คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
“พี่ยุน อาหารเย็นเสร็จแล้วน้า” ซอฮยอนยกถาดอาหารเข้ามาในห้อง เพื่อที่จะให้คนเจ็บได้กินด้วย ยุนอาพยุงตัวเองขึ้นมาด้วยความลำบาก
“นี่ เดี๋ยวฉันช่วย พี่ยังเจ็บอยู่อย่าฝืนเลย” ซอฮยอนเข้าไปประคองยุนอาให้ลุกขึ้นนั่งอย่างเบามือ
“ซอฮยอนทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ”
“เรียกซอเฉยๆก็ได้พี่ยุน ส่วนเรื่องทำอาหารอ่ะนะจิ๊บๆ ฉันทำได้หมดทุกอย่างแหละถ้าพี่อยากกินอะไรก็บอกฉันได้” ซอฮยอนพูดจ้อกับยุนอาไม่หยุด
“พี่กินไม่สะดวกฉันป้อนดีกว่า” ซอฮยอนไม่รอให้ยุนอาทานอาหารเองเลยจัดการป้อนให้คนเจ็บซะ แต่สายตาเศร้าๆของยุนอาเนี่ยสิทำให้เธอขัดใจ ก็ตาของยุนอามันสวยออกขนาดนี้ถ้ามันไม่อยู่ในโหมดอารมณ์เศร้านะ
“ซอ อยู่คนเดียวเหรอ” ยุนอาชวนซอฮยอนคุยบ้าง
“อืมม พ่อไม่อยู่ค่ะไปทำงานในเมืองกว่าจะกลับก็คงอีกนานแหละค่ะ”
“แล้วเราอยู่คนเดียวได้ด้วยเหรอ ถ้าเป็นพี่พี่คงอยู่ไม่ได้หรอกเพราะความเหงามันจ้องเล่นงานพี่อยู่ตลอดเวลา”ร่างบางยิ้มออกมาเศร้าๆ
เศร้าอีกแล้วพี่ยุน
“ไม่เห็นต้องกลัวเลยพี่ยุน ถ้าพี่ยุนอยู่กับฉันรับรองว่าพี่ยุนจะไม่เหงา” ซอฮยอนยิ้มกว้างก่อนจะตักอาหารป้อนให้ยุนอาอีกครั้ง
เด็กน้อย เธอสดใสมากจริงๆ
“พี่ยุน” ซอฮยอนขมวดคิ้วเข้มจ้องตายุนอาตาเขม็ง
“หืมม???”
“ขอโทษนะคะ” ซอฮยอนเลื่อนมือขึ้นมาเช็ดมุมปากยุนอาอย่างเบามือ ทำเอายุนอาหัวใจเต้นรัวผิดปกติ เด็กน้อยยังคงไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าถูกมองอยู่ยังคงเช็ดปากยุนอาอยู่อย่างตั้งใจ แต่มันยาวนานเกินไปแล้วในความคิดของยุนอา มือเรียวจับมือของซอฮยอนไว้
“พอแล้ว สะอาดแล้วซอ” ยุนอาสบตากับซอฮยอนอย่างบังเอิญ ดวงตาคู่สวยทั้งสองกำลังประสานกันอยู่ แต่กลับเป็นยุนอาเองที่ละสายตานั้นมาเสียก่อน
“อืมม ฉันเก็บจานก่อนนะ” ซอฮยอนเองก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนหน้าเธอจะร้อนเกินไปแล้วซอฮยอนปลีกตัวไปแล้วเหลือเพียงยุนอา
ฟุ้งซ่านแล้วยุนอา อย่าทำตัวแบบนี้อีก เจ็บมาไม่พอหรือไง
พี่สิบโท ทำยังไงดีหัวใจฉันเต้นเร็วมากเลย หรือว่าฉันจะชอบพี่เค้าไปแล้วจริงๆ
ซอฮยอนหลังจากเก็บจาน เรียบร้อย ทุกอย่างก็เอาสู่สภาวะปกติ ยุนอายังคงเหม่อซึม อยู่บนเตียง ส่วนเธอก็นั่งอยู่หน้าทีวีเธอรอดูการ์ตูนเรื่องโปรด
“พี่ยุน มาดูด้วยกันมั้ยคะ”
“ดูอะไรเหรอ”
“การ์ตูนค่ะ”
“ห๊า การ์ตูนเหรอ 55”
“คงไม่ใช่หนังเรตอาร์หรอกค่ะพี่ยุน คนเค้าอุตส่าห์ชวนดูหรอก เชอะ” ซอฮยอนงอนตุ๊บป่องโทษฐานที่หัวเราะเธอ
“ขอโทษๆ พี่ดูด้วยก็ได้ แต่ช่วยพยุงพี่หน่อยซิ” ซอฮยอนปรับที่นั่งให้ยุนอาก่อนจะเข้าสู่โหมดเงียบจริงจัง เพื่อดูการ์ตูน การ์ตูนดำเนินเรื่องราวไปเรื่อยๆพร้อมกับลีลาของเด็กน้อยที่มี ฟีดแบคแอคชั่น ทุกครั้งที่มีฉากที่ตื่นเต้นน่าสนใจ ส่วนยุนอาไม่ได้ดูการ์ตูนอย่างซอฮยอนหรอกแต่หากดูคนที่ดูการ์ตูนต่างหาก
“น่ารักจริงๆเลย ว่ามั้ยพี่ยุน”
“อืมม น่ารักดี”
ชมเธอนะไม่ได้ชมสิบโท
ยุนอาได้แต่ยิ้มๆก่อนจะส่ายหัวกับความคิดของตนเอง ยังไม่พร้อมที่จะมีใครจริงๆ
ยูริอาบน้ำเสร็จ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมหยาดน้ำใสที่เกาะตามผิวกายเพิ่มเสน่ห์ของร่างสูงให้มากขึ้น มือเรียวเสยผมดำยาวเล็กน้อย เสื้อกล้ามสีดำที่ช่วยขับผิวเข้มให้ดูเด่นตา กับกางเกงเลสบายๆ ยูริมองอาหารที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะก่อนยิ้มพอใจ
“คุณไปอาบน้ำซิ เดี๋ยวปอดจะได้บวมไปมากกว่านี้” ปากบอกให้เจสสิก้าไปอาบน้ำ แต่สายตาคมก็จ้องร่างบางไม่วาง
“คนลามก” เจสสิก้ายกมือมาบังหน้าอกของตัวเองที่ถูกคุมคามทางสายตาก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปอาบน้ำโดยทิ้งยูรินั่งขำอยู่คนเดียว
“ไหนลองชิมฝีมือหน่อยซิ” ยูริตักน้ำแกงขึ้นซดโดยไม่ได้คิดอะไร
ถุยยยยยยยยยยย!!!
“ขาก ถุย ถุย บ้าชิบเล่นกันอย่างนี้เลยใช่มั้ย” ยูริโมโหจัดเพราะไม่ว่าอาหารรายการไหนที่เธอลองชิมรสชาติก็ไม่ได้ต่างกันเลย เค็มยิ่งกว่าเอาน้ำทะเลมาปรุง
ด้านเจสสิก้าก็อาบน้ำด้วยอารมณ์สุนทรีที่แกล้งคนได้ แต่ร่างบางไม่รู้เลยว่ายูริได้มายืนดักเธอที่หน้าประตูไว้เรียบร้อย
แกร๊ก ....
ว๊ายยยยยยย
ด้วยสัญชาตญาณ เจสสิก้าจับปมผ้าขนหนูไว้แน่นส่วนมืออีกข้างโดนร่างสูงดึงไปเรียบร้อย
ยูริเดินดุ่มๆไม่สนใจร่างบางข้างหลังที่โวยวายเสียงดังเลยซักนิด ก่อนจะจับเจสสิก้านั่งไปกับเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร ยูริใช้เชือกมัดมือทั้งสองของเจสสิก้าไพล่หลังไว้กับเก้าอี้ ส่วนผ้าเช็ดตัวสีขาวก็หมิ่นเหม่ที่จะหลุดเหลือเกิน
“ปล่อยนะไอ้บ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
“เอ่อ ดิ้นเข้าไปไอ้ที่มันหลวมๆอยู่แล้วจะได้หลุด” ยูริพูดเสร็จเจสสิก้าถึงกับนิ่ง เพราะเป็นจริงอย่างที่ร่างสูงพูดปมผ้าขนหนูไม่ได้แน่นอย่างที่ควรจะเป็นซักนิด
ยูริรู้ว่าเจสสิก้าโกรธเพราะหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นตามแรงหายใจมันทำให้ยูริหัวใจสั่นหวิว ยอมรับตามตรงว่าร่างของคนตรงหน้าทำเอาตัวเองอื้ออึง ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นเรือนร่างของผู้หญิงแต่ตอนนี้ยูริทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ น้ำหยดเล็กๆบนตัวเพิ่มความเซ็กซี่และขาเรียวขาวที่ทำให้ยูริคิดไปถึงไหนต่อไหนกับร่างกายส่วนที่เหลือ
“จะทำอะไรฉัน ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ” เจสสิก้าแหวขึ้นมาทำให้ยูริหลุดออกจากภวังค์
“ฉันเห็นว่าเธอยังไม่ได้กินข้าวไงก็เลยจะป้อนให้ไง” ยูริตักน้ำแกงเป็นอย่างแรกแล้วราดลงไปบนข้าวสวย ก่อนจะตักขึ้นมาพอดีคำยืนไปที่เจสสิก้าที่เบือนหน้าหนีอย่างที่สุด
“กินสิ” ยูริยืนเข้าไปใกล้ปากของเจสสิก้า ร่างบางได้แต่หันหน้าหนีอาหารนรกที่เธอทำขึ้นมาเอง
“ทำเองไม่ใช่เหรอ ฉันบอกให้เธอกินเดี๋ยวนี้” ยูริขึ้นเสียงดังขึ้นแต่เจสสิก้ายังคงสะบัดหน้าหนีการป้อนข้าวของยูริ จนผ้าขนหนูเริ่มจะคลายปม
“เอาเข้าไปป้อนดีดีไม่ชอบใช่มั้ย” ยูริเริ่มไม่สนุกมือหนึ่งถือช้อน ส่วนอีกมือหนึ่งบีบคางสวยของเจสสิก้าให้เปิดปากรับรู้อาหารของตัวเอง
“ไม่นะ”
“อร่อยจะตาย” ร่างสูงยัดช้อนป้อนข้าวราดน้ำแกงนรกให้เจสสิก้า แต่แค่เพียงลิ้นได้สำผัสรสชาดเท่านั้นเจสสิก้าถึงกับพ่นออกมาหมดทุกสิ่งทุกอย่างที่ยูริเพิ่งส่งเข้าไป
พรวดดดดดดด
“แค๊ก แค๊ก” เจสสิก้าสำลักน้ำแกงเค็มๆของตัวเองจนหน้าแดง ยูริยืนสะใจไม่นานก็ตักรายการอาหารขึ้นมาใหม่
“อ้าว...ที่รักลองชิม ผัดผักอันนี้อีกคำนะคะ คราวนี้ช่วยกรุณากลืนมันลงไปด้วยไม่งั้นได้โชว์เปลือยตากฟ้าโต้ลมตรงนี้แน่ๆค่ะ” ยูริเลือนมือไปจับปมผ้าเช็ดตัวของเจสสิก้า หน้าตาร่างสูงกวนอารมณ์ได้ที่ เจสสิก้าจำใจที่จะกินผัดผักหวานบรรลัยของตัวเองอีกหนึ่งครั้ง
“อ้ามมมมมม” ยูริป้อนให้เจสสิก้าที่หน้าบอกบุญไม่รับอย่างที่สุด เจสสิก้ากล้ำกลืนกินลงไปอย่างเสียไม่ได้ ร่างสูงพอใจกับผลงานตัวเองก่อนจะเลือนมือไปที่ปมผ้าเช็ดตัว
“จะทำอะไร ฉันก็กินตามที่เธอบอกแล้วไง” เจสสิก้าอกสั่นขวัญแขวนกลัวยูริจะทำอะไรบ้าๆ
ยูริไม่ได้ตอบแต่เลือนมือไปจับปมและปลดออกเพื่อผูกมันให้แน่นก่อนจะแก้มัดเชือกที่มือของเจสสิก้าให้เป็นอิสระ ทำเอาร่างบางงงกับพฤติกรรมของยูริ
“ฉันคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว ครั้งนี้ฉันแค่เตือนนะแต่ครั้งต่อไปฉันเอาจริง แล้วก็ไปแต่งตัวได้แล้วก่อนที่ฉันจะกินเธอแทนอาหารนรกพวกนั้นแทน” ยูริพูดเสร็จเจสสิก้าก็เผ่นออกจากพื้นที่อันตรายทันที เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วเจสสิก้าอดค่อนขอดยูริในใจไม่ได้
เลือกไซต์เสื้อผ้าได้เก่งจริงๆไอ้โรคจิต
“นี่คุณ ลงมาทานบะหมี่ก่อน” ยูริตะโกนจากด้านล่าง
“สั่งๆๆๆๆๆๆๆ อยู่นั่นแหละ” ปากก็บ่นแต่เจสสิก้าก็เดินลงไปอยู่ดี เสื้อกล้ามสีฟ้ากับกางเกงขาสั้นสีขาวทำเอายูริต้องกลืนน้ำลายลงอย่างยากเย็น
“เอ่ออออ บะหมี่เนี่ยฉันทำเผื่อเธอ แต่ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเธอจะต้องทำตามคำสั่งฉันทุกอย่างเข้าใจมั้ยเจสสิก้า”
“นานแค่ไหน”
“จนกว่าฉันจะพอใจ ถ้าเธอทำตัวดีฉันก็จะปล่อยเธอเป็นอิสระเมื่อนั้น โอเคนะ ทานได้แล้วบะหมี่เย็นหมด” ยูริพูดเสร็จก็ก้มทานบะหมี่โดยไม่สนใจร่างบางตรงหน้าทันที
สงสัยต้องหากางเกงขายาวให้ละ ไม่ไหวจะตายเอา
=================================
มหกรรมการป้อนข้าวค่ะ
ป้อนแบบหวานๆกับ ยุนซอ กับ
ป้อนแบบน่ารักๆกับ ยูลสิก ((รีดเดอร์:เหรอออ))
ส่วนแทนี่ไม่หายๆค่ะ มาตอนหน้าแน่นอน
ความคิดเห็น