คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ✉ จดหมายฉบับที่ 16✉เมา?
✉ จดหมายฉบับที่ 16✉เมา?
“...เทม...ปล่อยพี่ได้แล้ว”ผมพูดเสียงเบาในขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของเทม
หลังจากที่ผมปล่อยโฮออกมาอย่างหมดสภาพ...บอกตรงๆว่าตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะมาก...แบบว่าปลอดโปร่งโล่งสบาย...เหมือนสิ่งที่อัดอั้นอยู่ถูกปล่อยออกมาทั้งหมดในทีเดียว
“โอเคแล้วเหรอครับ”เทมกระซิบถามผมเบาๆโดยที่ยังไม่หยุดมือที่ลูบเรือนผมสีดำของผมอยู่อย่างเพลิดเพลิน
“อืม...ขอบคุณมาก”เมื่ออ้อมกอดถูกคลายผมก็เอ่ยขอบคุณคนตรงหน้า
ตอนนี้ผมรู้สึกอายมากๆ...ไม่ได้ร้องมา10ปีแต่พอร้องแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กเล็กอย่างงั้นแหละ...
บ้าเอ้ย!!!
ผมล่ะอยากย้อนเวลากลับไปซะจริงๆ
“ผมจะไม่ถามว่าพี่เป็นอะไรเพราะตอนนี้พี่ดูโล่งขึ้นมาก...แต่ผมอยากบอกพี่ว่าผมพร้อมเสมอที่จะคอยอยู่ข้างๆคอยโอบกอดและคอยปลอบพี่แบบนี้”เทมบอกผมด้วยรอยยิ้มที่กลับมาสดใสเหมือนเดิมแล้ว
“....”ผมยิ้มกับท่าทางนั้นนิดๆก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้
ในเมื่อเทมทำกับผมได้...ทำไมผมจะทำเทมคืนไม่ได้ล่ะ
ถึงแม้สิ่งที่ผมกำลังทำมันจะทำให้หัวใจผมเต้นถี่รัวเลยก็ตามที
“เทม...”ผมมองหน้าแล้วเรียกเบาๆ
“ครับ?”
“หลับตาหน่อยได้ไหม?”
“ครับ?”ดูเหมือนเทมจะงงๆแต่ก็ยอมหลับตาตามที่ผมบอกโดยดี
“...”ผมอมยิ้มกับท่าทางของเทมที่หลับตาปี๋เหมือนเด็กๆ
น่ารักจริงๆ
ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ๆเทมก่อนจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วใช้ปลายจมูกของตนสัมผัสกับแก้มของคนตรงหน้า...ผมคาสัมผัสนั่นสักพักก่อนจะขยับตัวออกมาพร้อมกับมองหน้าเทมที่ตอนนี้เบิกตาอ้าปากกว้างแล้วมองมากทางผมอย่างตกใจ
“...พะ..พี่...พี่...ทำ...”เสียงติดๆขัดๆของเทมดูน่ารักมากสำหรับผม
“ขอบคุณที่ให้ยืมไหล่กับอ้อมกอดอุ่นๆนะ...กลับไปทำงานกันเถอะ”ผมบอกเทมพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้เทมเบิกตากว้างขึ้นอีกครั้ง
“..พะ...พี่นัท....อ่อ...”ผมไม่รอฟังเสียงของเทมแต่เดินล่วงหน้ามาก่อนโดยที่มีเทมวิ่งตามมาติดๆด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่แถวบ้านผมเรียกกันว่า...
ยิ้มหน้าบาน
“เจอกันตอนเย็นนะครับพี่นัท”เทมบอกลาผมก่อนจะเดินออกจากห้องไป...เขาเดินมาส่งผมที่ห้องพร้อมกับไปชงกาแฟมาให้แล้วขอตัวกลับไปทำงาน
“...”ผมมองกาแฟที่วางไว้ด้วยใจที่ลุ้นระทึก
“วันนี้จะรสชาติแบบไหนนะ...”ผมพึมพำแล้วยกแก้วกาแฟมาจิบเบาๆ
เทมชงกาแฟได้แบบ...แปลกมาก
อาจจะดูว่าผมใช้คำไม่เหมาะสมแต่...
พอผมกินกาแฟที่เทมชงมาให้ทุกวันผมถึงได้รู้
ตลอดระยะเวลาที่ทำงานอยู่ผมไม่เคยกินกาแฟรสชาติซ้ำกันมาก่อน...บางวันหวานเจี๊ยบมันแผล๊บ...บางวันขมปรื้อหวานจ๋อย...และบางวันเค็มปี๊ดมันแผล๊บ
ซึ่งผมไม่รู้ว่าในที่ชงกาแฟทำไมถึงมีเกลืออยู่ด้วย?
“อื้ม~....อร่อยแฮะ”ผมมองกาแฟในแก้วแล้วเอ่ยปากชมเป็นครั้งแรก
วันนี้กาแฟรสชาติกลมกล่อมมาก
อร่อยที่สุดที่เคยกินมาเลย
“หวังว่าพรุ่งนี้จะรสแบบนี้นะเทม”ผมพึมพำก่อนจะเริ่มทำงานที่ค้างไว้ต่อ
ในที่สุดผมก็ทำบัญชีของเดือนนี้เสร็จจนได้เหลือเพียงแค่สรุปนิดหน่อยเท่านั้น...วันพรุ่งนี้คงเอาไปให้ท่านประธานดูได้แล้ว...จากที่ผมดูๆผมรู้ว่ามีหลายจุดในบัญชีที่ดูผิดปกติแม้ว่ามันจะถูกทำขึ้นมาอย่างแนบเนียนทีเดียวเลยก็เถอะแต่เพราะประสบการณ์ของผมทำให้รู้ว่าจำนวนเงินของบางรายการมันดูจะมากจนผิดปกติ...จะให้สรุปง่ายๆก็...
‘มีคนยักยอกเงินบริษัท’
เอกสารทั้งหมดผมได้วงกลมจำนวนเงินที่ผิดปกติไว้พรุ่งนี้ค่อยนำไปให้ท่านประธานดูพร้อมกัน...พอมานึกๆดูแล้วการที่ผู้ตรวจสอบบัญชีคนก่อนเข้าโรงพยาบาลอาจจะมีเหตุมาจากการรู้เรื่องพวกนี้มากเกินไปหรือเพราะทางฝ่ายที่ยักยอกรู้ว่าเป็นคนสนิทของท่านประธาน
แปลว่าการที่ผมมาแทนแบบนี้ก็ยิ่งทำให้สะดุดตาเลยน่ะสิ
“หวังว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นนะ”ผมพึมพำก่อนจะค่อยจัดเอกสารให้เป็นระเบียบ
ผมไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องพวกนี้ภายในบริษัทเท่าไหร่...ผมเชื่อว่าไม่ใช่แค่บริษัทนี้หรอกที่มีการยักยอก...น่าจะมีทุกบริษัทนั่นแหละ
ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจคนพวกนี้เอาซะเลย
“เฮ่อ...”ผมถอนหายใจพรางส่ายหน้าเบาๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“...?”เสียงเคาะประตูทำให้ผมต้องหันไปมองอย่างสงสัย
ใครกัน...?
หรือจะเป็นเทม?
“...”ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเองที่ตอนนี้บอกเวลาบ่าย4โมงกว่าแล้ว
ยังไม่เลิกงานเลยนี่นา
“เข้ามาได้ครับ”ผมส่งเสียงบอกคนที่อยู่หน้าประตู
“สวัสดีครับพี่นัท”เสียงทักทายของคุณสิริพงค์ทำให้ใจที่พองขึ้นเมื่อกี๊แฟบลงไปทันตาเห็น...แล้วผมก็ต้องกลับมานึกนะว่าทำไมผมถึงคิดว่าคนที่มาเคาะประตูเป็นเทมด้วย
นี่ผมรักเขามากจนเพ้อได้ขนาดนี้แล้ว?
“สวัสดีครับคุณสิริพงค์”ผมเอ่ยทักทายด้วยสีหน้าปกติ
คุณสิริพงค์เดินเข้ามาหาผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม...ดูกี่ทีหน้าตากับนิสัยของเขาก็ไปคนละทางกันจริงๆแฮะ
“อ้าวพี่นัท...ทำไมถึงเรียกผมสุภาพแบบนั้นล่ะ...เรียกผมว่าไม้เถอะครับ”คุณสิริพงค์เดินมาหาผมที่โต๊ะแล้วพูดขึ้น
“ผมชินที่เรียกแบบนี้มากกว่าครับ”ผมบอกออกไปตามตรง
“แล้วทีไอ้เทมล่ะครับ...เห็นพี่เรียกด้วยชื่อเฉยๆนี่...เรียกผมไม่ได้แต่เรียกเทมได้เหรอครับ”คุณสิริพงค์ถามขึ้นด้วยท่าทางสงสัย
“...”ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย...
เขารู้ได้ไงว่าผมเรียกเทมว่ายังไง?
ผมว่าผมระมัดระวังตัวแล้วนะ
“หรือว่าพี่กับเทมรู้จักกันมาก่อนเหรอครับ?”คุณสิริพงค์ไม่รอให้ผมตอบแต่ถามคำถามขึ้นอีก
ผมควรจะตอบเขาไปยังไงดีนะ
ถ้าตอบไปตามตรงคงไม่ทำให้เทมเสียหายอะไรใช่ไหม?
“ผมรู้จักเขาก่อนมาทำงานที่นี่สักพักแล้วล่ะ”ผมตอบออกไปโดยประมวลคำพูดว่ามันค่อนข้างดีเลยทีเดียว
“อ๋อ...เพราะงั้นเลยเรียกชื่อเฉยๆแบบนี้...ผมเข้าใจแล้ว...ที่ผมมาวันนี้ก็ว่าจะมาชวนพี่นัทไปดื่มน่ะครับ”คุณสิริพงค์พึมพำแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย
ดื่ม?
หมายถึงไปดื่มเหล้าอ่ะนะ?
อ่า...ผมไม่ค่อยชอบอะไรที่บั่นทอนสุขภาพแบบนี้ซะด้วยสิ
“ต้องขอโทษด้วยที่ผมคงต้องขอปฏิเสธ”ผมบอกปฏิเสธด้วยคำพูดเรียบๆ
“โธ่พี่นัท...ไปเถอะ...พวกที่แผนกผมไปกันทุกคนเลยนะครับ”คำพูดของคุณสิริพงค์ทำให้ผมนึกถึงเทมขึ้นมา
ถ้าบอกว่าทุกคนแปลว่าเทมไปด้วย?
“อ่อ...”
“ไปนะครับ...พี่รู้ไหมว่าไอ้เทมน่ะมันคออ่อนมากนะถ้าพี่ไม่ไปเฝ้าไว้อาจถูกผู้หญิงหิ้วไปก็ได้นะครับ”คำพูดของคุณสิริพงค์ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองคิ้วกระตุกยังไงไม่รู้สิ
ผู้หญิง?
แถมยังหิ้วไป?
ใครจะยอมเล่า!!!
ผมไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับเทมทั้งนั้นแหละถ้าเขาไม่เต็มใจ!
“...งั้นผมไปก็ได้”ผมบอกคุณสิริพงค์เบาๆ
ผมยอมรับว่าตอนนี้ผมรู้สึกหวงเทมอย่างบอกไม่ถูก
แค่นึกว่ารอยยิ้มที่ยิ้มให้ผมต้องไปยิ้มให้คนอื่นผมก็รู้สึกร้อนในอกอย่างบอกไม่ถูก
ผมไม่อยากให้เขาไปยิ้มให้ใคร
ไม่อยากให้อ้อนคนอื่นเหมือนกับที่อ้อนผม
ไม่อยากให้ส่งสายตาหง๋อยๆนั่นให้ใครเห็น
ผมไม่อยากเห็นภาพพวกนั้น!!
แค่คิดในใจผมมันก็ร้อนรุ่มแล้ว
ทั้งๆที่ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะไปหวงเทมเลยสักนิดแต่ผมก็ห้ามความคิดของตัวเองไม่ได้จริงๆ...อย่างที่เคยบอก...เทมมีอิทธิพลกับผมมากเกินไป
“โอเค...พี่ตกลงแล้วนะ...เดี๋ยวเลิกงานแล้วค่อยขับรถตามพวกผมไปละกัน...ไว้เจอกันตอนเลิกงานครับพี่นัท”คุณสิริพงค์บอกผมด้วยใบหน้ายิ้มๆเหมือนกับว่าเขาวางแผนอะไรไว้แล้วทำสำเร็จงั้นแหละ
“...”ผมมองตามหลังคุณสิริพงค์ไปอย่างงงๆก่อนจะกลับมามีสมาธิกับการจัดเอกสารอีกครั้งนึง...ใช้เวลาไปสักพักจนจัดเสร็จก็ได้เวลาเลิกงานพอดีผมเลยเริ่มถยอยเก็บของใส่กระเป๋า
ปัง!
“พี่นัท!!!”เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับเทมที่วิ่งปรี่เข้ามาหาผมที่โต๊ะ..ผมมองท่าทางของเทมอย่างไม่เข้าใจ
เทมจะรีบอะไรนักนะ?
“มีอะไรเทม?...ทำไมถึงรีบร้อนแบบนี้ล่ะ?”ผมมองหน้าเทมที่หอบแฮ่กอยู่หน้าโต๊ะผมอย่างหมดสภาพ
“พะ...พี่นัทจะไปดื่มกับพวกพี่ไม้เหรอครับ!”เทมหอบสักพักก่อนจะถามผมด้วยแววตาจริงจัง...แค่ไปดื่มมันต้องจริงจังขนาดนั้นเลย?
“ใช่”ผมตอบกลับเทมไปตามตรง
ตอนนี้ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเทมเป็นอะไรดูเขาอารมณ์ไม่ค่อยดีประมาณว่าหงุดหงิดอยู่มั้ง
หือ?...หงุดหงิด
หรือว่าเพราะผมบอกว่าจะไปดื่มด้วยรึเปล่านะ?
เทมอาจจะอยากไปดื่มกับเพื่อนสนิทพี่แผนกแบบส่วนตัวแต่พอผมไปด้วยเลยไม่พอใจ?
จะว่าไปพวกที่อยู่ในแผนกคอมพิวเตอร์ก็อายุ20กว่าๆทั้งนั้นที่ดูอายุมากหน่อยก็มีแค่คุณสิริพงค์แต่ท่าทางที่แสดงออกกับรอยยิ้มทำให้ลดอายุลงได้โข
เป็นไปได้ว่าเทมอาจจะอยากดื่มอย่างสนุกสนานท่ามกลางวัยรุ่น...แต่พอผมที่อายุปาไป30แล้วไปด้วยมันจะทำให้งานดูกร่อยลง?
ผมไม่อยากให้เทมถูกผู้หญิงหิ้วไปอย่างที่คุณสิริพงค์บอกแต่บางทีเทมอาจจะอยากไปปลดปล่อยบ้างเพราะยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย
ทำไมพอคิดแล้วหัวใจผมมันถึงรู้สึกหน่วงๆโหวงๆแบบนี้ล่ะ
ทั้งที่ตั้งใจว่าถ้าเทมเต็มใจก็จะปล่อยไปแท้ๆ
“ถ้าเทมไม่อยากให้พี่ไป...พี่ไปส่งแล้วกลับเลยก็ได้นะ...แล้วถ้าจะกลับค่อยโทรบอกพี่เดี๋ยวพี่จะไปรับ”ผมมองหน้าเทมแล้วบอกออกไป
ถ้าเทมต้องการผมคงไม่ขัดเขาหรอก
“ไม่ใช่นะ!!...ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้พี่ไปด้วยแต่ก็ใช่นั่นแหละ...โอ้ย!...พี่กำลังทำให้ผมเป็นบ้านะรู้ตัวไหม?!”เทมขยี้หัวตัวเองแล้วเดินมาทางผมพร้อมกับหมุนเก้าอี้ผมให้ไปเผชิญหน้ากับเทมโดยตรง
“ผมอยากไปกับพี่...แต่ไม่ใช่ที่แบบนั้น...ผมเป็นห่วงพี่นะ...ที่นั่นมีแต่พวกคนเมาเต็มไปหมดถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ผมคง...”ผมพยายามอธิบายให้ผมเข้าใจ
อ่า...ผมว่าผมเริ่มเข้าใจแล้วล่ะ
นี่ผมเป็นพวกชอบคิดไปเองสินะ
“...เทม...พี่น่ะอายุปาเข้าไป30แล้วนะไม่มีใครมายุ่งกับคนแก่ๆแบบพี่หรอก...แถมพี่ก็ดูแลตัวเองได้ไม่ใช่ว่าพึ่งเคยไปสักหน่อย”ผมบอกโดยพยายามกลั้นยิ้มไว้
เทมเหมือนเป็นพ่อที่จับได้ว่าลูกสาวหนีออกไปเที่ยวกลางคืนเลย
น่าขำสุดๆ...แววตาจริงจังที่แสดงถึงความเป็นห่วงนั่น...
ผมล่ะชอบจริงๆ
“พี่ไม่ได้ดูแก่สักนิด!!”เทมสวนขึ้นมาทันทีที่ผมพูดจบ
“...พูดแบบนี้กำลังชมพี่ว่าหน้าเด็กใช่ไหม?”ผมถามเล่นๆ
“...”เทมไม่ตอบผมแต่เบนหน้าไปทางอื่นแทน
เลี่ยงเก่งจริงๆแต่เอาเถอะ...
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ...แต่พี่ไม่ได้ไปคนเดียวสักหน่อย”ผมบอกพร้อมกับสบตาเทม
“พวกพี่ไม้ดูแลพี่ไม่ได้หรอก...พอเมาก็เล่นไปเรื่อยแล้ว”เทมทำหน้างอแล้วบอกผม...ตอนทำจมูกย่นๆนั่นน่าดึงเล่นซะจริงๆ
“พี่ไม่ได้หมายถึงพวกเขาสักหน่อย”ผมบอกพร้อมกับรอยยิ้ม
“...??”เทมทำหน้างงมองผม
“พี่พูดถึงเทมต่างหาก...จะดูแลเวลาพี่เมาใช่ไหมล่ะ?”ผมเอ่ยประโยคที่แสนหน้าอายออกไป
ตอนนี้จะหาว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้ที่ใช้ความเป็นห่วงของเทมแบบนี้...ถ้าเขาดูแลผมแปลว่าเทมจะไม่ได้ไปมองหาหญิงคนไหนให้ผมรู้สึกแย่
ดังนั้นผมขอเป็นคนเห็นแก่ตัวสักหน่อยได้ไหมนะ?
อึก!
“...”ผมได้ยินเสียงเทมกลืนน้ำลายก่อนจะเบนหน้าหลบสายตาผมอีกครั้งแต่ก็ไม่รอดหรอกผมเห็นนะว่าเทมหน้าแดงอยู่น่ะ
นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ทำให้เทมหน้าแดงได้นั่นทำให้ผมรู้สึกดีสุดๆเลย...มันเหมือนกับว่าผมกับเทมรู้สึกคล้ายๆกันเมื่อเขาหยอดผมก็หน้าแดงและเมื่อผมหยอดเขาก็หน้าแดง
ถ้าผมเผลอคิดเข้าข้างตัวเองสักนิด...
จะผิดไหมนะ...?
“ไม่ตอบพี่หน่อยเหรอเทม?”ผมแกล้งเอ่ยถามอีกครั้ง
“...ครับ...ผมจะดูแลพี่อย่างดีเลยครับ!”เทมหันหน้ามาสบตาผมพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังจนผมสะดุ้งตามไปด้วย
จริงจังไปมั้ง
“งั้นก็ไปกับเถอะ...ได้เวลาแล้วนี่”ผมบอกเทมแล้วลุกขึ้นก่อนจะเดินนำออกมาจากห้องไปโดยที่มีเทมวิ่งตามมาจนมาเดินข้างๆผม
เมื่อออกมาหน้าห้องก็เห็นคุณสิริพงค์และแผนกคอมพิวเตอร์ที่รวมตัวกับอยู่หน้าห้องแผนกใช้เวลาไม่นานในการแบ่งรถนั่งกันไปเพราะถ้าเอารถไปเยอะไม่มีที่จอดแน่ๆ...รถผมนอกจากเทมเลยมีพีชที่เป็นเพื่อนสนิทเทมกับคุณกรที่เป็นรุ่นพี่มานั่งรถผมท่ามกลางความไม่พอใจของเทมที่แสดงออกจนเห็นชัด
ผมรู้ว่าเทมเป็นห่วงผมมากแต่ผมก็มั่นใจว่าจะดูแลตัวเองได้นะ
คุณสิริพงค์พอเห็นเทมทำท่าทางแบบนั้นก็เลยลากตัวไปกระซิบอะไรก็ไม่รู้ก่อนที่เทมจะเดินกลับมาอย่างจำยอมท่าทางหงุดหงิดไม่พอใจเหมือนจะลดลงไปบ้างแล้ว...อยากรู้จังว่าคุณสิริพงค์คุยอะไรกับเทม?
ตลอดการเดินทางพีชกับคุณกรก็คุยกันอย่างออกรสชาติโดยที่มีเทมและผมผสมโรงเข้าไปแจมเป็นพักๆ...ที่ผมไม่เรียกชื่อจริงของพีชกับคุณกรก็เพราะว่าผมไม่รู้...ผมเห็นเทมเรียกผมเลยเรียกตามเท่านั้นเอง...จากบริษัทไปถึงผับBenZZe(ชื่อผับมั่วๆ)ใช้เวลาประมาณ30นาทีกว่าๆเพราะรถค่อนข้างติดมากถึงมากที่สุด
ผมวนหาที่จอดรถอยู่สองรอบจนในที่สุดก็ได้ที่จอด...เท่าที่ผมดูคนมาที่นี่เยอะสุดๆทั้งๆที่ตอนนี้ยังไม่6โมงเย็นเลยแต่ที่จอดรถกลับเต็มเกือบหมดแล้ว...อาจเป็นเพราะบรรยากาศสบายที่ผมสัมผัสได้เมื่อเดินเข้าไปก็ได้ที่ทำให้ที่นี่เป็นที่นิยม...สถานที่ก็กว้างไม่คับแคบมีโต๊ะตั้งเป็นสัดส่วนมีทั้งส่วนตัวและไม่ส่วนตัว...บนเวทีก็มีการแสดงด้วยอย่างที่ผมเห็นตอนนี้ก็คือร้องเพลงเป็นเพลงฟังสบายๆ
“ทางนี้ครับพี่นัท”เทมบอกผมก่อนจะจับแขนผมดึงไปที่มุมๆหนึ่งที่มีคุณสิริพงค์และคนในแผนกคนอื่นๆนั่งอยู่ก่อนแล้ว
มุมที่พวกเขาจองค่อนข้างเป็นส่วนตัวและเป็นโต๊ะใหญ่ที่นั่งได้10กว่าคนโดยไม่ค่อยเบียดสักเท่าไหร่..ผมนั่งอยู่ด้านนอกสุดของโซฟาโดยที่มีเทมนั่งอยู่ๆข้างๆส่วนคุณสิริพงค์ก็อยู่ด้านในตรงกลางเลยล่ะ
“สั่งอะไรตามสบายเลยนะ!!!”เสียงคุณสิริพงค์ตะโกนขึ้น
“พี่เลี้ยงใช่ไหมครับ?”เสียงลูกน้องคนนึงถาม
“ฮะฮะฮะ...หารกัน!!”
“โห่!!!!”
สิ้นคำตอบของคุณสิริพงค์ก็ตามมาด้วยเสียงโห่นับสิบที่นั่งอยู่รอบๆ
บรรยากาศสบายๆแต่ครื้นเครงค่อยๆเกิดขึ้นทีละนิดๆพร้อมกับอาหารและเครื่องดื่มที่สั่งถูกนำมาวางจนเต็มโต๊ะไปหมดมีทั้งพวกข้าวเกรียบ ถั่ว ไส้กรอก ทอดมัน ต้มยำ พิซซ่า หรือแม้แต่...
“ใครสั่งไอติมมาฟระ...ของหวานไว้กินตอนท้ายดิ”เสียงคนหนึ่งในแผนกดังขึ้นตามมาด้วยเสียงหัวเราะเฮฮาอย่างมีความสุข
เป็นภาพที่มองแล้วทำให้ผมอดยิ้มตามไม่ได้
“พี่นัทกินแบบไหนดีครับเดี๋ยวผมให้ไอ้เทมทำให้!!”เสียงตะโกนของคุณสิริพงค์ดังขึ้นแล้วชูแก้วเครื่องดื่มสีเหลืองอ่อนขึ้นมา
“ผสมโซดา...แค่2ฝาก็พอนะ”ผมหันไปกระซิบบอกเทม
“ครับ”เทมพยักหน้าแล้วเริ่มลงมือชงให้ผม
ผมรับแก้วมาแล้วยกขึ้นจิบก่อนจะเริ่มลงมือหยิบของอื่นๆมากินแกล้ม
“พี่ไม่ต้องรีบกินนะครับ...แก้วเดียวก็พอแล้ว”เทมเอาหน้ามาเกยไหล่ผมแล้วกระซิบเบาๆ
“พี่ไม่ได้เมาง่ายแบบนั้นหรอกเทม”ผมเอียงคอไปตอบตามตรง
“เฮ้ยๆไอ้เทมแกจะไปซบคุณนัทเขาทำไมวะ!!!”เสียงของคุณกรดังขึ้นทำให้เทมรีบยกหัวขึ้นทันที
“แค่ถามอะไรนิดหน่อยเองพี่”เทมตอบหน้าตาเฉยแล้วยกแก้วขึ้นมาจิบ
ตอนนี้ทั้งโต๊ะหันนมามองผมกับเทมเป็นตาเดียวแล้ว
“....”ผทแกล้งทำเป็นเมินสายตาอยากรู้อยากเห็นแล้วจิบเครื่องดื่มในแก้วต่อ
เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ทำให้หลายคนที่สติดีเริ่มไปซะแล้ว...บางคนถึงกับออกมาเต้นด้วยท่าทางน่าเกลียดๆตามที่อีกคนท้าก่อนที่จะได้รับเสียงหัวเราะกันถ้วนหน้า
“คุณน้าททท~”เสียงยานๆดังขึ้นพร้อมกับสัมผัสที่เบาะตรงที่วางมือข้างๆผมยุบลงพร้อมกับขวดเหล้าที่ถูกเทลงมาใส่แก้วผมเพียวๆ
“เฮ้ยพี่สินมากไปแล้ว!!...พี่นัทดื่มไม่ไหวหรอก!!”เทมที่นั่งอยู่ข้างๆผมพูดขึ้นทันทีพร้อมกับทำท่าจะยกแก้วผมไปแต่คุณสินคว้าแก้วไว้ก่อนแล้วชูมันขึ้นตรงหน้าผม
“ดื่มหน่อยน้าคร้าบบคุณน้าทท~...ถือเป็นจากต้อนรับจากพวกผม”เสียงตอนแรกที่ยานๆกลับมาเป็นปกติได้อย่างหน้าอัศจรรย์แถมยังทำหน้าจริงจังด้วย
“ดื่มเลยๆๆ!!”เสียงเชียร์ดังมาจากรอบๆจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
“...”ผมหยิบแก้วในมือคุณสินมาด้วยท่าทางลังเล
ผมไม่ได้ดื่มมานานแล้วด้วยสิ
จะเมาไหมเนี่ยะ...เพียวๆทั้งแก้ว
“พี่นัทไม่ต้องดื่มหรอกครับเดี๋ยวผม...อุ๊บ!...อื้อออ~...อี้อัด...”เทมพยายามช่วยผมแต่โดนเพื่อนพีชที่นั่งอยู่ข้างๆคว้าตัวไว้แล้วปิดปากแน่น
“ดื่มเลยๆๆ”
“ดื่มเลยๆๆ”
เสียงเชียร์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องทำเอาผมต้องจำใจค่อยๆยกแก้วหล้าเพียวๆขึ้นดื่มอย่างช้าๆ
“หมดแก้ว!!!”
“หมดแก้ว!!!”
เสียงเชียร์ดังลั่นยิ่งกว่าแข่งบอลอีกแฮะ...พอดื่มไปได้ครึ่งแก้วหัวผมก็เริ่มมึนๆแต่เพราะเสียงเชียร์ผมเลยต้องจำใจกระดกแก้วอีกครั้งแล้วจำใจกลืนสิ่งที่อยู่ภายในจนหมดรวดเดียว
“อ่า!...”ผมถอนหายใจก่อนจะวางแก้วลงกับโต๊ะ
“เฮๆๆๆ”
“คุณนัทสุดยอด!!”
“พี่นัทเจ๋งไปเลย!!”
“อี้อัด...อือ!...อื้อ!...”ผมรู้เลยว่าเสียงไหนเป็นของเทม
นี่ยังถูกปิดปากอยู่อีกเหรอ?
แต่ตอนนี้ผมแทบจะไม่มีสติอะไรแล้ว
หัวก็มึนๆไปหมด
“เยี่ยมเลยคุณนัท!...งั้นต่อไปเรามาสัมภาษณ์คุณนัทกันดีกว่า!!”เสียงของคุณสินดังขึ้นพร้อมกับเสียงเฮดังลั่น
ห๊ะ...?
สัมภาษณ์ใครนะ...?
ผมเหรอ...?
ตอนนี้เนี่ยะนะ...?
จะบ้าเหรอครับ!!
.....................................................................................................................................
สวัสดีค่ะ
วันนี้มาต่อดึกไปนิดนึง
ยังมีคนรออยู่ไหมเอ่ย?
ตอนนี้อาจดูเอื่อยๆไม่มีอะไร...อยากบอกว่าจุดเปลี่ยนความสัมพันธ์อยู่ที่ตอนหน้าแล้วค่ะ
ตอนต่อไปเราจะพบกับความน่ารักของพี่นัทและว่าเอ๋อ มึนของเทม
มาลุ้นกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ช่วยติดตามด้วยนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ
มีคนคอยติดตามแบบนี้ทำให้มีแรงใจในการแต่งมากขึ้นเลยคะ
มีเรื่องอยากถามหน่อยคะ มีคอมเม้นท์บอกมาว่าหมายเลขห้องน่าจะสลับกัน...หมายถึงว่า ถ้าห้องทางขวาหมายเลข104 ห้องทางซ้ายก็จะเป็นหมายเลข105 แล้วกลับไปทางขวาหมายเลข106แบบนี้ใช่ไหมคะ?
ถ้ามีใครรู้ช่วยบอกด้วยนะคะจะได้ไปปรับแก้คะ
ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
ความคิดเห็น