-จบ-◈Jurassic Foster◈ กลายพันธุ์รัก ใต้ธารา

ตอนที่ 3 : ◈ธาราที่2◈

◈ธาราที่2◈

“จะไปไหนสาม”เสียงของลูก้าดังขึ้นเมื่อเห็นผมนั่งลงใส่รองเท้าอยู่หน้าห้อง

ตั้งแต่วันแรกที่เจอลูก้าก็ผ่านมาได้เดือนหน่อยๆแล้ว เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานมาก...แต่ละวันมีแต่เรื่องให้ต้องตกใจกับพัฒนาที่อาจเรียกว่ารวดเร็วจนน่าตกใจ 

วันแรกเขาสามารถเรียกชื่อผมได้วันต่อมาก็เลยสอนชื่อของสิ่งต่างๆที่อยู่รอบตัว แน่นอนว่าผมไม่ได้สอนแค่ภาษาไทยแต่ยังมีภาษาอังกฤษด้วย ความจำของลูก้าดีมากไม่ว่าจะสอนอะไรก็จะจดจำสิ่งเหล่านั้นได้แทบจะทันทีทำให้เพียงไม่กี่วันก็สามารถพูดตอบโต้ได้เหมือนกับมนุษย์ปกติ

ที่ยังสงสัยอยู่คือตั้งแต่วันแรกเขาก็ไม่กลับไปอยู่ในร่างของไดโนเสาร์อีกเลย พอเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเซโครก็ได้คำตอบมาว่าไดโนเสาร์กลายพันธุ์แต่ละคนต่างก็มีเวลากลายร่างต่างกันไป บางคนสามารถกลายร่างได้ไม่ถึง3ชั่วโมง บางคนเองก็สามารถควบคุมการกลายร่างได้ดั่งใจ

กับลูก้านี่ไม่รู้ว่าจะเรียกควบคุมได้หรือกลับร่างไดโนเสาร์ไม่เป็นกันแน่

“ผมมีงานต้องทำน่ะ”ผมตอบพลางมองไปยังร่างเล็กในชุดเสื้อยืนแขนสั้นสีเขียวกับกางเกงยีนสีซีด เสื้อผ้าที่ให้ต่ายกับโจ้ไปหามาแทนบทลงโทษดูจะเหมาะกับลูก้ามาก

“...แปลว่าผมต้องไปอยู่กับดาวอีกแล้วเหรอ”ลูก้าถามเสียงอ่อยด้วยใบหน้าเศร้าๆ

“เรียกว่าพี่ดาวสิ”ผมแก้ ดาวที่ว่าเป็นคนที่ผมสั่งให้คอยดูแลลูก้าเวลาที่ผมไปทำงาน...ช่วงสองสามวันแรกผมอยู่กับลูก้าตลอดเวลาแต่พอเข้าวันที่หกงานที่ค้างไว้ก็มากขึ้นจนไม่สามารถลาได้อีก แถมจะให้พาลูก้าเข้าไปในฐานวิจัยก็ไม่ได้อีกเพราะงั้นผมเลยวานดาวหนึ่งในเจ้าหน้าที่ดูแลสัตว์น้ำให้มาช่วยดูแลลูก้าแทน

“...พี่ดาวก็ได้”ลูก้านับว่าเป็นเด็กดีถ้าไม่ติดเรื่องการเรียกชื่อ

อย่างที่ได้ยินเขาเรียกชื่อผมห้วนๆโดยไม่มีคำนำหน้าอย่างพี่หรือคุณซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอะไร ในต่างประเทศส่วนมากก็เรียกชื่อกันตรงๆอยู่แล้ว

“ไม่ชอบพี่ดาวเหรอ”ผมถามก่อนจะหยิบรองเท้าคู่เล็กจากบนชั้นยื่นให้ลูก้า

“...ก็ไม่ใช่ไม่ชอบ”

“หมายความว่าชอบ?”

“เฉยๆ...ชอบสามมากกว่า”

“ดีใจนะเนี่ย...ไปกันเถอะ”ผมอมยิ้มกับประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่พร้อมกับจูงมือลูก้าออกจากห้อง การที่มีคนพูดว่าชอบตัวเองมากกว่าเหมือนกับได้รับการเชื่อใจเลย

สถานที่ที่ผมพาลูก้ามาฝากเป็นเหมือนห้องทำงานขนาดกลางติดชายฝั่งทะเล...ผู้เกี่ยวข้องไม่ว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ ผู้ดูแลหรืออื่นๆต่างจะมารวมตัวกันที่นี่ก่อนจะแยกย้ายไปทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย

“โอ๊ะ...มาแล้วเหรอคะหัวหน้า”เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับดาวและพนักงานส่วนหนึ่งที่มาถึงก่อนแล้ว

“อืม...วันนี้ก็ฝากลูก้าด้วยล่ะ”พูดจบผมก็ดึงมือลูก้าให้เดินไปข้างหน้าแม้ว่าจะถูกขืนอยู่นานแต่สักพักเขาก็ยอมปล่อยมือแล้วเดินไปหาดาวโดยดี

“ได้ค่ะ...เจอกันอีกแล้วเนอะลูก้าคุง...วันนี้เราไปดูปลาดาวกันดีไหม”ดาวทักทายลูก้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม บรรยากาศเป็นกันเองนั่นน่าจะทำให้ลูก้าเปิดใจได้ จนถึงตอนนี้คนที่ลูก้าสนิทด้วยที่สุดก็คงไม่พ้นผม

ในช่วงที่ยังเด็กควรให้มีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นให้มากจะได้ไม่ตื่นคนแถมด้วยความที่เป็นไดโนเสาร์กลายพันธุ์ก็ยิ่งควรให้คลุกคลีกับมนุษย์ให้มากๆเพื่อสร้างความเชื่อใจ

“อืม...สาม...ไปด้วยไม่ได้เหรอ”ลูก้าพยักหน้าตอบดาวก่อนจะเดินกลับมาผมด้วยใบหน้าเศร้าๆ ดวงตาสีเงินที่จ้องมานั่นทำให้ผมใจอ่อนอยู่หรอกแต่ยังไงก็ไม่ได้

“ไม่ได้...ผมจะรีบมานะ...เป็นเด็กดีล่ะ”

“...อืม”

“ครับสิ”ผมแก้

“...ครับก็ได้”

“ดี...พี่จันผมอยากให้ไปดูบ่อ26สักหน่อยเมื่อคืนมีฟ้าร้องค่อนข้างดังไม่รู้ว่าพวกกุ้งจะปลอดภัยไหม”ถึงระบบรักษาความปลอดภัยจะดีก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ยิ่งขี้ตกใจอยู่ด้วยพวกกุ้ง

“รับทราบน้องสาม”พี่จันเป็นผู้ชายผิวสีแทน ตัวสูง รูปร่างสมส่วนนิสัยออกแนวขี้เล่นเช่นเดียวกับพี่พล นิสัยคงคล้ายกันอยู่หรอก...ก็เป็นพี่น้องกันนี่นะ

“ไปก่อนนะลูก้า”ก่อนออกไปผมก็วางมือบนเส้นผมสีแปลกแล้วขยี้เบาๆเป็นการลา

ห้องวิจัยของผมอยู่ถัดออกไปเกือบกิโลได้ ห้องวิจัยและทดลองที่มีเพียงผู้เกี่ยวข้องเท่านั้นจึงจะสามารถเข้าไปได้ บัตรสีทองของผมถูกแตะเพื่อแสดงตัวตนพร้อมกับก้าวเข้าไปภายใน บัตรสีทองที่มีนี่พึ่งได้มาร้อนๆเมื่อสองเดือนก่อน

ปกติผมไม่ค่อยสนใจพวกลำดับขั้นของบัตรอยู่แล้วเลยพอใจกับบัตรเงินที่มี แต่เพราะเหล่าผู้ช่วยหรือพี่ๆที่รู้จักกันต่างคะยั้นคะยอให้ผมไปสอบจนได้บัตรนี้มา เห็นว่าเป็นหัวหน้าก็ควรจะมีบัตรที่คู่ควร

ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าบัตรเงินที่มีมันไม่เพียงพอตรงไหน

“ด๊อกเตอร์...มาก็ดีเลย ไอ้คุณยุเริ่มอีกแล้ว”พี่พลรีบวิ่งเข้ามาหาทันทีที่เห็นผมเดินเข้ามา

“บอกว่าอย่าเรียกด๊อกเตอร์ไง...เกิดอะไรขึ้น”

“เหมือนว่าครั้งนี้จะเป็นเรื่องเพศนะครับหัวหน้า”ครั้งนี้วุธผู้ช่วยอีกคนของผมตอบแทน 

“เฮ้อ...อยู่ที่ไหน”

“ห้องทดลอง3ครับ”

“เข้าใจแล้ว”ผมลาพี่พลกับวุธแล้วเดินตรงเข้าไปยังห้องทดลอง3ที่มีกระจกรอบด้าน ด้วยความที่เป็นกระจกเลยสามารถมองเห็นคนด้านในกำลังยกมือทั้ง2ข้างขยี้เส้นผมสีดำจนฟูฟ่อง ใบหน้าก็ดูเครียดจนคิ้วขมวดติดกันแน่น

ยุหรือพายุ รองหัวหน้าฝ่ายวิจัยและดูแลสัตว์น้ำ พูดง่ายๆก็รองหัวหน้าฝ่ายผมนั่นแหละ

“ยุ”ผมเรียกพร้อมกับเปิดเข้าไปยังห้องทดลอง

“สาม?...มาก็ดีเลย...รู้ไหมว่าตอนนี้ผมกำลังมีข้อสงสัยอยู่ล่ะ...สัตว์น้ำที่เราวิจัยอยู่นี่นำยีนมาจากสัตว์ชนิดเดียวกันโดยไม่คำนึงถึงเพศทำให้เพศของสัตว์ที่เกิดเป็นแบบสุ่ม ทั้งที่เป็นแบบนั้นแต่ทำไมเพศเมียถึงมีมากกว่าเพศผู้ล่ะ...”

“ถ้าจะบอกว่าเป็นเพราะอุณหภูมิ นั่นก็มีส่วนอย่างจระเข้ถ้าฟักที่อุณหภูมิตั้งแต่30องศาลงไปก็จะฟักออกมาเป็นตัวเมีย แต่ถ้าฟักในอุณหภูมิ32-33องศาก็จะเป็นผู้...ในกรณีที่ฟักอุณหภูมิ31องศาก็ฟักเป็นเพศผู้และเพศเมียอย่างละครึ่ง แต่กฎนั้นจะสามารถใช้กับสัตว์ชนิดอื่นได้จริงเหรอ...”

“คำตอบคือไม่เพราะว่าอุณหภูมิที่เหมาะสมของการฟักไข่ของสัตว์นั้นแต่ละชนิดจะแตกต่างกันออกไป...”เสียงของยุยังคงอธิบายต่อโดยไม่มีการพักแม้แต่หายใจ

ทั้งที่พูดว่าสงสัยแต่กลับพูดเองถามเองแถมยังตอบเองเสร็จสรรพด้วย

นี่แหละรองหัวหน้าของผม

ยุเป็นพวกที่หมกวุ่นกับสิ่งที่สงสัยและจะหมกวุ่นต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะหมดข้อสงสัย พอหมดข้อสงสัยในเรื่องนั้นก็มักจะมีสิ่งอื่นที่สร้างความสงสัยต่ออีก เรียกว่าความสงสัยนั้นเป็นอินฟินิตี้เลยทีเดียว

ถ้าในเรื่องของความรู้ผมอาจมีน้อยกว่ายุแต่ถ้าพูดถึงความสามารถในการเป็นผู้นำผมว่าตัวเองมีมากกว่าทีเดียว ตอนแรกที่แต่งตั้งหัวหน้าฝ่ายก็มีผมและยุเป็นตัวเต็ง ด้วยนิสัยแบบนั้นเลยอดได้ตำแหน่ง

ลองคิดดูนะว่าถ้ายุสั่งลูกน้องให้ไปทำอะไรแล้วเกิดสงสัยขึ้นมาพวกลูกน้องคงได้ยืนอ้าปากค้างเพื่อฟังการบรรยายอันยาวเยียดเป็นแน่

วิธีที่ทำให้ยุหยุดโดยไม่ต้องรอให้หายสงสัยก็คือ...

“ยุ...ผมมีข้อมูลใหม่มาบอกล่ะ”

“...ว่างไงนะ ข้อมูลใหม่?...ข้อมูลอะไรสาม”คำพูดพรรณนาเปลี่ยนมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว 

ยุก็เป็นคนแบบนี้แหละ...ชอบที่จะเรียนรู้สิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน

“ก่อนจะบอกเราต้องจัดการงานให้เสร็จก่อนนะ”งานที่เหลืออยู่คือการสร้างยีนของสัตว์น้ำแล้วส่งไปเพาะพันธ์ต่อไป หน่วยเพาะพันธ์สัตว์ทะเลก็เป็นส่วนหนึ่งของฝ่ายวิจัยและพัฒนาเพียงแค่ผมตั้งให้มีหัวหน้าหน่วยในการดูแลและช่วยควบคุมการเพาะพันธ์เวลาที่ผมยุ่งจนไม่สามารถไม่ดูด้วยตัวเองได้

ผมไม่สามารถดูแลทุกอย่างได้หมดหรอก ลำพังแค่งานตรงหน้ายังไม่มีวี่แววจะเสร็จเลย

“อ้อ...ได้สิ...รีบทำกันเถอะ”

“งั้นเดี๋ยวไปตามพวกพี่พลก่อน”

“อืมๆ...ผมจะตัดต่อยีนรอละกันนะ...เราต้องเปลี่ยนพันธุกรรมของมันใช่ไหม”ยุหันมาถาม

“อย่าเรียกว่าเปลี่ยนเลย...เรียกว่าสร้างภูมิคุ้มกันดีกว่า”สิ่งที่พวกเรากำลังทำอยู่คือการวิจัยยีนของกุ้งเพื่อสร้างกุ้งตัวใหม่ที่มีภูมิคุ้มกันมากกว่าเดิม

หัวข้อใหญ่ของการวิจัยครั้งนี้คือสร้างกุ้งที่มีความทนทานสูง

ที่ต้องทำไม่ใช่แค่เพิ่มภูมิคุ้มกันแต่ต้องเพิ่มอีกหลายๆอย่างเข้าไปเพื่อให้กุ้งที่จะเกิดสามารถทนกับสภาพแวดล้อมในยุคปัจจุบันได้ ในยุคปัจจุบันนี้มีทั้งปัญหาสิ่งแวดล้อม ปัญหามลพิษไม่ว่าจะทางบก อากาศหรือทางน้ำ เราจึงต้องช่วยสัตว์ที่ไม่อาจปรับเปลี่ยนตัวเองในสภาพแวดล้อมนี้ให้สามารถดำรงอยู่ต่อไปได้

พอเรียกพี่พลและผู้ช่วยที่เหลือเข้ามา การทดลองก็คืบหน้าไปอย่างรวดเร็วเพราะความสามารถของแต่ละคนนั้นอยู่ในระดับต้นๆของประเทศ ตัวผมเองก็มีความเชี่ยวชาญในด้านนี้ทำให้งานเดินหน้ามาก เพียงแต่การจะทำทุกอย่างให้เสร็จปกติต้องใช้เวลานานเป็นอาทิตย์ บางทีก็ถึงหลายเดือน

ปกติผมก็มักจะกินนอนและทำงานอยู่ที่ห้องนี่เลย

แต่ครั้งนี้ไม่ได้

“กี่โมงแล้วฟ้า”ผมตะโกนถามผู้ช่วยที่อยู่ใกล้นาฬิกามากที่สุด

“6โมงแล้วค่ะ”

“เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ...ที่เหลือฝากหน่อยละกัน ผมต้องไปรับลูก้าแล้ว”ผมพูดแล้วละมือออกจากกล้องจุลทรรศน์ตรงหน้า

“จะไปรับลูกสินะครับ”พี่พลพูดเสียงติดตลก

“คนที่กระจายข่าวเรื่องนี้คือพี่สินะ”หลายอาทิตย์ที่ผ่านมามีหลายคนมองยังผมด้วยสายตาแปลกๆพอเข้าไปถามก็บอกว่ามามีข่าวลือว่าผมเอาลูกมาเลี้ยง

แน่นอนว่าคนที่รู้ความจริงมีเพียงหยิบมือ และคนที่น่าสงสัยที่สุดก็คือคนคนนี้ไง

“พูดเรื่องอะไรเหรอ”

“ไม่ต้องมาทำหน้าซื่อเลย...เวรพี่ที่ได้หยุด2วันผมจะลดเหลือวันเดียว”

“เฮ้ย...ไม่เอาแบบนี้สิด๊อกเตอร์”พี่พลรีบส่งสายตาขอร้องมาให้

“หึ...ของผมดูงานนี้ก่อนแล้วจะตัดสินใจอีกที...ขอตัวล่ะ”ว่าจบก็รีบวิ่งออกจากห้องวิจัยตรงไปยังห้องทำงานติดทะเล

เมื่อเข้าใกล้ห้องในระยะมองเห็นดวงตาสีน้ำตาลของผมก็ต้องหรี่ลงเนื่องจากเห็นร่างของใครสักคนวิ่งตรงมาหา แม้จอยู่ไกลแต่เส้นผมสีฟ้าแซมแดงนั่นไม่มีใครอีกแล้วนอกจาก...

“ลูก้า”ผมตะโกนเรียกพร้อมวิ่งเข้าไปหา

“สาม...ช้า”ลูก้ากระโดดใส่ผมทันทีที่มาถึง ใบหน้าขาวๆซุกตัวอยู่ที่อกผมขยับเข้ามาแนบชิดมากขึ้น แขนทั้งสองข้างเองก็กอดตัวผมไว้แน่น

ขนาดตัวในตอนนี้ผมไม่สามารถอุ้มได้เหมือนวันแรกที่เจอกันอีกแล้ว ส่วนหัวที่อยู่เกือบจะถึงระดับอกผมในตอนนี้ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าผ่านไปสักปีเขาคงสูงเยียด180ก็เป็นได้

“โทษที...พอดีงานยังไม่เสร็จ”

“...ตอนนี้ก็ยังไม่เสร็จ?”

“ใช่...แต่ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมไปทำต่อพรุ่งนี้...พี่ดาวล่ะ?”ผมถามกลับ

“แฮ่ก...อยู่นี่ค่ะหัวหน้า...”เสียงของดาวดังไล่หลังมาในสภาพเหงื่อโชก

“ไปทำอะไรมา”

“ก็วิ่งตามลูก้าคุงน่ะสิคะ...อยู่ก็วิ่งออกมาฉันตกใจหมดเลย นึกว่าจะหลงซะแล้ว...นี่ลูก้าคุงครั้งหน้าถ้าจะวิ่งมาหาหัวหน้าก็บอกกันก่อนสิ”ดาวหันไปบอกลูก้าเสียงอ่อย

“...อืม”ลูก้าพูดเสียงนิ่ง

“ลูก้า...พูดดีๆ”ผมปราม ลูกก้ามักจะพูดเสียงนิ่งกับคนอื่นเสมอซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร...ส่วนหนึ่งอาจเพราะไม่เชื่อใจคนอื่นก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงต้องหาวิธีให้เขาเข้าสังคมมากกว่านี้

“...เข้าใจแล้วครับ...”ลูก้าหันไปตอบดาวที่ยังหอบอยู่

“จ้า...งั้นหัวหน้า ขอตัวก่อนนะคะ”

“อืม...ขอบคุณที่ช่วยนะ”ผมพยักหน้าตอบ

“ค่า...บ๊ายบายลูก้าคุง”ก่อนไปเธอก็หันมาบ๊ายบายลูก้า

“ไม่ชอบมนุษย์เหรอ”ผมก้มลงถาม 

“หมายถึงอะไร”ดวงตาสีเงินเงยขึ้นมาสบอย่างไม่เข้าใจนัก

“ก็ท่าทางของนายมันเหมือนจะบอกว่าไม่อยากให้ใครมายุ่ง...ทั้งที่ตอนอยู่กับผมไม่เห็นเป็นแบบนั้นเลยแต่พอเป็นพี่ดาวหรือพี่คนอื่นๆกลับแสดงออกว่าไม่ชอบ”ผมอธิบายขยายความต่อ

“ก็ไม่ใช่ไม่ชอบ...เฉยๆน่ะ”เหมือนว่าจะเคยได้ยินคำตอบแบบนี้มาตอนถามเมื่อเช้านะ

“เฉยกับคนอื่นแต่ชอบผมใช่ไหมล่ะ”ผมถามพลางยกยิ้มขึ้น

“อืม...ชอบสาม”ลูก้าตอบทันที

“คิก ขอบคุณ...แต่ผมอยากให้ลูก้าชอบคนอื่นบ้างนะ ทุกคนต่างก็อยากสนิทกับลูก้าทั้งนั้น...ทำหน้าไม่เป็นมิตรเดี๋ยวก็ไม่มีใครเข้าใกล้หรอก”

“ไม่รู้นี่ว่าต้องทำยังไง...ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่มีคนอยู่ด้วยสักคน มีแต่มนุษย์ที่มองผ่านกระจกมาเท่านั้น”เรื่องเล่าคงเป็นตอนที่อยู่ในร่างของไดโนเสาร์แน่ คนที่มองผ่านกรจะคงเป็นด๊อกเตอร์ฟรานซิสไม่ก็เซโคร

“ทำเหมือนตอนอยู่กับผมสิ”พูดจบก็ขยี้เส้นผมสีแปลกตาตรงหน้าแรงขึ้นอีกหน่อย

“...ไม่เห็นรู้เลยว่าต่างกันตรงไหน”

“ต่างจะตายไป”ไม่ว่าใครมองก็รู้ทั้งนั้นแหละ ถึงตอนอยู่กับผมจะไม่ยิ้มเหมือนกันแต่บรรยายมันบอกว่าลูก้ารู้สึกดีที่ได้อยู่กับผม

“เหรอ...”

“หิวรึยัง”

“อืม...หิวมาก”ฝ่ายถูกถามพยักหน้าขึ้นลง

“งั้นไปกินข้าวกัน”

ผมเดินพาลูก้าไปถึงโรงอาหารชั้น1ที่มาเป็นประจำ ศูนย์วิจัยสัตว์ทะเลแห่งนี้มีโรงอาหารอยู่2แห่ง แห่งแรกคือโรงอาหารขนาดกลางที่อยู่ถัดออกไปหลายกิโลเมตรติดกับพิพิธพันธ์ที่เปิดให้นักท่องเที่ยวมาชมสัตว์น้ำหายากได้ในราคาไม่แพงจนเกินไป และอีกที่คือชั้น1นี่แหละ

“กินอะไรดี”ผมถามลูก้าเมื่อมาถึง โรงอาหารที่นี่ไม่ได้ทำอารเตรียมไว้เหมือนพวกร้านข้าวแกงแต่จะทำอาหารให้ใหม่ๆตามความต้องการของพนักงาน

“อะไรก็ได้...”

“อะไรก็ได้ไม่มีให้สั่งหรอกนะ”ตั้งแต่ที่ลูก้าเริ่มเข้าใจและพูดคุยมากขึ้นผมก็มักจะถามหลายๆอย่างให้เขาได้คิดและพูดมันออกมา มีหลายๆครั้งที่ผมถามว่าจะกินอะไรคำตอบที่ได้มาก็เหมือนอย่างวันนี้คืออะไรก็ได้ซึ่งเป็นคำตอบที่ผมไม่ค่อยพอใจนัก

“สามจะกินอะไร”ลูก้าเงยหน้าขึ้นมาถาม

“แล้วลูก้าจะกินอะไรล่ะ”

“ย้อนกันนี่”ลูก้าทำหน้ามุ่ยเมื่อได้ยินสิ่งที่ผมพูด

“คิก...แบบนี้สิเด็ก...เอาแต่ทำหน้านิ่งมันไม่สมเป็นเด็กหรอกนะ”ท่าทางแสดงออกที่ต่างจากปกติทำให้ผมยิ้มออกทุกครั้งที่เห็น ลูก้าเป็นเด็กนิ่งๆ เขาไม่ค่อยชอบการเข้าสังคมแต่เป็นเด็กที่รับรู้ได้ไวไม่ว่าจะเป็นกลิ่นหรือบรรยากาศ

สมแล้วที่มีสายเลือดของไดโนเสาร์อยู่

“เปล่าทำสักหน่อย”

“ก็ทำอยู่เห็นๆ”

“เปล่าทำ...”

“ทำสิ”

“เปล่า...”

“ทำ”

“สาม”

“ครับลูก้า”ผมยิ้มรับเสียงเรียกเคืองๆนั่นด้วยรอยยิ้ม

ได้แกล้งเด็กวันละนิดจิตแจ่มใสจริงๆ

“...กวน”ถึงลูก้าจะบ่นเสียงเบาแต่ด้วยความที่อยู่ข้างกันทำให้ผมได้ยินชัดเต็มสองหูเลย

“กินอะไรดี”ผมกลับมาเรื่องเดิมอีกครั้ง คุณป้าหัวหน้าแม่ครัวก็ยืนกลั้นหัวเราะอยู่ตรงหน้า ไม่แปลกที่จะขำเพราะถ้าเป็นผมที่เห็นคนแกล้งเด็กอย่างจริงจังแบบนี้ก็คงหัวเราะเหมือนกัน

“อยากกินน้ำๆ”อย่างน้อยคำตอบที่ได้ก็ดีกว่าอะไรก็ได้ละนะ

“ชอบกินพวกน้ำๆจริงนะ...เมื่อเช้าก็พึ่งกินข้าวต้มไปนี่”ไม่ใช่แค่เมื่อเช้าแต่วันอื่นๆเองลูก้าก็ชอบสั่งอะไรที่เป็นน้ำๆ ด้วยความที่พึ่งรู้ภาษาเลยไม่รู้จักว่าอาหารมีอะไรบ้างนั่นจึงเป็นหน้าที่ผมในการหาอาหารใหม่ๆให้เขาลองชิม

“อืม...ชอบกินที่มีน้ำ”

“ลองราดหน้าไหม”อยู่ๆก็นึกอาหารน้ำๆขึ้นมาได้อีกอย่าง

“ราดหน้า?...ถ้าราดหน้าแล้วจะกินยังไง?”

“อุ๊บ...คิก...”ผมแทบเอามือปิดปากไม่ทันเมื่อได้ยินคำถามนั่น

เกิดมาก็พึ่งเคยเจอคนถามนี่แหละ

ถ้าราดหน้าแล้วจะกินยังไง

นั่นสิ...กินยังไงดีนะ ฮะฮะ

“ขำอะไร”

“เปล่าขำสักหน่อย”แค่หัวเราะต่างหาก

“ก็เห็นขำอยู่”

“ผมไม่เห็นเลยแฮะ”

“สาม”

“ครับๆ...ราดหน้าเป็นชื่อของอาหารชนิดหนึ่งน่ะ จะมีทั้งเส้นใหญ่ เส้นหมี่และหมี่หรอบ...โดยจะราดน้ำที่มีคะน้ากับเนื้อสัตว์ที่หมักใส่อยู่”ผมเลิกกวนลูก้าแล้วอธิบายไปตามตรง

“อร่อยไหม”ลูก้าถามต่อ

“อร่อยสิ”พูดถึงราดหน้าก็ไม่ได้กินมานานแล้วเหมือนกัน

“งั้นก็เอาราดหน้า”

“กี่ชามดี...สัก3ก่อนละกันเดี๋ยวกินมากไปจะปวดท้องเอา...พี่ครับผมขอราดหน้าพิเศษ4ชามครับ”หลังจากที่ถามเองตอบเองเสร็จก็หันไปสั่งคุณป้าแม่ครัว สาเหตุที่ผมเรียกคุณป้าแม่ครัวว่าพี่เพราะถ้าเรียกแบบนั้นจะได้ข้าวเยอะเป็นพิเศษ

ด้วยความที่อยู่ด้วยกันมาเกือบเดือนบวกกับข้อมูลของไดโนเสาร์กลายพันธุ์ที่เซโครส่งมาให้ทำให้รู้ว่าลูก้ากินมากกว่าปกติประมาณ2-3เท่าในช่วงนี้ ในช่วงอาทิตย์แรกผมก็สงสัยว่าทำไมลูก้าถึงกินเยอะและเยอะขึ้นเรื่อยๆ

ในความคิดผมนั้นคาดว่าสารอาหารที่กินเข้าไปไม่ได้เข้าไปช่วยให้ร่างกายมนุษย์เติบโตขึ้นเท่านั้นแต่ยังมีร่างของไดโนเสาร์อยู่อีก การกินเยอะจึงเป็นการให้สารอาหารเพียงต่อร่างมนุษย์และไดโนเสาร์

ถึงจะคิดไว้แบบนั้นแต่ก็ไม่แน่ว่าจะถูกร้อยเปอร์เซ็น ผ่านมาเกือบเดือนแล้วที่ลูก้าไม่กลับร่างไดโนเสาร์ ผมค่อนข้างกังวลเพราะจากข้อมูลของเซโครในช่วงเด็กส่วนมากไดโนเสาร์กลายพันธุ์มักควบคุมการเปลี่ยนร่างไม่ได้ทำให้กลับไปมาระหว่างสองร่างเสมอ

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ลูก้าตอนเกิดมาก็อยู่ในร่างไดโนเสาร์มาเกือบเดือนเหมือนกัน

ทั้งน่าแปลกใจและน่ากังวลอยู่เหมือนกัน

“ห้ามแช่น้ำนานเกินครึ่งชั่วโมงเข้าใจนะลูก้า”ผมยืนกำชับอีกฝ่ายหน้าประตูห้องน้ำ หลังจากที่เรากินมื้อเย็นเสร็จก็กลับขึ้นมาบนห้อง ผมเป็นคนแรกที่เข้าไปอาบน้ำด้วยเหตุผลที่ว่าถ้าให้ลูก้าอาบก่อนผมต้องรอนานมาก

ทุกๆวันสิ่งที่ลูก้ารอคอยดูจะเป็นการอาบน้ำ ไม่สิ ต้องพูดว่าการแช่น้ำในอ่าง เขาจึงใช้เวลาอยู่เกือบชั่วโมงได้ ผมค่อนข้างห่วงว่าแช่น้ำนานไปอาจทำให้ไม่สบายเลยมีการจำกัดเวลา

“...บอกทุกครั้งที่อาบจนจำได้แล้ว”ลูก้าพูดพ้อมกับเดินเข้าไปในห้องน้ำ

“จำได้แล้วก็ทำตามบ้างสิ”ปากก็บอกว่าจำได้แต่สุดท้ายก็เลยครึ่งชั่วโมงทุกที

“ก็ในห้องน้ำมันไม่มีนาฬิกา”

“เดี๋ยวผมจะเคาะประตูถ้าถึงครึ่งชั่วโมงแล้ว”

“...ก็ได้”แม้จะไม่ค่อยพอใจแต่ลูก้าก็พยักหน้าก่อนจะปิดประตูลง

มันก็ดีอยู่หรอกที่ลูก้าชอบน้ำ ส่วนมากเด็กๆมักไม่ชอบอาบน้ำกันทั้งนั้นแหละ เหตุผลที่ชอบอาจเพราะสิ่งแรกที่ลืมตาเห็นและสัมผัสคือน้ำก็ได้

ผมเองก็โตมากับน้ำเหมือนกัน

บางทีถ้ามีเวลาผมน่าจะสอนลูก้าดำน้ำดูนะ

ในร่างไดโนเสาร์อาจไม่จำเป็นแต่ถ้าในร่างมนุษย์การว่ายน้ำเป็นถือเป็นเรื่องสำคัญ

“มีเวลาเหรอ...”ผมนี่ยังมีสิ่งที่เรียกว่าเวลาว่างอยู่ด้วยงั้นเหรอ

งานที่มีก็มากจนไม่รู้ว่าทั้งชาติจะทำเสร็จไหม

งานของผมคือการทำหัวข้อวิจัยที่ถูกส่งมาให้สำเร็จทีละหัวข้อ ส่วนมากหัวข้อก็จะมาจากท่านประธานทั้ง3คนในเรื่องที่เกี่ยวกับสัตว์น้ำโดยเฉพาะ

หนึ่งงานวิจัยใช้เวลารวบรวมข้อมูลและทดลองอย่างเร็วก็ครึ่งปี

และพอมีเวลาว่างหรือหากมีเคสฉุกเฉินก็ต้องไปดูเหล่าสัตว์น้ำที่ทำการเพาะพันธุ์ไม่ก็สัตว์น้ำที่ถูกส่งมาจากหน่วยงานอื่นเพื่อให้ช่วยดูแลและปล่อยกลับคืนสู่ธรรมชาติ

แค่นึกถึงมันคำว่าเวลาว่างก็ลอยหายไปแล้ว

“ลูก้าหมดเวลาแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวเลย”ผมเดินไปเคาะประตูพร้อมตะโกนบอก

“...เข้าใจแล้ว”คำตอบที่ได้รับช่วยให้ผมเบาใจที่ไม่ต้องเปิดประตูเข้าไปลากอีกฝ่ายขึ้นจากน้ำ

เตียงนอนขนาด5ฟุตถูกปูด้วยผ้าสีฟ้าลายคลื่นทะเลตามสไตน์ที่ผมชอบ ผ้าห่มเองก็เป็นผ้าห่มนุ่มๆสีฟ้าเข้มดูสบายตา ไม่ว่าใครที่เข้ามาห้องผมก็รู้ได้ทันทีว่าผมชอบสีอะไร

ผมเกิดและโตมากับทะเล สีที่ชอบมากที่สุดจึงเป็นสีฟ้าและน้ำเงินของทะเล

ทะเลน่ะงดงามเพราะสีของมันจะเปลี่ยนไปตามเวลาและสภาพอากาศ เวลามองเลยไม่มีเบื่อ

“ใกล้ได้เวลาเปลี่ยนผ้าปูแล้วมั้ง”ผมพึมพำพลางนอนกลิ้งบนเตียง

แกร็ก

เสียงเปิดประตูดังขึ้นก่อนที่ลูก้าจะเดินออกมาในชุดนอนสีฟ้าอ่อนโดยที่บนหัวมีผ้าขนหนูสีขาวกำลังเช็ดเส้นผมสีฟ้าแซมแดงอยู่เรื่อยๆ

“ผมเป่าไดร์ให้ไหม”

“ไม่เอา...เสียงไดร์มันดัง”ลูก้าส่ายหน้าเป็นคำตอบแล้วเดินมานั่งบนเตียงเดียวกับผม

“นี่ลูก้า”

“...”อีกฝ่ายไม่ตอบแต่ทำเพียงหันมามองหน้าผมตรงๆ

“อยากว่ายน้ำทะเลไหม”

“ทะเล...น้ำที่อยู่ตรงชายหาดน่ะเหรอ”

“ใช่”

“อยากสิ...แต่สามบอกว่าไม่ได้นี่”

“อืม...ตอนนั้นที่ห้ามเพราะลูก้ายังไม่เข้าใจภาษานักแต่ตอนนี้คิดว่าไม่เป็นไร...”

“งั้นพรุ่งนี้ผมก็ไปว่ายได้ใช่ไหม”ลูก้าถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ยังไม่ได้...รออีกสัก...สี่วันผมจะสอนดำน้ำให้”ระหว่างพูดก็นึกไปว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนถึงจะทำงานเสร็จในระดับนึง

“ดำน้ำ?”

“ใช่...ผมจะสอนดำน้ำ”การว่ายน้ำคงไม่ยากเกินความสามารถของลูก้าอยู่แล้วแต่ดำน้ำถ้าไม่รู้หลักก็ดำไม่ได้เพราะร่างจะลอยขึ้นเหนือน้ำ

“ไม่เหมือนว่ายน้ำเหรอ”

“ไม่เหมือน...การว่ายน้ำคือการทรงตัวบนผิวน้ำแต่การดำคือการทรงตัวให้อยู่ใต้น้ำได้”ผมอธิบายคร่าวๆ

“อยู่ในน้ำ...ผมชอบเวลาที่อยู่ในน้ำ”พูดถึงน้ำดวงตาสีเงินของลูก้าก็ทำตาเป็นประกายราวกับเด็กที่เจอของเล่นชิ้นโปรด

“ชอบเหมือนกัน”ผมส่งยิ้มกว้างไปให้ ความรู้สึกเวลาร่างกายถูกโอบอุ้มด้วยน้ำมันช่างรู้สึกดีจริงๆ

“สามก็ชอบเหรอ”

“ที่สุดเลยล่ะ”ถึงช่วงนี้จะไม่ค่อยได้ดำน้ำแล้วก็ตาม

“อยากดำน้ำ”ลูก้าพึมพำเสียงเบา

“รอหน่อยนะ เดี๋ยวจะพาไป...วันนี้เรานอนกันดีกว่า ผมแห้งแล้วนี่นะ”ผมขยี้เส้นผมสีแปลกแรงๆเพื่อทดสอบว่าผมแห้งจริงไหม

“เจ็บนะ”

“โทษทีๆ”

“ปิดไฟเลยนะ”ลูก้าลุกไปพาดผ้าขนหนูก่อนจะเดินไปยังสวิทไฟด้านข้างผนังห้อง

“อืม...รบกวนด้วย”ผมตอบแล้วล้มตัวนอนบนเตียง ไม่นานเตียงด้านข้างก็ยุบลงพร้อมกับผ้าห่มผมที่ถูกดึงไปเล็กน้อย ความมืดยามค่ำคืนไม่ได้เป็นอุปสรรคในการเดินของลูก้าสักนิด ดวงตาของนักล่าทำงานได้ดีเมื่ออยู่ในที่อับแสงแบบนี้

“หนาวเหรอ”ผมถามท่ามกลางความมืดเมื่อรู้สึกว่าลูก้าขยับเข้ามาชิดแผ่นหลังตัวเอง

“เปล่า...แค่แบบนี้มันรู้สึกดีกว่า”คำตอบนั้นทำให้ผมขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่เข้าใจ แม้จะอยากถามแต่ความง่วงในตอนนี้เหมือนจะไม่ปรานีกันเลย

ความอุ่นของร่างกายที่แนบชิดช่วยให้สติดำดิ่งสู่นิทราไปได้รวดเร็วอย่างน่าประหลาด

วันรุ่งขึ้นกิจวัตรเดิมๆก็กลับมา...ตื่นเช้ามาอาบน้ำแต่งตัว ลงไปกินมื้อเช้าก่อนจะพาลูก้าไปฝากไว้กับดาวเหมือนอย่างทุกวัน ลูก้าเองก็ดูไม่ค่อยอยากอยู่กับดาวนัก...ความจริงก็ไม่ใช่แค่ดาวคนเดียว

“ด๊อกเตอร์!”เสียงตะโกนของพี่พลทำเอามือที่กำลังหยดสารบางอย่างลงในยีนที่ถูกตัดต่อชะงัก

“อย่าตะโกนเสียงดังสิพี่”

“จะไม่ให้ตะโกนได้ยังไง...น้ำยานั่นมันเป็นกรดนะ”ทันทีที่ได้ยินประโยคนั่นดวงตาสีน้ำตาลของผมก็เบิกกว้างผ่านเลนส์แว่นก้มลงไปมองสิ่งที่ถืออยู่

และก็เป็นอย่างที่พี่พลว่า น้ำยาหรือสารที่อยู่ในมือผมตอนนี้ออกฤทธิ์เป็นกรดซึ่งถ้าหยดลงไปในยีนได้เกิดการแตกตัวจนเละไม่เป็นท่าแน่

นี่ผมพลาดอะไรง่ายๆแบบนี้ได้ยังไงกัน

“...โทษที”ผมบอกเสียงเบา

ทั้งที่อยากรีบทำงานให้เสร็จจะได้ไปอยู่กับลูก้าแต่กลับทำงานได้ช้าลงซะอย่างงั้น

“คงเหนื่อยเกินไปละมั้ง...นอกจากจะทำงานหนักยังต้องเลี้ยงเด็กด้วยนี่”

“การเลี้ยงลูก้าไม่ถือเป็นงานหรอกพี่พล”ผมตอบไปตามความจริง ทุกครั้งที่ได้อยู่ด้วยกันผมรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก อาจเพราะเป็นเด็กเลยทำให้ทุกอย่างดูสดใสไปหมด

นี่ถ้าได้เห็นรอยยิ้มของลูก้าคงจะดีกว่านี้แน่ๆ

“พูดแบบนี้แปลว่าหลงเต็มที่เลยล่ะสิ”พี่พลล้อพร้อมรอยยิ้ม

“นั่นสินะ...”

อ๊อด อ๊อด อ๊อด

เสียงสัญญาณฉุกเฉินดังขึ้นขัดบรรยากาศเงียบๆในห้องทดลอง เสียงนั่นทำให้ทุกคนที่อยู่ภายในตื่นตระหนกอย่างรวดเร็วเพราะรู้ว่าสัญญาณสีแดงพร้อมเสียงนั่นหมายถึงการที่มีสิ่งมีชีวิตอยู่นอกบ่อเพาะเลี้ยงหรือบ่อพักดูแล

เซนเซอร์นี้จะถูกติดตั้งรอบศูนย์วิจัยทั้งบนบกไปจนถึงในทะเลในรัศมีห่างจากท่าเรือประมาณ200กิโลเมตร เมื่อมีสิ่งมีชีวิตไม่ทราบชนิดผ่านเข้ามาในระยะก็จะทำการเตือนเป็นลำดับขั้น ยิ่งเข้ามาใกล้สัญญาณก็จะเปลี่ยนไป อย่างสีแดงนี่หมายถึงเข้ามาใกล้ในระยะของศูนย์วิจัยแห่งนี้

อย่างที่เคยบอกไปว่าศูนย์วิจัยและเพาะพันธ์สัตว์ทะเลมีอยู่หลายตึก ในแต่ละตึกก็จะมีสัญญาณดังขึ้นถ้ามีอะไรเข้าใกล้ในระยะที่กำหนดไว้ การที่สัญญาณดังที่นี่แปลว่า...

“สัญญาณดังเหรอ...ไม่ได้ยินมานานนึกว่าเสียแล้วซะอีก”ยุพึมพำเสียงเบาด้วยท่าทางสงบนิ่ง ดูเหมือนว่ายุจะไม่ได้ตื่นตระหนกกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นสักเท่าไหร่

“เกิดอะไรขึ้น?”ผู้ช่วยคนหนึ่งเริ่มตะโกนด้วยใบหน้าตื่นตกใจ

“ทำไมสัญญาณอยู่ๆถึงเป็นสีแดงเลยล่ะ?”ผู้ช่วยอีกคนก็ตกใจไม่แพ้กัน

คำถามนั่นทำให้ผมขมวดคิ้วแน่น อย่างที่อีกฝ่ายว่า...ทำไมอยู่ๆสัญญาณถึงเป็นสีแดงเลยล่ะ

ถ้ามีอะไรหลุดเข้ามาสัญญาณก็น่าจะเริ่มจากสีเดียว เหลือง ส้มแล้วค่อยมาแดง ไม่ใช่อยู่ๆมาแดงเลยแบบนี้

ทำเหมือนกับอยู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นงั้นแหละ

“อยู่ๆปรากฏขึ้นงั้นเหรอ?”ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวพร้อมกับร่างของสิ่งมีชีวิตสีฟ้าลายแดงที่ได้เห็นเพียงครั้งเดียวตั้งแต่เมื่อหลายสัปดาห์ที่แล้ว

“พี่พล...กล้องวงจร!”ผมตะโกนบอกให้พี่พลจัดการเปิดกล้องวงจรที่ติดตั้งอยู่รอบๆ

“ได้”พี่พลรีบทำตามที่ผมสั่ง คอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ด้านหน้าถูกใช้อย่างคล่องแคล่วเพียงไม่กี่วินาทีภาพของหาดทรายติดกับสะพานยาวใกล้บ่อเพาะเลี้ยงสัตว์ทะเลก็ปรากฏสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่กว่า4เมตรที่พยายามขยับครีบไปมาบนฝืนทรายโดยมีกลุ่มคนที่ถอยห่างอยู่รอบๆ

ครืดดด  ครืดดด

“ครับ...ดาวเหรอ...ด๊อกเตอร์”พี่พลรับโทรศัพท์ไม่นานก็เรียกผมเสียงเครียด

“รู้แล้ว...บอกดาวว่าเดี๋ยวผมไป”พูดจบผมก็รีบวิ่งออกจากห้องทดลองทันที ที่ดาวโทรหาพี่พลคงเพราะโทรหาผมไม่ติด...จะติดก็แปลกแล้วเพราะผมลืมเอาโทรศัพท์ลงมาจากห้อง

ตอนนี้เรื่องโทรศัพท์ช่างมันเถอะ

ที่น่ากังวลกว่าคือลูก้าที่อยู่ในร่างมนุษย์มาเกือบเดือนอยู่ๆก็กลับร่างไดโนเสาร์

เมื่อเช้าทุกอย่างก็ดูปกติทั้งอาบน้ำหรือกินข้าว

สัญญาณที่บ่งบอกว่าจะกลับร่างก็ไม่มี

แล้วอยู่ๆกลับร่างได้ยังไง

หรือว่ามีอะไรที่ผมมองข้ามไป

งื๊ดดดด~

เสียงครางสูงที่ได้ยินยิ่งทำให้ผมเร่งฝีเท้าตรงเข้าไปยังบริเวณที่กลุ่มคนมุงกันอยู่ หนึ่งในคนที่มุงหันมาเจอผมที่วิ่งไปก็หันไปสะกิดคนด้านข้าง คนที่ว่าคือพี่จันนั่นเอง ส่วนดาวก็ยืนอยู่ถัดไปอีกที

“พี่จัน หัวหน้ามาแล้ว”

“น้องสาม”พี่จันหันมาตามที่ผู้หญิงข้างๆบอก

“เกิดอะไรขึ้น...ที่อยู่ตรงนั้นคือลูก้าสินะ”ผมไม่รอช้ารีบถามสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทันที

“ใช่แล้ว...ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่พี่กับดาวกำลังจะพาลูก้าไปเดินเล่นตามบ่อเขาก็ล้มลงไปบนพื้นก่อนจะกลายร่างเป็นแบบนี้”

“งั้น...”

งี๊ดดดด~

เสียงครางสูงร้องดังขัดคำพูดผม ดวงตาสีเงินขนาดใหญ่หันมามองยังร่างของผมด้วยแววตาเหมือนกำลังตื่นตะหนก เพียงแค่เห็นดวงตานั่นผมก็จ้ำอ้าวตรงเข้าไปหาลูก้าในร่างไดโนเสาร์ทันที

“เดี๋ยวค่ะหัวหน้า เข้าไปแบบนั้นเดี๋ยวก็โดนทำร้ายหรอก”ดาวรั้งแขนพร้อมกับเอ่ยเตือน

ที่ทุกคนถอยออกห่างเป็นเพราะกลัวโดนทำร้ายเองสินะ

ผมไม่รู้ว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไงแต่สำหรับผม...

“ลูก้าไม่ทำร้ายผมหรอก...ไม่มีทาง”ความมั่นใจที่มีมันมาจากไหนก็ทราบ ที่รู้แน่ๆคือผมเชื่อว่าลูก้าไม่มีทางทำร้ายผมแน่

“แต่ว่า...”

“ให้ผมจัดการเอง”ผมตัดการสนทนาแล้วก้าวมาอยู่ตรงหน้าของไดโนเสาร์ตัวยาวสีฟ้าลายแดง ขนาดตัวที่เห็นคร่าวๆคาดว่าน่าจะยาวเกิน3เมตรแน่

ภายในเวลาไม่ถึงเดือนกลับโตขึ้นถึงขนาดนี้เชียว

“ลูก้า”ผมเรียกไดโนเสาร์เสียงเบา

งื๊ดดดด~

งี๊ดดดด~

เสียงครางยาวหลายๆครั้งนั่นราวกับลูก้ากำลังพยายามจะพูดอะไรบางอย่างเพียงแต่ด้วยภาษาที่ต่างกันทำให้ไม่สามารถเข้าใจถึงสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะบอกได้

“ไม่เป็นไร...ใจเย็นๆ”ท่าทางของลูก้ากำลังตระหนกและตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่แพ้คนที่อยู่รอบๆ ดังนั้นสิ่งแรกที่ควรทำคือการช่วยให้อีกฝ่ายใจเย็นลง

ผมยื่นมือออกไปยังส่วนปากเรียวสีฟ้าที่อ้าออกจนเห็นเขี้ยวอันแหลมคมอยู่ภายในช้าๆ ลูก้าที่เห็นก็ขยับส่วนปากเข้ามาจนสามารถวางมือบนเรียวปากนั้นได้สำเร็จท่ามกลางเสียงซีดปากอย่างตื่นเต้นของคนที่มุงอยู่

“ดีมาก...เด็กดี”ผมลูบไปตามเรียวปากยาวไล่ไปจนถึงส่วนหัวพร้อมก้าวขาเข้าไปใกล้ลูก้ามากขึ้นเรื่อยๆ สัมผัสของผิวหนังดูลื่นกว่าไดโนเสาร์บกอย่างพวกไทรเซอรราท๊อปอยู่มาก ซึ่งก็ไม่แปลกเพราะสัตว์ที่อยู่ในน้ำจำเป็นต้องมีผิวแบบนี้เพื่อใช้ต้านแรงดันและกระแสน้ำ

งี๊ดดดด~

“ร้อนสินะ...ผิวแห้งหมดแล้ว”ร่างกายของลูก้าตอนนี้มีผิวที่เหมาะกับการอยู่ใต้น้ำ พอมาอยู่บนบกแถมยังอยู่ภายใต้แสงแดดยามบ่ายก็ยิ่งทำให้ความชุ่มชื้นถูกระเหยไปอย่างรวดเร็ว 

งี๊ดดดด~

ส่วนหัวเรียวขยับขึ้นลงเพื่อบอกว่าสิ่งที่ผมพูดถูกต้อง ครีบสีฟ้าด้านหน้าปัดป่ายไปมาพยายามจะเคลื่อนที่ไปข้างหน้าแต่ก็ไม่มีทีท่าจะขยับได้ อาจเพราะไม่ได้อยู่ในร่างนี้มานานเลยทำให้ไม่ชินกับน้ำหนักของร่าง

“พยายามเข้าลูก้า...ขึ้นมาบนไม้นี่ก็จะเคลื่อนที่ได้ง่ายๆแล้ว”ด้านบนของสะพานถูกสร้างมาจากไม้และเคลือบจนเงาทำให้เคลื่อนที่ได้ง่ายกว่าทราย

งี๊ดดดด

ลูก้าครางตอบรับคำพูดก่อนจะพยายามดันตัวเองมาข้างหน้าอีกครั้ง

“ทุกคนมาช่วยกันดันลูก้าหน่อย”ผมตะโกนบอกคนที่ยืนมุงอยู่รอบๆ

“...”คำตอบที่ผมได้คือความเงียบ ใบหน้าของทุกคนดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

กลัวสินะ

กลัวว่าลูก้าจะทำร้าย

ให้ตายสิ...

“ฮึบ...ผมจะช่วยดันเอง”ตะโกนบอกลูก้าเสร็จก็วิ่งไปตรงครีบด้านหลังแล้วออกแรงดันเต็มแรง ด้วยน้ำหนักอันแตกต่างนี้ก็เหมือนกับผมพยายามผลักตู้เย็นสองประตัวด้วยตัวคนเดียว แน่นอนว่าไม่เขยื่อนสักนิด

งี๊ดดดด~

“สู้สิลูก้า”ผมให้กำลังใจ ถ้าวิธีนี้ไม่ไหวหรือผมควรจะไปหาอะไรมายกตัวลูก้าดีนะ

แต่กว่าจะหาได้ กว่าจะเอามา ลุก้าจะทนไม่ไหวเอาน่ะสิ

“ไปช่วยกันเถอะ”เสียงของพี่จันดังขึ้นก่อนจะวิ่งไปช่วยดันลูก้าอีกข้าง

“เดี๋ยวสิพี่จัน...หัวหน้าแน่ใจนะคะว่าลูก้าจะไม่ทำร้ายเรา”ดาวเดินตัวสั่นๆมาหาผม

“แน่นอน”ผมพยักหน้าตอบทันที

ผมไม่คิดว่าลูก้าจะทำร้ายคนที่คิดจะช่วยเขาหรอกนะ

“ขะ...เข้าใจแล้วค่ะ”เมื่อตัดสินใจได้ดาวก็เข้ามาช่วยผมดันอีกแรง

พอมีพี่จันกับดาวเข้ามาช่วยคนอื่นๆที่มุ่งอยู่ก็เริ่มหันไปปรึกษาคนข้างๆว่าจะทำยังไงดี ไม่นานทุกคนก็เข้ามาช่วยดันตัวของลูก้าโดยแบ่งเป็นสองฝั่ง

“อย่าไปโดนตรงเกราะกลางหลังกับส่วนหางนะ”ผมตะโกนเตือนทุกคน สองส่วนที่ว่ามีพิษร้ายแรงอยู่ ส่วนหลังที่เหมือนเป็นเกราะยาวลงมาตั้งแต่งส่วนหลังไปจนถึงหาง สีของเกราะนั่นเข้มกว่าสีของร่างกกายอยู่เล็กน้อย...หนามเล็กๆที่ขึ้นอยู่ตามเกราะนั้นมีเพียงสองแถวที่เป็นสีแดงซึ่งบริเวณนั้นแหละที่มีพิษอยู่

ร่างของลูก้าในร่างไดโนเสาร์นั้นมีลักษณะเด่นคือมีลำตัวที่ค่อนข้างหนากับส่วนลำคอที่ยาวแต่ไม่ได้มากเท่าอีลาสโมซอรัสที่มีลำตัวยาว14เมตรซึ่งแค่ความยาวของคอก็มากกว่า5เมตรแล้ว

“ครับ/ค่ะ”

“เอาล่ะ...ดันทีเดียวให้ขึ้นเลย...ลูก้า”

งี๊ดดดด~

การร่วมใจกันของทุกคนช่วยให้ลูก้าสามารถขึ้นไปบนสะพานไม้ได้ในที่สุด พอสำเร็จพวกเขาก็ทิ้งตัวลงบนทราบพร้อมเสียงหอบกันถ้วนหน้า

“ขอบคุณทุกคนมาก”ผมพูดเสียงดัง

ถ้าไม่ได้ทุกคนผมคงต้องหาวิธีอื่นซึ่งอาจไม่ทันเวลา

ถึงจะขึ้นมาได้สำเร็จแต่การจะไปยังบ่อที่129นั่นไม่ใช่ระยะทางใกล้ๆเลย

แปลว่าต้องใช้เจ้านั่นสินะ

“พี่จันเตรียมเจ้านั่นที”

“เจ้านั่น?...อ้อ...เป็นวิธีที่เร็วที่สุดแล้วนี่นะ”พี่จันเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการให้ทำโดยไม่ต้องอธิบาย ตรงหัวสะพานมีแผงควบคุมอยู่เพียงป้อนบางอย่างลงไปสะพานไม้ตรงหน้าก็ถูกแยกออกก่อนที่แผ่นโลหะขนาดใหญ่จะขึ้นมาซ้อนทับ

ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นโลหะแต่เป็นโลหะที่ถูกสร้างให้มีการระบายอาการดีเยี่ยมทำให้ไม่ร้อนแถมยังสามารถรับน้ำหนักได้หลายตัน ถ้าถามว่าเจ้านี่เอาไว้ทำอะไรคำตอบคือไว้ขนของหรือใช้เดินทางไปยังบ่อต่างๆโดยไม่ต้องเหนื่อยกับการปั่นจักรยานหรือเดิน

เพียงแค่ขึ้นไปก็สามารถควบคุมให้แผ่นโลหะเคลื่อนที่ไปตามต้องการได้

“เอ้า น้องสาม”พี่จันตะโกนแล้วโยนที่ควบคุมมาให้ ขอเสียของเจ้านี่คือสามารถใช้ได้แค่ทีละครั้งเท่านั้น ถ้ามีคำกำลังใช้อยู่ต่อให้กดเรียกไปก็ใช้ไม่ได้

“ขอบคุณครับ...ลูก้าขึ้นมาบนนี้”ผมหันไปบอกลูก้าก่อนจะเดินขึ้นมาบนแผ่นโลหะเป็นตัวอย่าง

ลูก้ามองแผ่นด้านล่างอย่างไม่ไหวใจนัก ปลายจมูกเรียวขยับเข้ามาดม ไม่นานก็ค่อนขึ้นมาด้านบน เมื่อทุกอย่างพร้อมผมก็จัดการเคลื่อนที่แผ่นโลหะไปยังจุดหมายยังบ่อที่129

“ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นไรๆ”ผมหันไปบอกไดโนเสาร์ด้านข้างที่ดูจะตกใจกับการเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วนี้

ปกติผมไม่ค่อยได้ใช้เจ้านี่นักเพราะการได้ขยับตัวหรือออกกำลังกายทำให้ผมรู้สึกดีมากกว่า

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ่อที่129

“ลงไปเลยลูก้า”ผมพูดพลางชี้ไปยังบ่อตรงหน้า

ตู้ม!!

งี๊ดดดด~

ร่างขนาดยักษ์ที่กระโดดลงไปในน้ำทะเลม้วนตัวใต้น้ำก่อนจะกระโดดตัวลอยขึ้นเหนือน้ำ เสียงครางนั้นดูร่าเริงขึ้น ไดโนเสาร์ยาวกว่า4เมตรว่ายวนรอบบ่อที่กว้างหลายร้อยเมตรในเวลาไม่กี่วินาที...ส่วนหางที่แตกแขนงออกเป็นเส้นๆดูงดงามจนไม่อาจละสายตาได้

ลูก้าในน้ำนั่นเหมือนกำลังยิ้มอยู่

ทั้งที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองคิดถูกรึเปล่าแต่ผมก็หุบยิ้มของตัวเองไม่ได้จริงๆ

............................................................................................

สวัสดีค่ะ

หลังจากที่รอกันมานานในที่สุดก็มาอัพต่อแล้ววว

ตอนนี้ยาวมากพูดเลยกว่าจะแต่งจบเลยใช้เวลาไปพอสมควร แต่รับรองว่าได้อ่านจุใจแน่นอนค่า

สำหรับตอนนี้มีเนื้อหาที่ค่อนข้างละเอียดอ่อนซึ่งทำให้เราแต่งค่อนข้างยากและมีที่แก้ไขอยู่หลายรอบ

ลูกก้าในตอนนี้จะแสดงความเป็นเด็กออกมา ในความเป็นเด็กอาจทำให้ลูกค้าเหมือนเป็นเด็กไม่ค่อยมีความเคารพผู้ใหญ่นัก เรียกสามแบบห้วนๆแถมยังทำเหมือนเมินคำพูดของคนอื่น

การที่เราแต่งออกมาแบบนี้ส่วนหนึ่งคือจะแสดงถึงความดื้อรั้นแบบเด็กๆตามวัย อีกอย่างคือเราอยากให้ลูก้าเรียกชื่อสามแบบห้วนๆเนื่องจากถ้าให้เรียกพี่หรือเรียกคุณฟังแล้วดูห่างเกินสำหรับเรา สำหรับต่างประเทศเองการเรียกชื่อห้วนๆก็ไม่ใช่เรื่องไม่เคารพหรือมารยาทเพราะมีการแสดงความเคารพอย่างอื่นนอกจากคำพูดอีกมาก

ดูเหมือนเราจะพูดเยอะไปแล้ว 555

ดีใจที่ทุกคนยังคงติดตามซีรี่ย์Jurassicอยู่นะคะ

จะพยายามแต่งให้ดีที่สุด

และจะปรับให้คนอ่านเห็นภาพมากที่สุดค่ะ

ขอบคุณทุกๆกำลังนะคะ

ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า

บ๊ายบาย

---มุมให้ความรู้เรื่องไดโนเสาร์---

วันนี้ขอนำเสนอ แองคิโลซอรัส หนึ่งในสายพันธุ์ที่ผสมอยู่ในตัวของลูก้าซึ่งเป็นส่วนของเกราะกระดองด้านหลังที่จะช่วยในการป้องกันตัวยามถูกศัตรูจู่โจม

แองคิโลซอรัส (อังกฤษ: Ankylosaurus) เป็นไดโนเสาร์ที่ใหญ่ที่สุดในสกุล แองคิโลซอร์ (อังกฤษ: ankylosaurid) อาศัยอยู่ในยุคครีเตเชียส ในทวีปอเมริกาเหนือ โครงกระดูกของ แองคิโลซอรัส ยังไม่สมบูรณ์ แองคิโลซอรัส เป็นไดโนเสาร์ที่มีลักษณะในแบบสกุล แองคิโลซอร์ที่มีน้ำหนักตัวหนักมีเกราะแข็งหุ้มทั่วทั้งตัว และมีลูกตุ้มขนาดใหญ่(ลักษณะคล้ายกับรังผึ้ง)สำหรับไว้ป้องกันตัวจากนักล่าในยุคนั้นอย่าง ไทรันโนซอรัส และ ทาร์โบซอรัส ที่บริเวณหาง

ความยาวของ แองคิโลซอรัส ประมาณ6.25 (20ฟุต) - 9เมตร (30 ฟุต) ความสูงถึงสะโพก1.7 แมตร (5.5 ฟุต) มีน้ำหนักตัว 6 ตัน มีรูปร่างลำตัวที่กว้างมาก ขาหลังยาวกว่าขาหน้า มีกระดูกยื่นออกมาจากร่างกายเป็นเกราะป้องกันตัวชั้นดี กินพืชเป็นอาหาร มีฟันขนาดเล็กไว้สำหรับบดเคี้ยวพืช ปากมีลักษณะคล้ายนกแก้ว

เครดิต : https://th.wikipedia.org/wiki/แองคิโลซอรัส

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪