คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ✉ จดหมายฉบับที่ 10✉ ลูกหมาน้อย
✉ จดหมายฉบับที่ 10✉ลูกหมาน้อย
“คุณธีราทรช่วยขยับออกไปด้วยครับ”ผมบอกกับเทมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
เหตุการณ์ในตอนนี้คือเทมที่เอากาแฟเข้ามาให้ผมแต่ผมไม่รู้ว่าเป็นเทม...พอเงยหน้าขึ้นไปมองผมก็ต้องตกใจเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร...น้ำเสียงที่เขาเรียกชื่อผมทำให้ใจผมมันกระตุกอย่างห้ามไม่ได้แต่ผมก็ต้องกลั้นใจทำหน้านิ่งไว้ก่อนหน้านี้ผมก็เสียฟอร์มหน้าแดงไปต่อหน้าเขาแล้วตอนนี้จะให้เป็นแบบนั้นไม่ได้
แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อผมเผลอปัดแก้วกาแฟตกแตก...เทมเองรีบเข้ามาหาพร้อมกับดึงมือผมไปสำรวจทันที
การกระทำแบบนั้นมันยิ่งทำให้หัวใจผมเต้นแรงขึ้นแล้วผมก็ต้องชะงักเมื่อมองเศษแก้วที่อยู่ที่พื้นข้างๆกับเท้าของเทม
ผมรู้ว่าเขาคงจะรีบเข้ามาหาผมจนลืมดูเศษแก้วที่ตกอยู่ข้างๆ...ผมก็เลยบอกให้เขาขยับออกไปไม่งั้นเขาได้เหยียบเศษแก้วแน่ๆ...แล้วที่เรียกชื่อจริงเพราะว่าอยู่ในที่ทำงานเราก็ควรจะให้เกรียติกันใช่ไหมล่ะ?...แต่ดูท่าคนตรงหน้าผมจะคิดไปอีกทางดูจากสายตายที่เงยขึ้นมาสบภายในแววตานั้นมีแต่ความไม่เข้าใจ...ผิดหวัง...เสียใจสับสนไปหมด
นี่เขาตีความประโยคผมไปแบบไหนกันเนี่ยะ!!
“...พี่นัท...เกลียดผมแล้วเหรอครับ?”เทมถามเสียงอ่อยแววตาของเขาสั่นระริกจนผมอดที่จะสงสารไม่ได้
แต่ผมไม่เข้าใจว่าอะไรที่ทำให้เขาคิดไปแบบนั้น
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ?”ผมถามเทมกลับไป
เขาจ้องผมสักพักก่อนจะตอบกลับมาด้วยท่าทางที่อ่อนแรง
“...พี่นัทไล่ผม...พี่นัทไม่เรียกผมว่าเทมเหมือนเดิม...พี่นัทเมินผม...ไม่สนใจผม”เสียงของเทมดังขึ้นพร้อมกับมือผมที่ถูกเทมบีบแน่ขึ้นเรื่อยๆ
“...???”ผมมองเทมอย่างงงๆ
ผมไปทำแบบนั้นเมื่อไหร่ล่ะ?
แต่ที่นึกออกคงเป็นท่าทางที่ผมแสดงออกมาสินะ
“เฮ่อ...พี่ไม่เคยเกลียดเรา”ผมถอดหายใจพร้อมกับเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้พูด
“...พี่นัท”คนตรงหน้ามองผมด้วยแววตาที่ดูมีชีวิชีวาขึ้นมานิดนึง
ก่อนหน้านี้เหมือนสุนัขหูตกหางตกตอนนี้หูเริ่มตั้งแล้วล่ะ
“ที่พี่พูดว่าขยับไปเพราะว่าที่เท้าเทมมีเศษแก้วอยู่เดี๋ยวจะโดนบาดเอา”ผมพูดโดยพยายามไม่ให้น้ำเสียงฟังดูนิ่งเกินไปแล้วก็ไม่แสดงออกว่าเป็นห่วงมากเกินไปด้วย
“จริงเหรอครับ!”เทมมองผมด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความดีใจ
เปลี่ยนอารมณ์เร็วไปแล้วเด็กคนนี้
“...ก็ลองก้มดูที่เท้าสิ”
พอผมพูดจบคนตรงหน้าก็ก้มลงดูสิ่งที่อยู่ใกล้ๆเท้าของตนทันที...ในไม่ช้าเขาก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับยิ้มกว้างที่เหมือนเด็กๆจนทำให้ผมอดที่จะยิ้มออกมานิดๆไม่ได้
เทมขยับตัวให้มาอยู่อีกฝั่งที่ไม่มีเศษแก้วโดยที่ไม่ยอมปล่อยมือซะที...ผมเลยกระตุกมือตัวเองกลับเบาๆเพื่อให้เขารู้ตัว
“...ครับ?”
ยังมาทำหน้างงอีก
“มือน่ะ...ปล่อยได้แล้ว”ผมพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งแล้วมองไปที่มือของตนที่ถูกกุมไว้เบาๆ
แค่อยู่ใกล้แบบนี้ผมก็ใจเต้นจะตายอยู่แล้ว
ยังจะมาสัมผัสกันแบบนี้อีก
ฆ่าผมซะเถอะแบบนี้...
ก่อนที่หน้าผมมันจะระเบิดออกมาอีกรอบ
ความรู้สึกนี้มันต่างจากจากตอนที่อ่านจดหมายของเทมอย่างสิ้นเชิง...ถึงจะเขินแต่ไม่เคยเขินมาขนาดนี้....หัวใจที่เคยเต้นแรงทุกครั้งที่อ่านข้อความที่ถูกส่งมาตอนนี้มันกลับเต้นถี่รัวจนผมกลัวว่ามันจะทะลุออกมาจากอกจริงๆเลย
“...อ่า...ขอโทษครับ...ผมเพลินไปหน่อย”เทมตอบผมเบาๆก่อนจะค่อยๆคลายมือที่กุมผมไว้ช้าๆ
เดี๋ยวนะ!!
เมื่อกี้เทมพูดว่า ‘ เพลิน’ งั้นเหรอ?
หมายถึงจับมือผมเพลิน?
“....”โธ่โว้ย...อยากจะอัดคนตรงหน้าสักเปรี้ยงที่ชอบมาทำให้หน้าเขาร้อนซะจริงๆ
ไม่ได้ๆ
ผมพยายามควบคุมสติไม่ให้หน้าแดง
จะทำเรื่องน่าอายแบบนั้นไม่ได้
แถมผมกับเทมยังเป็นผู้ชายเหมือนกันอีก
ผมไม่ควรจะเขินเขาเลย
“....”ผมเบนสายตามาอีกทางก่อนจะเอามือที่ถูกปล่อยมากอดอกไว้
“....”
เราทั้งคู่ต่างก็ไม่มีบทสนทนาอะไรต่อ
ความเงียบที่เหมือนจะอึดอัดแต่มันแฝงไปด้วยความอบอุ่นที่บอกไม่ถูก
ผมนั่งกอดอกปล่อยให้ความเงียบค่อยๆผ่านเลยไปอย่างช้าๆไม่รีบร้อน...สัมผัสถึงทุกสิ่งที่อยู่รอบตัว...ลมหายใจของตัวเองและของเทม
ผมไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองเทมด้วยซ้ำว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่...แต่ไม่ได้ยินเสียงลุกขึ้นหรือขยับตัวแปลว่ายังอยู่ที่เดิมอยู่
“...ผมทำให้พี่รำคาญรึเปล่าครับ?”เสียงหงอยๆของเทมดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ...แม้เขาจะพูดเบาๆแต่ผมก็ยังคงได้ยินอย่างชัดเจน
“...??”ผมหันไปมองเทมด้วยความสงสัย
อะไรที่ทำให้เขาคิดแบบนั้นกันนะ
เทมนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นท่าเดิมดวงตาของเขาจ้องมาที่ผมด้วยแววตาที่สั่นระริก แรงดึงดูดของมันมากมายซะจนผมไม่กล้าแม้แต่จะหลบสายตาของคนตรงหน้าเลย
ผมสบตากับเทมอยู่สักพักก่อนที่จะตัดสินใจ...
พรึ่บ!
วางมือลงบนหัวเทมแล้วลูบเบาๆ...ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ซอยจนสั้นตามสไตล์ของเขาช่างนิ่มเหมือนขนแมวเลยจริงๆ
“...ถ้ารำคาญ...คงไม่ตอบจดหมายเทมหรอก”ผมบอกออกไปตามตรงโดยที่สายตาผมยังประสานกับเขาอยู่เหมือนเดิม
“...พี่นัท”เสียงอ่อยๆของเขาทำให้ใจผมมันกระตุกขึ้นอีกครั้งสายตาอ้อนๆนั่นอีก...คนตรงหน้าช่างมีพลังในการทำลายผมสูงซะเหลือเกิน
ถ้าไปทำแบบนี้กับผู้หญิงคงไม่มีใครกล้าปฏิเสธแน่ๆ
อ่า...อย่าว่าแต่ผู้หญิงเลย
แม้แต่ผมเองก็คงไม่รอดเหมือนกัน
“อย่าคิดมากสิเทม”ผมบอกเขาอีกครั้งแล้วเริ่มเปลี่ยนจากลูบเป็นขยี้หัวเทมแทน
“โอ้ย...ผมเจ็บนะ”เทมร้องขึ้นแต่ก็ไม่ยอมขยับตัวออกห่างแถมยังขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆอีก...ท่าทางเหมือนลูกหมาเลย...น่ารักซะจริงนะ
“เด็กน้อยเอ้ย”ผมบอกพร้อมกับขยี้หัวเทมแรงๆอีกครั้งก่อนจะผลักออก
“...พอแล้วเหรอครับ”คนตรงหน้าเงยหน้ามองผมแล้วพูดเสียงอ่อย
อึก!
เล่นมาอ้อนแบบนี้ผมก็ตายสนิทสิครับ!!
“อืม”
ทำเอาผมไม่กล้าสบตาเขาตอนนี้เลย
“งั้นผมไปหยิบของมาทำความสะอาดก่อนนะครับ”เทมลุกขึ้นแล้วบอกผมด้วยรอยยิ้ม...ดูท่าคงจะเลิกคิดมากแล้วสินะ
ค่อยยังชั่วหน่อย
ผมก็เป็นคนแบบนี้แหละ...ท่าทางของผมมันมักจะดูนิ่งๆทั้งที่จริงๆแล้วผมค่อนข้างแสดงออกไม่ค่อยเก่ง...ผมเองก็อยากจะแสดงออกให้มากกว่านี้แต่จะให้ทำไงล่ะ?
ก็ผมแก้อะไรไม่ได้นี่...ขนาดคำพูดที่พูดออกไปแต่ละคำยังสั้นขนาดนั้น
ไม่รู้ว่าเทมเขาจะผิดหวังกับผมรึเปล่าที่เป็นแบบนี้
ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยไม่นานเทมก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับไม้กวดและที่ตักผง
“เดี๋ยวพี่ทำเอง”ผมพูดก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเทม
ในเมื่อคนที่ทำตกคือผมคนที่ต้องเก็บก็ควรจะเป็นผมเหมือนกันแต่พอมือผมจะจับไม้กวาดที่เทมถืออยู่เขากลับชักมันออกแล้วเดินไปทำความสะอาดเศษแก้วที่ตกอยู่เอง
“ผมทำเองครับ...มาทำงานวันแรกพี่คงจะเหนื่อย...พักก่อนเถอะครับ”เทมบอกโดยไม่หันมามองผมเลยสักนิด
ผมมองคนตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมาโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวก่อนจะพึมพำเบาแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาติดกับชั้นวางหนังสือ
“ใจดีจังนะ”
เทมใช้เวลาไปกับการทำความสะอาดไม่นานเท่าไหร่...เขาเดินออกไปแล้วกลับเข้ามาอีกครั้งโดยที่ในมือถือถ้วยกาแฟอยู่...ตอนนี้ผมเปลี่ยนมานั่งที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิมแล้ว
“ขอบคุณ”ผมเอ่ยเบาๆแล้วยกแก้วกาแฟนั้นขึ้นมาจิบเบาๆ
อึก!
“...!!”ผมต้องกลั้นใจกลืนกาแฟลงคอไปอย่างอยากลำบากเพราะรสชาติมันช่าง...
มั่วซั่วสิ้นดี!!
หวานเจี๊ยบมันแผล่บ!!
“...!!”และผมก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเงยหน้าขึ้นไปสบเข้ากับสายตาของเทมที่จ้องมาราวกับจะขอคำชมอะไรสักอย่างอยู่
รสชาติแบบนี้จะให้ชมมันก็คง...
แต่ก็ไม่อยากทำให้เทมเสียน้ำใจนี่นา
ผมเม้มริมฝีบางแน่นและใช้หัวอย่างหนักก่อนจะ...
“รสชาติใช้ได้นะ...”
ผมเค้นประโยคที่คาดว่าจะไม่ทำลายน้ำใจของคนตรงหน้าออกไป
“จริงเหรอครับ!”ทั้งน้ำเสียงและใบหน้าของเขาที่แสดงออกมาแค่ดูก็รู้ว่าดีใจขนาดไหน...ถ้ามีหางคงจะส่ายพับๆๆแล้วสิ
“จริงสิ!...งั้นผมจะชงมาให้พี่นัททุกวันเลยนะ”เทมบอกผมด้วยท่าทางที่มีความสุขมากจนผมไม่กล้าขัด
“...ขอบใจมาก”
เอาเถอะแค่กาแฟเอง
“พี่นัทพักที่ไหนเหรอครับ...คงไม่ได้จะขับรถไปกลับใช่ไหม?”เทมถามผม
“อืม...เห็นว่ามีที่พักให้แต่ไม่รู้ที่ไหนเหมือนกัน”ผมตอบพรางจิบกาแฟแก้วเดิมด้วยท่าทางนิ่งแต่ภายในแทบร้องไห้
“ให้ผมรอไปส่งไหมครับ?”เทมถามด้วยอารมณ์ที่ดีเป็นพิเศษ
“ไม่ล่ะ...พี่เอารถมา”ผมบอกไปตามตรง
“งั้นเหรอครับ...อ่อ...ผมขอถามอะไรสักอย่างได้ไหมครับ?”คนตรงหน้าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวลเล็กๆ...แปลว่าที่จะถามเป็นคำถามที่ตอบยาก?
“ได้สิ”
ผมตอบกลับแทบจะทันที...ผมไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังอยู่แล้วนี่
“...ทำไมพี่ไม่บอกผมว่าจะมาทำงานที่นี่เหรอครับ?”เทมถามผมก่อนจะก้มหน้าลงเหมือนจะรอฟังสิ่งที่ผมพูด
กลับไปเป็นหมาหง่อยอีกแล้วสินะ
“พี่ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังหรอกนะแต่มันกะทันหันน่ะ...ความจริงพี่เขียนจดหมายบอกเรื่องนี้แล้วนะส่งไปวันเสาร์ช่วงเย็นๆ...แปลว่ายังไม่ถึงจริงๆด้วยสินะ...”
พอผมอธิบายเสร็จเทมก็เงยหน้าขึ้นมามองผมโดยส่งสายตามาประมาณว่า
‘จริงเหรอครับ’
“....”ผมเลยต้องพยักหน้ายืนยันอีกครั้ง
ใบหน้าเรียบเฉยของเทมกลายเป็นคนยิ้มหน้าบานแต่ยังไงก็ยังคงดูดีอยู่ล่ะนะ
“งั้นกว่าจะได้เจอพี่นัทอีกก็คงเป็นพรุ่งนี้สินะครับ”เทมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
“...นั่นสิ”ผมยิ้มบางๆแล้วตอบกลับไป
การสนทนาของผมกับเทมมีต่ออีกไม่กี่ประโยคก่อนที่คุณสิริพงค์หรือคุณไม้จะผลักประตูเข้ามาแล้วไล่เทมให้ไปทำงานต่อ...ก่อนที่เขาจะไปก็หันมามองหน้าผมพร้อมรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์...เขาโบกมือบ๊ายบายผมก่อนจะออกไป
ผมได้แต่ยิ้มบางๆกับท่าทางแบบนั้น...ชายหนุ่มที่อายุ20กลางๆผิวสีแทนแถมยังสูงร้อยแปดสิบขึ้นมายืนยิ้มโบกมือหย๋อยๆมันก็น่ามองไปอีกแบบแฮะ
“ขอโทษแทนลูกน้องผมด้วยครับ...เดี๋ยวผมจะไปสั่งสอนให้เอง”คุณสิริพงค์พูดกับผมเมื่อเทมออกไปแล้ว
“ไม่ต้องหรอกครับ...เขาไม่ได้ทำผิดอะไร”
“งั้นก็ได้ครับ...จริงสิที่ผมมานี่เพื่อจะเอานี่มาให้ครับ”คุณสิริพงค์บอกพร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นเล็กที่คงจะมีอะไรเขียนอยู่มาให้
“...ที่พักผมใช่ไหมครับ”ผมเปิดดูสิ่งที่อยู่ภายในก่อนจะหันไปถามคนตรงหน้า
“ใช่แล้วครับ...ถ้ามีอะไรมาถามผมได้นะครับ...ตอนนี้ก็จะได้เวลาเลิกงานแล้ว...เจอกันพรุ่งนี้ครับพี่นัท”คุณสิริพงค์บอกผมก่อนจะขอตัวกลับไปทำงาน
ผมนั่งทำงานจนนาฬิกาบอกเวลา5โมงหน่อยๆ...ต้องมารับผิดชอบหน้าที่แบบนี้ไม่ค่อยชอบเลยแฮะ...ภาระหนักสุดๆไปเลย...ถ้าผมพลาดขึ้นมาท่านประธานได้ซวยไปด้วยแน่เลย
เพราะงั้นผมต้องรอบคอบไว้ก่อน
หลังจากจัดการนำเอกสารเข้าในกระเป๋าและบางส่วนวางไว้ในลิ้นชักในห้องนี้ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ลืมล็อคประตูห้องไว้ด้วย...ผมใช้เวลาในการมาถึงที่พักแห่งใหม่กว่า1ชั่วโมง...ทั้งรถติดทั้งหลงทาง
แต่พอเห็นที่พัก...ไม่สิคอนโดที่พักของผมแล้วก็อดขอบคุณไม่ได้ที่ให้ที่พักดีขนาดนี้...ผมลากกระเป๋าเข้ามาก่อนจะเดินไปที่ประชาสัมพันธ์ใช้เวลาม่านในการพูดคุยก่อนจะมีพนักงานมาช่วยผมขนของขึ้นไป
เซอร์วิสดีขนาดนี้เดี๋ยวจะทิปหนักๆเลย
“อยู่ชั้นไหนครับ?”พนักงานขนกระเป๋าถามผม...ตอนนี้ผมอยู่บทลิฟต์แล้วล่ะ
“ชั้น14ครับ”ผมตอบพนักงาน....เขาพยักหน้าก่อนจะกดเลขเพื่อตรงไปยังชั้นที่14
ตึ๋ง!
เสียงลิฟท์บ่งบอกว่าพวกเรามาถึงที่หมายแล้ว...ผมเดินนำมาพรางดูเลขห้อง
“...1404...1404...”ผมพึมพำเลขห้องก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง1404 โดยที่ไม่ทันได้มองกล่องรับจดหมายที่ห้องข้างๆว่ามีซองจดหมายสีเขียวอ่อนที่แสนคุ้นตาอยู่ภายใน
“วางไว้ได้เลยครับ...ขอบคุณมาก”ผมบอกพนักงานที่ช่วยถือกระเป๋ามาให้
ผมใช้เวลาไม่นานในการนำกระเป๋าเข้าห้อง...วันนี้ผมขอยังไม่จัดอะไรทั้งนั้นนะ
เหนื่อยสุดๆเลย
ภายในห้องหน้าอยู่ไม่แพ้ภายนอกเลยทีเดียวสีผนังโทนน้ำตาลอ่อนมีทั้งห้องนั่งเล่นห้องครัวและห้องนอน...ครบวงจรจริงๆ
ผมตัดสินใจจัดกระเป๋านิดหน่อยก่อนจะเข้าไปอาบน้ำแล้วพอล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มสติผมก็หายไปทันที
แต่ก็ที่ผมจะหลับสนิท...ภาพของเทมในวันนี้ก็ผุดขึ้นมา
รอยยิ้มเล็กๆแสดงออกมาก่อนจะบอกถ้อยคำที่เจ้าของชื่อไม่มีทางได้ยิน
“...ฝันดีนะหมาน้อย”
…………………………………………………………………………………
สวัสดีค่ะ
พึ่งสอบวิชาที่4เสร็จไปค่ะเหลืออีก2วิชาแนะ
ความจริงกะจะมาอัพตั้งแต่เมื่อวานสักครึ่งนึงแต่คิดไปคิดมารู้สึกว่าครั้งที่แล้วก็ลงแค่ครึ่งเดียว
ครั้งนี้เลยลงทั้งตอนเลยละกัน
ครั้งต่อไปที่มาต่ออาจจะช้าหน่อยนะค่ะ
มีสอบติดกันทั้งพฤหัสกับศุกร์เลยอาจจะมาลงตอนต่อไปวันเสาร์
ยังไงก็ช่วยติดตามด้วยนะค่ะ
ตั้งแต่อาทิตย์หน้าคงมาอัพได้อาทิตย์ละ2ตอนนะคะพอดีเปิดเทมอ2แล้วมีเรีบยตั้งแต่เช้าถึง5โมง
ทำให้มีเวลาแต่งน้อยลงค่ะ
แต่จะมาอัพทุกอาทิตย์แน่นอนสัญญาค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจนะค่ะ
ดีใจมากๆเลยค่ะ
แล้วเจอกันในตอนต่อไปนะค่ะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
ความคิดเห็น