[Fic 2PM] ความสุขของเจ้าสี่ขา

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1

Chapter 1


“เมี้ยวว....” อุ้งเท้าเล็กของแมวขนฟูสีดำเดินย่ำไปตามชายหาดที่มีเม็ดทรายละเอียดสีขาวสะอาดตาจนเกิดเป็นรอยเท้าเล็กๆ เป็นทาง มีชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่สวมรองเท้าแตะแบบสบายเดินตามเรื่อยๆ อย่างไม่รีบร้อน


ดวงตาคมกริบของชายหนุ่มมองคลื่นทะเลที่ซัดเข้าหาชายฝั่งเป็นระลอกสีขาว เสียงคลื่นเสียงนกทะเลที่บินโฉบอยู่บริเวณใกล้ๆ รวมทั้งลมที่พัดตลอดทำให้รู้สึกเย็นสบายและสงบ


“เมี้ยวว...”แมวส่งเสียงร้องอีกครั้งทำให้เจ้าของหันกลับมามองก็เห็นมันกำลังใช้ขาหน้าตะครุบอะไรสักอย่าง


“ไอ้ดำ ทำอะไร”แทคยอนเข้าไปดูใกล้ๆ ก็พบซากปูซึ่งโดนแยกส่วน ขากับกระดองอยู่กันคนละทิศคนละทาง


“เมี้ยวววว” พอปูโดนแยกชิ้นส่วนแล้วเจ้าดำก็หมดสนุก ดวงตาคมเฉี่ยวเมินซากปูก่อนจะเดินหนีไป


“ฉันว่าแกมันเป็นมลพิษของระบบนิเวศน์แถวนี้นะ”แทคยอนบ่นยิ้มๆ อย่างเข้าใจสัญชาตญาณแมวซึ่งบรรพบุรุษเป็นนักล่าจึงเห็นสัตว์เล็กสัตว์น้อยเช่นนกหนูหรือสัตว์เลื้อยคลานเป็นเหยื่อไม่เว้นแม้แต่สัตว์ทะเลอย่างปู


“ไงเจ้าดำ วันนี้เดินนำหน้าเจ้านายมาเชียวนะแก กลัวแทคมันมาที่ทำงานไม่ถูกหรือไง”ชางมินเพื่อนที่ทำงานในหน่วยวิจัยและดูแลระบบนิเวศน์แถบชายฝั่งทะเลทักเจ้าดำที่เดินเข้ามาในเต้นท์หน้าไซต์งาน


“นั่น...ทักแล้วทำเป็นเมิน เดี๋ยวพ่อจับโยนลงน้ำซะนี่ สัมมาคารวะน่ะมีบ้างมั้ย ชอบแต่สาวๆ ล่ะสิแกน่ะ ไอ้แมวตอแหล!”ชางมินยกเท้าขึ้นมาแตะก้นเจ้าดำอย่างหยอกล้อ


“เมี้ยวววว” เจ้าดำหมุนขวับกลับมาใช้ขาหน้ายกขึ้นมาจะตะปบเท้าชางมิน อย่ามาแตะตัวฉันนะยังไม่อนุญาตสักหน่อย


“หนอย...มีสู้เหรอแก จะทำแมวย่างกินคืนนี้ล่ะโว้ย”ชางมินยื่นเท้าไปหาแล้วรีบชักกลับเพราะเจ้าดำยื่นเท้าหน้าที่มีเล็บแหลมคมตะปบสวนมา


แทคยอนส่ายหน้ายิ้มๆ กับเจ้าดำที่กำลังกระโดดเข้าใส่ชางมิน แมวตอแหล อันนี้เห็นจะจริงอย่างที่ชางมินพูด เมื่อไหร่ก็ตามที่มีสาวสวยหน้าตาน่ารักจากสำนักงานใหญ่มาตรวจงานหรือมาดูงานที่นี่เจ้าดำมันจะดูสงบเสงี่ยมเรียบร้อยร้องเหมียวๆ จ้องสาวตาเป็นมัน พออ่อยสาวจนสาวเข้าใกล้มันก็ยอมให้เขาจับให้เขาอุ้มแต่โดยดีแถมเอาหน้าซุกไซ้ใช้ลิ้นเลียปากเลียหน้าเขาไปทั่วเรียกได้ว่ามันแต๊ะอั๋งสาวแบบเนียนๆ เลยล่ะ


แต่ก็ใช่ว่าสาวทุกคนที่เจ้าดำจะยอมให้อุ้มให้จับ สาวสวยบางคนมันก็ไม่ยอมเข้าใกล้เหมือนรู้ว่าใครที่มีใจเมตตารักสัตว์จริงของแบบนี้คงเป็นสัตว์เท่านั้นที่รู้ กับผู้ชายมันก็ไม่ได้เมินเฉยซะทีเดียวอย่างจุนโฮมันก็ยอมให้จับให้ลูบหัวเล่นเพราะมันดูออกว่าจุนโฮเอ็นดูมันอยู่มาก

ส่วนเขาที่เป็นเจ้าของเลี้ยงมันมาแท้ๆ ยังจับตัวมันยากเลย อย่างมากก็แค่เดินวนเวียนพันแข้งพันขาอยู่ใกล้ๆ แล้วแต่อารมณ์ของมัน ถ้าอารมณ์ดีมันก็ยอมให้อุ้ม วันไหนไม่สบอารมณ์มันก็เมิน


~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~

กริ้งงง กริ้งงงง


เสียงกระดิ่งจักรยานดังอยู่หน้าบ้านในตอนเกือบแปดโมงเช้า ประตูบ้านถูกเปิดออกพร้อมกับร่างเจ้าของบ้านซึ่งยังอยู่ในชุดนอนกางเกงเสื้อแขนยาวที่สวมเสื้อกันหนาวอีกตัวทับมาเพราะอากาศเริ่มเข้าหน้าหนาวยิ่งตอนเช้ายิ่งมีหมอกเยอะ


“เรียกทำไม เอาถุงนมห้อยไว้หน้ารั้วก็ได้”แทคยอนบ่นอย่างหงุดหงิดกับเสียงแหลมๆ ของกระดิ่งรถที่ชานซองเด็กหนุ่มส่งนมกดเรียกอยู่นานจนเขาตื่น


“เมี้ยววว...”ใครมาแต่เช้าดำก็อยากรู้ เจ้าดำเดินตามแทคยอนออกมา


“พี่แทค คืนนี้เข้าเมืองไปเที่ยวกันดีกว่า นะพี่ เดี๋ยวผมพาพี่ไปเปิดหูเปิดตาเอง”ชานซองบอกอย่างอยากไปเพราะอาทิตย์นี้ยังไม่ได้ไปเที่ยวเหล่หญิงในเมืองเลยสาเหตุเพราะเขาไม่มีรถยนต์ ถ้าแทคยอนไปด้วยยังไงก็ได้นั่งรถฟรีแถมอาจจะไม่ต้องเสียเงินจ่ายค่าเหล้าด้วย


“ไม่ไป...ขี้เกียจ”แทคยอนยกมือมาป้องปากหาวก่อนจะปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย


“โถ่พี่ ไปเถอะ หล่อๆ อย่างพี่เนี่ยได้สาวกลับมานอนกอดที่บ้านให้หายหนาวแน่ๆ เชื่อผม น่า...ลองไปสักครั้งเปิดหูเปิดตา ไม่ใช่วันๆ ทำงานงกๆ อยู่กับแต่กับทะเลแล้วก็เลี้ยงแต่แมวแบบนี้จนหาแฟนไม่ได้อ่ะ อยู่ได้ยังไงไม่เซ็งเหรอพี่”


ชานซองคะยั้นคะยอก่อนจะมองมาที่เจ้าดำซึ่งยืนอยู่ข้างๆ แทคยอน


“เมี้ยวว...”เจ้าดำจ้องหน้าชานซองเขม็ง...ขออนุญาตกรูก่อนสิ


“แมวอะไรวะ ดุชิปเป๋งชวนเจ้านายไปเที่ยวแค่นี้ทำเป็นจ้องเหรอ...หรือแกกลัวไม่มีเพื่อนอยู่บ้าน เอาน่าฉันจะให้ซองกัมอยู่เป็นเพื่อนแกระหว่างฉันกับพี่แทคไปเที่ยว โอเคป่าว” วันนี้ชานซองพาซองกัมแมวน้อยขนสีเทามาด้วย จับซองกัมออกมาจากตะกร้าหน้ารถจักรยานมาวางบนพื้นให้มันยืน


“นายเลี้ยงแมวด้วยเหรอชาน”แทคยอนมองแมวที่ตัวเล็กกว่าเจ้าดำมาก


“แมวพี่สาวผมเอง...ซองกัมไปเล่นกับเจ้าดำสิ สนิทๆ กันไว้นะ”ชานซองนั่งลงแล้วลูบก้นแมวน้อยเบาๆ ให้ทำตามคำสั่ง


แมวน้อยขนสีเทาจ้องเพื่อนใหม่ก่อนจะเดินผ่านช่องรั้วไม้เข้าไปหาด้วยความสนอกสนใจ


“เมี้ยว...”ซองกัมร้องทักเพื่อนพร้อมยกขาหน้าขึ้นมาตะกุยสะกิดเจ้าดำเพื่อแสดงความเป็นมิตร


“เมี้ยวว...”เมิน...เชอะเป็นแค่แมว ฉันไม่เสียเวลาเสวนาด้วยหรอก

เจ้าดำร้องตอบก่อนจะเชิดหน้าหมุนตัวเดินสะบัดหางเข้าบ้านอย่างไม่สนใจ


“โห แมวพี่โครตหยิ่งเลยว่ะ ขนาดแมวด้วยกันมันยังไม่เล่นด้วยเหรอ”ชานซองมองอย่างไม่อยากเชื่อ


“หึหึ มันก็เป็นแบบนี้ล่ะ อ่า...ซองกัมน้อย น่าสงสารจริงตัวผู้สินะไอ้ดำมันถึงเมิน”ร่างสูงใหญ่ย่อตัวนั่งลงลูบหัวแมวสีเทาก่อนจะอุ้มขึ้นมา


“แมวพี่มันสนแต่ตัวเมียหรือไง...แต่ช่างเหอะ...พี่แทค แล้วตกลงเย็นนี้ว่าไงพี่”


“ก็บอกแล้วไงว่าขี้เกียจ...พาซองกัมกลับดีๆ ล่ะ ต้องไปส่งนมบ้านไหนต่ออีกหรือเปล่า”แทคยอนยื่นแมวส่งข้ามรั้วไม้เตี้ยๆ ไปใส่ตะกร้ารถก่อนจะหยิบถุงนมที่ห้อยอยู่มาถือไว้


“ไปพี่...อีกหลังนึงอยู่สุดริมหาดโน่นเพิ่งมีคนมาอยู่วันสองวันนี้เอง”


“มีคนมาอยู่แล้วเหรอผู้หญิงผู้ชายล่ะ นายก็ลองชวนเพื่อนบ้านใหม่ไปเที่ยวสิเผื่อเขาจะไม่ปฏิเสธเหมือนฉัน”


“ไม่รู้ผู้หญิงหรือผู้ชาย แค่เอาถุงนมไปห้อยไว้หน้ารั้วเฉยๆ ผมยังไม่เคยเห็นหน้าเลย...ลืมถามแม่ด้วยว่าผู้หญิงหรือผู้ชายโทรมาสั่ง…ถ้าเป็นผู้ชายล่ะก็ผมจะชวนแต่ถ้าเป็นผู้หญิงล่ะก็ ผมจะจีบ”ชานซองหวังว่าคนที่เพิ่งมาอยู่จะเป็นสาวสวย


“นายเป็นเด็กดีช่วยกิจการของครอบครัวแบบนี้ก็ดีแล้วน่า อย่าริหัดเที่ยวเลย แล้วเรื่องจีบหญิงน่ะเพลาๆ หน่อย”แทคยอนเตือนด้วยความหวังดี


“หรือว่า...พี่...ไม่ชอบผู้หญิง”ชานซองหรี่ตามองอย่างสรุปเอาเอง ว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้แทคยอนอยู่เป็นโสดโดยไร้สาวข้างกายแบบนี้มันผิดปกติวิสัยของหนุ่มหล่อ แล้วยิ่งเลี้ยงแมวด้วยแล้วยิ่งน่าสงสัย


“บ้าน่า...ไปๆ” แทคยอนหัวเราะอย่างไม่ถือสาก่อนจะหมุนตัวเดินถือถุงนมเข้าบ้านตามเจ้าดำไป


~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~


“ดำมานี่ซิ...ดำ...ไอ้ดำ! มานี่!”แทคยอนยืนเท้าสะเอวมองสัตว์เลี้ยงที่เดินป้วนเปี้ยนอยู่ในห้องอย่างไม่ยอมเข้าใกล้เหมือนมันรู้ตัวว่าเขากำลังจะจับมันอาบน้ำ


“มานี่ ฉันจะอาบน้ำสระขนให้แก ตอนเที่ยงไปวิ่งคลุกฝุ่นคลุกทรายจนตัวมอมหมดแล้ว”แทคยอนก้าวดุ่มๆ ไปหา


“เมี้ยววววว...”เจ้าดำกระโดดหนีตายขึ้นไปบนชั้นวางของ แทคยอนไม่กล้าเข้าไปจับใกล้ๆ เพราะเจ้าดำมันไปนั่งอยู่ข้างกรอบรูปของสมาชิกในครอบครัวเขาถ้ามันขยับตัวหรือเดินผ่านล่ะก็กรอบรูปตกลงแตกมาแน่ๆ


“แกมันฉลาดเกินแมวไปแล้วนะ ลงมา!...แค่อาบน้ำแปรงขนแป๊บเดียว”


“เมี้ยววว...”เจ้าดำจ้องสบตาเจ้านายอย่างไม่ชอบใจพลางแกว่งหางหนักๆ อย่างไม่พอใจไปมาเป็นการใหญ่


แทคยอนคิดหาวิธีที่จะล่อเจ้าดำไปอาบน้ำ ร่างสูงใหญ่เดินไปที่ห้องเก็บของใต้บันได หยิบลูกบอลที่เป็นกระดาษฟอยล์กลมๆ สีเงินซึ่งเป็นของเล่นของเจ้าดำออกมากลิ้งล่อ


ดวงตาคมเฉี่ยวของแมวเหมียวเห็นแสงสะท้อนจากลูกบอลที่กลิ้งมาหาจึงกระโดดลงจากชั้นวางของมาวิ่งตะครุบ …แทคยอนยืนลุ้นว่ากรอบรูปข้างๆ จะหล่นลงมาแตกหรือไม่ แล้วก็โล่งใจที่มันยังตั้งอยู่ที่เดิม วันหลังคงต้องเอารูปไปเก็บที่อื่นแล้ว


“เมี้ยววว...”เจ้าดำตะครุบลูกบอลด้วยขาหน้า เป็นจังหวะเดียวกันกับที่แทคยอนตะครุบตัวเจ้าดำได้


“หึหึ..ไอ้ดำ แกเสร็จฉันแล้ว ไปอาบน้ำ”แทคยอนยิ้มร้ายใส่แมวพร้อมกับแกะปลอกคอที่เป็นกระพรวนสีทองออกวางไว้



ในห้องน้ำ


แทคยอนปล้ำแมวอาบน้ำจนตัวเองเปียกไปด้วย เพราะเจ้าดำมันวิ่งรอบห้องน้ำไม่ยอมอยู่นิ่ง พอโดนต้อนจนมุมก็ยืนสองขาเป็นนักมวยตั้งท่าขู่ฟ่อ


อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ เจ้านายจอมหลอกลวง ชอบเล่นทีเผลอ


“ฉันคิดผิดจริงๆ ที่เลี้ยงแก ไอ้ดำ!” แทคยอนต้องใช้แรงมหาศาลในการทำให้มันอยู่นิ่งๆ ทิ้งสายยางลงกับพื้นเมื่อฉีดฟองแชมพูสำหรับสระขนแมวออกจากตัวเจ้าดำจนหมด


ปิดก๊อกน้ำแล้วหยิบผ้าขนหนูของเจ้าดำจะก้มตัวลงไปเอาผ้าห่อตัวมันขึ้นมา ยังไม่ทันได้ห่อเจ้าดำก็สะบัดขนใส่ทำให้น้ำกระเด็นใส่เต็มหน้าแทคยอน


“สะบัดทำไมเล่า”

“เมี้ยววว...”เสียงเจ้าดำร้องบอกว่าเหมือนกำลังสมน้ำหน้า


“ถ้าพูดไม่รู้เรื่องล่ะก็ คืนนี้จะจับนายลงหม้อ”


“เมี้ยวว” หม้อไหนดำก็ไม่กลัว


แทคยอนใช้ผ้าขนหนูห่อตัวเจ้าดำขึ้นมาอีกครั้งแล้วพาออกจากห้องน้ำ ขณะที่เช็ดขนให้แห้งก็บ่นไปด้วย


“นี่ถ้าฉันไม่ได้เลี้ยงแกมาตั้งแต่ตัวเล็กๆ ฉันคงเอาแกไปปล่อยเป็นแมวจรจัดข้างถนนไปแล้ว ซนไม่มีดี ทำข้าวของฉันแตกทุกวี่ทุกวัน โซฟาโต๊ะประตูแกก็ข่วนซะเป็นรอยเต็มไปหมด”


“เมี้ยวววว” ก็ถ้าไม่ข่วนประตู เจ้านายจะเอาหน้าหล่อๆ มาให้ดำข่วนแทนมั้ยล่ะ


“เถียงเหรอ...เถียงตลอด”แทคยอนยกมือมาเขกหัวแมวอย่างเหลืออดอย่างรู้นิสัยแมวตัวเองดี ก่อนจะใช้ไดร์เป่าลมเย็นให้ขนแห้ง


“ถ้าแกอยู่นิ่งๆ ฉันจะให้กินนมเพิ่มอีกถ้วย โอเค๊” จับเจ้าดำขึ้นมาจ้องสบตา


“เมี้ยววว” เบื่อนม ดำเบื่อนม!


“แน่ะ ทำเมินนะไอ้ดำ”แทคยอนต่อว่าแมวที่เบือนหน้าหนีเขาไป วางแมวลงบนตักแล้วหยิบแปรงขึ้นมาแปรงขนให้ตามคำแนะนำของสัตวแพทย์ที่ให้เขาดูแลสุขอนามัยของสัตว์เลี้ยงให้ดี ไม่ปล่อยให้มีฝุ่นหมักหมมมีเห็บหมัดเพราะสิ่งเหล่านี้จะเป็นพาหะนำโรคมาสู่เจ้าของได้ เขาจึงต้องคอยอาบน้ำให้เจ้าดำตลอดซึ่งเป็นสิ่งที่มันไม่ชอบ มันจึงคอยวิ่งหนีเวลาเขาจะจับอาบน้ำ


หลังจากที่แปรงขนให้เสร็จแทคยอนก็เอี้ยวตัวมาหยิบปลอกคอจะสวมคืนให้ แต่เจ้าดำกลับกระโดดลงจากตักแล้ววิ่งหนีไป แม้เขาจะปิดประตูไว้แต่มันก็กระโดดขึ้นบนโต๊ะแล้วออกไปทางหน้าต่าง


เข้ารู้ว่าเจ้าดำเบื่อที่จะอาบน้ำและนั่งนิ่งๆ ให้เขาแปรงขนให้ เมื่อมันออกไปวิ่งเล่นนอกบ้านหรือวิ่งไล่จับนกหนูตามประสาแมวซนสักพักมันก็จะกลับมาเองจึงไม่คิดที่จะตามมันกลับมา


~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~

 

“เมี้ยววว...”เบื่อเจ้านายขี้บ่น นี่ถ้าไม่หล่อดำไม่อยู่ด้วยหรอก


เจ้าดำวิ่งออกมาหน้าบ้าน เห็นกิ้งก่าตัวเล็กๆ วิ่งตัดหน้าจึงวิ่งไล่ตามไปจนไปถึงชายหาดซึ่งอยู่ไม่ห่างจากหน้าบ้านแทคยอน กิ้งก่าวิ่งหลบตามสมทุมพุ่มไม้ริมหาดไปเรื่อยโดยมีเจ้าดำวิ่งไล่ตามเหมือนได้ของเล่น เมื่อกิ้งก่าหายไปในพุ่มไม้เจ้าดำก็ไม่ได้สนใจอีก แต่วิ่งเหยาะๆ หาเหยื่อใหม่ไปตามชายหาด


“เมี้ยววว…”เจ้าดำได้ยินเสียงนกที่กำลังหาจิกตั๊กแตนกินอยู่บนสนามหญ้าจึงมุดรั้วไม้เข้าไป…เมื่อนกกระจิบเห็นเห็นสัตว์นักล่าวิ่งกระโจนเข้ามาหาจึงกางปีกบินหนีได้ทัน


“เมี้ยวว...”เจ้าดำมองบ้านหลังกะทัดรัดน่ารักที่ข้างในเปิดไฟ จึงเดินเข้าไปสำรวจอย่างอยากรู้อยากเห็นว่าใครมาอยู่


ร่างโปร่งบางของเจ้าของบ้านนั่งอยู่หลังผนังกระจกใส ดวงตากลมโตทอดมองออกไปยังท้องทะเลที่เงียบสงบซึ่งเห็นอยู่ใกลๆ


“นัวร์ ฉันคิดถึงแกจัง”นิชคุณพึมพำเสียงเบา ดวงตาคู่เศร้าชะงักไปเมื่อเห็นอะไรไหวๆ ตรงพื้นด้านนอก


“เมี้ยววว” เจ้าดำยกขาหน้าขึ้นมาตะปบผนังกระจกที่เจ้าของบ้านนั่งอยู่ด้านใน


นิชคุณก้มมองแมวดำขนฟูที่ยืนอยู่ตรงหน้า


“นัวร์...”เรียวปากอิ่มเอ่ยออกมาอย่างไม่รู้ตัว...เพราะแมวตัวนี้เหมือนเจ้านัวร์แมวรักของเขาที่จากไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อเดือนที่แล้ว แค่คิดถึงเจ้านัวร์ก็ปรากฎตัวให้เขาเห็นแล้วงั้นหรือ


“เมี้ยววว...” โอ๊ะ คนสวยย ตาโตปากแดงแก้มป่อง เอ๊ะ เราคุมแถวนี้ทั้งถิ่นทำไมเพิ่งจะเคยเห็น


ร่างโปร่งบางลุกขึ้นมองแมวดำตรงหน้าอย่างดีใจ รีบลุกขึ้นวิ่งไปเปิดประตูบ้านออกมาแล้วก็ได้เห็นเจ้าแมวน้อยที่มีดวงตาคมเฉี่ยวจ้องเขานิ่ง...


“นี่ไม่ใช่เจ้านัวร์” นิชคุณพึมพำอย่างผิดหวัง เพราะมองชัดๆ แล้วก็รู้ว่าไม่ใช่ แม้แมวตัวนี้กับแมวรักของเขาจะมีสีขนคล้ายกันนั่นคือสีดำสนิทเป็นมันเงาแต่ดวงตาแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เจ้านัวร์จะตากลมแบ้วน่ารักแต่แมวตัวนี้มีดวงตาที่ดุคม


“แกมาจากไหน มานี่ซิ มาสิ...ฉันไม่ทำอะไรแกหรอก...”เรียวปากอิ่มคลี่ยิ้มและยื่นมือไปหา


“หิวหรือเปล่า รอฉันแป๊บนึงนะอย่าไปไหน”นิชคุณบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะวิ่งกลับเข้ามาในบ้าน เปิดตู้เย็นหยิบนมของตัวเองเทใส่ถ้วยแล้วเอาออกมาวางบนพื้นเพื่อล่อแมว


“มากินสิ...อร่อยนะ…เมี้ยวว เมี้ยวววว” นิชคุณส่งเสียงเรียกแล้วเคาะมือข้างถ้วยนมด้วยรอยยิ้มอย่างดีใจที่มันยังอยู่


“เมี้ยววว...” วู้ววว ยิ้มสวยจริง แม้ดำจะเบื่อนมคนหล่อ แต่นมคนสวยดำไม่เบื่อ...เจ้าดำเห็นรอยยิ้มแบบนั้นจึงเดินไปใกล้แล้วใช้ลิ้นตวัดนมในถ้วยกิน


รอยยิ้มที่หวานละมุนเกิดขึ้นบนใบหน้าของนิชคุณ มือเล็กยกขึ้นมาลูบขนนุ่มลื่นของมันที่มีกลิ่นหอมสะอาด


“แกอยู่แถวนี้เหรอ อยู่บ้านหลังไหนหรือไม่มีเจ้าของ”


“เมี้ยวว”เจ้าของน่ะมีแต่ดำเบื่อคนหล่อแล้ว อยากได้คนสวยมาดูแลมากกว่า เจ้าดำเงยหน้าจากถ้วยนมขึ้นมาส่งเสียงก่อนจะก้มลงไปกินนมต่อ


“แกฟังฉันออกด้วยเหรอ ถ้าเป็นแมวมีเจ้าของต้องมีปลอกคอสิแต่แกไม่มี มาอยู่กับฉันมั้ย ฉันเพิ่งย้ายมาพักที่นี่ไม่มีเพื่อน อยู่คนเดียวเหงามาก”มือเล็กลูบขนเจ้าดำไปเรื่อยจนเจ้าดำกินนมหมดถ้วยนิชคุณจึงอุ้มแมวตัวน้อยมากอด


“เมี้ยวว...”หอมวุ้ย...เจ้าดำยอมให้กอดโดยไม่ดิ้นเพราะกลิ่นตัวหอมจากชายหนุ่มน่ารักคนนี้ จึงเอาหน้าไปถูไถซุกไปมาตรงอก อีกทั้งกิริยาที่สัมผัสก็อ่อนโยนไม่เหมือนเจ้านายเก่าที่หาความอ่อนโยนไม่ได้แล้วไล่จับอาบน้ำท่าเดียว


นิชคุณพาแมวขนฟูมานั่งที่แปลไม้ จ้องมองดวงตาคมเฉี่ยวสีดำของแมวน้อย แม้จะดูน่ากลัวไปสักหน่อยแต่ว่ากิริยาที่มันกำลังคลอเคลียเขาทำให้เขารู้สึกเอ็นดูมัน


“กินอิ่มมั้ย...”ถามด้วยรอยยิ้มพร้อมทั้งลูบหัวแมวน้อยที่นั่งอยู่บนตัก


“เมี้ยยววว...”เจ้าดำใช้หน้าถูไถมือนุ่มๆ ของคนสวย ก่อนจะมุดซุกไซ้ตักคนสวยเล่น



~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~


นิชคุณลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนดึก ยันตัวขึ้นมาจากเปลก็ไม่เห็นแมวน้อยแล้ว


“ไปไหน...แกไม่อยากอยู่กับฉันเหรอ”เรียวปากอิ่มเอ่ยออกมาเสียงเศร้า เขากับแมวเล่นกันอยู่นานจนแมวหลับบนตักเขาและเขาก็หลับตาม


ร่างโปร่งบางยืนรับลมเย็นของทะเลที่พัดเข้ามาอยู่นานก่อนจะเดินกลับเข้ามาในตัวบ้าน หลังจากที่ปิดประตูแล้วก็เดินมาในห้องนอน เปิดกล่องเก็บของซึ่งในนั้นมีปลอกคอของเจ้านัวร์ที่เขายังเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี


“คิดถึงแก”นิชคุณเอ่ยออกมาเสียงเบา แม้มันจะเป็นสัตว์เลี้ยงแต่ก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่เขาไว้ใจได้และซื่อสัตย์กับเขามากที่สุดไม่เหมือนกับเพื่อนบางคนที่แทงเขาข้างหลัง


จางอูยองเป็นเพื่อนคนแรกตั้งแต่จำความได้ เขาสนิทกับอูยองมากตั้งแต่เด็กเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตลอดจนถึงมหาวิทยาลัยจบคณะเดียวกันและยังได้ทำงานที่เดียวกัน


เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะถูกหักหลัง โดนอูยองขโมยผลงานเขาไป เขาตั้งความหวังกับผลงานการออกแบบชิ้นนี้ทุ่มเทกับมันมากหวังว่าจะได้อันดับหนึ่งและทำให้เขาได้เลื่อนตำแหน่งไปประจำสาขาที่นิวยอร์ก วันที่ประกาศผล งานชิ้นนั้นได้อันหนึ่งจริงแต่ชื่อคนส่งเข้าประกวดกลับเป็นชื่อของอูยอง เขาคัดค้านและบอกทุกคนให้รู้ว่าผลงานชิ้นนั้นที่ได้อันดับหนึ่งเป็นของเขาแต่ก็ไม่มีใครเชื่อ


ทำไมเพื่อนรักถึงทำกันได้ขนาดนี้ เพื่อนที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ความรู้สึกดีๆ และความไว้ใจที่สั่งสมมาเกือบยี่สิบปี มันหายไปเพียงชั่วข้ามคืน...ในโลกนี้นอกจากพ่อแม่แล้วจะมีใครที่มีความจริงใจให้กับเขาอีก ก็คงจะมีแต่เจ้านัวร์ที่เพิ่งจากเขาไป


ความเสียใจที่ถูกเพื่อนหักหลัง และความเสียใจที่เสียแมวรักไปทำให้เขารู้สึกท้อและหมดกำลังใจจนไม่อาจไปทำงานได้ เขาไม่สามารถทนมองหน้าอูยองในตอนนี้ได้จึงขอลาพักร้อนหนึ่งเดือนเต็มๆ ซึ่งเขาไม่เคยใช้มันมาเกือบสองปีแล้ว เพราะเขาทุ่มเทให้กับงานตลอดไม่เคยลาแม้แต่วันเดียวตั้งแต่เริ่มเข้าทำงานที่นั่น


~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~


แทคยอนเปิดประตูบ้านออกมาชะเง้อมองหาเจ้าดำที่ยังไม่กลับเข้าบ้าน จะไม่สนใจมันแต่ก็อดห่วงไม่ได้ ยืนรอสักพักก็เห็นมันเดินเข้ามา


“มาแล้วเหรอ ไปไหนมา”แทคยอนถามเจ้าดำที่เดินนวยนาดเป็นคุณชายผ่านประตูรั้วเข้ามา

“ไปวิ่งคลุกทรายมาอีกหรือเปล่า ฉันจะได้จับอาบน้ำอีกรอบ”

“เมี้ยว...”เจ้าดำส่งเสียงร้องพร้อมกับมองเจ้านาย ก่อนจะเดินผ่านขาเจ้านายเข้ามาในตัวบ้าน


“ทำเป็นหยิ่งมองฉันด้วยหางตาเรอะ เดี๋ยวปิดประตูหนีบหางกุดซะเลยนี่”แทคยอนบ่นก่อนจะปิดประตูบ้าน แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนเพราะเป็นเวลาพักผ่อนสำหรับเขาแล้ว หันมาก็เห็นเจ้าดำเดินขึ้นบันไดตามมา


“วันนี้แกจะไปนอนกับฉันเหรอ งั้นไปล้างเท้าก่อนไป”แม้จะรู้สึกหงุดหงิดในความซนของเจ้าดำอยู่บ้างแต่ก็มีมันที่คอยอยู่เป็นเพื่อน อยู่ชานเมืองริมทะเลแบบนี้บางครั้งมันก็เงียบจนเกินไป วันๆ เจอแต่น้ำทะเล ฝูงนกฝูงปลาอย่างที่ชานซองบอก เพราะหน้าที่การงานของเขาคือต้องทำการวิจัยและดูแลเกี่ยวกับระบบนิเวศวิทยาของพื้นที่ทะเลแถบนี้


“แกมันก็มีดีอยู่บ้างแหละ ดีกว่าผู้หญิงพวกนั้นเยอะ”แทคยอนหมายถึงแฟนที่เคยคบกันแล้วก็เลิกกันไปสาเหตุเพราะทนอยู่กับความเงียบเหงาของที่นี่ไม่ไหว เขาก็ไม่เข้าใจว่าที่นี่มันไม่ดีตรงไหนเงียบสงบไม่วุ่นวายเหมือนในเมืองหลวง แล้วถ้าได้อยู่กับคนที่เรารักด้วยแล้วที่นี่มันจะวิเศษและโรแมนติกที่สุดสำหรับคู่รัก แต่ทำไมเธอถึงทนอยู่ไม่ได้หรือเพราะเธอไม่ได้รักเขาอย่างที่ปากพูด


ตอนที่เธอมาอยู่ด้วยที่นี่ใหม่ๆ เขาพาเธอไปไซต์งานด้วยแต่เธอก็บ่นว่าไม่อยากถูกแดดเผาจนผิวเสีย ชวนไปดำน้ำดูปะการังด้วยกันก็ปฏิเสธ เธอเอาแต่รอเขาอยู่ที่บ้านเขาก็กลัวว่าเธอจะเหงาจึงพาเจ้าดำมาให้เธอเลี้ยง ไม่ถึงเดือน ทั้งเขาและแมวก็ถูกเธอทิ้งไปทั้งคู่ มีแค่กระดาษโน๊ททิ้งไว้ว่า เธอเบื่อที่จะอยู่บ้านนอกแบบนี้แล้ว


แทคยอนก้มลงมาอุ้มเจ้าดำเพื่อพาไปล้างเท้าในห้องน้ำ แล้วก็รู้สึกถึงกลิ่นอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปจึงก้มลงไปดมตามขนฟูๆ ของเจ้าดำที่เขาเพิ่งอาบน้ำให้


“เมี้ยวว...”


“กลิ่นแชมพูแกหายไปไหน...นี่กลิ่นอะไร”แทคยอนดมตรงหัวเจ้าดำอีกรอบกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ไม่ใช่กลิ่นแชมพูสระขนแมว


“เมี้ยวว...”กลิ่นคนสวยล่ะเจ้านาย หอมไหมล่ะ


แทคยอนล้างเท้าที่เปื้อนดินทั้งสี่ขา แล้วใช้ผ้าปัดฝุ่นที่ขนเจ้าดำจนคิดว่ามันสะอาดแล้วจึงปล่อยให้มันเดินเอง


เจ้าดำเดินขึ้นบันไดนำหน้าเข้าห้องนอนของแทคยอนไปยังที่นอนของมันที่เป็นฟูกลายน่ารักตรงมุมห้อง แทคยอนมองแมวน้อยที่บางครั้งก็รู้หน้าที่มองมันด้วยความเอ็นดูอยู่บ้าง


“เจ้าดำมานี่สิ แกไม่อยากนอนบนเตียงเหรอ”


“เมี้ยวว...”ไม่ล่ะ ดำเล่นกับคนสวยจนเหนื่อย ขอตัวนอนล่ะเจ้านาย


แทคยอนมองเจ้าดำแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ ที่มันไม่ค่อยชอบทำตามคำสั่ง นี่ถ้าไม่เห็นว่าถูกทิ้งเหมือนกันคงจะเอามันไปฝากญาติเลี้ยงแล้ว


~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~


~ TBC~




Talk

เรื่องนี้ไม่มีมาม่าอย่างที่คิดนะคะ ไว้ใจเค้าเตอะ เค้าไม่หลอกคนอ่านหรอก คิคิ (เหรออ)
จะออกแนวน่ารักแบบหื่นๆ ค่ะ เอ๊ะยังไง หุหุ จะคนหรือแมวที่หื่น หรือจะหื่นทั้งคู่ โปรดติดตามตอนต่อไป