StudiesLove เรียนรู้รัก

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 - อดีต

--5 ปีก่อน--

@ หน้าหมาวิทยาลัย abc

"โอ้ย!!!!!" T^T เจ็บอะ จู่ๆก็มีคนมาชนฉันล้ม แล้วก็วิ่งหนีไปเลย อายชะมัด แถวนี้คนเยอะมากซะด้วยยยย ใจเย็นๆน้ำใส ตอนนี่เธอต้องลุกขึ้นก่อน จริงด้วยฉันต้องลุกก่อนซิ ฉันนั่งโง่ทำไมตั้งนานสองนานเนี่ย พอจะลุกขึ้นฉันก็ล้มลงไปอีกรอบ T^T เท้าฉันแพลงแน่เลย ฮึ่ย!!! คนแถวนี้ก็ไม่มีใครคิดจะช่วยซักคน ฉันกวาดตามองรอบๆอย่างหงุดหงิด

"เอ่อ....." เสียงนุ่มดังอยู่ข้างหลังฉัน ฉันเลยหันไปมอง แล้วก็โดนสต๊าฟไปเลย หล่อมว๊ากกกกกกก เท่มว๊ากกกกก~~

"นี่ๆคุนมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า" ผู้ชายคนนั้นถามเมื่อเห็นฉันนิ่งไปในที่สุดก็มีคนคิดจะช่วยฉัน T.T ตานี่นอกจากจะหล่อแล้วยังมีน้ำใจอีก เสป็คฉันเรย~~ ><

"ช่วยพยุงฉันหน่อยได้ไหม ฉันเท้าเเพลงอะ เดินไม่ไหว" ฉันตอบกลับไป

"อืม ได้ๆ" เเล้วเขาก้อช่วยพยุงฉันไปที่เก้าอี้แถวๆนั้น

ฉันนั่งอยู่ กำลังจะควักโทรศัพท์โทรบอกที่บ้านมารับเพราะฉันเดินกลับบ้านไม่ไหว ปกติฉันจะเดินกลับบ้านเองน่ะ เพราะบ้านฉันอยู่ใกล้นิดเดียวเอง

"แล้วจะกลับบ้านยังไงล่ะ เท้าแพลงด้วยนี่" เขาถามขึ้นก่อนที่ฉันจะควักโทรศัพท์ขึ้นมา

"ว่าจะโทรบอกให้ที่บ้านมารับน่ะ" ฉันตอบ

"ให้ฉันไปส่งไหม?? ฉันมีรถน่ะ" เขาถาม ให้เขาไปส่งหรอ หน้าตาก้อดี นิสัยก้อดี ไม่น่าจะเป็นคนเลวละมั้ง มีคนไปส่งก้อดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องโทรบอกให้หม่ามี้มารับ -*-

"อืม ก้อได้ แต่นายจะไม่ลักพาตัวฉันไปแน่นะ -*-" ฉันถามอย่างระเเวง

"55+ ฉันจะลักพาตัวเธอไปทำไมละ ยัยบ๊อง เรียกค่าไถ่หรอ เห็นรถฉันเเล้วเธอจะรู้ว่าฉันรวยขนาดไหน :)"

อ้าว เขาหัวเราะเฉยเลยอะ ฉันพูดอะไรน่าขำหรอ แล้วเราไปสนิทกันตอนไหนยะ มาเรียกฉันว่ายัยบ๊องเนี่ย ฮึ่ย เห็นว่าช่วยฉันหรอกนะเลยไม่ว่าอะไร แล้วยังมาอวดรวยอีก ชิ บ้านฉันก็รวยย่ะ บ้านฉันเปิดร้านอาหารฝรั่งเศษชื่อดังเชียวนะ หมั่นไส้ หน้านิ่งๆยังงี้ มีมุมแบบนี้ด้วยเหรอนายน่ะ -3-

"งั้นก้อไปส่งฉันหน่อยละกัน ว่าแต่นายชื่ออะไรน่ะ ฉันชื่อน้ำใสนะ"

"ฉันชื่อ ธันวา ยินดีที่ได้รู้จักนะสาวน้อย :)"

"งั้นเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ ธันวา ^^ ว่าแต่ชื่อนายยาวจังฉันเรียกนายว่า ธันได้ไหม " อ่าาา ฉันมีเพื่อนเพิ่มอีกคนด้วยละ ^^

"ได้ดิ ไปรถฉันกันเถอะ" 

จากนั้นเราก็กำลังเดินไปรถของธันกัน ทำไมฉัรรู้สึกว่าเวลาเดินกับเขา มันรู้สึกอบอุ่นแปลกๆแฮะ

พอเราเดินมาถึงรถของเขาฉันก็รู้เลยแหละ ว่าเขารวยจิงๆ

"โห O_o นายใช้รถยี้ห้อเดียวกับปะป๊าฉันเลย"เขาใช้เฟอร์รารี่สีแดงค่ะพี่น้อง ในขณะที่ฉันไม่มีรถขับ T^T เพราะปะป๊าฉันบอกว่าเกินตัว ให้รอปี 4 ก่อน หัวโบราณมั้ยละ ปะป๊าฉัน

"เห็นไหมละ ว่าฉันรวย ^^" อวดอีกและ ชิ

"พูดมากน่ะ ไปกันเถอะ" 

ถึงบ้านแว้ววววว อ่าา ปะป๊ากะหม่ามี้ยังไม่กลับเรย ขึ้นห้องดีก่าาาา ระหว่างทางฉันก้อคุยกับเขาเรื่อยเปื่อยอะน่ะ เลยรู้มาว่า บ้านเขาเป็นเจ้าของโรงแรม ที่ดังมากเลยนะ ใครไม่รู้จักนี่เชยเเล้วนะ (- -)/ เขาเรียนอยู่ปี 2 อะ ฉันเพิ่งเรียนอยู่ปี 1เอง ต้องเรียกว่าพี่ไหมเนี่ย ไม่ต้องหรอกมั้ง เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นา -*- เวลาเรียกเขาว่านายอะ แล้วเขาก็มีน้องด้วยนะ 2 คนแหนะ ผู้ชาย 1 คน ผู้หญิง 1 คน มำไมฉันง่วงจังเลยเนี่ย -*- พึ่ง 3ทุ่มเอง ช่างเหอะ อาบน้ำนอนดีก่าา ง่วงงงงงง

--1 สัปดาห์ผ่านไป--

@ห้าง cute mall

เอ๊ะ นั่นใครน่ะหน้าคุ้นๆ นั่นมันคนที่เคยช่วยฉันไว้นี่ ทำไมฉันรู้สึกดีใจจังเลยที่เจอนาย ^^ เขามากับใครน่ะ เป็นผู้หญิงซะด้วย สวยมากเลย

"ธันวา ^^" ฉันทักเขาไป

"อ้าว นั่น น้ำใสใช่ไหม" ดีใจจังเลยที่นายจำฉันได้

"คาร่า นี่น้ำใส คนที่ฉันเล่าให้ฟังไง" ธันวาหันไปพูดกับคนข้างๆ

"น้ำใส นี่คาร่า แฟนฉันเอง ^^" แฟนนายหรอ ทำไมมันรู้สึกแปลกๆที่หัวใจนะ อาการอย่างนี้เขาเรียกว่ารักหรือเปล่านะ

"ออ เหรอ ฉันไปก่อนนะ ^^ ;" 

จากนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย ฉันคิดว่าไม่นานก็คงจะลืม แต่ฉันก็ยังไม่เคยลืมเลย ฉันคิดถึงเขาจัง :(