-จบ-*·~¤ Melt my heart ¤~·* หลอมดวงใจให้เป็นหนึ่งเดียว

ตอนที่ 25 : *·~หลอม¤ส่งท้าย ~·*

*·~หลอม¤ส่งท้าย ~·*

“...ซิน”

“หิวแล้วเหรอซีฮาร์” ผมพูดคุยกับลูกสาวแฝดหญิงไปพร้อมอุ้มร่างเล็กๆ ขึ้นมาแนบอก ระหว่างป้อนนมซีฮาร์มืออีกข้างผมก็ลูบท้องไฮเซนเบาๆ เพื่อกล่อมให้อีกคนที่เพิ่งดื่มนมเสร็จหลับ

“ซิน”

“อ๊ะ...อย่ากัดสิซีฮาร์” ผมบ่นเล็กน้อย เวลาในการให้นมไม่ได้นานมากผมจึงเลือกที่จะยืนให้นมอยู่ข้างเตียงของลูกน้อยทั้งสองคน

ตอนนี้ทั้งสองคนมีอายุเดือนกว่าแล้วจึงสามารถเห็นรูปลักษณ์ได้ชัดเจนกว่าเมื่อก่อน อย่างซีฮาร์ทารกหญิงตัวน้อยมีเส้นผลสีบอล์นทองอ่อนคล้ายสีฟางข้าวกับดวงตาสีฟ้าอ่อน ส่วนไฮเซนมีเส้นผมสีเข้มกว่าใกล้จะเป็นทองสว่างเหมือนอย่างอค์องค์ชายแต่ก็ยังไม่เท่า ดวงตาเองก็มีสีฟ้าสดได้องค์ชายฮาล์บมาต็มๆ เลยสำหรับไฮเซน

โตมารูปลักษณ์คงไม่พ้นองค์ชายเป็นแน่น

พอคิดถึงเรื่องในอนาคตผมก็เผยรอยยิ้มออกมาอย่างหยุดไม่อยู่

ผ่านไม่นานผมก็วางซีฮาร์ลงบนเตียงก่อนจะกล่อมโดยการลูบท้องเบาๆ จนกระทั่งหลับสนิท ใบหน้ายามหลับของทั้งคู่มองแล้วรู้สึกเอ็นดูมาก

นี่อาจเป็นความรู้สึกของการเป็นแม่ก็ได้

อยากอยู่และดูแลอย่างใกล้ชิดแทบตลอดเวลา องค์ราชาและองค์ราชินีเองมักจะมาอุ้มพาไฮเซนและซีฮาร์ออกไปเดินเล่นข้างนอกบ่อยๆ เรียกว่าเห่อหลานคงไม่ผิดซะทีเดียว

“ซิน!”

“พะ...พ่ะย่ะค่ะ” ผมสะดุ้งเล็กน้อยยามถูกองค์ชายฮาล์บเรียกเสียงดัง

“...” องค์ชายไม่พูดอะไรต่อผมจึงหันกลับแล้วเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย

ดวงตาสีฟ้าสดจ้องประสานมายังดวงตาสีขาวของผมคล้ายจะสื่อสารบางสิ่ง ซึ่งผมที่อยู่ด้วยกันแทบ 24 ชั่วโมงสามารถอ่านสายตานั่นได้ไม่ยาก

“ทรงกริ้วหรือพ่ะย่ะค่ะ” ผมถามออกไปตามตรง สายตาและน้ำเสียงนั่นบอกได้อย่างดีว่ากำลังมีเรื่องไม่พอใจอยู่

“ใช่แต่ไม่ทั้งหมด” ครั้งนี้องค์ชายยอมตอบ

“มีอะไรทำให้ไม่พอพระทรัยหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“...” ความเงียบถูกใช้แทนคำตอบอีกครั้งโดยดวงตาคู่เดิมยังคงจ้องมายังผม

“...กระหม่อม?” ผมนิ่งไปเล็กน้อยจึงชี้นิ้วมายังตัวเอง

การที่องค์ชายมองมาเปรียบเหมือนการบอกใบ้แล้ว

“รู้ไหมว่าเรื่องอะไร” ถามต่อแบบนี้แปลว่าผมพูดถูก

องค์ชายกำลังไม่พอใจผมในเรื่องอะไรบางอย่าง

“...ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ” แม้จะอยู่ด้วยกันมานานจนสามารถมองตาแล้วบอกได้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกยังไงทว่าผมไม่อาจอ่านความคิดคนอื่นได้จึงไม่รู้ถึงสาเหตุ

“อยากลองคิดหรือจะให้ข้าเฉลยดีล่ะ”

“...กระหม่อมพยายามคิดแล้วแต่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าทรงไม่พอพระทรัยในเรื่องอะไร”

“เจ้าไม่สนใจข้า”

“...” คำเฉลยทำเอาผมถึงกับเงียบกริบพร้อมกระพริบตาปริบๆ เพื่อประมวลประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่อีกครั้งเนื่องจากไม่สามารถทำความเข้าใจได้ในการฟังเพียงครั้งเดียว

ประโยคนั้นแม้จะเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่ก็มีความรู้สึกอื่นแฝงอยู่ด้วย

ไม่ได้ไม่พอใจแบบโกรธแต่เป็นงอน น้อยใจปนอิจฉาเล็กๆ ที่ผมสนใจลูกกว่าตัวเอง

“ยิ้มอะไรซิน ข้ากำลังโกรธอยู่นะ” องค์ชายฮาล์บขมวดยิ้มหลังเห็นผมเผยรอยยิ้มออกมาเพราะไม่อาจกลั้นอมยิ้มได้นานกว่านี้

“กระหม่อมขออภัยที่ลืมไปว่ามีเด็กอีกคนที่ต้องดูแล” ผมแอบเหน็บองค์ชายด้วยรอยยิ้มที่กว้างขึ้น

“ซิน ข้าไม่ใช่เด็กแล้ว”

“แต่ทรงทำตัวเหมือนเป็นเด็ก” ทั้งเรียกร้อกความสนใจ ทั้งต้องการให้ดูแล และทั้งออดอ้อน

แบบนั้นเหมือนเด็กจะตายไป

“เพราะเจ้าแหละ ทั้งที่ข้าไม่ใช่คนแบบนี้แท้ๆ” ยามองค์ชายทำหน้ายุ่งๆ ก็น่ามองไปอีกแบบ

“กระหม่อมดีใจ” ผมบอกพลางเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้นก่อนจะเอื้อมมือขึ้นไปสัมผัสใบหน้านั้นด้วยรอยยิ้มซึ่งไม่บ่อยนักจะเผยให้เห็น

“...ซิน” ขนาดองค์ชายยังมองมาด้วยความตกใจ

“มีเพียงกระหม่อมที่จะได้เห็นด้านนี้ของพระองค์ แค่กระหม่อมเท่านั้น” ไม่มีอีกแล้วในอาณาจักรที่จะได้เห็นกริยาหรือท่าทางคล้ายเด็กน้อยจากองค์ชายเพียงหนึ่งเดียวของอาณาจักรเวธาณาร์นอกจากผม

“ใช่ แค่เจ้าเพราะงั้นรับผิดชอบข้าด้วย” ไม่พูปเปล่าองค์ชายรวบตัวผมให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแล้วมอบสัมผัสเบาๆ บริเวณหน้าผาก

“จะให้กระหม่อมรับผิดชอบยังไงหรือพ่ะย่ะค่ะ” ผมถามกลับ

“มองข้า สนใจข้า อยู่ข้างข้างและรักข้า”

ทุกถ้อยคำที่ได้ยินเรียกรอยยิ้มผมให้เผยกว้างออกมา ดวงตาสีขาวของผมเงยขึ้นไปสบดวงตาสีฟ้าคู่งามด้านบนพร้อมกับมอบจูบยังริมฝีปากนั้น แม้จะไม่ดูดดื่มแต่กลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกทั้งหมดภายในใจนี้ที่ไม่อาจสรรหาคำใดมาอธิบายได้นอกจาก...

“ทุกอย่างของกระหม่อมเป็นของพระองค์ เป็นขององค์ชายฮาล์บ”

ใช่

ไม่ว่าจะเป็นดวงตา

รอยยิ้ม

ร่างกาย หัวใจหรือแม้แต่ความรู้สึก

ทุกอย่างของผมล้วนมีเพียงองค์ชายฮาล์บอยู่ตั้งแต่ต้นไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปตามฤดูหรือกาลเวลา

“ถ้ารักข้าก็บอกรักหน่อยสิ”

“...รักองค์ชาย” ผมไม่ใช่พวกที่บอกความรู้สึกตัวเองเก่งนัก แต่หากการที่ผมบอกจะทำให้องค์ชายยิ้มได้แบบนี้ผมคิดว่ามันคุ้มแม้จะเขินอายจนหน้าเห่อแดงก็ตาม

“ไม่เอาคำว่าองค์ชายสิ อยู่กันสองคนต้องเรียกข้าว่าอะไร”

“...รักฮาล์บ”

“ข้าก็รักเจ้าซิน แล้วก็รักลูกๆ ของเราด้วย”

“กระหม่อมรักทุกคนแหละพ่ะย่ะค่ะ”

“แต่ต้องรักข้ามากกว่าหน่อยนะ”

“คิก...” ผมถึงกับหลุดขำออกมา

“ข้าจริงจังนะซิน”

“ทรงรู้อยู่แล้วว่ากระหม่อมรักพระองค์ขนาดไหน”

“ไม่รู้”

“ทรงแกล้งทำเป็นไม่รู้”

“ข้าเปล่า”

“องค์ชาย”

“ไหนองค์ชาย ตอนนี้ข้าอยู่กับคนรักไม่มีฐานะองค์ชายอะไรนั่นหรอกนะ”

“อะ...” ผมถึงกับพูดไม่ออกเลยเมื่อโดยองค์ชายผู้เพียบพร้อมกวนกลับ

“หึ ขอบคุณที่เลือกข้านะซิน” องค์ชายกระซิบเบาๆข้างใบหู

“...กระหม่อมต่างหากที่ต้องขอบคุณ ขอบคุณพระองค์ที่เลือกกระหม่อม”

เขามีสิทธิ์ที่จะเลือกคนอื่นมากมายที่ดีหรือสวยกว่าแต่กลับเลือกเพียงคนไม่ปกติที่มีสีมและสีตาเป็นสีขาวอย่างผม ความรักที่ได้รับมาไม่รู้จะสามารถตอบแทนกลับไปได้หมดไหม แต่ผมจะใช้ความรู้สึกรักที่มีมอบให้กับองค์ชายตลอดไป

..............................................................

วันนี้มาอัพตอนส่งท้ายค่า

จะเป็นตอนสุดท้ายที่จะอัพให้อ่านกัน

ใครอยากอ่านตอนพิเศษสามารถอ่านกันได้ในเล่มหรือจะรอe-bookก็ได้นะคะ

ดีใจมากๆ เลยที่ได้แต่งเรื่องนี้ขึ้นมาและสามารถแต่งได้จนจบ บอกตามตรงว่าตอนแรกไม่ได้คิดถึงฉากจบไว้แค่อยากแต่งแนวแฟนตาซีก็แต่งเลย พอแต่งตอนจบออกมาแล้วรู้สึกว่าเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่หวานมากกก

หลายคนคงชอบแนวนี้กันนะคะ

ขอแจ้งข่าวอีกเรื่องค่ะ เรื่องของซินและฮาล์บจะมีการปิดตอนบางส่วนหลังจากนี้ประมาณสองเดือนนะคะซึ่งเป็นข้อตกลงของทางสนพ. ในระหว่างนี้สามารถอ่านได้เรื่อยๆ ค่า

ขอบคุณที่ติดตามมาเสมอนะคะ ขอฝากผลงานต่อๆ ไปด้วยน้าาา

บ๊ายบาย

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪