-จบ-*·~¤ Melt my heart ¤~·* หลอมดวงใจให้เป็นหนึ่งเดียว

ตอนที่ 24 : *·~หลอม¤ครั้งสุดท้าย ~·*

*·~หลอม¤ครั้งสุดท้าย ~·*

ใครหลายคนมักบอกว่ายามตั้งครรภ์อารมณ์ของผู้เป็นแม่จะไม่ปกติ เหมือนคำพูดนั่นจะใช้ไม่ได้กับผม ตั้งแต่ตั้งครรภ์มาก็ผ่านมากว่า 9 เดือนแล้ว และอีกไม่กี่วันจะถึงกำหนดคลอด อารมณ์ของผมยังคงปกติไม่ต่างจากเดิม สาเหตุที่เป็นแบบนั้นอาจเพราะผมมักใช้เวลาไปการตั้งสมาธิและเดินเล่นอยู่ท่ามกลางธรรมชาติก็เป็นได้ สีเขียวของผืนป่าและท้องฟ้าสีครามด้านบนช่วยให้จิตในสงบ

ในแต่ละวันในช่วงใกล้คลอดผมใช้เวลาไปกับการผ่อนคลายอารมณ์

วันนี้เองก็ออกมาเดินเล่นยังป่าริมปราสาท แน่นอนว่าไม่มาคนเดียว

“จะครึ่งชั่วโมงแล้ว เราเดินกลับกันดีไหม” เสียงทุ้มนุ่มเจือปนไปด้วยความห่วงใยดังขึ้นจากองค์ชายฮาล์บที่เดินเคียงข้างกันมาตั้งแต่เข้าบริเวณป่า

“ขออีกแป๊บได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ” ผมต่อรอง ยังรู้สึกอยากเดินเล่นอยู่เลย

“แต่ช่วงนี้ท่านแม่บอกว่าเจ้าไม่ควรออกกำลังมาก”

“การเดินสำหรับกระหม่อมไม่เรียกว่าออกกำหรอกพ่ะย่ะค่ะ” การออกกำลังจริงๆ คือการเคลื่อนไหวร่างกายพร้อมร่ายเวทย์ต่างนับชั่วโมงต่างหาก แต่ก็เข้าใจว่าด้วยร่างกายในตอนนี้ไม่สามารถทำเรื่องเสี่ยงอันตรายแบบนั้นได้

“ข้าให้อีก 5 นาที”

“10 นาทีได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ” ดวงตาสีขาวของผมหันไปประสานกับดวงตาสีฟ้าสว่างระหว่างพูด

“...เจ้าอ้อนข้า?” องค์ชายเหมือนจะอึ้งไปไม่น้อยกับท่าทางของผมที่แสดงออกไป

“กระหม่อมเปล่า...เพียงแค่...”

“ถ้าอยากอยู่ต่ออีกหน่อยก็อ้อนข้าสิ...ซิน” ไม่พูดเปล่าองค์ชายขยับตัวเข้ามาใกล้จับจ้องมายังผมด้วยรอยยิ้ม

“...พระองค์ก็รู้ว่ากระหม่อมอ้อนไม่เป็น” แค่ศัพท์คำว่าอ้อนผมยังแปลความหมายไม่ถูกเลย

“แปลว่าไม่เคยอ้อน?”

“พ่ะย่ะค่ะ” ผมนิ่งก่อนจะตอบไปตามจริง

“ข้าดีใจที่ได้เป็นคนแรก” คำพูดขององค์ชายฮาล์บแปลความหมายได้ว่าสุดท้ายผมก็ต้องทำตามคำพูดนั้นอยู่ดี

“...กระหม่อมทำไม่เป็น” ผมยืนยันอีกรอบ

“ลองดูสิ ข้าอยากรู้เจ้าจะตีความหมายของคำว่าอ้อนยังไง”

หลังพูดจบองค์ชายไม่ได้เอ่ยเร่งอีก ที่ทำมีเพียงยืนนิ่งๆ และจับจ้องมาอย่างรอยคอยปล่อยให้ผมมีเวลาได้คิดและตีความหมาย ไม่ง่ายเลยสำหรับผมกับคำว่าอ้อน

เรียกว่าอยู่ห่างไกลมากคงไม่ผิดนัก

ผมไม่มีใครให้อ้อนจึงไม่เคยอ้อน แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน ข้างกายมีองค์ชายฮาล์บ

ถ้าถามว่าผมตีความ ‘อ้อน’ ไปในรูปแบบไหนก็คง...

ริมฝีปากผมขบเม้มเข้าหากันอย่างครุ่นคิดก่อนจะก้าวไปตรงหน้าองค์ชายใช้มือสองข้างกอดและซุกตัวอยู่บริเวณแผ่นอกอุ่นๆ พลางคลอเคลียศีรษะกับแผ่กอกนั้นเล็กน้อย ทำได้ไม่นานก็เงยหน้าขึ้นไปสบกับดวงตาสีฟ้าสว่างที่จับจ้องมองดูการกระทำของผมอยู่ก่อนแล้ว

“องค์ชาย”

“อะไร” แม้จะเล็กน้อยแต่ผมสัมผัสได้ว่าเสียงขององค์ชายสั่นเล็กน้อย

“อยู่ต่ออีกสัก 10 นาทีได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ” ผมพยายามที่จะทำเสียงอ้อนทว่าฟังยังไงก็ยังไม่ดูเป็นการอ้อนสักนิด

เหมือนพูดเอาดื้อๆ

ขอทำใหม่อีกรอบได้ไหมนะ

แต่ถึงจะทำใหม่อีกรอบก็ไม่รู้อยู่ดีว่าจะอ้อนยังไง

สงสัยคงต้องศึกษามากกว่านี้ซะแล้ว

“...เจ้าโกหกข้า” นิ่งไปสักพักก่อนพึมพำกลับมา

“โกหก?” ผมขมวดคิ้วแน่นเพราะไม่เข้าใจว่าไปโกหกองค์ชายเรื่องอะไร

“ไหนเจ้าบอกไม่เคยอ้อนและทำไม่เป็นไง”

“กระหม่อมไม่เคยและทำไม่เป็นจริงๆ” ผมยืนยันได้ ไม่ได้โกหกสักนิด

“จะบอกว่าครั้งแรกเจ้าทำได้ขนาดนี้เลย?” องค์ชายถามกลับ

“...แปลว่ากระหม่อมอ้อนได้ดีหรือพ่ะย่ะค่ะ” ประมวลคำพูดนั้นสักพักผมจึงถามกลับแม้จะต้องพูดประโยคหน้าอายที่พานให้ใบหน้าเริ่มเห่อแดงก็ตาม

“ดีสิ ดีมากด้วย” รอยยิ้มจากองค์ชายคล้ายคำชมทำให้ผมยิ้มตาม

“งั้นขอเดินไปทางนี้ได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ” ผมชี้นิ้วไปทางตะวันออกเฉียงเหนือของป่า

“ทางนั้นมีอะไรหรือ”

“องค์ชายยังไม่เคยไป?”

“อืม...ไม่เคยไปทางนั้น” ผมคลี่ยิ้มบางๆ ยามได้ยินคำตอบ

องค์ชายฮาล์บตั้งแต่เด็กจนโตมักอยู่ฝึกในปราสาทไม่ก็ออกไปเดินในเมืองจึงไม่แปลกหากไม่รู้ว่าภายในป่านี้มีอะไรอยู่บ้าง ซึ่งต่างจากผมที่รู้ทุกซอกทุกมุมของป่าจากการเดินไปมาตั้งแต่วัยเด็ก

“โชคที่ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิ” ผมพึมพำพลางเดินนำองค์ชายไป

ระหว่างเดินองค์ชายฮาล์บไม่ยอมปล่อยให้ผมห่างตัว มือผมถูกกุมเอาไว้หลวมๆ จนกระทั่งเดินหลุดพ้นเขตต้นไม้ทึบ ที่ราบกว้างเต็มไปด้วยหญ้าและดอกไม้ป่าเบ่งบานถึงจะยังไม่ได้บานทั้งหมดแต่ก็นับว่าเป็นภาพที่หาดูยาก

“...มีสถานที่แบบนี้ด้วย” องค์ชายพึมพำโดยสายตาจับจ้องไปยังภาพตรงหน้า

“หากรออีกสักสองสัปดาห์ดอกไม้คงจะบานไปทั่ว สวยกว่านี้อีกพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้ารู้จักป่านี้ทุกซอกมุมเลยรึเปล่านะ”

“ไม่ขนาดนั้น...แค่ส่วนมากเท่านั้นเอง”

“ไว้เรามาดูกันอีกตอนดอกไม้บานเต็มที่เถอะ” รอยยิ้มกว้างและสายตาอันแสนอ่อนโยนที่หันมาสบเรียกรอยยิ้มผมให้เผยออกตาม

 “พ่ะย่ะค่ะ” องค์ชายฮาล์บเป็นผู้ชายที่ยิ้มได้น่ามองและน่าดึงดูดที่สุด

ยามราตรีอันเสียงสงัด ความมืดซึ่งดูดกลืนทุกสรรพสิ่งให้จมสู่ห้วงนิทราในคืนนี้กลับต่างออกไป ความเจ็บบริเวณท้องเสียดแทงพร้อมแรงขยับจากด้านในทำเอาดวงตาสีขาวของผมเบิกกว้างขึ้นอย่างรวดเร็ว

“อึก...” ผมค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นนั่ง ข่มความเจ็บปวดนี้สุดความสามารถ

อะไร...ความปวดนี่คืออะไร

ก่อนหน้านี้ถึงจะเคยปวดตอนเด็กในท้องขยับหรือถีบบ้างแต่ไม่เคยมากเท่านี้มาก่อน

“ซิน?” องค์ชายที่น่าจะนอนหลับสนิทลืมตาตื่นก่อนขยับตัวเข้ามาดูผมใกล้ๆ

“...อึก”

“เป็นอะไรซิน ปวดหรือ” องค์ชายถามด้วยสีหน้ากังวล

“...กระหม่อมไม่เป็นไร” ผมกลั้นใจตอบทั้งที่รู้สึกเจ็บแทบขาดใจ

ไม่อยากให้องค์ชายเป็นห่วงหรือกังวล

“สีหน้าเจ้าดูเหมือนคนไม่เป็นไรที่ไหนกัน”

“อึก...อื้อ!” ความเจ็บที่เพิ่มมากขึ้นรุนแรงจนร่างกายเซใกล้ล้ม องค์ชายเองเห็นอาการไม่ดีจึงเข้ามาช่วยประคอง

“ซิน...ข้าจะไปตามหมอ”

“...อ่า” แม้จะตอบรับยังทำไม่ได้เลย

ทำไมถึงทรมานขนาดนี้

ขณะกำลังข่มความเจ็บปวดองค์ชายที่คิดว่าออกไปนอกห้องแล้วกับเดินมาข้างเตียงก่อนจะช้อนร่างผมอุ้มแนบอกแล้วเดินออกไปด้านนอกอีกครั้ง

“...องค์ชาย อึก!”

“ไม่ต้องพูดอะไร อยู่นิ่งๆ ซิน” องค์ชายบอกระหว่างก้าวเดินไปตามทาง

ในตอนกลางคืนทางเดินจะมีไฟประดับไว้ตามทางทำให้เดินง่าย องค์ชายพาผมไปหาหน่วยแพทย์ซึ่งมีการเข้าเวรอยู่ตลอด 24 ชั่วโมง หัวหน้าทีมแพทย์เข้ามาตรวจดูอาการผมทันทีที่ถูกวางลงบนเตียงด้านข้างห้อง

“พระชายากำลังจะให้กำเนิดพ่ะย่ะค่ะ” หัวหน้าหน่วยแพทย์บอก

“...ซิน” องค์ชายดูเหมือนกำลังตกใจ ร้อนรนและกังวลในขณะเดียวกันเมื่อได้ยิน

“ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ” ผมเอ่ยแล้วพยายามยิ้มไม่ให้องค์ชายรู้สึกกังวล

“พวกเราจะรีบเตรียมวาดวงแวนเวทย์พ่ะย่ะค่ะ เพย์ กุน”

“ครับ/ค่ะ” ลูกทีมด้านหลังขานรับแล้ววิ่งออกไปด้านนอก

“องค์ชายทรงอุ้มพระชายาไปด้านนอกได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ”

“ได้สิ” องค์ชายพยักหน้าแล้วอุ้มผมอีกครั้ง

สถานที่ที่พามาคือบริเวณใจกลางห้องโถง เวทมนตร์ไม่ได้ใช้สำหรับโจมตี ป้องกัน ผนึกหรือสื่อสารเท่านั้นแต่ยังคลอบคลุมไปถึงการคลอดลูกด้วย อักขระเวทมนตร์ถูกเขียนด้วยเวทมนตร์เฉพาะซึ่งต้องใช้เวลาในการเตรียมการสักพัก

ในระหว่างนั้นมีทหารได้ไปส่งข่าวให้องค์ราชากะบองค์ราชินีทราบ ทั้งคู่จึงรีบวิ่งมาทั้งที่อยู่ในชุดนอน กำลังใจที่ได้รับทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นทว่าความเจ็บปวดกลับไม่มีทีท่าจะลดลง

“เสร็จรึยัง” องค์ราชาหันไปถามหน่วยแพทย์ซึ่งตอนนี้มารวมตัวกันกว่าสิบคน หากเป็นวงแหวนเวทย์ยามคลอดปกติคงไม่กินเวลานานแบบนี้แต่เพราะผมซึ่งเป็นผู้ชายทำให้ต้องมีการปรับและเขียนอักขระตามแบบที่องค์ราชาเคยรับสั่งให้ทางหน่วยแพทย์ฝึกวาดไว้

ต่อให้เคยฝึกทำแค่ไหนการวาดอักขระที่มีความซับซ้อนมากไม่สามารถทำได้ในเวลาอันสั้น และอักขระนี่ไม่สามารถวาดทิ้งไว้ก่อนเป็นเวลานานได้ หลังจากวาดหากไม่ใช้งานก็จะสลายหายไปทันที ถือเป็นเวทย์ที่ค่อนข้างมีขั้นตอนซับซ้อนมากและยากทีเดียว

“พ่ะย่ะค่ะ โปรดพาพระชายาไปไว้กลางอักขระเวทย์ด้วยพ่ะย่ะค่ะ” หัวหน้าหน่วยแพทย์พูด

“แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาดใช่ไหม” องค์ชายถามระหว่างอุ้มผมเดินไปกลางวงของอักขระเวทมนตร์ ความห่วงใยปนกังวลแผ่ออกมาจนผมที่สติไม่ค่อยอยู่กับตัวสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจน

“พวกเราตรวจดูเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ” พอได้ยินคำขานนั่นองค์ชายก็คลายหน้ากังวลลงบ้าง

“ซิน อดทนนะ” ฝ่ามืออุ่นๆ แนบลงมาบนผิวแก้มช่างรู้สึกดีเหลือเกิน

“...พ่ะย่ะค่ะ ทรงอย่ากังวลกระหม่อมไม่เป็นไร” ผมบอกด้วยเสียงแผ่วๆ

แผ่นหลังผมสัมผัสกับพื้นซึ่งมีผ้าปูรองก่อนเหล่าหน่วยแพทย์จะเริ่มร่ายเวทย์พร้อมกับวงแหวนเวทย์ที่ประสานเข้าด้วยกัน ร่างของผมถูกยกขึ้นด้วยพลังของเวทมนตร์ห่างจากพื้นเล็กน้อย ด้านบนผมมองเห็นประกายจากเวทมนตร์ที่กำลังทำงาน

พลังเวทย์ซึ่งกระจายไปทั่วบริเวณกำลังมารวมตัวกันบริเวณท้องผม วางแหวนเวทย์แบบพิเศษกางคลุมร่างผมไว้ท่ามกางอักขระเวทย์กำลังส่องแสงอยู่รอบทิศ ความเจ็บปวดและทรมานคล้ายกำลังล่วงหล่นลงไปโดยไม่มีจุดสิ้นสุดสร้างภาระให้แก่ร่างกายมากกว่าที่คิด แต่ผมจะไม่ยอมหมดสติแน่นอน

การคลอดลูกของผมและผู้หญิงเหมือนกันอยู่หลายอย่างและหนึ่งในนั้นคือการประคองสติและสมาธิไม่ให้จมดิ่งหรือขาดหายไป อธิบายง่ายๆ คือต้องตื่นอยู่ตลอดจนกระทั่งเด็กออกมาไม่เช่นนั้นจะเกิดอันตรายต่อทั้งตัวผมและเด็กในท้องด้วย

“อึก...” ผมกำลังพยายามหายใจเขาออกให้เป็นจังหวะตามที่ได้ยินมาจากเอนฟ์

ยามผมตั้งสติได้เป็นจังหวะเดียวกับที่ความเจ็บปวดอันรุนแรงบริเวณท้องปะทุขึ้น วงแหวนเวทย์กางออกทั้งเหนือท้องและด้านใต้ตัวผมพร้อมกับร่างของเด็กทารกทั้งสองชีวิตค่อยๆ ปรากฏขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดแม้จะมีคนอยู่นับสิบ

“อื้ออ~” ความรู้สึกเจ็บปวดราวกับร่างกายกำลังแตกสลายและแยกออกเป็นชิ้นยังคงดำเนินต่อไป ไม่นานร่างกายผมก็กระตุกอย่างรุนแรงยามเด็กทั้งสองคลอดออกมาได้สำเร็จ แผ่นหลังผมสัมผัสกับพื้นด้านล่างก่อนหนึ่งในหน่วยแพทย์จะก้าวเข้ามาอุ้มทารกน้อยไปดูแลต่อ

ดวงตาสีขาวของผมไม่สามารถลืมได้ ตอนนี้แค่ปรือก็เต็มกลืนแล้ว ภาพขององค์ชายวิ่งเข้ามาประคองร่างผมพร้อมเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงร้อนรนเป็นสิ่งสุดท้ายที่สัมผัสได้

ท่ามกลางความเงียบอันมีแสงสีนวลโอบล้อมร่างกายผมยืนอยู่ท่ามกลางแสงนั่นและก้าวเดินไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย ทว่าเสียงเรียกซึ่งไล่หลังมาช่างชวนให้คะนึงหายิ่งกว่าสิ่งใด

อยากเจอทั้งที่ไม่รู้ว่าคืออะไร

โหยหาทั้งที่ไม่เข้าใจ

ทั้งที่เป็นแบบนั้นผมกลับไม่ลังเลเลยที่จะหันหลังแล้วเดินไปหาเสียงเรียกนั่น

และนั่นคือภาพฝันก่อนดวงตาสีขาวของผมจะค่อยๆ ปรือขึ้นแล้วกระพริบสองสามครั้งเพื่อเรียกสติทั้งหมดให้กลับเข้าร่าง ร่างกายยังคงเจ็บโดยเฉพาะบริเวณท้อง ภาพความทรงจำปรากฏออกมาเป็นฉากๆ ตั้งแต่ตอนปวดคลอดกระทั่งสลบไป

“ลูก!” พอนึกขึ้นได้ผมรีบหันไปมองรอบกาย ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่ในห้องขององค์ชายฮาล์บตามลำพัง

แกร็ก!

“ซิน?” เสียงเปิดประตูดังพร้อมเสียงเรียกอันแสนคุ้นเคยจากองค์ชายฮาล์บที่รีบเดินเข้ามาหาผมโดยในมือมีแฟ้มเอกสารอยู่ประมาณ 4 แฟ้ม

ถ้าให้เดาเขาคงนำงานมาทำในห้องระหว่างคอยดูแลผม

“องค์ชาย...ลูกล่ะพ่ะย่ะค่ะ” ผมถามหาทันที

“อยู่ตรงนั้นไง” องค์ชายบอกพลางชี้ไปยังที่ว่างด้านข้างระหว่างเตียงกับตู้เสื้อผ้า ที่นอนเด็กขนาดไม่ใหญ่มากวางติดกันสองเตียงด้านในมีร่างของทารกน้อยกำลังนอนหลับสนิทอยู่

ทั้งที่อยู่ใกล้แค่นี้แต่ผมกลับไม่เห็นสงสัยจะรนเกินไปหน่อย

“พวกเขาแข็งแรงดีใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม แข็งแรงดี เจ้าเถอะไม่เป็นไรใช่ไหม” องค์ชายขยับขึ้นมานั่งบนเตียงระหว่างถาม

“กระหม่อมไม่เป็นไร”

“ข้าไม่เชื่อคำของคนที่หลับไป 3 วันเต็มหรอกนะ”

“...3 วัน” ไม่จริงน่า

จะบอกว่าผมหลับไปถึง 3 วันเต็ม?!

“ข้าเป็นห่วงมากรู้ไหม ถึงหน่วยแพทย์จะบอกว่าหลังคลอดจำเป็นต้องพักผ่อนก็อดห่วงไม่ได้” น้ำเสียงกังวลปนห่วงใยนั่นทำให้ผมเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าขององค์ชายเบาๆ

“ขอบพระทัยที่ทรงห่วง” ผมส่งยิ้มจางๆ กลับไป

“พักอีกหน่อยดีกว่าไหม”

“กระหม่อมพักมา 3 วันแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ” นานมากสำหรับผม

“แต่เจ้ายังเจ็บอยู่”

“...กระหม่อมไม่เจ็บแล้ว” ผมส่ายหัวเล็กน้อย

“เจ้าโกหกข้าไม่ได้” ดวงตาสีฟ้าสว่างจับจองมายังผม ไม่ใช่แค่ใบหน้าแต่ทุกการเคลื่อนไหวไม่อาจเล็ดรอดไปได้รวมถึงมือผมที่กำลังกุมท้องตัวเองอยู่ก็เช่นกัน

“แค่เจ็บนิดหน่อย...”

“จะเจ็บน้อยเจ็บมากก็ถือว่าเจ็บ พักต่อเถอะซิน”

“พ่ะย่ะค่ะ” สุดท้ายผมก็ต้องพักตามที่องค์ชายบอก

“หิวสินะ เดี๋ยวข้าไปหาอะไรมาให้ โจ๊กหรือข้าวต้มดี?” ก่อนเปิดประตูออกไปองค์ชายหันกลับมาถาม

“ขอเป็นโจ๊กดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ” รู้เลยว่าท้องตัวเองยังรับพวกเม็ดข้าวไม่ค่อยได้

“ได้”

ไม่นานโจ๊กฟักทองร้อนๆ ก็ถูกยกมาให้ถึงบนเตียง ผมเตรียมจะรับถ้วยโจ๊กนั้นมาทว่าองค์ชายกลับยกถ้วยหนีพร้อมใช้ช้อนตักโจ๊กสีเหลืองนวลเป่าเบาๆ ก่อนยื่นมาตรงหน้า

“...กระหม่อมทานเองได้พ่ะย่ะค่ะ” ขืนป้อนแบบนี้ความอยากอาหารที่ไม่ค่อยมีก็ยิ่งติดลบน่ะสิ

“ข้าจะป้อน”

“กระหม่อมอยากทานเอง” ผมยังคงไม่ยอมแพ้

“ข้าจะป้อน” คำพูดเดิมถูกเอ่ยซ้ำ

ผมรู้ได้ทันทีว่าต่อให้ยืดเยื้อต่อไปผลลัพธ์ก็ไม่เปลี่ยนจนอ้าปากยอมรับการป้อนจากองค์ชายอย่างโดยดี ไม่ขัดขืนหรือพูดมากอีก ยอมรับว่าผมทั้งเขิน ทั้งอายและไม่ชินกับการถูกป้อน ยิ่งอีกฝ่ายเผยรอยยิ้มแสนอ่อนโยนผมก็อยากจะหันหน้าหนีไปอีกทางเพื่อไม่ให้มองเห็นใบหน้าที่กำลังเห่อแดงนี้ได้

“...พอแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ผมเบือนหน้าเล็กน้อยหลังกินโจ๊กมาหลายคำ

“เจ้าเพิ่งกินไปนิดเดียวเองนะ”

“กระหม่อมยังไม่หิว”

“ถ้าเจ้าไม่ทานแล้วจะมีนมให้ลูกได้อย่างไร”

“นม?” จะว่าไปเหมือนจะได้ยินมาจากองค์ราชาอยู่เหมือนกันว่าต่อให้เป็นผู้ชายในช่วงที่เด็กกำลังเติบโตจำเป็นต้องกินนมจากผู้ให้กำเนิด

“ใช่ ระหว่าง 3 วันที่เจ้าหลับหน่วยแพทย์เตรียมนมไว้ให้ทั้งคู่ดื่มแล้วก็จริงแต่ยังไงดื่มจากเจ้าจะดีกว่า” องค์ชายอธิบาย

“งั้นกระหม่อมจะทานต่อ” หากผมกิน สารอาหารเหล่านั้นจะช่วยให้น้ำนมเพิ่ม

เหมือนจะได้ยินมาแบบนั้นนะ

“ข้าชักหึงแล้วนะ” องค์ชายหรี่ตามองมา

“หึง?” หึงอะไร และกับใคร

“น่าหึงไหมล่ะ ขาบอกให้เจ้าทานอีกหน่อยแต่กลับถูกปฏิเสธ พอบอกว่าลูกต้องการนมเจ้ากลับบอกจะกินต่อซะอย่างงั้น รักลูกมากกว่าข้าแล้วหรือ” พูดจบก็ขยับหน้าเข้ามาเพื่อดูปฏิกิริยาของผม

“ไม่ใช่...กระหม่อมเพียงแค่ห่วงลูก”

“เจ้าตอบไม่ตรงคำถามนะซิน”

“อะ...กระหม่อมรักเท่ากันพ่ะย่ะค่ะ” ผมก้มหน้าลงเล็กน้อยระหว่างตอบ

“รักข้ามากกว่านิดนึงก็ได้นะ”

“องค์ชาย”

“ทานต่อเถอะ เสร็จแล้วข้าจะอุ้มลูกมาหาเจ้า” เพราะประโยคนั้นละมั้งถึงทำให้ผมกินโจ๊กฟักทองจนหมดถ้วยในเวลาอันรวดเร็วแม้จะไม่มีความหิวเลยก็ตาม

ทารกตัวน้อยๆ สองคนบัดนี้อยู่ในอ้อมกอดผมโดยมีองค์ชายฮาล์บคอยช่วยประคองไม่ให้ลูกตก แม้จะยังเด็กแต่ผิวขาวอมเหลืองนิดๆ นี่ได้ผมและองค์ชายมาเต็มๆ ต้องรอดูตอนลืมตาว่าดวงตาจะเป็นสีอะไร

“แอ๊...” เสียงเคี้ยวปากจากเจ้าตัวทำเอาผมเผลอยิ้มออกมา

“น่ารัก” น่ารักที่สุดเลย

“น่ารักเหมือนเจ้าแหละ สงสัยคงจะหิวละมั้ง”

“หิว? งั้นกระหม่อมต้องให้นม?” ผมหันไปข้อความเห็น

“อืม ลองดูสิ”

“พ่ะย่ะค่ะ...เอ่อ องค์ชายฮาล์บ” ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อผมเรียกองค์ชายที่ดูเหมือนจะจับจ้องมามากเกินพอดี

“ฮืม?” และเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ด้วยว่าผมกำลังสื่ออะไร

“อย่ามองกระหม่อมได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ” ผมเอ่ยขอออกไปตามตรง

“ข้าอยากเห็นนี่” องค์ชายให้เหตุผล

“แต่พระองค์จ้องมากเกินไป” แบบนี้ก็เกร็งจนทำอะไรไม่ถูกพอดี

“ก็ข้าอยากเห็นนี่”

“...” ผมเม้มปากแน่นพร้อมก้มหน้าลงทำเป็นไม่รู้ว่ามีสายตาจับจ้องมาทุกการเคลื่อนไหว กระดุมเสื้อถูกปลดออกก่อนผมจะอุ้มทารกคนแรกขึ้นมาบริเวณแผ่นอก

แรกขมเม้มพร้อมดูดดึงทำเอารู้สึกแปกๆ แต่ก็ยังไม่เท่าสายตาที่จับจ้องอยู่ไม่ห่าง ทารกอีกคนอยู่ในอ้อมแขนขององค์ชาย เมื่อผ่านไปสักพักผมจึงสลับให้อีกคนได้ดื่มนมบ้าง เหมือนเสียงเคี้ยวปากเมื่อครู่จะเป็นเพราะหิวจริงๆ หลังดื่มนมเสร็จทั้งคู่ก็หลับสนิทองค์ชายจึงพาทารกทั้งสองกลับไปนอนยังเตียงเด็ก

“องค์ชายฮาล์บ”

“อะไรซิน” องค์ชายถามกลับระหว่างกลับขึ้นมานั่งบนเตียงข้างผม

“ทรงตั้งชื่อให้ทั้งคู่รึยังพ่ะย่ะค่ะ”

“ยังเลย ข้าอยากมาถามความเห็นเจ้าก่อน”

“มีหลายชื่อที่ลังเลหรือพ่ะย่ะค่ะ” ผมถามต่อ

“เปล่า ข้าคิดไว้เพียง 2 ชื่อ” องค์ชายตอบ

“ถ้างั้นทำไมถึงไม่ตั้งเลย...” ผมนึกว่ามีหลายชื่อที่ลังเลอยู่ซะอีก

“บอกแล้วไงว่าอยากถามความเห็นเจ้าก่อน”

“มีชื่ออะไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ”

“ผู้หญิงชื่อซีฮาร์ ผู้ชายให้ชื่อไฮเซน”

“ซีฮาร์ ไฮเซน” ผมพึมพำสองชื่อนี้ไปมา หัวใจรู้สึกอุ่นวาบอย่างไม่มีสาเหตุ

“ข้านำตัว ฮ. จากฮาล์บกับตัว ซ. จากซินมารวมกัน เจ้าคิดว่าเป็นยังไง” องค์ชายถามพลางโอบไหล่ผมให้พิงไปยังแผ่นอกตัวเอง

“...เพราะมากพ่ะย่ะค่ะ” ยิ่งรู้ถึงความหมายแฝงของชื่อหัวใจยิ่งเต้นแรงขึ้น

ได้รับทั้งความรักและถูกให้ความสำคัญมากถึงเพียงนี้

ซีฮาร์และไฮเซนเป็นชื่อที่ดีมาก

“งั้นชื่อตกลงตามนี้เลยนะ”

“พ่ะย่ะค่ะ” ผมพยักหน้าเบาๆ

“เสร็จเรื่องชื่อ เรามาเรื่องต่อไปกันดีกว่า” องค์ชายพูดแล้วประสานดวงตาสีฟ้าสว่างกับดวงตาสีขาวของผม

“...เรื่องต่อไป?” เรื่องอะไรกัน

“เจ้าเป็นอะไรกับข้าซิน”

คำถามนั่นทำเอานิ่งเงียบพลางขมวดคิ้ว ในหัวกำลังประมวลและวิเคราะห์ความหมายของประโยคที่ได้ยิน ครั้งนี้องค์ชายไม่ได้ถามซ้ำหรือเร่งรัดอย่างทุกทีผมจึงมีเวลาได้คิดและเรียบเรียงทุกอย่าง

ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงถามคำถามนี้

คำตอบผมแทบไม่ต้องคิดเลย

“...คนรักพ่ะย่ะค่ะ” แม้จะไม่ต้องคิดแต่ใช่ว่าจะกล้าตอบเต็มปากเต็มคำ

ความเขินอายยังคงมีอยู่

“ทำไมคิดนาน? หรือว่าไม่รักข้าแล้ว...”

“กระหม่อมรักพระองค์ รักแค่พระองค์” ไม่ต้องรอให้องค์ชายพูดจบประโยคผมก็รีบพูดแทรกพร้อมดวงตาสีขาวหันไปมสบดวงตาสีฟ้าสว่างอย่างจริงจัง

ความรู้สึกนี้ไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้นแต่มีมานานมากกว่า 13 ปี

ทั้งที่เป็นแบบนั้นจะไม่รักได้ยังไง

“แต่ใช้เวลาตอบนานนี่”

“...ก็กระหม่อมไม่ได้กล้าแสดงออกขนาดนั้น” จะให้พูดตรงๆ มันไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่

“ไม่กล้าแสดงออกแต่พอบอกว่าไม่รักข้า เจ้ากลับพูดสวนเสียงดังจนได้ยินกันทั้งปราสาท” ระหว่างพูดริมฝีปากก็ค่อยๆ เผยรอยยิ้มกว้างอันเปี่ยมไปด้วยความสุขออกมา

“...นั่นเพราะพระองค์กำลังเข้าใจผิด”

“ข้ารู้ รู้อยู่แล้วความรู้สึกของเจ้าน่ะ” ฝ่ามืออุ่นๆ แนบลงมายังแก้มของผมแล้วเกลี่ยเล่นไปมาเบาๆ

“หากรู้แล้วทำไมถึงยังถาม”

“เจ้าไม่รู้?” สีหน้าขององค์ชายคล้ายจะตกใจที่ผมไม่รู้

“ไม่รู้พ่ะย่ะค่ะ” ถ้ารู้ผมคงไม่ถามหรอก

ต่อให้เป็นผมใช่ว่าจะรู้ทุกเรื่องสักหน่อย

“อยากให้ข้าเฉลยไหม”

“โปรดเฉลยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“ในเมื่อข้าเป็นคนรักของเจ้า งั้นทำไมเจ้ายังพูดสุภาพกับข้าขนาดนี้ล่ะ”

“ก็พระองค์เป็นองค์ชายของอาณาจักร...”

“เจ้าเองก็เป็นพระชายาขององค์ชายแห่งอาณาจักรเวธาณาร์” องค์ชายฮาล์บพูดสวน

“เอ่อ...มันเป็นความไม่เหมาะสมพ่ะย่ะค่ะ” ผมพยายามพูดอธิบาย

“ทั้งที่เจ้าเคยเรียกชื่อข้าแท้ๆ” น้ำเสียงคล้ายเด็กกำลังงอนไม่ได้ทำให้ความหนักใจน้อยลงเลย

“กระหม่อมไม่เคยเรียก อ๊ะ...” ยังพูดไม่ทันจบประโยคภาพในหัวยามผมกำลังถูกอีกฝ่ายกอดพร้อมพร่ำเรียกชื่อนั้นซ้ำไปมาก็ฉายภาพนั้นวนซ้ำอีกหลายต่อหลายรอบ แม้เป็นเพียงความทรงจำก็สามารถทำให้ใบหน้าผมเห่อแดงได้

“นึกออกแล้วใช่ไหมว่าเคยเรียกตอนไหน” ไม่พูดเปล่าองค์ชายยังขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจและปลายจมูกที่เกลี่ยกันเล่นเบาๆ

ร่างกายผมเกร็งไปหมดเพราะไม่เพียงแค่สัมผัสหรือดวงตาที่ประสานมาแต่ยังมีรอยยิ้มกึ่งชื่นชมกึ่งเย้าแหย่เผยออกมาให้เห็นในระยะประชิด

“...ทรงแกล้งกระหม่อมทำไม”

“ข้าเปล่าทำ”

“พระองค์กำลังทำอยู่” ตอนนี้ผมกำลังถูกแกล้งโดยไม่อาจขัดขืนได้

เขารู้ว่าหากใช้ดวงตาสีฟ้าสว่างกับรอยยิ้มนั่นยังไงผมก็ไม่มีทางละสายตาออกไปได้ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ตาม ตัวตนขององค์ชายฮาล์บในหัวใจผมกินพื้นที่มากเกินกว่าจะทานทนไหว

“ข้าเพียงอยากให้คนรักเรียกชื่อตัวเองเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องคำสุภาพก็ได้แค่เรียกชื่อข้า...ได้ไหมซิน” แววตาที่จับจ้องมาราวกับกำลังอ้อนปนร้องขอ

“...ตอนอยู่กันสองคนได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ” หลังจากนิ่งคิดสักพักผมจึงตัดใจยอมให้ครึ่งทาง

จะให้ผมเรียกชื่อห้วนๆ ต่อหน้าคนอื่นในที่สาณารณะมันดูไม่ดีแต่ถ้าแค่ตอนอยู่กันสองคนผมยังสามารถข่มความอายได้

“ได้ งั้นตอนนี้เรียกชื่อข้าให้ฟังหน่อยสิซิน”

“ตอนนี้มีลูกอยู่นะพ่ะย่ะค่ะ” ผมยกยิ้มเล็กน้อยระหว่างพูด เขาเพิ่งตกลงว่าจะให้พูดตอนอยู่กันสองคนแต่ในเมื่อตอนนี้มีลูกกำลังนอนอยู่ก็ไม่นับว่าอยู่ตามลำพังนะ

“เจ้านี่กล้าหลอกข้า”

“กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ”

“มิกล้าน้อยล่ะสิ หยวนข้าหน่อยนะซิน” องค์ชายพูดแล้วดึงผมไปกอดแนบกาย เส้นผมสีทองสรวยสยายลงมาเล็กน้อยยามองค์ชายเอียงคอมองใบหน้าผมด้วยรอยยิ้ม

“...ฮาล์บ” ผมซุกหน้าเข้ากับเสื้อสีน้ำเงินเข้มตรงหน้าขณะพึมพำเสียงเบา

“อะไรนะ? ข้าไม่ได้ยิน”

“...ฮาล์บ” ครั้งนี้ผมผละออกมาจากเสื้อสีเข้มแต่ยังคงเอ่ยเสียงเบาอยู่ดี

“อีกรอบนะ”

“องค์ชาย” แค่นี้หัวใจก็เต้นแรงจะแย่แล้วนะ

มากกว่านี้ผมไม่ไหวหรอก

“ข้าอยากได้ยิน เรียกอีกสิซิน” พอถูกดวงตาสีฟ้าสว่างจับจ้องมาการรับรู้ก็ราวกับถูกระงับ

“ฮาล์บ...อื้ออ~” และทันทีที่เรียกริมฝีปากอุ่นๆ ก็ประกบลงมาอย่างอ่อนโยน สัมผัสของการแนบชิดแม้จะเป็นเพียงส่วนเดียวกลับทำให้รู้สึกดีจนไม่อยากแยกจาก

“...หยุดยั่วข้าเลยนะซิน”

“กระหม่อมไม่ได้ยั่วสักหน่อย” ผมย้ำเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

ศาสตร์ขั้นสูงอย่างการยั่วผมทำไม่เป็นหรอก แถมยังไม่มีเวลาให้ศึกษาด้วย

แค่อ้อนยังแข็งทื่อจนอยากร่ายเวทย์หนีไปซะจริงๆ

“ไม่ยั่วก็ไม่ยั่ว นี่ซิน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“ข้ามีอีกอย่างที่คาใจและอยากถามมาตลอด”

“เรื่องอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ”

คาใจและอยกถามมาตลอด

นึกไม่ออกเลยว่าตัวเองเผลอทำอะไรลงไป

“ในตอนข้ายังเด็กเคยถูกลักพาตัวไป ตอนนั้นข้ากลัวมากคิดว่าคงไม่รอดแน่ๆ แต่กลับถูกคนคนหนึ่งช่วยเอาไว้ สีขาวเป็นเอกลักษณ์เดียวที่ข้าจดจำได้ แม้จะเคยถามหลายครั้งแล้วแต่ข้าก็ยังอยากจะถามอีกครั้ง...คนที่ช่วยข้าในตอนนั้นคือเจ้าใช่ไหม ซิน” ทั้งน้ำเสียง สีหน้าและสายตาที่จ้องมามองนั้นไม่ได้คาดคั้นเอาคำตอบแต่อย่างใด

ตรงกันข้ามเหมือนกำลังเดิมพันกับอะไรสักอย่างกับคำตอบที่ไม่รู้ว่าจะได้ยินอะไร

อ่า...เรื่องนี้เองสินะ

จะว่าไปตั้งแต่วันแรกที่ได้กลับมาเผชิญหน้ากันผมก็ถูกเอ่ยถามคำถามเดียวกันนี่มาแล้ว และคำตอบในตอนนั้นคือคำหลีกเลี่ยงเพราะไม่อยากให้ตัวตนของตนเองถูกเปิดเผย

แต่ในวันนี้ต่างกัน

ผมไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังองค์ชายอีก

ทุกเรื่องที่เขาอยากรู้ผมพร้อมจะบอก

“พ่ะย่ะค่ะ...เป็นกระหม่อมเอง” ผมยอมรับออกไปตามตรงโดยไม่โกหกหรือหลีกเลี่ยงเหมือนอย่างทุกครั้ง

“ข้าว่าแล้ว เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย” น้ำเสียงขององค์ชายไม่ได้กำลังโกรธที่ผมโกหก รอยยิ้มบางๆ นั่นคล้ายจะบอกว่าเดาไว้อยู่แล้วถึงคำตอบของผม

“ทรงอภัยที่กระหม่อมปิดบังมาตลอด”

“เจ้ารู้ไหมว่าข้ารักเจ้าตอนไหน” อยู่ๆ องค์ชายก็เปลี่ยนเรื่อง

“...ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าเคยคิดว่าอาจเป็นตอนที่ข้ามีเจ้าอยู่ข้างกายมาตลอด”

“เคยคิดแปลว่าไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ” ผมถามต่อ

“ใช่ พอมาคิดดูดีๆ ไม่ใช่ตอนนั้นแต่ต้องย้อนกลับไปไกลกว่านั้นอีก บานประตูในห้องเรียนถูกเปิดพร้อมร่างโปร่งบางของใครบางคนที่ก้าวเข้ามา ทั้งผิว เส้นผมหรือสีตาล้วนเป็นสีเดียวกันหมดคือสีขาว ยามมองเจ้าความทรงจำในอดีตเหมือนถูกรื้อฟื้น ความรู้สึกที่หลับใหลอยู่ในนี้ตื่นขึ้นมาตั้งแต่ได้เจอหน้าเจ้า ข้าคงหลงรักเจ้าตั้งแต่วัยเด็กแล้ว” ทุกถ้อยคำถูกเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอันเปี่ยมไปด้วยความสุขเกินจะบรรยาย

คนฟังอย่างผมเองยังเผยรอยยิ้มตามไปด้วย

“หัวใจของกระหม่อมเองก็เป็นของพระองค์มาตั้งแต่ได้เห็นรอยยิ้มและสัมผัสอันแสนอบอุ่นจากพระองค์ในวัยเยาว์เช่นกันพ่ะย่ะค่ะ” ดวงตาของพวกเราประสานกันตลอดเวลายามเปิดเผยความรู้สึกในก้นบึ้งของหัวใจ

“ข้ารักเจ้าซิน”

“กระหม่อมก็รักองค์ชายฮาล์บ”

“ตอนนี้ถือว่าเราอยู่กันสองคนนะ” คำพูดนั่นทำให้ผมยิ้มก่อนจะเอ่ยคำเดิมๆ ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกจนหัวใจเต้นแรงและใบหน้าเห่อแดงด้วยความเขินอาย...

“รักฮาล์บ”

“รักซินเหมือนกัน” รอยยิ้มของพวกเราสอดประสานด้วยเสียงหัวใจซึ่งเต้นหลอมรวมเป็นจังหวะเดียวกัน เช่นเดียวกับริมฝีปากที่ขยับเข้าแนบสนิทสนิทกันอย่างเชื่องช้าทว่าลึกล้ำจนไม่อาจแยกจาก

ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน

จะในอดีต ปัจจุบันหรือแม้แต่อนาคต

ความรู้สึกนี้ก็ไม่มีวันเปลี่ยนไป

คนเดียวที่รักและสามารถมอบหัวใจให้ได้โดยปราศจากเหตุผล

สำหรับผมมีเพียงองค์ชายฮาเบลโทสธ์ เวธาณาร์เท่านั้น

จากนั้นองค์ชายฮาเบลโทสธ์ เวธาณาร์ก็ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นราชาอันดับที่ 37 แห่งอาณาจักรเวธาณาร์โดยมีชายาเป็นบุรุษที่นอกจากจะมีความสามารถด้านเวทมนตร์อย่างแตกฉานแล้วยังมีทักษะหลากหลายคอยช่วยค้ำจุนและช่วยเหลือผู้เป็นคนรักได้อย่างดีเยี่ยม อีกทั้งยังมีลูกฝาแฝดชายหญิงซึ่งสืบสายโลหิตโดยตรง

ภาพที่คนทั้งอาณาจักรต่างได้พบเห็นคือภาพของครอบครัวแสนสุขสันต์อันเต็มไปด้วยรอยยิ้มและบรรยากาศของความสุขซึ่งทำให้เหล่าผู้พบเห็นต้องอมยิ้มไปตามๆ กัน

.....................................จบบริบูรณ์..................................

เป็นตอนจบที่หวานมากกกกก

หลายคนคงจะลุ้นกันนานจนเลิกลุ้นไปแล้วว่าฮาล์บจะรู้ตอนไหนว่าคนที่เคยช่วยชีวิตตัวเองไว้คือซิน คำตอบคือมารู้ตอนนี้ค่า

จากนี้อาจจะเป็นอาทิตย์หน้าหรืออีกอาทิตย์จะมีอัพตอนพิเศษส่งท้ายให้อ่านกันนะคะ

ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนจบ การแต่งเรื่องนี้อย่างที่เคยบอกว่าเป็นหนึ่งในความฝันของเราที่อยากแต่งแนวเวทมนตร์สักครั้งซึ่งอาจจะยังมีช่องโหว่อยู่มากแต่เราก็พยายามแต่งออกมาให้ดีเท่าที่จะทำได้

และหวังว่าทุกคนที่ได้อ่านจะรู้สึกมีความสุข ได้รับรอยยิ้มและความรู้สึกดีๆ ดีไปไม่มากก็น้อยนะคะ

ขอบคุณจริงๆ ค่ะ สามารถติดตามนิยายเรื่องอื่นๆ ของเราได้ที่เพจ nicedog นะคะ

เข้ามากดติดตามกันได้น้าาา

ใครสนใจเรื่องนี้สามารถเข้าไปพรีกันได้น้าตอนนี้ใกล้ปิดพรีแล้ว

ลิ้งค์นี้เลย>>http://lichtbookstore.lnwshop.com/

ของแถมเฉพาะรอบพรีนั้นเป็นการ์ดใสลายฮาล์บกำลังลูบแก้มซินอยู่ ตัวปกไม่มีคาแร็กเตอร์ตัวละครใครอยากเห็นทั้งคู่ห้ามพลาด!

นอกจากนี้หากซื้อเป็นเป็นเซตรวมกับอีกเรื่องที่กำลังเปิดพรีจะได้ที่คั่นไดคัทตัวละคนของทั้งคู่ซึ่งไม่ใช่รูปเดียวกันกับการ์ดใสอีกด้วย!

สำหรับตอนพิเศษในเรื่องจะมีทั้งหมด7ตอนซึ่งแต่ละตอนนั้นยาวมากกก

อ่านได้อย่างจุใจแน่นอนค่ะ

บ๊ายบาย

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪