[END] ฉันเป็นฝาแฝดของโรนัลด์ วีสลีย์ I am Ron's twins.

“ พ่อคะ หนูสงสัยอย่างนึงค่ะ” เสียงเด็กสาวเอ่ยถามบิดาของตัวเอง 

รอนเลิกคิ้วขึ้น เมื่อลูกสาวตัวน้อยของเขาเอ่ยคำถาม 

ให้ตายสิ เขาเองก็ไม่ได้ฉลาดสู้เฮอร์ไมโอนี่ หรอกนะ ถ้าถามอะไรยากๆมา แล้วเขาตอบไม่ได้ 

ลูกจะมองยังไง

คนผมสีแดงเพลิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสูดลมหายใจ เข้าปอดลึกๆ ปรับท่านั่งเล็กน้อย

“ได้สิ หนูอยากถามว่าอะไรล่ะ”  รอนเอ่ยออกมา 

“ทำไมหนูถึงชื่อ โรส เกรนเจอร์ วีสลีย์ คะ เรื่องนามสกุลหนูรู้แล้ว แต่ชื่อหนูไม่รู้...”

เด็กหญิงทำท่านึกคิด โดยไม่ทันสังเกตหน้าผู้เป็นบิดาที่ตอนนี้เหม่อลอยเล็กน้อย

“แม่ชอบดอกกุหลาบเหรอคะ”  โรส เอ่ยถามอย่างใคร่รู้ 

รอนถอนใจเบาๆ ก่อนจะเอามือลูบหัว เจ้าของดวงตาอันแสนชาญฉลาดเปี่ยมด้วยไหวพริบ 

และ วาจาอันฉะฉาน

นี่ก็นานแล้วสินะ 

“ แม่เขาไม่ได้ชอบกุหลาบเป็นพิเศษหรอก”

รอนยิ้มเอ็นดูให้กับความใคร่รู้ของลูกสาว เขาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเล็กน้อย 

ท้องฟ้ามืดสนิท แต่ก็มีดวงดาวพร่างพรายเปล่งแสงกันอย่างสนุกสนาน อย่างที่ เธอ ชอบ

“…”

“แต่นี่คือชื่อ แฝดน้องสาว ของพ่อเอง  โรซาลินด์ วีสลีย์ ” 

“โรส ทำไมเธอไม่บอกฉัน”

“ฉันไม่อยากให้นายเป็นห่วงรอน” 

“แต่ดูเธอสิ เจ้าพวกมัลฟอยนั่นมันกล้าทำเธอเป็นรอยแผลแบบนี้ มันเกินไปนะ”

“อย่าห่วงเลยรอน ฉันเอาน้ำยาควันสลายกระดาษหย่อนกระเป๋าพวกนั้นแล้ว รับรองการบ้านพวกนั้นหายวับแน่”

“…” 

“โรซาลินด์ เธอจะไปเข้าใจอะไร ฉันต้องทำแบบนี้!” เดรโก มัลฟอย กล่าวพลางอดกลั้นเสียงสะอื้น

“ อืม”  หญิงสาวไม่กล่าวอะไร แต่กับนั่งข้างๆเขา ไม่ปริปากอะไรเพิ่ม 

“ไปตายซะ ไปไกลๆเลยยัยบ้า”  

เดรโกเอ่ยอย่างหงุดหงิดใจ แม้จะรู้สึกดีเมื่อเด็กหญิงข้างกายไม่ได้ทำให้เขารู้สึกแย่ลง 

แต่ มัลฟอย กับ วีสลีย์ มันไม่ถูกกัน 

"ทำไมเอ่ยไล่คนไปตายง่ายจัง" เสียงหวานเอ่ยอย่างล่องลอย 

ดวงตาสีฟ้าของเด็กสาวหันขวับมา ก่อนจะเอียงคอมองชายหนุ่มบ้านสลิธิรินเล็กน้อย 

เดรโกลอบมองใบหน้ากระจ่างนั้นด้วยใจที่สั่นไหว

“ ถ้าฉันตายจริงๆ ถ้าฉันกลายเป็นผี นายจะไม่มีวันได้เห็นวิญญาณฉันเลย เดรโก มัลฟอย” 

B
E
R
L
I
N
❀

 

B
E
R
L
I
N
?