ตอนที่ 1 : เศษส่วนความเหงา 00
INTRO
Once upon a time, we swore not to say goodbye.
Something got a hold of us and we changed.
ผมเห็น...ตัวเองในกระจก
มันเป็นภาพของคนที่ซูบผอมดูอ่อนไหว ทุกความเหนื่อยล้า ทุกความเสียใจติดตรึงอยู่บนใบหน้า กวาดมองความอิดโรยที่แสดงออกผ่านนัยน์ตา
ผมเหมือนกับคนที่กำลังจะตายทั้งเป็น
เผลอๆ คนที่ตายไปแล้วอาจจะสภาพดีกว่าผมก็ได้ มันทำให้ผมไม่อาจทนดูตัวเองอีกต่อไป เดินออกมาจากห้องน้ำ ประคองร่างที่ใกล้หมดแรงลงทุกที
ผมยกยิ้ม แต่ใจไม่ยิ้มตาม มองเศษซากปรักหักพังที่เกลื่อนกลาดอยู่บนที่นอน ทั้งข้าวของ ทั้งปลอกหมอน ไหนจะผ้าห่มที่ถูกปาลงกับพื้นแล้วเดินเหยียบมันซ้ำๆ ราวกับมองไม่เห็น รวมถึงมือถือที่ถูกปกคลุมด้วยผ้าผืนหนา หน้าจอมันสว่างวาบปรากฏข้อความที่ผมไม่คิดจะก้มไปอ่าน
ผมไม่ชอบแสงสว่าง มันช่างเจิดจ้าจนแทบทนไม่ไหว
ผมเดินข้ามมองดูตัวเองผ่านบาดเกล็ดที่ติดฟิลม์ดำเอาไว้
เปิดประตูพาตัวเองออกไป...
อยู่นอกระเบียง
ไม่มีคำพูด ไม่มีการเปล่งเสียง มีเพียงแค่การกางแขนออกให้สายลมหอบเอาความรุ่มร้อนในร่างออกไป แล้วแทนที่ด้วยความเหน็บหนาว กวาดตามองดูรอบๆ แล้วค้นพบว่าทุกอย่างมันช่างกว้างขวางกว่าที่ผมคิดไว้ คล้ายกับโลกนี้ผมเป็นเพียงแค่มดตัวเล็กที่ใกล้ตาย
ผมหัวเราะแม้เสียงจะไม่ได้หลุดออกจากร่างก็ตาม
“เย็นจัง” พึมพำขณะก้มมองพื้นด้านล่างที่ห่างจากตัวผมประมาณเจ็ดชั้น
วันนี้มันดูใกล้กว่าทุกวัน
ใกล้จนเหมือนผมกระโดดลงไปได้
“โดดลงไปดีไหมนะ”ผมพูดเสียงแผ่วพลางถามกับตัวเองอย่างหลากหลาย
ถ้าผมกระโดดลง ขาของผมจะถึงพื้นไหม ?
ถ้าผมกระโดดลงไป หัวใจของผมจะหยุดเต้นหรือเปล่า ?
แล้วถ้าผมกระโดดลงไปจริงๆ จะมีคนได้ยินเสียงกระดูกที่แตกหักของผมไหม ?
ตึกตัก ตึกตัก
พอคิดอย่างนั้นหัวใจผมก็เต้นแรงไม่เป็นส่ำ ผมทาบมือตัวเองลงกับราวกัน เหยียบบนราวทีละขั้น ดวงตาจับจ้องไปที่พื้นด้านล่าง มันมองไม่เห็นเงาผมเนื่องจากอยู่สูงเกินไปที่เงาจะทอดผ่าน จู่ๆ ก็รู้สึกอยากเห็นเงาตัวเองใกล้ๆ ขึ้นมา
มันอาจจะสวยกว่าที่ผมคิดก็ได้ ใครจะรู้
“เหมือนได้ยินเสียงเพลงเลย”ผมยิ้มขำหัวเราะกับตัวเองทั้งที่ความจริงไม่มีอะไร ผมอาจจะสร้างเสียงเพลงนั้นขึ้นมาในใจให้แทนที่เสียงลมหายใจของผม
ผมเบื่อเสียงลมหายใจนี่
เบื่อที่ต้องคอยปล่อยทิ้งและสูดเข้า
ผมเบื่อที่ต้องทำเหมือนว่าการหายใจเป็นเรื่องยาก ทั้งที่การหยุดหายใจมันง่ายกว่า
“แค่โดดลงไป ก็จะหลุดออกจากความรู้สึกนี้แล้ว” ขาผมสั่นตอนจะก้าวข้ามขั้นสุดท้าย ผมว่าตัวเองไม่ได้กลัวตาย บางทีอาจจะหนาวก็ได้
ผมปลอบตัวเอง
“แค่โดดลงไปก็จะไม่ต้องกลับมาเจ็บปวดซ้ำๆ”
กึก !
“และถ้าโดดลงไปสักครั้ง...ก็จะไม่ต้องเหงาอีกเลย”
ใช่...ผมเหงา
เหงากับความเศร้าในหัวใจตัวเอง
เหงาที่ปล่อยให้ตัวเองเละเทะมาจนถึงตอนนี้
ตลอดสิบกว่าปีผมหาทางออกจากความเหงานี่ไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมเห็นแล้วว่าผมกำลังจะทำอะไร
เพียงแค่หลับตาแล้วกระโดดลงไป...
ผมก็จะไม่ต้องเหงาอีกเลย
TBC
เปลี่ยนบทนำนะคะ อยากวางพล็อตแบบหนักๆ เลยจัดหนักเลยค่ะ
ใครสายดราม่าก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
ติดแท็ก #เศษส่วน52Hz
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชัดเจนเลยว่าดราม่าตั้งแต่อินโทรค่าาา
นี่แค่เริ่มต้น
ชีวิตยิ่งกว่านิยาย
ร้องไห้ อินหนักเกิ้น