คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
Chapter 3
“ผะ...ผม รัก...เจ้านาย”
“ดีมาก แกน่ารักที่สุดเอารางวัลไป”
“ม๊วฟฟ” นิชคุณฉกริมฝีปากเข้าไปจูบอีกโดยที่แทคยอนหลบไม่ทัน
แทคยอนได้แต่ยกมือขึ้นมาปัดป่ายอยู่กลางอากาศอย่างช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ หลังจากที่ถอนจูบออกมานิชคุณก็มองสีหน้าตื่นๆ ของแมวรักอย่างสงสัย
“ทำไมแกทำหน้าตกใจแบบนี้ ไม่ชอบที่ฉันจูบเหรอทุกทีเหมือนแกชอบนี่นา หรือฉันจูบแกแรงไปงั้นต่อไปฉันจะจูบแกเบาๆ นะ...แต่ว่าคืนนี้แกต้องนอนเป็นเพื่อนฉัน”
แทคยอนยังคงตกตะลึงและเบลอกับจูบสองรอบที่ผ่านไป
“เข้าบ้านกัน”นิชคุณสอดแขนโอบรอบลำตัวใหญ่เพื่อจะอุ้มแมวรักเหมือนเคย
“อึ๊ดดดดด...แฮ๊กๆ ทำไมตัวแกหนักแบบนี้”ร่างโปร่งบางออกแรงยกแต่ก็ยกไม่ขึ้น แหงนหน้าขึ้นมองด้วยสายตาหวานเยิ้มก่อนพูด
“ฉันคงให้แกกินเยอะไปตัวแกเลยหนัก ลองอีกที…อี๊ดดดด”นิชคุณพยายามอุ้มแทคยอนอีกครั้ง แต่ร่างหนาใหญ่ก็ไม่ขยับสักนิด
ฉันไม่ใช่เด็กจะมาอุ้มทำไม!! แทคยอนต่อว่าอีกฝ่ายอยู่ในใจ
“นัวร์ ฉันอุ้มแกไม่ไหว”นิชคุณเกยหน้าลงกับบ่ากว้างกอดแมวรักไว้อย่างถอดใจ
“เข้าบ้านไป จะกลับแล้ว”แทคยอนจับร่างโปร่งดันออก รอยยิ้มที่หวานละมุนจางหายไปจากหน้าของนิชคุณ...
“นอนกับฉันนะ”
“นอนกับนาย!”แทคยอนเบิกตาโพลง เกิดมายังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนขอนอนกับเขา
“อืม นอนกับฉัน”นิชคุณพยักหน้า
“ไม่!!...”แทคยอนปฏิเสธเสียงเฉียบ นิชคุณได้ยินดังนั้นสีหน้าก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง
“ไม่เหรอ...ฮืออ แกมาหลอกให้ฉันรักแต่จริงๆ แกไม่รักฉันเลย แค่นอนกับฉันแกยังไม่อยากนอน ฮึก... ฮึก...”น้ำตาเม็ดใสหยดเผาะลงมา
ใจของแทคยอนอ่อนยวบกับหยดน้ำตาและเสียงร้องไห้
“ปลอกคอแกก็ไม่อยากได้ แกถึงถอดมันออก ฮึก ฮึก...”นิชคุณดึงชายเสื้อเชิ้ตสีดำของแทคยอนขึ้นมาเช็ดน้ำตา
“ไม่มีใครจริงใจกับฉันแม้แต่สัตว์เลี้ยง ฉันเลี้ยงแกอย่างดีให้ความรักให้ทุกอย่างแต่แกก็ไม่รักฉัน” ดวงตากลมโตที่มีน้ำใสเอ่อคลอจ้องสบตากับแมวรักด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างจากโดนอูยองหักหลัง
“อะ...อะไรเล่า หยุดร้องนะ”
“ก็แกบอกว่าไม่ๆๆ ไม่อยากอยู่กับฉัน ฮืออออ ฉันจะหนีกลับโซล!! ไม่ก็ไปโดดน้ำทะเลตาย!!” มือเล็กทึ้งอยู่ที่อกเสื้อแทคยอนพร้อมทั้งร้องไห้ฟูมฟาย
“ไม่...คือ...”เมื่อเห็นน้ำตาของนิชคุณแทคยอนก็รู้สึกกระอักกระอ่วน
“เมื่อไม่มีใครรักแม้แต่แมวอย่างแกฉันจะไปโดดน้ำตาย!”นิชคุณตะโกนใส่หน้าแมวรัก ก่อนจะลุกพรวดขึ้นทำท่าจะวิ่งออกจากสนามหญ้า
“เดี๋ยว!”แทคยอนลุกขึ้นยืนแล้วคว้าข้อมือเล็กไว้หมับ
“ฉัน...อยู่กับนายก็ได้”
หน้าที่เบ้เหยเกหยุดร้องไห้ทันทีเมื่อได้ยิน
“เย้! แกจะอยู่กับฉันเราได้นอนด้วยกันแล้ว”นิชคุณลืมความเสียใจเมื่อครู่ไปสนิท โผเข้ากอดแมวด้วยความดีใจ...ส่วนแทคยอนได้แต่ยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อที่เริ่มซึมออกมาจากหน้าผาก
.
.
“นัวร์ มานี่สิ” นิชคุณตบที่นอนข้างตัวให้แมวตัวใหญ่ซึ่งยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนให้เข้ามา
ถ้าใจแข็งแต่แรกป่านนี้ได้กลับไปนอนบ้านแล้ว ไม่ใช่มาอยู่ในห้องนอนสองต่อสองกับผู้ชายที่ไม่รู้จัก แทคยอนต่อว่าตัวเอง
“ทำไมแกไม่มางั้นเล่นของเล่นกันนะ”นิชคุณลงจากเตียงเดินเซนิดๆ อย่างทรงตัวไม่ดีนักด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบของเล่นของแมวตัวเดิมออกมา เอามากองไว้บนเตียงก่อนจะโยนลูกบอลเล็กๆ ไปหา
“เก็บลูกบอลสิ”บอกด้วยรอยยิ้ม
ดวงตาคมมองลูกบอลที่เด้งขึ้นลงจนมาปะทะตัวเขาอย่างพยายามระงับอารมณ์
“นัวร์ ทำไมยืนเฉยปกติแกจะตะครุบลูกบอลนี่นาหรือเบื่อแล้ว”นิชคุณถามแมวรักก่อนจะเดินเข้าไปหา ยกไม้ขนไก่สีสวยขึ้นไปแหย่ที่ปลายจมูกอย่างหยอกล้อ
“ชอบมั้ยๆ จั๊กจี้ใช่มั้ยล่ะ”
ดวงตาคมมองคนที่ยิ้มระรื่นเอาไม้ขนไก่ปัดตามหน้าเขาด้วยสายตาเย็นชา
“เอ๋? มองแบบนี้ไม่ชอบเหรองั้นมานี่”นิชคุณลากแมวมาที่เตียง
“เฮ้ย! ไม่ขึ้นเตียง”แทคยอนอุทานหน้าตื่นแต่ก็ถูกนิชคุณผลักลงไปแล้ว
“อย่าดื้อนะนอนลงไปดีๆ จะไปไหน”นิชคุณรีบตามขึ้นมาบนเตียง แทคยอนรีบยันตัวขึ้นแต่ถูกมือเล็กคว้าคอเสื้อเชิ้ตทางด้านหลังไว้
ร่างหนาใหญ่หงายหลังตามแรงดึงลงมานอนบนตักของนิชคุณได้อย่างพอดี ดวงตากลมโตมองแมวที่อยู่บนตักด้วยความรักอีกทั้งมือยังไล้อยู่ที่แก้มซึ่งตอบนิดหน่อย เขาว่าเขาเลี้ยงมันจนอ้วนแล้วแต่ทำไมแก้มยังตอบ
อะไรกันวะเนี่ย ฉันต้องถูกหมอนี่ลวนลามแน่ๆ แทคยอนไม่ชอบที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้เลย เขารู้สึกอึดอัดกับสายตาของเจ้าหนุ่มหน้าสวยอีกทั้งรอยยิ้มที่หวานยิ่งกว่าหญิงสาวนี้อีก
“เล่นกันต่อ” มือเล็กหยิบไม้ขนไก่ขึ้นมาแหย่ที่จมูกและตามหน้าตาของแมวอีก
แทคยอนรู้สึกรำคาญจึงยกมือขึ้นมาปัดไม้หนี
“แกเล่นกับฉันแล้ว”นิชคุณเอาไม้ขนไก่แหย่ลงไปที่หน้าไม่เลิก
เอามือปัดหนีบ้านนายเขาเรียกว่าเล่นด้วยหรือไงเล่า โอ้ยเมาแล้วไม่รู้เรื่อง... แทคยอนรีบใช้มือปัดอีก
“นี่แน่ะๆๆ”นิชคุณหัวเราะชอบใจเพราะนึกว่าแมวกำลังตะครุบหยอกล้อ
“ฮะ...ฮัด...ชิ้ววว”แทคยอนจามออกมาจนได้เมื่อระคายจมูก
“อ๋า แกจามด้วยหรือมันมีฝุ่นเกาะงั้นไม่เล่นแล้ว”นิชคุณทิ้งไม้ขนไก่ไป
แทคยอนมองด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะยันตัวลุกหนีออกจากตักเพราะไม่อยากเล่นของเล่นปัญญาอ่อนของแมวอีกแล้ว
นิชคุณรีบกดบ่าไว้แล้วเอามือมาประคองที่หน้า
“นัวร์...”นิชคุณส่งเสียงหวานๆ เรียกพร้อมทั้งขยับมือมาลูบที่คิ้วหนาแผ่วเบา สบตากับดวงตาคมของแมวรักอย่างรู้สึกหลงใหลอีกมือแทรกลงไปในกลุ่มผมตรงศีรษะ ลงมือนวดให้เบาๆ พร้อมกับก้มลงมาจูบที่ปลายจมูก
“แมวที่น่ารักของฉัน”กระซิบบอกก่อนจะเลื่อนเรียวปากมาจูบที่ริมฝีปากนุ่มๆ ของแมวอย่างทะนุถนอมเพราะคิดว่ามันไม่ชอบให้จูบแรงๆ
แทคยอนเหมือนถูกสะกดจากดวงตากลมโตใสราวแก้วคู่นี้อีกทั้งคำบอกรักที่หวานนุ่มหูอีกจึงหลับตาลงรับสัมผัส กลิ่นไวน์ที่หอมอ่อนๆ จากลมหายใจของหนุ่มหน้าสวยและสัมผัสแผ่วเบานี้ ทำให้หัวใจเขาเต้นแรง ไม่คิดว่าการที่ถูกผู้ชายด้วยกันจูบจะรู้สึกหวามไหวได้เท่านี้มาก่อน
นิชคุณผงกศีรษะขึ้นมายิ้มหวานก่อนจะเกาคางให้ แทคยอนเหมือนถูกปลุกให้ตื่นจากภวังค์
“รู้สึกดีมั้ย”
“ไม่...ไม่ชอบ”ปฏิเสธพร้อมกับปัดมือนิชคุณออก
“เหรอ งั้นนวดตรงหูละกัน”มือเล็กเลื่อนมาคลึงที่ใบหูทำให้แทคยอนขนลุกเกรียวนอนต่อไม่ไหว จนต้องรีบลุกขึ้น
“ยังไม่เสร็จเลยเดี๋ยวนวดตัวให้นะแกจะได้นอนหลับสบาย”นิชคุณจับแทคยอนนอนคว่ำหน้าลง
“ไม่เอา”แทคยอนผงกศีรษะขึ้นแต่ถูกมือเล็กกดเอาไว้จนเสี้ยวหน้าคมฝังลงบนที่นอน
“อย่าดื้อ...เป็นเด็กดีนะ ”นิชคุณปลอบ ก่อนจะใช้ฝ่ามือลูบจากกลางแผ่นหลังลงมาทั้งบั้นท้ายอย่างที่เคยทำตอนนัวร์อยู่ในร่างแมว
แทคยอนทำหน้านิ่วกับฝ่ามือเล็กที่ลูบมาถึงสะโพก เขารู้สึกได้ว่าเหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ช็อตผิวเนื้อเขาในทุกๆที่ที่มือนิชคุณลากผ่าน
“ฉันมีความสุขจังเลย”นิชคุณพูดด้วยรอยยิ้ม แม้ผิวสัมผัสนั้นจะแตกต่างจากที่เคยลูบหลังตอนที่นัวร์เป็นแมว ตอนนั้นแมวมีขนสีดำนุ่มๆ เต็มตัวแต่ตอนนี้นัวร์กลายร่างเป็นมนุษย์ผู้ชายซึ่งเขารู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อที่แข็งแรง
แทคยอนหลับตาลงพลางผ่อนลมหายใจออกมายืดยาว แม้จะรู้สึกว่ามีกระแสไฟช็อตทำให้กล้ามเนื้อเขาเกร็งและหดหนีแต่ในเวลาเดียว กันก็รู้สึกสบายจนไม่อยากลุก
นิชคุณฮัมเพลงเบาๆ ในลำคอก่อนจะทอดตัวนอนลงข้างๆ ซบหน้าลงกับบ่าของแทคยอน มือยังคงลูบแผ่นหลังหนาต่อไปเรื่อยๆ
“ไม่รอดแน่ฉัน”แทคยอนพึมพำกับร่างที่นอนอิงเขาอยู่ด้านบน มือใหญ่ได้แต่ขยำผ้าปูที่นอนไว้ เพราะเสียงฮัมเพลงและลมหายใจที่เป่ารดอยู่ตรงท้ายทอยเขาอีกทั้งมือที่ลูบทั่วแผ่นหลังอยู่นานแล้ว ทำให้อารมณ์ในส่วนลึกถูกปลุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
อารมณ์ที่ว่านั่นมีทั้งความเหงาที่เกิดจากความเสียใจและอยากมีใครสักคนอยู่เคียงข้างคอยปลอบคอยเอาใจแบบนี้ ไม่มีใครทำกับเขาด้วยความทะนุถนอมแบบนี้มาก่อน แฟนคนเก่าที่ทิ้งเขาไปอย่าว่าแต่ยิ้มให้เลยแค่กลับจากที่ไซต์งานมาบ้านในตอนเย็น เธอก็ชักสีหน้ารำคาญใส่เขา
“ฮึ พูดว่าไงนะ”นิชคุณได้ยินเสียงแมวพึมพำก็อดที่จะยิ้มไม่ได้เพราะทุกครั้งที่ได้ยินเสียงพูดทำให้เขามีความสุขเหมือนเขาไม่ต้องอยู่คนเดียว เรียวปากอิ่มจูบลงบนเรือนผมสีดำสนิทของแมว ได้กลิ่นแชมพูหอมอ่อนๆ แม้จะคนละกลิ่นกับนัวร์ที่อยู่ในร่างแมวก็ไม่ได้เอะใจอะไร
“ไม่รอด...”แทคยอนครางออกมาอย่างอดสูใจกับสภาพตัวเองในตอนนี้
~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~
นิชคุณวิ่งเหยาะๆ เพื่อออกกำลังกายอยู่ที่ชายหาด ใบหน้าเรียวหวานยิ้มละมุนเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาฝันเห็นเมื่อคืน
กริ้งง กริ้งง
เสียงกระดิ่งจักรยานทำให้ร่างโปร่งบางในเสื้อกับกางเกงวอร์มหยุดวิ่ง หันไปตามเสียงก็เห็นชานซองเด็กส่งนมจอดรถโบกไม้โบกมือให้ตรงถนนเลียบหาด
“ชานซองหวัดดี ฝากนมไว้ที่หน้าบ้านด้วยนะเดี๋ยวขอไปวิ่งแป๊บนึง”ร้องตะโกนบอก
“พี่คุณผมวิ่งเป็นเพื่อน”ชานซองลงจากรถจักรยาน
“เมี้ยวว”ซองกัมตะกายขึ้นมาจากตะกร้าหน้ารถ
“ไม่ต้องหรอกนายไปส่งนมที่เหลือเถอะ ไปก่อนนะ”นิชคุณยกมือขึ้นมาโบกลาแล้วออกตัววิ่งไปที่ชายหาดอีกด้านเพื่อไปไซต์งานของเจ้าหน้าที่หวังว่าวันนี้จะพบใครสักคน
ชานซองชักสีหน้าผิดหวัง ก่อนจะมองแมวน้อยในตะกร้า
“ซองกัม ผิดไหมที่ฉันชอบพี่คุณ เห็นหน้าหวานๆ แบบนั้นไม่ใช่ผู้หญิงหรอกนะแกว่าฉันบ้าหรือเปล่าฉันชอบผู้ชายน่ารักคนนั้น บอกมาดิ๊ ”
“เมี้ยวว”ซองกัมน้อยส่งเสียงซึ่งชานซองไม่แน่ใจว่ามันเห็นด้วยหรือไม่
นิชคุณวิ่งมาได้ครึ่งทางก็เห็นแมวตัวอ้วนขนฟูสีดำตัดกับสีขาวของพื้นทรายกำลังวิ่งตรงมา
“นัวร์ แกมาแล้ว”ร่างโปร่งบางหยุดวิ่ง นั่งลงรอแมวน้อยวิ่งเข้ามาสู่อ้อมแขน เมื่อจับตัวได้ก็อุ้มขึ้นมากอดมาหอมใหญ่
“เมี้ยวว”คนสวยของดำยังปลอดภัยดีหรือเปล่า เมื่อคืนเจ้านายกลับมาบ้านเกือบตีสามด้วยอาการเดินแบบสลืมสะลือเหมือนคนหมดแรง
“รู้อะไรหรือเปล่าเมื่อคืนฉันฝันว่าแกกลายร่างเป็นคนด้วยล่ะ ฮ๊ะๆ ในฝันฉันนอนกับแกทั้งคืนเหมือนจริงมากเลย ตลกมั้ยล่ะ”
“เมี้ยววววววว!!!!” ฮ๊ะ!! กลายร่างเป็นคน นอนด้วยกันทั้งคืนแถมเหมือนจริงอีก อกไอ้ดำจะแตก! นี่แสดงว่าเจ้านายกับคนสวย จุดจุดจุด กันแล้วสินะ มิน่าล่ะเจ้านายกลับมาบ้านแบบสภาพฟ้าเหลืองเหมือนใครดูดพลังชีวิตไปจนหมดแถมตอนนี้อยู่ที่ไซต์งานเอาแต่นั่งเหม่อวิญญาณไม่เข้าร่างอีก
“ไปเต้นท์ตรงโน้นกันเถอะเผื่อเจอใคร ฉันอยากทำงาน”
“เมี้ยวววว”เจ้าดำร้องเสียงสูงอย่างไม่อยากไป ก่อนจะดิ้นตะกุยตะกายจนหลุดแล้ววิ่งหนีไปทางบ้านนิชคุณอย่างสุดงอนเพราะกลัวว่าจะเป็นแมวตกกระป๋องที่คนสวยจะหลงเจ้านายหนุ่มรูปหล่อซึ่งนอนด้วยกันทั้งคืนมากกว่า
นิชคุณเห็นดังนั้นจึงต้องรีบวิ่งตามกลับบ้านไป
ชายหาดอีกฟาก
“แทค แกเป็นอะไรวะ”ชางมินถามขึ้น เมื่อเห็นแทคยอนนั่งนิ่งมาเกือบสิบนาที
“เปล่า แค่รู้สึกง่วงไม่ได้นอนทั้งคืน แล้วนี่จุนโฮไม่มาเหรอ”
“จุนโฮไปอบรมที่สำนักงานใหญ่ไงลืมแล้วเหรอ แล้วมัวทำอะไรไม่ได้นอนทั้งคืน”
“นอนไม่หลับ”แทคยอนตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
“อย่างนายนี่นะนอนไม่หลับ คิดถึงแฟนล่ะซี้ นอนคนเดียวมันเปล่าเปลี่ยวสินะตามไปง้อเขาหน่อยไป หน้าหนาวแล้วนะโว้ย กอดหมอนข้างหรือจะอุ่นเท่ากอดร่างนุ่มๆ หอมๆ โฮ๊ะๆ ...แล้วนี่ไอ้ดำมันไปไหนเมื่อกี้ยังเห็นมันแว๊บๆ”
คำถามของชางมินทำให้แทคยอนหันหน้าไปมองชายหาดอีกฟาก ป่านนี้เจ้าดำคงไปขลุกอยู่ที่บ้านของเจ้าหนุ่มคนนั้น
“บางทีฉันคงเหงาจริงๆ อย่างที่นายว่า แต่เขาคงไม่กลับมาคืนดีกับฉันหรอกถ้าหากฉันยังทำงานอยู่บ้านนอกคอกนาแบบนี้”แทคยอนพึมพำออกมา
“งั้นก็หาแฟนใหม่สิวะคนที่รักนายจริงๆ แล้วชอบที่จะอยู่เมืองเล็กๆ เงียบสงบแบบนี้”ชางมินออกความเห็นอย่างพอรู้ถึงสาเหตุที่แทคยอนกับแฟนสาวเลิกกัน
ดวงตาคมเหลือบไปมองชายหาดอีกฟากอีกครั้ง
“โดยที่ไม่ต้องสนใจว่าเขา...”แทคยอนพูดค้างไว้ พร้อมกับเห็นใบหน้าสวยๆ ของผู้ชายคนนั้นลอยมาแล้วก็ต้องตกใจที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าคิดถึงผู้ชายคนนั้นอยู่
“หืม พูดแบบนี้แสดงว่าเล็งใครไว้อยู่แน่ๆ แล้วไม่ต้องสนใจอะไรวะหรือว่านายยังไม่ถูกใจเท่าไหร่ สวยสู้แฟนเก่าไม่ได้หรือไง เอาน่า…คนสวยมักทำตัวน่ารำคาญและข่มเราเสมอเลือกคนที่เขารักเราจริงๆ ดีกว่า”
แทคยอนคิดอย่างสับสน หน้าตาผิวพรรณชายหนุ่มคนนั้นสวยกว่าผู้หญิงในเกาหลีที่เขาเห็นมา รูปร่างแม้จะเป็นชายแต่สูงเพรียวเข้ากับหน้าตาอย่างไม่มีที่ติ
เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ชายหนุ่มคนนั้นเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นแมวแล้วทั้งพยายามจะอุ้มเขาซึ่งตัวใหญ่กว่าและจับเขานวดทั้งตัวก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้
“เอ้า ตะกี้ยังทำหน้าเครียด อยู่ๆ ก็หัวเราะบ้าหรือเปล่าเนี่ย”
แทคยอนไม่ได้สนใจคำต่อว่าของเพื่อน หน้ายังคงเปื้อนยิ้มอย่างรู้สึกสุขใจลึกๆ ที่มีคนดูแลนวดเนื้อตัวให้ แถมยังร้องเพลงกล่อมตอนนอนอีก แต่เสียอยู่อย่างเดียวที่เสียงหวานๆ และจูบแบบเด็กๆ นั่น กลับทำให้เขานอนไม่หลับ
รสจูบ…สัมผัสจากมือ...และกลิ่นกายของชายหนุ่มคนนั้นยังตรึงใจเขา
แม้จะอยากปฏิเสธและลืมมันแต่สิ่งเหล่านั้นลอยวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดเขาตลอดเวลา
แทคยอนพิงหลังเอนไปกับพนักเก้าอี้ นิ่งคิดแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ อีกครั้ง ... คงอยู่คนเดียวเหงามานานจริงๆ เวลาที่มีคนอยู่ข้างๆ คอยเอาใจมันรู้สึกดีแบบนี้เองสินะ
~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~
ช่วงเย็น
หลังจากที่ทานมื้อเย็นแบบง่ายๆ ด้วยฝีมือตัวเองที่เรียกได้ว่ากินกันตาย ก็เดินออกมารับลมที่ชายหาด เดินเล่นมาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่หน้าบ้านหลังเล็กกะทัดรัดสีขาวอย่างไม่รู้ตัว
มือใหญ่จับที่ประตูรั้วสีขาวเตี้ยๆ เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้ล็อคจึงเดินเข้าไปจนถึงตัวบ้านแล้วก็ได้กลิ่นอาหารหอมๆ ลอยมา
มองผ่านกระจกใสเข้าไปก็เห็นไอ้ดำวิ่งป้วนเปี้ยนเล่นลูกบอลอยู่ข้างเรียวขาเล็กๆ ของหนุ่มหน้าสวย
แทคยอนรีบพาตัวเองไปหลบที่บานประตูไม้เมื่อเห็นหนุ่มคนนั้นซึ่งกำลังทำอาหารหันหน้ามาทางเขาที่ยืนมองอยู่ข้างนอก
นิชคุณเห็นอะไรแว๊บๆ แต่ก็ไม่คิดอะไร ก้มมองแมวรักที่วิ่งเล่นรอบขาด้วยความรู้สึกที่มีความสุข ในระหว่างที่ปรุงอาหารมื้อค่ำให้ตัวเองและให้แมว
แทคยอนชะโงกหน้าจากประตูมามองนิชคุณซึ่งกำลังทอดอะไรสักอย่างในกระทะ กลิ่นที่ลอยออกมาจากหน้าต่างทำให้เขากลืนน้ำลาย
“นัวร์ แกหิวหรือยังรออีกแป๊บนึงนะ”นิชคุณทำสเต๊กปลาแซลมอนชิ้นใหญ่ให้เจ้านัวร์
“เมี้ยวววว”เจ้าดำส่งเสียงตอบก่อนจะวิ่งไล่ตะครุบลูกบอลที่กลิ้งออกมาจากห้องครัว
“ทำไมร้องเหมียวล่ะ อยากให้แกพูดได้เหมือนในฝันเมื่อคืนจัง อ่า...เสร็จแล้ว”นิชคุณตักชิ้นปลาที่สุกได้ที่ใส่จานนำมาวางในถาดซึ่งมีซุปเห็ดข้นและสปาร์เก็ตตี้คาโบนาร่าของเขา หันมาอีกทีก็ไม่เห็นแมวอยู่ในห้องครัวแล้ว
แทคยอนได้ยินที่นิชคุณพูดก็ยกนิ้วขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากอย่างใช้ความคิด
วันนี้เป็นแมวอีกสักวันคงจะดี มีคนเอาใจแถมได้กินอาหารที่ดูแล้วต้องอร่อยกว่ากับข้าวที่เขาทำกินเองแน่ๆ ใครจะเชื่อว่ากลิ่นหอมที่ยั่วน้ำลายนั่นคืออาหารของแมว ไอ้ดำได้กินแค่นมก็ถือว่าหรูแล้ว
ร่างโปร่งบางยกถาดอาหารออกมาที่ห้องนั่งเล่นเพื่อที่จะกินข้าวไปด้วยดูทีวีไปด้วยกับแมวน้อย แต่แล้วก็ถึงกับเบิกตาโพลง ใจหล่นวูบตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเห็นร่างของชายหนุ่มคนที่เขาเห็นในฝันเมื่อคืนนั่งอยู่ที่โซฟา มือที่ถือถาดอยู่สั่นจนแทคยอนลุกขึ้นจะไปช่วยยก
“เจ้านาย เป็นอะไรครับ”เสียงทุ้มต่ำทักทายขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“นะ...นาย”นิชคุณมองอย่างไม่อยากเชื่อและกำลังงงอยู่ว่าตัวเองกำลังฝันอยู่อีกหรือไม่
“ผมหิวแล้ว”แทคยอนมองอาหารในถาดอย่างกลัวว่าจะหลุดจากมือนิชคุณเสียก่อน
“มะ...ไม่จริง...ฉันฝันอยู่ใช่ไหมเนี่ย นัวร์! แกไปไหน!”นิชคุณหมุนซ้ายหมุนขวามองหาแมวที่เมื่อสักครู่ยังเล่นอยู่กับเขา
เสียงอะไรสักอย่างดิ้นขลุกขลักอยู่ข้างตัวบ้าน ซึ่งสิ่งที่ดิ้นได้นั้นอยู่ในห่อผ้าคลุมโต๊ะ
เจ้าดำดิ้นไปมาอย่างอยากส่งเสียงแต่ถูกแทคยอนเอาสก็อตเทปพันรอบปากรอบหัวจน เหลือแค่ตากับจมูกให้หายใจแถมโดนมัดเท้าหน้าเท้าหลังอีกจึงทำได้แค่นอนจะแคงดิ้นกระแด่วๆ
(คำเตือน มันเป็นแค่ฟิคเจ้าของแมวที่ดีไม่ควรเลียนแบบ)
ทำไมเจ้านายถึงทำกับดำได้ T T ...แมวน้อยตัดพ้ออย่างเสียใจ กำลังเล่นกับลูกบอลอยู่ดีๆ ไม่รู้เจ้านายมาจากไหนมาจับมัดแมวที่น่ารักอย่างดำเป็นแหนมป้าย่นแบบนี้
นิชคุณรีบวางถาดไว้บนโต๊ะก่อนจะถอยห่างออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ ชายหนุ่มคนนี้เหมือนคนที่เขาเห็นเมื่อคืน ปฏิเสธไม่ได้ว่าดวงตาคมคู่นี้เหมือนแมวรักไม่มีผิด แต่มันจะเป็นเรื่องจริงได้อย่างไร มันไม่ใช่ละครไม่ใช่นิยายหลอกเด็กมันเกินจะเชื่อ
“เป็นไปไม่ได้ แมวจะกลายร่างเป็นคน เป็นไปไม่ได้!”
แทคยอนนั่งลงและก็นิ่งไปนาน ส่วนนิชคุณมองสำรวจทุกสัดส่วนของร่างกายคนที่อ้างว่าเป็นนัวร์กลายร่างมา
แทคยอนเงยหน้าขึ้นมาสบตาทำเอานิชคุณถึงกับสะดุ้ง
“ก็เจ้านายบอกว่าเหงาอยากให้ผมพูดได้จะได้มีเพื่อนคุย ผมก็ทำตามคำสั่งเจ้านายแล้วไงครับ ทำไมเจ้านายถึงยังไม่เชื่ออีก”แทคยอนจำเป็นต้องแอบอ้างเป็นไอ้ดำเพราะอยากอยู่ใกล้ชิดหนุ่มหน้าสวยคนนี้อีกสักคืน
นิชคุณหรี่ตามองอย่างลังเลกับคำพูดประโยคนี้เพราะเขาพูดกับเจ้านัวร์ไปแบบนั้นจริงๆ
“ถ้านายเป็นนัวร์จริงนายต้องรู้ในสิ่งที่ฉันเคยพูดกับนาย”
แทคยอนสบตาอย่างจริงจังแล้วชิงพูดในสิ่งที่ตัวเองเคยได้ยินก่อนเพราะกลัวว่าถ้านิชคุณถามเองเขาอาจตอบไม่ได้
“เจ้านายลาพักร้อนมาอยู่ที่นี่หนึ่งเดือนเพราะเสียใจที่ถูกเพื่อนหักหลังใช่ไหมล่ะครับ”
นิชคุณตะลึงกับประโยคที่ชายหนุ่มซึ่งอ้างว่าเป็นนัวร์พูดออกมา
“แต่ผมก็รู้สึกดีที่เป็นแบบนี้ ไม่งั้นเจ้านายคงไปอยู่นิวยอร์กและไม่ได้มาอยู่ที่นี่จนเราพบกัน”
“แกจริงๆ เหรอเนี่ย แกเป็นแมวผีหรือไงถึงได้กลายร่างได้”นิชคุณชื่ออย่างสนิทแล้วว่า เป็นแมวที่กลายร่างมา เพราะสิ่งที่ได้ยินเขาพูดกับนัวร์จริงๆ และไม่เคยพูดกับคนอื่นแถวนี้เพราะยังไม่รู้จักใคร
ร่างโปร่งบางถอยหลังไปติดทีวีอย่างรู้สึกกลัว
“อย่ากลัวผมสิครับผมไม่ใช่แมวผี ที่ผมกลายร่างได้แบบนี้ เป็นเพราะแรงอธิษฐานของเจ้านายเองนะ”
นิชคุณยกมือขึ้นมาตบแก้มตัวเองเพื่อเรียกสติ วันนี้เขาไม่ได้ดื่มไวน์สักหยดแล้วจะเอาอะไรมาเมาได้
“เจ้านายกินได้หรือยังผมหิวแล้ว...เมี้ยววว”แทคยอนบอกด้วยรอยยิ้มพร้อมส่งเสียงเลียนแบบเจ้าดำ ในใจก็กลั้นหัวเราะไว้กับสีหน้าของนิชคุณที่ยกตกตะลึงอยู่
“กิน...กิน”นิชคุณบอกตะกุกตะกักยังยืนอยู่ที่เดิม
“งั้นก็มาสิครับ วันนี้มีแต่ปลาไม่มีตับห่านเหรอ แต่ไม่เป็นไรมีซุปเห็ดกับสปาร์เก็ตตี้คงอร่อยเหมือนกัน”แทคยอนกำลังจะยื่นมือไปหยิบช้อน แต่นึกขึ้นได้ว่าต้องทำตัวให้เหมือนแมวเข้าไว้ จึงลงจากโซฟามานั่งกับพื้น ยื่นหน้าลงไปในถ้วยซุปจะใช้ลิ้นตวัดเลียกิน
“เดี๋ยว!”นิชคุณร้องห้าม
พอแทคยอนเงยหน้าขึ้นมาก็ เห็นร่างโปร่งบางเดินเข้ามาใกล้ด้วยสายตาที่ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี
“ถ้าเป็นนัวร์จริงแล้วปลอกคอรูปกุญแจหัวใจไปไหน”ดวงตากลมโตจ้องสำรวจที่ลำคอใหญ่ แม้อีกฝ่ายจะพูดถูกต้องทั้งหมดเกี่ยวกับเขาแต่พอเห็นช่องให้ถามก็ไม่คิดจะเก็บความสงสัยไว้
“อยู่นี่ครับ”แทคยอนหยิบปลอกคอที่ตัวเองนั่งทับบนโซฟาเมื่อครู่มาโชว์ให้ดู
“แล้วทำไมไม่ใส่”
“ผมตัวใหญ่ขึ้นในร่างมนุษย์ ปลอกคอนี่มันสั้นไปทำให้ผมอึดอัดหายใจไม่ออกผมก็เลยถอดไว้ก่อน”แทคยอนตอบอย่างภูมิใจกับไหวพริบของตัวเองที่สมองไหลลื่นตอบได้อย่างไม่ติดขัด
“แล้วทำไมตอนแกอยู่กับฉันไม่กลายร่างให้ฉันเห็นจะๆ ไปเลยล่ะ ถ้าอยากให้ฉันเชื่อแกก็กลายร่างกลับเป็นแมวเดี๋ยวนี้”แม้จะบอกไปแบบนั้น แต่ในใจก็ภาวนาว่าไม่อยากเห็นเพราะมันคงน่ากลัวเหมือนมนุษย์หมาป่ากลายร่างในภาพยนตร์
“เอ่อ...อืม” เอาไงดีวะจะตอบยังไงดี แทคยอนทำหน้าเลิกลั่กและพยายามคิดเอาตัวรอด
“คือ ผมกลายร่างได้...กลายร่างเป็นมนุษย์ได้”ดวงตาคมมองซ้ายมองขวาอย่างพยายามนึก เมื่อมองผ่านทะลุผนังกระจกเห็นความมืดภายนอกก็นึกขึ้นได้
“เฉพาะกลางคืนครับแต่ละคืนทำได้ครั้งเดียว ถ้าจะให้กลับไปอยู่ร่างแมวคือตอนพระอาทิตย์โผล่ครับ…”เอาวะตอบถูๆ ไถๆ ไปก่อน
“หอมจังกินได้หรือยังครับ ผมหิวแล้ว หิวๆๆ ” แทคยอนเอาอาการหิวของตัวเองเข้ากลบเกลื่อน
นิชคุณไม่ตอบในใจก็ยังไม่อยากเชื่ออยู่ดี นั่งลงฝั่งตรงข้ามพอเห็นแมวตัวยักษ์ก้มหน้าจะเลียซุปจึงรีบบอกพร้อมกับยกมือไปแตะบ่า
“เดี๋ยวฉันแบ่งใส่อีกถ้วยให้”
“เจ้านายรังเกียจที่จะกินถ้วยเดียวกับผม ทุกครั้งเรากินด้วยกันไม่ใช่เหรอ”แทคยอนสบตาด้วย ก่อนจะเอี้ยวหน้ามามองมือเล็กที่วางอยู่บนบ่าเขา
“ก็ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน”นิชคุณรีบชักมือกลับแล้วแบ่งซุปเห็ดข้นใส่อีกถ้วยที่เตรียมมาเผื่อไว้
แทคยอนมองยิ้มๆ และพยายามนึกว่าเวลาเจ้าดำมันอ้อนพฤติกรรมมันมีอะไรบ้าง เวลาอารมณ์ดีมันจะชอบนัวเนียเอาตัวเสียดสีพันแข้งพันขาร้องเหมียวๆ เรียกร้องความสนใจ
แทคยอนขยับมานั่งเบียดเรียวขาเล็กเอาไหล่และศีรษะถูไปมาที่ต้นขานิชคุณ นิชคุณนั่งตัวเกร็งและขยับขาหนี
“ป้อนผม อย่างที่เจ้านายเคยป้อนด้วยนะครับ”แทคยอนเงยหน้าขึ้นมา
“ตอนนี้แกเหมือนมนุษย์แกคงกินเองได้ นี่ซุปของแกแล้วปลานี่กินคนละครึ่ง” นิชคุณวางถ้วยซุปไว้ตรงหน้าแมว แบ่งปลาใส่อีกจากให้ก่อนที่ตัวเองจะรีบลุกหนีไปนั่งโซฟาฝั่งตรงข้าม กินอาหารอย่างไม่รู้รสชาติเท่าไหร่เพราะในใจยังคงไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น
แทคยอนใช้ช้อนตักซุปเห็ดข้นและใช้มือหยิบชิ้นปลากินไปเงียบๆ อย่างไม่คิดที่จะรุกหนุ่มหน้าสวยในตอนนี้เพราะดูอีกฝ่ายยังระแวงอยู่
สนุกดีแฮะ..แทคยอนคิดในใจ ระหว่างที่ซดซุปเห็ดข้นไป ก็นึกเรื่องสนุกๆขึ้นได้อีก..เรียวปากหยักยกยิ้มพราว
นิชคุณเหลือบมองแมวที่นั่งซดซุปจนหมดถ้วยและปลาก็ไม่เหลือแม้แต่หนัง พอสายตาคมๆของแมวเหลือบขึ้นมา ก็รีบก้มหน้ากินอาหารที่อยู่ในจานของตัวเอง
“อร่อย”แทคยอนชมจากใจจริง นิชคุณเงยหน้าขึ้นมอง
“จะไม่ให้รางวัลผมหน่อยเหรอครับ ผมอุตส่าห์ชม”
“รางวัลอะไร”
“ก็จูบไง ปกติถ้าผมทำอะไรถูกใจเจ้านายจะจูบผมเป็นอันดับแรก”
นิชคุณเหลือบตามองก่อนถามเปลี่ยนเรื่อง
“อิ่มมั้ย”
แทคยอนส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“งั้นเอาสปาร์เก็ตตี้นี่ไป กินได้หรือเปล่า”ยื่นจานสปาร์เก็ตตี้ไปใกล้ ใช้ส้อมตัดแบ่งเส้นที่ชุ่มซอสข้นสีขาวใส่ลงในจานปลาแซลมอนที่ถูกกินหมดเมื่อครู่
“ขอบคุณครับ เจ้านายชอบกินอาหารแบบฝรั่งๆ เหรอ”
“ก็แกชอบปลา แล้วซุปเห็ดมันก็ข้นเหมือนนมก็คงกินด้วยได้ ก็ถ้าฉันทำแกงกิมจิเผ็ดๆ แกจะกินได้มั้ยล่ะ”
“อ่า...นึกถึงผมก่อนเสมอสินะ”แมวหนุ่มยิ้มกว้างจนริ้วขึ้นที่ใต้ตาข้างละสามริ้วเหมือนหนวดแมว (- -!!)
แทคยอนก้มหน้าก้มตากินสปาร์เก็ตตี้ต่อ เหมือนอดอยากมาหลายวันจนนิชคุณต้องถามขึ้น
“ทำไมถึงหิวขนาดนี้ตอนเที่ยงแกก็กินไปเยอะแล้วนี่”
“เอ่อ...เพราะเจ้านายทำกับข้าวอร่อย แล้วเมื่อกี้ผมวิ่งตะตรุบลูกบอลจนเหนื่อย”ตอบเสร็จก็จ้วงสปาร์เก็ตตี้กินหมดภายในพริบตา
“ยากนะครับ ที่จะหาผู้ชายทำกับข้าวได้อร่อย แล้วก็ยากมากที่จะเจอผู้ชายที่หน้าตาสวยน่ารักเหมือนเจ้านาย”
นิชคุณสบตาด้วยไม่นานก็ต้องหลบเพราะสายตาของเจ้านัวร์ ดูกรุ้มกริ่มจนเป็นเขาเสียเองที่รู้สึกหน้าร้อนผ่าว
แทคยอนเห็นแก้มเนียนขึ้นสีเรื่อก็มองเพลินเลยทีเดียว ไม่คิดว่าเวลาผู้ชายเขินจะน่ารักได้ถึงขนาดนี้ แต่นิชคุณก็น่ารักจริงๆ เวลาที่อยู่กับไอ้ดำและอยู่กับแมวปลอมๆ อย่างเขา ชักอยากรู้จักและใกล้ชิดผู้ชายคนนี้ให้มากขึ้นแล้วสิ
.
.
หลังจากที่นิชคุณล้างจานเสร็จ เดินมาที่ห้องนั่งเล่นก็ไม่เห็นแมวแต่ได้ยินเสียงอะไรกุกกักดังมาจากในห้องนอนตัวเองจึงรีบเดินไปดู พอเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นร่างของเจ้านัวร์ที่เป็นมนุษย์นอนอยู่บนเตียงเขาข้างตัวมีของเล่นแมวเต็มไปหมด
“แกนอนตัวเดียวก็เต็มเตียงแล้วฉันจะไปนอนไหน”นิชคุณบ่นพึมพำ ก้มหน้าลงไปดูแมวที่นอนหลับท่าตะแคง อยู่ๆแมวก็ลืมตาพร้อมกับยันตัวลุกขึ้นยื่นหน้าขึ้นมาจูบที่ริมฝีปาก
ร่างโปร่งบางยืนตัวเกร็งแทบกลั้นลมหายใจ กับสัมผัสที่อุ่นวาบหวามจากริมฝีปากของแมวรักในร่างมนุษย์ เพราะมันแตกต่างจากตอนที่นัวร์อยู่ในร่างแมว
ดวงตาคมเป็นประกายจ้องมองใบหน้าสวยซึ่งเต็มไปด้วยความสับสน แล้วก็อดยิ้มที่มุมปากน้อยๆไม่ได้
ทีเมื่อคืนล่ะจูบเอาๆ ตอนนี้ถูกจูบคืนบ้างทำเป็นเขิน ความจริงอยากจะเอาคืนให้มากกว่านี้ก็เจ้าหนุ่มหน้าสวยทำให้เขาไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะพอหลับตาลงก็เห็นแต่หน้าหวานๆ นี้คอยตามหลอกหลอน
ความรู้สึกแตกต่างจากเมื่อคืนที่เขาเป็นฝ่ายถูกรุกรานจากคนตัวบางซึ่งเข้าใจผิดคิดว่าเขาคือแมว ตอนนั้นพยายามต่อต้านจากทุกสัมผัส แต่วันนี้หลังจากที่คิดอะไรได้ไม่ว่ามันจะเป็นความเหงาหรือความประทับใจกับรูปร่างหน้าตาและความเอาอกเอาใจของหนุ่มคนนี้ ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็แล้วแต่เขาไม่อยากคิดให้ปวดหัวแล้ว
แทคยอนถอนจูบออกมา พร้อมกับรั้งร่างอีกฝ่ายให้ขึ้นมาบนเตียง
“นัวร์…”นิชคุณครางเสียงเบาอย่างทำอะไรไม่ถูก
“ผมชอบเชื่อนี้จัง แล้วทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนี้ เจ้านายชอบจูบผมไม่ใช่เหรอครับ ผมจูบคืนแค่นี้ทำไมเสียงต้องสั่น”ลำแขนใหญ่โอบกระชับร่างโปร่งบางเข้ามาใกล้ มือไล้ไปทั่วแผ่นหลังบาง
นิชคุณยังคงตั้งตัวและตั้งสติไม่ได้ เขาชอบจูบและแสดงความรักหยอกล้อกับแมวก็จริงแต่พอแมวกลายร่างเป็นชายหนุ่มตัวใหญ่หน้าตาหล่อเหลาผิวสีเข้ม ก็ทำให้หัวใจเขาไหวหวั่นและเต้นแปลกๆ
แล้วแมวมันเป็นอะไร พอกลายร่างเป็นคนและพูดได้ถึงได้พูดแต่เรื่องจูบ
“เจ้านายยังไม่บอกผมเลยว่าเจ้านายชื่ออะไรครับ” แทคยอนถามออกไปอย่างมั่นใจว่าหนุ่มหน้าสวยยังไม่เคยพูดชื่อตัวเองให้กับเจ้าดำฟังอย่างแน่นอน
“คุณ...นิชคุณ”เรียวปากอิ่มเอ่ยออกมาเหมือนถูกสะกดจาดดวงตาคมวาวที่ดำขลับ
“ชื่อคุณ น่ารักจังเลย”แทคยอนยื่นหน้าไปหอมแก้มใสๆ นี้อีก อย่างรู้สึกว่านิชคุณเป็นผู้ชายที่น่ารักน่าทะนุถนอมจนอยากจะจูบอีกฝ่ายจริงจัง ไม่ใช่แค่จูบแตะปากเบาๆ เหมือนเมื่อครู่
นิชคุณเห็นสายตาของแมวและใบหน้าเคลื่อนเข้ามาใกล้ จึงยื่นมือไปควานหาของเล่น หยิบได้ไม้ขนไก่ก็รีบเอามาคั่นกลางก่อนที่จะถูกแมวจูบ
แทคยอนมองตาปริบๆ กับขนนุ่มสีสวยที่แหย่อยู่ตรงจมูกเขา นิชคุณถอยห่างพร้อมทั้งขยับไม้ขนไก่แหย่เข้าจมูกและไล้ไปทั่วหน้าแมว
“ฮะ...ฮัด ชิ้วววว!!”
เสียงหัวเราะใสๆ ดังขึ้นเมื่อเห็นแมวจาม
“แปลกนะ ตอนแกเป็นแมวไม่เห็นจามเลย”
“ผมไม่ชอบไม้ขนไก่ เล่นอย่างอื่นดีกว่า”แทคยอนจับไม้ได้ ก็ดึงจนขนสีสวยตรงปลายไม้หลุดกระจุย
“อ้า แกทำพังแล้ว...จะเล่นอะไรล่ะลูกบอลเหรอ”นิชคุณวางแกนไม้ลง
“ไม่ต้องใช้อุปกรณ์ก็ได้ครับ”แทคยอนมองร่างโปร่งบางด้วยสายตากรุ้มกริ่มแล้วก็พูดต่อ
“จูบกัน ก็ถือว่าเป็นการเล่นอย่างหนึ่งนะ”
คำตอบของแมวทำให้นิชคุณอึ้งไป แมวบ้าอะไร เอะอะจูบเอะอะกอดแถมทำตาเจ้าชู้ใส่ตลอดเวลา หรือมันเป็นแบบนี้ตั้งแต่อยู่ในร่างแมว
“ไม่งั้น เจ้านายก็นวดตัวให้ผมหรือจะให้ผมลองนวดตัวเจ้านายดูหน่อยมั้ย”ยิ่งเห็นนิชคุณทำหน้าเอ๋อ แทคยอนก็ไม่เลิกแหย่
“เจ้านายรู้สึกเมื่อยตรงไหนบ้างครับ”มือใหญ่วางลงบนเรียวขาลูบขึ้นช้าๆ จนไปถึงต้นขา นิชคุณรู้สึกขนลุกจนต้องรีบปัดมือออก
“งั้นเล่นมวยปล้ำกันนะ”จบคำพูดร่างหนาใหญ่ของแทคยอน ก็กระโจนเข้าไปกอดรัดทันที
“นัวร์ โอ้ยย หยุดนะตัวแกหนัก”นิชคุณหอบหายใจอยู่ในอ้อมกอดของแมวยักษ์ที่นอนทับเขาอยู่ด้านบน
“เมื่อคืนเจ้านายนวดตัวให้ผมผมรู้สึกดีมาก วันนี้ผมอยากให้เจ้านายรู้สึกดีเหมือนกันให้ผมนวดให้นะครับจะนวดทั้งตัว…ทุกๆ ที่...”บอกด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำจนทำให้คนฟังถึงกับเคลิ้ม
“นวดแบบที่คนเขาทำกันแกทำเป็นเหรอ”
“ไม่เป็นแต่จะลอง…”หัวใจของแทคยอนเต้นแรงเมื่อรู้ความคิดของตัวเอง ความหมายที่เขาพูดออกไปนั้นไม่รู้อีกฝ่ายจะเข้าใจหรือไม่ว่าเขาไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย แต่วันนี้นึกอยากจะลองดู นั่นเพราะความรู้สึกพิเศษที่เขามีให้ซึ่งมันเกิดขึ้นชั่วข้ามคืน มันอาจจะดูเร็วไปแต่บรรยากาศในตอนนี้ บนเตียงนุ่มในห้องนอนสองต่อสองแสงไฟสีนวลตาที่ส่องกระทบใบหน้าที่สวยน่ารักสิ่งเหล่านี้ปลุกความต้องการของเขาขึ้นมาอย่างไม่ยาก
แทคยอนพลิกตัวนอนตะแคงอยู่ข้างๆ ยกข้อศอกขึ้นมาเท้าศีรษะไว้ อีกมือวางที่ต้นแขนของนิชคุณออกแรงบีบเบาๆ ลูบและบีบลงไปเรื่อยจนถึงหลังมือ
นิชคุณนอนมองตาแป๋ว แต่เมื่อเห็นแมวดึงมือตัวเองขึ้นไปจูบก็ชักมือกลับ แทคยอนเพียงแต่ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ แล้ววางมือบนต้นขาเล็กบีบขึ้นมาเรื่อยๆ
“สบายไหมครับ”
“อืม...”
ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้น ใช้แค่ปลายนิ้วลากผ่านจากต้นขามาที่หน้าท้อง ทำเอานิชคุณสะดุ้งรู้สึกได้ถึงกระแสอะไรบางอย่างวิ่งผ่านตรงส่วนนั้นของเขาเข้าแล้ว
“นะ...นัวร์”
“ครับ”แทคยอนขานรับและพอใจกับปฏิกิริยาของนิชคุณจึงสอดมือเข้าไปในเสื้อตัวหนา ลูบอย่างสำรวจกับผิวนุ่มขึ้นไปจนถึงแผ่นอก เมื่อเจอกับยอดอกก็อดไม่ได้ที่จะใช้ปลายนิ้วคลึงมันเบาๆ
นิชคุณหลับตาแน่นนอนตัวเกร็ง เมื่อแมวยังไม่หยุดมือจึงแข็งใจลืมตาขึ้นมาร้องห้าม
“หยุดเถอะ”บอกอย่างทนไม่ไหวกับสิ่งที่ถูกปลุกกระตุ้น
“หยุด...หยุดไม่ได้” แทคยอนพลิกตัวลงมาคร่อมร่างนี้ไว้ เห็นอีกฝ่ายหน้าแดงหายใจติดขัด ยิ่งทำให้เขาเกิดความต้องการมากขึ้น
“นัวร์!”นิชคุณส่งเสียงห้ามเมื่อใบหน้าคมก้มลงมาหา ยกมือขึ้นมาดันไว้แต่ก็ถูกมือใหญ่จับออกแล้วกดลงบนที่นอน
“อื้อ…”เรียวปากอิ่มถูกปิดประกบ ริมฝีปากนุ่มกำลังจูบรุกรานแต่เต็มไปด้วยความอ่อนหวาน ปลายลิ้นอุ่นแทรกเข้ามาหา
นิชคุณได้แต่ร้องอื้ออึงในลำคออย่างตกใจ บิดข้อมือจนหลุดก่อนจะสอดเข้ามาระหว่างอกแล้วออกแรงผลัก
แทคยอนเห็นอีกฝ่ายต่อต้านจึงถอนจูบออกมาแล้วถูกมือเล็กผลักเต็มแรงอีกครั้งจนล้มไปนอนข้างๆ ร่างโปร่งบางลนลานลงจากเตียงถอยหลังไปอยู่ที่มุมห้อง
“เจ้านาย…”แทคยอนเรียกอย่างผิดหวัง จูบลึกล้ำเมื่อครู่เขารู้สึกดีมากๆ แม้จะไม่กี่วินาทีก็ตาม
นิชคุณเบือนหน้าหนีก่อนบอกโดยที่ไม่มองหน้า
“ฉันคงเล่นกับแกมากไป จูบเมื่อครู่ระหว่างคนกับแมวเขาไม่จูบกันแบบนี้หรอกนะ ห้ามจูบฉันแบบนี้อีก ฉันอยากพักผ่อนแล้วแกออกไปนอนข้างนอก”
“เจ้านาย...ไหนว่าอยากให้ผมนอนด้วย”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น พอพูดได้ก็พูดไม่หยุดเลยนะ ฉันบอกว่าฉันจะนอนคนเดียว ออกไป”
แทคยอนมองนิชคุณที่เบียดตัวอยู่มุมห้อง ร่างโปร่งบางยกมือขึ้นมากอดแขนตัวเองและพูดโดยไม่มองหน้าเหมือนกลัวเขาเต็มที
“ครับ”ได้แค่รับคำสั้นๆ ก่อนจะพาตัวเองออกจากห้องนอนแล้วช่วยปิดประตูให้ ร่างสูงใหญ่เดินมาถึงห้องนั่งเล่นพลางถอนหายใจและสุดแสนจะเสียดาย คิดว่าตัวเองรุกนิชคุณมากเกินไป อีกทั้งอีกฝ่ายยังเข้าใจว่าเขาคือแมวอีก
“ตายล่ะ ไอ้ดำ”แทคยอนนึกขึ้นมาได้ จึงรีบออกมาดูสภาพแมวที่เขาต้องมัดมันไว้อย่างจำเป็น ตอนนั้นนึกอะไรไม่ออกจึงดึงผ้าคลุมโต๊ะกับหยิบเทปกาวสีดำอยู่ข้างทีวีมามัดและห่อเจ้าดำไว้
รีบเข้ามาอุ้มแมวออกจากผ้าลูบปลอบมันเบาๆ ไปทั่วตัวก่อนพูด
“ขอโทษนะไอ้ดำ ฉันแค่อยากรู้จักกับเขาเลยต้องจับตัวแกมัดไว้แบบนี้...”
เจ้าดำดิ้นขลุกขลักอยากส่งเสียงเต็มแก่แต่แทคยอนก็ยังไม่ยอมดึงสก็อตเทปออก
“เขาไล่แล้วกลับบ้านเราเถอะ เดี๋ยวฉันไปแก้มัดให้ที่บ้าน แล้วตอนดึงกาวเหนียวๆ ออก ขนแกจะหลุดหรือเปล่าวะเนี่ย”แทคยอนอุ้มแมวเดินออกไปผ่านรั้วไม้ หันกลับมามองบ้านหลังเล็กพลางถอนหายใจก่อนจะหมุนตัวเดินกลับบ้านตัวเอง
~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~
~ TBC ~
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ
ความคิดเห็น