คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เพียงคุณเท่านั้น... ที่ฉันจะบอกรัก 3
นายมันเจ้าเล่ห์
เมื่อวานคือวันแรกที่ฉันได้เที่ยวที่เกาหลี ก็นะถึงจะมีเรื่องบ้าบอคอหอยจะแตกกันไปข้างหนึ่ง แต่มันก็มีเรื่องดีๆ เข้ามาอีกเสมอ ก็เหมือนฟ้าหลังฝนไงละ ชีวิตฉันมันเหมือนฟ้าหลังฝน แรกๆ ถึงจะมีเรื่องเข้าใจผิดแต่หลังจากฝนหยุดตกฟ้าเริ่มสว่างก็ทำให้คนเราเข้าใจกันได้ ก็อย่างที่ทุกคนรู้นะว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานมันก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันและฉันก็ผิดด้วยแหละที่ไปว่าเขาขนาดนั้นน่ะ แล้วเมื่อวานหลังจากที่เขาเลี้ยงข้าวมื้อเที่ยงฉัน เขาก็ชวนฉันคุยนู้นนี้เหมือนจะหลอกถามนะแต่ฉันก็ตอบเขาไปหมดทุกคำถามที่เขาถามและฉันก็ถามเขากับไปด้วย เรื่องที่ฉันไม่รู้ฉันก็ได้รู้เกี่ยวกับบีเอพีที่ว่าเรียกได้อีกชื่อหนึ่งว่าบัพ ทั้งๆ ที่คำว่าบัพในภาษาเกาหลีแปลว่าข้าว แต่ก็น่ารักดี^^
ตี๊ดๆ ตี๊ดๆ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา สงสัยจะเป็นยัยเพื่อนที่ไทยของฉันละมั้ง โทรมาทวงของฝากแน่ๆ
“ ฮัลโหลว่าไงยัยเพื่อนโทรมาทวงของฝากใช่ไหม ( พูดไทย ) ” เบบี้
“ ฮัลโหลเมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ ”
“ นั้นเสียงใครน่ะ (พูดเกาหลี ) ” เบบี้
อ้าว! นี้ไม่ใช่ยัยเพื่อนของฉันโทรมาหรอกเหรอ แล้วนี้ใครโทรมากันละ?
“ ขอโทษนะค่ะ คุณต้องการสายใครค่ะ ” เบบี้
“ ต้องการสาย… คนที่กินข้าวมื้อเที่ยงกับฮิมชานเมื่อวานน่ะ ”
“ นายฮิมชาน!! ” เบบี้
อะไรกันฮิมชานโทรมาได้ไง ( เขาก็ใช้โทรศัพท์โทรมาไง-_- ) ฉันไม่ได้ให้เบอร์เขาไว้นะ
“ นายมีเบอร์ฉันได้ยังไงกัน ” เบบี้
“ ก็ตอนที่คุณกำลังกินข้าวอยู่ไงละ ” ฮิมชาน
หา! ตอนกินข้าวนายมัน…
“ นายแอบเอาโทรศัพท์ฉันไปกดโทรเบอร์นายเข้าเครื่องของนายเหรอ! ” เบบี้
“ ก็คงเป็นอย่างงั้นมั้ง ” ฮิมชาน
“ นายมันเจ้าเล่ห์ที่สุดเลย! ” เบบี้
มันน่าโมโหจริงๆ เลยนะอุตส่าห์ว่าเรื่องเมื่อวานจบไปได้ด้วยดี มาวันนี้ยังจะมาทำให้ฉันโมโหอีกมันน่าจริงๆ เลย! -*-
“ อยากโกรธผมเลย ” ฮิมชาน
“ … ” เบบี้
“ ผมอยากเจอคุณอีกไงละถึงได้ทำแบบนั้น ” ฮิมชาน
“ อยากเจอฉันอีก? หมายความว่าไง ” เบบี้
“ ก็หมายความอย่างที่พูด ผมอยากเจอคุณจริงๆ นะออกมาหาผมหน่อยที่ตึกTS ผมให้เวลาคุณ1ชั่วโมงคุณต้องมาอยู่ที่หน้าตึกโอเคนะบ่าย ” ฮิมชาน
ตื๊ดๆ ตื๊ดๆ
เฮ้ย! อะไรของนายเนี่ยคิดจะโทรก็โทรคิดจะวางก็วางแล้วยังมาสั่งให้ไปตึกTS อะไรนั้นอีกแล้วฉันจะรู้ไหมเนี่ยว่ามันอยู่ส่วนไหนของเกาหลี-_-
.
.
.
.
ติ๊ด!
สวัสดีอย่างเป็นทางการสักทีนะผมคิมฮิมชาน เมื่อกี้ผมได้โทรไปหา… เออยังไม่รู้จักชื่อผู้หญิงคนนั้นเลยอะยังไม่ได้ถามลืมไปซะสนิทเลย แต่ไม่เป็นไรเพราะอีกหนึ่งชั่วโมงเขาก็จะมาปรากฎอยู่หน้าตึกTSแล้วละฮาๆ แต่จะมาทันจริงๆ รึเปล่าเนี่ยอีกเรื่องนะ มาเข้าเรื่องที่ทุกคนงงจนหัวหมุนเป็นสามร้อยหกสิบองศา คือจากเรื่องที่ผ่านมาก็พึ่งจะเมื่อวานนะน่ะมีเรื่องให้ต้องเสียหน้าเสียภาพพจน์นิดหน่อยถึงมาก ( ตกลงจะนิดหน่อยหรือมาก? ) ก็เรื่องที่ทุกคนรู้อะแหละหลังจากได้รู้ความจริงก็รู้สึกว่าตัวเองผิดเองที่คิดเองเออเองอะนะแบบมันอยากจะปกป้องเบบี้และวงตัวเองนิ จะมาให้คนที่ไหนเขามาพูดไม่ดีอย่างนั้นได้ไงละ แต่จะโทษตัวเองอย่างเดียวก็ไม่ได้เพราะผมและผู้หญิงคนนั้นก็ต่างคนต่างผิดและผมคิดว่าเขาก็คิดเหมือนกับผม แล้วหลังจากได้รู้ความจริงจากปากผมก็ชวนเธอกินข้าวโดยผมอาสาเลี้ยงเอง ( เลี้ยงเป็นการขอโทษ ) พอผมพูดว่าเลี้ยงนะ ผู้หญิงคนนั้นรีบตงลงเลยและก็รีบนั่งลงที่เดิมผมเห็นท่าทางของเธอคนนั้นก็อดขำไม่ได้ แต่ก็ต้องควบคุมความขำเอาไว้น่ะ เธอก็น่ารักดี ได้พูดคุยเรื่องต่างๆ เยอะผมก็ถามเธอไปเยอะนะแต่เธอก็ตอบผมมาหมดทั้งๆ ที่ผมไม่หวังว่าเธอจะตอบทุกข้อที่ผมถามไปแต่ก็ดีทำให้ผมรู้จักเธอมากขึ้น
I’m a badman~~
เสียงรถด่วนขนวนสุดท้าย~ เฮ้ยไม่ใช่เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นมา สงสัยจะเป็นผู้หญิงคนนั้นละมั้งนี้ก็หนึ่งชั่วโมงพอดีเป๊ะ
“ นายมันบ้ารู้ตัวหรือเปล่าห๊ะ! อยู่ๆ ก็สั่งให้ฉันมาตึกTS กว่าจะหาทางมาได้มันยากแค่ไหน ” เบบี้
“ คุณมาอยู่ที่หน้าตึกแล้วจริงๆ เหรอเนี่ยไม่อยากจะเชื่อทำเวลาได้เป๊ะมาก ” ฮิมชาน
“ นี่ฉันว่านายอยู่นะ ใช่ฉันอยู่หน้าตึกบ้าบอคอเป็ดหักอะไรนั้นแล้วนายอยู่ไหนละ ” เบบี้
“ รอผมก่อนแปปหนึ่งผมกำลังรีบลงไป ” ฮิมชาน
.
.
.
ให้ตายเถอะ! ฉันบ้าจี้มาตามที่นายฮิมชานบอกเหรอเนี่ย-*- พอมาก็มาให้คนสวยอย่างฉันรอนี้นะ เป็นผู้ชานที่ไม่ได้เรื่องซะจริงเลย
“ มาแล้วคุณรอนานป่าว ” ฮิมชาน
“ นานมากกกก แล้วคุณมีอะไรละถึงอยากเจอฉันมากขนาดต้องบังคับให้ฉันมาภายในแค่ชั่วโมงเดียว ” เบบี้
“ ก็ผมอยากเจอคุณไง ” ฮิมชาน
“ แค่นั้น? แล้วฉันจะบ้าจี้มาตามที่คุณบังคับทำไมเนี่ย! ฉันไปละเสียเวลามาเลยอะ ” เบบี้
“ เฮ้ย! เดี๋ยวสิ.. ”
ฟึบ!
อยู่ๆ นายฮิมชานก็ถือวิสาจับมือฉันแล้วพูดต่อว่า...
“ ใครว่าแค่นั้นกัน ผมเป็นคนบังคับคุณทั้งทีแล้วคุณก็บ้าจี้ทำตามซะด้วย ” ฮิมชาน
“ นิคุณหลอกใช้ฉันเหรอ! ” เบบี้
“ ป่าว~ ไหนคุณออกมาหาผมทั้งที่… ” ฮิมชาน
“ คุณบังคับฉันต่างหาก ” เบบี้
“ ฟังผมพูดให้จบก่อนสิครับ ผมจะชวนคุณไปเที่ยววันนี้จะเลี้ยงคุณทั้งวันเลย ” ฮิมชาน
“ อย่าเอาของฟรีมาล่อเลย ฉันรู้นะว่าคุณคิดจะทำอะไร ฉันไม่หลงเชื่อคุณหรอก ” เบบี้
“ ผมนินะจะทำอะไรคุณได้ จะบอกอะไรให้นะผมก็แค่จะชวนคุณไปเที่ยวจริงๆ ก็แค่นั้น ” ฮิมชาน
“ แค่นั้น? จริงเหรอ ” เบบี้
“ จริง ” ฮิมชาน
“ แล้วคุณไม่มีงานทำหรือไง เป็นถึงดารานิมาเที่ยวชวนผู้หญิงที่ไหนอย่างฉันซึ่งก็ไม่ได้ฐานะเท่าคุณเลย คุณบ้าปะเนี่ย ” เบบี้
“ ไม่ได้บ้า คนอย่างผมนี้แหละจะชวนผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้แม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้ไปเที่ยว ” ฮิมชาน
“...” เบบี้
“ ตกลงคุณไปไหมอะ? คิมฮิมชานผู้หล่อและดูดีมากชวนคุณเลยนะ ไม่ค่อยมีโอกาสแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลยนะ ” ฮิมชาน
“ แหวะ! คนหลงตัวเอง ก็ได้ถ้าคุณบอกว่าไม่ค่อยมีโอกาสกับหญิงไหนเลย ฉันยอมให้คุณพาฉันไปเที่ยวก็ได้ ” เบบี้
“ นั้นดีเลยเราไปกันเลยเนอะ ^^ ” ฮิมชาน
.
.
.
อีกด้านหนึ่ง
“ พี่ยงกุกพี่คิดว่าพี่ฮิมชานเขาจะจริงจังกับคนนี้จริงๆ ไหมฮะ ” จุนฮง
“ จุนฮงไม่เห็นต้องไปถามพี่ยงกุกเลย ดูแค่นี้ก็รู้แล้ว ” แดฮยอน
“ จริงด้วย พี่เขาคงจริงจังกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ” จุนฮง
“ แรกๆ ก็เห็นทำเป็นไม่ชอบพอมาตอนนี้กลับหลังมือเป็นหน้ามือได้ไงเนี่ยฮาๆ ” ยองแจ
“ พี่เขาคงได้รู้อะไรบางอย่างแหละมั้ง ถึงได้จะจริงจังกับผู้หญิงคนั้น ” จงออบ
“ ใช่แล้วละจงออบแต่ก็ดีไม่ใช่เหรอเราจะได้เห็นคนตกหลุมรักsomeoneอีกครั้งหนึ่ง ^^ ” ยงกุก
.
.
.
อะไรกันเนี่ยพอตกลงจะมาก็รีบดึงมาง่ายๆ เลยเหรอ><
“ มาร้านอาหารอีกแล้วเหรอ เห็นฉันเป็นอะไรต้องให้อาหารตลอดเลยหรือไง ” เบบี้
“ หรือคุณไม่หิว นั้นเราไปที่อื่น... ” ฮิมชาน
“ หิวสิ! ความผิดคุณนะที่โทรมาหาฉันเช้าแล้วบังคับให้ฉันไปหาคุณจนฉันไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่อยู่ที่โรงแรมแล้ว ” เบบี้
“ โรงแรม? ” ฮิมชาน
“ อย่าพึ่งสงสัยได้มั้ยฉันหิวนะ ” เบบี้
“ อืม ” ฮิมชาน
แล้วเราก็เข้าไปไหนร้าน เจ้าของร้านทักฮิมชานด้วยสงสัยจะมาร้านนี้บ่อยละมั้งเนี่ย
“ ผมสั่งให้คุณนะ ” ฮิมชาน
“ อืม ” เบบี้
“ เอาแบบเดิมนะลุงสองที่ ” ฮิมชาน
“ ได้เลยพ่อหนุ่ม วันนี้พาแฟนมาด้วยลุงจะทำให้สุดฝีมือเลยฮาๆ ” ลุง
“ ไม่ใช่แฟนนะค่ะลุง>///< / ไม่ได้เป็นแฟนกันครับลุง ” ฉันกับฮิมชานพูดพร้อมกัน
“ แนะพูดพร้อมกันอีกลุงไปทำอาหารที่สั่งดีกว่าเดี๋ยวจะหิวจนไส้ขาดหมด ” ลุง
แล้วลุงก็เดินหนีไปซะดื้อๆ ลุงอะอยากทำให้คนสวยคิดไปไกลสิค้า~
“ คุณ ที่คุณว่าพักที่โรงแรม? ” ฮิมชาน
“ อืมใช่ฉันพักที่นั้น ก็ฉันเป็นแค่นักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวเกาหลีเฉยๆ นิ ” เบบี้
“ เหรอแต่คุณพูดภาษาเกาหลีชัดมากเลยนะ ” ฮิมชาน
“ ฉันพูดชัดเหรอพึ่งรู้ ” เบบี้
“ ผมก็นึกว่าคุณเป็นคนที่นี้ซะอีก ” ฮิมชาน
“ ฮาๆ ไม่หรอกฉันเป็นคนไทย ” เบบี้
“ คนไทย? อ้อ~ ที่คุณพูดภาษาอะไรไม่รู้ใส่ผมอะนะต่อที่ผมโทรไปน่ะ ” ฮิมชาน
“ ใช่แล้ว ก็ฉันนึกว่าเป็นเพื่อนที่โทรมาทวงของฝากนิ ” เบบี้
“ เข้าใจแล้วละ ” ฮิมชาน
“ เข้าใจก็ดีแล้ว แต่คุณยังไม่ได้ตอบคำถามที่ฉันถามเลยนะ ” เบบี้
“ ถามอะไรเหรอผมจำไม่ได้ ” ฮิมชาน
“ ที่ว่าคุณไม่มีงานการทำหรือไง ” เบบี้
“ มีสิแต่ช่วงนี้เป็นช่วงหยุดพักน่ะ ” ฮิมชาน
“ อ้อๆ ” ไนซ์
ระหว่างนี้ฉันก็คุยกับฮิมชานไปหลายประโยคแล้วอาหารที่เราส่งก็มาถึงโต๊ะสักที
“ มาแล้วๆ อาหารที่สั่งมาแล้ว ” ลุง
“ วันนี้จะมีอะไรพิเศษไหมเนี่ยลุง ” ฮิมชาน
“ มีสิ วันนี้มีข้าวนะ ” ลุง
“ มันก็ต้องมีอยู่แล้วสิลุง ” ฮิมชาน
“ นะ..นายฮิมชานดูที่จานก่อนสิ-///- ” ไนซ์
แล้วฮิมชานก็ก้มลงดูที่จานตามที่ฉันบอกแล้วอาการก็…
“ 0///0 ลุงทำอะไรเนี่ยยยย ” ฮิมชาน
“ พิเศษข้าวรูปหัวใจคู่กันสองคนไงน่ารักดีออก ” ลุง
“ ลุงค่ะเราบอกไปแล้วนะว่าเราไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่ลุงคิด ” เบบี้
“ เหรอT^T นั้นลุงไปเปลี่ยนเป็นข้าวไม่มีรูปหัวใจนี้แล้วกัน ” ลุง
“ ไม่ต้องลุง ลุงอุตส่าห์ทำสุดฝีมือขนาดนี้ผมจะปฎิเสธได้ไงเสียของหมดเนอะลุง ^^ ” ฮิมชาน
“ จริงเหรอ~ นั้นลุงไม่รบกวนการกินของพวกหนุ่มๆ สาวๆ แล้วกันกินให้อร่อยนะ ” ลุง
“ ครับ~ ” ฮิมชาน
ฉันพึ่งเคยเห็นมุมนี้ของนายฮิมชานนะเนี่ย ทำดีกับเขาก็เป็นด้วย
“ ฉันขอโทษนะที่พูดกับลุงเขาไปแบบนั้น ไม่คิดว่าลุงจะเอาข้าวไปเปลี่ยนอะ ” เบบี้
“ ไม่ต้องขอโทษหรอก ผมก็พูดให้ลุงเขาไม่เปลี่ยนแล้วไง กินเถอะหิวมากไม่ใช่เหรอ ” ฮิมชาน
“ อืม! ” เบบี้
แล้วนั้นก็เป็นอาหารมื้อแรกของวันนี้
.
.
.
หลังจากกินข้าวเสร็จเราก็มาเดินย่อยกันที่สวนสาธารณะ
“ สวนนี้สวยดีใช่ไหมละ ” ฮิมชาน
“ ก็สวยดีนะ คุณมาเดินที่นี้บ่อยเหรอ? ”
“ ก็บ่อยนะเวลาที่ผมมีเรื่องไม่สบายใจหรือหลายๆ อย่าง ” ฮิมชาน
“ อย่างคุณนี้นะมีเรื่องที่ไม่สบายใจ ” เบบี้
“ ทำไมหน้าอย่างผมมันมีเรื่องไม่สบายใจไม่ได้เลยหรือไง ” ฮิมชาน
“ ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย ฉันแค่หมายถึงว่าคุณมีงานมีเงินก็น่าจะมีความสุขนะ ” เบบี้
“ มันก็จริงแต่ช่วงชีวิตมันก็ต้องมีเรื่องให้ไม่สบายใจเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ” ฮิมชาน
“ ก็ถูกอย่างที่คุณพูด ฉันก็เคยเป็นเหมือนแบบคุณแหละแต่คงไม่มากเท่าคุณหรอก ” เบบี้
“ คุณรู้ได้ไงว่าไม่มากกว่าผม ” ฮิมชาน
“ ฉันมองตานายก็รู้แล้ว ” เบบี้
“ ขนาดนั้นเลย? ” เขาเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“ ใช่สินายคงโดนแฟนด่ายับเลยใช่ไหมละฮาๆๆ ” เบบี้
“ ไม่ใช่ซะหน่อยเธอนิมั่วสุดขั่วโลกเหนือยันขั่วโลกใต้เลยนะ ผมโดนบอกเลิกต่างหาก ” ฮิมชาน
“ อุ๊ย! บอกเลิกเลยเหรอนายไปบอกเลิกเขารึเปล่าเถอะ ” เบบี้
“ ไม่ผู้หญิงคนนั้นเป็นบอกเลิกก่อนต่างหาก เห็นว่าไม่มีเวลาให้ก็ไปคบกับคนอื่นลับหลัง แล้วก็มาบอกเลิก ” ฮิมชาน
“ จริงดิไม่ได้อำกันใช่ไหม นั้นฉันขอโทษนะที่พูดอะไรไม่เข้าเรื่อง ” เบบี้
“ ไม่เป็นไรหรอกมันผ่านไปนานแล้ว ” ฮิมชาน
“ ผ่านไปกี่ปี? ” เบบี้
“ 2 เดือน ” ฮิมชาน
“ สองเดือน0_0! แค่สองเดือนนายเจ๋งมากเลยลืมผู้หญิงได้ง่ายมาก ” เบบี้
“ เปล่าลืมง่ายแค่ไม่คิดถึงก็ไม่มีอะไรต้องเจ็บไปมากกว่านี้ ” ฮิมชาน
“ ถ้าเป็นฉันนะ ถึงไม่มีเวลา จะให้รอนานแค่ไหนฉันก็จะรอ ” เบบี้
“ ... ” ฮิมชาน
“ เพราะอะไรรู้ไหม ก็เพราะฉันรู้ว่าเขาเป็นดารายังไงละ ถึงว่าเขาจะไม่มีเวลาให้กันแต่อย่างน้อยๆ เขาก็ส่งข้อความไม่ก็รู้ภาพมาให้หายคิดถึงแค่นั้นฉันก็พอใจแล้วละ ” เบบี้
“ เธอพูดถูกหมด ขนาดว่าฉันทำแบบที่เธอทำทุกอย่างเขาก็ไม่เคยสนใจถึงช่วงแรกๆ จะดีแต่หลังจากนั้นก็... ” ฮิมชาน
“ ฉันรู้ไม่ต้องพูดให้มันเจ็บไปมากกว่านี้ดีกว่าไหมเราไปเที่ยวกันต่อดีกว่า เศร้ามานานแล้วนะฉันเบื่อแล้วอะ ” เบบี้
“ อืมได้นั้นผมจะพาคุณไปสวนสนุกกัน ” ฮิมชาน
ความคิดเห็น