-จบ-◈Jurassic Foster◈ กลายพันธุ์รัก ใต้ธารา

ตอนที่ 11 : ◈ธาราที่10◈​

◈ธาราที่10◈

บนท้องฟ้ายามค่ำคืนมองเห็นดวงดาวส่องประกายประปายบนท้องฟ้าไม่เหมือนกับบนเกาะที่ผมเคยอยู่ ที่นั่นพอตกกลางคืนก็จะมีกลุ่มดาวนับล้านทอประกายอย่างน่ามอง ยิ่งนอนแช่น้ำแล้วแหงนหน้าขึ้นไปยิ่งทวีความรู้สึกสุดยอดเข้าไปอีก

ถึงผมจะชอบเกาะนั่นแต่ก็ไม่เท่ากับความโหยหาที่มีต่อคนคนหนึ่งเลยสักนิดเดียว

ตลอดเวลาหนึ่งปีสองเดือนผมพยายามเรียนรู้และทำทุกอย่างเพื่อวันหนึ่งที่ได้กลับมาเจอกัน และพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเขาได้

“สาม”ผมเรียกชื่อคนที่ก้าวมาหาผมยังริมระเบียงโดยไม่หันกลับไปมอง

กลิ่นของสามเป็นหนึ่งในกลิ่นแรกๆที่ผมสามารถจดจำได้อย่างแม่นยำ

“ออกมายืนแบบนี้เดี๋ยวไม่สบายนะ ฝนพึ่งหยุดตกไปเอง”เสียงทุ้มออกนุ่มเอ่ยเตือนระหว่างเดินมายืนข้างๆ

“แค่อยากรู้ว่าที่นี่จะเห็นดาวไหม”

“ก็พอจะเห็นอยู่...ถ้าให้เดาที่เกาะคงมีดาวเยอะกว่าแน่”ระหว่างพูดสามกเงยหน้าขึ้นไปมองบนฟ้าบ้าง

“ใช่...ที่นั่นมีเยอะมาก”

“ลูก้าชอบที่นั่นสินะ”

“อืม”

“อยู่นี่ไม่รู้สึกคิดถึงที่นั่นบ้างเหรอ”สามถามต่อ

“คิดถึงเหรอ...ไม่นี่”แต่ถ้าเป็นตอนอยู่ที่นั่นสิ่งที่ผมคิดถึงก็มีนะ

คิดถึงสามไง

“...เข้าห้องเถอะเดี๋ยวจะป่วยจริงๆ”พูดจบสามก็เดินกลับเข้าไปในห้องโดยมีผมเดินตามเข้าไปติดๆ

เตียง5ฟุตภายในห้องถูกเปลี่ยนเป็น6ฟุตเมื่ออาทิตย์ก่อนตามคำแนะนำของผมที่ไม่ยอมไปอยู่อีกห้อง กว่าจะเปลี่ยนได้ผมก็นอนอยู่มาเกือบเดือนแล้ว

“มีงานเหรอ”ผมถามเมื่อเห็นสามยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู

“ก็ไม่เชิง...วุธไลน์มาว่ารวบรวมข้อมูลเสร็จแล้ว”สายตาของสามยังคงอยู่ที่เครื่องมือสื่อสารระหว่างพูด

“พรุ่งนี้จะไปเช้าสินะ”เวลามีงานสามมักจะตื่นเช้าเสมอ

“อืม...แต่ไม่ต้องเช้ามากหรอกกว่าคนอื่นจะมาก็เวลาเดิมแหละ”

“ครั้งนี้เรื่องอะไร”ผมถามถึงงานที่อีกฝ่ายต้องทำ

เรื่องการวิจัยผมไม่ค่อยสนใจเลยไม่รู้เรื่องนักว่าต้องทำอะไรบ้าง

สามถึงจะดูเหนื่อยเวลาทำงานแต่พอทำสำเร็จรอยยิ้มนั่นแสดงให้เห็นว่าเขาชอบงานที่ทำอย่นี่จริงๆ

“ครั้งนี้เป็นการเพาะพันธ์สาหร่ายเคลป์ในทะเลน้ำอุ่นน่ะ”

“สาหร่ายเคลป์?”สาหร่ายนี่มันมีแยกชื่อด้วยเหรอ

“สาหร่ายเคลป์ปกติจะเติบโตในทะเลน้ำเย็นที่มีแสงแดดส่งถึง เมื่อก่อนที่อุณหภูมิบ้านเราไม่สูงขนาดนี้สาหร่ายเคลป์ก็ยังสามารถขึ้นได้แต่พออุณหภูมิสูงขึ้นจำนวนของสาหร่ายเคลป์ก็ลดลงอย่างรวดเร็ว”สามอธิบายให้ฟัง

“สาหร่ายนั่นเป็นอาหารของสัตว์สินะ”

“ใช่...มีสัตว์หลายชนิดที่กินสาหร่ายเคลป์ แต่ลูก้าไม่ใช่พวกกินพืชนี่นะ”สามหันมาบอกยิ้มๆ

“ก็ไม่เคยลองกินนะ ถ้าลองอาจกินได้ก็ได้”

“ในร่างมนุษย์น่ะกินได้แต่ถ้าในร่างไดโนเสาร์อย่างกินดีกว่า ระบบการย่อยของสัตว์กินพืชกับสัตว์กินเนื้อมันไม่เหมือนกัน ขืนฝืนกินไปจะปวดท้องเอานะ”

“เข้าใจแล้ว”น้ำเสียงห่วงๆนั่นทำให้ผมยิ้มออก

การมีคนห่วงมันทำให้รู้สึกดีจริงๆ

ยิ่งคนคนนั้นเป็นสามยิ่งทำให้รู้สึกดีเข้าไปใหญ่

“เรานอนกันดีกว่า”

“ผมไปปิดไฟให้”พูดจบผมก็เดินไปปิดไฟแล้วกลับมาล้มตัวลงนอนบนเตียงข้างๆสาม

“นี่ลูก้า”สามเรียกพร้อมกับพลิกตัวหันมาทางผม

“อะไร”

“ในความมืดแบบนี้มองเห็นสินะ”ดวงตาสีน้ำตาลของสามหรี่ลงเล็กน้อยราวกับกำลังพยายามมองผมในความมืด

“อืม...มองเห็น”

“ชัดไหม?”

“ชัดสิ...สามกำลังหรี่ตาและขมวดคิ้วด้วย”ผมบอกสิ่งที่เห็นออกไป

“มืดขนาดนี้ยังเห็นอีกนะ...แบบนี้ใต้ทะเลจะมองเห็นรึเปล่า”คำถามนั่นทำเอาผมต้องขมวดคิ้วเพราะไม่เคยดำลงไปลึกๆช่วงกลางคืน ส่วนมากก็จะลอยเล่นอยู่แถวชายหาด

“ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

“ไว้ไปลองกันไหม”

“เอาสิ”ผมตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม

จะได้ดำน้ำตอนกลางคืน แถมยังมีสามไปด้วยอีก

“ไว้ผมหาเวลาว่างได้เราไปกัน”

“อืม...อยากไปเร็วๆ”แค่คิดก็น่าสนุกแล้ว

“แต่ตอนกลางคืนก็อันตรายอยู่...ถ้าจะดำคงต้องแถวชายฝั่งก่อน”

“ได้...ลองแถวชายหาดก่อนถ้าผมมองเห็นก็ค่อยไปลึกขึ้น”ผมบอก

“ผมว่าลูก้ามองเห็นอยู่แล้ว...เพียงแต่ว่าจะมองเห็นในระดับลึกเท่าไหร่”

“หมายถึงยังไง”ระดับมองเห็นที่ว่าไม่เห็นเข้าใจเลย

“ยิ่งดำลงไปลึกแสงจากดวงอาทิตย์ก็จะส่องลงไปไม่ถึง ในระดับน้ำทะเลตั้งแต่1000เมตรไปก็ถือว่าลึกมาก สัตว์น้ำปกติยังไม่สามารถอาศัยในระดับความลึกขนาดนั้นได้เพราะแรงดันที่มีมากขึ้น”

“แปลว่าจะไม่มีสิ่งมีชีวิตสินะ”

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก...ในระดับน้ำที่ลึกกว่า1000เมตรยังมีสัตว์ที่สามารถอาศัยอยู่ได้เพียงแต่พวกมันจะมีวิวัฒนาการอย่างดวงตาที่สามารถมองเห็นในความมืดมิดหรือสามารถเปล่งแสงเพื่อล่อเหยื่อให้เข้ามาติดกับ”สามอธิบายต่อ

“ถ้าเจอคงต้องระวังตัวสินะ”

“ยิ่งกว่าต้องระวังอีกลูก้า...รู้ไหมว่าปลาที่อาศัยอยู่ในระดับความลึกนั้นได้มีแต่พวกนักล่าที่นอกจากหน้าตาจะน่ากลัวแล้วยังมีฟันแสนคมกริบอีก บางตัวถึงกับมีพิษเลยนะ...ทางที่ดีถ้าเจอต้องรีบจัดการไม่ก็ต้องหลีกเลี่ยง”

“สามคิดว่าผมจะแพ้เหรอ”

“มันไม่เกี่ยวว่าจะแพ้หรือชนะ บางทีการหลีกเลี่ยงก็ถือเป็นทางออกที่ดีกว่าการสู้ตรงๆ...ผมไม่อยากให้ลูก้าต้องเจ็บเพราะงั้นถ้าเข้าไปสู้กับอะไรที่เสี่ยงๆ เข้าใจนะ”น้ำเสียงห่วงๆกับสายตาที่จับจ้องมานั่นทำให้หัวใจรู้สึกอุ่นวาบอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“อืม...เข้าใจแล้ว”

“ดีมาก...นอนกันได้แล้ว”

“ไม่ชมว่าเด็กดีเหรอ”ผมพึมพำเสียงเบาพร้อมกับดวงตาสีเงินที่ค่อยๆหลับลง 

“อยากให้ชมเหรอ”

“อืม”สัมผัสของฝ่ามือพร้อมน้ำเสียงที่พูดว่าเด็กดียังติดอยู่ในความทรงจำอยู่เลย

รู้สึกดีจริงๆ

อยากได้รับสัมผัสแบบนั้นอีกสักครั้ง

“...เด็กดีลูก้า”น้ำเสียงที่อยู่ในความทรงจำกลับปรากฏขึ้นพร้อมฝ่ามืออุ่นๆที่สัมผัสใบหน้าผมอย่างอ่อนโยนจนเผลอขยับหน้าเพื่อรับสัมผัสนั้นมากขึ้นอีก

รู้สึกดีทุกครั้งที่ถูกสัมผัส

“นี่สาม”

“...ฮืม”

“คำตอบของคำถามเมื่อวันก่อนผมยังไม่ได้เลย”ไหนๆก็นึกขึ้นได้ก็อยากจะได้คำตอบ

“...คำถาม...อะไร”น้ำเสียงแบบนั้นแปลว่าสามจำได้แต่เหมือนอยากเลี่ยงทำเป็นจำไม่ได้มากกว่า

“สามมาเป็นของผมได้ไหม”คำถามเดียวกันกับวันก่อนถูกเอ่ยถึงอีกรอบ

“...ที่พูดมาน่ะ เข้าใจความหมายของมันรึเปล่า”สามนิ่งไปสักพักก่อนจะถามกลับมา

“เข้าใจสิ”เข้าใจดีด้วย

อยากให้สามมาเป็นของผม

เป็นของผมเพียงคนเดียว

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เกิดความรู้สึกนี่ขึ้น

ช่วงเวลาที่อยู่บนเกาะทุกๆวันผ่านไปโดยไม่มีสาม ผมกล้าพูดเลยว่ามันเป็นชีวิตที่น่าเบื่อมาก

ทุกๆวันในหัวก็มีแต่เรื่องของสาม

มีแต่ภาพใบหน้านั้นยามยิ้มและหัวเราะ

“ลูก้า...”

“ผมน่ะ...ชอบสามนะ”ผมบอกพร้อมขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น

“ผมก็ชอบลูก้า...เพียงแต่คำว่าชอบมันไม่พอที่จะทำให้ผมเป็นของลูก้าหรอกนะ”

“หมายความว่ายังไง”

“ถึงร่างกายจะโตแต่ประสบการณ์การใช้ชีวิตเหมือนจะยังไม่มากพอนะ...เรื่องพวกนี้ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง อีกอย่างผมยังไม่คิดจะเป็นของใครด้วย”

“สาม...”

“ลูก้ายังมีเวลาอีกมากที่จะพบเจอกับหลายๆสิ่ง...ตอนอยู่เกาะไม่ได้เจอสาวที่สนใจเลยเหรอ”สามถามพลางพลิกตัวนอนหงายมองดูเพดานด้านบน

“สาวน่ะเจอ...แต่ไม่ได้สนใจ”

“สาวที่เจอเป็นมนุษย์หรือไดโนเสาร์กลายพันธุ์ล่ะ”

“ก็ทั้งคู่”

“เหรอ...ไม่มีใครที่รู้สึกสนใจเลยสินะ”

“มีสิ”ถ้าเป็นคนที่สนใจล่ะก็

“ใคร?”

“สามไง”คนคนเดียวที่ไม่ว่าจะทำไรก็เรียกความสนใจได้เสมอ

ทุกท่าทาง ทุกการกระทำ ทุกอย่างของสามทำให้ผมสนใจ

“กลับมาที่ผมจนได้นะ”

“...ก็สนใจแค่สามนี่”

“รู้แล้วๆ...เอางี้นะลูก้า เรื่องนี้ปล่อยให้เวลามันตัดสินเถอะ...จากนี้ไปเราจะอยู่ด้วยกันไม่ว่าจะเมื่อไหร่หรือที่ไหน ความสนใจที่มีมันอาจเปลี่ยนไปก็ได้...ไม่แน่ใจอาจเจอคนอื่นที่ลูก้าสนใจกว่า”

“แล้วถ้าไม่เจอล่ะ...ถ้าคนที่ผมสนใจยังเป็นสามอยู่จะทำยังไง”ผมถามกลับ

“ถึงตอนนั้น...ค่อยว่ากัน”

“ว่าอะไร?”

“ก็...เอาเป็นว่าตอนนั้นค่อยคิดละกัน นอนได้แล้วลูก้า”พูดจบสามก็พลิกตัวไปอีกข้างปล่อยให้ผมนอนจ้องแผ่นหลังนั่นเรื่อยๆก่อนจะหลับไปทั้งๆแบบนั้น

สติที่หายไปพร้อมกับการหลับใหลกลับเข้าร่างเมื่อความร้อนอยู่ๆก็เกิดปะทุขึ้น ดวงตาสีเงินของผมเบิกขึ้นก่อนจะเด้งตัวขึ้นนั่งบนเตียงด้วยเสียงหายใจหอบเบาๆ

ร้อน

ทั้งร่างมันร้อนไปหมด

ความรู้สึกนี่มัน...

“สาม...”ผมหันไปมองร่างข้างกายที่หลับสนิทอย่างข่มอารมณ์ มือทั้งสองข้างขย้ำผ้าปูที่นอนแน่นจนยับยู่ยี่ไปหมด

ผมจำมันได้ความรู้สึกแบบนี้

นี่เป็นครั้งที่3ที่รู้สึกถึงมัน

ครั้งแรกและครั้งที่2เกิดขึ้นบนเกาะ จำได้เลยว่าวันแรกที่ร่างกายเกิดปฏิกิริยาแบบนี้ขึ้นคือสามเดือนแรกหลังจากกับสาม อาการของมันเหมือนถูกอารมณ์ครอบงำจนไม่เป็นอันทำอะไร...ตอนนั้นเซโครกับยูทาร์เข้ามาพอดีและพอดูอาการของผมไม่นานเซโครก็ถามคำถามเพียงข้อเดียวเท่านั้น

คนที่อยู่ในหัวตอนนี้คือใคร

คำถามนั่นผมแทบไม่ต้องคิดคำตอบเลย

ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนคนที่อยู่ในหัวผมก็มีแค่คนเดียว...

สาม

คำตอบของผมดูเหมือนจะสร้างความตกใจให้ทั้งคู่มากพอดู เซโครบอกกับผมว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติมนุษย์ทุกคนล้วนมีอารมณ์แบบนี้เพียงแต่สายเลือดของไดโนเสาร์ทำให้ความต้องการเข้มข้นขึ้นในช่วงนั้น

จากที่ฟังอธิบายดูเหมือนไดโนเสาร์กลายพันธุ์ที่มีอาการแบบนี้จะเป็นพวกที่มีคู่

แต่ว่าผมไม่มีเลยไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาได้

หลังจากผ่านครั้งแรกไปได้อย่างอยากลำบากผมก็ศึกษาหาข้อมูลก่อนจะรู้ว่าสิ่งที่เป็นอยู่นี่คืออารมณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงของการผสมพันธ์ เป็นอย่างที่เซโครพูดว่ามันเป็นธรรมชาติที่ต้องเกิดขึ้นแต่สิ่งที่ยังหาคำตอบไม่ได้คือทำไมผมถึงมีอารมณ์แบบนี้ทั้งที่ไม่มีคู่

ครั้งต่อมาที่เกิดอารมณ์ผมก็เข้าใจ ภายในหัวมันมีแต่ภาพของสามอยู่เต็มไปหมด ความทรงจำตอนอยู่กับสามมันวนไปมาพร้อมกับร่างกายที่ร้อนขึ้นจนแทบทนไม่ได้

ตอนนั้นผมก็ได้รู้

รู้ว่าคู่ของตัวเองก็คือสาม

“...สาม...”ผมเอ่ยเสียงเบาพลางข่มอารมณ์ที่เกิดขึ้นนี่ซะ

กลิ่นของสาม...

น่ากิน

“อึก...”บ้าจริง

ไม่ชอบเลยความรู้สึกนี่ เหมือนร่างกายไม่ใช่ของตัวเอง

ครั้งก่อนๆยังพอควบคุมตัวเองได้แต่ครั้งนี้พอมรสามอยู่ใกล้ๆความร้อนของร่างกายที่กำลังจะปะทุนี่มันมีมากกว่าทุกครั้งอีก

อยากสัมผัสจนแทบทนไม่ไหว

“ไม่...”ไม่ได้

ยังไม่ได้

สามบอกว่าตอนนี้ยังไม่อยากเป็นของใคร

เพราะงั้นไม่ได้

ตลอดทั้งคืนผมกลั้นใจข่มทั้งอารมณ์และความรู้สึกจนไม่ได้นอน พอถึงช่วงเช้าดูเหมือนอารมณ์ที่มีจะพอควบคุมได้มากกว่าช่วงกลางคืนผมเลยรีบก้าวยาวๆเดินเข้าห้องน้ำไป การแช่น้ำเป็นหนึ่งในสิ่งที่ช่วยผมให้สงบลงได้

น้ำในอ่างไหลนองไปตามพื้นกระเบื้องเมื่อผมทิ้งตัวลงใต้น้ำเย็นๆนี่ แม้ว่าอ่างนี้จะแคบกว่าตอนที่ผมอยู่บนเกาะก็ตามที บนเกาะผมได้ห้องที่มีอ่างขนาดใหญ่สามารถมุดลงไปใต้น้ำแล้วเหยียดทั้งร่างได้โดยเท้าไม่ติดขอบอ่าง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ลูก้า”

พรึ่บ

ผมรีบดันตัวโผล่ขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงของสาม ส่วนกลางลำตัวที่สงบนิ่งกลับตื่นขึ้นเพียงแค่ได้ยินเสียงเรียกเท่านั้น

อุตส่าห์สงบแล้วแท้ๆ

“มีอะไร”ผมตะโกนกลับไป

“แช่นานไปแล้วนะ...ออกมาเร็วผมจะได้อาบต่อ”

“รู้แล้ว”ผมตะโกนตอบก่อนจะลุกขึ้นจากน้ำ สภาพตอนนี้อยากจะเอาออกเพื่อให้สบายตัวแต่สามยืนรออยู่หน้าประตูถ้านานคงได้ตะโกนเรียกอีกแน่

สามนะสาม

ผมรีบจัดการแต่งตัวก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำออกไป หน้าห้องน้ำมีร่างของสามยืนกอดอกหันหลังพิงผนังห้องอยู่ พอเห็นผมเดินออกมาสามก็ค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้

กลิ่นของสามปกติจะหอมอ่อนๆอยู่แล้วตอนนี้กลับยิ่งหอมจนอยากคว้าอีกฝ่ายมาฟัดแรงๆสักทีสองที ความคิดนั่นทำให้ผมก้าวถอยหลังเว้นระยะห่างจากอีกฝ่ายมากกว่าเดิม

“ถอยหนีทำไม”สามถามโดยที่ก้าวตามผมใกล้มากขึ้นอีก

“เปล่าสักหน่อย”ใครจะบอกได้ล่ะว่ากำลังมีอารมณ์แถมยังค้างอยู่เพราะเสียงเรียกของคนตรงหน้าอีก

“ไม่เชื่อ...แล้วทำไมขอบตาคล้ำ นอนไม่พอเหรอ”ไม่ใส่แค่เสียงที่ดังขึ้นแต่ยังมีฝ่ามืออุ่นที่ทาบลงหน้าผมพร้อมให้นิ้วเกลี่ยใต้ตาผมไปมา

“อึก...”ไม่คิดว่าพออยู่ใกล้กันสามจะมีอิทธิพลมากขนาดนี้

ตอนอยู่ไกลกันว่าข่มอารมณ์ยากแล้ว พูดเลยว่าตอนนี้ยากกว่าหลายสิบเท่า

แต่เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่รู้เลยว่าทำให้ผมต้องข่มอารมณ์ตัวเองมากแค่ไหน

“ลูก้า?”

“ไปอาบน้ำเถอะ จะสายแล้วนะ”ผมเลือกที่จะไม่ตอบคำถามแล้วเดินหนีสัมผัสของฝ่ามือไปนั่งรออยู่บนโซฟาริมห้อง

การกระทำของผมทำให้สามจ้องมาอย่าจับสังเกตสักพักก่อนจะเข้าห้องน้ำไป เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวของผมที่ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก

“สงบซะ...สงบซะ”ผมพร่ำบอกตัวเองอยู่ตลอดจนสามเปิดประตูออกมาหลังอาบน้ำเสร็จ

หลังจากนั้นพวกเราก็ลงไปยังชั้น1เพื่อกินข้าวยังโรงอาหาร ตลอดระยะทางตั้งแต่ออกจากถึงห้องอาหารผมพยายามอย่างหนักที่จะเดินตามสามไปโดยไม่ให้ผิดสังเกตว่าตอนนี้ผมกำลังข่มอารมณ์อยู่

“พี่ครับ...ขอต้มเลือดหมูกับข้าวสวยร้อนๆด้วยครับ ลูก้ากินอะไรดี”สามตะโกนสั่งก่อนจะหันกลับมาถามผมที่เดินตามมา

“ต้มเลือดหมูเหรอ”เหมือนจะไม่เคยได้ยินชื่ออาหารชนิดนี้มาก่อนเลย

ได้ชื่อว่าเป็นเลือดหมูแปลว่าต้องเป็นน้ำแดงๆรึเปล่านะ

หรือจะกินสด

ถ้ากินสดๆคงไม่เรียกต้มหรอกมั้ง

“ลูก้าไม่เคยกินสินะ”

“อืม...ไม่เคย”

“อร่อยนะ ลองดูไหม”

“อืม”ผมพยักหน้าตอบไป

“ได้เลย พี่ครับขอเพิ่มอีกที่แต่ขอแบบพิเศษสุดๆเลยนะครับ”

“ไม่ต้องพิเศษขนาดนั้นก็ได้”ช่วงเวลานี้ผมไม่รู้สึกอยากอาหารสักนิด

ที่ต้องการมันไม่ใช่อาหาร

“ถ้าไม่พิเศษเดี๋ยวก็ไม่อิ่มหรอก”

“...อืม”ผมพยักหน้าเบาก่อนจะเดินตามสามไปนั่งโต๊ะติดกับกระจกใส บรรยากาศของเทศด้านนอกทำให้อารมณ์ที่มีสงบลงเยอะ

ใช้เวลาสักพักชามต้มเลือดหมูควันฉุยก็วางเสิร์ฟลงตรงหน้า ภาพของต้มเลือดหมูที่คิดไว้กับความเป็นจริงดูจะแตกต่างกันมากพอควร ในชามมีก้อนเลือดสีเลือดหมูกับพวกตับและหมูสับใส่ไว้โดยมีผักใบเขียวที่ไม่เคยเห็นใส่ไว้ด้วย

“ทำหน้าแบบนั้นแปลว่าคิดภาพไว้ว่าน้ำต้องเป็นสีแดงเหมือนเลือดสินะ”เสียงของสามดังพร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้น

“...นี่ใบอะไร”ผมถามหลังจากที่ใช้ช้อนตักผักใบเขียวขึ้น

“นั่นคือตำลึง...อร่อยนะ เป็นผักโปรดของผมเลย”

“สามชอบตำลึง”

“ใช่...อร่อยมาก”

“...”ผมตักผักใบเขียวเข้าปากเขี้ยวตุ้ยๆกลืนลงคอไป รสชาติของมันทำให้ผมนิ่งไป

ถ้าถามความเห็นผมก็พูดได้เลยว่าไม่เห็นจะต่างกับผักชนิดอื่นตรงไหน

รสชาติของผักถ้าเป็นใบสีเขียวสำหรับผมรสชาติมันเหมือนกันหมดแหละ

แต่ถ้าเป็นเนื้อผมรับรู้ถึงความแตกต่างของแต่ละชนิดได้อย่างชัดเจน

“เป็นไง...ไม่ชอบเหรอ”สามมองมาเหมือนรอคำตอบ

“...เปล่า ก็เฉยๆ”

“คิก”

“ขำอะไร”ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นอีกฝ่ายขำ

“เฉยๆอีกแล้ว...ตำลึงเฉยๆแต่กับผมคือชอบสินะ”สามพูดโดยที่ยังไม่ยอมหยุดหัวเราะ

“อืม...ชอบสาม”

“...”คำพูดผมทำให้เสียงหัวเราะนั่นหายไปแทนที่ด้วยใบหน้าสีน้ำผึ้งที่แดงขึ้นเล็กน้อย สามเม้มปากแน่นสักพักก่อนจะเปลี่ยนเป็นก้มลงไปกินต้มเลือดหมูของตัวเองต่อเงียบๆ

“สาม”ทำไมเงียบล่ะ

“...กินต่อเถอะ”เสียงอู้อี้ตอบกลับมา

“หน้าแดง...”

“อย่าพูดนะ”สามเงยหน้าขึ้นพร้อมกับพูดเสียงดัง ใบหน้านั่นแดงกว่าเมื่อครู่อีก

“...”ใบหน้าแดงๆนั่น

น่ามอง

“...เงียบทำไม”สามที่เห็นผมเงียบอยู่ๆก็พูดขึ้น

“ก็สามบอกว่าอย่าพูดนี่”

“...พูดยังดีกว่าเงียบแบบนี้”

“สาม...น่ารัก”

“จะ...จะกวนกันรึไง”น้ำเสียงติดขัดนั่นยิ่งทำให้น่ามองเข้าไปใหญ่

“เปล่า...น่ารักจริงๆ”

“หยุดพูดเลยนะ”

“ก็สามบอกว่าให้พูด...”สรุปจะให้พูดหรือไม่พูดเนี่ย

งงแล้วนะ

“ถ้าจะพูดก็อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ”

“แบบไหนล่ะ”

“ก็...น่ารักอะไรแบบนั้น”

“ผมแค่พูดจริง”

“ลูก้า!”

“ครับ”ตะโกนเสียงดังๆนั่นไม่ได้ทำให้ผมกลัวสักนิด

“...กินข้าวกันต่อเถอะ”สามทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เปลี่ยนเป็นแบบนี้แทน

“ผมอิ่มแล้ว”ผมพึมพำแล้ววางช้อนลง

“อิ่ม?...นายยังกินไม่ถึงครึ่งเลยนะ”สายตาของสามมองลงมายังชามของต้มเลือดหมูสลับกับถ้วยใส่ข้าวที่ยังเหลือเกินครึ่งด้วยความตกใจ

“ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”ช่วงนี้ความอยากอาหารไม่มีหรอก

“ไม่สบายตรงไหนรึเปล่าลูก้า...ปวดหัว ตัวร้อนหรือว่าเป็นอะไร”น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยนั่นทำให้ผมยิ้มออกมาบางๆ

“ไม่เป็นไร”สิ่งที่เป็นมันไม่ใช่อาการป่วย

“ถ้าไม่ป่วยแล้วทำไมถึงได้กินน้อยล่ะ”

“...สายแล้วนะ ไม่ไปทำงานเหรอ”ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง

“จริงด้วย...ไม่สิ อย่าเปลี่ยนเรื่องลูก้า”ดวงตาสีน้ำตาลนั่นจ้องมาอย่างคาดคั้นซึ่งใช้กับผมไม่ได้

“ผมไม่เป็นไรจริงๆ”

“แน่ใจนะ”

“อืม”ผมย้ำอีกรอบ

“งั้นไปห้องวิจัยกับผมนะ”

“วันนี้ผมอยากแช่น้ำอยู่ในห้อง...สามไปเถอะ”ผมบอกไปตามตรง

ขืนให้ไปอยู่โดยที่อารมณ์ยังเป็นแบบนี้เดี๋ยวจะแย่เอาเปล่าๆ

“แน่ใจนะว่าไม่ไปด้วย”

“อืม...เดี๋ยวผมเดินไปส่ง”

“ลูก้า...”

“สามกินเสร็จแล้วใช่ไหม ไปกันเถอะ”ผมไม่เปิดโอกาสให้สามได้ถามอะไรจัดการพาอีกฝ่ายตรงไปยังห้องทดลองก่อนจะกลับขึ้นมาแช่น้ำในอ่างบนห้องอีกครั้ง

การกลับมาอยู่ห้องช่วยให้ผมไม่ต้องเผชิญหน้ากับสามโดยตรงแต่การมาอยู่นี่ก็มีกลิ่นของสามลอยอยู่แทบทุกที่ของห้อง ไม่ว่าจะเป็นในห้องน้ำหรือแม้แต่บนเตียงที่ผมทิ้งตัวคว่ำหน้าลงอยู่ตอนนี้

“สาม...”กลิ่นของสามเต็มเตียงไปหมด

ถึงไม่เห็นตัวแต่กลิ่นพวกนี้ทำให้อารมณ์ที่เริ่มสงบกลับมาปะทุอีกครั้ง

หรือผมคิดผิดที่ขึ้นมาบนห้องกัน

“อึก...ร้อน...”ร่างกายมันเหมือนจะระเบิด

“สาม...สาม...สาม...”

ผมไม่หวังว่าเขาจะมาตามเสียงเรียก ถ้ามาจริงผมคงทนไม่ไหวแล้วคว้าตัวอีกฝ่ายกดลงบนเตียงแน่

“สาม...”

“ลูก้า...เป็นอะไร”เสียงที่คุ้นเคยทำเอาผมที่คว่ำหน้าอยู่กับเตียงเงยขึ้นไปมอง ดวงตาตอนนี้เหมือพล่าไปหมด นอกจากจะได้ยินเสียงสามแล้วยังเห็นสามมายืนอยู่ข้างๆอีก

ละเมอเหรอ หรือเป็นความฝันกัน

สามตอนนี้อยู่ที่ห้องวิจัย

ไม่ใช่ที่นี่

“สาม...สาม...”ผมไม่สนว่าภาพตรงหน้าจะเป็นฝันหรือละเมอ เพียงแค่รู้ว่าเป็นสามผมก็ดึงร่างนั้นจนล้มลงมานอนแผ่บนเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมแล้วซุกไซ้ตามลำคออย่างมัวเมา

ความนุ่มของต้นคอกับกลิ่นของสามยิ่งทำให้สติที่มีขาดหายไป

“อื้อ...ลูก้า...ทำอะไร...หยุด...”

“สาม...สาม...”อยากครอบครอง

อยากจนแทบทนไม่ไหว

“บอกให้หยุดก่อนไงลูก้า”เสียงตะโกนดังขึ้นพร้อมเข่าที่ลอยมาโดยหน้าท้อง 

“อึก...”ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาอย่างฉับพลันจนผมล้มไปนอนขดอยู่บนเตียง

สติที่พล่าเลือนตอนนี้ชัดเจนขึ้นทันตา

“เกิดอะไรขึ้นลูก้า”สามที่อยู่ด้านข้างจ้องมาด้วยสายตาโกรธๆ

“สาม...”ตัวจริงนี่

ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้

ไม่สิ ทำไมผมถึงไม่ได้ยินตอนเปิดประตูหรือแม้แต่กลิ่น

จะบอกว่าสติมันหายไปขนาดนั้นเลยเหรอ

“ดีนะที่สังหรณ์ไม่ได้เลยขอลางาน...เกิดอะไรขึ้น ถ้าป่วยก็บอกกันสิ”อีกฝ่าบ่นก่อนจะใช้มือสัมผัสกับหน้าผากผมเบาๆ

“ผมไม่เป็น...”

“ห้ามพูดว่าไม่เป็นไร เป็นถึงขนาดนี้จะไม่เป็นไรได้ยังไง”

“...สาม”

“ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อย บอกมาว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ผม...”จะต้องอธิบายยังไงให้สามเข้าใจ

“เฮ้อ...ผมไม่ใช่หมอคงไม่รู้อะไรมาก ถ้ายังไงเรียกหมอมาดีไหม”

“ไม่ต้อง...ถึงเรียกมาก็ไม่ช่วย”ไม่ช่วยอะไรหรอก

“หมายความว่าไง”สามถามกลับ

“...เหมือนช่วงนี้เป็นฤดูติดสัด”ผมคิดว่าสิ่งที่พูดไปนั่นสามสามารถทำความเข้าใจได้ง่ายกว่ามานั่งอธิบาย

“วะ...ว่าไงนะ...ฤดูติดสัดเหรอ”ดวงตาสีน้ำตาลของสามเบิกกว้างขึ้นทันทีที่ได้ยิน

“...อืม”

“เอ่อ...ผมควรไปพาผู้หญิง...”

“ผมไม่ต้องการผู้หญิง”ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายพูดจบผมก็สวนกลับทันที

“หา?”

“ผมต้องการสาม...ต้องการแค่สาม”สิ่งที่คิดอยู่ถูกพูดออกไปอย่างไม่ทันคิดเพียงแค่ได้ยินว่าอีกฝ่ายคิดจะหาผู้หญิงมาให้

“ละ...ลูก้า...พูดอะไรน่ะ...”

“ต้องการสาม...”ผมบอกพร้อมเงยหน้าขึ้นไปสบกับดวงตาที่กำลังสั่นระริกเพราะกำลังประมวลสิ่งที่ได้ยินอยู่

“...ไม่ๆๆ...เดี๋ยวก่อน...เอ่อ ผมว่ามันไม่ใช่แล้ว”

“อะไรที่ว่าไม่ใช่”

“คือผมกับลูก้าเป็นผู้ชายเหมือนกันนะ”

“ผมรู้...เซโครกับยูทาร์เองก็ผู้ชายเหมือนกันนี่”

“...”คำพูดผมทำให้สามนิ่งไป

“ผมไม่คิดจะบังคับสาม...ผมอยากบอกแค่ว่าถ้าไม่ใช่สามผมก็ไม่ต้องการใครทั้งนั้น”ต่อให้ต้องทรมานมากเท่าไหร่ถ้าไม่ใช่สามผมก็ไม่ต้องการ

ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นได้ขนาดนี้

“ลูก้า...”

“ช่วงนี้ผมไม่ควรอยู่ใกล้สาม”ถึงจะอยากอยู่ใกล้แต่มันไม่เหมาะ

อารมณ์ที่ปะทุกับสติที่มีเพียงน้อยนิดไม่รู้ว่าจะจับสามทำอย่างก่อนหน้านี้อีกเมื่อไหร่

ครั้งนี้สติอาจกลับมาแต่ถ้าครั้งหน้าสติไม่กลับมาคนที่จะแย่คือสาม

สามเก่งและแข็งแรงกว่าที่เห็นมาก ผมยอมรับแต่ถึงจะแข็งแรงก็ไม่อาจเทียบผมได้

สายเลือดของไดโนเสาร์มันไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดจะถูกมนุษย์เอาชนะได้โดยง่าย

“คิดจะไปไหนน่ะ”สามรั้งแขนผมไว้เมื่อเห็นว่าผมลุกขึ้นจากเตียง

“ห้องข้างๆสามเคยบอกว่าเป็นของผมสินะ...ขอผมอยู่ที่นั่นจนกว่าจะหมดฤดู”

“แต่นายจะทรมาน...เอ่อ อย่างน้อยถ้าเอาออกเอง...”

“ผมทำแล้ว...แต่สามก็รู้ว่าสัตว์ในฤดูติดสัดเป็นยังไง...แค่นั้นมันไม่พอ”ไม่พอเลยสักนิด

แค่ทำด้วยตัวเองมันไม่พอ

“...งั้น...ถ้าผมทำให้จะพอรึเปล่า”

“...”เสียงเบาๆของสามทำให้ผมถึงกับนิ่งไป

ที่ว่าทำนี่...

“ลูก้า...”

“หมายถึงอะไร”ที่ว่าสามจะทำให้คืออะไร

“ก็...ฮึ้ย อย่าให้ต้องพูดเรื่องน่าอายสิ มานั่งดีๆ”สามบอกแล้วพยายามดึงผมให้ขึ้นไปนั่งบนเตียงดีๆซึ่งผมก็ทำตามอย่างไม่เข้าใจนัก

เมื่อผมนั่งเรียบร้อยสามก็หลับตาพร้อมหายใจเข้าออกหลายต่อหลายครั้งก่อนจะขยับตัวมานั่งอยู่บนหน้าขาผม กางเกงที่ใส่อยู่ถูกปลดซิปเร็วๆจนดวงตาสีเงินของผมเบิกกว้างขึ้น

“สาม...”

“อยู่เฉยๆลูก้า”สามบอกด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ แม้ผิวจะไม่ขาวแต่ผมก็เห็นใบหน้าแดงๆนั่นได้อย่างชัดเจน

ฝ่ามืออุ่นๆลูบคลำพลางกอบกุมส่วนกลางลำตัวที่แข็งขืนขึ้นด้วยใบหน้ากระอักกระอ่วนพอสมควร แรงขยับของมือทำเอาภายในหัวขาวโพลนไปหมด

ความรู้สึกดีแล่นเข้ามาจนต้องกำผ้าปูที่นอนแน่นไม่ให้เผลอคว้าตัวอีกฝ่ายกดลงกับเตียง

“สาม...”ไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกดีได้ขนาดนี้

มันดีมากจนเทียบกับมือตัวเองไม่ติด

“โอเคไหม...ดีรึเปล่า คือผมไม่ค่อยทำพวกนี้ก็เลยไม่ค่อย...”

หมับ

แม้จะบอกตัวเองไม่ให้กดอีกฝ่ายลงกับเตียงแต่คำพูดนั่นทำให้ผมอดใจไม่ไหวคว้าตัวอีกฝ่ายเข้ามากอดแน่นพร้อมกดจมูกลงสูดดมกลิ่นของอีกฝ่ายในระยะประชิด

“รู้สึกดี...รู้สึกดีมากเลยสาม”ผมกระซิบบอกไป อารมณ์ตอนนี้กำลังพุ่งขึ้นถึงขีดสุด

“อย่าทำเสียงแบบนั้น...”น้ำเสียงของสามดูสั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เสียงแต่มือที่สัมผัสกับส่วนกลางของผมก็สั่นเล็กน้อยด้วย แต่ถึงสั่นสามก็ยังขยับมืออยู่ไม่หยุด

“...สาม...สาม”จะไม่ไหวแล้ว

“ลูก้า”

ทั้งเสียง ทั้งกลิ่น ทั้งสัมผัส

ทุกอย่างมันทำให้รู้สึกดีจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้

“อึก...”ลำคอสีน้ำผึ้งตรงหน้าช่างยั่วยวนผมเลยขบเม้มแรงๆก่อนที่อารมณ์ภายในร่างจะปะทุออกมา

น่าแปลกที่พอสามทำให้อารมณ์กลับสงบลงไม่เหมือนกับครั้งก่อนที่ไม่ยอมสงบลงสักทีไม่ว่าจะทำยังไง

“ลูก้า...นาย...เอ่อ...โอเคแล้วนะ”สามถามพลางยกมือข้างที่ไม่ได้สัมผัสผมขึ้นมาแตะหลังเบาๆ

“อืม...ดีขึ้นเยอะเลย...”หรือเพราะมีสามช่วยอารมณ์ถึงได้สงบลงเร็วขนาดนี้

“งั้น...ผมก็ขอตัว...”

“สาม”ผมกดสะโพกอีกฝ่ายไม่ให้สามารถลุกขึ้นได้

“อะ...อะไร”สามถามเสียงสั่น

“ขออีกรอบได้ไหม”

“ห๊ะ?”

“มันเหมือนไม่พอ”ถึงจะสงบลงแต่ความอยากยังมีอยู่

“เดี๋ยวๆๆ...ผมว่าผมไม่...”

“สาม...ช่วยผมที”

“...บอกแล้วไงว่าอยู่พูดด้วยเสียงแบบนั้น”

“สาม...”

“ระ...รู้แล้วน่า รอเดี๋ยวไม่ได้รึไง”พูดจบไม่นานฝ่ามืออุ่นๆก็กอบกุมส่วนกลางของผมอีกรอบ

ไม่รู้หรอกว่าผมให้สามทำให้กี่รอบ

รู้แค่ว่าแค่รอบสองรอบมันไม่พอหรอก

กับสาม...ผมไม่มีวันพอ

...............................................................

สวัสดีค่ะ

ก่อนอื่นต้องขอโทษที่ตอนนี้มากช้ามากกก

เราว่าทุกคนคงจะยกโทษให้เราแล้วหลังอ่านตอนนี้จบ 55

หลายคนเรียกร้องฤดูนี้กันมาก ประจวบเหมาะกับหลายๆอย่างเลยแต่งตอนนี้ออกมาค่ะ 

อาจดูเหมือนยังไม่สุด...ซึ่งเราอยากให้สามรับรู้ถึงความรู้สึกตัวเองที่มีต่อลูก้าก่อนซึ่งคงอีกนาน

เนื้อหาของวันนี้ก็ยังไม่มีฉากบู๊ ไม่ต้องห่วงนะคะอีกไม่นานได้อ่านฉากบู๊กันแบบเต็มอิ่มแน่นอนค่ะ

สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามและคอยให้กำลังใจอยู่เสมอนะคะ

ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า

บ๊ายบายค่ะ

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪