เหลี่ยมรักเสน่ห์ร้าย

ลำดับตอนที่ #6 : พบกันที่อำเภอ(2)

             “กำนันแสนพูดแบบนี้ตั้งใจจะฉีกหน้ากันใช่ไหม” 

           เรื่องเดิมเมื่อเช้ายังกรุ่นไม่หาย เมื่อต้องถูกตอกหน้าซ้ำอีกกำนันแห่งบ้านทุ่งมะยมถึงกับลืมตัวลุกขึ้นยืนยกนิ้วชี้หน้าฝ่ายตรงข้าม

            “เอาละครับ ค่อยพูดค่อยจากันดีกว่า พวกเราเป็นนักปกครองต้องใจเย็นๆ”ปลัดหนุ่มห้ามทัพกำนันแอ๊ดถึงได้รู้สึกตัวยอมนั่งลงที่เดิม

            “ผมว่าเรื่องประชุมในวันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า เลิกประชุมได้” 

            เมื่อเห็นว่าเสือเฒ่ากับสิงห์แก่จะปะทะกันอีกครั้ง นายอำเภอจึงกล่าวปิดการประชุม  ทุกคนจึงเริ่มทยอยกลับ

หากแต่นายอำเภอกลับเชิญกำนันแสนไปพบที่ห้องทำงาน  รอยยิ้มหยันจึงเกิดบนในหน้าของกำนันแอ๊ดทันที คิดว่าอย่างไรอีกฝ่ายต้องถูกนายเรียกไปตำหนิอย่างแน่นอน

            “ลองนายเรียกเข้าพบแบบตัวต่อตัวแบบนี้ ไอ้แสน! เอ็งเตรียมตัวไว้ให้ดีเถอะ!”

            “เชิญนั่งก่อนสิกำนันแสน”นายอำเภอวัยกลางคนผายมือให้กำนันอาวุโสนั่งลงที่เก้าอี้

            “นายเรียกผมมาพบ มีอะไรให้รับใช้หรือครับ”คนที่ร้อนตัวเริ่มอึกอัก เพราะคิดว่าคงไม่แคล้วต้องถูกตำหนิเรื่องที่ปล่อยให้มีบ่อนอย่างแน่นอน

            “อย่าเรียกว่ารับใช้เลย ที่เรียกมาเพราะมีเรื่องอยากรบกวนกำนันแสนเล็กน้อย คือ..ผมเห็นว่ากำนันเป็นคนกว้างขวางของอำเภอนี้ ผมจึงฝากกำนันช่วยดูแลปลัดธนาสักหน่อย คนหนุ่มไฟกำลังแรงถ้าปลัดเขาขาดเหลืออะไร กำนันช่วยเป็นหูเป็นตาแทนผมได้ไหม” 

            นายอำเภอเหลือบตามองกำนันที่อาวุโสกว่าอย่างหนักใจโดยที่ไม่ได้บอกอะไรมากไปกว่านั้น

            “โธ่! นึกว่าเรื่องอะไร ไม่มีปัญหาครับ รับรองผมจะดูแลเป็นอย่างดี ให้เหมือนลูกเหมือนหลาน” 

            กำนันแสนขันอาสา สีหน้าคลายกังวล โล่งใจคิดว่าจะโดนด่าเรื่องงานเสียอีก 

            “ได้ยินแบบนี้ผมก็เบาใจ ว่าแต่กำนันรับปากแล้วนะ”

            “แน่นสิครับท่าน ผมจะดูแลบคุณปลัดเป็นอย่างดีรับรองได้”

            หลังจากได้ยินอีกฝ่ายตกปากรับคำ นายอำเภอก็เบาใจ เพราะเขาเองก็ถูกเบื้องบนกำชับให้ช่วยดูแลปลัดธนาเป็นอย่างดีมาเหมือนกัน

            กำนันแสนรับปากนายอำเภอเป็นหมั่นเหมาะว่าจะดูแลปลัดคนใหม่เป็นอย่างดี แต่หากว่าเขาจะมีญาณวิเศษสามารถรู้เห็นอนาคต คงรีบถอนคำพูดเพราะคนที่จะดูแลไม่ต่างจากลูกหลานวันนี้จะกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจที่กล้าควักหัวใจของเขาในวันข้างหน้า

            หลังจากที่ออกจากห้องท่านนายอำเภอ กำนันแสนก็พบกับธนาที่ด้านล่าง

            “คุณปลัดอยากออกไปสำรวจพื้นที่หรือครับ”คนอาวุโสกว่าทักขึ้นก่อน

“ครับ ผมอยากรู้ว่าชาวบ้านที่นี่ส่วนใหญ่เขามีความเป็นอยู่กันอย่างไร  ไม่แน่นะเผื่อบางทีเราอาจเจออะไรดีๆอย่างที่กำนันอยากรู้ก็ได้”

“งั้นก็ดีเลยจะได้เห็นกับตากันเสียที ยังมีใครกล้ามาตั้งบ่อนในพื้นที่ของผม ทำแบบนี้เหมือนจงใจเหยียบจมูกกันชัดๆเชิญที่รถผมดีกว่า วันนี้ผมอาสาเป็นไกด์พาชมสถานที่เอง”คนสูงวัยเดินนำหนุ่มรุ่นลูกไปยังรถของตน แต่กลับไม่เห็นเงาของพลขับ

“ว่าแต่..ไอ้จ่อยมันหายหัวไปไหนของมัน..ปลัดรอเดี๋ยวนะครับ ไอ้จ่อย ไอ้.. ” 

กำนันแสนส่งเสียงเรียกจ่อยดังลั่น คนที่กำลังแอบหลับในพุ่มไม้ถึงกับสะดุ้งตื่นแล้วถลาออกมาด้วยความงัวเงีย

“จ้ะ มาแล้วลุงประชุมเสร็จแล้วหรือ”คนที่เพิ่งตื่นยืนงัวเงียยกมือขยี้หูขยี้ตา

“เออสิ”

จ่อยเปิดประตูรถ ผายมือโค้งตัวเชื้อเชิญให้ขึ้นรถโดยไม่ทันมองว่ามีร่างสูงของใครอีกคน“งั้นก็ขึ้นรถเลย ว่าแต่..จะไปร้านไหนดี”

เพราะคิดว่ากำนันแสนยังไงก็ต้องไปต่อที่ร้านเหล้าหรือร้านคาราโอเกะเหมือนอย่างเคย  แต่ดันผิดคาดแถมยังได้มะเหงกที่กบาลแทนจนจ่อยตาสว่างขึ้นทันตา

“นี่แน่! ร้านไหนอะไรของเอ็ง!”กำนันถลึงตาใส่ปรามในความทะลึ่งของจ่อย ‘เสือกสู่รู้ดีนัก’

“ก็จะไปรู้เหรอ เห็นมาประชุมทีไรลุงต้องแวะร้องเพลงก่อนกลับบ้านทุกที”

 จ่อยยกมือลูบศีรษะพลางทำหน้าหงอยนึกในใจ‘ผิดอะไรอีกวะกู’

“วันนี้กูไม่มีอารมณ์โว้ย! แล้วนี่ก็คุณธนา  ปลัดคนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาไม่กี่วัน ลามปรามไม่เข้าเรื่อง”

“ขอโทษทีจ้ะอย่าถือสาฉันเลยนะ”จ่อยยกมือไหว้ปลัดหนุ่มที่ยืมยิ้มอย่างขอโทษขอโพย

“ชื่อจ่อยหรือเรา เรียกฉันว่าธนาก็ได้”คนที่เหนือกว่ากลับไม่ถือโทษโกรธเคือง

“ไม่ได้หรอกจ๊ะ เดี๋ยวขี้กลากจะขึ้นปากให้ฉันเรียกคุณปลัดดีกว่า”

“ก็แล้วแต่จ่อยก็แล้วกัน”ธนาพยักหน้ายิ้มรับ

“รู้จักกันไว้ก็ดีแล้ว ต่อไปมีอะไรขาดเหลือคุณปลัดก็เรียกใช้ไอ้จ่อยมันได้ไม่ต้องเกรงใจ ว่าแต่..ข้ามีเรื่องจะถามอะไรเอ็งสักอย่าง”กำนันแสนหันมาจ้องหน้าเด็กในอุปการะเมื่อนึกอะไรออก

“เรื่องอะไรหรือลุง”

“เอ็งพอรู้ไหมในตำบลของเรายังมีบ่อน โดยเฉพาะบ่อนไก่หรือเปล่า”

“ลุงกำนันถามทำไมหรือจ๊ะ” 

คนที่ถูกถามแทนที่จะตอบแต่กลับย้อนเสียงอ่อย ยิ่งทำให้กำนันแสนจับพิรุธทำท่าจะได้เคล้าเรื่องที่สงสัยเสียแล้ว

“ตอบแบบนี้แสดงว่าเอ็งรู้”ท่าทางจริงจังของกำนันแสนทำให้จ่อยไม่กล้าโกหก

“ก็..ก็พอจะรู้มาบ้างอ่ะ”

“แล้วทำไมถึงไม่บอก ปล่อยให้ข้าโง่เป็นกระบือจนโดนไอ้แอ๊ดมันหัวเราะเยาะ มัน..น่านะมึง ”

พูดจบแสนก็ยกขาขึ้นเหวี่ยงใส่ แต่จ่อยกระโดดหลบรองเท้าหนังมันปลาบได้อย่างหวุดหวิด

            “ใจเย็นก่อนกำนัน จ่อยพาฉันกับกำนันไปบ่อนที่ว่านี่ได้ไหม”ธนาหันไปพูดกับจ่อยที่วิ่งมาหลบด้านหลังตนเอง

            “ได้..ได้ครับ”จ่อยได้แต่ตอบรับไม่เต็มเสียง

            “รีบพาข้ากับปลัดไปเดี๋ยวนี้ เกลียดนักไอ้พวกนักพนัน ระวังตัวให้ดี ถ้าจับได้ว่าเล่นกับเขาด้วยไม่เอาเลือดหัวออกอย่ามาเรียกข้าว่ากำนันแสนเด็ดขาด”

            จ่อยที่ยืนหน้าเเหยพูดไม่ออกได้แต่เถียงในใจ ‘ใช่สิ! บ่อนนะไม่ชอบ มันไม่เหมือนร้านคาราโอเกะนี่ ลุงหละชอบไปทุกร้าน’