คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ✉ จดหมายฉบับที่ 5✉ ของที่แนบมา ครึ่งแรก
✉ จดหมายฉบับที่ 5✉ ของที่แนบมา
ในที่สุดวันที่ธีราทรรอคอยก็ได้มาถึง...วันนี้คือวันสุดท้ายของการมาเที่ยวและตอนนี้รถบัสก็กำลังเคลื่อนที่เข้าสู่กรุงเทพฯหลังจากที่นั่งชมวิวอยู่เกือบ4ชั่วโมง
ตอนนี้ในหัวมีเพียงว่าพี่นัทจะส่งจดหมายมาให้รึยัง?
ไม่สิๆ...ยังไงก็ต้องส่งมาแล้วแน่ๆ
ที่สำคัญคือเขียนอะไรมาต่างหาก!
ยิ่งเราอยากให้เวลามันผ่านไปเร็วเท่าไหร่ก็เหมือนว่าเวลามันจะเดินช้าลงเรื่อยๆ...ทั้งๆที่เวลามันเดินเร็วเท่าเดิมแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือใจของผมเองล่ะมั้ง...
ตอนนี้มันคงไปอยู่ที่กล่องรับจดหมายหน้าห้องแล้ว
ใช้เวลากว่า40นาทีกว่าผมจะได้มาหยุดอยู่หน้าห้องด้วยความเหนื่อยล้าจากการวิ่งขึ้นบันได...ช่วงเย็นๆแบบนี้คนมักจะใช้ลิฟท์เยอะแถมวันนี้มีลิฟท์ตัวนึงดันเสียซะอีก
ผมไม่อยากรอแม้แต่วินาทีเดียวก็เลยตัดสินใจวิ่งขึ้นบันได14ชั้น
“แฮ่ก...แฮ่ก...”ผมหอบหายใจแล้วเปิดดูสิ่งที่อยู่ภายในกล่องรับจดหมาย
“...ฮือ??”ผมมองสิ่งที่อยู่ในนั้นด้วยความรู้สึกหลายอย่างปนกันไปหมดแต่ที่แน่คือ...
‘ผิดหวัง’
ใช่...ผมหวังว่าสิ่งที่เห็นจะเป็นซองจดหมายสีเขียวอ่อนเหมือนอย่างทุกทีแต่นี่กลับเป็นกล่องพัสดุขนาดไม่ใหญ่มากใส่ไว้อยู่...คนที่จะส่งของพวกนี้มาให้คงจะเป็นแม่ไม่ก็น้องโอ๊คนั่นแหละ
“เฮ่อ...ทำไมพี่ยังไม่ตอบจดหมายผมอีกละครับ”ผมพึมพำแล้วมองกล่องรับจดหมายด้วยสายตาที่ว่างเปล่า...เมื่อเหม่ออยู่สักพักก็ตัดสินใจหยิบพัสดุนั่นแล้วเดินเข้ามาในห้อง
ผมวางกล่องนั่นไว้บนโต๊ะก่อนจะเอาผ้าเข้าซักแล้วเดินเข้าไปในห้องเพื่ออาบน้ำหลังจากที่เหนื่อยมานาน....ในไม่ช้าผมก็อาบน้ำเสร็จสองขาก้าวมาหยุดอยู่หน้าโซฟาก่อนจะล้มตัวนอนลงบนนั้น...
ผมใช้มือข้างนึงเอื้อมไปหยิบกล่องที่ทางครอบครัวส่งมาให้ขึ้นมาดูอีกครั้ง
“อ๊ะ...?”และผมก็สังเกตเห็นชื่อที่อยู่ผู้ส่งตรงมุมบนขวานั่น
“ไม่จริงน่า...”ผมมองชื่อนั่นอีกครั้งด้วยหัวใจที่เริ่มกระตุกแรงขึ้นเรื่อยๆ...ใบหน้าที่ไร้รอยยิ้มเมื่อครู่กลับมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
‘นาย วรนัตร รัตรนเทวา
263/56 ม.3 ต.xxx ถนนxxx
อ.เมือง จ.ชลบุรี 20000 ’
“พี่นัท!!!”ผมเด้งตัวขึ้นจากโซฟาแล้วตะโกนดังลั่นห้องอย่างไม่กลัวคนข้างห้องจะมาบ่นเลยสักนิด
“ทำไมล่ะ...ก็ปกติเป็นจดหมาย...นี่มันๆๆๆๆๆ...”ผมแทบพูดไม่รู้เรื่องแล้ว...ตอนนี้ตัวเขาเอาแต่พึมพำอะไรก็ไม่รู้ที่หาสาระไม่ได้พร้อมกับจ้องมองกล่องพัสดุด้วยสายตาระยิบระยับ
พี่นัทไม่เคยส่งของมาให้เลยนี่นา....ความจริงเขาเองก็ไม่เคยส่งของให้เหมือนกัน
ไม่คิดเลยว่าพี่นัทจะส่งของมาให้ผมแบบนี้!
“จริงสิ!”ผมนึกบางอย่างออกก่อนจะวางกล่องพัสดุลงบนโต๊ะที่เดิมแล้ววิ่งเข้าไปในห้องนอนไม่นานผมก็กลับออกมาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือ
แชะ!
เสียงกล้องถ่ายรูปตังขึ้นอย่างต่อเนื่องสามสี่ครั้งก่อนจะเงียบลงหลังจากที่ได้ถ่ายกล่องพัสดุครบทุกด้านแล้ว
ใครเห็นคงต้องบอกว่าผมบ้าแน่ๆเลย...ผมไม่เถียงหรอกนะเพราะผมว่าตัวเองใกล้จะเป็นบ้ามากขึ้นทุกทีแล้วล่ะ...และคงบ้ามากกว่านี้แน่ถ้าพี่นัทยังชอบทำให้ใจผมเต้นแรงพร้อมกับยิ้มหน้าบานแบบนี้น่ะ
ผมใช้เวลาสักพักในการแกะกล่องพัสดุออก...เมื่อเปิดออกผมก็พบกับกล่องที่มีขนาดเล็กลงมาหน่อยที่มีกระดาษห่อของขวัญสีเขียวอ่อนเรียบๆแต่ดูดีมาก
“อ๊ะ...จดหมาย?”เมื่อผมหยิบกล่องของขัญ...ผมเรียกแบบนี้ได้ใช่ไหมก็พี่เขาให้ผมมันก็ต้องเป็นกล่องของขวัญสิ...พอผมหยิบกล่องของขวัญขึ้นมาข้างใต้ก็มีซองจดหมายสีเขียวอ่อนที่แสนคุ้นตาปรากฏอยู่
แชะ!
ผมไม่รอช้าที่จะหยิบทั้งกล่องของขวัญและซองจดหมายมาจัดวางลงบนโต๊ะแล้วเริ่มถ่ายรูปอีกครั้ง...พอถ่ายจนพอใจแล้วผมก็ทิ้งตัวลงโซฟาอีกครั้งโดยที่ในมือมีของทั้งสองอย่างอยู่
“ดูอันไหนก่อนดีนะ...”เสียงของผมดังขึ้นพร้อมๆกับสายตาที่มองของทั้งสองสลับกันอย่างเลือกไม่ถูก
“เอาเป็นจดหมายก่อนละกัน”ผมบอกตัวเองและแกะซองจดหมายสีเขียวอ่อนนั่นออกแล้วเริ่มอ่านข้อความภายใน
‘ สวัสดีเทม...คงตกใจใช่ไหมว่าผมส่งอะไรไปให้คุณ...เห็นบอกว่าไม่อยากได้แต๊ะเอียก็เลยหาอย่างอื่นให้แทน....ถึงผมไม่ใช่คนที่เลือกของเก่งสักเท่าไหร่แต่ผมก็หวังว่าคุณจะชอบมันนะ...ไม่ได้คิดถึงหรอกนะแต่ถ้ารีบตอบกลับผมจะดีใจมากเลย
วรนัตร ’
ฉ่า!
ผมรู้สึกเหมือนหน้าตัวเองระเบิดเลยเมื่ออ่านประโยคสุดท้ายจบ...
‘น่ารัก!!’
ใช่...พี่นัทน่ารักมากๆเลย
ทั้งๆที่ผมไม่เคยเจอเขา...แต่เพียงแค่ได้คุยกันผ่านทางจดหมายก็ทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน อบอุ่น...และตอนนี้ก็น่ารัก
ผมนึกภาพที่พี่เขาหน้าแดงตอนเขียนข้อความสุดท้ายนั่นได้เลย...มันก็คงเหมือนหน้าผมตอนนี้นั่นแหละ...ข้อความสั้นๆที่มีอัตราการทำลายสูงสุดๆ...ผมอ่านแล้วอาจน๊อคไปได้เลยนะเนี่ยะ!
“ทำไมถึงทำตัวน่ารักแบบนี้ล่ะครับ”ผมยิ้มพร้อมกับพึมพำถึงเจ้าของจดหมายเบาๆ
ผมนอนลงบนโซฟาโดยเอาจดหมายวางไว้บนหน้าอกแล้วเริ่มแกะกล่องของขวัญสีเขียวอ่อนที่แนบมากับจดหมายอย่างเบามือ
จะมีอะไรอยู่ข้างในนะ
“...ช๊อกโกแล๊ต”ผมพูดสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเมื่อแกะกระดาษห่อออก...ช๊อกโกแล๊ตที่ดูจะราคาแพงจำนวน6ชิ้นแต่ละชิ้นก็มีลักษณะที่แตกต่างกันไปทั้งหมดนั่นถูกบรรจุอยู่ภายในกล่องรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีใสที่มีกระดาษรองพื้นเป็นสีครีม...มันช่างเป็นความสวยงามที่ลงตัวจนผมเผลอมองค้างไปหลายนาทีเลยล่ะ
พี่เขาพูดว่าหวังว่าจะถูกใจ....
แต่ผมจะบอกเลยว่ามันยิ่งกว่าถูกใจอีก!!
“จะว่าไปเดือนนี้มัน...วันวาเลนไทน์”ผมนึกบางอย่างขึ้นมาได้ก่อนจะจ้องกล่องช๊อกโกแล๊ตนั่นด้วยความรู้สึกที่อบอุ่น...ไม่สิเรียกว่ามีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“คงไม่ได้เป็นช๊อกโกแล๊ตสารภาพรักใช่ไหมครับ?...”ผมถามกับเจ้าของกล่องช๊อกโกแล๊ตเบาๆ
ถึงแม้จะไม่มีเสียงตอบแต่มันก็ทำให้หัวผมเต้นแรงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้...เพียงแค่นึกว่าพี่เขามาสารภาพตนเองแบบนั้น...แต่ถ้ามันเป็นความจิง...
“ใครจะกล้าปฎิเสธลงล่ะครับ”ผมพึมพำพร้อมกับหลับตาลงพยายามนึกภาพของพี่นัท...ถึงสุดท้ายจะนึกไม่ออกก็ตามทีเถอะ...ผมไม่สนใจว่าพี่เขาจะเป็นคนแบบไหนลักษณะท่าทางจะเป็นยังไงแต่ที่ผมรู้คือผมเริ่มรู้สึกชอบพี่เขาซะแล้วสิ
“แบบนี้ใครจะกล้ากินละ”ผมพูดขึ้นเบาแล้วลืมตาขึ้นมาช๊อกโกแล๊ตกล่องเดิมด้วยรอยยิ้มที่หุบไม่ลงสักที
เล่นทำให้ผมมีความสุขซะขนาดนี้...แล้วผมจะหลับลงได้ไงล่ะ!
หลังจากที่ผมจ้องกล่องช๊อกโกแล๊ตจนพอใจแล้วก็นำกล่องนั้นไปเข้าตู้เย็นแล้วเดินเข้าไปยังห้องนอนโดยที่ไม่ลืมนำเอาซองจดหมายสีเขียวอ่อนนั่นไปเก็บไว้ในลิ้นชักข้างเตียง
ใช่แล้ว...ผมมีลิ้นชักเอาไว้สำหรับเก็บจดหมายที่พี่นัทส่งมา...อยู่ข้างๆเตียงเลยล่ะ
ผมปิดไฟในห้องก่อนจะล้มตัวนอน...ก่อนที่จะหลับผมก็ได้ตัดสินใจบางอย่างได้
“ผมจะทำให้พี่เขินกว่าผมเป็นสิบเท่า!!!”
....................................................
สวัสดีค่ะ
ไว้ครึ่งหลังจะตามมาเร็วๆนี้นะค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
มีคำผิดตรงไหนบอกได้นะจะรีบแก้เลย
ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
nicedog
ความคิดเห็น