คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
ซอฮยอนดูแลคนเจ็บเป็นอย่างดี แม้แต่เจ้าตัวก็แปลกใจที่ตัวเองไม่คิดว่าจะถูกชะตากับใครมากขนาดนี้มาก่อน
“นี่คุณ ตื่นได้แล้วมั้งนอนนานเกินไปแล้วนะ” ซอฮยอนพูดเล่นๆกับร่างที่ไม่ได้สติก่อนจะหมุนตัวเพื่อจะออกไปทำอาหารเย็น แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงแผ่วเบาลอยมากระทบหูเธอ
“เจส”
“หืม เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ” ซอฮยอนเงี่ยหูเข้าไปใกล้ร่างบางมากขึ้นเพื่อให้แน่ใจว่าเมื่อกี้เธอไม่ได้หูฝาด
“เจสสิก้า อย่าทิ้งฉันไป” น้ำตาใส เริ่มรินไหลออกมาจนซอฮยอนตกใจ
“โดนแฟนทิ้งมาเหรอเนี่ย” ซอฮยอนถอนหายใจก่อนจะหยิบผ้าเช็ดผ้ามาซับน้ำตาให้คนเจ็บอย่างเบามือ
“น้ำ ขอน้ำหน่อย” ซอฮยอนรีบเทน้ำใส่แก้วใสทันที แล้วประคองร่างบางให้ลุกขึ้นมาดื่มน้ำ แต่ด้วยความรีบดื่มของร่างบางทำให้เจ้าตัวสำลัก
“แค๊ก แค๊ก” ซอฮยอนขำในท่าทีนั้นแต่ก็ไม่ลืมลูบหลังให้ คนเจ็บหันมาสบตากับซอฮยอน อึ้งไปซักเล็กน้อยก่อนจะกล่าวคำขอบคุณ
“ขอบคุณค่ะคุณ...” คนเจ็บคิ้วขมวดเล็กน้อย
“ซอ จูฮยอนค่ะ แล้วคุณหละชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ บ้านอยู่ที่ไหน ทำไมถึงมีสภาพปางตายอย่างนี้ แล้วตอนนี้เป็นไงมั่งเจ็บตรงไหนบ้างมั้ยคะ” ซอฮยอนรัวคำถามเป็นชุด
“อิม ยุนอา” ยุนอาตอบแค่คำถามเดียวเท่านั้นก่อนจะมองสภาพตัวเองที่มีแต่ผ้าพันแผลก็จำถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นได้เป็นอย่างดี เมาเหมือนหมาเพราะคนใจร้ายคนนั้น
พระเจ้าคะทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายไปซะ จะเมตตาคนไร้หัวใจอย่างฉันทำไม
ยุนอาน้ำตาไหลขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงความเจ็บปวดที่ผ่านมา แต่เธอคงจะได้ร้องไห้มากกว่านี้หากไม่เห็นสายตาใสแจ๋วแววจ้องมองเธออยู่ มือบางยกมาปาดน้ำตาเมื่อเห็นว่าซอฮยอนยังคงมองเธออยู่
“ว่าแล้วเชียวว่าคุณต้องชื่อยุนอา ฉันสังเกตเห็นสร้อยที่คอคุณหน่ะ เอ่อแล้วคุณยังไม่ได้ตอบฉันเลยว่าอายุเท่าไหร่จะได้เรียงลำดับญาติถูก 55” ซอฮยอนยังพูดเป็นต่อยหอยจนยุนอาอดยิ้มไม่ได้
“ฉันอายุ 23 แล้วซอฮยอนหล่ะ”
“23 เหรอ โห...ฉันนึกว่าพี่จะอายุเท่าๆฉันซะอีกเนี่ย พี่ยุนหน้าอ่อนมากเลยนะอิจฉาจริงๆเลย เอ่อลืมไป ฉัน 20 แล้วนะ แต่พ่ออ่ะชอบหาว่าฉันเป็นเด็ก ชอบว่าฉันจังว่าเป็นลูกลิงเป็นค่างงี้เซ็งพ่อเหมือนกันนะพี่ยุนเพราะฉันไม่ใช่ลูกลิงซักหน่อยแต่เป็นลูก พี่สิบโท เคโรโระ ต่างหาก ฮ่าๆๆ” ซอฮยอนย่นจมูกเล็กน้อยเมื่อนึกถึงตอนที่พ่อชอบว่าเธอก่อนจะพูดยาวไปถึงการ์ตูนตัวโปรดอย่างพี่สิบโทกบเขียว
“ถ้า พี่ยุน ต้องการอะไรก็บอกฉันนะเดี๋ยวฉันไปทำอาหารเย็นก่อน แล้วเจอกันค่ะ” ซอฮยอนที่เพิ่งนึกออกว่าจะต้องทำอาหารเย็นก็บ้ายบายยุนอาก่อนจะเดินฮัมเพลงออกจากห้องไปอย่างเริงร่า
พูดมากจริงๆเด็กคนนี้
บ้านบนเกาะส่วนตัวของยูริ มีอุปกรณ์ที่ทันสมัยครบครันเรียกได้ว่าเป็นบ้านพักตากอากาศของคนรวยอย่างแท้จริง แต่บ้านหลังนี้ไม่ได้มีพื้นที่กว้างขวางมากนักมีเพียง 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ และห้องโถงกว้าง ส่วนห้องครัวแยกออกไปอีกฝั่งพร้อมกับระเบียงที่ให้ทานอาหารพร้อมมองทะเลยามเช้า เจสสิก้าคิดว่ามันคงจะดีกว่านี้ถ้าเธอได้มากับคนที่เธอรักในวันฮันนี่มูน ไม่ใช่ซาตานหน้าสวยอย่างยูริคนนี้
เยอึนเธอจะตามหาฉันมั้ย ฉันคิดถึงเธอนะ
ในระหว่างที่เจสสิก้าเหม่อลอยคิดถึงคนรัก ยูริก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถุงกระดาษ1ถุงก่อนจะล้วงไปหยิบของในนั้น
“อ่ะ เสื้อผ้าของเธอ ตอนเธอสลบฉันแวะซื้อแถวๆข้างทางมาให้” ยูริโยนเสื้อผ้ารวมทั้งของเครื่องใช้ส่วนตัวให้เจสสิก้าที่นั่งอยู่บนเตียงไป1กองใหญ่ๆ ร่างบางหยิบเสื้อและกางเกงแต่ละชิ้นขึ้นมาก็ถึงกับหัวเสีย
“ทำไมมีแต่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้น” เสื้อกล้ามคละสีรวมทั้งกางเกงขาสั้นที่เรียกได้ว่าสั้นจริงๆสำหรับเจสสก้า
“งบหมด หาซื้อได้เท่านี้มีไรป่ะ ไม่ใส่ก็ได้นะชีเปลือยไปเลยฉันไม่ถือ อ่อ ฉันลืมไป บราของเธออ่ะฉันว่าฉันกะไม่พลาดนะน่าจะไซต์นี้แหละลองใส่ดูละกันถ้าใส่ไม่ได้เดี๋ยวฉันวัดให้ใหม่ก็ได้นะ”สายตาคมของยูริลามเลียรูปร่างเจสสิก้าอย่างโจ่งแจ้ง
“ไม่ต้อง” เจสสิก้าปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนสำรวจแต่ละชุดแต่ถึงกับรับไม่ได้กับเสื้อผ้าพวกนั้นไม่ใช่ว่าเธอผู้ดีจ๋าใส่ของถูกๆไม่ได้แต่อย่างใดแต่ชุดที่ยูริซื้อมาให้นั้นออกแนวหวาบหวิวยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นชุดนอนที่บางจนมองเห็นทะลุไปไหนต่อไหน ชั้นในสุดเซ๊กซี่
“บ้าที่สุด ฉันไม่ใส่...(เด็ดขาด)”ไม่ทันที่เจสสิก้าพูดเสร็จยูริก็เดินเข้ามาประชิดตัวทันที
“งั้นฉันถอดให้” ยูริกระชากเจสสิก้าจนร่างบางเซถลาเข้าสู่อ้อมอกร่างสูงอย่างช่วยไม่ได้ก่อนยูริจะบดเบียดริมฝีปากเข้าหากลีบปากบางของเจสสิก้าอย่างเร่าร้อน แม้จะทุบตีผลักไสร่างสูงเท่าไหร่แต่ไม่รู้เพราะอะไรขาที่แข็งแกร่งของเธอกลับไม่มีเรี่ยวแรงเลยซักนิดจึงต้องโอบคอของยูริไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว ยูริถอนจูบออกมาก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ ส่วนเจสสิก้ายืนหอบมองยูริอย่างแค้นเคือง ร่างบางเงื้อมือขึ้นมาเพื่อจะฟาดหน้าสวยๆนั้นซักทีแต่ก็ต้องชะงักค้างไว้เมื่อเจอคำพูดของร่างสูง
“ตบหนึ่งจูบสอง ตบสองจูบสี่ เอาซิเจสสิก้า ฉันยกกำลังสองนะจะบอกให้” ยูริลอยหน้าลอยตา ยั่วอารมณ์((โมโห))ของเจสสิก้ามากยิ่งขึ้น
“เอาละเจสสิก้า ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่เธอต้องเชื่อฟังคำสั่งของฉันโดยไม่มีข้อต่อรองหรือข้อแม้ เธออาจจะอยู่ที่นี่ไม่กี่วันก็ได้ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของเธอ”
“ฉันไม่เข้าใจ คุณทำไปเพื่ออะไร” เจสสิก้าถามเสียงเครียด
“ดัดนิสัยชั่วๆของคนบางคนมั้ง” เจสสิก้านับเลขในใจอย่างอดทนอดกลั้นอารมณ์ที่เริ่มจะเดือดขึ้นทุกที
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่เคยรู้จักคนที่ชื่อยุนอา ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าทำไมคุณถึงไม่เชื่อฉัน”
“ถ้าเธอชื่อ เจสสิก้า จอง ก็คงไม่ผิดตัว”
“อ่อ งานแรกของเธอ คือทำอาหารเย็นวันนี้ ฉันกลับมาต้องได้กินข้าวทันทีแล้วอย่าแม้แต่จะคิดหนีเพราะมันไม่ใช่ทางออกที่ดีสำหรับเธอแน่ๆ” ยูริสั่งเสร็จก็หมุนตัวออกไปจากห้องทันที
เจสสิก้าเดินออกมาข้างนอกบ้านจึงได้เห็นบรรยากาศของเกาะนี้ได้อย่างเต็มตาเป็นครั้งแรก น้ำทะเลที่เกาะนี้ใสจริงๆ ขนาดบ้านตั้งอยู่บนเนินห่างไกลคลื่นก็ยังเห็นถึงความงดงามของผืนน้ำสีฟ้าตัดกับขอบฟ้าสีขาว เจสสิก้ามองไปรอบๆบ้านเมื่อไม่เห็นว่ามีใครก็เป็นโอกาสที่เธอจะหนีถึงที่นี้จะสวยแค่ไหนแต่ถ้าอยู่ไปก็มีแต่คำว่า อันตราย โดยเฉพาะตัวอันตรายอย่างยูริ
อย่าหนีงั้นเหรอ แล้วฉันจะอยู่รอให้เธอมาฆ่าหรือไงไม่มีทาง
เจสสิก้า จำได้ว่าเธอเห็นร่างสูงวางกุญแจไว้บนโต๊ะ ถ้าไม่ผิดก็น่าจะเป็นกุญแจของเรือที่จอดอยู่ที่ท่า คิดได้ดังนั้นเจสสิก้าก็วิ่งขึ้นไปหยิบกุญแจทันทีก่อนจะมองลาดเลาอีกครั้งว่าไม่มีใครอยู่จริงๆ
ประมาทฉันเกินไปแล้วยูริ
เจสสิก้าวิ่งไปที่เรืออย่างรวดเร็วโดยไม่ทันไปมองด้านหลังเลยซักนิด เมื่อมาถึงที่เรือก็พักหายใจก่อนจะก้าวลงเรือยอร์ชของยูริทันที ร่างบางก้มๆเงยๆกับแผงควบคุมเรือตรงหน้า เพราะมันมีปุ่มเยอะจนเธองงไปหมด
“มาเดินเล่นเหรอเจสสิก้า” เสียงห้าวทุ้มต่ำที่อยู่ด้านหลังทำให้ร่างบางถึงกับหน้าซีด
“ยูริ!!!!”
“เดินเล่นแถวนี้ไม่ดีมั้ง กลับไปทำอาหารให้ฉันดีกว่านะเจสสิก้า” ยูริเอ่ยเสียงเรียบเฉยเธอเห็นตั้งแต่เจสสิก้าวิ่งมาที่เรือของเธอแล้ว เพราะเธอมาเก็บของที่ค้างอยู่ของตัวเอง
“ป๊ะ กลับไปทำอาหารให้ฉันดีกว่า ถ้าฉันไม่ได้กินข้าวคงได้กินอย่างอื่นแทน” ยูริพูดเสร็จก็อุ้มร่างที่ยืนแข็งกลับบ้านด้วยวิธีของเธอ
กรี้ดดดดดดดดด
ตู้ม!!!!!
ร่างบางของเจสสิก้าโดนยูริโยนลงน้ำทะเล อย่างไม่ทันตั้งตัวแต่ดีที่น้ำไม่ลึกมากเพราะเธอว่ายน้ำไม่เป็น ส่วนยูริก็กระโจนลงตามไปติดๆ เพื่อลากเจสสิก้ากลับเข้าฝั่ง
“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า” เจสสิก้าที่เปียกน้ำพยายามสะบัดข้อมือจากยูริสุดแรงแต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งแน่น มือของยูริเป็นคีมเหล็กหรือไงถึงได้จับไม่ปล่อยได้อย่างนี้เจสสิก้าคิดในใจ
โว้ยยยยยยยยยยย
“ดิ้นนักใช่มั้ย” ยูริหมดความอดทนที่ถูกเจสสิก้าทั้งตุบทั้งตีจึงปล่อยมือเจสสิก้าให้เป็นอิสระแต่ก็แค่แป๊บเดียวเท่านั้นเมื่อร่างสูงแบกร่างบางขึ้นบนบ่าและเดินกลับบ้านอย่างรวดเร็ว
ตุ๊บ!!!!!!
ยูริโยนเจสสิก้าก้นจ้ำเบ้ากับผืนทรายสีขาวที่อยู่หน้าบ้านเพราะเธอก็เริ่มหมดแรงแล้วเหมือนกันเพราะฤทธิ์เดชแม่คุณก็ไม่ใช่ย่อยเหมือนกัน
“เอาละฉันให้เวลาเธอในระหว่างที่ฉันอาบน้ำ ถ้าเธอทำอาหารไม่เสร็จ ฉันจะกินเธอแทน”
“ไอ้บ้ากาม ไอ้โรคจิต ไอ้ ไอ้ ไอ้คนไม่มีเหตุผล” เจสสิก้าต่อว่ายูริที่เดินออกไปแล้วอย่างระบาย
ได้อยากกินอาหารฝีมือฉันนักใช่มั้ย เจสสิก้าจัดให้ จะเอาให้จำรสชาติไปจนตายเลยค่อยดู
จบไปอีกตอนแล้วนะคะรีดเดอร์
เห็นว่าไงบ้างก็คอมเม้นท์ฝากไว้นะคะ
ส่วนเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากเรื่อง ทางผ่านกามเทพ ค่ะ
แต่พล็อตละครไทยมันก็ซ้ำๆกันอย่างนี้แหละค่ะ
อาจจะเข้าใจได้ว่านำพล็อตจากจำเลยรัก
แต่เนื้อเรื่องเข้มข้น((น้ำเน่า)) ไม่แพ้กันค่ะ 55
เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ
ความคิดเห็น