “แต่มันเป็นเงินที่หามาด้วยความทุจริตนะพ่อๆไปเรียกดอกเบี้ยเขาแพงขนาดนั้นไม่กลัวบาปกรรมบ้างหรอแล้วไหนจะเรื่องที่พ่อไปฆ่าคนอีกถ้าเกิดพวกตำรวจจับได้เราจะทำยังไง”
    “พ่อทำถูกแล้วล่ะริชพวกมันสัญญากันแล้วว่ายืมไปแล้วจะคืนถ้าไม่คืนพวกมันก็สมควรตาย”
    “พ่อน่ะ...ผมไปนอนดีกว่าเตือนอะไรไม่รู้จักฟัง”
               
     
    ลูกชายคนเล็กลุกออกไปทันทีที่พี่ชายของตนเองมีสีหน้าไม่ดี แล้วเค้าก็เดินหายไปที่ห้องนอน
    “ตอนนี้พ่อบอกผมได้ไหมว่าลูกชายของสองคนนั้นอยู่ที่ไหน”
    “ทำไม?แกจะตามไปช่วยมันรึไง”
    “ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เค้ารอดไปให้ได้...ผมจะไม่ยอมให้พ่อฆ่าใครอีกแล้ว”
    “ถ้าแกทำ ฉันจะขังแกไว้ในบ้านไม่ให้แกออกไปเจอแสงอีกเลย”(ขังลืม)
    “พ่อจะขังผมได้หรอ..พ่อทำไม่ได้หรอก”
    “แกอย่าท้าฉันนะริช หน้าของผู้ชายคนนั้นแกยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ”
                ริชเงียบไปพักหนึ่งแล้วลุกออกไปอีกคน และไม่หันหลังกลับมาอีกเลนกระทั่ง...
    “ไอ้เตอร์ได้ตัวมาไหม”
    ลูกน้องที่ชื่อเตอร์เข้ามาก่อนเป็นคนแรกตามด้วยลูกน้องอีกคนที่ลากร่างของชายคนหนึ่งมาด้วย
    “ไอ่ฟิวส์ลากคอมันมานี่!!”
    “คุกเข่าลงไป!!” ฟิวส์ตะคอกใส่ชายคนนั้นจนยอมคุเข่าลงตรงหน้าภูแต่แปลกที่ร่างนั้นไม่ขัดขืนเลยสักนิดเดียว รวมทั้งริชก็เดินวกกลับมาหาพ่อตนเอง
    “นี่ไง...ลูกชายของสองคนนั้นวันนี้ฉันจะฆ่ามัน” เพียงภูพูดมาแค่นั้นน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของชายคนนั้นแล้วเค้าก็ก้มหน้าลงเรื่อยๆ
    “พวกแกมันเลว...ชั่วคนแก่ๆอย่างปู่ฉันพวกแกก็ฆ่าได้ลงคอ”
    “ผัวะ!!” “ปากดีนักนะมึง!!” ใบหน้าสวยหันไปตามแรงตบของภูจนหน้าขึ้นร่องรอยฝ่ามือ
    “พ่อผมถามหน่อยเถอะถ้าเค้าตายใครจะหาเงินมาใช้พ่อ”
                ลูกชายคนโตเสนอความคิดเห็นออกมาซึ่งภูก็ต้องมีเหตุผลอยู่แล้ว
    “เพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างกับไอ่พวกลูกหนีที่เหลือไอ่คนที่ไม่ยอมใช้หนีมันจะเป็นแบบนี้”
    “แล้วพ่อจะยอมเสียเงิน80ล้านงั้นหรอ?”
    “มันก็แค่เศษเงินเสียแค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก”
    “พ่อพูดแล้วนะว่าเป็นแค่เศษเงิน แล้วพ่อจะยกหนี้ให้เค้าไปไม่ได้เลยหรอ?ถือว่าเอาบุญกับคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะพ่อ”
    “ฝันไปเถอะริช ที่พ่อตามหาตัวมันแถบพลิกแผ่นดินเพื่อจะฆ่ามัน ไม่ใช่ปล่อยปล่อยนกปล่อยปลาเอาบุญ”
     
                ภูพยักหน้าเป็นสัญญาณให้ลูกน้องทั้งสองคนจัดการโด๊ะที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยการยิงทิ้งปืนจ่ออยู่บนศีรษะของโด๊ะและกดมันลงไป เขาแต่หลับตาแล้วยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น
     
    “หยุดนะ!!...พอได้แล้ว”
     
                มือใหญ่ปัดปืนนั้นออกจากศีรษะของร่างเล็กแล้วจับข้อมือของโด๊ะลุกขึ้นมาซึ้งเขาก็ตกใจอยู่ไม่น้อย
     
    “ผู้ชายคนนี้ผมขอชีวิตเค้า ฆ่ามันก็ตายเปล่าน่ะพ่อทรมานไปทีละนิดไม่ดีกว่าหรอ?”
    “แกจะทำยังไงถ้าไม่ฆ่า มันก็ต้องไปแจ้งตำรวจเข้าสักวัน”
    “ผมจะทำให้มันไม่มีปากไว้พูดเลย”
    “ปล่อยตัวผมนะ...โอ๊ย!!”
     
    ร่างเล็กโดนฉุดเข้าหาร่างสูง สายตาของริชมองเข้าที่ใบหน้าของโด๊ะจนต้องหลบสายตามันทำให้เห็นแววตาสีน้ำตาลเข้มที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง แต่พวกเค้าคงลืมไปว่ามีอีกสามคนที่มองพวกเขาอยู่
     
    “ริชนี่แกไม่ชอบผู้หญิงหรอ?” เพียงแค่นั้นริชก็ยอมปล่อยมือออกแล้วยิ้มที่มุมปาก
    “คงงั้นมั้งพ่อ...นายตามฉันขึ้นมาบนห้องด้วยก็แล้วกัน”
                ในที่สุดริชก็ขึ้นไปบนห้องนอนของตนเอง ผู้เป็นพ่อได้แต่ส่ายหัวไปมากลัวว่าลูกชายตนเองจะเป็นอย่างที่คิด
     
    ห้องของริช...
    “โอ๊ย!!”เตอร์เปิดประตูแล้วโยนตัวโด๊ะเข้ามาในห้องจนเขาฟุบลงกับพื้น แล้วประตูก็ปิดลง
    “คุณจะมาช่วยผมไว้ทำไม...ปล่อยให้ผมตายน่ะดีแล้วจะได้ไปอยู่กับพ่อแม่ผมสักที”
    “ถ้านายอยากตายก็ได้...ฉันจะฆ่านายไปทีละนิดเดี๋ยวนายก็ได้ตายสมใจ”
    “ผมเจ็บ..ปล่อยแขนผมนะ” มือหนาบีบเข้าที่แขนของโด๊ะไว้แน่นแล้วดึงเข้ามาหาตนเอง
     
     
     
     
    ...........................................................................................................50%
    จะมาต่อภายในวันพรุ่งนี้ค่ะ
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×